Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders deeltje 81

Vicky, je bent nu bij Tess in het ziekenhuis. Ik hoop dat jullie goed geslapen hebben en dat er na een nacht observatie al iets bekend is over Tess.

Vicky, heel veel sterkte!!
Hopelijk gaan ze nu de oorzaak van het huilen vinden. Houdt moed!!

Zo ik kom even binnenvallen in dit topic. Wat een achtbaan van emoties is dat zeg, moeder worden. Ik had me er van alles bij voorgesteld, maar dit kon ik echt niet bedenken. Aan de ene kant is het té zwaar, maar aan de andere kant ook té fijn. 's Nachts niet kunnen slapen omdat hij aan het brullen is van de darmkrampjes, en als die dan over zijn niet kunnen slapen omdat je je ogen niet van hem af kunt houden.. Aan de ene kant kijk ik uit naar het moment waarop het allemaal wat gewend is en meer vanzelf gaat, maar aan de andere kant wil ik juist helemaal niet dat het vanzelf gaat, ik wil dat elke dag zo speciaal blijft..

Pff, zo.. sorry, ik moest het even kwijt..

geen sorry Chan, gewoon genieten van elke dag met al zijn plussen en minnen.

Chan, heftig he?
Ik denk dat de mama's hier het allemaal wel min of meer herkennen.

Ik heb zelf nog wel momenten, vooral tijdens het voeden, dat ik naar haar zit te kijken en ineens denk: ow jee, straks komen ze haar vast weer weghalen, dan heb ik lang genoeg moedertje mogen spelen.

Maar dat doen ze niet, Senna blijft lekker bij ons

Chan, wat mooi omschreven!

Chan! Mooi he!

Oh Chan Wat heerlijk herkenbaar. Nieuw (en oud) moederschap is zo bijzonder!

Vicky, hoe gaat het met je? En met Tess?

Moest vannacht aan je denken....

Chan, gefeliciteerd! Wanneer ben je bevallen?
En je hebt het zo mooi omschreven dat het me rechtstreeks naar de keel greep.

Vicky, hoe is het met jullie?

Mooi he Chan. En heftig en zo ontroerend.

Ik zette gister wat muziek op van vroeger en ik deed een dansje met Kobus en ik moest echt een beetje huilen dat ik dat nu met mijn kindje kan delen en dat ik dat zo bijzonder vond! Pft sowieso de halve tijd moet ik brokken van ontroering wegslikken. Dat lachje van hem alleen al

Vicky, hoe is het met je?

Lief Chacama!

Tja hoe isset met ons... nog steeds heel dubbel. Aan de ene kant vind ik het vreselijk dat Tess niet thuis is, aan de andere kant geeft het even wat rust al heb ik vannacht barweinig geslapen..
Ik voel me leeg, moe, verdrietig, boos _{op mezelf}

Chan
Oeke, wat heerlijk dat dansen!

Vicky heel veel sterkte in deze moeilijke tijden!! Snap dat het heel dubbel voor jullie is, maar wat je schrijft hopelijk kunnen ze er in het ziekenhuis in een goed ritme krijgen en vinden ze iets waardoor ze zo huilt.
Zal voor Amber inderdaad ook wel heel raar zijn!
Ik duim voor je.

Ik wil je ook nog even heel veel sterkte wensen Vicky. Logisch dat het zo ontzettend dubbel voelt, maar je hoeft je echt niet te schamen over dat je zegt dat je nu wat rust hebt hoor. Het is harstikke zwaar lijkt me, een baby die steeds zoveel huilt. Dit is toch ook voor jullie goed, dat jullie zo een beetje uit kunnen rusten. En hopelijk vinden ze in het ziekenhuis uit wat er met Tess is en kunnen ze het snel verhelpen. Ik hoop dat je vannacht wat beter slaapt!

Vicky, meisje toch. Boos op jezelf. Kan wel zeggen dat je dat niet moet doen, maar dat zal weinig helpen. Kan het me wel voorstellen. Een stukje schuldgevoel misschien dat aan je vreet en dat terwijl je diep van binnen weet dat je dit voor Tess doet en dat je er alles aan doet om haar te geven wat ze nodig heeft.

Probeer die boosheid een plekje te geven, want Tess heeft meer aan een mama die fit is en uitgeslapen, dan aan een oververmoeide mama die boos op zichzelf is.

En ter afsuiting want die kun je zeker wel gebruiken.

Heel veel sterkte Vicky. Lijkt me heel moeilijk opeens gescheiden te zijn van je kindje, maar jullie zijn ten einde raad en misschien komen ze er nu achter wat er met Tess aan de hand is.
En het zal echt niet aan jou liggen dat ze veel huilt, er moet een achterliggende oorzaak zijn.

Vandaag is Julian naar de kinderopvang. Voor het eerst een hele dag. Ik voel me heel raar, ik heb hem gisteren naar bedje gebracht, en vandaag nog niet gezien.
Ik zie 'm straks pas om 18.00. Een heel vreemd gevoel.
Vanmorgen nog gewerkt, nu s middags vrij. Ik ga eerst de boel poetsen en dan even een uurtje op bed. Sinds ik werk is Julian onrustiger met slapen.
Maar het is zó raar, geen baby in huis.

Vicky, wat k*te allemaal. Ik kan me indenken dat je boos bent, alleen wees niet boos op jezelf! Echt, je doet zo goed je best en je vecht zo hard voor Tess haar welzijn. Dit is allemaal in haar belang, maar ook in jullie belang.

Maar als ik Kobus dan op ons bed zie liggen, zo klein en maar 1 dag ouder dan Tess, dan vind ik het zo verdrietig voor jullie. Ik hoop dat ze Tess kunnen helpen in het ziekenhuis en dat je dan ook snel met haar kan dansen door de kamer.
_{zit hier echt te zoeken naar woorden...}

Chan! Wat heb je dat prachtig omschreven!

nummer_zoveel, bizar he? eerst ben je je hele leven gewend om zonder baby te zijn, nu heb je pas 10 wk een baby, en dan is het raar dat hij niet thuis is! ook heel herkenbaar!

vicky, waarom zou je boos op jezelf moeten zijn? omdat je het beste voor je kind doet? het is juist heel knap dat je die stap durft en kunt zetten! ik wens jullie allemaal heel veel kracht de komende tijd, en hopelijk kunnen ze in het zkh de vinger op de pijnlijke plek leggen!

Oooh Vicky wat een moedig besluit van jullie en ik begrijp je tegenstrijdige gevoelens maar al te goed.
Aan de ene kant mis je Tess enorm en aan de andere kant ben je blij dat je even geen gehuil en gekrijs meer hoort en eventjes de tijd hebt om Amber de broodnodige aandacht te kunnen geven en zelf even op adem te komen.
Ook het gevoel van jezelf schuldig en boos voelen herken ik wel en je koopt er niets voor maar je hebt ze toch, en ze uitzetten dat lukt niet, je doet gewoon wat het beste is voor Tess en daar hoef je je echt niet boos of schuldig over te voelen. Enige wat bij mij hielp was eens een lekker potje janken en een goed gesprek met manlief. Ik vind je heel dapper dat je dit besluit zo snel hebt genomen en ik hoop echt dat ook bij Tess snel de oorzaak gevonden word en dat je straks een kindje thuis krijgt dat lekker in haar velletje zit

Hier de laatste dagen bezig geweest om de juiste papieren te regelen voor de vergoeding van de voeding voor Ties, verzekering en apotheek en arts werden het uiteindelijk eens over wat er nou nodig was aan verklaringen enz enz. Fijne is wel dat de huisarts er zo moe van werd dat we nu niet eerst 3 weken nutramigen hoeven te geven en dan weer een week de oude voeding, we mogen nu meteen definitief over op nutramigen zonder provocaties er komt dus definitief rust in de tent.
Moet zeggen dat ik er behoorlijk frusti van werd dat heen en weer gejojo van de verzekering over welke verklaring er moest komen.

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2009 15:24 schreef DaviniaHR het volgende:

vicky, waarom zou je boos op jezelf moeten zijn? omdat je het beste voor je kind doet? het is juist heel knap dat je die stap durft en kunt zetten! ik wens jullie allemaal heel veel kracht de komende tijd, en hopelijk kunnen ze in het zkh de vinger op de pijnlijke plek leggen!

misschien is boos niet helemaal juist.. meer teleurgesteld in mezelf dat wij Tess niet in slaap enzo kregen...
in het zh. blijkt dat dus wel te lukken... althans, tot nu toe.

Maar Vicky toch, dat lijkt nu misschien maar zo dat Tess het daar wel allemaal oke doet, maar Ties lachte ook altijd naar mijn moeder dat waren echt moment opnames, mijn moeder woont wat verder weg en die zagen we wat minder 2x in de week ofzo.
Maar mijn schoonmoeder woont om de hoek en die heeft Ties ook op zijn minder fraaie momenten mee gemaakt en kon hem ook niet troosten die voelde de spanning ook in zijn lijfje.
Ik denk dat het juist daarom erg goed is dat Tess een week in de gaten gehouden word, zo krijgen ze een goed beeld van Tess en niet alleen de fraaie momenten te zien.
Echt niet teleurgesteld in jezelf zijn je bent ook maar gewoon een moeder!

Vicky

He Anitra, hoe gaat het met jou inmiddels?

Vicky dat wat Marlieske zegt. Het is een logisch moeder gevoel, maar je moet je echt niet 'slecht' voelen, omdat het nu in het ziekenhuis wel goed gaat. Het is een andere omgeving, andere prikkels, andere mensen die voor haar zorgen.

Vandaag een nieuwe ervaring voor het moederhart..
Saskia was in de vakantie echt oprecht verliefd, zoals een 5-jarige dat kan zijn. Compleet met liefdesbrieven en kusjes willen geven Echt alles er op en er aan. De liefde was niet helemaal wederzijds, maar hij vond Saskia wel leuk om mee te spelen enzo (en ook om met haar kleine zusje te wandelen enzo.. echt een geweldig joch ). Maar vandaag gingen we naar huis en moest ze dus afscheid nemen.. en dat was toch wel heel erg moeilijk
Ze had zo'n oprecht verdriet, ze moest echt huilen en mijn hart huilde een beetje met haar mee.
Zo sneu, dat kleine meisje met liefdeverdriet

Kleine meisjes worden groot en dit zal nog wel vaker gaan gebeuren, maar zo'n eerste keer is wel heel speciaal en verdrietig