Samenwonen gaat niet?

Trap haar de kiet uit en zie elkaar weer alleen in het weekend.

Hou het, zoals DuTank al aangeeft, op een LAT-relatie en bouw het samen weer op.

Of haar dumpen, maar dat klinkt niet logisch.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:59 schreef eyepad het volgende:
Volhouden en hopen dat het gauw weer beter wordt? plz

Met wat je beschrijft gaat dat niet vanzelf gebeuren.
Trek een avond uit en maak met haar de balans op. Wees eerlijk, geef elkaar de ruimte om je echt uit te spreken. Daarna weet je het.

Mja hier precies hetzelfde probleem gehad|(ook na ongeveer 6maanden). Helaas was het in mijn geval telaat en zijn we nu uit elkaar.

Dus mijn tip: nu afstand nemen hoe vreemd dat ook is. Als samenwonen nu niet werkt, maar je nog wel van elkaar houd is er soms ruimte om een stapje terug te doen. Stel je dat telang uit dan is die ruimte er niet meer en is het snel definitief over.

Misschien was het wel erg rap om na anderhalf jaar al te gaan samenwonen, zeker als je 23 bent.
Verder wat lurf zegt.

Afstand nemen, voorlopig werkt het samenwonen dus duidelijk niet. Wellicht hebben jullie beide gewoon ook even ruimte en tijd voor jezelf nodig. Probeer het over een tijdje (paar maanden) weer, wellicht gaat het dan een stuk beter .

Zal wel een flinke domper zijn zo, kan me voorstellen dat je je dit heel anders had voorgesteld .

Die vrienden die helpen in ieder geval niet, want het probleem uit de weggaan is niet de beste optie in dit geval.
Wat je je moet afvragen is waarom jij denkt dat het niet loopt? Praten jullie wel met elkaar als dingen je van elkaar niet aanstaan? Het lijkt erop alsof een van de twee opkropt?

Zij ergert zich waardoor alles zich ontpopt tot ruzie? Is ze heel anders dan voorheen? Heeft ze rare trekjes? Zou jij bij jezelf dingen kunnen benoemen die zij nog niet eerder had gemerkt/gezien waardoor ze misschien geschrokken is? (niet die windjes onder de deken, maar serious business)

Vrouwen moeten vaak wennen aan de situatie met een man? Mijn vriendin had het ook, maar veel vriendinnen om mij heen hadden ook wat moeite om te wennen aan het samenwonen.

Een vriendje hebben is vet stoer en heel gaaf, sex hebben gezellig doen samen leuke dingen alles gaaf. Maar samen wonen is kennelijk voor veel vrouwen andere koek.

Ik zou zeggen, gooi eens een balletje, waarom niet eerlijk zeggen dat je je er niet prettig bij voelt de manier waarop het nu gaat (zou het sex argument even achterwege laten).

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:59 schreef eyepad het volgende:
Nou op hoop van zege kunnen jullie me hiermee helpen..

Ben een jongen van 23 jaar en heb een relatie van 2 jaar. En sinds een half jaar woon ik samen met haar. Sinds die tijd zit onze relatie in een diepe put. We praten niet meer met elkaar, op het moment dat we dat doen mond dat uit in een vette ruzie. Uiteindelijk blijkt het dat ze fundamenteel op bepaalde vlakken heel anders in elkaar zit. Dit helpt natuurlijk ook niet mee om met elkaar te blijven praten.. We hebben ook nauwelijks sex meer, er wordt gewoon geen toenadering naar elkaar gezocht op dat vlak. 2x in de maand is veel. Vroeger waren we bijna altijd bij elkaar en hadden we nooit echt problemen. Dit gewoon het complete andere uiterste. Wordt er erg ongelukkig van.

Het gewoon erg slecht de laatste tijd waar ik elke dag mee rond loop. Ik praat er met vrienden wel over en die geven het advies om er mee te stopen. Zelf zou ik dan het gevoel hebben er te weining aan te hebben gedaan.. Anderzins zie ik het eigenlijk ook niet echt goed komen. Bah krijg er ook een naar gevoel van in me buik Iemand ervaringen of tips?? Wat te doen? Volhouden en hopen dat het gauw weer beter wordt? plz

Het zal niet, terwijl je achterover leunt, ineens beter gaan.
Wat doen jullie voor leuke dingen samen?
Hebben jullie ieder nog wel een eigen leven naast het leven met elkaar?
Proberen jullie wel eens wat nieuws uit, zowel tussen de lakens als daarbuiten?

quote:

Op woensdag 30 september 2009 20:09 schreef Hukkie het volgende:
Misschien was het wel erg rap om na anderhalf jaar al te gaan samenwonen, zeker als je 23 bent.
Verder wat lurf zegt.

Ach, kom toch. Het had net zo goed wel goed uit kunnen pakken, sommige dingen kun je niet weten van de ander voor je samenwoont.

TS, als samenwonen nu niet werkt, dan werkt het later ook niet. Tenmnste, als het inderdaad de fundamentele verschillen zijn.

Het enige wat nu nog telt is de confrontatie van alle lopende zaken. Alleen een goede confrontatie van iets wijst de weg, welke dat ook mag zijn !

Een van jullie tweee is teveel ´sociaal gewenst´ geweest

[ Bericht 21% gewijzigd door bendk op 30-09-2009 21:25:34 ]

Als je over heel essentiele zaken allebei heel anders denkt en je weet niet of je dat van de ander kunt accepteren, dan heeft dat niets met het samenwonen zelf te maken.
Als je samenwoont leer je elkaar wel op elke manier goed kennen en dan kun je er soms achterkomen dat het eigenlijk helemaal niet klikt.

Dan is uit elkaar gaan uiteindelijk geen gek idee (wel heel moeilijk!!). In de praktijk werkt het nooit wanneer je je enorm moet gaan aanpassen op punten waar je jezelf eigenlijk helemaal niet op aan wilt passen als je heel eerlijk bent. Je hoort zo vaak: we hebben goed gepraat en we zullen allebei wat moeten veranderen en dan proberen we het weer. Dan loopt het uiteindelijk op precies dezelfde punten toch weer mis, omdat je niet kunt veranderen.

Je zult elkaar moeten accepteren (alle leuke en minder leuke dingen) wil je voor de komende tijd (in ieder geval, of de rest van je leven als je zo in elkaar steekt) bij elkaar blijven. En accepteren is wat anders dan alles helemaal ok vinden, het is respect hebben voor waar de ander afwijkt van jou. Het is niet iets dat je bij jezelf kunt afdwingen. Je kunt er wel proberen voor open te staan, maar het moet ook weer van beide kanten komen natuurlijk...

Dit gaat overigens allemaal niet op wanneer de houding van jou of je vriendin plotseling heel erg veranderd is. In dat geval is het goed om dat eens uit te praten. Iedereen heeft in een relatie wel eens een tijd dat je zoiets hebt van: wil ik dit nog wel?
Het is een soort balans opmaken voor jezelf en dat is heel gezond, niets mis mee. Dat kun je alleen doen of samen met de ander..

Maar als ik het zo lees, dan is er best een kans dat het eigenlijk al voorbij is.. en dat is gewoon kut! en rot! maar ook daar kom je uiteindelijk wel overheen en maakt de weg vrij voor ooit een relatie met iemand met wie je wél op één lijn zit (zei ze uit ervaring )

Klinkt aardig bekend TS! Ik heb het ook gehad, heb het een jaar volgehouden. Het werd steeds erger. Toen bleek dat mijn ex (waarschijnlijk) borderline had. Ik weet niet wat je moet doen om het goed te maken, als ik dat wist had ik het zelf wel gedaan. Wat ik je wel aan kan raden is om zo niet door te gaan, je wordt er super ongelukkig van en over een tijdje houdt het gewoon op. Tijdelijk uit elkaar gaan lijkt me een goede optie. Ik heb het toendertijd ook overwogen maar wij hebben het toen niet gedaan.

^{Wil overigens niet zeggen dat jouw vriendin symptomen van borderline vertoont, maar ik kan wel over dit soort situaties meepraten in ieder geval.}

quote:

Op woensdag 30 september 2009 22:30 schreef eyepad het volgende:
Bedankt voor jullie reacties.

Als we ruzie maken gaat het vaak niet over wisse wasjes; wie doet de afwas of wie gaat er stofzuigen.
Zelf ben ik nogal gehecht aan me sociale kring van vrienden en familie. Ik ga graag buiten de deur vrienden helpen met klussen of gewoon even socializen. Zelf doet ze dat eigenlijk vrij weinig, dus kan ze dat ook maar moeilijk begrijpen. Wat ze doet is me dingen opleggen als; op tijd thuis komen, en precies willen weten waar je bent en met wie. Vroeger gaf ik altijd aan die regeltjes toe, maar uiteindelijk kan ik mezelf toch niet aanpassen is gebleken. Het lijkt mij niet meer dan gezond om zo nu en dan eens naar vrienden te gaan, anders blijf je elkaar op de lip zitten. En daar komen ruzies van, ze is het daar niet mee eens.

Ik vind het lastig uit te leggen om wat voor fundamentele dingen we ruzies maken, maar dit is wel één van de voorbeelden die ik kan geven. Zulke ruzies zijn ook wel uit de hand de gelopen dat ze op de bank gaat slapen. Als we dan zo'n ruzie hebben zwijgen we een dag tegen elkaar, en dan ben ik bijna altijd de gene die weer wat toenadering zoekt, ff bij dr gaan zitten, knuffelen enzo. En dan gaat het weer een paar dagen goed. Echt uitpraten doen we ruzies ook niet echt omdat we volgens mij van elkaar weten dat het geen zin heeft, we komen vrijwel nooit tot een consensus. En zo blijven ruzies die niet uitgepraat zijn terug komen.

Daarom denk ik ook dat elkaar met rust laten en allebei tijdelijk apart wonen ook geen oplossing is, uiteindelijk wordt dit weer een valkuil. Hoop dat dit begrijpbaar was, voor me gevoel typ ik wartaal.

Dat klinkt alsof je er al uit bent.

Ook niet helemaal eerlijk van jou dat je eerst haar regels accepteerde en niet jezelf was. Dat is uiteindelijk niet vol te houden als je gaat samenwonen. Daarnaast kunnen jullie ook nog totaal niet communiceren.

Waarom zou jij altijd degene moeten zijn die toenadering zoekt?

Had je mijn vorige post gezien?

Drie keer in je handen klappen en zeggen 'simsalabimbam'. Daarna wierrook roken en je zal zien dat de volgende dag alles weer in orde is.

Of als je minder bijgelovig bent die muts eruit kicken en verder gaan met je leven.

Hoe je nu praat lijkt alsof jullie elkaar niet waard zijn.
Praat met haar dat het moet veranderen van jou kant en van haar kant, en anders zoek wat anders.

Samenwonen is ontzettend lastig, dan kom je er inderdaad achter of je bij elkaar past of niet.. En dat gebeurd er nu. Soms is het inderdaad goed om afstand te nemen, soms is dat ook echt nodig. I've been there. Ben nu inmiddels alweer samen. We hebben na 2,5 jaar een pauze gehad van 3 maanden en zijn daarna weer bij elkaar gekomen. Inmiddels 7 jaar samen waarvan 1 jaar getrouwd.
Als het inderdaad echt te erg is dat je niet meer normaal met elkaar kan praten en je ff rust nodig hebt, is dat misschien het beste. Maar dat moet jij zelf beslissen.
Daarnaast is ruzie maken ook een kunst. Het is beter als het een discussie wordt waarbij beide punten belicht worden en je goed naar elkaar luistert en dat laat merken. En inderdaad geen steken onder water of een hele dag zwijgen.. Dat is zeker niet goed. En later alsnog niet uitpraten al helemala niet, dan bouwt de spanning zich alleen maar op...

quote:

Op woensdag 30 september 2009 22:30 schreef eyepad het volgende:
Bedankt voor jullie reacties.

Als we ruzie maken gaat het vaak niet over wisse wasjes; wie doet de afwas of wie gaat er stofzuigen.
Zelf ben ik nogal gehecht aan me sociale kring van vrienden en familie. Ik ga graag buiten de deur vrienden helpen met klussen of gewoon even socializen. Zelf doet ze dat eigenlijk vrij weinig, dus kan ze dat ook maar moeilijk begrijpen. Wat ze doet is me dingen opleggen als; op tijd thuis komen, en precies willen weten waar je bent en met wie. Vroeger gaf ik altijd aan die regeltjes toe, maar uiteindelijk kan ik mezelf toch niet aanpassen is gebleken. Het lijkt mij niet meer dan gezond om zo nu en dan eens naar vrienden te gaan, anders blijf je elkaar op de lip zitten. En daar komen ruzies van, ze is het daar niet mee eens.

Haar gedrag is niet gezond, wat een gezeur. Laat ze zelf eens een sociaal leven opbouwen in plaats van jou te zieken. Zo te zien probeert ze ook d'r zin door te drijven door de sfeer te kapen, waarop jij weer toenadering moet zoeken. Nogal kinderachtig, en zeker geen basis voor een volwassen relatie. Als ik jou was zou ik d'r de deur uitgooien maar ik heb makkelijk praten als buitenstaander.

quote:

Wat ze doet is me dingen opleggen als; op tijd thuis komen, en precies willen weten waar je bent en met wie. Vroeger gaf ik altijd aan die regeltjes toe.

Daar ligt de fout. "wussy" gedrag.

quote:

Als we dan zo'n ruzie hebben zwijgen we een dag tegen elkaar, en dan ben ik bijna altijd de gene die weer wat toenadering zoekt, ff bij dr gaan zitten, knuffelen enzo.

Weer "wussy" gedrag.

Vrouwen van die leeftijd zijn vaak nog erg emotioneel onvolwassen.
Ze heeft je zitten testen hoever ze kan gaan.
Je had grenzen moeten stellen.
Negeer haar als ze je weer manipuleert met zaken zoals op de bank slapen.

Zoals een andere poster al zei zie je die eigenschap zeer sterk bij borderliners. Maar dus minder extreem bij de niet-borderliners.

Praat met haar. Dit (= jullie tweetjes samen in één huis) gaat niet werken. Jullie zijn allebei ongelukkig.
Het is een kwestie van tijd voor er een grote ruzie komt en een van jullie met veel bombarie en haastig ingepakte koffers het huis verlaat. Wees dat voor. Praat met elkaar als volwassenen en maak een beslissing waar jullie allebei meer rust en geluk in vinden.

volgens mij is één van de grootste struikelblokken van samenwonen een gebrek aan goede communicatie. Soms kan je dat leren met elkaar soms niet. Wat je misschien zou kunnen helpen om samen een activiteit te gaan doen. En dan niet een biertje drinken in de kroeg of zo, maar iets op een vaste avond waardoor je verplicht bent om iets leuks te gaan doen. Mijn ex en ik zijn op dansles gegaan. We vonden dat allebei leuk, 't is sportief(ig) waardoor je je sowieso beter voelt en je werkt samen ergens aan. Op die manier heb je een vaste avond die je met elkaar doorbrengt en dat je echt aandacht aan elkaar moet besteden. 't Is geen garantie, 't is tenslotte ook mijn ex , maar kan wel helpen...

[ Bericht 0% gewijzigd door LalalaHippie op 01-10-2009 15:17:48 ]

hmm.. ik ben het totaal niet eens met de post dat het veel te vroeg was na 1,5jaar om te gaan samenwonen.
ikzelf woon nu bijna een half jaar samen nadat we een half jaar verkering hadden. en het gaat super! ik ben wel een enorme prater altijd (serieus of gewoon onzin) maar ach.. heb de nodige problemen in mijn rugzakje zitten die mijn vriend allemaal weet. vandaar ook dat het nog steeds zo goed gaat ondanks dat ik dus ook redelijk vaak nukkig ben.
als hij een avond naar vrienden wil, wil ik ook weten hoe laat, wanneer, hoe hij thuiskomt en bij wie hij is geweest. ik vind het vreselijk moeilijk hem dan te laten gaan en dat vind hij ook niet leuk, maar hij weet dat dat met mn verleden te maken heeft dus rekent me dat niet aan. daardoor kan ik het een en ander verwerken en hebben we heel goede gesprekken zodat onze relatie goed stabiel is.
dus misschien heeft zij ook wel het een en ander wat ze nog nooit verteld heeft aan je, waar ze erg veel moeite mee heeft.
probeer idd is tijdens een etentje of wandeling door het park een geprekje aan te knopen, niet vijandig maar gewoon een goed gesprek. laat haar voelen dat ze met alles bij je terecht kan. en misschien zit ze wel helemaal niet met een probleem maar vind ze het samen wonen idd gewoon heel moeilijk.
ga idd vaker iets leuks met haar doen en laat haar merken dat ze speciaal voor jou is. of neem haar is mee als jij naar je vrienden gaat.
maar als jij vind dat het te laat is, dan zou ik eerlijk zijn en andere afspraken maken idd door bijv. LAT relatie. maar houdt haar niet aan het lijntje omdat je niet weet wat je wilt. wees eerlijk tegen haar!

Hoi!

Ik ben nieuw trouwens hier, eneh, wil gelijk even reageren op dit topic.

@TS: Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt als jij. Mijn ex-vriendin en ik gingen na twee maanden al samenwonen... dit niet zonder reden, we hadden allebei problemen thuis dus waren eigenlijk verplicht het huis uit te gaan.

Enfin, ik was 19 en zij 17 toen we gingen samenwonen... in het begin is het leuk. Je kookt samen, doet samen boodschappen en geniet van elkaar... Totdat je na een aantal weken gaat zien dat jullie toch wel heel erg verschillen, dat er langzaam maar zeker een routine ontstaat, die maar moelijk te doorbreken is.

Er ontstaat een sleur, en je gaat je aan steeds meer dingen ergeren. Tenminste dat was bij ons het geval. Evenals het seks gebeuren, eerste 2 maanden (toen we allbei nog thuiswoonden) deden we het misschien wel drie keer per dag... Daarna, ik wilde wel, maar zij niet, deden we het MAX 1 keer per maand... Er is zelfs een tijd geweest dat ik drie maanden geen seks kreeg.

Zij deed niets in huis, en ze werkte niet, zat de hele dag maar thuis. Ik werkte, en als ik thuis kwam kon ik gaan opruimen, afwassen boodschappen doen, letterlijk alles, omdat zij dat niet deed... zij was echt lui. Maar deels ook mijn schuld, ik bedoel, ik heb haar nooit echt een limiet geven... zij walste letterlijk over me heen.

Het gevaarlijke is, tenminste dat was bij ons zo, we gingen als vrienden leven... We waren niet meer elkaars liefje... En dat wordt een gewoonte, en ik (wij) accepteerde dat, en bleven bij elkaar. Als je een huis hebt samen en huisdieren, dan is het sowieso moeilijker om van elkaar af te gaan, omdat je het idee hebt dat je verplichtingen hebt.

Inmiddels zijn we gelukkig uit elkaar, ik woon alleen in MIJN huisje, heb een nieuwe vriendin en ben gelukkiger dan ooit. TS: Laat het in ieder geval niet zover komen alsdat ik heb gedaan, plaats niet HAAR op de eerste plek maar JEZELF... Zoals ik deed: ZIj kwam eerst, en daarna ik...

Ga praten, zoek een oplossing, en als julli echt teveel verschillen gewoon kappen en doorgaan met je leven. En zoeken naar iemand die WEL bij je past...

Zo, dat is een flinke eerste post....^^


Wesley

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:04 schreef jerseygirl het volgende:
hmm.. ik ben het totaal niet eens met de post dat het veel te vroeg was na 1,5jaar om te gaan samenwonen.
ikzelf woon nu bijna een half jaar samen nadat we een half jaar verkering hadden. en het gaat super! ik ben wel een enorme prater altijd (serieus of gewoon onzin) maar ach.. heb de nodige problemen in mijn rugzakje zitten die mijn vriend allemaal weet. vandaar ook dat het nog steeds zo goed gaat ondanks dat ik dus ook redelijk vaak nukkig ben.
als hij een avond naar vrienden wil, wil ik ook weten hoe laat, wanneer, hoe hij thuiskomt en bij wie hij is geweest. ik vind het vreselijk moeilijk hem dan te laten gaan en dat vind hij ook niet leuk, maar hij weet dat dat met mn verleden te maken heeft dus rekent me dat niet aan.

Waar komt dat nukkige en dat claimgedrag nou toch vandaan? Ik zie het bij heel veel vrouwen en voor mij is het een reden om geen relaties meer te hebben. Als ik een weekend weg wil, wil ik daar niet steeds strijd over moeten voeren. Het is toch ongezond om altijd alles samen te moeten doen?!

Afstand nemen lijkt me de enige optie. Geef elkaar wat tijd, dan komt het waarschijnlijk wel weer goed, zolang jullie het allebei nog willen. Ga wel een gesprek met haar aan hierover voordat het te laat is..

Wij zijn ooit gaan samenwonen toen ik 19 was in een te klein appartement. Resultaat was uiteindelijk dat we drie maanden uit elkaar zijn geweest, want het ging gewoon voor geen meter. Ik vertoonde ook claimerig gedrag, hij werd te snel boos om alles daardoor enz. Ondertussen zijn we alweer een flinke tijd samen, wonen wel in dezelfde flat, maar hebben wel allebei ons eigen stekkie, en dat bleek precies te zijn wat ik nodig had om nog wat meer volwassen te worden en dat claimerige gedrag los te laten.
Achteraf bezien was ik gewoon nog te jong, te onvolwassen en vooral ook te onzelfstandig om al te kunnen samenwonen, ik hing mijn leven veel te veel aan hem op. Als je al een leuk leven hebt zonder je partner, dan is het ineens een stuk minder erg als hij een avondje met vrienden op stap wil namelijk.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2009 01:18 schreef Heremeteit het volgende:

[..]

Waar komt dat nukkige en dat claimgedrag nou toch vandaan? Ik zie het bij heel veel vrouwen en voor mij is het een reden om geen relaties meer te hebben. Als ik een weekend weg wil, wil ik daar niet steeds strijd over moeten voeren. Het is toch ongezond om altijd alles samen te moeten doen?!

Ik moet helaas bekennen dat ik daar ook last van heb. Ik vind het ook geen leuk deel van mezelf, maar dat betekent niet dat het er niet is. Iedereen kan er zijn eigen reden voor hebben - in mijn geval is het onzekerheid en een gebrek aan vertrouwen in anderen. Door verschillende problemen (iets te complex om hier even snel uit te leggen) had ik moeite te geloven dat hij mij leuk vond en iedere keer als hij ervoor koos om iets met z'n vrienden te doen zag ik dat heel zwart-wit: hij vond z'n vrienden leuker dan mij, anders zou hij wel naar mij toe komen.

Na drie maanden zijn we samen gaan wonen op zijn kamer. Het raam ging niet goed dicht en er zat een plat dak onder, ook niet in de allerbeste buurt, dus hij liet me daar nooit 's nachts alleen omdat ik dat niet fijn vond. Maar op een gegeven moment kocht ik een huis, hij kwam bij mij wonen en toen wilde hij af en toe later thuis komen, een nachtje weg, bij vrienden blijven, etc. en ik had daar heel veel moeite mee en vatte het op als dat hij mij minder leuk vond dan eerst - want toen ging hij namelijk nooit weg en was ie altijd bij mij.

Ik kan slecht tegen verandering, dat weet ik van mezelf en daar hebben we het over gehad. Ik heb gezegd dat ik echt wel wilde proberen om eraan te werken en minder hysterisch te reageren, dat ik ook heus wel wist dat het nergens op sloeg maar dat het gewoon een reactie was op het moment dat ik opeens te horen kreeg dat hij later thuis kwam. Dus in het begin deden we het zo dat hij eerst een week van tevoren zei 'misschien ga ik volgende week even weg met vrienden, vind je dat goed?'. En in het begin vond ik zelfs dat moeilijk, maar dan zei ik ok en dan had ik een week om aan het idee te wennen. En zo hebben we langzaam opgebouwd. Soms belde ie dat ie een uurtje later thuis kwam uit z'n werk of stage dan ie had gezegd, soms zei hij een paar dagen van tevoren dat hij weg zou gaan. Op een gegeven moment belde hij weleens dat hij die nacht niet thuis kwam en hoewel ik dat nog steeds niet leuk vind (want onverwacht), kan ik er wel tegen en weet ik dat het niets persoonlijks is. In het begin durfde ik het ook niet te zeggen als ik echt niet wilde dat hij wegging, omdat ik bang was dat ie me een zeur zou vinden en me niet meer leuk zou vinden. Op een gegeven moment durfde ik dat wel. Als ie belde dat ie die avond weg wilde met vrienden en ik had echt een kutdag op m'n werk gehad of ik keek er echt naar uit dat hij thuis kwam omdat ik gewoon zin had in een leuke avond, speciaal eten in huis had gehaald, leuke film had opgedoken, etc. dan durfde ik dat later wel te zeggen en hij respecteerde dat ook.

Dus het was bij ons gewoon een kwestie van begrip voor elkaar, veel praten en 'onderhandelen' eigenlijk. Natuurlijk was het soms niet leuk, maar als je van elkaar houdt probeer je toch rekening met elkaar te houden. Als ik per se wil dat hij niet weggaat dan zal hij dat respecteren, maar als hij per se wel weg wil voor iets wat hij belangrijk vindt, dan zal ik het hem niet verbieden.

Soms geven mensen te snel op. Ik begrijp wel dat het vervelend is als je iemand ontmoet en hij/zij vertoont meteen probleemgedrag, dat je dan besluit er niet mee verder te gaan kan ik me voorstellen. Maar als je al een tijd samen bent en weet dat je ook hele leuke tijden hebt meegemaakt en nog van elkaar houdt, moet je 't ook niet meteen opgeven. Dat iemand vervelend gedrag vertoont, betekent niet dat dat altijd zo zal zijn.