Ik had laatst een hele slechte gedachte. Mijn moeder is geestelijk en lichamelijk ziek. Ze heeft die zorg altijd op mij laten neerkomen, dmv emotionele chantage `ik ga zelfmoord plegen`..dat was altijd zo, vanaf mn 8e jaar. Nu verwijt ik haar dat ze op die manier mijn jeugd tot een hel heeft gemaakt. Ik dacht laatst `ging ze maar dood, dan kon ik verder met mn leven`. Ook het feit dat ze weer samen is met mn vader en de dingen die hij de mensen waar ik van hou heeft aangedaan, inclusief haar, maakt het alleen maar moeilijker. Terwijl ik er nu over schrijf wil ik niet eens meer naar huis. Ik zou mn familie nog wel kunnen zien, maar er is geen band meer. Ik denk alleen maar `wie zijn deze mensen? moet ik ze kennen?` Slechts een paar familie/goeie vrienden heb ik wel een band mee, maar ook niet zo sterk want ik mis ze niet. Eigenlijk komt het er op neer dat die band er nooit is geweest, als je in 4/5 maanden kan vervreemden van iedereen.
Wat zal ik nu doen? Moet ik nog proberen om straks alsnog een band te krijgen met mn familie, of gewoon totaal mn eigen leven lijden zoals ik hier doe? Nu ben ik gelukkig, voor het eerst in me jeugd kan ik gewoon genieten van de kleine dingen in het leven, maar is het ook beter om alleen te zijn?
Je zou uit beleefdheid naar verjaardagen etc. kunnen gaan en voor de rest je eigen leventje leiden..
Door blijven draaien in hetzelfde kringetje helpt je zeker niet verder. Noch je familie.
Ga niet terug naar Nederland, nog niet. Richt je op een nieuw leven in Portugal (of waar dan ook, maar daar zit je nu) en vermijd het contact met je familie.
Het enige wat ik vreemd vind, is dat als jij je jeugd beschouwt als een hel, waarom doet je broer dat dan niet? Met hem zou ik anders wel nog contact houden, als hij je tot steun kan zijn.
Succes.
Dat je 6 keer per jaar braaf naar huis gaat voor een kop kofie en zo en verder lekker je eigen ding doet?
alle contact verbreken is een hele mega stap waar veel mensen spijt van krijgen
quote:Idd, dat wilde ik ook al aangeven.. Dat je gewoon de "noodzakelijke" contacten houdt, zoals een verjaardag of een paar uurtjes met Kerst whatever.. Je kunt het alsnog definitief verbreken.. Vaak is er dan geen weg terug meer.Op zondag 9 augustus 2009 01:06 schreef liefie_ het volgende:
kun je het niet gewoon een beetje van je af houden?
Dat je 6 keer per jaar braaf naar huis gaat voor een kop kofie en zo en verder lekker je eigen ding doet?
alle contact verbreken is een hele mega stap waar veel mensen spijt van krijgen
Maar als je zo 'klaar' bent met je familie, dan zou ik ze links laten liggen. Mensen kunnen het flink verbruien en op een bepaald moment wil je en moet je daar afstand van nemen, om jezelf te beschermen.
Als zij een achterlijk leven willen leiden (eeh..lijden beter gezegd) moeten ze dat zelf weten. Maar ze hebben niet en nooit het recht (en niet gehad...) om jouw leven te beïnvloeden op een negatieve manier. Dat hebben ze blijkbaar wel gedaan en dat is echt slecht. Ik weet niet hoe oud je bent maar ik zou idd lekker in Portugal blijven voorlopig, heerlijk toch, als je je zo in je element voelt daar?
Zoek er gewoon een vaste baan en blijf daar lekker, geniet van het mooie weer en het leven daar.
Je kunt altijd nog terug naar Nederland maar ik denk dat je dan wel meer last krijgt van je familie dan dat je nu hebt. Ik zou mooi m'n eigen geluk creeëren daarzo. Kies dus gewoon voor jezelf, daar heb je zo te lezen wel een keer recht op zo langzamerhand.
Succes!
quote:Dat is wel zo inderdaad, maar zo te lezen is TS daar nog niet aan toe. Je kunt je buik kompleet vol hebben van mensen, ik herken dat helaas.Op zondag 9 augustus 2009 01:08 schreef Chain_Reaction het volgende:
[..]
Idd, dat wilde ik ook al aangeven.. Dat je gewoon de "noodzakelijke" contacten houdt, zoals een verjaardag of een paar uurtjes met Kerst whatever.. Je kunt het alsnog definitief verbreken.. Vaak is er dan geen weg terug meer.
Als ze altijd lopen te kloten en je geen eigen leven gunnen, dan ben je er echt klaar mee. Hoeveel pijn het ook gekost heeft, je komt op een punt waarop je geen contact meer wenst. Nu is dat bij mij gelukkig goed gekomen maar sjezus, wat heb ik mijn naaste familie soms ook vervloekt. Bemoeizuchtige zeikerds, terwijl je een keurig leven leid en ontzettend succesvol bent. Dan denk je ook echt, donder een roteind op.
Dus ik herken het wel. En dan voel je je met kerst enzo ook niet lekker hoor, het zijn gewoon vreemde van je en je bent dan liever op jezelf. Je kunt je er dood aan ergeren. Dat kan nooit de bedoeling zijn.
Maar definitief breken is ook weer zoiets.......dat doe je ook niet 1,2,3. Toch...als mensen je leven ruïneren en constant pijn doen, dan komt er een moment waarop je het genoeg vindt en je voor jezelf kiest. Kan eerst 100 x pijn doen en een ellendig en verdrietig gevoel opleveren, de 101e keer heb je dat niet meer. Je hersenen draaien dan echt een knop om, mijn inziens uit zelfbehoud.
quote:Helemaal mee eens. Goed gesproken.Op zondag 9 augustus 2009 01:19 schreef jollieboer1 het volgende:
Het is het beste om volledig op je gevoel af te gaan en daar ook op te vertrouwen. Op je bek gaan overkomt iedereen en dat mag ook, daar leer je als mens van.
Maar als je zo 'klaar' bent met je familie, dan zou ik ze links laten liggen. Mensen kunnen het flink verbruien en op een bepaald moment wil je en moet je daar afstand van nemen, om jezelf te beschermen.
Als zij een achterlijk leven willen leiden (eeh..lijden beter gezegd) moeten ze dat zelf weten. Maar ze hebben niet en nooit het recht (en niet gehad...) om jouw leven te beïnvloeden op een negatieve manier. Dat hebben ze blijkbaar wel gedaan en dat is echt slecht. Ik weet niet hoe oud je bent maar ik zou idd lekker in Portugal blijven voorlopig, heerlijk toch, als je je zo in je element voelt daar?
Zoek er gewoon een vaste baan en blijf daar lekker, geniet van het mooie weer en het leven daar.
Je kunt altijd nog terug naar Nederland maar ik denk dat je dan wel meer last krijgt van je familie dan dat je nu hebt. Ik zou mooi m'n eigen geluk creeëren daarzo. Kies dus gewoon voor jezelf, daar heb je zo te lezen wel een keer recht op zo langzamerhand.
Succes!
quote:Bedankt..!!Op zondag 9 augustus 2009 01:25 schreef El_Matador het volgende:
[..]
Helemaal mee eens. Goed gesproken.
quote:Dat verschilt idd per situatie, maar helemaal nooit wat laten horen is zo definitief zo bedoelde ik het meer. Je zou voorlopig de eer aan jezelf kunnen houden en dan iig ff een kaartje ofzo sturen bij verjaardagen etc.Op zondag 9 augustus 2009 01:25 schreef jollieboer1 het volgende:
[..]
Dat is wel zo inderdaad, maar zo te lezen is TS daar nog niet aan toe. Je kunt je buik kompleet vol hebben van mensen, ik herken dat helaas.
Als ze altijd lopen te kloten en je geen eigen leven gunnen, dan ben je er echt klaar mee. Hoeveel pijn het ook gekost heeft, je komt op een punt waarop je geen contact meer wenst. Nu is dat bij mij gelukkig goed gekomen maar sjezus, wat heb ik mijn naaste familie soms ook vervloekt. Bemoeizuchtige zeikerds, terwijl je een keurig leven leid en ontzettend succesvol bent. Dan denk je ook echt, donder een roteind op.
Dus ik herken het wel. En dan voel je je met kerst enzo ook niet lekker hoor, het zijn gewoon vreemde van je en je bent dan liever op jezelf. Je kunt je er dood aan ergeren. Dat kan nooit de bedoeling zijn.
Maar definitief breken is ook weer zoiets.......dat doe je ook niet 1,2,3. Toch...als mensen je leven ruïneren en constant pijn doen, dan komt er een moment waarop je het genoeg vindt en je voor jezelf kiest. Kan eerst 100 x pijn doen en een ellendig en verdrietig gevoel opleveren, de 101e keer heb je dat niet meer. Je hersenen draaien dan echt een knop om, mijn inziens uit zelfbehoud.
quote:Ik stuur nooit kaarten bij verjaardagen en familie mijd ik waar ik kan.Op zondag 9 augustus 2009 01:28 schreef Chain_Reaction het volgende:
[..]
Dat verschilt idd per situatie, maar helemaal nooit wat laten horen is zo definitief zo bedoelde ik het meer. Je zou voorlopig de eer aan jezelf kunnen houden en dan iig ff een kaartje ofzo sturen bij verjaardagen etc.
Ik denk dat TS nog veel verder van zijn familie afstaat. Geen enkele reden om dat soort nodeloze verplichtingen te doen dus.
quote:Hij twijfelt toch of hij contact wil houden? Blijkbaar heb jij die beslissing al genomen. Als zijn broer een maand geleden er nog op "vakantie" was dan zal het vast nu ook weer niet zo zijn dat hij een gruwelijke hekel aan die vent heeft.. Je doet net alsof zijn broer zijn vrouw heeft vermoord ofzo..Op zondag 9 augustus 2009 01:29 schreef El_Matador het volgende:
[..]
Ik stuur nooit kaarten bij verjaardagen en familie mijd ik waar ik kan.
Ik denk dat TS nog veel verder van zijn familie afstaat. Geen enkele reden om dat soort nodeloze verplichtingen te doen dus.
quote:maar hij geeft wel aan dat ie ze meer vermijden heeft dan dat hij blij mee was...Op zondag 9 augustus 2009 01:31 schreef Chain_Reaction het volgende:
[..]
Hij twijfelt toch of hij contact wil houden? Blijkbaar heb jij die beslissing al genomen. Als zijn broer een maand geleden er nog op "vakantie" was dan zal het vast nu ook weer niet zo zijn dat hij een gruwelijke hekel aan die vent heeft.. Je doet net alsof zijn broer zijn vrouw heeft vermoord ofzo..
Ik heb ook een situatie van (voornamelijk) mijn moeder van ik hoef je niet te zien... Er is wel contact maar een 1 richtings verkeer. Al spreek ik haar nu een jaar niet...het boeit me niet
Wij kunnen je wel aangeven van hoe wij er over denken maar uiteindelijk ben jij degene die moet doen wat voor JOU goed voelt. Contact verbreken is vrij definitief ja... maar ik zie vaker om heen dat je als familie altijd weer contact kan leggen (mijn moeder heeft mijn oma al vele malen verbannen in haar leven en heeft nu weer contact met haar) Mijn advies is dus:
Doe wat goed voor jou voelt!
quote:Dat idd.Op zondag 9 augustus 2009 @ 01:08 schreef Chain_Reaction het volgende:
[..]
Idd, dat wilde ik ook al aangeven.. Dat je gewoon de "noodzakelijke" contacten houdt, zoals een verjaardag of een paar uurtjes met Kerst whatever.. Je kunt het alsnog definitief verbreken.. Vaak is er dan geen weg terug meer.
Definitief is wel erg definitief. Je hebt nu een paar maanden weinig contact met ze en mist ze niet, maar hoe is dat over twee jaar?
Houd het contact af. Bel als er iemand jarig is (en jet het niet vergeten bent) even een paar minuutjes.
Stuur een kaartje met kerst en ga er alleen heen als je echt de behoefte voelt.
Leef je eigen leven.
quote:We zijn 't wel met elkaar eens vandaag, Motorbloempje
wij weten allemaal zo goed wat TS moet doen... Wij weten wat het beste voor hem is, en hebben oplossingen voor al zijn problemen.
Ik heb geen oplossingen voor je, jordiaantje. Ik heb wel twee vragen voor je, die je jezelf zou kunnen stellen over elk familielid apart.
-Heeft je familie (lees: hebben je familieleden) je met opzet zoveel pijn gedaan? Was dit uit onvermogen, frustratie of iets anders?
-Hoe denken zij over jou? ben jij hun voetenbankje? Ben jij hun steun, hun lichtpuntje?
Ik hoop dat ze je verder helpen. En ik hoop ook dat je met mensen kunt praten die begrip hebben (is vaak niet te vinden op fora).
dus dat zeggen we quote:Mee eens, goed punt. Maar hoeveel waarde heeft het? Je kunt je niet in hem verplaatsten. Je weet heel weinig van hem.Op zondag 9 augustus 2009 16:07 schreef motorbloempje het volgende:
hij vraagt indirect wat wij zouden doen
Ik hoop alleen dat iedereen hier de TS wil helpen, op een volwassen manier, Maar ik denk wel dat iedereen dat .probeert hier
quote:Dat is dus een simpele maar doeltreffende oplossingOp zondag 9 augustus 2009 10:12 schreef Babbelzz het volgende:
Als je wel terug naar Nl wil, ga je toch een flink eind bij ze vandaan wonen, zodat je daar je eigen ding kunt doen, net zoals nu in portugal?
Ik ben net 18 jaar en ik moet mn havo nog afmaken. Ben daar mee gestopt omdat ik het thuis niet meer trok,toen ben ik naar Portugal `gevlucht`, maar ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen. En ik heb nu gezien dat er geen band is tussen ons, we communiceren niet en dat wist ik al. Maar zoals ik al zei, als je in een paar maanden van iedereen kan vervreemden was er blijkbaar al niet zoveel tussen mij en hun. Moeilijk te beschrijven hoe ik me nu voel. Het voelt leeg en eenzaam om te weten dat er niemand is die echt dichtbij je staat, aan de andere kant kies ik daar zelf voor en denk ik ook wel dat ik het aankan. Het is is sowieso het beste voor me wat kan doen, maar het beste beslissen is zeker niet altijd leuk om te doen.
Mijn familie, daar bedoel ik o.a mn moeder mee die heel veel leuke momenten in mn kindertijd wist te voorkomen, of anders alsnog te verpesten door mij de verantwoordelijkheid te geven over haar slechte gezondheid en constant te dreigen met zelfmoord, zelfs pogingen doen en mij daarna de schuld te geven van haar daden. Het verschilde per dag of ik de zoon was die zij nodig had om te overleven en haar van zelfmoord te behouden , of dat ik het duivelse kind was dat de oorzaak was van haar problemen. Beide is helemaal fout, ik kon nooit `gewoon` een kind zijn. Geestelijk doet dat ook een hoop met je, ja (om op een eerdere vraag in dit topic terug te komen). Nu weet ik dat het haar alleen om de aandacht ging. Ik kan ook nog uren doorschrijven over de rest van mn familie. Mn vader die mn broers en zussen seksueel heeft misbruikt en tot mn 14e er nooit voor me was, mn moeder verkoos hem boven mij omdat ik hem na 14 jaar niet als vader wilde zien. En omdat hij memet de dood bedreigd en mn moeder bedriegd. Ik wist niet eens dat het mn vader was, men vertelde mij dat zn broer dat was. Tot mn 14e heb ik dat altijd gedacht. Zijn broer dan, die alles onder het mom gooit van `je moet dankbaar zijn dat ik je als zoon beschouw, terwijl ik niet je vader ben` behandelt me niet als zijn zoon, ook niet als mens. Misschien dat STRAATHOND een goeie vergelijking is? De rest was er eigenlijk nooit, alle kinderen van mn vader bij verschillende vrouwen, worden min of meer als hoerenjong beschouwd. en niet geacepteerd.
Lang verhaal kort, ze stappen over mn gevoelens heen trappen op mn ziel alsof ik een insect ben. het is geen pretje om je zo te voelen, maar als ik het ze uitleg begrijpen ze het niet.
Ik kan het goed vinden met mn halfzus en halfbroer, mn volle jongere broer waar ik mee ben opgegroeid ook wel. Hij is geestelijk en lichamelijk ziek en kan er ook niks aan doen. En nog een tante. Zij zijn de enige die me begrijpen en het voor me opnemen. Hun zeggen ook dat ik het beste kan breken met ze. Mja, breken is heel definitief. Ik zal ze nog wel op blijven zoeken, maar mn moeder blijft zeggen dat ze me nodig heeft om te overleven. Dan voel ik me toch weer verantwoordelijk. Ik ben nu wel op een punt dat ik denk `was mn moeder maar dood, dan kon ik verder met me leven`. Misschien beschouw ik haar ook maar gewoon als dood, is ze gewoon een gesloten deel van het verleden. Maar die knop omdraaien is heel moeilijk.
quote:Eh wacht even... Dan wordt het iets anders.Op zondag 9 augustus 2009 20:24 schreef Jordiaantje het volgende:
Ik ben net 18 jaar en ik moet mn havo nog afmaken. Ben daar mee gestopt omdat ik het thuis niet meer trok,toen ben ik naar Portugal `gevlucht`, maar ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen.
Je hebt namelijk nog geen enkele opleiding en dus basis om iets op te bouwen. Bovendien ben je waarschijnlijk nog niet "uitgepuberd". Dat is wel ff wat anders dan als je zeg 25 was.
Dat schatte ik verkeerd in. Dan een nieuw advies: zorg dat je in Nederland een opleiding afrondt (liefst HBO) en zing tot die tijd het weinige contact met je ouders uit. Ga dan in een ander deel van Nederland wonen, als dat helpt (zoals hierboven gesuggereerd werd).
Is er niet de mogelijkheid ergens anders te wonen? Bij een vriend, ofzo?
Of op kamers (weet niet of je dat financiël red, je zou kunnen uitzoeken of je uitwonende beurs kunt krijgen als je nog middelbaar onderwijs volgt)?
Heb je al eens een hulpverleningsinstantie gecontacteerd? Misschien kunnen zij je verder helpen?
quote:O oké, dat klinkt ook hoopvol qua familie. Hebben zij ook allemaal gebroken met je ouders?Op zondag 9 augustus 2009 20:24 schreef Jordiaantje het volgende:
Ik heb inderdaad wel veel aan jullie reacties. Onafhankelijk advies is toch het beste advies. Als ik aan vrienden om advies vraag, durven ze het niet te geven omdat ze dicht bij me staan en waarschijnlijk bang zijn dat ik door hun een foute keuze maak. Dat ik niet bij me familie zelf voor advies ga, spreekt voorzich.
Ik ben net 18 jaar en ik moet mn havo nog afmaken. Ben daar mee gestopt omdat ik het thuis niet meer trok,toen ben ik naar Portugal `gevlucht`, maar ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen. En ik heb nu gezien dat er geen band is tussen ons, we communiceren niet en dat wist ik al. Maar zoals ik al zei, als je in een paar maanden van iedereen kan vervreemden was er blijkbaar al niet zoveel tussen mij en hun. Moeilijk te beschrijven hoe ik me nu voel. Het voelt leeg en eenzaam om te weten dat er niemand is die echt dichtbij je staat, aan de andere kant kies ik daar zelf voor en denk ik ook wel dat ik het aankan. Het is is sowieso het beste voor me wat kan doen, maar het beste beslissen is zeker niet altijd leuk om te doen.
Kun je in Portugal je opleiding niet afmaken? Desnoods bij de LOI, bij wijze van spreken.
en dan ondertussen een baantje zoeken in Portugal als serveerder ofzo, kun je overdag leren en luieren en 's avonds werken. Dan kun je jezelf goed redden in elk geval. Heb je daar ook al vrienden gemaakt trouwens, in Portugal?
Ik vind het bijzonder knap van je, dat je deze stap hebt gezet, om naar Portugal te gaan. Petje af..!
Je moet maar zo denken, beter niemand die dichtbij je staat, dan nare mensen die je bijstaan. Daar heb je ook niks aan, alleen ellende en dat heb je zo te lezen meer dan genoeg gehad.
Ik denk dat je een enorm sterk persoon bent, als ik het zo peil. Dit kun je dus makkelijk aan, tuurlijk heeft elke weg hobbels, dat is in elk mensenleven het geval. Als je hulp nodig hebt zou ik gewoon op dit forum je gal spuien als ik jou was, altijd wel mensen die naar je luisteren en je kunnen helpen.
Je hebt nu in elk geval voor jezelf gekozen en dat is meer dan terecht..! Daar hoef je je dus ook geen seconde rot over te voelen. Elk mens heeft recht op geluk en vrijheid, als mensen je daarin belemmeren, laat ze dan links liggen en creeër je eigen geluk.
Nu lijkt het nog eenzaam maar er zullen genoeg mensen zijn die met jou om willen gaan als ik het zo lees.
Mijn familie, daar bedoel ik o.a mn moeder mee die heel veel leuke momenten in mn kindertijd wist te voorkomen, of anders alsnog te verpesten door mij de verantwoordelijkheid te geven over haar slechte gezondheid en constant te dreigen met zelfmoord, zelfs pogingen doen en mij daarna de schuld te geven van haar daden. Het verschilde per dag of ik de zoon was die zij nodig had om te overleven en haar van zelfmoord te behouden , of dat ik het duivelse kind was dat de oorzaak was van haar problemen. Beide is helemaal fout, ik kon nooit `gewoon` een kind zijn. Geestelijk doet dat ook een hoop met je, ja (om op een eerdere vraag in dit topic terug te komen). Nu weet ik dat het haar alleen om de aandacht ging. Ik kan ook nog uren doorschrijven over de rest van mn familie. Mn vader die mn broers en zussen seksueel heeft misbruikt en tot mn 14e er nooit voor me was, mn moeder verkoos hem boven mij omdat ik hem na 14 jaar niet als vader wilde zien. En omdat hij memet de dood bedreigd en mn moeder bedriegd. Ik wist niet eens dat het mn vader was, men vertelde mij dat zn broer dat was. Tot mn 14e heb ik dat altijd gedacht. Zijn broer dan, die alles onder het mom gooit van `je moet dankbaar zijn dat ik je als zoon beschouw, terwijl ik niet je vader ben` behandelt me niet als zijn zoon, ook niet als mens. Misschien dat STRAATHOND een goeie vergelijking is? De rest was er eigenlijk nooit, alle kinderen van mn vader bij verschillende vrouwen, worden min of meer als hoerenjong beschouwd. en niet geacepteerd.
Vreselijk zeggeen woorden voor...... hoe gaat het nu met je broers en je zussen dan??
Lang verhaal kort, ze stappen over mn gevoelens heen trappen op mn ziel alsof ik een insect ben. het is geen pretje om je zo te voelen, maar als ik het ze uitleg begrijpen ze het niet.
Ze zijn jou duidelijk niet waard. Klinkt oneerbieding maar ze komen op mij over als een stel zwakbegaafden.
Ik kan het goed vinden met mn halfzus en halfbroer, mn volle jongere broer waar ik mee ben opgegroeid ook wel. Hij is geestelijk en lichamelijk ziek en kan er ook niks aan doen. En nog een tante. Zij zijn de enige die me begrijpen en het voor me opnemen. Hun zeggen ook dat ik het beste kan breken met ze. Mja, breken is heel definitief. Ik zal ze nog wel op blijven zoeken, maar mn moeder blijft zeggen dat ze me nodig heeft om te overleven. Dan voel ik me toch weer verantwoordelijk. Ik ben nu wel op een punt dat ik denk `was mn moeder maar dood, dan kon ik verder met me leven`. Misschien beschouw ik haar ook maar gewoon als dood, is ze gewoon een gesloten deel van het verleden. Maar die knop omdraaien is heel moeilijk.
Je moet die knop omdraaien, maar alles op z'n tijd. Ik denk als je het stapje voor stapje doet, het uiteindelijk wel goed gaat komen. Niks overhaast doen, het blijven wel je ouders maar zo voelt het vast niet.
Sterkte!
hoop dat je er evengoed iets aan hebt. Tussen jouw tekst, staat ook tekst van mij.
Ik heb vrienden gemaakt hier in Portugal, maar die kunnen mij niet aan een baan of opleiding helpen. Ik ga volgende week terug naar Nederland. Mn Havo doen, nieuwe vrienden maken en het contact met me huidige vrienden versterken, en vooral lol maken. Nu kan ik gewoon genieten van de kleine dingen en dat wil ik ook blijven doen.
Dat ze zwakbegaafd zijn klinkt respectloos, maar daar komt het wel op neer denk ik. Ik kan het ze in principe niet eens kwalijk nemen, ze weten gewoon niet beter en beseffen niet dat hun manier van doen en laten niet normaal is en een slechte invloed heeft(gehad) op mij. Ik ben blij dat ik 2,5 jaar geleden mn haflzus leerde kennen. Die heeft me de ogen geopend over onze familie. Het is goed om nu te besluiten ze links te laten liggen.