Wat een prachtige serie! Die beelden maken het zo echt. Zo zie je ze niet vaak.
“I am become a sour woman, I take no joy in mead nor meat, and song and laughter have become suspicious strangers to me. I am a creature of grief and dust and bitter longings. There is an empty place within me where my heart was once.”
Ik heb gisteren toevallig aflevering 3 gezien, over de aanval van Duitsland op de Sovjet Unie. Wat een indrukwekkende beelden, die kleurenbeelden maken het toch een stuk heftiger dan andere documentaires.
Na de aanval op Pearl Harbor verklaart de Amerikaanse president Roosevelt de oorlog aan Japan. Het Japanse keizerlijke leger begint zijn veroveringstocht in Zuid-Oost Azië. Op een half jaar tijd overrompelt Japan een half continent. Zelfs India en Australië worden bedreigd. Tienduizenden mensen komen in Japanse werkkampen terecht. In Amerika worden dan weer 120.000 Japanse Amerikanen opgesloten. De Japanse opmars lijkt niet te stoppen. Pas met de overwinning in Midway en de landing op Guadalcanal lijken de Amerikanen vanaf de zomer van 1942 in staat het tij te keren, maar het is wel het begin van een eindeloze reeks bloedige confrontaties in de ‘groene hel’ van de Aziatische jungle.
Ook in Europa en Noord-Afrika krijgt de weerstand tegen de Duitsers meer vorm. Er komen steeds meer aanslagen en de Britten beginnen op hun beurt bombardementen uit te voeren op Duitse steden. Toch blijven de Duitse troepen verder oprukken.
In Afrika nadert Rommel de Egyptische grens en in Rusland staat de Wehrmacht op het punt om Stalingrad in te nemen. In Centraal-Europa besluiten de Nazi’s dat de ‘definitieve oplossing’ van het ‘Joodse probleem’ de uitroeiing is van alle Joden.