uit vorig topic van TS :
quote:
Tsja.. Moeilijk en lang verhaal. Ik zal de kern er uit proberen te halen.
Ik ben al 18 jaar getrouwd, 2 kinderen, prachtig huis en goede baan. Nooit een ander vriendinnetje gehad, en destijds heel blij dat zij me zag staan na een problematische jeugd. Hoe het komt weet ik niet, maar ik ben niet echt open tegen haar. Ze was mijn princes, maar de glans is er af. Ze deelt zelden mijn mening en kan zeer driftig worden. Ik heb daarom jaren 'met haar meegepraat' en niet mijn eigen mening gegeven. Het is niet open en eerlijk, niet wie ik wil zijn. Ik voel me daarom eenzaam, opgesloten in onze relatie. Ik mis humor, spontaniteit, avontuur, waardering, aanmoediging. Al drie jaar loop ik met de gedachte om er mee te stoppen. Ik heb contacten gelegd met andere vrouwen, ben vreemd gegaan en heb kennis gemaakt met hoe open mensen kunnen zijn. Uiteraard is er een diepe krisis geweest nadat ik was vreemd gegaan. Maar ze wil de relatie niet beïndigen. Wel ben ik nu volledig onder curatele komen te staan. geregeld wordt mijn tas, auto, e-mail en telefoon gecontroleerd, ik mag van haar niet beschikken over de mogelijkheid om zelf geld over te maken, en als ik ergens gepind heb, dan moet ik dezelfde dag nog uitleggen waarom ik op dat tijdstip daar gepind heb. Natuurlijk, ik ben een eikel. Niet eerlijk, en ben niet degene die zij kent. Ik hou wel van een huis vol mensen, ik hou wel van het stadse leven, kijk soms wel porno, vind sportvliegen prachtig en wil de muziek graag lekker hard aan, om maar eens een paar dingen te noemen. Ik ben er na ruim een jaar psychotherapie achter dat ik het zelf allemaal moet doen; ruiterlijk uitkomen voor wat ik wil en wie ik ben. Maar vaak schaam ik me ervoor of ben ik bang voor de gevolgen.
Ik ben bereid om alles op te geven op materiaal gebied, maar ben bang het geluk van mijn kinderen te verstoren. Hoe stop ik deze relatie en wordt ik eindelijk mezelf?
]
quote:
Ik heb voor mezelf besloten om het huwelijk te beïndigen als mijn oudste zoon na de zomer het huis uit is, maar heb nog geen idee hoe ik het aan moet pakken..
quote:
Tsja over het geld; Ik heb nooit over het geld kunnen beschikken. Wel heb ik een bankpas en creditcard, maar ik heb er nooit zo'n belang aan gehecht. Totdat ik besefte dat ik weg wilde. Een jaar geleden geprobeert er uit te stappen. Postbus genomen, kluisje gehuurd, wat (persoonlijk) spullen veilig gesteld en een bankrekening geopend. At the end zelfs een huurhuis geregeld. Maar toen moest er geld komen. En daar ging het mis. Ze kwam er te vroeg achter, en het huis ging aan mijn neus voorbij..
quote:
Tuurlijk. Nadat ik was bijgekomen van de wel erg negatieve reacties heb ik besloten dat ik haar een kans moet geven. Ik heb een romantisch weekeindje geboekt en een moeizaam gesprek met haar gehad. Daarin heb ik aangegeven dat Ik me op deze manier niet gewaardeerd voel. Ze gaf aan dat ze tijd nodig heeft om het vertrouwen te herstellen. Omdat dit al zo lang duurt heb ik aangegeven dat ik zelf controle wil hebben over mijn leven, en van haar verwacht dat ze stopt met controles, en mij mede de beschikking geeft over mijn eigen rekening. Op het voorstel tot relatietherapie reageerde ze wederom negatief. Tot slot heb ik haar aangegeven dat wil scheiden als ze niet meewerkt. Het heeft even geduurd, en ik heb met veel mensen gesproken (die gelukkig wat normaler reageerden) en ik weet zeker dat dat is wat ik wil. Ik ga echt weg als e.e.a. in september nog steeds voort-ettert.
September 2008 is allang voorbij hoor, en ik weet niet of ik je vrouw wel zo aardig vind