Geen band meer met mijn familie

quote:

Op zaterdag 5 september 2009 00:35 schreef DennisMoore het volgende:
Ik denk dat je niet moet doen alsof je TS zo goed kent op basis van die paar posts.

wtf is jou probleem dude...
laat me raden de band van jou met je familie is ook net zo sterk als een fietsband..

quote:

Op zaterdag 5 september 2009 00:39 schreef marcusa het volgende:

wtf is jou probleem dude...

Ik heb 'een probleem', dude, met figuren die denken na een paar posts een oordeel over onbekenden te kunnen vellen en hun Libelle-psychologie op hen los te kunnen laten en hun moraal en normen ("Gij zult uw ouders eren") en tegeltjeswijsheden aan ze op te leggen.

Ik vind het inderdaad een beetje belachelijk dat je elk weekend thuis moet komen. Als student wil je ook wel eens een weekendje stappen en niet naar je ouders, zo gek is dat niet.

Is je moeder een erg zorgzaam type? Misschien heeft ze er wel veel moeite mee dat je nu weg bent (beetje lege-nestsyndroom)

Je moet één ding goed onthouden: Familie is méér dan alleen een bloedband. Als jij je bij je familie ongemakkelijk voelt en jezelf afvraagt "Wie zijn deze mensen?" , dan moet je het contact zo minimaal mogelijk houden. De afgelopen maanden heb ik precies hetzelfde doorgemaakt. Ik ben 5 maanden in het buitenland geweest en kwam er daar achter dat ik mijn familie totaal niet miste. Er is geen band tussen ons en we communiceren niet. Is dat bij jou misschien ook zo?

Hoelang woon je nu al op jezelf? Als de band tussen jou en je familie zo slecht is dat je al na een paar maanden van ze kan vervreemden, dan was er kennelijk altijd al iets mis. Heel rattioneel gezien heeft het dan geen enkele zin om aan een band te werken die er nooit is geweest. Iets wat er niet is kan je immers niet verbeteren Heeft je familie je ooit iets misdaan? Mijn familie mij wel, dat maakte de beslissing wel iets makkelijker. Maar in feite komt jou probleem op hetzelfde neer. Je hebt geen band met ze, ongeacht of dat nu de schuld van hen is of die van jou (of iemand anders)..het is er gewoon niet.

Ik denk dat je dit goed moet uitleggen aan je ouders. Als jij namelijk opeens uit hun leven verdwijnt, zullen ze zichzelf enorm de schuld gaan geven en mislukte ouders voelen. Ik kan me heel goed voorstellen dat zoiets een hel moet zijn voor ouders.Leg ze duidelijk uit dat je ze niets verwijt, maar dat de band nou eenmaal ontbreekt en dat jullie dat het beste gewoon kunnen kan accepteren.

Het hele moeilijke van geen band hebben met je familie is wel dat je dus in feite alleen ervoor staat. Ik weet niet of je goeie vrienden hebt of andere familie leden met wie je wel een hechte band deelt? Focus je dan daarop. Toen ik besefte dat ik met eigenlijk niemand een goede band heb, voelde ik me erg alleen. En ja, dan voel je je soms eenzaam en het idee dat er niemand dichtbij je staat kan zelfs angstaanjagend zijn: want wie heb jij dan om je op te vangen als je problemen hebt? Iemand die je begrijpt en een échte steun voor je is? Betekent niet dat je dan alsnog je familie nodig hebt, want zij zijn dus geen echte steun voor je. Je kunt dan beter alleen zijn en proberen een paar hechte vriendschappen op te bouwen, dan dat je een familie hebt die je niet begrijpen. Het klinkt misschien raar, maar je voelt je veel eenzamer als je met een groep mensen in de kamer zit die totaal anders zijn dan jij, dan wanneer je gewoon alleen bent.

Praat met ze, schrijf ze desnoods een brief (ik heb aan mijn moeder een heel boek geschreven over mn jeugd) maar als je het ze duidelijk maakt zullen jullie niet met haat uit elkaar gaan, en wie weet willen ze je dan nog gewoon financieel blijven steunen zonder dat jij je daar schuldig om hoeft te voelen. Tenslotte ben jij de laatste die hier iets aan kan doen

Succes

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 23:17 schreef RoelandB het volgende:
Ze zijn wel interessant ik heb alleen het gevoel dat ze mij niet accepteren zoals ik ben. Maar dat ze proberen mij hun manier van denken en hun kijk op de wereld mee te geven. En daar gaat het mis.

Heb je dat gevoel ook wel eens uitgesproken of beeld je jezelf dingen in. Dat ze jou iets willen meegeven doen ze toch zeker omdat ze om je geven, waarom denk je anders? Dat ze zichzelf beter vinden dan jou en het nodig vinden jou hun waarheden op te leggen? Wat zijn de gevolgen als je het met hun oneens bent, wordt je dan het zwarte schaap van de familie?

Dat je veel van je ouders verschilt en je het niet ziet zitten elk weekend over de vloer te komen kan ik me voorstellen, maar waarom zou je je zodanig willen distantiëren van ze dat je alleen nog maar bij een verjaardag/feestdag over de vloer komt? Alleen omdat jullie niet overal dezelfde kijk op hebben? Je hebt toch ook niet alleen vrienden die net zo denken als jij? Ik vind het persoonlijk zonde een nog grotere afstand te creëren omdat ze een ander karakter hebben en er andere visies op nahouden. Ga eerst eens goed met ze praten over dingen voordat je ze min of meer de rug toe keert.

Mischien ben je als baby wel verwisselt in het ziekenhuis en zijn ze dus jouw ouders helemaal niet.

quote:

Op zaterdag 5 september 2009 00:22 schreef marcusa het volgende:
ik zou als ik jou was mijn familiebanden juist versterken.. blood is thicker than water.. familie is belangrijker dan je vrienden.. je ouders hebben je immers jarenlang opgevoed, weet je wel hoeveel tijd, energie en liefde ze dat gekost heeft.. je familie zal ongeacht alles altijd voor je opkomen of je bijstaan.. vrienden daarentegen komen en gaan en je kan niet altijd op ze rekenen (in hele slechte perioden zullen ze je misschien laten vallen), krijgen op een gegeven moment een gezin, en dan zul je minder tot bijna nooit op ze kunnen terugvallen..

misschien is dit trouwens iets voor EO familie diner.

Zou jij het niet raar vinden als je later kinderen krijgt, en een van je zoons zegt familie bye bye, ik wil jullie nooit zien.. stay away from me..

Praat voor jezelf. Mijn ouders hebben zich dan wel over me ontfermd maar een band met mijn vader heb ik absoluut niet (mijn broer ook niet) aangezien hij volgens mij het woord emotie niet kent en mijn moeder is een egoïstisch wijf. je bent dan wel bloedverwanten maar ik zie ze al geruime tijd niet meer en mis er weinig aan en zo ken ik nog wel veel meer mensen met een vergelijkbare situatie. Ik ben met je eens dat in de regel familie belangrijker is dan vrienden maar die vlieger gaat echt niet altijd op.

Als ik ts zo hoor, zou ik gewoon zorgen dat je financieel onafhankelijk wordt en net zo vaak komen als je zelf wilt. Dat irritante opgelegde zou mij ook de strot uitkomen.