Nu ben ik pas begin twintig en heb ik al verschillende relaties gehad, maar iets zegt me deze realisatie binnenkort (laten we zeggen binnen tien jaar) ook nog ga krijgen. Met een steeds individualistischer wordende maatschappij (kijk naar het aantal echtscheidingen) vraag ik me ook af of ik werkelijk iemand vind die bij me hoort.
Nu zeggen sommige mensen wel dat ze niet bang zijn om alleen achter te blijven, maar wat is het dan wel? Naar mijn mening komt die realisatie beschreven in de OP juist voort uit die reële mogelijkheid dat we, in tegenstelling tot alle romantische komedies die we voorgeschoteld krijgen, geen liefde van ons leven vinden. Dat het slechts bij vluchtige relaties is gebleven en werkelijke verbintenis (en daarbij behorende diepgang) tot een ander mens er nooit geweest is. Het is tragisch, maar zeker een mogelijkheid.
Overigens maak ik mezelf er nog niet al te druk om verder. Ik zit nu nog juist in m'n wilde jaren waarbij drank, drugs, student-zijn en feestjes overal de hoofdmoot zijn. Daar ga ik nog even mee door en hopelijk vind ik vanzelf iemand die het waard is. Zo niet, dan pech gehad.
[ Bericht 14% gewijzigd door #ANONIEM op 06-10-2009 01:11:51 ]