Ik loop vaak 's avonds over straat door mijn woonwijk, en aanschouw dan hoe de inwoners van 51 uitgezakt op de bank zitten achter een flatscreen met een actiefilm erop, die van 49 achter de computer, 47 niet thuis, 45 tv (ned 3), 43 tv (sbs), etc etc etc.
Vrijwel níemand heeft hier gordijnen. Ik begrijp daar niks van. Waar is je schaamtegevoel? Is het nieuwsgierigheid omdat je naar buiten wilt kunnen blijven kijken, of juist opzichtig laten zien wie en wat je in huis hebt? In België is het andersom: daar zie je vrijwel geen huizen zónder gordijnen (of, nou ja, van die spuuglelijke Belgische vitrage).
Klacht, dus, mensen zonder gordijnen. Ik wíl helemaal niet weten wat je in huis hebt, letterlijk en figuurlijk, dat hou je maar lekker voor jezelf. Het lijkt wel alsof half Nederland vrijwillig in een etalage wil zitten, bekeken willen worden omdat ze zelf ook bekijken, haast vulgair. Ze beseffen daarbij niet hoe genant het vaak is om ze avond aan avond met bier en chips achter SBS te zien bankhangen. Ik moest aan dit liedfragment denken:
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien
En d'r dressoir met plastic rozen
Veertig jaar oud, maar nog even waar. Wat is er mis met ouwerwetse gordijnen als de avond valt? Of voor mijn part semidoorzichtig plakplastic of zo. Opzichtig gedoe. Aan de woonkamer kun je herkennen wat voor mensen er wonen, elk detail zegt iets over je. Dat geef je toch niet zo en masse bloot?!
Steun Stichting Bijen Zonder Zorgen!
op FOK! op Facebook op de website