R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik moet m’n verhaal kwijt, dus brand me af, beur me op, het maakt me niet uit: op de bodem van de put zit ik toch al.
Om bij het begin te beginnen, zo’n 15 jaar geleden:
Ik deed VWO met een extra vak (handvaardigheid, leuk vak maar mocht het niet in m’n basispakket hebben van m’n ouders), deed aan wedstrijdzwemmen 5 a 6 keer in de week en had een bijbaantje zoals iedere tiener. En dat deed ik met 2 vingers in m’n neus. Maakte niet uit wat ik deed, het kwam toch wel goed.
Tijdens de handvaardigheidlessen leerde ik M. kennen, en ze vond me interessant genoeg om voor me te gaan.
Ik was alleen te onnozel om direct m’n eigen gevoelens voor haar te herkennen, dus ik moest eerst een keer stikjaloers worden om door te krijgen wat ik voor haar voelde, silly me, maar het kwam uiteindelijk allemaal goed.
Met de instelling die ik op het VWO had, ging ik studeren en daar begon het gedonder: nu moest ik er echt wat voor doen. Iets wat ik nog nooit gedaan had….
Uiteindelijk via het HBO toch m’n diploma gehaald en aan het werk gegaan, waar ik iedere keer als de nieuwigheid er van was, moeite had om er toch vol voor te blijven gaan, tot grote frustratie en ergernis van mezelf.
In diezelfde tijd samen met M. een hoop narigheid (burn-out, sterfgevallen in de familie) van haar kant te verwerken gekregen, maar die uiteindelijk altijd samen goed door kunnen komen.
Na die narigheid kwam er voor ons ook een hele gelukkige tijd: in 2004 getrouwd en in 2007 kwam ons zoontje ter wereld.
Maar even voor zijn geboorte heb ik ook een hele slechte beslissing genomen: ik begon World of Warcraft te spelen.
Over mijn problemen met haar praten lukte me niet. Aan de ene kant omdat ik praten, en al helemaal over mezelf, erg moeilijk vind, maar ook omdat ik door de zorgen die ze al had gehad en de moeite die ze er mee had, haar niet met nog meer zorgen wilde opzadelen.
Toen ik uiteindelijk geen weg meer met mezelf wist doordat mijn zorgen zich op begonnen te stapelen, sloot ik me steeds meer op in Warcraft. Ik werd steeds onbereikbaarder voor mijn omgeving, waardoor M. haar verhaal niet meer bij mij kwijt kon, en dit bij anderen ging doen. Ik vond dit al lang best, omdat ik dan mijn spelletje kon spelen.
Daar kwam nog bij dat door verschillende redenen intiem fysiek contact een tijdlang ook onmogelijk was en doordat we niet in staat waren daar over te praten, dat ook bleef.
Maar rond pinksteren trok mijn lichaam het niet meer, ik was op.
Het stomme was, dat ik toen niet door had waar dat van kwam.
Toen M. na 6 weken trekken nog geen verhaal uit me had weten te krijgen, was voor haar de maat vol. Voor haar was het einde huwelijk: ze voelde niet meer voor me wat ze vond dat ze voor me moest voelen, de magie was weg.
Vanaf dat moment woon ik bij mijn ouders en zij zolang het duurt, nog in ons huis.
Op de een of andere manier was dat het moment dat mijn ogen echt geopend werden. Ik zag opeens precies wat er allemaal mis was met mezelf.
Hierdoor zit ik nu echter wel op de bodem (of er nog onder) van de put.
In de eerste plaats houd ik nog vreselijk veel van haar, en wil haar absoluut niet kwijt.
En het feit dat ze aan me heeft bekend dat ze inmiddels ook al gevoelens heeft voor een ander helpt ook niet echt, en diegene in ons huis tegenkomen als ik ons zoontje naar haar terugbreng al helemaal niet.
Daarnaast merk ik dat ik buiten haar en mijn familie eigenlijk niemand ken en ik ook geen mogelijkheden voor mezelf zie daar verandering in te brengen.
Het idee een simpel gesprek te moeten voeren met een vreemde laat het angstzweet bij me uitbreken, maar ook een simpel gesprek gaande houden met een bekende is haast een onmogelijke opgave voor me.
Door dit besef sta ik nu al zo’n 5 weken aan de rand van de afgrond. Iedere keer als ik er 5 passen van af heb weten te zetten, moet ik oppassen er niet 6 weer terug te zetten.
Ik heb hierbij al hulp van een psycholoog, maar omdat het me niet lukt het einde van onze relatie van me af te zetten, kom ik niet aan de problemen met mezelf toe.
Ik zou eea graag met haar uitpraten, maar ze is op het moment volkomen onbereikbaar voor mij, maar ook voor haar familie. Iedereen die het niet onvoorwaardelijk met haar eens is, begrijpt haar niet.
Ik weet op het moment echt niet hoe ik met de situatie en met mezelf verder moet…
[ Bericht 0% gewijzigd door JoeBravo op 24-08-2009 14:00:12 ]
Om bij het begin te beginnen, zo’n 15 jaar geleden:
Ik deed VWO met een extra vak (handvaardigheid, leuk vak maar mocht het niet in m’n basispakket hebben van m’n ouders), deed aan wedstrijdzwemmen 5 a 6 keer in de week en had een bijbaantje zoals iedere tiener. En dat deed ik met 2 vingers in m’n neus. Maakte niet uit wat ik deed, het kwam toch wel goed.
Tijdens de handvaardigheidlessen leerde ik M. kennen, en ze vond me interessant genoeg om voor me te gaan.
Ik was alleen te onnozel om direct m’n eigen gevoelens voor haar te herkennen, dus ik moest eerst een keer stikjaloers worden om door te krijgen wat ik voor haar voelde, silly me, maar het kwam uiteindelijk allemaal goed.
Met de instelling die ik op het VWO had, ging ik studeren en daar begon het gedonder: nu moest ik er echt wat voor doen. Iets wat ik nog nooit gedaan had….
Uiteindelijk via het HBO toch m’n diploma gehaald en aan het werk gegaan, waar ik iedere keer als de nieuwigheid er van was, moeite had om er toch vol voor te blijven gaan, tot grote frustratie en ergernis van mezelf.
In diezelfde tijd samen met M. een hoop narigheid (burn-out, sterfgevallen in de familie) van haar kant te verwerken gekregen, maar die uiteindelijk altijd samen goed door kunnen komen.
Na die narigheid kwam er voor ons ook een hele gelukkige tijd: in 2004 getrouwd en in 2007 kwam ons zoontje ter wereld.
Maar even voor zijn geboorte heb ik ook een hele slechte beslissing genomen: ik begon World of Warcraft te spelen.
Over mijn problemen met haar praten lukte me niet. Aan de ene kant omdat ik praten, en al helemaal over mezelf, erg moeilijk vind, maar ook omdat ik door de zorgen die ze al had gehad en de moeite die ze er mee had, haar niet met nog meer zorgen wilde opzadelen.
Toen ik uiteindelijk geen weg meer met mezelf wist doordat mijn zorgen zich op begonnen te stapelen, sloot ik me steeds meer op in Warcraft. Ik werd steeds onbereikbaarder voor mijn omgeving, waardoor M. haar verhaal niet meer bij mij kwijt kon, en dit bij anderen ging doen. Ik vond dit al lang best, omdat ik dan mijn spelletje kon spelen.
Daar kwam nog bij dat door verschillende redenen intiem fysiek contact een tijdlang ook onmogelijk was en doordat we niet in staat waren daar over te praten, dat ook bleef.
Maar rond pinksteren trok mijn lichaam het niet meer, ik was op.
Het stomme was, dat ik toen niet door had waar dat van kwam.
Toen M. na 6 weken trekken nog geen verhaal uit me had weten te krijgen, was voor haar de maat vol. Voor haar was het einde huwelijk: ze voelde niet meer voor me wat ze vond dat ze voor me moest voelen, de magie was weg.
Vanaf dat moment woon ik bij mijn ouders en zij zolang het duurt, nog in ons huis.
Op de een of andere manier was dat het moment dat mijn ogen echt geopend werden. Ik zag opeens precies wat er allemaal mis was met mezelf.
Hierdoor zit ik nu echter wel op de bodem (of er nog onder) van de put.
In de eerste plaats houd ik nog vreselijk veel van haar, en wil haar absoluut niet kwijt.
En het feit dat ze aan me heeft bekend dat ze inmiddels ook al gevoelens heeft voor een ander helpt ook niet echt, en diegene in ons huis tegenkomen als ik ons zoontje naar haar terugbreng al helemaal niet.
Daarnaast merk ik dat ik buiten haar en mijn familie eigenlijk niemand ken en ik ook geen mogelijkheden voor mezelf zie daar verandering in te brengen.
Het idee een simpel gesprek te moeten voeren met een vreemde laat het angstzweet bij me uitbreken, maar ook een simpel gesprek gaande houden met een bekende is haast een onmogelijke opgave voor me.
Door dit besef sta ik nu al zo’n 5 weken aan de rand van de afgrond. Iedere keer als ik er 5 passen van af heb weten te zetten, moet ik oppassen er niet 6 weer terug te zetten.
Ik heb hierbij al hulp van een psycholoog, maar omdat het me niet lukt het einde van onze relatie van me af te zetten, kom ik niet aan de problemen met mezelf toe.
Ik zou eea graag met haar uitpraten, maar ze is op het moment volkomen onbereikbaar voor mij, maar ook voor haar familie. Iedereen die het niet onvoorwaardelijk met haar eens is, begrijpt haar niet.
Ik weet op het moment echt niet hoe ik met de situatie en met mezelf verder moet…
[ Bericht 0% gewijzigd door JoeBravo op 24-08-2009 14:00:12 ]
I bet I'm helium, I never get chemistry with anyone...
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
Accepteer dat je sommige scherven niet meer kunt lijmen.
Het is voorbij.
Niemand hoeft haar te begrijpen.
Sommige levenslessen worden helaas heel duur betaald.
Sterkte.
Maar vergeet dat verhaal van haar willen begrijpen.
Als het puntje bij paaltje komt, heb je twee jaar lang WoW aandacht gegeven in plaats van je meisje.
Dat er dan iets onherstelbaar kapot gaat is doodsimpel te begrijpen. Die mensen die haar niet begrijpen zijn aardig voor je, maar ze praten met je mee...
Het is voorbij.
Niemand hoeft haar te begrijpen.
Sommige levenslessen worden helaas heel duur betaald.
Sterkte.
Maar vergeet dat verhaal van haar willen begrijpen.
Als het puntje bij paaltje komt, heb je twee jaar lang WoW aandacht gegeven in plaats van je meisje.
Dat er dan iets onherstelbaar kapot gaat is doodsimpel te begrijpen. Die mensen die haar niet begrijpen zijn aardig voor je, maar ze praten met je mee...
Ik pak mijn brommer en ik ga.
Het is voorbij dat moet je accepteren. Ik denk dat je dat uitpraten alleen maar wil omdat je hoopt dat het weer goed komt. Maar dat gaat niet meer gebeuren. Je hebt het zelf verkloot, nu moet je weer verder zonder haar.
Lijkt me dat je het echt zelf hebt verknalt. Waarom nonstop Warchraft spelen als je thuis een vrouw en kind hebt zitten?
Enige optie is om bij haar langs te gaan om er nog iets van proberen te maken. Je zegt dat ze volkomen onbereikbaar is, maar je weet toch waar ze woont (+ je zoontje, of zie je die ook niet meer)?
Enige optie is om bij haar langs te gaan om er nog iets van proberen te maken. Je zegt dat ze volkomen onbereikbaar is, maar je weet toch waar ze woont (+ je zoontje, of zie je die ook niet meer)?
Ik zeg maar zo, ik zeg maar niks!
Mag ik vragen welke problemen je daarmee bedoelt? Want ik begrijp dat je in een negatieve spiraal bent gekomen maar ik kan het begin niet echt vinden op dit zinnetje na.quote:Op maandag 24 augustus 2009 13:54 schreef JoeBravo het volgende:
Over mijn problemen met haar praten lukte me niet.
kort samengevat:quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:06 schreef Dipkip het volgende:
[..]
Mag ik vragen welke problemen je daarmee bedoelt? Want ik begrijp dat je in een negatieve spiraal bent gekomen maar ik kan het begin niet echt vinden op dit zinnetje na.
1. m'n gebrek aan zelfdiscipline, in m'n werk, maar ook prive
2. onvermogen om contacten te leggen en te onderhouden
en het onbereikbare: ik kan wel naar naar haar toe gaan, maar ze gedraagt zich als opgejaagd wild in mijn nabijheid. Da's nogal lastig om echt mee te praten.
I bet I'm helium, I never get chemistry with anyone...
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
Ze wil ook niet meer met je praten (behalve waarschijnlijk over jullie kindje), ze is klaar met jou.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:12 schreef JoeBravo het volgende:
en het onbereikbare: ik kan wel naar naar haar toe gaan, maar ze gedraagt zich als opgejaagd wild in mijn nabijheid. Da's nogal lastig om echt mee te praten.
Dat dus. Mooi gezegd.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:02 schreef drijfhout het volgende:
Accepteer dat je sommige scherven niet meer kunt lijmen.
Het is voorbij.
Niemand hoeft haar te begrijpen.
Sommige levenslessen worden helaas heel duur betaald.
Sterkte.
Maar vergeet dat verhaal van haar willen begrijpen.
Als het puntje bij paaltje komt, heb je twee jaar lang WoW aandacht gegeven in plaats van je meisje.
Dat er dan iets onherstelbaar kapot gaat is doodsimpel te begrijpen. Die mensen die haar niet begrijpen zijn aardig voor je, maar ze praten met je mee...
En waarom kun je daar niet met je psycholoog over praten?quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:12 schreef JoeBravo het volgende:
kort samengevat:
1. m'n gebrek aan zelfdiscipline, in m'n werk, maar ook prive
2. onvermogen om contacten te leggen en te onderhouden
Ik weet dat dat niet het geval is (heb wel een bord voor m'n kop, maar zo groot is die nou ook weer niet).quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:02 schreef drijfhout het volgende:
.... Die mensen die haar niet begrijpen zijn aardig voor je, maar ze praten met je mee...
I bet I'm helium, I never get chemistry with anyone...
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
Stop iig cold-turkey met WoW als je dat niet al hebt gedaan (toch gaar sinds TBC is uitgekomen. 
)
Daarna (WoW + persoonlijke problemen) is het ontzettend moeilijk om je leven weer op de rails te krijgen, dat weet ik persoonlijk als geen ander.
Enige advies dat ik je kan geven is: zoek een tijdverdrijf met inhoud dat je een goed gevoel geeft. Bij mij gaat dat hopelijk m'n studie worden waar ik volgende week mee ga beginnen.
Voor jou neem ik aan dat een baan waar je je helemaal in thuis kunt voelen het beste is. Die zelfdiscipline moet ook wel wat beter worden als je beseft hoe belangrijk het is.
Zelfontplooiing:
Doe het allemaal stap voor stap. Niet alles in 1 keer weer 100% willen hebben.
Zodra je tevreden met jezelf kunt zijn komt je leven ook wel weer op het juiste spoor.
Wat betreft je vrouw. Als je eerlijk bent tegen jezelf zul je waarschijnlijk ook toegeven dat je het haar niet kwalijk kunt nemen. (Waarmee ik niet wil zeggen dat het allemaal jouw "schuld" is, het is gewoon zo gelopen, het verleden kan je niet veranderen.)
Ook hier geld het bovenstaande advies. Werk aan jezelf. Je kunt geen liefde geven als je niet van jezelf houdt. Psycholoog is iig een prima stap. Zorg wel dat je zeker weet dat je een klik voelt met diegene, anders gewoon naar een andere gaan.
Succes!
)Daarna (WoW + persoonlijke problemen) is het ontzettend moeilijk om je leven weer op de rails te krijgen, dat weet ik persoonlijk als geen ander.
Enige advies dat ik je kan geven is: zoek een tijdverdrijf met inhoud dat je een goed gevoel geeft. Bij mij gaat dat hopelijk m'n studie worden waar ik volgende week mee ga beginnen.
Voor jou neem ik aan dat een baan waar je je helemaal in thuis kunt voelen het beste is. Die zelfdiscipline moet ook wel wat beter worden als je beseft hoe belangrijk het is.
Zelfontplooiing:
Doe het allemaal stap voor stap. Niet alles in 1 keer weer 100% willen hebben.
Zodra je tevreden met jezelf kunt zijn komt je leven ook wel weer op het juiste spoor.
Wat betreft je vrouw. Als je eerlijk bent tegen jezelf zul je waarschijnlijk ook toegeven dat je het haar niet kwalijk kunt nemen. (Waarmee ik niet wil zeggen dat het allemaal jouw "schuld" is, het is gewoon zo gelopen, het verleden kan je niet veranderen.)
Ook hier geld het bovenstaande advies. Werk aan jezelf. Je kunt geen liefde geven als je niet van jezelf houdt. Psycholoog is iig een prima stap. Zorg wel dat je zeker weet dat je een klik voelt met diegene, anders gewoon naar een andere gaan.
Succes!
Religion taking credit for morality and ethics is like Justin Bieber taking credit for the creation of music.
de klik met m'n psycholoog is er in ider geval.
Maar het einde van ons huwelijk neemt mijn gedachten, en daarmee de gesprekken, dusdanig in beslag, dat ik niet aan mezelf toe kom.
En ik ben inderdaad volledig met WoW gestopt.
En tja, een baan waar ik me in thuis voel.... op het moment vraag ik me af of die wel bestaat
Maar het einde van ons huwelijk neemt mijn gedachten, en daarmee de gesprekken, dusdanig in beslag, dat ik niet aan mezelf toe kom.
En ik ben inderdaad volledig met WoW gestopt.
En tja, een baan waar ik me in thuis voel.... op het moment vraag ik me af of die wel bestaat
I bet I'm helium, I never get chemistry with anyone...
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
Ik stopte met lezen na "World".
Mijn god, hoe kansloos moet je zijn om jezelf volledig te verliezen in een game? Tis een spelletje, maar je ziet hele volksstammen ten onder gaan aan de prestatie- en sociale druk in dit spel. Af en toe een dag gamen moet kunnen, tijd voor jezelf heb je ook nodig en ieder zijn hobby, maar zie het als een teken aan de wand als je elke vrije minuut een spel moet spelen. Christ.
Een tip: ga (tijdelijk) iets radicaal anders doen, leer wat nieuwe (echte) mensen kennen waar je samen mee optrekt zonder al teveel je verhaal te willen doen.
Mijn god, hoe kansloos moet je zijn om jezelf volledig te verliezen in een game? Tis een spelletje, maar je ziet hele volksstammen ten onder gaan aan de prestatie- en sociale druk in dit spel. Af en toe een dag gamen moet kunnen, tijd voor jezelf heb je ook nodig en ieder zijn hobby, maar zie het als een teken aan de wand als je elke vrije minuut een spel moet spelen. Christ.
Een tip: ga (tijdelijk) iets radicaal anders doen, leer wat nieuwe (echte) mensen kennen waar je samen mee optrekt zonder al teveel je verhaal te willen doen.
I'm fed up with all this Wi-fi-high-fiving
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Heb je dat besproken met je psycholoog en wat zegt die daarover?quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:25 schreef JoeBravo het volgende:
de klik met m'n psycholoog is er in ider geval.
Maar het einde van ons huwelijk neemt mijn gedachten, en daarmee de gesprekken, dusdanig in beslag, dat ik niet aan mezelf toe kom.
Tja, je hebt 't verneukt wat je vrouw betreft. Enige wat je kunt doen is je leven weer op orde brengen en verder gaan kijken.
"[...] a large number of the teenagers claiming Asperger's are, in fact, merely dicks."
Afleiding zoeken. Ga keihard nadenken wat je leuk vind. Vul je dagen met leuke dingen. Je gedachten houden je down. Dus zorg uit alle macht dat je niet teveel de kans krijgt om na te gaan zitten denken. Dan klim je vanzelf uit het dal, en zodra dat het geval is kan je dat wat nu een onoverkomelijk drama lijkt al veel nuchterder bekijken. Heus.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:25 schreef JoeBravo het volgende:
de klik met m'n psycholoog is er in ider geval.
Maar het einde van ons huwelijk neemt mijn gedachten, en daarmee de gesprekken, dusdanig in beslag, dat ik niet aan mezelf toe kom.
En ik ben inderdaad volledig met WoW gestopt.
En tja, een baan waar ik me in thuis voel.... op het moment vraag ik me af of die wel bestaat
Afleiding, ga dingen doen die je volledige aandacht vragen.
Religion taking credit for morality and ethics is like Justin Bieber taking credit for the creation of music.
Dat heeft niks met het spel zelf te maken. Je kunt in vanalles vluchten. Of het nu drugs, drank of een spelletje is maakt weinig uit. Heb zelf ook WoW (en een hoop andere games gespeeld) en voor de meeste mensen is het gewoon puur vermaak.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:26 schreef Skull-splitter het volgende:
Mijn god, hoe kansloos moet je zijn om jezelf volledig te verliezen in een game? Tis een spelletje, maar je ziet hele volksstammen ten onder gaan aan de prestatie- en sociale druk in dit spel.
"[...] a large number of the teenagers claiming Asperger's are, in fact, merely dicks."
Ik zou in ieder geval niet accepteren dat die nieuwe lover in (nu nog) jouw/jullie eigen huis komt.
Als ze een beetje respect zou hebben zou eerst de scheiding definitief moeten zijn.
Ik vind het nogal respectloos naar jou toe en met een kind in huis is het al helemaal not done (die snapt er straks helemaal niks meer van).
Als ze een beetje respect zou hebben zou eerst de scheiding definitief moeten zijn.
Ik vind het nogal respectloos naar jou toe en met een kind in huis is het al helemaal not done (die snapt er straks helemaal niks meer van).
Een dag niet geleefd, is een dag niet gelachen
Ik vind niet dat ik hier op afstand de scherven van zijn relatie kan beoordelen en vermoed dat jullie dat ook niet kunnen. Feit is dat hij eerst die breuk zal moeten accepteren zodat hij aan zichzelf kan werken. Wat er daarna eventueel nog te redden valt aan die relatie is dan pas duidelijk.quote:
Het is goed dat je professionele hulp hebt gezocht. Probeer je daar op te focussen zodat je eerst zelf weer op orde komt.
DD
My name is Juan Ernesto; Don Juan Ernesto.
Klopt helemaal.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:28 schreef Catbert het volgende:
[..]
Dat heeft niks met het spel zelf te maken. Je kunt in vanalles vluchten. Of het nu drugs, drank of een spelletje is maakt weinig uit.
Voor mij was het ook een vlucht, die ik toen echt nodig had. Ik ben nog steeds dankbaar dat WoW bestond, anders zou ik misschien naar drugs of drank hebben gegrepen. Dat is een stuk moeilijker afkicken.
Religion taking credit for morality and ethics is like Justin Bieber taking credit for the creation of music.
zo denken mijn familie, mijn schoonfamilie en vrienden er ook over en geen van allen had zoiets van haar verwacht.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:29 schreef Griebus het volgende:
Ik zou in ieder geval niet accepteren dat die nieuwe lover in (nu nog) jouw/jullie eigen huis komt.
Als ze een beetje respect zou hebben zou eerst de scheiding definitief moeten zijn.
Ik vind het nogal respectloos naar jou toe en met een kind in huis is het al helemaal not done (die snapt er straks helemaal niks meer van).
[ Bericht 10% gewijzigd door JoeBravo op 24-08-2009 15:46:44 ]
I bet I'm helium, I never get chemistry with anyone...
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
Gezien de mensen om me heen die het spelen heeft het een hoog verslavend gehalte. Toen ik gedumpt werd door mijn vriendin een paar jaar terug heb ik ook een dag zitten gamen om iig de frustratie eruit te krijgen, maar uiteindelijk moet je het gewoon verwerken.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:28 schreef Catbert het volgende:
[..]
Dat heeft niks met het spel zelf te maken. Je kunt in vanalles vluchten. Of het nu drugs, drank of een spelletje is maakt weinig uit. Heb zelf ook WoW (en een hoop andere games gespeeld) en voor de meeste mensen is het gewoon puur vermaak.
I'm fed up with all this Wi-fi-high-fiving
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Als alles op het VWO flierefluitend ging, waarom je studie en werk niet meer?
Zit je niet gewoon op het verkeerde spoor? Ik heb zelf ooit na 5 jaar studie en m'n eerste serieuze baan in mijn vakgebied besloten dat ik compleet verkeerd zat. Ik kon mezelf nog net opbrengen niet zo weinig te doen dat ik niet ontslagen werd en werd ongelukkig, wat energie koste.
Sprong in het diepe gewaagd en nu zit ik collega's achter de broek aan (in plaats van andersom) en heb ik goede beoordelingen en kom na een dag complimenten ontvangen een stuk vrolijker thuis dan een dag achter de broek gezeten zijn.
Verandering doet soms wonderen.
Zit je niet gewoon op het verkeerde spoor? Ik heb zelf ooit na 5 jaar studie en m'n eerste serieuze baan in mijn vakgebied besloten dat ik compleet verkeerd zat. Ik kon mezelf nog net opbrengen niet zo weinig te doen dat ik niet ontslagen werd en werd ongelukkig, wat energie koste.
Sprong in het diepe gewaagd en nu zit ik collega's achter de broek aan (in plaats van andersom) en heb ik goede beoordelingen en kom na een dag complimenten ontvangen een stuk vrolijker thuis dan een dag achter de broek gezeten zijn.
Verandering doet soms wonderen.
Ik denk inderdaad dat ik qua werk de afgelopen jaren op het verkeerde spoor heb gezeten, maar voelde me opgesloten door m'n gekozen opleiding en de financiele verplichtingen.quote:Op maandag 24 augustus 2009 14:50 schreef S_1980 het volgende:
Als alles op het VWO flierefluitend ging, waarom je studie en werk niet meer?
Zit je niet gewoon op het verkeerde spoor? Ik heb zelf ooit na 5 jaar studie en m'n eerste serieuze baan in mijn vakgebied besloten dat ik compleet verkeerd zat. Ik kon mezelf nog net opbrengen niet zo weinig te doen dat ik niet ontslagen werd en werd ongelukkig, wat energie koste.
Sprong in het diepe gewaagd en nu zit ik collega's achter de broek aan (in plaats van andersom) en heb ik goede beoordelingen en kom na een dag complimenten ontvangen een stuk vrolijker thuis dan een dag achter de broek gezeten zijn.
Verandering doet soms wonderen.
Maar ik heb geen idee wat het goede spoor dan wel zou zijn
I bet I'm helium, I never get chemistry with anyone...
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
(╯°□°）╯︵ ┻━┻
"Unicorns don't whinny, they just open their mouths and Enya falls out" GWS
|
|
