Verloofde overweegt ineens er een punt achter te zetten.

Hallo allemaal,

Ik ben niet echt iemand die normaalgesproken dingen op een forum post tegenover onbekende mensen, dat vind ik nooit zo nodig. In dit geval kan ik echter even niets anders bedenken en heb ik denk ik raad nodig... van vrouwen óf mannen die verstand hebben van vrouwen. (niet mijn sterkste eigenschap, vandaar) Ik kan dit verhaal omwille van haar privacy niet kwijt bij familie of vrienden maar dat betekent dat ik m'n ei niet kwijt kan en.. nouja, ik kan nergens anders meer aan denken dus dat is lastig.

Het zit zo...

Mijn vriendin (verloofde) en ik zijn ruim 5 en half jaar samen, we wonen daarvan al 5 jaar samen in een koophuis. Tot voor kort was alles prima in orde, we hebben het vorig jaar veel gehad over kinderen (ik ben 28, zij 27) en dat kwam voornamelijk door haar.. ze bleef er over door gaan en was echt heel enthousiast. Ook hadden we het dan vaak over een groter huis kopen met een grote tuin.. nouja je kent het wel. Onze relatie was "solid as a rock", onze beide families accepteren ons en zijn blij dat wij elkaar gevonden hebben. Vaak zei mijn vriendin ook zelf (nog geen 3 maanden geleden), dat ze zich een leven zonder me niet voor kon stellen, ze me nogsteeds leuk vindt, met mij verder wil enz enz enz... er is ook nooit sprake geweest van misschien uit elkaar gaan.

... de laatste weken doet ze vreemd. Ik dacht eerst, misschien is er iemand anders, maar ik ben er vrij zeker van dat dat niet het geval is. Plotseling gaat ze erg vaak met haar vriendinnen weg en ze is nooit meer echt zo vrolijk en enthousiast als ze was. Recentelijk hebben we ons huis te koop gezet en ik was al bezig met een nieuw huis uit te zoeken... volledig onder de indruk dat we over een paar maanden zouden proberen een gezin te stichten. Vorige week was ze weer nergens voor te porren en ik vroeg terloops "je bent me toch niet zat ofzo?" Nou... toen kwam het hoor. Ze houdt van me, maar ze weet niet zeker of ze nou wel met mij een gezin wil stichten.. Ik begreep er niets van.. kaboem, donderslag. Na een beetje relativeren dacht ik.. tja dat krijg je na zo lang, dat is vast bindingsangst. Maar na dat aan haar gevraagd te hebben kreeg ik een volmondig "nee, ik wil juist heel graag kinderen, maar ik weet niet of ik dat met jou wil." Ze vindt me nog steeds erg knap en grappig en ,.. nouja wat ze altijd vond.. maar ze voelt zich niet meer tot me aangetrokken.. denkt ze.(?) Ik was er van overtuigd dat dit gewoon zo'n dipje was, ik vroeg haar of ik haar kan helpen of dat ik misschien iets aan mijzelf kon veranderen maar dat was het allemaal niet... inmiddels plan ik uitjes en kook ik enzo.. ik weet niet beter. Uiteindelijk als klap op de vuurpijl zei ik: "ben je nu aan het uitdokteren of je er wel of niet een eind aan maakt (of is het gewoon iets tijdelijks) " ze antwoorde: "Nou ja als je het zo wilt noemen.. maargoed, daar komt het wel op neer ja"
ze moet er ernstig bij huilen wanneer ze me antwoord geeft (en ik ook) dus ik weet dat het diep zit.

Ik ben zelf na al die jaren nog stapelgek op haar en dat maakt het ontzettend moeilijk, ik zou bij ieder ander de eer aan mezelf houden maar als je bij iemand bent waarvan je dacht er mee oud te gaan worden gaat dat gewoon niet.

Wtf kan ik doen... het voelt alsof ik aan het wachten ben op mijn doodvonnis...

Kan iemand mij een heel klein beetje inzicht geven? Of misschien is er iemand die dit ook door heeft gemaakt maar vanaf de andere kant?... die misschien door dit verhaal al lang weet hoe de vork in de steel steekt? Want ik kom er in m'n eentje niet uit.

Alvast bedankt voor het lezen van dit mega omslachtige verhaal.. en eventuele input.

Dat is snel..!

Ik weet dat ik niet doodga Metafoor. Omdat ik zo aan het wachten ben totdat zij de knoop doorhakt.

Het probleem bij haar is dat ze erg gesloten is van zichzelf.. ze heeft geen zin in stennis en zegt daarom maar niks. Pas als ik het aan begin te voelen dan moet ik het er echt uit trekken.

Haar vriendinnen heeft ze pas sinds kort weer contact mee... dus misschien is dat ook wel een teken maar dat zag ik destijds niet op die manier natuurlijk.

Dit is mijn eerste lange relatie. Zij.. nou 3 relaties van een jaar. Dit is dus wel de langste ja.

Ik zat zelf wel te denken aan "the seven year itch" maar ik dacht altijd dat die niet zo heftig was, in ieder geval niet bij ons.. ik dacht dat het iets minder zou gaan maar zeer zeker niet dat het misschien wel over is.

Ik zou de eer aan mezelf kunnen houden maar stel nou dat ze toch verder wilt (ik weet het.. triest dat ik er op ga zitten wachten maargoed).. Ook de gedachte dat ze subtiel afscheid neemt is al bij me opgekomen maar daar wil ik niet aan denken..

Bedankt voor de mega snelle reacties iig.. tis zeker druk hier op het forum.

quote:

Op zaterdag 29 augustus 2009 16:12 schreef CherryBoomBoom het volgende:

[..]

waarom?
als ze verloofd zijn mag hij haar toch zijn verloofde noemen?
geeft al direct aan dat ze serieus een gezin wouden stichten

Dat was inderdaad het idee... Ik noem haar doorgaans niet mijn verloofde hoor.