Contact verbreken met broertje

Samenvatting onderaan. Ik heb een redelijk problematische band met mijn broertje. Alle gesprekken die we hebben lopen uit op discussies en soms loopt het uit de hand. Ik zit erover te denken om het contact te verbreken (of nee, eigenlijk weet ik al dat ik dat moet doen). Ik ben eind twintig, net als hij. We schelen 1,5 jaar.

Omstandigheden: we verschillen van elkaar als dag en nacht. Hij is een pessimist, ik ben een optimist. Hij is heel goed met geld en kijkt neer op de manier waarop ik met geld omga. Geld is sowieso een heel belangrijk ding in ons gezin. Mijn ouders hebben keihard gewerkt en zuinig geleefd en geld komt elke dag minstens vijf keer ter sprake ('Wat kost dat wel niet?'). In mijn broers ogen leid ik een losbandig leven, terwijl hij 2 lange relaties heeft gehad. Het komt erop neer dat we in de loop der jaren totaal andere normen en waarden ontwikkeld hebben. Hij lijkt op de rest van de familie en ik niet echt.

Voorgeschiedenis: Ergens begin 2007 had ik ruzie met mijn broer over een sociale opleiding die ik wilde volgen. Hij beet me toe dat ik daar niet sociaal genoeg voor was (voor mij een heel kwetsbaar onderwerp omdat ik geknokt heb om op latere leeftijd een sociale achterstand in te halen). Ik ben daar een weken boos over geweest, met name omdat hij me opzettelijk raakte waar ik kwetsbaar was. Een jaar later pakte hij me op een andere kwetsbare plek (geen details, volstaat te zeggen dat de impact veel groter was dan de eerste keer), waardoor ik weer maanden uit mijn doen was. Daarna heb ik het contact op een zeer laag pitje gezet, dus op verjaardagen normaal doen maar daarbuiten geen contact en ontwijken.

We zijn nu weer een jaar verder, Ik ben de laatste tijd veel bij mijn ouders geweest en hij woont daar om de hoek dus eigenlijk begon het contact te normaliseren. Echter, onlangs zijn we een paar dagen weg geweest met het gezin en toen kreeg ik het met hem aan de stok over geld. Het ging over het betalen van benzine, 40 euro. Mijn weekend was verziekt, ik kon alleen nog maar huilen. Net nu alles weer normaler werd. Deze keer was het dus niet mijn zwakste plek, maar evengoed ben ik weer erg van streek. Het komt er op neer dat ik iedere keer de volle laag krijg als hem iets niet bevalt. Er gaat altijd iets aan vooraf, gedraging van mij die zijn goedkeuring niet weg kan dragen. Daarna ben ik weken uit mijn doen en tegenwoordig deel ik bijna niets meer met hem uit angst dat hij me weer pakt op mijn zwakke plekken.

Om eerlijk te zijn er is na het gezeik over geld gewoon iets geknapt. Ik dacht dat hij ook blij was dat het contact weer normaler was. Eigenlijk ben ik de enige van de twee die veranderd is (mede door die psycholoog volwassener geworden). Hij lijkt echter met de jaren steeds harder te worden. We groeien uit elkaar en ik zie dit evolueren in een richting die me nog meer pijn zal bezorgen. Ik vind mijn eigen welbevinden zeer belangrijk en dit is wel een serieuze deuk daarin.

Dus het besluit om het contact te verbreken staat eigenlijk wel redelijk vast. Maar ik wil wel weten hoe dit er in de praktijk uit komt te zien. Kerst en verjaardagen worden sowieso problematisch (korte termijn en lange termijn) en verder zijn er belangrijke momenten die je van elkaar niet meer meemaakt. Hij studeert over 2 maanden af, binnen een paar jaar zal hij wel vader worden etc. Ik vraag me af hoe andere mensen hiermee om gegaan zijn. Verder weet ik ook dat de rest van de familie zich zogezegd afzijdig zal houden maar toch eerder in zijn richting mee zullen denken omdat zij hun normen en waarden delen. Hoe ga je daarmee om? Zwijg je het dood, leg je het uit of....?

Samenvatting: TS en haar broertje kunnen niet met elkaar overweg. Ruzies lopen soms uit de hand waarbij TS op haar kwetsbaarst wordt gepakt. Het contact was na 2 ruzies maandenlang nihil maar het begon weer normaler te worden. Dan is er toch weer een ruzie. TS wil eigenlijk het contact verbreken omdat het een negatieve spiraal is. Verder een aantal vraagtekens over hoe dat in de praktijk is m.b.t. overige familie etc.

quote:

Op maandag 21 september 2009 00:14 schreef trovey het volgende:
Heb je met hem er wel eens over gepraat dat hij dingen zegt die je kwetsen of is hij daar een te botte boer voor?

Ik heb het er nooit rechtstreeks over gehad met hem. Gewoon, op het moment zelf kap ik direct de discussie af.

quote:

Op maandag 21 september 2009 00:19 schreef Adfundum het volgende:
Familiefeestjes zijn wel het minste waar ik me druk over zou maken. het contact verbreken is wel heel rigoreus natuurlijk maar je zult er wel lang over nagedacht hebben. Nodig hem voorlopig gewoon niet meer uit bij jou thuis maar geef hem wel de kans om erover te praten als hij dat wil. Gewoon het contact op een laag pitje zetten is iets anders dan het contact helemaal verbreken.

Hij is al minstens 3 jaar niet meer bij mij thuis geweest. Het contact was op een laag pitje, toen begonnen we weer gewoon af en toe met elkaar te praten over dagelijkse dingen en binnen 3 maanden kreeg ik weer de volle laag.

quote:

Op maandag 21 september 2009 00:59 schreef Dennis_enzo het volgende:
Kan je niet gewoon de discussie niet meer aangaan? Mijn broertje en ik zijn ook dag en nacht, maar dat hebben we allebei gewoon geaccepteerd en over dingen waar we het structureel over oneens zijn, praten we gewoon niet. Het lijkt me dat je broer het ook niet leuk vind om altijd maar ruzie te hebben.

Het lijkt dus haast alsof hij dat wel vindt. Het komt er op neer dat ik hem accepteer zoals hij is, hoewel ik me soms enorm aan hem kan ergeren. Als hij weer onnodig negatief is, dan wil ik nog wel eens iets zeggen in de trant van 'ooh, drammerd, kap er eens mee'. Of als hij over geld loopt te zeiken, dan noem ik hem wel eens geldwolf. Maar dat gaat er altijd goedmoedig aan toe, vind ik. Het wordt gezegd met een lach in ieder geval.

quote:

Op maandag 21 september 2009 01:05 schreef twiFight het volgende:

[..]

..en hoe 'beviel' dat? Had je het er moeilijk mee (ook ivm familie etc) of vond je het eigenlijk wel een opluchting? Zou een goede indicatie kunnen zijn.

Na een paar maanden had ik er vrede mee en toen vond ik het eigenlijk een opluchting.

quote:

Op maandag 21 september 2009 01:33 schreef Tony_diNovo het volgende:
Misschien overbodig; maar toch: heb je hem wel eens goed 'de waarheid gezegd'? In de zin van: precies hoe jij je er onder voelt?
Kijk; als je broer eigenlijk van te voren al weet wat de impact is van zijn uitspraken; dan lozen die handel. Maar hoe gek ook; hij beseft het zich misschien niet voordat je het hem verteld.
Wat dat betreft blijven we mannen

Geloof me, dat weet hij wel. Hij is maatschappelijk werker en is zeker in staat om zulke situaties in te schatten. Bovendien, als je zus 2 uur huilend in de auto zit en niks meer zegt, dan weet je best dat je haar gekwetst hebt. Bovendien, goed de waarheid zeggen.. Ik weet uit ervaring hoe hard dat aan kan komen dus ik weiger op die manier met hem te 'praten'. Elkaar zulke lompe dingen voor de voeten gooien dat iedereen over de rooie is, is volgens mij geen oplossing.

quote:

Op maandag 21 september 2009 02:24 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik vind het eerder zorgwekkend dat jij weken, of maanden van streek kunt zijn vanwege 1 opmerking.. Heb je het daar wel eens met je psycholoog over gehad? Je geeft jouw broer zo wel heel veel macht over jouw gevoel.

De opmerkingen die hij maakt raken jouw zwakke plekken, zoals je zegt. Kun je hem dan niet als een spiegel zien? En ermee aan de slag gaan? Of als het nergens op slaat wat hij zegt, de opmerkingen gewoon naast je neerleggen?

Wat ik dus zo erg vind is dat hij me pakt op de plekken waarmee ik al aan de slag ben (geweest). Ik heb helemaal geen spiegel nodig, zeker niet van hem en al helemaal niet op deze manier. Die sociale achterstand inhalen, daar wist hij alles van. De tweede keer was nog veel harder, ik heb een aantal ernstige dingen uit het verleden niet goed verwerkt (ook m.b.t. gezin) dus toen ik daarmee naar een professional ging, werd ik daarop gepakt. Dus wat hij zegt, slaat wel degelijk ergens op en juist daarom kan ik het niet naast me neerleggen. De opmerkingen die nergens op slaan kan ik juist heel makkelijk naast me neerleggen.

En ja, ik heb het er toendertijd met mijn psycholoog over gehad, de therapie is allang afgesloten trouwens. Eigenlijk vond ik het alleen maar erg dat mijn broer er zo mee leek te zitten dat het contact toen op een laag pitje was, want schijnbaar liep hij in die maanden elke week tegen de rest van de familie over mij te drammen. Met van streek zijn bedoel ik dus dat ik boos en verdrietig ben, er tijden 's nachts over lig te malen en dat het me overdag ook minder vrolijk maakt. Zodra ik eraan denk, krijgt mijn humeur een deuk.

quote:

Op maandag 21 september 2009 07:43 schreef RRGJL het volgende:
Het is inderdaad echt geen goed teken dat je een opmerking van je broer zo hoog op neemt.
Daarnaast vind ik het gedrag van je broer echter ook niet OK: Juist omdat het je broer is. Hij zou je wel een beetje kunnen steunen en hij weet vast wel waar je zwakke plekken liggen.
Tja, wat moet je daarmee doen... Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je meer aan jezelf werkt en je de opmerkingen van je broer op de goede manier leert te plaatsen. Neem ze voor wat ze zijn; een mening. En wanneer je merkt dat iets uit de hand gaat lopen zeg je gewoon dat je weg gaat omdat je daar geen zin in hebt. Ik zou het mezelf niet zo moeilijk maken door het contact te verbreken. Dat wordt echt een heel gedoe en zwaar voor je. Weten je ouders er eigenlijk vanaf? En wat zeggen die?

Mijn ouders en zussen weten het. Ze proberen zich afzijdig te houden. Verder ben ik het spuug en spuugzat dat mijn broer me keer op keer kwetst omdat hij mij niet kan accepteren zoals ik ben. Als hij dat niet kan, dan hoeft het voor mij gewoon niet. Het spijt me zeer, maar in het echte leven buiten het gezin flikker ik zulke mensen ook uit mijn leven. Ik kan best goed tegen kritiek (wel heel erg afhankelijk van hoe het gebracht wordt, maar opbouwende kritiek reageer ik doorgaans juist supergoed op). Je vergeet dat ik al aan mezelf gewerkt heb, ik ben al gelukkig met mezelf. Ik wil hem niet als spiegel. Ik heb juist een stukje stoere houding laten varen en geleerd om weer naar mijn gevoel te luisteren en weer dingen te verwerken.

quote:

Op maandag 21 september 2009 08:48 schreef Aardwetenschapper het volgende:
Nu wil ik niet de botte boer zijn maar....

Hoe zat het precies met die 40 euro?
En wat voor opmerking was het dan precies?

Dat jij weken van streek bent over 1 opmerking zegt meer iets over jou dan over die opmerking.
Hoe kan je door een opmerking over 40 euro nou krassen op je ziel krijgen?

Ik zal niet zeggen dat het een kras op mijn ziel is, maar het is voor mij eerder een bevestiging dat het weer uit de hand loopt en dat hij blijkbaar echt niet normaal tegen mij kan doen als hij het er niet mee eens is.

Het ging zo: we gingen met het gezin een weekendje naar het buitenland i.v.m. huwelijk van familie. In de weken die eraan vooraf gingen was er al een hoop gezeik. Mijn broertje wilde niet in een herberg met allemaal mensen die we via mijn ouders kennen (gewoon de standaard mensen waarmee je bruiloften viert) en het was te duur allemaal, hoe komen we er en weet ik wat nog meer. Ik heb dus al een keer of 5 aangegeven bij mijn ouders dat het geen slim plan is om hem en mij in dezelfde auto te zetten (7 uur op elkaars lip zitten is gewoon teveel). Dat was in eerste instantie geregeld, maar de avond voor vertrek van tevoren bleek hij toch bij mij in de auto te zitten. Omdat er wat gedram was over benzine heb ik van tevoren de auto volgegooid en de kosten met mijn vader gedeeld.

Ik zat dus met mijn zus, haar man en mijn broertje in de auto. Op de heenweg zei hij al dat de kosten door vieren gedeeld moesten worden dus ik vertelde dat ik de auto al had volgegooid en die kosten gedeeld had met mijn vader. En dus ook dat ik die verdeling dan niet eerlijk vond. Hij werd woedend en daarop heb ik de discussie afgekapt. Op de bruiloft zelf is hij naar mijn vader gegaan en daar bleek dat ik het verkeerd begrepen had want die volle tank was volgens mijn vader bedoelt voor dat ik de auto een paar keer geleend had. Mijn broer heeft daarna tegen mijn zus en mijn ouders gezegd dat het gewoon kwam doordat ik geen geld heb (onzin want deze maand kon het er prima vanaf) en heeft dus ook gezegd dat ik dan gelogen heb.

Op de terugweg begon hij er weer over, gelijk schreeuwen dat ik een kneusje was en noem maar op. Ik heb mijn iPod opgezet de rest van de weg. Hij heeft de auto uiteindelijk halfvol afgeleverd, omdat het inderdaad een misverstand was heb ik de auto weer volgetankt nadat we thuis waren (en mijn bijdrage aan de benzine was uiteindelijk nog groter dan de zijne).

Dus, zoals je ziet is het allemaal vrij onbelangrijk. Ik voel me niet zozeer gekwetst, het interesseert me niet zo omdat het inderdaad een misverstand was. Maar het heeft mijn weekend gewoon verziekt en dat zit me wel dwars. Bovendien is het voor mij een heel goed voorbeeld dat ik de enige ben die veranderd is (discussies uit de weg gaan en er niet tegen anderen over praten bijvoorbeeld). Ik kan alleen maar tot de conclusie komen dat dit alleen maar erger kan worden. Ik heb helemaal geen zin om mijn energie hieraan te besteden. Ik wil gewoon genieten van deze tijd, want tegenwoordig heb ik de dingen goed op de rit en ik ben gelukkig met mezelf en mijn leven.

quote:

Op maandag 21 september 2009 10:08 schreef RRGJL het volgende:
Stel: er zou blijken dat je broer geestelijk niet in orde is. Zou het je dan nog steeds zo raken?

Nee. Het is ook specifiek hem, mijn zusje kan ook enorm lomp zijn maar bij haar zie ik wel altijd verzachtende omstandigheden (leeftijd) en dat is van mijn kant ook niet realistisch.

quote:

Op maandag 21 september 2009 10:20 schreef Aneurism het volgende:

[..]

Denk eerder dat TS geestelijk niet helemaal in orde is. Om nou weken, dan wel maanden van slag te zijn door 1 opmerking. Damn... Als ik kapot zou gaan van verkeerde opmerkingen dan zou ik per week al 3x in mijn graf liggen.

Een keer met de Psych praten en werken aan een schild/dikkere huid lijkt me beter. En tot die tijd contact minimaliseren.

De psycholoog heb ik allang niet meer nodig. Ik heb een vrij dikke huid. Je gaat er vanuit dat ik altijd zo reageer maar dat is niet zo. Ik heb er alleen tabak van dat hij me steeds pakt waar ik kwetsbaar ben. Hij houdt zich verdomme maar een keer in, meneer is volwassen genoeg om de impact van zijn uitspraken te kunnen zien en ik ben geen speelbal. Als hij niet gewoon normaal kan doen, dan maar niet.

quote:

Op maandag 21 september 2009 10:22 schreef nummer_zoveel het volgende:
Maar je moet toch eerst eens met je broer praten en hem zeggen dat je je gekwetst voelt en dat hij dingen vaak op een botte manier zegt. Doe dat eerst, voordat je het contact zou willen verbreken. Anders weet je broer niet eens waarom je hem niet meer wilt zien.
Als ik het zo lees, bemoeit hij zich erg met jouw leven en hoe jij de dingen doet. Heb je het er al eens met hem over gehad dat hij je moet accepteren zoals jij bent?

Ik heb niet het gevoel dat ik nog iets met hem MOET bespreken. Als je zo met mij omgaat, dan maar niet. Ik kijk ook wel uit voordat ik me helemaal kwetsbaar op ga stellen naar hem. Hij breekt me toch weer af.

Ik open dit topic niet om begrip te krijgen voor mijn keuze. Hij maakt mij gewoon ongelukkig en ik wil niet dat hij nog langer deel uitmaakt van mijn leven. Er speelt veel meer mee dan wat ik hier op het forum kan en wil vertellen. Wie mij dan dramatisch wil vinden, moet dat zelf maar weten.

Ondertussen zie ik maar 1 post over wat ik in de praktijk kan verwachten.

quote:

Op maandag 21 september 2009 02:15 schreef Feestkabouter het volgende:
ik vraag me ook af in hoeverre je hebt geprobeerd met je familie de kwestie te bespreken, daar vertel je helaas niets over.
als je het wel hebt geprobeerd: zijn zij simpelweg niet voor rede vatbaar? of heb jijzelf als je heel eerlijk bent niet genoeg ruggengraat om eerlijk (=hard en duidelijk) tegen ze te zijn over hoe het voor jou is?
en als je het niet hebt geprobeerd: dezelfde vragen.

ikzelf heb een aantal jaar geleden het contact met mijn ouders definitief verbroken.
ze zijn simpelweg niet voor rede vatbaar. specifieker: mijn conclusie is dat zij simpelweg te dom en egocentrisch zijn om te kunnen of willen snappen hoe bepaalde dingen voor mij zijn.
ik heb een close familielid die de vele situaties niet zelf heeft gevoeld, maar wel heeft gezien. die persoon gaat nog wel met mijn ouders om, maar heeft wel heel veel begrip voor mijn beslissing.
ben er echter op voorbereid dat maar heel weinig mensen echt begrip zullen hebben, het is voor de meeste mensen nogal een onvoorstelbaar drastische beslissing!
dat kun je ze eigenlijk niet kwalijk nemen, ze weten niet hoe heftig het kan zijn (gelukkig voor hen).
je moet er daarom voor zorgen dat jezelf echt 100% achter de beslissing staat, want je moet dus niet op veel steun rekenen. dan kan het alleen maar meevallen.

praktische dingen zijn voor mij bijzaak. als die ene persoon jarig is ga ik dus altijd een dag eerder of later effe langs. met Kerst kwam ik toch al niet meer bij mijn ouders, dus daar veranderde niets aan. familiefeesten of bruiloften van neven/nichten bezoeken is nu lastig, dus al een aantal jaar niet gedaan. jammer, maar helaas, ik zit er niet echt mee, hoe leuk een hoop familieleden ook zijn (als ik hoor dat mijn ouders er niet bij zijn omdat ze bijv op vakantie zijn dan kan het wel natuurlijk). het is de beslissing die voor mij zo belangrijk is (en goed voelt) dat de rest echt een bijzaak is.

Ik bespreek dit eigenlijk niet echt met mijn ouders omdat ze er niks over willen horen. Tenminste, van mijn kant. Of ze naar hem luisteren weet ik eigenlijk niet. Sowieso, de laatste keer waren ze erg teleurgesteld dat ik het contact op een laag pitje had gezet. Ik snap dat ik door dit topic nogal slachtofferig overkom, maar ik heb wel degelijk een ruggegraat. Ik ben geen overgevoelig type maar ik heb mijn grenzen en mijn broer is er al een paar keer ver overheen gegaan.

Niet op steun rekenen, thanks for the advice. Doe ik sowieso niet echt, de vorige keer viel het ook niet in goede aarde. Het lastige lijkt mij inderdaad kerst, maar we hebben natuurlijk 2 kerstdagen waardoor ik mijn ouders nog gewoon kan zien. De bruiloften komen gelukkig niet zo vaak voor, dit was de laatste 25-jarige bruiloft. Ik denk dat ik hem in de praktijk vrij makkelijk kan ontwijken. Ik hoop alleen dat mijn zusje niet besluit te trouwen, ik zou niet willen dat zij er de dupe van wordt. Maar als hij gaat trouwen, zou ik denk ik wel verstek laten gaan.

quote:

Op maandag 21 september 2009 10:52 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Nu ben je net zo kinderachtig bezig als hij doet.
[..]

Ja, en jij wil het nu voor eens en altijd afbreken.

Maar als je hem niet meer wilt zien moet je zeker het contact verbreken. Want dat is wat jij uiteindelijk wilt, zo lijkt het.
Maar je bent dan nog niet van hem af. Je krijgt toch vragen van je familie. Je zult toch moeten zeggen wat je dwarszit aan hem.
En het contact verbreken en iemand niet meer zien betekent niet dat het allemaal eind goed al goed is. Ik ben benieuwd of je toch geen spijt gaat krijgen van je beslissing en 's nachts ligt te malen hoe het zou zijn gelopen als je toch niet eerlijk je gevoelens tegenover hem zou hebben geuit.

Dat zal wel. Mijn besluit staat zo goed als vast, voor mijn eigen geluk is dit een betere oplossing en verder ga ik er geen verantwoording voor geven op een forum.

quote:

Op maandag 21 september 2009 10:47 schreef Barbusse het volgende:
Heb je enig idee waarom hij je telkens zo afbreekt dan? Want ik kan me maar moeilijk voorstellen dat hij dat doet "omdat hij het kan".

Er gaat altijd een gebeurtenis aan vooraf die zijn goedkeuring niet kan wegdragen. Voorbeeldje: de ruzie over die sociale opleiding die ik wilde doen.. Dat was een universitaire opleiding (geen psychologie ). Mijn zus en ik konden hem fysiek niet aan vroeger dus pakten we hem op dat hij minder goed kon leren (niet verwarren met intelligentie, we zijn allemaal ongeveer even intelligent. Of dom, het is maar hoe je het bekijkt). Hij is HBO gaan doen omdat mijn zus en ik dat ook deden, niet omdat hij niet tevreden was met zijn MBO diploma.

Toen ik universiteit wilde doen, vond hij dat blijkbaar heel moeilijk om mee om te gaan want hij wil niet onderdoen voor mij. Logisch als je in je jeugd elke week hoort dat je dom bent. Ik heb later meerdere malen tegen hem gezegd dat hij ook universiteit kan doen omdat hij de hersens er wel voor heeft.

Het komt dus soms door zijn eigen frustraties en ervaringen uit onze jeugd. Soms komt het doordat ik me op een feestje niet netjes genoeg gedraag. En dat weekendje is dus misgelopen omdat hij er al weken geen zin in had en omdat dingen blijkbaar nog steeds niet genoeg genormaliseerd zijn tussen ons.

quote:

Op maandag 21 september 2009 10:57 schreef PartyAmber het volgende:

[..]

Dit dus.
Geen emotioneel incasseringsvermogen, geen relativeringsvermogen (Wat boeit jou het nou wat je broer van jouw beslissingen vindt ? Jij zou toch ook niet zijn leven willen leiden ?)...
Eerst een beetje eelt op je ziel kweken lijkt me een goed begin.

Zoals ik al zei, ik heb wel degelijk een ruggegraat. De reden dat ik bij de psycholoog liep was onder andere dat ik alles opkropte en teveel relativeerde.

quote:

Op maandag 21 september 2009 11:07 schreef Aardwetenschapper het volgende:

[..]

Wat een onvolwassen broertje, je zou zeggen dat ie nog aan het puberen is.

Nou ja, op zich.. Kijk, geld is gewoon een big issue. Er wordt regelmatig geinformeerd hoeveel we sparen, elke dag komen kosten en besparingen ter sprake. Voor hem is dat gewoon heel belangrijk. Dus ik snap wel waarom hij over 40 euro kan vallen. En deze keer is hij ook niet echt een grens over gegaan, maar ik heb gewoon helemaal geen zin meer in ruzies met hem. Ik ben deze keer meer van streek omdat ik weet dat ik hem misschien nooit meer zal zien, het lijkt wel een rouwproces.

quote:

Op maandag 21 september 2009 10:59 schreef lichtekooi het volgende:
Ik begrijp wel dat sommige dingen je zo erg kunnen kwetsen. Dat betekent dat jij misschien wel wbt sterker moet worden daar in, maar zonder een beetje hulp of begrip van degene die je kwetsen is dat moeilijker gedaan dan gezegt.
Schrijf het een keer op in een brief. Dat is vaak makkelijker dan het zeggen en dan is de opening voor een gesprek er. Als hij dat niet kan accepteren is je beslissing wel goed denk ik. Voorlopig in elk geval.

Niet praten over gevoelige dingen kan ook werkem, maar dan moet hij daar ook mee meewerken.

Als ik een brief schrijf, wordt die waarschijnlijk door de hele familie gelezen. Ik wil de rest er zo weinig mogelijk bij betrekken. Ik wil gewoon niet meer met zijn besmettelijke negativiteit geconfronteerd worden en dat betekent dat we als volledig gezin nooit meer dingen zullen vieren.

Het scheelt trouwens dat ik binnenkort weer weinig bij mijn ouders te vinden zal zijn.

quote:

Op maandag 21 september 2009 11:13 schreef bluebit het volgende:
tsjee, ik vraag me af wat er gaat gebeuren als je dadelijk echt in de wereld terecht komt. Nu maakt je broer een botte opmerking. Straks is het je baas, je collega of gewoon een andere vreemde die dat doet, hoe zul je daar dan mee omgaan?

Daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik heb al jaren fulltime gewerkt, ik weet hoe ik kritiek op waarde moet schatten. Vreemden, collega's, bazen, vrienden die je kwetsen heb ik allemaal meegemaakt. En dan is het voor mij ook heel simpel, zodra mijn grens bereikt is houdt het voor mij op. Alleen in het geval van mijn broertje ligt de grens anders.

quote:

Op maandag 21 september 2009 11:13 schreef bankrupcy het volgende:
Verbreken klinkt zo definitief.

Als je het contact op een laag pitje zet dan zijn er toch geen problemen. Tegen je ouders zeg je dat jullie niet overweg kunnen met elkaar, en de rest van de familie merkt het wel tzt. Kerst, verjaardagen en huwelijken kan je gewoon bijwonen. Je groet je broertje dan en verder niets.

Het contact was dus op een laag pitje. In de praktijk komt het er dus op neer dat hij na een aantal maanden weer ver over mijn grenzen gaat.

quote:

Op maandag 21 september 2009 11:15 schreef Lienekien het volgende:
Ik lees een heleboel opmerkingen van je die je eens rechtstreeks tegen je broer zou moeten zeggen. Daar heb je het volste recht toe en het zal je geweldig opluchten. Je laat al jaren ontzettend over je heenlopen door je broer.

Wie weet verbaast je broer je nog met zijn reactie. Zo niet, dan kun je altijd nog het contact verbreken.

Ik zie het niet zitten om me weer kwetsbaar op te stellen. En om eerlijk te zijn zie ik ook echt niet in waarom ik dat nog zou moeten doen. Ik heb eigenlijk in gedachten om er gewoon niets meer over te zeggen. Ik heb mijn ouders en mijn zus verteld dat ik niet over dat geld gelogen heb en dat het een misverstand was. Daarmee is voor hun de kous af. Verder wil ik dan gewoon een beetje om de pot heendraaien, de verjaardagen op de dag ervoor of erna, en zeggen dat ik die ene dag met kerst niet kan maar dat ik de andere dag wel kom.