[How to] Make Friends

Jezelf uitnodigingen werkt het beste. En open zijn Vrienden zijn zo gemaakt, als je maar chill en oke bent. Als je een saaie of dooie bent dan sta je zo weer met lege handen

TT--> [How to] Make Friends

oid

quote:

Op woensdag 19 augustus 2009 17:04 schreef mafkees01 het volgende:
Jezelf uitnodigingen werkt het beste. En open zijn Vrienden zijn zo gemaakt, als je maar chill en oke bent. Als je een saaie of dooie bent dan sta je zo weer met lege handen

Ik durf mezelf nooit uit te nodigen, bang dat het raar ofzo is.

Raar? Als mensen zeggen: wij gaan zaterdag naar ..... Dan zeg je toch gewoon: oh, is er nog plaats of kan ik nog mee?
Als je nooit wat laat horen denkt iedereen: die gaat nooit mee, die vragen we niet. Zo kom je er natuurlijk nooit tussen Nou nodig ik mijzelf ook niet vaak uit, maar als ik iets echt niet wil missen dan wil ik mee ook. Gewoon niet 1x zeggen, maar daarna nog ff keer herhalen dat ze een kaartje oid moeten halen voor je

quote:

Op woensdag 19 augustus 2009 17:55 schreef Seven.of.Nine het volgende:

[..]

Dan kun je altijd nog zelf mensen uitnodigen. En verder is het helemaal niet zo gek om jezelf uit te nodigen, ligt er een beetje aan hoe goed je die mensen kent.

als ze je liever niet mee hebben merk je dat meestal toch wel snel genoeg.

I'm in. Ik hoop wel dat dit een serieus topic wordt waar mensen elkaar ook dadwerkelijk een zetje in de rug kunnen geven.

Volgende keer een uitgebreider verhaal. (Zit nu op mijn werk)

Nou, ik 'meld me dan ook maar aan'.

Deels uit een ander topic:
Met name sinds de middelbare school, toen iedereen ging studeren en ik ging werken, kom ik weinig nieuwe potentiele vriendschappen tegen.. Het gaat iig niet zo vanzelf als het in schooltijd ging ("we fietsen vanuit hetzelfde dorp naar school dus spreken we elkaar dagelijks 2 uur op de fiets, en trekken automatisch daarbuiten met elkaar op").
Tijd vrijwilligerswerk gedaan, in de horeca gewerkt en daarmee wel tig mensen ontmoet waarmee het
gezellig ouwehoeren is in de kroeg, maar 't gaat nooit veel verder dan dat...
In die tijd voldeed het prima, een stuk of 3 echte vrienden, en tig kennissen om mee te stappen/af en toe bij te kletsen.. maar zodra ik met dat (vrijwilligers)werk stopte, verwaterden die contacten vrijwel direct.
In de tijd zelf kwamen we al amper één op één bij elkaar over de vloer, dus die stap dan ineens zetten gaat toch vrij moeizaam.

Ik durf ook nauwelijks iemand thuis uit te nodigen ofzo, omdat ik bang ben dat ze dat als andere (relationele) interesse opvatten, en ook wel een beetje omdat ik denk "als ze dat zouden willen hadden ze het zelf al voorgesteld..".Bovendien voel ik als ik iemand uit zou nodigen om iets leuks te doen een enorme druk van "oje, nu moet ik er dus voor gaan zorgen dat het leuk en gezellig is, en dat ze me aardig blijven vinden"..
Met collega's idem dito.. heb het op de werkvloer best gezellig, ze nodigen me ook wel af-en-toe uit voor dingen, maar heb dan toch altijd een beetje t gevoel dat ze dat alleen maar uit beleefdheid doen..

Bovendien heb ik aan de andere kant ook moeite mijn, al bestaande, vriendschappen, te onderhouden, omdat, met name als ik het redelijk druk heb, mijn behoefte aan alleen zijn soms veel groter is dan de behoefte wat met vrienden te doen.. op één of andere manier voelt dat dan ook altijd als een soort 'opgave'.

Ik heb er wel eens aan gedacht bij een 'club' oid te gaan, maar er zijn weinig tot geen dingen die me echt dusdanig interesseren dat ik er een curcus over zou willen volgen (ik houd sowieso niet van op gezette tijden elke week hetzelfde 'moeten'), dus als ik het zou doen zou het vooral zijn met het idee 'dan ontmoet ik eens wat mensen', en loop ik ws wekelijks vooral bezig te zijn met 'en? is het al gelukt? heb ik er al vrienden bij?'

quote:

Op woensdag 19 augustus 2009 18:31 schreef Maartel het volgende:
Nou, ik 'meld me dan ook maar aan'.

Deels uit een ander topic:
Met name sinds de middelbare school, toen iedereen ging studeren en ik ging werken, kom ik weinig nieuwe potentiele vriendschappen tegen.. Het gaat iig niet zo vanzelf als het in schooltijd ging ("we fietsen vanuit hetzelfde dorp naar school dus spreken we elkaar dagelijks 2 uur op de fiets, en trekken automatisch daarbuiten met elkaar op").
Tijd vrijwilligerswerk gedaan, in de horeca gewerkt en daarmee wel tig mensen ontmoet waarmee het
gezellig ouwehoeren is in de kroeg, maar 't gaat nooit veel verder dan dat...
In die tijd voldeed het prima, een stuk of 3 echte vrienden, en tig kennissen om mee te stappen/af en toe bij te kletsen.. maar zodra ik met dat (vrijwilligers)werk stopte, verwaterden die contacten vrijwel direct.
In de tijd zelf kwamen we al amper één op één bij elkaar over de vloer, dus die stap dan ineens zetten gaat toch vrij moeizaam.

Ik durf ook nauwelijks iemand thuis uit te nodigen ofzo, omdat ik bang ben dat ze dat als andere (relationele) interesse opvatten, en ook wel een beetje omdat ik denk "als ze dat zouden willen hadden ze het zelf al voorgesteld..".Bovendien voel ik als ik iemand uit zou nodigen om iets leuks te doen een enorme druk van "oje, nu moet ik er dus voor gaan zorgen dat het leuk en gezellig is, en dat ze me aardig blijven vinden"..
Met collega's idem dito.. heb het op de werkvloer best gezellig, ze nodigen me ook wel af-en-toe uit voor dingen, maar heb dan toch altijd een beetje t gevoel dat ze dat alleen maar uit beleefdheid doen..

Tja, het is lastig om meer dan oppervlakkige contacten te maken, heb ik zelf ook last van, zodra ik van studie- of werkrichting verander, heb ik al snel geen contact meer met de mensen met wie ik daarvoor vaak optrok. Maar in je nieuwe omgeving krijg je daar weer nieuwe mensen voor terug. Dus dit is niet echt een probleem.

Waarom bel je niet een keer een oud-collega op waarmee je altijd goed kon optrekken. Een beetje initiatief loont. Hier geldt eigenlijk hetzelfde als in andere topics; je hebt niets te verliezen, nodig de persoon uit, komt die persoon kijk je of de avond leuk is en of het een vervolg kan krijgen. Als iets mislukt, is dat geen probleem. Je hebt niks verloren, de volgende week nodig je iemand anders uit.

quote:

Bovendien heb ik aan de andere kant ook moeite mijn, al bestaande, vriendschappen, te onderhouden, omdat, met name als ik het redelijk druk heb, mijn behoefte aan alleen zijn soms veel groter is dan de behoefte wat met vrienden te doen.. op één of andere manier voelt dat dan ook altijd als een soort 'opgave'.

Apart, je zoekt vrienden en tegelijkertijd verwaarloos je je andere vrienden. Ik zou ermee beginnen om die vrienden te houden, want het kenmerk van echte vrienden is meestal dat je ze al lang kent. Echte vrienden zijn mensen die je altijd kunt bellen, dan moet je ook veel contact met ze hebben, anders komen dingen zo uit de lucht vallen. Meestal wonen echte vrienden ook in de buurt, omdat de meeste mensen gemakzuchtig zijn en niet eerst een uur willen rijden om iemand te ontmoeten.

quote:

Ik heb er wel eens aan gedacht bij een 'club' oid te gaan, maar er zijn weinig tot geen dingen die me echt dusdanig interesseren dat ik er een curcus over zou willen volgen (ik houd sowieso niet van op gezette tijden elke week hetzelfde 'moeten'), dus als ik het zou doen zou het vooral zijn met het idee 'dan ontmoet ik eens wat mensen', en loop ik ws wekelijks vooral bezig te zijn met 'en? is het al gelukt? heb ik er al vrienden bij?'

Is er helemaal niets wat je leuk vindt? Sport, theater, politiek, weet ik veel. Als je iets namelijk leuk vindt om te doen, is het geen moeten meer maar kijk je ernaar uit en ga je er met plezier naartoe. Blijkbaar ben je bang ofzo, want er zal toch wel iets zijn dat je leuk vindt.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2009 18:59 schreef hetzwartegat het volgende:
Tja, het is lastig om meer dan oppervlakkige contacten te maken, heb ik zelf ook last van, zodra ik van studie- of werkrichting verander, heb ik al snel geen contact meer met de mensen met wie ik daarvoor vaak optrok. Maar in je nieuwe omgeving krijg je daar weer nieuwe mensen voor terug. Dus dit is niet echt een probleem.

Tja, het feit dat ik nogal vaak van werk/studie ben geswitcht de afgelopen jaren, en noodgedwongen nogal 'onder mijn niveau' werk (waardoor ik vaak niet echt aansluiting vind bij collega's) zal ook niet echt helpen..

quote:

Waarom bel je niet een keer een oud-collega op waarmee je altijd goed kon optrekken. Een beetje initiatief loont. Hier geldt eigenlijk hetzelfde als in andere topics; je hebt niets te verliezen, nodig de persoon uit, komt die persoon kijk je of de avond leuk is en of het een vervolg kan krijgen. Als iets mislukt, is dat geen probleem. Je hebt niks verloren, de volgende week nodig je iemand anders uit.

In het geval van collega's die ik al jaren niet heb gesproken zou 't wat vreemd zijn (een beetje te 'hoi, ik ben eenzaam, dus zoek ik je na 3 jaar maar eens op!'). In m'n laatste functie was ik leidinggevende, wat ws. sowieso nogal een 'eenzaam' vak is, vrijwel al het personeel was 10 jaar jonger.. kon er op de werkvloer wel mee kletsen (al voelde dat vaak ook als deel van m'n werk), maar het zijn niet direct mensen waar ik snel voor m'n lol mee zou afspreken. (Niets ten nadele van hen overigens)

quote:

Apart, je zoekt vrienden en tegelijkertijd verwaarloos je je andere vrienden. Ik zou ermee beginnen om die vrienden te houden, want het kenmerk van echte vrienden is meestal dat je ze al lang kent. Echte vrienden zijn mensen die je altijd kunt bellen, dan moet je ook veel contact met ze hebben, anders komen dingen zo uit de lucht vallen. Meestal wonen echte vrienden ook in de buurt, omdat de meeste mensen gemakzuchtig zijn en niet eerst een uur willen rijden om iemand te ontmoeten.

Ik 'houd' m'n vrienden nog wel, maar in periodes waarin ik 5 dagen per week werk, en al de hele dag onder de mensen ben, ben ik 's avonds/in het weekend vaak maar wát blij dat ik in m'n eentje op de bank kan zitten zonder sociaal gedoe. De vrienden die ik heb kennen me onderhand wel, en weten hoe ik wat dat betreft enigszins autistisch in elkaar zit, maar het is zeker niet de makkelijkste basis om contacten te leggen.
Qua initiatief nemen ben ik helemaal een ramp, maar da's vooral omdat ik vaak niet zo'n behoefte heb aan contact. Af-en-toe nodig ik wel een vriend uit uit 'beleefdheid', of om het contact te onderhouden, terwijl ik er zelf eigenlijk geen zin in heb, maar ik zou zelf van vrienden eigenlijk ook niet willen dat ze met mij afspreken zonder dat ze er zelf zin in hebben.. voor je het weet zit je dan met z'n tweeën sociaal wenselijk te doen. Daarom zijn vrienden me vaak toch 'voor' in het voorstellen/uitnodigen, omdat zij kennelijk sneller de behoefte hebben.. maar daar wordt het contact ogenschijnlijk dus wel enigszins 'eenzijdig' van.
Overigens staat daar wel tegenover dat áls er door vrienden een beroep op me wordt gedaan (omdat ze bijv. ergens mee zitten) ik wel altijd klaarsta.

quote:

Is er helemaal niets wat je leuk vindt? Sport, theater, politiek, weet ik veel. Als je iets namelijk leuk vindt om te doen, is het geen moeten meer maar kijk je ernaar uit en ga je er met plezier naartoe. Blijkbaar ben je bang ofzo, want er zal toch wel iets zijn dat je leuk vindt.

De meeste dingen die ik leuk vind zijn nogal 'solistische' dingen, zoals schrijven, monteren, muziek luisteren, dj-en.. Niet echt dingen om samen te doen zeg maar.. Meestal gaat daar ook mijn voorkeur naar uit boven 'iets met vrienden doen' omdat ik vrijwel alle 'groeps-activiteiten' saai vindt
Ik weet echter ook wel dat het niet goed voor me is om de hele dag als een kluizenaar door te brengen, maar vrijwel altijd als ik iets met vrienden doe denk ik toch 'goh wat zonde van m'n weekend, ik had in deze tijd ook thuis naar 3 cd's kunnen luisteren'.
In zekere zin haal ik wel enige voldoening uit contacten (thuis zitten is bijv. veel lekkerder na een dag op pad, dan wanneer je al de hele dag thuis hebt gezeten), maar ik moet vaak wel echt een rotschop (van mezelf of iemand anders) hebben om me er toe te zetten, omdat ik er van tevoren vrijwel nooit zin in heb.

quote:

Op woensdag 19 augustus 2009 11:42 schreef Seven.of.Nine het volgende:

[..]

Ik heb 7 vrienden en een hoop kennissen.

Vrienden tellen

Nou, ik tel of classificeer ze niet hoor... Ik weet niet wat je echt vrienden moet noemen. Ik ken best wat mensen waar ik regelmatig over de vloer kom en veel mee doe. Maar zijn dat dan vrienden?
Verder moet je zelf ook wel wat ondernemen zoals eerder gezegd

quote:

Op woensdag 19 augustus 2009 19:42 schreef Maartel het volgende:

[..]

Ik 'houd' m'n vrienden nog wel, maar in periodes waarin ik 5 dagen per week werk, en al de hele dag onder de mensen ben, ben ik 's avonds/in het weekend vaak maar wát blij dat ik in m'n eentje op de bank kan zitten zonder sociaal gedoe.
[..]

Tja, als je niets mist, is het de vraag of je eigenlijk wel een probleem hebt. Toch zou ik wel de contacten met je vrienden onderhouden, ook al heb je er niet altijd zin in. Misschien dat je ze later nog eens nodig hebt en wel behoefte hebt aan contact; bijvoorbeeld als je ontslagen wordt om maar eens een noodscenario te noemen.

quote:

De meeste dingen die ik leuk vind zijn nogal 'solistische' dingen, zoals schrijven, monteren, muziek luisteren, dj-en.. Niet echt dingen om samen te doen zeg maar.. Meestal gaat daar ook mijn voorkeur naar uit boven 'iets met vrienden doen' omdat ik vrijwel alle 'groeps-activiteiten' saai vindt

Je hebt toch ook inspiratie nodig? Of haal je die allemaal uit boeken of dvd's? Misschien is een schrijfcursus iets of naar optredens gaan (van dj's of andere muziek). Als je een bepaalde muziekstijl leuk vindt, kun je misschien gelijkgestemden vinden om ervaringen uit te wisselen. Wat monteer je als ik vragen mag?

de ultieme oplossing, alchohol