Aan het eind van een lange werkdag wil ik lekker op de bank ploffen met een een lekker kopje thee.

Ik loop iets sneller dan normaal, want ik verlang naar de rustgevende zachtheid van de bank. Nietsvermoedend nader ik de bank... en de tafel. Ik ben helemaal in extase van de gedachte aan hoe ik straks ga relaxen op een manier waar menig lijk nog een voorbeeld aan kan nemen.
![]()
Maar door alle heerlijke gedachten die door mijn hoofd stuiteren kijk ik niet goed uit. En jawel: ik stoot mijn tenen aan de tafelpoot van de zware massief houten tafel. Precies tegen het puntje natuurlijk.
![]()
Nadat er enkele seconden door mijn hoofd schoot: "Nee.. nee.. laat het niet waar zijn.. ik heb NIET mijn teen gestoten aan de tafelpoot... dat KAN niet.. dat KAN gewoon niet..." dringt de knalharde realiteit tot me door. KNAL-HARD!

![]()
Helse pijnen bereiken mijn hersenen, en er komt maar 1 ding in me op: Al scheldend, vloekend en tierend zoals alleen een FFFFFFUUUUU-afbeelding kan uitbeelden moet ik onmiddellijk mijn gefolterde poezelige tere teentjes vastpakken en masseren.
![]()
WAAROM gebeurt dit meerdere keren per jaar? Waarom leer ik het nooit? En waarom doet het zo verdomd veel pijn altijd?!

Of ik nou met de snelheid van het licht tegen de tafelpoot aan stoot of met de traagheid van de gemiddelde Fok!-er in de liefde, ik kom steeds meer in de verleiding om schoenen met stalen neuzen binnenshuis te gaan dragen.
Samenvatting: Kommer en kwel, ach en wee
Zeik niet. Als ik op FOK! zit ben ik tenminste van de straat.