De kunst van het loslaten van je ex - Deel 85.

quote:

Op maandag 21 september 2009 23:31 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Ik geloof het ja. Maar ik heb een nog groter voordeel tegenover haar. En dat zal ik inderdaad uitbuiten als een piraat met een fles rum! Ik heb simpelweg geen zin meer en de energie niet meer om voor haar de lieve jongen uit te hangen.

Nee moet je idd ook niet doen.

quote:

Op maandag 21 september 2009 23:35 schreef dick_laurent het volgende:
ok ok... you've made up your mind I see

nou, rellen dan maar!

Gaat goed komen! En zoals uit mijn kleine edit blijkt, dat doe ik echt niet omdat ik mezelf beter zal voelen als zij zich klote voelt. Zo volwassen ben ik dan ook wel weer. Nog net dan hè?

tvp'tje

Weinig nieuws, gelukkig slaap ik wel weer redelijk, 1 week lang 3-4 uur slaap per nacht begon me echt op te breken.

Het enige gare is, is dat er nog steeds hoop is dat het goed komt, dat heeft ze aangegeven, het kan nog steeds. Maar ik mag er niet vanuit gaan. Het kan ook anders lopen. Dat idee houdt me enerzijds op de been, aan de andere kant baal ik er van, geen idee wat me te doen staat.

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 11:41 schreef Black_Rainbow het volgende:
tvp'tje

Weinig nieuws, gelukkig slaap ik wel weer redelijk, 1 week lang 3-4 uur slaap per nacht begon me echt op te breken.

Het enige gare is, is dat er nog steeds hoop is dat het goed komt, dat heeft ze aangegeven, het kan nog steeds. Maar ik mag er niet vanuit gaan. Het kan ook anders lopen. Dat idee houdt me enerzijds op de been, aan de andere kant baal ik er van, geen idee wat me te doen staat.

Zeer herkenbaar. Ook hier nog heel veel hoop dat het goedkomt en ergens is dit ook wel op iets gebaseerd.
Zo merk ik dat zij mij ook absoluut niet kan loslaten. Ineens zondagavond een smsje of ik zin heb om te kletsen. Dan belt ze en vraag ik waarom ze behoefte heeft om te bellen en geeft ze aan dat ze ons naambordje op het huis zag en het ineens zo moeilijk kreeg. Dat ze toch wel haar twijfels bij alles heeft en de hoop nu wel uitspreekt dat het na enige tijd weer terug opbloeit.

Gister had ze de hele dag een moeilijke dag en ben ik 's avonds naar haar toe geweest. Gewoon om er voor haar te zijn.
We liggen dan heel de avond bij elkaar en knuffelen heel veel en kusjes geven. Ook spreekt ze meerdere malen uit dat "als je terug komt dan....."
het voelt dan allemaal zo fijn en vertrouwd, en ook zij heeft dit gevoel meerdere malen bevestigd. Maar toch heeft ze wel zoiets dat het nu nog te vroeg is. Toen we even echt zoende, had ze zoiets van wow hier is het toch nog te vroeg voor.....
En tuurlijk is het na 4 weken al te vroeg om te zeggen, we gaan er weer voor.... maar misschien als we het nog wat langer geven.... de tijd zal het leren.
Echter het leven met het verlangen naar haar en de onzekerheid en hoop is erg zwaar....
Maar aan de andere kant, 4 weken geleden was er geen enkele kans meer, niks, het gevoel was weg zei ze...., nu 4 weken verder is er nog wel een kans en spreekt zij zelf de hoop uit dat het toch weer goedkomt.... beter iets dan niets...

quote:

Op maandag 21 september 2009 23:24 schreef dick_laurent het volgende:
[knip]... en dan word het een soort van war of the roses.
Heeft totaal geen nut... niemand wint namelijk...

What he said soms kan je het beter laten gaan en de betere man/vrouw zijn, betekend overigens niet dat je over je heen moet laten lopen hè

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 14:37 schreef Chev het volgende:

[..]

What he said soms kan je het beter laten gaan en de betere man/vrouw zijn, betekend overigens niet dat je over je heen moet laten lopen hè

Als je nou eens mijn posts leest zul je tot de conclusie komen dat niet meer dan een sarcastisch grapje was en dat ik slechts mijn juridische recht ga halen. Zij zal dat niet leuk vinden, maar ik geniet er ook niet bepaald van hoor.

Oké misschien heb ik er over heen gelezen

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 16:59 schreef dick_laurent het volgende:

[..]

Ja, dat kan natuurlijk ook nog. Bij mij is er totaal geen hoop, ook ik kreeg te horen "het gevoel is weg" er is niks meer van haar kant.... ik besta eigenlijk gewoon niet meer, en ze vind het wel best zo lijkt het.
Twee maanden geleden was ze er 100% klaar mee, en nu nog steeds, helemaal geen verandering.

Ergens kan ik me het nog steeds niet voorstellen dat er opeens nul komma nul gevoel meer is van haar kant.... bedoel ze is van het ene op het andere moment gestopt met om mij te geven. Dat kan toch niet zo makkelijk???
Naja wie weet krijg ik straks ook opeens smsjes ofzo van haar (al kan ik me dat op dit moment eigenlijk niet voorstellen)
Geeeeeeen idee hoe ik er dan op zou reageren kan ik echt niet van tevoren inbeelden.

Euh...wat dacht je van direct deleten?

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 17:16 schreef dick_laurent het volgende:

[..]

dat zou ik eigenlijk dan wel moeten doen ja

maar ik weet het niet... ik geef wel nog om haar. Ik kan niet de kille robot zijn die zij is... al zou ik het stiekem graag wel willen, had me een hele hoop shit bespaard. Maar zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar

Je moet ook niet de kille robot uithangen. Dat je er moeite mee hebt is logisch, maar dat aan haar te laten merken...ik heb het idee dat zij dat nog wel eens leuk zou kunnen vinden...

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 17:46 schreef dick_laurent het volgende:

Drama he

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 17:46 schreef dick_laurent het volgende:

[..]


Natuurlijk wil ik haar eigenlijk WEL spreken en contact met haar, maar dat heeft voor mij geen zin... het zal me alleen maar pijn doen. Dus daarom vermijd ik het noodgedwongen.

Drama he

Nou ik had eigenlijk niet verwacht dat ik ook in dit topic zou posten, maar doe het toch maar, is misschien wel relaxed om eruit te gooien. Pas op, het is een beetje een rommelig verhaal!

Relatie beeindigd na ongeveer 8,5 jaar, waarvan de laatste jaren het meer aanmodderen was en het knipperlicht vormen aan begon te nemen (we zagen elkaar wel gewoon een aantal keer per week). Uiteindelijk kon ik geen keuze maken over hoe nu verder en dat heeft zij een paar weken terug nu gedaan.
Ze was verliefd geworden op iemand anders.

Omdat het al zo lang zo rommelig en onduidelijk was tussen ons neem ik het haar eigenlijk ook niet kwalijk. Ik gun haar al het geluk en dat kon ik haar niet geven. Terugkijkend is dat ook hetgeen waar ik het meest van baal, dat ik haar niet echt gelukkig heb kunnen maken.

Het is nu een paar weken over en ik heb ook niet veel meer van haar gehoord. Logisch natuurlijk, ze focust zich op een nieuw leven..Toch doet het wel ontzettend pijn.
Ik heb in de aanmodder jaren ook wel eens gevoelens gekregen voor andere meiden, maar kon haar nooit echt loslaten.
In die zin doet het pijn dat zij het wel kan nu.

Ook al wisten we allebei dat we in een situatie zaten waar niemand echt gelukkig van werd..het daadwerkelijk verbreken ervan is toch een stuk harder aangekomen dan ik had verwacht.
Ik blame haar echt niets en hoop dat ze gelukkig wordt..maar god..ik wou dat iemand me had gewaarschuwd voor de pijn die je daarna voelt..

Daarom ook de quote..ik snap precies hoe je je voelt. Ergens wil ik ook zo graag contact met haar, maar ik weet dat het niets op zal leveren en dat het ook gewoon niet meer zo moet zijn..

Maar man..zeg dat maar tegen je gebroken hart..

Ho dubbelpost..

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 18:49 schreef Untouchables het volgende:

[..]

Nou ik had eigenlijk niet verwacht dat ik ook in dit topic zou posten, maar doe het toch maar, is misschien wel relaxed om eruit te gooien. Pas op, het is een beetje een rommelig verhaal!

Relatie beeindigd na ongeveer 8,5 jaar, waarvan de laatste jaren het meer aanmodderen was en het knipperlicht vormen aan begon te nemen (we zagen elkaar wel gewoon een aantal keer per week). Uiteindelijk kon ik geen keuze maken over hoe nu verder en dat heeft zij een paar weken terug nu gedaan.
Ze was verliefd geworden op iemand anders.

Omdat het al zo lang zo rommelig en onduidelijk was tussen ons neem ik het haar eigenlijk ook niet kwalijk. Ik gun haar al het geluk en dat kon ik haar niet geven. Terugkijkend is dat ook hetgeen waar ik het meest van baal, dat ik haar niet echt gelukkig heb kunnen maken.

Het is nu een paar weken over en ik heb ook niet veel meer van haar gehoord. Logisch natuurlijk, ze focust zich op een nieuw leven..Toch doet het wel ontzettend pijn.
Ik heb in de aanmodder jaren ook wel eens gevoelens gekregen voor andere meiden, maar kon haar nooit echt loslaten.
In die zin doet het pijn dat zij het wel kan nu.

Ook al wisten we allebei dat we in een situatie zaten waar niemand echt gelukkig van werd..het daadwerkelijk verbreken ervan is toch een stuk harder aangekomen dan ik had verwacht.
Ik blame haar echt niets en hoop dat ze gelukkig wordt..maar god..ik wou dat iemand me had gewaarschuwd voor de pijn die je daarna voelt..

Daarom ook de quote..ik snap precies hoe je je voelt. Ergens wil ik ook zo graag contact met haar, maar ik weet dat het niets op zal leveren en dat het ook gewoon niet meer zo moet zijn..

Maar man..zeg dat maar tegen je gebroken hart..

Welkom in dit topic, en sterkte. Je ziet dat er meer mensen zijn die zich voelen zoals jij je voelt. Wat je nu niet moet doen is depressief in je eentje zitten maar erop uitgaan met je vrienden, hobby's zoeken en gewoon bezig blijven. Als je alleen bent maak je jezelf gek (of iig in mijn geval)

Sterkte!!

Kijk, daarom is dit gewoon zo'n lekker topic, iedereen hier weet waar je het over hebt.

Het grappige is, ik heb er ook veel met vrienden etcetera over gepraat, maar omdat zij nog nooit uit een langdurige relatie zijn gekomen, is het toch moeilijker om echt uiting te geven aan de pijn die je voelt.

Ik zie in dit topic mensen met dezelfde gevoelens en hoe lullig het ook voor iedereen is, dat voelt ergens toch wel ok. Je bent, ook al voel je dat op de een of andere manier wel, niet alleen.

Een voordeel is dat we niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan. Ik was ook totaal niet boos toen ze me vertelde dat ze verliefd was op een ander en dat verbaasde haar.
Wel deed het (en doet het) vreselijk veel pijn..maar ja..tegenhouden had ook geen zin.
Ik gun haar het geluk gewoon echt en als ze dat niet bij mij vind, moet ze dat gewoon ergens anders zoeken.
Ik zet ook niet bij de pakken neer en begin weer gezellig uit te gaan en ben mijn leven een beetje aan het opschonen. Prioriteiten aan het stellen, m'n studie net afgerond en straks (hopelijk) beginnen aan een toffe baan.
Zoals zovelen het zeggen, het is goed om ook te leren weer op je eigen benen te staan.

(En toch blijft er die eeuwige struggle tussen je rationele kant en je emoties..Waarom staan niet gewoon alle neuzen in dezelfde richting?)

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 19:27 schreef Untouchables het volgende:
Kijk, daarom is dit gewoon zo'n lekker topic, iedereen hier weet waar je het over hebt.

Het grappige is, ik heb er ook veel met vrienden etcetera over gepraat, maar omdat zij nog nooit uit een langdurige relatie zijn gekomen, is het toch moeilijker om echt uiting te geven aan de pijn die je voelt.

Ik zie in dit topic mensen met dezelfde gevoelens en hoe lullig het ook voor iedereen is, dat voelt ergens toch wel ok. Je bent, ook al voel je dat op de een of andere manier wel, niet alleen.

Een voordeel is dat we niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan. Ik was ook totaal niet boos toen ze me vertelde dat ze verliefd was op een ander en dat verbaasde haar.
Wel deed het (en doet het) vreselijk veel pijn..maar ja..tegenhouden had ook geen zin.
Ik gun haar het geluk gewoon echt en als ze dat niet bij mij vind, moet ze dat gewoon ergens anders zoeken.
Ik zet ook niet bij de pakken neer en begin weer gezellig uit te gaan en ben mijn leven een beetje aan het opschonen. Prioriteiten aan het stellen, m'n studie net afgerond en straks (hopelijk) beginnen aan een toffe baan.
Zoals zovelen het zeggen, het is goed om ook te leren weer op je eigen benen te staan.

(En toch blijft er die eeuwige struggle tussen je rationele kant en je emoties..Waarom staan niet gewoon alle neuzen in dezelfde richting?)

Alleen maar een goede zaak dat jullie zonder ruzie uit elkaar zijn gegaan en dat je haar alle geluk wenst met haar nieuwe vriend. Zijn niet veel die dat kunnen zeggen in dit topic vrees ik. Hopelijk zorgt in jou geval dat er ook voor dat het helingsproces een stuk sneller gaat

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 18:57 schreef dick_laurent het volgende:

[..]


Het is een innerlijke strijd, ik voer hem ook.... maar ik ga er van uit dat het beetje bij beetje zal afzwakken... tot ik op een gegeven moment oprecht kan zeggen dat ik haar niet mis.

Toch nog even reageren hierop, ja ik geloof wel dat dat afzwakt..
Zolang je gewoon maar geen contact hebt, want dat doet volgens mij echt nul goed.
(Ik wil niet weten hoe ik me ga voelen als ik haar daadwerkelijk met haar nieuwe vriend zie..)

Jij ook sterkte trouwens, na 6,5 jaar zoiets onverwachts te horen te krijgen is brutal.


@ dreamzk

Ik hoop het wel..het blijft gewoon dubbel.
Ik praat er opzich wel redelijk relaxed over..maar er zijn genoeg momenten dat ik echt kapot ga en het is juist dan frustrerend omdat je op niemand echt boos kan worden en haar eigenlijk ook niet echt keihard terug wil.
Tsja, ik weet gewoon niet wat ik wil..

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 14:19 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Zeer herkenbaar. Ook hier nog heel veel hoop dat het goedkomt en ergens is dit ook wel op iets gebaseerd.
Zo merk ik dat zij mij ook absoluut niet kan loslaten. Ineens zondagavond een smsje of ik zin heb om te kletsen. Dan belt ze en vraag ik waarom ze behoefte heeft om te bellen en geeft ze aan dat ze ons naambordje op het huis zag en het ineens zo moeilijk kreeg. Dat ze toch wel haar twijfels bij alles heeft en de hoop nu wel uitspreekt dat het na enige tijd weer terug opbloeit.

Gister had ze de hele dag een moeilijke dag en ben ik 's avonds naar haar toe geweest. Gewoon om er voor haar te zijn.
We liggen dan heel de avond bij elkaar en knuffelen heel veel en kusjes geven. Ook spreekt ze meerdere malen uit dat "als je terug komt dan....."
het voelt dan allemaal zo fijn en vertrouwd, en ook zij heeft dit gevoel meerdere malen bevestigd. Maar toch heeft ze wel zoiets dat het nu nog te vroeg is. Toen we even echt zoende, had ze zoiets van wow hier is het toch nog te vroeg voor.....
En tuurlijk is het na 4 weken al te vroeg om te zeggen, we gaan er weer voor.... maar misschien als we het nog wat langer geven.... de tijd zal het leren.
Echter het leven met het verlangen naar haar en de onzekerheid en hoop is erg zwaar....
Maar aan de andere kant, 4 weken geleden was er geen enkele kans meer, niks, het gevoel was weg zei ze...., nu 4 weken verder is er nog wel een kans en spreekt zij zelf de hoop uit dat het toch weer goedkomt.... beter iets dan niets...

Ik zou er bijna zelf hoop van krijgen, serieus. In het begin had ik niet echt de hoop dat het goed zou komen, hij bleef keihard 'nee' zeggen, maar ik probeerde het gewoon. Steeds maar laten zien dat ik het kan, dat ik veranderd ben (klinkt allemaal heel cliché, maar ik heb er wel een hoop van geleerd) maar het mocht niet baten. Er waren wel 'duizend redenen' waarom het niet meer zou gaan. De voornaamste was mijn twijfels, maar die heb ik nu niet meer. Ik weet waarom ik twijfelde, ik ben gewoon een enorme piekeraar en ging piekeren over mijn toekomst. Ik zag in dat dit overdreven was, ik heb mezelf alleen de put in geholpen. Maar hij maar niet geloven dat ik het niet meer zal doen. Natuurlijk, ik zal altijd wel blijven twijfelen, maar niet over mijn relatie met hem.

Toch vond hij het tijdens Appelpop wel leuk als ik zaterdagavond even langskwam om iets te drinken, helaas kon ik toen niet. We smsen en mailen toch wel regelmatig en we spreken ook af. Vorige week woensdag was ik bij hem en zag ik dat hij onze gala foto gewoon nog bij zijn bed heeft staan... Ook de pen met inscriptie die ik hem cadeau gaf, heeft hij nog steeds. Zulke kleine dingetjes, zoals zo'n foto... ik ga er op letten en koester stiekem een beetje hoop. Zucht... Ik weet dat het fout is, maar toch.

Het is nu ruim drie weken geleden en nog steeds kan ik de gedachte van een hereniging niet uit mijn hoofd krijgen. Ik denk er niet constant aan, maar vaak als ik alleen ben wel. Of als ik iets zie wat me aan hem doet denken.
Weet je, ookal zegt hij dat het honderd procent over is en accepteer ik dat, ergens geloof ik hem niet. Ik ken hem, hij is niet iemand die terugkrabbelt, maar puur uit principe. Een van de 'duizend' redenen was dan ook 'omdat hij het respect van iedereen uit zijn omgeving zou verliezen' als hij terug zou komen. Maar dat is slechts in zijn hoofd, heb ik het gevoel. Niemand die kiest voor echte liefde zou mijn respect verliezen, dus ik snap niet waarom hij dat überhaupt denkt.

Ik weet het niet. Ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat hij waarschijnlijk NOOIT meer terug komt bij mij en ik probeer die gedachte zoveel mogelijk in mijn achterhoofd te houden en geen hoop te koesteren. Heb mezelf ook beloofd om geen 'moves' te maken. Tenminste, tot een bepaalde datum.

Willekeurig heb ik 5 november (Guy Fawkes Night) geprikt als datum waarop ik hem mee uit ga vragen. Ik ga niet vragen 'wil je weer met me', maar hem uitvragen op een date. Iets wat toch wat vrijer voelt en ook vriendschappelijk kan eindigen. Tot die datum zal ik niks bij hem proberen en me gewoon focussen op het verwerkingsproces. Ben ik voor 5 november over hem heen en wil ik niets meer met hem, dan zal er ook niets gebeuren. Krijgt hij voor 5 november een nieuwe vriendin of wordt verliefd, zal er niets gebeuren. Maar voor mij is het een win-win situatie: Of ik mag hem dan uitvragen en heb het tot die tijd uitgehouden, of ik ben dan over hem heen en ga verder.

quote:

Op dinsdag 22 september 2009 18:49 schreef Untouchables het volgende:
- knip - lang tragisch verhaal

Maar man..zeg dat maar tegen je gebroken hart..

Welkom en sterkte kerel. Na zo'n lange relatie gaat dit je niet in de koude kleren zitten. Het zal misschien even duren, maar het zal wel overgaan. Velen in dit topic zijn je voorgegaan.

Wel goed dat jullie in goed overleg (voor zover dat mogelijk is) uit elkaar zijn gegaan. Na een relatie van ruim 10 jaar zou ik dat ook wel willen...

Oh, en @ Snowcold: Waarom Guy Fawkes night?

quote:

Remember, remember the Fifth of November,
The Gunpowder Treason and Plot,
I know of* no reason
Why the Gunpowder Treason
Should ever be forgot.
Guy Fawkes, Guy Fawkes, t'was his intent
To blow up the King and Parli'ment.
Three-score barrels of powder below
To prove old England's overthrow;
By God's providence he was catch'd (or by God's mercy*)
With a dark lantern and burning match.
Holloa boys, holloa boys, let the bells ring. (Holla*)
Holloa boys, holloa boys, God save the King!

Ik kan hier de romantiek niet echt van inzien, behalve dan de romantiek van herdenken...