NWS Nieuws & Achtergronden
Discussieer hier diepgaander over de actualiteiten.
Dietrich Hectors, de 29-jarige jongeman uit Essen die vrijdag uit het leven stapte omdat hij tinnitus had, zette zijn afscheidsbrief op zijn Facebookprofiel. U kan hem hier integraal lezen.
Vijftien juni 2009
Ik voel me ongelooflijk slecht...
Ik kan moeilijk beschrijven wat ik voel, moeilijk in de zin van moeilijk begrijpbaar. Maar ik ga het toch proberen uit te leggen.
Ik heb momenteel echt geen zin meer in het leven. Ik ben 29 jaar en ik zou in de fleur van mijn leven moeten zitten. Maar ik heb een ongeneeslijke kwaal, genaamd tinnitus en hyperacusis, die heel mijn leven beheerst. Tinnitus betekent geluid horen dat er niet is; hyperacusis betekent overgevoeligheid voor lawaai. Maar de kwaal omvat nog meer zaken dan deze twee. Het medische aspect komt later aan bod, ik ga me momenteel beperken tot een beschrijving van de symptomen.
Ik kan op dit moment niet spreken want dat doet pijn aan mijn oren. Het getik op het toetsenbord doet zelfs een beetje pijn aan mijn oren. Het gezoem van de pc kan ik nog net verdragen. Het is wel duidelijk dat deze hyperacusis een martelgang voor je leven is. Praten is moeilijk, sociaal contact is tot het minimum beperkt. Voor een 29-jarige is dat zeer pijnlijk. Alle “leuke”(=sociale) dingen die ik doe moet ik bekopen met achteraf extra pijn of een blijvende verergering van de kwaal. Dat is zeer belastend, het is niet alleen fysieke pijn maar het is vooral zwaar op mentaal gebied. De fysieke pijn aan de oren is niet te vergelijken met andere pijnen. Normaal gezien kan je een pilletje ertegen nemen, maar tegen deze pijn helpt het niet. Je kan er enkel de tijd laten overgaan en wekenlang in rust wachten tot het ietsje beter wordt. Het mentale vlak is echter nog zwaarder: je wordt er moedeloos van en je krijgt schrik voor vergeringen.
Pijn is niet het enige, ik ben belast met een constante pieptoon en bromtoon die me overal achtervolgt. Iedereen heeft het wel eens voor dat men uit een te luide fuif/discotheek komt, en dat de oren tuten/piepen. Het is verschrikkelijk. Ik heb mijn leven eraan aangepast: naast mijn bed staat een PC, door wiens gezoem ik mijn tinnitus bijna niet meer hoor. Zo kan ik gelukkig nog goed slapen. Zoals reeds gezegd heb ik meestal genoeg achtergrondgeluid om niet te beseffen dat het er is. Maar het probleem is dat dat achtergrondgeluid niet te luid mag worden, anders krijg ik weer meer pijn aan mijn oren. Ik moet dus in een bepaalde geluidsband zitten, tussen twee welbepaalde niveau’s. Het nefaste is dat deze niveau’s steeds dichter bij elkaar komen, maar hierover later meer.
Ten derde is er nog een constant drukgevoel in mijn oren. Ongeveer het gevoel als je bergop-bergaf rijdt met de wagen. Dan krijg je een soort van druk op je oren, je slikt eens en het is weg. Maar ik mag een miljoen keer slikken, die vervelende druk gaat maar niet weg. Een andere manier om het te beschrijven is alsof er water in je oren zit, dat constant op je trommelvlies drukt. Zo voelt het aan. Het is vermoeiend om je over die druk op te jagen, dus ik denk er niet te veel aan en dan is het niet te belastend. Als ik ga sporten wordt de druk nog veel erger. Ik wil jullie een beeld geven hoe ik mijn kwaal door de jaren heb opgelopen en hoe ik stilaan alles te weten kwam.
De hyperacusis is verschrikkelijk, de kwaal vreet verschrikkelijk veel energie. Beeld je maar eens in dat elk woord dat je zegt pijn doet, en dat je met een constant fluitende stoomketel in je oren zit. Ik heb mijn leven drastisch moeten veranderen sinds ik van deze kwaal last heb. Vroeger was ik een hypersociaal mens, ik wou constant contact met mensen, elke avond op café of gezellig samenzitten met mensen. Nu zit ik constant thuis, eenzaam in de stilte. Ik zou zo graag kinderen hebben in mijn leven, maar ik zou die nooit aankunnen omwille van hun lawaai. Dit frustreert me mateloos.
Hoe ben ik aan deze kwaal gekomen? Wel, het is niet opeens gebeurd: van niets naar het niveau dat ik nu heb. Het is in trapjes gebeurd, steeds erger en erger. Om dat fatsoenlijk uit te leggen moeten we een dikke 15 jaar terug in de tijd gaan....
1993
Ik ben 14 en ik weet niet goed blijf met mezelf in de puberteit. Ik had nooit echt veel naar muziek geluisterd, totdat ik Nirvana en Smells like teen spirit ontdekte. Daar vond ik in terug wat ik zocht. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Ik ontdek radiozender Studio Brussel, en daarlangs veel andere hardrockbands: Smashing pumpkins, Therapy?, Metallica, Helmet, Soundgarden, dEUS, Clawfinger, Silverchair, Green Day, Offspring..., maar Nirvana blijft op kop. Ik ben helemaal weg van mijn ontdekking van het hardrockgenre. De dood van Kurt Cobain grijpt me aan, en motiveert me alleen maar harder om naar het genre te luisteren. Ik raak gepassioneerd door muziek. Het wordt mijn grootste hobby, al mijn geld gaat er naartoe.
1995
Zelf muziek maken, daar had ik nog nooit aan gedacht, tot een kameraad ineens met het idee afkwam samen een band te beginnen. Ik weifelde in het begin, maar ik was jaloers op hem wanneer ik hem bezig zag op zijn fonkelnieuwe elektrische gitaar. Omdat ik niet genoeg centjes had voor een elektrische gitaar, kocht ik me eind augustus 1995 een folkgitaar van dik 3000 frank. Het ding zal waarschijnlijk niet goed gekloken hebben, maar toen ik er op begon te spelen vond ik het geweldig. Ik leerde via enkele boeken eenvoudige grepen, en verder op mezelf wat liedjes van Nirvana te spelen. Het gitaar spelen bleef echter zeer amateuristisch, als ik een paar noten na elkaar goed kon spelen was ik al tevreden. Stilaan lukte het spelen wel iets beter maar ik legde me geen al te hoge normen op.
Stevig puberend ondertussen, begon ik met kameraden en vriendinnen de fuiven en de café’s in de buurt af te schuimen. Ik vond het geweldig om te headbangen op stevige rockmuziek, met mijn T-shirt van Nirvana of Therapy?. Waarschijnlijk zal het er belachelijk hebben uitgezien, maar so what, ik voelde me stoer anyway. Het was in die tijd dat ik mijn eerste contact had met T (T voor tinnitus en H voor hyperacusis). Ik kwam ergens op een zaterdag-zondagnacht in april 1996 met mijn kameraad Geoffrey buiten van op een fuif in de Rex. Dat is een fuifzaal redelijk dicht bij ons thuis. We wandelen naar huis. Hij zegt tegen mij: “Amai mijn oren tuten!”. Ik moet het ook toegeven, ook mijn oren fluiten geweldig hard. De fuif was gewoon te luid geweest. De morgen erop werd ik echter wakker zonder fluitende oren. Geoffrey en ik gingen in die tijd bijna altijd tesamen uit, meestal zonder piepende oren als gevolg. Maar het gebeurde af en toe wel eens dat na een fuif allebei onze oren tuutten.’s Morgens hadden we daar echter nooit last meer van, dus who cares. Het zou echter maar klein bier zijn met wat me een paar maanden later te wachten stond...
Langzamerhand verschoof mijn muziekgenre. Ik had Nirvana een beetje te veel gedraaid, en de andere hardrockbands konden me niet evenveel voldoening geven als Kurt Cobains werk dat wel deed. Ik begon naar hardere muziek te luisteren om voldoening van mijn muziek te krijgen, metal werd mijn nieuwe favoriete genre. Ik startte met het luisteren naar bands als Biohazard, Pantera, Metallica, Sepultura, Machine Head, Fear Factory,... De dag dat ik dit typ (15 juni 2009) beklaag ik me nog steeds die overstap, waarom zal dadelijk duidelijk worden.
Twintig November 1996
Concert van Sepultura in de Brabanthal in Leuven, Floodgate en Strife in het voorprogramma. Sinds metal luisteren één van mijn grootste hobby’s geworden was, zag ik reikhalzend uit naar dit optreden van één van mijn favoriete bands. Ik ging er naartoe met mede-metalfans: een kameraad en twee vriendinnen. Het probleem was dat het op een woensdag was: ’s anderendaags dus terug naar school. Mijn vader was zo vriendelijk om ons te brengen, ondertussen iets te gaan drinken in Leuven, en ons achteraf op te komen halen.
Voor de aanvang van de optredens loop ik wat rond door de zaal. Ik zie overal mensen met t-shirts waarop bands staan die ik goed vind. Ik voel me thuis. Ik zie mensen met oorwatten in en lach hen inwendig uit. “Toch geen oorwatten indoen voor een concert”, denk ik bij mezelf en ik vind me o zo stoer.
Het is 20u, Strife begint te spelen. Vanaf de eerste noot hoor ik dat er iets niet goed zit. De muziek staat gewoon veel te luid, ik voel de gitaren en de drums daveren in mijn oren. Zo iets luid heb ik nog nooit meegemaakt. Ik kijk wat om me heen maar niemand kijkt terug. Iedereen lijkt het het volume normaal te vinden, niemand kijkt op. De muziek staat verschrikkelijk hard maar ik ga gewoon niet weg. Ik ben te koppig om weg te gaan. Ik moét en zal één van mijn favoriete bands zien. Ik neem mezelf voor dat ik me die luidheid maar inbeeld. En als het al zo luid is, dan zou het zeker geen blijvende schade kunnen veroorzaken. Ook de andere bands, Floodgate en Sepultura, spelen even hard. Als ze een lied inzetten verstond ik pas na ongeveer twee minuten welk lied het was, omdat het zo luid stond. Rond 24u is het optreden gedaan, we verlaten de zaal. Mijn oren tuten zo hard als nooit tevoren. Iedereen maakt wel eens mee dat zijn oren tuten na een fuif of optreden. Maar zo luid hadden mijn oren nog nooit getuut. We vinden mijn vader en we rijden naar huis. Ik maak me nog geen zorgen. Ik heb immers een geweldige band gezien.
De dag erop word ik wakker. Het gepiep in mijn oren is minder, maar nog niet weg. Ik voel me heel slecht en ik besluit om niet naar school te gaan. Ik wil gaan ontbijten, mijn moeder is de tafel al aan het afruimen. Elke keer als ze met bestek of borden iets anders raakt doet dat verschrikkelijk veel pijn aan mijn oren. Ik weet niet wat me overkomt. Nu ik dit schrijf weet ik dat dit dus mijn eerste echte contact met hyperacusis was. Mijn moeder belt naar de huisarts en vertelt hem mijn symptomen. Volgens hem had ik een geluidstrauma, veroorzaakt door blootstelling aan te veel lawaai. Na enkele weken zouden mijn oren terug normaal moeten zijn, en ik zou er geen blijvend letsel aan overhouden. Dat stelde me gerust. Ik sla de krant open, en er staat een verslag van Sepultura in. “Sepultura speelde goed, maar het publiek was nogal tam. Niet moeilijk als de muziek zo hard staat. Springen door de geluidsmuur is nog steeds niet evident. De muziek stond gewoon veel te luid!” Aldus Het Nieuwsblad op 21 november 1996.
’s Namiddags besluit ik om naar school te gaan. Het gepiep is al wat minder maar ik ben nog gevoelig aan geluiden. Ik kom op de koer wat kameraden tegen en begin ermee te praten. Telkens als zij iets zeggen of lachen snijdt het geluid me door merg en been. Het doet gewoon veel pijn. Ik ben bang en ik weet niet wat me overkomt. Ik sluit me die dag in mezelf op, zeg niets en probeer me af te schermen van geluid. Als ik thuis wat muziek opleg, beginnen mijn oren dadelijk harder te tuten bij het beluisteren van wat muziek; dus ik besluit niet te veel muziek te luisteren. Enkele dagen later is het gepiep in mijn oren weer wat geminderd en we hebben op school les geschiedenis. De leraar laat ons een film zien. Maar het geluid van de film staat voor mij veel te hard. Gelukkig had ik gele oorwatten bij en deed ik ze in; dat was mijn enige manier om me te beschermen tegen de geluiden.
Langzamerhand minderde het gepiep in mijn oren, maar ik had aan het concert toch een licht blijvend gepiep overgehouden. De huisarts had dus ongelijk: aan dat geluidstrauma had ik dus wel degelijk iets overgehouden. Ik hoorde dit gepiep alleen als het héél stil was: als ik in bed lag bij complete stilte hoorde ik een zachte piep. Dag na dag voel ik me beter en trekt de gevoeligheid weg. Na een goeie maand ging ik terug naar fuiven, waarbij ik zonder problemen het geluidsniveau daarvan doorstaan: de gevoeligheid was blijkbaar weggetrokken. Een paar maand later speelt een andere favoriete band van me, Machine Head, in de AB in Brussel. Deze keer besluit ik voorzichtig te zijn. Die oorpijn wil ik echt geen tweede keer meemaken! Ik neem standaard gele oorwatten mee. Omdat ik me schaam om ze in te doen, zet ik een muts over mijn oren. Als Machine Head begint te spelen is het helemaal anders. De muziek staat totaal niet zo luid. Na een tijd doe ik mijn oorwatten uit, om te testen of het zonder gaat. Het gaat zonder problemen. Na een geweldig optreden kom ik buiten zonder oorpijn. De dag erop heb ik geen last, en vind ik van mezelf dat ik slim ben geweest. Neenee, die oorschade zou me nooit meer opnieuw overkomen.
Een half jaar later studeer ik af aan het middelbaar. Ik moet een studierichting kiezen en ik kies voor industrieel ingenieur aan de industriële hogeschool GroepT te Leuven. Ik ben 17 jaar en zet mijn eerste voorzichtige stappen naar volwassenheid: ik ga op kot op de residentie Thomas Morus in Heverlee. Zowel op kot als op school leer ik al snel leuke mensen kennen. Ik ga braafjes altijd naar de les in het eerste semester, want ik weet niet wat het niveau is, en ik wil het zwaar besteedde geld van mijn ouders niet nodeloos verspillen. Toch heb ik genoeg tijd om met kameraden wat uit te gaan. We gaan regelmatig naar onze fakbar de Wierdo’s. Het is een smal en lang café met stevige boxen. Ik was er regelmatig zonder problemen uitgeweest tot op één avond. De muziek staat veel te luid voor mij. Ik vraag aan mijn kameraden of de muziek niet te luid staat. Ze zeggen dat ze er geen probleem mee hebben. Wijselijk besluit ik om naar mijn kot te gaan, weg uit het hels lawaai.
In combinatie met de heel lichte pieptoon in mijn oren, die ik alleen hoor als het muisstil is, vraag ik me af of er niets ernstig mis is met mijn oren. Ik maak een afspraak met een neus-, keel en oorarts in het Heilig Hart ziekenhuis in Leuven. Ze controleert mijn oren, die zijn perfect in orde volgens haar, ik moet me geen zorgen maken. Mijn gehoor is normaal, de druk in mijn oren is normaal, alle mogelijke testen aan mijn oren zijn normaal. De piep in mijn oren beeld ik me maar in volgens haar. De benaming hyperacusis of tinnitus komt niet ter sprake. Volgens haar was het dus een ingebeelde kwaal, maar ik wist wel beter. Als ik uitging nam ik uit voorzorg steeds oorwatten mee en die moest ik af en toe indoen op te luide fuiven. Ik nam mezelf voor dat dat geluidstrauma me geen tweede keer zou overkomen.
Op kot hadden we in die periode eens een gesprek over de kwaal. Een vriendin van mij vertelde dat een kameraad van haar naar een te luid optreden van Metallica was geweest. Hij had er een blijvende luide piep in zijn oren aan overgehouden, en er was niets meer aan te doen. Die jongen ging naar een psychiater om te leren leven met de piep in zijn oren. Ik vertelde dat ik ook zo’n geluid had in mijn oren, alleen niet zo hard. Toen besloot ik voor mezelf dat het me nooit meer opnieuw zou overkomen; ik wou geen nieuwe geluidstrauma’s oplopen..., ik zou altijd oorwatten meenemen naar fuiven, optredens e.d....
De volgende jaren zijn super. De studententijd is geweldig: ik amuseer me heel goed in het uitgaan. Ik schuim met kameraden feestjes, fuiven, café’s en cantussen af. Ik ga af en toe tot regelmatig naar de les, en ben er op het einde van het jaar steeds goed door. Van mijn oren heb ik weinig last, heel af en toe moet ik eens oorwatten indoen op een te luide fuif. Als ik uitga heb ik steeds mijn oorwatten op zak. In 1998 gaat de internetwereld voor mij open, en begin ik massaal mp3’s te downloaden. Het muziek beluisteren verschuift van CD’s naar mp3’s. In die tijd ontdek ik ook de vroegere CD’s van Metallica: “... And justice for all” en “Master of puppets”. Ik geraak bezeten door het werk van Metallica, en zie hen in 1999 op Rock Werchter. Ik sta redelijk ver vanvoor. Hoewel de muziek redelijk luid staat doet het geen pijn aan mijn oren. De oorwatten die in mijn zak zitten heb ik niet nodig. Achteraf heb ik ook geen last. Het jaar erop ga ik weer zonder problemen naar Rock Werchter, een indicatie dat mijn hyperacusis toch duidelijk minder geworden was.
Ik blijf bezeten op muzikaal gebied. Geïnspireerd door Metallica, en overtuigd door een kameraad die ook gitaar speelde, koop ik me in december 1999 op mijn 20e een elektrische gitaar. Ik betaal ze met het geld dat ik tijdens mijn vakantiewerk had verdiend. Ik koop me een tweedehands Gibson The Paul II. Vanaf dat moment begin ik me passioneel op muziek spelen te concentreren. Jarenlang had ik wat amateuristisch op mijn akoestische gitaar gespeeld, maar vanaf dat moment wou ik echt een goede gitarist worden. Ik oefen 2-3 uur per dag en maak snel vorderingen.
Een paar maand later lukt het al aardig, ik amuseer me rot in gitaar spelen (in combinatie met zingen). Ik heb eindelijk dé passie van mijn leven gevonden. Ik besluit dat ik wel eens wil proberen in een band wil spelen. Ik plaats een annonce in een muziekwinkel in Leuven: “Gitarist(/zanger) zoekt band. Genre hardrock-metal, iets tussen Nirvana en Metallica.” Nog geen week later contacteert iemand me. Hij blijkt gitarist van de band Astronomy uit Herent te zijn, ze coveren Metallica en ze zoeken nog een zanger/gitarist. De band bestond uit Tom (16 jaar, gitaar), Steve (16 jaar, drums) en Yann (19 jaar, basgitaar). We spreken af voor een auditie. Op de auditie blijkt dat de drie geweldige muzikanten zijn, technisch super goed. Ik zit er volgens mij een niveau onder, maar ze vinden mijn auditie super. Ze hebben eindelijk iemand gevonden die zowel redelijk kan zingen als gitaar spelen. Ik heb mijn zang nooit geweldig gevonden, maar ik weet wel dat ik een beetje toon kan houden. Ik ben aangenomen als zanger/gitarist. De komende maanden repeteren we regelmatig. Ik amuseer me rot in het samen muziek spelen. We spelen niet stil, maar mijn oren piepen nooit na een repetitie, en ik had nooit oorpijn erna of de dagen erna. Gitaar spelen en zingen op jezelf is leuk. Maar als je dat samen met andere muzikanten kunt doen, en je hoort dat het goed klinkt, da’s nog een dimensie hoger. In augustus volgt het hoogtepunt: we spelen op 13 augustus 2000 op Marktrock in Leuven. Het is maar een klein podium -we spelen voor een paar honderd man- maar dat kan ons niet deren. We spelen enkele covers van Moby, Pennywise, Metallica en Radiohead. Ik hoor dat het goed klinkt en het publiek reageert enthousiast. Dit valt echt met niets anders te vergelijken. Ik heb het altijd “muzikaal klaarkomen” genoemd. We spelen goed en krijgen alleen maar leuke reacties van het publiek. Ik had al wel eens opgetreden, maar dit was toch nog een dimensie hoger. Dat moment was een hoogtepunt, maar spijtig genoeg ook een kentering. Door tijdproblemen konden we niet meer regelmatig repeteren. Steve en Tom zaten namelijk nog in het middelbaar, en konden alleen in het weekend repeteren. Ik zat enkel in de week in Leuven en in het weekend in Essen, dus we vonden begin 2001 geen gemeenschappelijke vrije tijd meer. Ik vond het op dat moment wel spijtig maar geen ramp, ik had al weinig tijd, en ik dacht dat ik al de liefde gevonden had. Met An, mijn beste jeugdvriendin, was ik immers sinds kort een relatie begonnen. Op sommige momenten is een mens zo dom om voor de “liefde” zonder problemen alles op te geven.
24 september 2001
In juni 2001 studeer ik af als Industrieel Ingenieur, en, omdat het me iets te gemakkelijk afging, besluit ik door te gaan voor Burgerlijk Ingenieur in twee jaar. Om daarvoor toegelaten te worden moest je destijds slagen voor een ingansexamen. Je kreeg een stapel cursussen van vier vakken uit het 3e jaar burgerlijk ingenieur toegestuurd, die moest je studeren en er examens van afleggen.
Ik was veranderd van kot omdat ik het oude nogal moe was gezien na 4 jaar. Het was er geweldig geweest, maar het kon er mijns inziens alleen nog maar minder goed worden. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Maar op het nieuwe kot bleek ik naast een lawaaimaker te zitten. Hij wou zijn muziek niet stiller zetten terwijl ik studeerde. Zo werd ik gedwongen om te studeren met oorwatten. Soms maakte hij zoveel lawaai dat oorwatten niet volstonden. Ik deed oorwatten in mijn oren, en oorkleppen er rond. Alleen zo was het stil genoeg. Ik blokte een maand voor mijn examens, legde ze af op één week en slaagde er voor. Tijdens die dagen gebeurde de aanslagen op de twin towers van 9/11, maar ik was zo bezig met de examens dat ik er niets van afwist. Mijn torens moesten echter nog instorten. An zag het niet meer zitten tussen ons. Dat was een zware klap voor mij, want ik was nog heel verliefd op haar. Toen stuikte ik emotioneel in elkaar. Ik had het wel wat zien aankomen, maar had gehoopt dat het niet zou gebeuren, of ik was te blind om te zien dat het zou gebeuren. Het wrange was dat we vlak erna nog een reis met twee gepland hadden. Ik had er niet veel zin in om met twee te gaan, maar omdat ik vond dat ik na zolang studeren wel een reisje verdiend had, dus ik besloot om gewoon met twee op reis te gaan.
Donderdag was het dus gedaan, en maandag vertrokken we op reis naar Italië. We vlogen op maandag 17 september van Charleroi naar Pisa. Ginds trokken we naar de streek Cinqueterre, een mooi kustgebied. We deden daar uitstapjes, wandelingen, kajak- en fietstochten en nog vanalles meer. De reis op zich was nog best wel leuk voor de gegeven omstandigheden, maar ik voelde me emotioneel helemaal kapot. Maandenlang had ik uitgezien naar een geweldige reis, maar door de omstandigheden was die natuurlijk minder dan zolang verhoopt. Ik wou dat ik die reis nooit gedaan had. Niet voor de reis op zich, maar door iets wat er op 24 september op de terugweg gebeurde. Op de terugweg naar huis kreeg ik wat ruzie met An over slechts een bagatelle, maar de sfeer was toch verpest. Ik voelde me echt rot, zat emotioneel echt helemaal in de knoop. “Geen nood”, dacht ik, “dadelijk landt het vliegtuig in Charleroi, en gaan we elk onze eigen weg.” Toen zakte het vliegtuig vanuit het luchtruim naar Charleroi, maar het zakte enorm snel. Ik had verschrikkelijk veel pijn aan mijn oren. Ik keek rond me heen op het vliegtuig, en velen op het vliegtuig grepen naar hun oren. Bijna iedereen leek pijn te hebben aan zijn oren. Ik vroeg het ook aan An, en ook zij bleek pijn te hebben. Eenmaal het vliegtuig aan de grond stond verdween de pijn, en daarmee dacht ik ook dat de ellende achter de rug was.
De dagen erna begonnen de lessen van burgerlijk ingenieur. Maar ik voelde me psychisch én fysisch slecht. Psychisch omdat ik bijlange nog niet over An heen was, fysisch voelde ik pijn aan mijn oren. De proffen in de lessen leken te luid te praten, het klonk zo dof in mijn oren. Mijn oren voelden aan alsof ik opnieuw een geluidstrauma had opgelopen. Ik begon schrik te krijgen, ik wist niet waar de pijn vandaan kwam. Toen begon ik er over na te denken. Ik was toch niet op een te luide fuif geweest? Ik had mijn oren toch altijd beschermd? Ik bedacht me dat het wel eens van het vliegen kon komen: “Te veel geluid kan een geluidstrauma veroorzaken. Geluid is eigenlijk drukpulsen, een vliegtuig dat zakt veroorzaakt ook druk in de oren...” Dan was het verband snel gelegd: ik had een geluidstrauma opgelopen door de terugvlucht! Ik wist totaal niet dat dat kon, en ik wist totaal niet waarom ik dat nu had opgelopen: ik had namelijk de jaren ervoor zonder problemen gevlogen (o.a. reis naar China). Ik stelde me veel vragen. Waarom moest mij dat geluidstrauma nu overkomen? Was het omdat ik reeds een klein beetje beschadigde oren had dat ik dit opnieuw opliep? Was het omdat het vliegtuig veel te snel zakte? Was het omdat ik emotioneel in de knoop lag dat het fysisch er uit kwam? Was het omdat ik wekenlang met oorwatten in en oorkleppen erover gestudeerd had dat ik niet meer tegen die hoge belasting op mijn oren kon? Ik wist het niet, de vragen knaagden aan me. Ik vermoed dat het antwoord een combinatie van de verschillende mogelijkheden is. Ik voelde me zeer slecht; ik had al de voorgaande jaren zo hard mijn best gedaan om geen verdere geluidstrauma’s op te lopen, en nu gebeurde dit... Ik was zo bang dat ik besloot om nooit meer te vliegen, dat zou me niet meer overkomen.
Langzaam herstelde ik van het geluidstrauma: na een paar weken deden alle geluiden minder pijn aan mijn oren, maar ik merkte dat ik opnieuw blijvende schade had opgelopen. Gelukkig waren er de geweldige Kotstones, waar ik me heel hard bij amuseerde. Zo kon ik mijn verdriet om An verdringen. Ik moest meermaals op fuiven en cafés mijn oorwatten indoen, veel meer dan vroeger. In november 2001 was het exhibitiewedstrijd tussen de opkomende tennistalenten Clijsters en Henin. Ik volgde de wedstrijd thuis in Essen voor de TV. Buiten de racketslagen is het tijdens het tennisspel muisstil. Maar ik merkte dat het in mijn oren niet muisstil was… er was een pieptoon in mijn oren, die luider was dan de pieptoon die ik sinds 1996 had. En dat maanden na die fatale vlucht voor mijn oren! Ik had blijkbaar nogmaals blijvende schade opgelopen aan mijn oren! Ik kreeg schrik, en nam me opnieuw voor dat ik er alles aan zou doen om verdere oorschade in mijn leven te voorkomen. Altijd zou ik oorwatten meenemen, altijd als het te luid was zou ik ze indoen!
2002 was een super leuk jaar. Ik amuseerde me rot in de laatste jaren van mijn studententijd. Ik besteedde al mijn tijd aan uitgaan, gitaar spelen, zingen, sporten en de sociale uithangen. Dit waren mijn passies. Ook af en toe een klein beetje studeren als het moest. Ik had al redelijk wat ervaring op studeergebied, wist perfect wat ik me kon permitteren: veel lessen moest ik niet volgen om er door te geraken. Na maandenlang van feesten en uitgaan draaide ik kort voor de examens de knop om: van een feestneus werd ik een monnik. Blanco cursussen werden aangevat, godganse dagen aan een stuk, bijna zonder buitenkomen. Zo kon ik zonder al te veel moeite er door geraken.
Het jaar 2003 zou mijn leven definitief veranderen. Voor het eerst werd ik dagelijks gekweld door tinnitus en hyperacusis, en sukkelde ik in een depressie. Sporadisch had ik wat contact gehouden met drummer Steve. In februari 2003 vroeg hij mij om terug bij hen te komen spelen. Omdat hij en Tom nu niet meer in het middelbaar zaten, was het geen probleem meer om in de week te repeteren. Ik deed nog eens een auditie van enkele uren, en het was weer dik in orde. Het klikte weer goed, en ons muzikaal samenspel klonk weer goed. Ik werd opnieuw zanger/gitarist van een band. Maar mijn oren waren sinds het vliegtuiggeval duidelijk wel gevoeliger geworden. Elke repetitie speelde ik heel de tijd met mijn gele oordoppen in. Maandenlang repeteerden we elke week één avond 4 uur aan een stuk. Omdat ik als student me geen auto kon veroorloven, kwam bassist Benno me steeds op mijn kot in Heverlee halen voor de repetitie 10 km verder in Herent.
Op een woensdag in april 2003 merkte ik echter, nadat we in Herent waren aangekomen, dat ik mijn gele oorwatten vergeten was in de rapte om snel te kunnen gaan repeteren. “Geen nood”, dacht ik, “één keer repeteren zonder oorwatten zou wel lukken.” Elke dag sinds die dag vervloek ik me dat ik mezelf niet verplicht heb om eerst mijn oorwatten te gaan halen. We speelden luid die dag. Tom zette zijn gitaar versterker luid, en om mijn gitaarspel te kunnen horen moest ik mijn versterker ook wat luider zetten. Na een tijd kwam de moeder van Steve zeggen dat we toch wel heel luid aan het spelen waren. Ik gaf geen kick, zwakheid tonen is geen optie in de metalwereld. Bovendien wou ik Benno niet lastigvallen om speciaal voor mij terug over en weer naar Leuven te rijden. Dommerik dat ik was! Toen we na de repetitie toch terug naar Leuven reden gonsden mijn oren en ze suisden loeihard.
De dag erop werd ik wakker en hoorde ik maar één ding: piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip… Zo luid was mijn tinnitus nog nooit geweest. Ik stelde me gerust met de gedachte dat het wel over zou gaan, maar na enkele dagen was de pieptoon daar nog, even hard. Vele geluiden deden pijn aan mijn oren. Een doorgespoelde WC, een lopende kraan, een piepende deur, lachende mensen, docerende proffen, het sneed allemaal door merg en been. Ik begon eens te googlen op “oorpijn”, en “oorsuizen”. Voor het eerst ontdekte ik de termen “tinnitus”, “hyperacusis”, en vooral: “ongeneeslijk”. Ik wou het niet geloven, en ging langs verschillende oorartsen. Na de derde oorarts moest ik het wel geloven: onomkeerbare ongeneeslijke oorschade. Wat ik verschrikkelijk vond was het gebrek aan menselijk aspect bij de verschillende oorartsen. In één adem door vertelden ze “ongeneeslijk, blabla, dat is dan zoveel ¤”. Verschrikkelijk onmenselijk. Niks van: “ga daar eens te rade”, of “je kan misschien dat eens proberen”. Geen nood, ik ging mijn plan wel trekken. Ik las veel over tinnitus en hyperacusis op internet en werd er angstig door. Maar ik bleef wel realistisch genoeg. Ik besloot onmiddellijk om te stoppen met de band, en om mijn gitaarversterker te verkopen. Dat was jammer, want in een band spelen en optreden was het liefste wat ik deed. Maar ik wou mijn gezondheid niet op het spel zetten. Ik zou mijn oren niet verder blijven beschadigen! Ik kreeg het niet over mijn hart om mijn elektrische gitaar van de hand te doen. Ik speel sindsdien verder op mijn computerboxen, die niet té luid kunnen, maar wel fatsoenlijk genoeg zijn.
De maanden erna werd ik voor het eerst geconfronteerd met de hoge gevoeligheid van mijn oren, en het traag herstellen van de oren qua gevoeligheid voor lawaai. De eerste keer in mijn leven moest ik afspraken met kameraden afzeggen omdat het te pijnlijk was voor de oren. Niet alleen het uitgaan of op café gaan was pijnlijk, maar zelfs gewoon samen iets gaan eten of gaan sporten. Mijn oren moesten rusten. Gelukkig had ik nog een thesis af te maken, die er op dat moment rampzalig voor stond. Voordien had ik me voorgenomen om niets meer voor school te doen dan er juist door te geraken. Voor de thesis was ik dat ook van plan. Maar sinds de oorproblemen viel mijn sociaal leven ineens stil, en zocht ik in de thesis een weg om mijn frustratie op een positieve manier af te reageren. Op die manier kwam er aan de thesis toch nog een goed einde, en had ik mijn frustratie op een gezonde manier afgereageerd. Ik ging ook in Leuven langs het gehoorscentrum Laperre. Ik maakte een afspraak met de audicien ginder. Hij was de eerste die me zei dat ik inderdaad op moest passen voor mijn oren. Dat ik uit lawaai moest blijven, en als ik er in ging, dat ik oorwatten moest dragen. De klassieke gele oorwatten waren goed genoeg, die houden het meeste lawaai tegen, daarmee ben je veilig. Hij meette ook de sterkte van mijn tinnitus, en mijn pijngrens. Als ik me niet vergis waren die op dat moment respectievelijk 50 en 90 dB.
Mijn oren herstelden goed de maanden erop. Ik had wel blijvende schade opgelopen, maar de gevoeligheid en de pijngrens gingen naar een aanvaardbaar niveau. Door een week lang zeer kort te slapen om de thesis af te krijgen kreeg ik achteraf een andere weerslag. Ik werd ziek voor een week. Vermits al mijn cursussen nog blanco waren was het voor mij onmogelijk om voor alle examens te slagen. Hierop nam ik de rationele beslissing om twee examens naar tweede zit uit te stellen, en voor de andere vijf zo hard te blokken dat ik daar van af was. Ik heb afgezien in deze examenperiode. Het was ook in deze tijd dat Metallica - nog steeds veruit mijn favoriete band - een nieuwe CD uitbracht, St. Anger. Ik kocht de CD maar ik was onmiddellijk ontgoocheld. De power en de agressie waren terug, maar het melodieuze, goed klinkende van vroeger hoorde je niet op de CD. Ondertussen begon Metallica te touren. Tussen het studeren door pikte volgde ik het op internet. Ik bekeek de setlists die Metallica speelde. Het was ongelooflijk. Ze speelden bijna al hun goede oude nummers van vroeger. Ze kwamen begin juli op Rock Werchter, maar ik had geen tickets. Ik surfte eens naar ebay. Daar stonden tickets te koop voor zaterdag, de dag dat Metallica kwam. Ik vroeg me even af of ik het wel zou doen, of dat niet te luid zou zijn voor mijn oren. “Maar nee,” dacht ik bij mezelf, “Die kerel van het gehoorcentrum heeft gezegd dat ik met mijn gele oorwatten goed beschermd ben.” En ik was een paar keer zonder problemen op Rock Werchter geweest, zelfs zonder oorwatten. Ik koop uiteindelijk tickets via ebay en betaal er veel te veel voor: 113¤ terwijl een origineel ticket 50¤ kostte. Maar het kon me niet schelen, ik kon naar mijn helden gaan kijken, die al mijn favoriete nummers live speelden.
Daar was de dag dan, ik ging eindelijk naar het herboren Metallica kijken. Dit had ik wel verdiend na mijn zware examenreeks vond ik. Ik vertrok naar de weide van Werchter, verzekerde me of ik mijn gele oorwatten wel op zak had. Want ik wou niet opnieuw hetzelfde meemaken als enkele maanden voordien. Op de weide had ik afgesproken met Steve en Benno, ex-medebandleden. We hielden ons heel de dag wat afzijdig van de optredens, en gingen pas gaan kijken eens The Queens Of The Stone Age optraden. Daarna was het de beurt aan Arno. We wouden ons goed zetten, we wilden onze helden van dichtbij zien. We stonden niet helemaal vooraan, zeker niet dichter dan waar ik zonder problemen enkele jaren tevoren had gestaan. Ik had propertjes mijn gele oorwatten in, zo diep mogelijk in mijn oorschacht, zoals de man van het gehoorcentrum me had aangeraden. Ik was safe. Dacht ik. Het optreden van Metallica was één en al orgasme. Ze speelden hun beste nummers, ruleden weer zoals 10-15 jaar tevoren, en het optreden was in een mum van tijd gedaan. Door de oorwatten verstond ik de nummers wel niet zo goed. Gele oorwatten vervormen immers het geluid. Meestal had ik na een minuut pas door welk nummer ze aan het spelen waren. Maar dat drukte de pret niet, ik amuseerde me enorm. Mijn helden waren terug en hoe! En ik had ze live gezien! Ik ging met de bus naar huis, samen met Steve en Benno. Ik hoorde geen extra piep in mijn oren. Ik dacht dat het goed was.
Ik word de dag er op wakker, zonder extra geluid in mijn oren. Alles goed, denk je dan. ’s Avonds hebben we familiefeest en toevallig zet een nonkel van me Metallica rustig op. De ochtend er op word ik wakker. Mijn kamer is muisstil maar mijn oren niet. Ik luister naar de pieptonen in mijn oren, die er maandenlang al sterk in huizen. Die zijn nog hetzelfde. Niet zachter, maar ook niet luider. Nieuw echter is dat ik een bromtoon bij heb. Die was er voordien niet! Ik kom beneden, zie mijn pa, ma, broer en zus. Elk woord dat ze zeggen doet ongelooflijk veel pijn, elk geluid snijdt door merg en been. Een nieuw geluidstrauma is mijn deel, hoewel ik mijn oren beschermd had met gele oorwatten! Achteraf is het extra gebrom makkelijk te verklaren: de gele oorwatten beschermden mijn oren tegen de hoge frequenties. Maar de bassen trilden gewoon langs de grond door mijn lichaam naar mijn oren toe, en brachten schade toe aan de lage tonen. Heel traag en moeizaam herstelde ik van dit geluidstrauma. Mijn oren en mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Het vervelende was niet deze bromtoon op zich, maar wel het feit dat zijn frequentie in het menselijk spraakgebied ligt. Sindsdien ben ik gevoelig voor stemmen. Vooral die van mijzelf. Want alles valt namelijk te dempen met oorwatten, behalve de eigen stem.
Alle geluid begon pijn te doen aan mijn oren. Overal waar ik kwam deed geluid pijn. Mijn vrienden begrepen me niet omdat er uiterlijk niets aan mij te zien was. Gedurende heel mijn leven was ik meestal opgewekt, blij en vol energie. Zo goed als altijd positief en optimistisch. Ik verveelde me bijna nooit, ik kon me altijd goed alleen bezighouden. Vanaf dit moment zou het veranderen. Door de tinnitus en hyperacusis werd ik een passieveling, lusteloos en negatief. Ik vond niet altijd de energie om me op te laden. Hiervan zonk ik weg in een depressie, zonder dat ik het op dat moment wist. Ik studeerde in de zomer af als burgerlijk ingenieur, in mindere economische tijden. Het was niet zo gemakkelijk om werk te vinden. De paar plekken dat ik wel kon beginnen werken was in productieomgeving, dus niet te doen voor mijn oren. Ik begon meer en meer schrik te krijgen om dingen te doen. Bijna alles deed pijn aan mijn oren. Maandenlang zat ik lusteloos thuis, ik durfde niet meer buiten komen. Kameraden hoorde ik steeds minder en minder. Het gevoel dat mensen je uit de vingers glippen is verschrikkelijk. Ik snap hen wel dat ze me niet begrepen, want uiterlijk was er niets aan me te zien. Door de niet aflatende steun van mijn ouders hield ik echter vol. Ik moet hen echt enorm bedanken hiervoor.
Ik vroeg me af waarom mij dit moest overkomen? Ik had twee keer in mijn leven zonder oorbescherming in lawaai gestaan, TWEE keer! Er zijn zoveel mensen die zoveel vaker in lawaai komen, en niets oplopen. Van die twee keer had ik zoveel blijvende schade opgelopen. In 2003 hoorde ik dat er nog mensen in mijn familie zijn die een gelijkaardige kwaal hebben, zij het veel minder uitgesproken. Mijn grootvader, een nicht en een tante hebben ook een lichte vorm van hyperacusis. Blijkbaar is de gevoeligheid erfelijk, en heb ik gewoon pech gehad. Dit in combinatie met mijn adoratie van metal, en mijn domheid om die twee keer niet weg te gaan bij te harde geluiden, hebben me gebracht tot waar ik in 2003 stond: in een diepe depressie.
Heropstanding - 2004
Dankzij dokter de Ridder van het UZA kreeg ik een heropstanding. Hij was de eerste arts die me begreep, en ik voelde me voor het eerst bij een dokter op mijn gemak met mijn oorkwaal. Hij verklaarde me voor het eerst tinnitus en hyperacusis. Achteraan in je oor zitten zeer veel trilhaartjes. Deze zetten de drukpuls (wat geluid is) om in een elektrisch signaal door de zenuwen naar je hersenen. Als er een bepaald geluid op een bepaalde frequentie is, trilt het trilhaartje dat bij die frequentie hoort. Dit wordt doorgegeven aan je hersenen. Zo hoort men. Deze trilhaartjes kunnen echter kapot trillen als het geluid te hard is. Dan breken ze af, en lijkt het voor je hersenen alsof dat trilhaartje constant aan het trillen is. Je hoort dus een constant geluid dat er eigenlijk niet is. Dit is tinnitus. Iedereen maakt dit wel eens mee, als men op een te luide fuif/te luid optreden geweest is. Dan kom je ’s nachts buiten, en je hebt piepende oren. De ochtend erop zijn ze echter meestal hersteld. Maar indien het geluid té hard was, dan herstellen ze niet meer. Zit je voor de rest van je leven met die blijvende piep. De gevoeligheid voor lawaai kan verklaard worden doordat je hersenen merken dat er iets mis is: ze horen een constant geluid van het trilhaartje dat kapot is. Instinctief denken je hersenen: “er is iets mis”. Daarop gaan ze harder gaan luisteren naar die frequentie, en wordt alle geluid dus versterkt in je hersenen. Een soort van hyperactiviteit van je gehoorscortex. Tinnitus/hyperacusis is in feite een miscommunicatie tussen je oren en je hersenen.
Eindelijk had ik een aanvaardbare uitleg gekregen voor mijn kwaal, terwijl het al veel te laat was. Hij was de eerste dokter die me categoriek waarschuwde om uit lawaai te blijven. Maar het kwaad was al geschied. Hij schreef me de medicatie rivotril en deanxit voor. Dit is respectievelijk een antidepressivum en een anti-epilepticum. Maar de cocktail werkt goed bij tinnitus en hyperacusis: het onderdrukt de hyperactiviteit van de hersenen. Je bent je pieptoon en je gevoeligheid voor lawaai niet kwijt, maar het haalt de scherpe kantjes er van af. Ik nam de medicatie, en mijn leven werd iets draaglijker. Langzamerhand durfde ik weer buitenkomen en dingen te doen.
Bij gehoorcentrum Laperre liet ik me oorwatten op maat maken. Ze spoten een vloeistof in mijn oren, die stolde en zo de vorm van mijn oorschacht had. Achteraf werd hier een gat in gemaakt, en daarin een filter gestoken van 30 dB. Zo had ik oordoppen die het omgevingsgeluid stiller maakten, zonder het te vervormen. Aan deze oordoppen heb ik echt heel veel gehad.
Een paar maand later sloot ik het rotjaar “depressief thuis” af door te kunnen beginnen doctoreren op ELECTA, aan de K.U.Leuven. Ik heb nooit per se willen doctoreren, maar door omstandigheden is het zo gelopen. Ik had heel veel schrik om te gaan werken, uit angst voor lawaai. Maar ik moest toch eens iets proberen. Ik huurde me een rustige studio en ik begon op ELECTA te werken. Het lawaainiveau bleek nogal mee te vallen. Ik zat op een bureau met twee rustige mensen. Langzamerhand begon mijn schrik voor geluiden af te nemen, de stress in mijn hoofd te minderen, en werd mijn gevoeligheid voor lawaai minder. Ik leerde tof volk op Electa kennen en ze vroegen me mee op café. Ik had er schrik voor, maar wou het toch eens proberen. Voor het eerst in anderhalf jaar ging ik nog eens naar een rustig café te gaan met een paar kameraden. Dat lukte, wel met oorwatten in natuurlijk. Bioscoop had ik ook jaren niet geprobeerd uit schrik. Met oorwatten lukte dat ook. Langzamerhand groeide mijn zelfvertrouwen en durfde ik meer dingen, steeds zonder problemen. Zelfs vliegen lukte met aangepaste speciale oorwatten. Ik kon zelfs terug naar cafés met luidere muziek gaan. Ook al had ik oorwatten in, dat voelde ik wel de dag er op. Maar slechts één dag oorpijn is niet zo erg. Dankzij de rivotril en deanxit werd mijn leven weer draaglijk. Ik kon terug een beetje sociaal doen, spreken deed geen pijn meer, en ik had terug plezier in het leven. Ik kon zelf op trouwfeesten op het dansfeest blijven met oorwatten in. Ik kon terug een paar nummers na elkaar zingen zonder oorpijn. Ik voelde me beter. Dit was echt een heropleving voor me. Optredens bleef ik echter mijden als de pest. Van eind 2004 tot 2006 had ik relatief weinig problemen met de oren, in ieder geval een pak minder dan in 2003. Af en toe kreeg ik een terugval door een iets te luide activiteit, maar door de rust in het gemeenschapshuis waar ik woonde in Heverlee en de rust op het werk was het geen probleem om daarvan traag te herstellen.
In maart 2006 leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Heel toevallig ontmoette ik Sharon op een forum op internet. We geraakten via de chat aan de babbel, en het klikte direct. Een paar dagen nadat we elkaar zo hadden leren kennen spraken we af, om te zien of het in het echt ook zo goed klikte. En vanaf de eerste moment dat we elkaar zagen zat het goed. Ik was onmiddellijk verliefd op haar. Ze was zo tof, zo lief, zo knap, zo sympathiek, en het klikte geweldig. We waren bijna onmiddellijk een koppel. Ik vertelde haar over mijn oren, maar niet meer zo dramatisch als vroeger, want het was immers een pak beter met mij.
Terugval – Juli 2006
In de zomer van 2006, na een paar maand relatie, vroeg Sharon of ik haar vrienden wou leren kennen. We zouden naar de Tieltse Feesten gaan. Ik stelde me geen vragen omdat ik benieuwd was haar vrienden te leren kennen en ik ging mee. Daar bleken echter optredens te zijn. Geen nood dacht ik, ik hou me heel ver van de optredens, en ik doe mijn zwaarste oorwatten in. We hadden een leuke avond, ik lette er goed op om uit té veel lawaai weg te blijven. We maakten aanstalten om naar huis te gaan, en ver van de muziek deed ik mijn oorwatten uit. Dan ineens gebeurde het. Vlakbij waar we stonden begon men vuurwerk af te steken. Tegen dat ik mijn oorwatten in had waren we al een paar knallen verder.
De ochtend er op werd ik wakker zonder oorpijn. Ik dacht dat er niets aan de hand was. Gaandeweg in de dag deden mijn oren echter steeds meer en meer pijn. De dag er op voelden ze verschrikkelijk pijnlijk aan, alle geluid deed zeer. Ik was kwaad op Sharon dat ze mij meegenomen had naar de Tieltse Feesten, maar het was natuurlijk mijn eigen schuld om nog eens naar een optreden te gaan. Nu nog altijd denk ik dat de schade opgelopen van het vuurwerk kwam, en niet van de optredens. Na maandenlange oorpijn werden de oren stilaan beter. Ik heb me heel koest moeten houden. Lang moeten zwijgen omdat de stem zeer deed aan de oren, op het werk asociaal doen, niets afspreken buiten het werk. Mijn redding was het internet. Via fora en chatten kon ik op een stille manier toch nog sociaal doen. Een paar maand na Tielt bleek dat ik er blijvende oorschade had opgelopen. Mijn oorpijn was weer op het niveau van vroeger. De pijn en de pieptoon die je drie maand na een te luide activiteit nog gewaar wordt, is blijvend.
Opnieuw werd mijn leven beperkter. Veel dingen bleken opnieuw te luid. En als ik dan eens iets sociaal of leuk ging doen, moest ik dat meestal bekopen met maandenlange oorpijn. Deze revalidaties werden steeds zwaarder. Je telkens opnieuw maandenlang in stilte hullen vreet aan je, zeker als je sociaal aangelegd bent. Voor de zoveelste keer kameraden vertellen dat je niet kan komen omdat je oorlast hebt… voor de zoveelste keer maandenlang je op je kamer opsluiten en alle sociale voorstellen negeren… Zo zagen mijn dagen er uit in periodes herstellende van een geluidstrauma: opstaan, naar het werk gaan, mensen op het werk zien, goeiedag knikken want spreken deed pijn, heel de voormiddag werken in stilte, ’s middags alleen gaan eten, alle vragen voor gesprekken afslaan, werken, beetje internetten, ’s avonds alleen gaan eten, en terug gaan werken tot een kot in de nacht.
Ik had moeite met me te ontspannen. Mijn grootste hobby’s kon ik niet meer uitvoeren. Gitaar spelen en/of zingen was not done. Muziek luisteren kon niet meer. Op café of naar een fuif gaan al helemaal niet. Praten met mensen was geen optie. Een andere passie van mij was sport. Maar ik sukkelde met een bizarre pijn aan mijn schenen, waar ik maar niet van af geraakte. Ik heb alles geprobeerd: rusten, kiné, oefeningen, ganganalyse, botscan, echografie, steunzolen op een statische manier gemaakt, steunzolen op een dynamische manier gemaakt, osteopathie, aanpassen van de voeding, niks hielp! Ik heb jaren geprobeerd, maar ik kon niet meer sporten. Sporten bleef pijn doen. Zo kon ik niets van mijn hobby’s nog uitvoeren. Ik probeerde me op andere manieren te ontspannen: lezen en internetten, maar ik voelde me constant gefrustreerd.
Drie zaken hebben me hierdoor gesleurd. Er was de ongelooflijke steun van mijn ouders. Niet aflatend hebben ze mij altijd gesteund, enorm bedankt hiervoor! Ten tweede was er Sharon, die enorm begripvol was. Zij studeerde in Gent, terwijl ik in Leuven werkte. Zeer regelmatig chatte ze met me, ze maande me tot rust aan, en gaf me het gevoel niet alleen te staan. Bedankt voor alles Sharon! Ik denk dat ze zich vaak machteloos voelde, maar ze heeft me echt door deze periode gesleurd. Ten derde was er mijn doctoraat. Ik was ongelooflijk gefrustreerd door de oren, en zette deze negatieve energie om in positieve energie door godganse dagen aan mijn doctoraat te werken. Het was stil onderzoekswerk, dus geen probleem voor mijn oren. Op ELECTA waren er niet veel vergaderingen, dus ik moest niet spreken en kon mijn oren laten rusten. Het resultaat van mijn harde werk mocht gezien worden. De mensen van het bedrijf waarvoor ik mijn doctoraatswerk uitvoerde, waren uitermate tevreden, onder de indruk zelfs. Toch iets positiefs aan de oren dus.
Half 2008 begon ik uit te zien voor werk na mijn doctoraat. Ik vond uiteindelijk werk bij OCAS in Zelzate, een gereputeerd onderzoekscentrum van ArcelorMittal en de Vlaamse overheid. Hier kon ik beginnen werken in februari 2009. Ik dacht safe te zitten in onderzoek. Dat mijn oren dit wel zouden aankunnen. Hiervoor moest ik echter verhuizen naar Gent. Maar geen nood, mijn vriendin zat in Gent, en een sociaal iemand als ik zou snel kameraden maken. Samenwonen met Sharon was geen optie, omdat zij nog een kot tot de zomer had. Vanuit sociaal en financieel oogpunt, en omdat ik er goede ervaringen mee had gehad in Leuven, zocht ik mezelf een gemeenschapshuis voor een half jaar. In de schrik dat ik niets deftig zou vinden koos ik echter te snel voor een bepaald gemeenschapshuis. Ik was in het begin onder de indruk van de tuin, maar zag niet hoe slecht en vuil het huis erbij lag.
De overgang naar Gent was in het begin zwaar voor me. Ik kwam in een bedrijf met allemaal onbekende mensen terecht, in een stad die ik niet kende, en een huis waar ik me nooit echt op mijn gemak heb gevoeld. Ook voelde ik direct dat de werkdruk in zo’n bedrijf een stuk hoger ligt dan aan de universiteit. Maar geen klagen hierover, hier was ik immers naar op zoek. Voordat ik naar Gent ging had ik mijn bedenkingen bij de verhuis. Zou ik wel kunnen aarden in Gent? Zouden mensen mij wel komen bezoeken? Meerdere kameraden stelde me gerust, Gent was immers niet zo ver en ze zouden allemaal op bezoek komen. Ik heb er door omstandigheden nooit iemand gezien. Ik voelde me in de steek gelaten.
Doodsteek - maart 2009
Dan was er de vrijgezellendag van een kameraad. Ik had eerst geen zin om te gaan, maar Sharon spoorde me aan om te gaan, omdat ik me niet zo goed in mijn vel voelde, wat waar was. (Ik wil hiermee helemaal niets slecht zeggen over Sharon.) Ik ging er naartoe en het was een geweldige dag. Heel veel lachen en amusement. Na een tijd begon ik echter mijn oren te voelen. Ik kon er op dat moment niet aan weerstaan: “Ik wil hier niet weg, ik wil me blijven amuseren!” Ik ben nog bij het eten gebleven, waarbij ik mijn oorwatten in had, en heel kort in een karaoke bar. Daar merkte ik dat de muziek te luid stond en ik besloot wijselijk om naar huis te gaan. Ik was echter te laat weggegaan. Opnieuw had ik blijvende schade opgelopen. Dit werd voor het eerst duidelijk twee maand later, toen Sharon en ik een vriendin van haar hadden uitgenodigd in het gemeenschapshuis in Wondelgem. Gewoon een avondje rustig babbelen met vrienden deed al veel pijn aan mijn oren. Alle geluid deed opnieuw pijn aan mijn oren. Ik begon mijn geloof in het leven te verliezen, en vertelde Sharon dat ik het niet meer zag zitten als het zo zou blijven. Natuurlijk barstte ze in tranen uit, ik wou haar niet kwetsen, maar mijn leven gaat echt niet met zoveel oorpijn. De situatie was echter niet meer dezelfde als vroeger. In Gent zat ik in niet zo’n rustig gemeenschapshuis, en ook op het werk was het luidruchtiger. Ik ging naar de dokter en die schreef mij een week ziekte voor. Daarna ging het werken redelijk en heb ik weer goed asociaal gerust. Allemaal mensen negeren, asociaal doen, alleen eten, werken, wat internetten. Ik was mateloos gefrustreerd. Ik rustte een maand goed uit en we nodigden een andere vriendin uit, weer hetzelfde: oorpijn. Anderhalve maand later had ik echter mijn preliminaire doctoraatsverdediging: de jury en ik alleen. Ik heb urenlang mijn werk moeten verdedigen, zag daarna mijn toffe ex-collega’s nog eens terug, en ik wou met iedereen babbelen. Is dat niet logisch? Ja natuurlijk, maar niet met gevoelige oren. Dit is mijn eigen grote schuld. Zo bleef de oorpijn maar aanslepen.
Trust me, ik weet mijn oren aan te voelen. De oren zijn weeral blijvend verergerd. De pieptoon in mijn oren is voor het eerst écht niet meer draaglijk. Hij komt boven alles uit. Daar zou ik nog mee kunnen leven, maar de gevoeligheid voor geluid is zo erg geworden! Ondanks nog zwaardere medicatie doet ALLES zeer aan mijn oren, vooral mijn eigen stem. Ik kan niet communiceren, net op een moment dat ik er zoveel behoefte aan heb om met mensen te praten. Ik heb echt enorm toffe collega’s, maar ik ben niet in staat om met ze te spreken! Ik doe mijn job bij OCAS doodgraag, en intrinsiek ben ik zeker in staat om die job heel goed uit te voeren. Maar ik voel dat ik met deze oren mijn job niet verder ga kunnen uitvoeren. Ze herstellen niet meer naar een aanvaardbaar niveau. Mijn levenskwaliteit is te laag om nog door te kunnen met dit leven. Honderden keren heb ik teruggevochten na geluidstrauma’s, me in stilte gehuld, me asociaal gedragen, alle voorstellen voor sociale activiteiten afgeslagen, en me opgesloten, totdat er beterschap kwam. Maar er is ergens een grens. Die grens is bereikt. Respecteer aub mijn keuze, mijn leven is een hel geworden.
[ Bericht 100% gewijzigd door Parkinson_XTC op 21-07-2009 00:52:22 ]
Vijftien juni 2009
Ik voel me ongelooflijk slecht...
Ik kan moeilijk beschrijven wat ik voel, moeilijk in de zin van moeilijk begrijpbaar. Maar ik ga het toch proberen uit te leggen.
Ik heb momenteel echt geen zin meer in het leven. Ik ben 29 jaar en ik zou in de fleur van mijn leven moeten zitten. Maar ik heb een ongeneeslijke kwaal, genaamd tinnitus en hyperacusis, die heel mijn leven beheerst. Tinnitus betekent geluid horen dat er niet is; hyperacusis betekent overgevoeligheid voor lawaai. Maar de kwaal omvat nog meer zaken dan deze twee. Het medische aspect komt later aan bod, ik ga me momenteel beperken tot een beschrijving van de symptomen.
Ik kan op dit moment niet spreken want dat doet pijn aan mijn oren. Het getik op het toetsenbord doet zelfs een beetje pijn aan mijn oren. Het gezoem van de pc kan ik nog net verdragen. Het is wel duidelijk dat deze hyperacusis een martelgang voor je leven is. Praten is moeilijk, sociaal contact is tot het minimum beperkt. Voor een 29-jarige is dat zeer pijnlijk. Alle “leuke”(=sociale) dingen die ik doe moet ik bekopen met achteraf extra pijn of een blijvende verergering van de kwaal. Dat is zeer belastend, het is niet alleen fysieke pijn maar het is vooral zwaar op mentaal gebied. De fysieke pijn aan de oren is niet te vergelijken met andere pijnen. Normaal gezien kan je een pilletje ertegen nemen, maar tegen deze pijn helpt het niet. Je kan er enkel de tijd laten overgaan en wekenlang in rust wachten tot het ietsje beter wordt. Het mentale vlak is echter nog zwaarder: je wordt er moedeloos van en je krijgt schrik voor vergeringen.
Pijn is niet het enige, ik ben belast met een constante pieptoon en bromtoon die me overal achtervolgt. Iedereen heeft het wel eens voor dat men uit een te luide fuif/discotheek komt, en dat de oren tuten/piepen. Het is verschrikkelijk. Ik heb mijn leven eraan aangepast: naast mijn bed staat een PC, door wiens gezoem ik mijn tinnitus bijna niet meer hoor. Zo kan ik gelukkig nog goed slapen. Zoals reeds gezegd heb ik meestal genoeg achtergrondgeluid om niet te beseffen dat het er is. Maar het probleem is dat dat achtergrondgeluid niet te luid mag worden, anders krijg ik weer meer pijn aan mijn oren. Ik moet dus in een bepaalde geluidsband zitten, tussen twee welbepaalde niveau’s. Het nefaste is dat deze niveau’s steeds dichter bij elkaar komen, maar hierover later meer.
Ten derde is er nog een constant drukgevoel in mijn oren. Ongeveer het gevoel als je bergop-bergaf rijdt met de wagen. Dan krijg je een soort van druk op je oren, je slikt eens en het is weg. Maar ik mag een miljoen keer slikken, die vervelende druk gaat maar niet weg. Een andere manier om het te beschrijven is alsof er water in je oren zit, dat constant op je trommelvlies drukt. Zo voelt het aan. Het is vermoeiend om je over die druk op te jagen, dus ik denk er niet te veel aan en dan is het niet te belastend. Als ik ga sporten wordt de druk nog veel erger. Ik wil jullie een beeld geven hoe ik mijn kwaal door de jaren heb opgelopen en hoe ik stilaan alles te weten kwam.
De hyperacusis is verschrikkelijk, de kwaal vreet verschrikkelijk veel energie. Beeld je maar eens in dat elk woord dat je zegt pijn doet, en dat je met een constant fluitende stoomketel in je oren zit. Ik heb mijn leven drastisch moeten veranderen sinds ik van deze kwaal last heb. Vroeger was ik een hypersociaal mens, ik wou constant contact met mensen, elke avond op café of gezellig samenzitten met mensen. Nu zit ik constant thuis, eenzaam in de stilte. Ik zou zo graag kinderen hebben in mijn leven, maar ik zou die nooit aankunnen omwille van hun lawaai. Dit frustreert me mateloos.
Hoe ben ik aan deze kwaal gekomen? Wel, het is niet opeens gebeurd: van niets naar het niveau dat ik nu heb. Het is in trapjes gebeurd, steeds erger en erger. Om dat fatsoenlijk uit te leggen moeten we een dikke 15 jaar terug in de tijd gaan....
1993
Ik ben 14 en ik weet niet goed blijf met mezelf in de puberteit. Ik had nooit echt veel naar muziek geluisterd, totdat ik Nirvana en Smells like teen spirit ontdekte. Daar vond ik in terug wat ik zocht. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Ik ontdek radiozender Studio Brussel, en daarlangs veel andere hardrockbands: Smashing pumpkins, Therapy?, Metallica, Helmet, Soundgarden, dEUS, Clawfinger, Silverchair, Green Day, Offspring..., maar Nirvana blijft op kop. Ik ben helemaal weg van mijn ontdekking van het hardrockgenre. De dood van Kurt Cobain grijpt me aan, en motiveert me alleen maar harder om naar het genre te luisteren. Ik raak gepassioneerd door muziek. Het wordt mijn grootste hobby, al mijn geld gaat er naartoe.
1995
Zelf muziek maken, daar had ik nog nooit aan gedacht, tot een kameraad ineens met het idee afkwam samen een band te beginnen. Ik weifelde in het begin, maar ik was jaloers op hem wanneer ik hem bezig zag op zijn fonkelnieuwe elektrische gitaar. Omdat ik niet genoeg centjes had voor een elektrische gitaar, kocht ik me eind augustus 1995 een folkgitaar van dik 3000 frank. Het ding zal waarschijnlijk niet goed gekloken hebben, maar toen ik er op begon te spelen vond ik het geweldig. Ik leerde via enkele boeken eenvoudige grepen, en verder op mezelf wat liedjes van Nirvana te spelen. Het gitaar spelen bleef echter zeer amateuristisch, als ik een paar noten na elkaar goed kon spelen was ik al tevreden. Stilaan lukte het spelen wel iets beter maar ik legde me geen al te hoge normen op.
Stevig puberend ondertussen, begon ik met kameraden en vriendinnen de fuiven en de café’s in de buurt af te schuimen. Ik vond het geweldig om te headbangen op stevige rockmuziek, met mijn T-shirt van Nirvana of Therapy?. Waarschijnlijk zal het er belachelijk hebben uitgezien, maar so what, ik voelde me stoer anyway. Het was in die tijd dat ik mijn eerste contact had met T (T voor tinnitus en H voor hyperacusis). Ik kwam ergens op een zaterdag-zondagnacht in april 1996 met mijn kameraad Geoffrey buiten van op een fuif in de Rex. Dat is een fuifzaal redelijk dicht bij ons thuis. We wandelen naar huis. Hij zegt tegen mij: “Amai mijn oren tuten!”. Ik moet het ook toegeven, ook mijn oren fluiten geweldig hard. De fuif was gewoon te luid geweest. De morgen erop werd ik echter wakker zonder fluitende oren. Geoffrey en ik gingen in die tijd bijna altijd tesamen uit, meestal zonder piepende oren als gevolg. Maar het gebeurde af en toe wel eens dat na een fuif allebei onze oren tuutten.’s Morgens hadden we daar echter nooit last meer van, dus who cares. Het zou echter maar klein bier zijn met wat me een paar maanden later te wachten stond...
Langzamerhand verschoof mijn muziekgenre. Ik had Nirvana een beetje te veel gedraaid, en de andere hardrockbands konden me niet evenveel voldoening geven als Kurt Cobains werk dat wel deed. Ik begon naar hardere muziek te luisteren om voldoening van mijn muziek te krijgen, metal werd mijn nieuwe favoriete genre. Ik startte met het luisteren naar bands als Biohazard, Pantera, Metallica, Sepultura, Machine Head, Fear Factory,... De dag dat ik dit typ (15 juni 2009) beklaag ik me nog steeds die overstap, waarom zal dadelijk duidelijk worden.
Twintig November 1996
Concert van Sepultura in de Brabanthal in Leuven, Floodgate en Strife in het voorprogramma. Sinds metal luisteren één van mijn grootste hobby’s geworden was, zag ik reikhalzend uit naar dit optreden van één van mijn favoriete bands. Ik ging er naartoe met mede-metalfans: een kameraad en twee vriendinnen. Het probleem was dat het op een woensdag was: ’s anderendaags dus terug naar school. Mijn vader was zo vriendelijk om ons te brengen, ondertussen iets te gaan drinken in Leuven, en ons achteraf op te komen halen.
Voor de aanvang van de optredens loop ik wat rond door de zaal. Ik zie overal mensen met t-shirts waarop bands staan die ik goed vind. Ik voel me thuis. Ik zie mensen met oorwatten in en lach hen inwendig uit. “Toch geen oorwatten indoen voor een concert”, denk ik bij mezelf en ik vind me o zo stoer.
Het is 20u, Strife begint te spelen. Vanaf de eerste noot hoor ik dat er iets niet goed zit. De muziek staat gewoon veel te luid, ik voel de gitaren en de drums daveren in mijn oren. Zo iets luid heb ik nog nooit meegemaakt. Ik kijk wat om me heen maar niemand kijkt terug. Iedereen lijkt het het volume normaal te vinden, niemand kijkt op. De muziek staat verschrikkelijk hard maar ik ga gewoon niet weg. Ik ben te koppig om weg te gaan. Ik moét en zal één van mijn favoriete bands zien. Ik neem mezelf voor dat ik me die luidheid maar inbeeld. En als het al zo luid is, dan zou het zeker geen blijvende schade kunnen veroorzaken. Ook de andere bands, Floodgate en Sepultura, spelen even hard. Als ze een lied inzetten verstond ik pas na ongeveer twee minuten welk lied het was, omdat het zo luid stond. Rond 24u is het optreden gedaan, we verlaten de zaal. Mijn oren tuten zo hard als nooit tevoren. Iedereen maakt wel eens mee dat zijn oren tuten na een fuif of optreden. Maar zo luid hadden mijn oren nog nooit getuut. We vinden mijn vader en we rijden naar huis. Ik maak me nog geen zorgen. Ik heb immers een geweldige band gezien.
De dag erop word ik wakker. Het gepiep in mijn oren is minder, maar nog niet weg. Ik voel me heel slecht en ik besluit om niet naar school te gaan. Ik wil gaan ontbijten, mijn moeder is de tafel al aan het afruimen. Elke keer als ze met bestek of borden iets anders raakt doet dat verschrikkelijk veel pijn aan mijn oren. Ik weet niet wat me overkomt. Nu ik dit schrijf weet ik dat dit dus mijn eerste echte contact met hyperacusis was. Mijn moeder belt naar de huisarts en vertelt hem mijn symptomen. Volgens hem had ik een geluidstrauma, veroorzaakt door blootstelling aan te veel lawaai. Na enkele weken zouden mijn oren terug normaal moeten zijn, en ik zou er geen blijvend letsel aan overhouden. Dat stelde me gerust. Ik sla de krant open, en er staat een verslag van Sepultura in. “Sepultura speelde goed, maar het publiek was nogal tam. Niet moeilijk als de muziek zo hard staat. Springen door de geluidsmuur is nog steeds niet evident. De muziek stond gewoon veel te luid!” Aldus Het Nieuwsblad op 21 november 1996.
’s Namiddags besluit ik om naar school te gaan. Het gepiep is al wat minder maar ik ben nog gevoelig aan geluiden. Ik kom op de koer wat kameraden tegen en begin ermee te praten. Telkens als zij iets zeggen of lachen snijdt het geluid me door merg en been. Het doet gewoon veel pijn. Ik ben bang en ik weet niet wat me overkomt. Ik sluit me die dag in mezelf op, zeg niets en probeer me af te schermen van geluid. Als ik thuis wat muziek opleg, beginnen mijn oren dadelijk harder te tuten bij het beluisteren van wat muziek; dus ik besluit niet te veel muziek te luisteren. Enkele dagen later is het gepiep in mijn oren weer wat geminderd en we hebben op school les geschiedenis. De leraar laat ons een film zien. Maar het geluid van de film staat voor mij veel te hard. Gelukkig had ik gele oorwatten bij en deed ik ze in; dat was mijn enige manier om me te beschermen tegen de geluiden.
Langzamerhand minderde het gepiep in mijn oren, maar ik had aan het concert toch een licht blijvend gepiep overgehouden. De huisarts had dus ongelijk: aan dat geluidstrauma had ik dus wel degelijk iets overgehouden. Ik hoorde dit gepiep alleen als het héél stil was: als ik in bed lag bij complete stilte hoorde ik een zachte piep. Dag na dag voel ik me beter en trekt de gevoeligheid weg. Na een goeie maand ging ik terug naar fuiven, waarbij ik zonder problemen het geluidsniveau daarvan doorstaan: de gevoeligheid was blijkbaar weggetrokken. Een paar maand later speelt een andere favoriete band van me, Machine Head, in de AB in Brussel. Deze keer besluit ik voorzichtig te zijn. Die oorpijn wil ik echt geen tweede keer meemaken! Ik neem standaard gele oorwatten mee. Omdat ik me schaam om ze in te doen, zet ik een muts over mijn oren. Als Machine Head begint te spelen is het helemaal anders. De muziek staat totaal niet zo luid. Na een tijd doe ik mijn oorwatten uit, om te testen of het zonder gaat. Het gaat zonder problemen. Na een geweldig optreden kom ik buiten zonder oorpijn. De dag erop heb ik geen last, en vind ik van mezelf dat ik slim ben geweest. Neenee, die oorschade zou me nooit meer opnieuw overkomen.
Een half jaar later studeer ik af aan het middelbaar. Ik moet een studierichting kiezen en ik kies voor industrieel ingenieur aan de industriële hogeschool GroepT te Leuven. Ik ben 17 jaar en zet mijn eerste voorzichtige stappen naar volwassenheid: ik ga op kot op de residentie Thomas Morus in Heverlee. Zowel op kot als op school leer ik al snel leuke mensen kennen. Ik ga braafjes altijd naar de les in het eerste semester, want ik weet niet wat het niveau is, en ik wil het zwaar besteedde geld van mijn ouders niet nodeloos verspillen. Toch heb ik genoeg tijd om met kameraden wat uit te gaan. We gaan regelmatig naar onze fakbar de Wierdo’s. Het is een smal en lang café met stevige boxen. Ik was er regelmatig zonder problemen uitgeweest tot op één avond. De muziek staat veel te luid voor mij. Ik vraag aan mijn kameraden of de muziek niet te luid staat. Ze zeggen dat ze er geen probleem mee hebben. Wijselijk besluit ik om naar mijn kot te gaan, weg uit het hels lawaai.
In combinatie met de heel lichte pieptoon in mijn oren, die ik alleen hoor als het muisstil is, vraag ik me af of er niets ernstig mis is met mijn oren. Ik maak een afspraak met een neus-, keel en oorarts in het Heilig Hart ziekenhuis in Leuven. Ze controleert mijn oren, die zijn perfect in orde volgens haar, ik moet me geen zorgen maken. Mijn gehoor is normaal, de druk in mijn oren is normaal, alle mogelijke testen aan mijn oren zijn normaal. De piep in mijn oren beeld ik me maar in volgens haar. De benaming hyperacusis of tinnitus komt niet ter sprake. Volgens haar was het dus een ingebeelde kwaal, maar ik wist wel beter. Als ik uitging nam ik uit voorzorg steeds oorwatten mee en die moest ik af en toe indoen op te luide fuiven. Ik nam mezelf voor dat dat geluidstrauma me geen tweede keer zou overkomen.
Op kot hadden we in die periode eens een gesprek over de kwaal. Een vriendin van mij vertelde dat een kameraad van haar naar een te luid optreden van Metallica was geweest. Hij had er een blijvende luide piep in zijn oren aan overgehouden, en er was niets meer aan te doen. Die jongen ging naar een psychiater om te leren leven met de piep in zijn oren. Ik vertelde dat ik ook zo’n geluid had in mijn oren, alleen niet zo hard. Toen besloot ik voor mezelf dat het me nooit meer opnieuw zou overkomen; ik wou geen nieuwe geluidstrauma’s oplopen..., ik zou altijd oorwatten meenemen naar fuiven, optredens e.d....
De volgende jaren zijn super. De studententijd is geweldig: ik amuseer me heel goed in het uitgaan. Ik schuim met kameraden feestjes, fuiven, café’s en cantussen af. Ik ga af en toe tot regelmatig naar de les, en ben er op het einde van het jaar steeds goed door. Van mijn oren heb ik weinig last, heel af en toe moet ik eens oorwatten indoen op een te luide fuif. Als ik uitga heb ik steeds mijn oorwatten op zak. In 1998 gaat de internetwereld voor mij open, en begin ik massaal mp3’s te downloaden. Het muziek beluisteren verschuift van CD’s naar mp3’s. In die tijd ontdek ik ook de vroegere CD’s van Metallica: “... And justice for all” en “Master of puppets”. Ik geraak bezeten door het werk van Metallica, en zie hen in 1999 op Rock Werchter. Ik sta redelijk ver vanvoor. Hoewel de muziek redelijk luid staat doet het geen pijn aan mijn oren. De oorwatten die in mijn zak zitten heb ik niet nodig. Achteraf heb ik ook geen last. Het jaar erop ga ik weer zonder problemen naar Rock Werchter, een indicatie dat mijn hyperacusis toch duidelijk minder geworden was.
Ik blijf bezeten op muzikaal gebied. Geïnspireerd door Metallica, en overtuigd door een kameraad die ook gitaar speelde, koop ik me in december 1999 op mijn 20e een elektrische gitaar. Ik betaal ze met het geld dat ik tijdens mijn vakantiewerk had verdiend. Ik koop me een tweedehands Gibson The Paul II. Vanaf dat moment begin ik me passioneel op muziek spelen te concentreren. Jarenlang had ik wat amateuristisch op mijn akoestische gitaar gespeeld, maar vanaf dat moment wou ik echt een goede gitarist worden. Ik oefen 2-3 uur per dag en maak snel vorderingen.
Een paar maand later lukt het al aardig, ik amuseer me rot in gitaar spelen (in combinatie met zingen). Ik heb eindelijk dé passie van mijn leven gevonden. Ik besluit dat ik wel eens wil proberen in een band wil spelen. Ik plaats een annonce in een muziekwinkel in Leuven: “Gitarist(/zanger) zoekt band. Genre hardrock-metal, iets tussen Nirvana en Metallica.” Nog geen week later contacteert iemand me. Hij blijkt gitarist van de band Astronomy uit Herent te zijn, ze coveren Metallica en ze zoeken nog een zanger/gitarist. De band bestond uit Tom (16 jaar, gitaar), Steve (16 jaar, drums) en Yann (19 jaar, basgitaar). We spreken af voor een auditie. Op de auditie blijkt dat de drie geweldige muzikanten zijn, technisch super goed. Ik zit er volgens mij een niveau onder, maar ze vinden mijn auditie super. Ze hebben eindelijk iemand gevonden die zowel redelijk kan zingen als gitaar spelen. Ik heb mijn zang nooit geweldig gevonden, maar ik weet wel dat ik een beetje toon kan houden. Ik ben aangenomen als zanger/gitarist. De komende maanden repeteren we regelmatig. Ik amuseer me rot in het samen muziek spelen. We spelen niet stil, maar mijn oren piepen nooit na een repetitie, en ik had nooit oorpijn erna of de dagen erna. Gitaar spelen en zingen op jezelf is leuk. Maar als je dat samen met andere muzikanten kunt doen, en je hoort dat het goed klinkt, da’s nog een dimensie hoger. In augustus volgt het hoogtepunt: we spelen op 13 augustus 2000 op Marktrock in Leuven. Het is maar een klein podium -we spelen voor een paar honderd man- maar dat kan ons niet deren. We spelen enkele covers van Moby, Pennywise, Metallica en Radiohead. Ik hoor dat het goed klinkt en het publiek reageert enthousiast. Dit valt echt met niets anders te vergelijken. Ik heb het altijd “muzikaal klaarkomen” genoemd. We spelen goed en krijgen alleen maar leuke reacties van het publiek. Ik had al wel eens opgetreden, maar dit was toch nog een dimensie hoger. Dat moment was een hoogtepunt, maar spijtig genoeg ook een kentering. Door tijdproblemen konden we niet meer regelmatig repeteren. Steve en Tom zaten namelijk nog in het middelbaar, en konden alleen in het weekend repeteren. Ik zat enkel in de week in Leuven en in het weekend in Essen, dus we vonden begin 2001 geen gemeenschappelijke vrije tijd meer. Ik vond het op dat moment wel spijtig maar geen ramp, ik had al weinig tijd, en ik dacht dat ik al de liefde gevonden had. Met An, mijn beste jeugdvriendin, was ik immers sinds kort een relatie begonnen. Op sommige momenten is een mens zo dom om voor de “liefde” zonder problemen alles op te geven.
24 september 2001
In juni 2001 studeer ik af als Industrieel Ingenieur, en, omdat het me iets te gemakkelijk afging, besluit ik door te gaan voor Burgerlijk Ingenieur in twee jaar. Om daarvoor toegelaten te worden moest je destijds slagen voor een ingansexamen. Je kreeg een stapel cursussen van vier vakken uit het 3e jaar burgerlijk ingenieur toegestuurd, die moest je studeren en er examens van afleggen.
Ik was veranderd van kot omdat ik het oude nogal moe was gezien na 4 jaar. Het was er geweldig geweest, maar het kon er mijns inziens alleen nog maar minder goed worden. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Maar op het nieuwe kot bleek ik naast een lawaaimaker te zitten. Hij wou zijn muziek niet stiller zetten terwijl ik studeerde. Zo werd ik gedwongen om te studeren met oorwatten. Soms maakte hij zoveel lawaai dat oorwatten niet volstonden. Ik deed oorwatten in mijn oren, en oorkleppen er rond. Alleen zo was het stil genoeg. Ik blokte een maand voor mijn examens, legde ze af op één week en slaagde er voor. Tijdens die dagen gebeurde de aanslagen op de twin towers van 9/11, maar ik was zo bezig met de examens dat ik er niets van afwist. Mijn torens moesten echter nog instorten. An zag het niet meer zitten tussen ons. Dat was een zware klap voor mij, want ik was nog heel verliefd op haar. Toen stuikte ik emotioneel in elkaar. Ik had het wel wat zien aankomen, maar had gehoopt dat het niet zou gebeuren, of ik was te blind om te zien dat het zou gebeuren. Het wrange was dat we vlak erna nog een reis met twee gepland hadden. Ik had er niet veel zin in om met twee te gaan, maar omdat ik vond dat ik na zolang studeren wel een reisje verdiend had, dus ik besloot om gewoon met twee op reis te gaan.
Donderdag was het dus gedaan, en maandag vertrokken we op reis naar Italië. We vlogen op maandag 17 september van Charleroi naar Pisa. Ginds trokken we naar de streek Cinqueterre, een mooi kustgebied. We deden daar uitstapjes, wandelingen, kajak- en fietstochten en nog vanalles meer. De reis op zich was nog best wel leuk voor de gegeven omstandigheden, maar ik voelde me emotioneel helemaal kapot. Maandenlang had ik uitgezien naar een geweldige reis, maar door de omstandigheden was die natuurlijk minder dan zolang verhoopt. Ik wou dat ik die reis nooit gedaan had. Niet voor de reis op zich, maar door iets wat er op 24 september op de terugweg gebeurde. Op de terugweg naar huis kreeg ik wat ruzie met An over slechts een bagatelle, maar de sfeer was toch verpest. Ik voelde me echt rot, zat emotioneel echt helemaal in de knoop. “Geen nood”, dacht ik, “dadelijk landt het vliegtuig in Charleroi, en gaan we elk onze eigen weg.” Toen zakte het vliegtuig vanuit het luchtruim naar Charleroi, maar het zakte enorm snel. Ik had verschrikkelijk veel pijn aan mijn oren. Ik keek rond me heen op het vliegtuig, en velen op het vliegtuig grepen naar hun oren. Bijna iedereen leek pijn te hebben aan zijn oren. Ik vroeg het ook aan An, en ook zij bleek pijn te hebben. Eenmaal het vliegtuig aan de grond stond verdween de pijn, en daarmee dacht ik ook dat de ellende achter de rug was.
De dagen erna begonnen de lessen van burgerlijk ingenieur. Maar ik voelde me psychisch én fysisch slecht. Psychisch omdat ik bijlange nog niet over An heen was, fysisch voelde ik pijn aan mijn oren. De proffen in de lessen leken te luid te praten, het klonk zo dof in mijn oren. Mijn oren voelden aan alsof ik opnieuw een geluidstrauma had opgelopen. Ik begon schrik te krijgen, ik wist niet waar de pijn vandaan kwam. Toen begon ik er over na te denken. Ik was toch niet op een te luide fuif geweest? Ik had mijn oren toch altijd beschermd? Ik bedacht me dat het wel eens van het vliegen kon komen: “Te veel geluid kan een geluidstrauma veroorzaken. Geluid is eigenlijk drukpulsen, een vliegtuig dat zakt veroorzaakt ook druk in de oren...” Dan was het verband snel gelegd: ik had een geluidstrauma opgelopen door de terugvlucht! Ik wist totaal niet dat dat kon, en ik wist totaal niet waarom ik dat nu had opgelopen: ik had namelijk de jaren ervoor zonder problemen gevlogen (o.a. reis naar China). Ik stelde me veel vragen. Waarom moest mij dat geluidstrauma nu overkomen? Was het omdat ik reeds een klein beetje beschadigde oren had dat ik dit opnieuw opliep? Was het omdat het vliegtuig veel te snel zakte? Was het omdat ik emotioneel in de knoop lag dat het fysisch er uit kwam? Was het omdat ik wekenlang met oorwatten in en oorkleppen erover gestudeerd had dat ik niet meer tegen die hoge belasting op mijn oren kon? Ik wist het niet, de vragen knaagden aan me. Ik vermoed dat het antwoord een combinatie van de verschillende mogelijkheden is. Ik voelde me zeer slecht; ik had al de voorgaande jaren zo hard mijn best gedaan om geen verdere geluidstrauma’s op te lopen, en nu gebeurde dit... Ik was zo bang dat ik besloot om nooit meer te vliegen, dat zou me niet meer overkomen.
Langzaam herstelde ik van het geluidstrauma: na een paar weken deden alle geluiden minder pijn aan mijn oren, maar ik merkte dat ik opnieuw blijvende schade had opgelopen. Gelukkig waren er de geweldige Kotstones, waar ik me heel hard bij amuseerde. Zo kon ik mijn verdriet om An verdringen. Ik moest meermaals op fuiven en cafés mijn oorwatten indoen, veel meer dan vroeger. In november 2001 was het exhibitiewedstrijd tussen de opkomende tennistalenten Clijsters en Henin. Ik volgde de wedstrijd thuis in Essen voor de TV. Buiten de racketslagen is het tijdens het tennisspel muisstil. Maar ik merkte dat het in mijn oren niet muisstil was… er was een pieptoon in mijn oren, die luider was dan de pieptoon die ik sinds 1996 had. En dat maanden na die fatale vlucht voor mijn oren! Ik had blijkbaar nogmaals blijvende schade opgelopen aan mijn oren! Ik kreeg schrik, en nam me opnieuw voor dat ik er alles aan zou doen om verdere oorschade in mijn leven te voorkomen. Altijd zou ik oorwatten meenemen, altijd als het te luid was zou ik ze indoen!
2002 was een super leuk jaar. Ik amuseerde me rot in de laatste jaren van mijn studententijd. Ik besteedde al mijn tijd aan uitgaan, gitaar spelen, zingen, sporten en de sociale uithangen. Dit waren mijn passies. Ook af en toe een klein beetje studeren als het moest. Ik had al redelijk wat ervaring op studeergebied, wist perfect wat ik me kon permitteren: veel lessen moest ik niet volgen om er door te geraken. Na maandenlang van feesten en uitgaan draaide ik kort voor de examens de knop om: van een feestneus werd ik een monnik. Blanco cursussen werden aangevat, godganse dagen aan een stuk, bijna zonder buitenkomen. Zo kon ik zonder al te veel moeite er door geraken.
Het jaar 2003 zou mijn leven definitief veranderen. Voor het eerst werd ik dagelijks gekweld door tinnitus en hyperacusis, en sukkelde ik in een depressie. Sporadisch had ik wat contact gehouden met drummer Steve. In februari 2003 vroeg hij mij om terug bij hen te komen spelen. Omdat hij en Tom nu niet meer in het middelbaar zaten, was het geen probleem meer om in de week te repeteren. Ik deed nog eens een auditie van enkele uren, en het was weer dik in orde. Het klikte weer goed, en ons muzikaal samenspel klonk weer goed. Ik werd opnieuw zanger/gitarist van een band. Maar mijn oren waren sinds het vliegtuiggeval duidelijk wel gevoeliger geworden. Elke repetitie speelde ik heel de tijd met mijn gele oordoppen in. Maandenlang repeteerden we elke week één avond 4 uur aan een stuk. Omdat ik als student me geen auto kon veroorloven, kwam bassist Benno me steeds op mijn kot in Heverlee halen voor de repetitie 10 km verder in Herent.
Op een woensdag in april 2003 merkte ik echter, nadat we in Herent waren aangekomen, dat ik mijn gele oorwatten vergeten was in de rapte om snel te kunnen gaan repeteren. “Geen nood”, dacht ik, “één keer repeteren zonder oorwatten zou wel lukken.” Elke dag sinds die dag vervloek ik me dat ik mezelf niet verplicht heb om eerst mijn oorwatten te gaan halen. We speelden luid die dag. Tom zette zijn gitaar versterker luid, en om mijn gitaarspel te kunnen horen moest ik mijn versterker ook wat luider zetten. Na een tijd kwam de moeder van Steve zeggen dat we toch wel heel luid aan het spelen waren. Ik gaf geen kick, zwakheid tonen is geen optie in de metalwereld. Bovendien wou ik Benno niet lastigvallen om speciaal voor mij terug over en weer naar Leuven te rijden. Dommerik dat ik was! Toen we na de repetitie toch terug naar Leuven reden gonsden mijn oren en ze suisden loeihard.
De dag erop werd ik wakker en hoorde ik maar één ding: piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip… Zo luid was mijn tinnitus nog nooit geweest. Ik stelde me gerust met de gedachte dat het wel over zou gaan, maar na enkele dagen was de pieptoon daar nog, even hard. Vele geluiden deden pijn aan mijn oren. Een doorgespoelde WC, een lopende kraan, een piepende deur, lachende mensen, docerende proffen, het sneed allemaal door merg en been. Ik begon eens te googlen op “oorpijn”, en “oorsuizen”. Voor het eerst ontdekte ik de termen “tinnitus”, “hyperacusis”, en vooral: “ongeneeslijk”. Ik wou het niet geloven, en ging langs verschillende oorartsen. Na de derde oorarts moest ik het wel geloven: onomkeerbare ongeneeslijke oorschade. Wat ik verschrikkelijk vond was het gebrek aan menselijk aspect bij de verschillende oorartsen. In één adem door vertelden ze “ongeneeslijk, blabla, dat is dan zoveel ¤”. Verschrikkelijk onmenselijk. Niks van: “ga daar eens te rade”, of “je kan misschien dat eens proberen”. Geen nood, ik ging mijn plan wel trekken. Ik las veel over tinnitus en hyperacusis op internet en werd er angstig door. Maar ik bleef wel realistisch genoeg. Ik besloot onmiddellijk om te stoppen met de band, en om mijn gitaarversterker te verkopen. Dat was jammer, want in een band spelen en optreden was het liefste wat ik deed. Maar ik wou mijn gezondheid niet op het spel zetten. Ik zou mijn oren niet verder blijven beschadigen! Ik kreeg het niet over mijn hart om mijn elektrische gitaar van de hand te doen. Ik speel sindsdien verder op mijn computerboxen, die niet té luid kunnen, maar wel fatsoenlijk genoeg zijn.
De maanden erna werd ik voor het eerst geconfronteerd met de hoge gevoeligheid van mijn oren, en het traag herstellen van de oren qua gevoeligheid voor lawaai. De eerste keer in mijn leven moest ik afspraken met kameraden afzeggen omdat het te pijnlijk was voor de oren. Niet alleen het uitgaan of op café gaan was pijnlijk, maar zelfs gewoon samen iets gaan eten of gaan sporten. Mijn oren moesten rusten. Gelukkig had ik nog een thesis af te maken, die er op dat moment rampzalig voor stond. Voordien had ik me voorgenomen om niets meer voor school te doen dan er juist door te geraken. Voor de thesis was ik dat ook van plan. Maar sinds de oorproblemen viel mijn sociaal leven ineens stil, en zocht ik in de thesis een weg om mijn frustratie op een positieve manier af te reageren. Op die manier kwam er aan de thesis toch nog een goed einde, en had ik mijn frustratie op een gezonde manier afgereageerd. Ik ging ook in Leuven langs het gehoorscentrum Laperre. Ik maakte een afspraak met de audicien ginder. Hij was de eerste die me zei dat ik inderdaad op moest passen voor mijn oren. Dat ik uit lawaai moest blijven, en als ik er in ging, dat ik oorwatten moest dragen. De klassieke gele oorwatten waren goed genoeg, die houden het meeste lawaai tegen, daarmee ben je veilig. Hij meette ook de sterkte van mijn tinnitus, en mijn pijngrens. Als ik me niet vergis waren die op dat moment respectievelijk 50 en 90 dB.
Mijn oren herstelden goed de maanden erop. Ik had wel blijvende schade opgelopen, maar de gevoeligheid en de pijngrens gingen naar een aanvaardbaar niveau. Door een week lang zeer kort te slapen om de thesis af te krijgen kreeg ik achteraf een andere weerslag. Ik werd ziek voor een week. Vermits al mijn cursussen nog blanco waren was het voor mij onmogelijk om voor alle examens te slagen. Hierop nam ik de rationele beslissing om twee examens naar tweede zit uit te stellen, en voor de andere vijf zo hard te blokken dat ik daar van af was. Ik heb afgezien in deze examenperiode. Het was ook in deze tijd dat Metallica - nog steeds veruit mijn favoriete band - een nieuwe CD uitbracht, St. Anger. Ik kocht de CD maar ik was onmiddellijk ontgoocheld. De power en de agressie waren terug, maar het melodieuze, goed klinkende van vroeger hoorde je niet op de CD. Ondertussen begon Metallica te touren. Tussen het studeren door pikte volgde ik het op internet. Ik bekeek de setlists die Metallica speelde. Het was ongelooflijk. Ze speelden bijna al hun goede oude nummers van vroeger. Ze kwamen begin juli op Rock Werchter, maar ik had geen tickets. Ik surfte eens naar ebay. Daar stonden tickets te koop voor zaterdag, de dag dat Metallica kwam. Ik vroeg me even af of ik het wel zou doen, of dat niet te luid zou zijn voor mijn oren. “Maar nee,” dacht ik bij mezelf, “Die kerel van het gehoorcentrum heeft gezegd dat ik met mijn gele oorwatten goed beschermd ben.” En ik was een paar keer zonder problemen op Rock Werchter geweest, zelfs zonder oorwatten. Ik koop uiteindelijk tickets via ebay en betaal er veel te veel voor: 113¤ terwijl een origineel ticket 50¤ kostte. Maar het kon me niet schelen, ik kon naar mijn helden gaan kijken, die al mijn favoriete nummers live speelden.
Daar was de dag dan, ik ging eindelijk naar het herboren Metallica kijken. Dit had ik wel verdiend na mijn zware examenreeks vond ik. Ik vertrok naar de weide van Werchter, verzekerde me of ik mijn gele oorwatten wel op zak had. Want ik wou niet opnieuw hetzelfde meemaken als enkele maanden voordien. Op de weide had ik afgesproken met Steve en Benno, ex-medebandleden. We hielden ons heel de dag wat afzijdig van de optredens, en gingen pas gaan kijken eens The Queens Of The Stone Age optraden. Daarna was het de beurt aan Arno. We wouden ons goed zetten, we wilden onze helden van dichtbij zien. We stonden niet helemaal vooraan, zeker niet dichter dan waar ik zonder problemen enkele jaren tevoren had gestaan. Ik had propertjes mijn gele oorwatten in, zo diep mogelijk in mijn oorschacht, zoals de man van het gehoorcentrum me had aangeraden. Ik was safe. Dacht ik. Het optreden van Metallica was één en al orgasme. Ze speelden hun beste nummers, ruleden weer zoals 10-15 jaar tevoren, en het optreden was in een mum van tijd gedaan. Door de oorwatten verstond ik de nummers wel niet zo goed. Gele oorwatten vervormen immers het geluid. Meestal had ik na een minuut pas door welk nummer ze aan het spelen waren. Maar dat drukte de pret niet, ik amuseerde me enorm. Mijn helden waren terug en hoe! En ik had ze live gezien! Ik ging met de bus naar huis, samen met Steve en Benno. Ik hoorde geen extra piep in mijn oren. Ik dacht dat het goed was.
Ik word de dag er op wakker, zonder extra geluid in mijn oren. Alles goed, denk je dan. ’s Avonds hebben we familiefeest en toevallig zet een nonkel van me Metallica rustig op. De ochtend er op word ik wakker. Mijn kamer is muisstil maar mijn oren niet. Ik luister naar de pieptonen in mijn oren, die er maandenlang al sterk in huizen. Die zijn nog hetzelfde. Niet zachter, maar ook niet luider. Nieuw echter is dat ik een bromtoon bij heb. Die was er voordien niet! Ik kom beneden, zie mijn pa, ma, broer en zus. Elk woord dat ze zeggen doet ongelooflijk veel pijn, elk geluid snijdt door merg en been. Een nieuw geluidstrauma is mijn deel, hoewel ik mijn oren beschermd had met gele oorwatten! Achteraf is het extra gebrom makkelijk te verklaren: de gele oorwatten beschermden mijn oren tegen de hoge frequenties. Maar de bassen trilden gewoon langs de grond door mijn lichaam naar mijn oren toe, en brachten schade toe aan de lage tonen. Heel traag en moeizaam herstelde ik van dit geluidstrauma. Mijn oren en mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Het vervelende was niet deze bromtoon op zich, maar wel het feit dat zijn frequentie in het menselijk spraakgebied ligt. Sindsdien ben ik gevoelig voor stemmen. Vooral die van mijzelf. Want alles valt namelijk te dempen met oorwatten, behalve de eigen stem.
Alle geluid begon pijn te doen aan mijn oren. Overal waar ik kwam deed geluid pijn. Mijn vrienden begrepen me niet omdat er uiterlijk niets aan mij te zien was. Gedurende heel mijn leven was ik meestal opgewekt, blij en vol energie. Zo goed als altijd positief en optimistisch. Ik verveelde me bijna nooit, ik kon me altijd goed alleen bezighouden. Vanaf dit moment zou het veranderen. Door de tinnitus en hyperacusis werd ik een passieveling, lusteloos en negatief. Ik vond niet altijd de energie om me op te laden. Hiervan zonk ik weg in een depressie, zonder dat ik het op dat moment wist. Ik studeerde in de zomer af als burgerlijk ingenieur, in mindere economische tijden. Het was niet zo gemakkelijk om werk te vinden. De paar plekken dat ik wel kon beginnen werken was in productieomgeving, dus niet te doen voor mijn oren. Ik begon meer en meer schrik te krijgen om dingen te doen. Bijna alles deed pijn aan mijn oren. Maandenlang zat ik lusteloos thuis, ik durfde niet meer buiten komen. Kameraden hoorde ik steeds minder en minder. Het gevoel dat mensen je uit de vingers glippen is verschrikkelijk. Ik snap hen wel dat ze me niet begrepen, want uiterlijk was er niets aan me te zien. Door de niet aflatende steun van mijn ouders hield ik echter vol. Ik moet hen echt enorm bedanken hiervoor.
Ik vroeg me af waarom mij dit moest overkomen? Ik had twee keer in mijn leven zonder oorbescherming in lawaai gestaan, TWEE keer! Er zijn zoveel mensen die zoveel vaker in lawaai komen, en niets oplopen. Van die twee keer had ik zoveel blijvende schade opgelopen. In 2003 hoorde ik dat er nog mensen in mijn familie zijn die een gelijkaardige kwaal hebben, zij het veel minder uitgesproken. Mijn grootvader, een nicht en een tante hebben ook een lichte vorm van hyperacusis. Blijkbaar is de gevoeligheid erfelijk, en heb ik gewoon pech gehad. Dit in combinatie met mijn adoratie van metal, en mijn domheid om die twee keer niet weg te gaan bij te harde geluiden, hebben me gebracht tot waar ik in 2003 stond: in een diepe depressie.
Heropstanding - 2004
Dankzij dokter de Ridder van het UZA kreeg ik een heropstanding. Hij was de eerste arts die me begreep, en ik voelde me voor het eerst bij een dokter op mijn gemak met mijn oorkwaal. Hij verklaarde me voor het eerst tinnitus en hyperacusis. Achteraan in je oor zitten zeer veel trilhaartjes. Deze zetten de drukpuls (wat geluid is) om in een elektrisch signaal door de zenuwen naar je hersenen. Als er een bepaald geluid op een bepaalde frequentie is, trilt het trilhaartje dat bij die frequentie hoort. Dit wordt doorgegeven aan je hersenen. Zo hoort men. Deze trilhaartjes kunnen echter kapot trillen als het geluid te hard is. Dan breken ze af, en lijkt het voor je hersenen alsof dat trilhaartje constant aan het trillen is. Je hoort dus een constant geluid dat er eigenlijk niet is. Dit is tinnitus. Iedereen maakt dit wel eens mee, als men op een te luide fuif/te luid optreden geweest is. Dan kom je ’s nachts buiten, en je hebt piepende oren. De ochtend erop zijn ze echter meestal hersteld. Maar indien het geluid té hard was, dan herstellen ze niet meer. Zit je voor de rest van je leven met die blijvende piep. De gevoeligheid voor lawaai kan verklaard worden doordat je hersenen merken dat er iets mis is: ze horen een constant geluid van het trilhaartje dat kapot is. Instinctief denken je hersenen: “er is iets mis”. Daarop gaan ze harder gaan luisteren naar die frequentie, en wordt alle geluid dus versterkt in je hersenen. Een soort van hyperactiviteit van je gehoorscortex. Tinnitus/hyperacusis is in feite een miscommunicatie tussen je oren en je hersenen.
Eindelijk had ik een aanvaardbare uitleg gekregen voor mijn kwaal, terwijl het al veel te laat was. Hij was de eerste dokter die me categoriek waarschuwde om uit lawaai te blijven. Maar het kwaad was al geschied. Hij schreef me de medicatie rivotril en deanxit voor. Dit is respectievelijk een antidepressivum en een anti-epilepticum. Maar de cocktail werkt goed bij tinnitus en hyperacusis: het onderdrukt de hyperactiviteit van de hersenen. Je bent je pieptoon en je gevoeligheid voor lawaai niet kwijt, maar het haalt de scherpe kantjes er van af. Ik nam de medicatie, en mijn leven werd iets draaglijker. Langzamerhand durfde ik weer buitenkomen en dingen te doen.
Bij gehoorcentrum Laperre liet ik me oorwatten op maat maken. Ze spoten een vloeistof in mijn oren, die stolde en zo de vorm van mijn oorschacht had. Achteraf werd hier een gat in gemaakt, en daarin een filter gestoken van 30 dB. Zo had ik oordoppen die het omgevingsgeluid stiller maakten, zonder het te vervormen. Aan deze oordoppen heb ik echt heel veel gehad.
Een paar maand later sloot ik het rotjaar “depressief thuis” af door te kunnen beginnen doctoreren op ELECTA, aan de K.U.Leuven. Ik heb nooit per se willen doctoreren, maar door omstandigheden is het zo gelopen. Ik had heel veel schrik om te gaan werken, uit angst voor lawaai. Maar ik moest toch eens iets proberen. Ik huurde me een rustige studio en ik begon op ELECTA te werken. Het lawaainiveau bleek nogal mee te vallen. Ik zat op een bureau met twee rustige mensen. Langzamerhand begon mijn schrik voor geluiden af te nemen, de stress in mijn hoofd te minderen, en werd mijn gevoeligheid voor lawaai minder. Ik leerde tof volk op Electa kennen en ze vroegen me mee op café. Ik had er schrik voor, maar wou het toch eens proberen. Voor het eerst in anderhalf jaar ging ik nog eens naar een rustig café te gaan met een paar kameraden. Dat lukte, wel met oorwatten in natuurlijk. Bioscoop had ik ook jaren niet geprobeerd uit schrik. Met oorwatten lukte dat ook. Langzamerhand groeide mijn zelfvertrouwen en durfde ik meer dingen, steeds zonder problemen. Zelfs vliegen lukte met aangepaste speciale oorwatten. Ik kon zelfs terug naar cafés met luidere muziek gaan. Ook al had ik oorwatten in, dat voelde ik wel de dag er op. Maar slechts één dag oorpijn is niet zo erg. Dankzij de rivotril en deanxit werd mijn leven weer draaglijk. Ik kon terug een beetje sociaal doen, spreken deed geen pijn meer, en ik had terug plezier in het leven. Ik kon zelf op trouwfeesten op het dansfeest blijven met oorwatten in. Ik kon terug een paar nummers na elkaar zingen zonder oorpijn. Ik voelde me beter. Dit was echt een heropleving voor me. Optredens bleef ik echter mijden als de pest. Van eind 2004 tot 2006 had ik relatief weinig problemen met de oren, in ieder geval een pak minder dan in 2003. Af en toe kreeg ik een terugval door een iets te luide activiteit, maar door de rust in het gemeenschapshuis waar ik woonde in Heverlee en de rust op het werk was het geen probleem om daarvan traag te herstellen.
In maart 2006 leerde ik de liefde van mijn leven kennen. Heel toevallig ontmoette ik Sharon op een forum op internet. We geraakten via de chat aan de babbel, en het klikte direct. Een paar dagen nadat we elkaar zo hadden leren kennen spraken we af, om te zien of het in het echt ook zo goed klikte. En vanaf de eerste moment dat we elkaar zagen zat het goed. Ik was onmiddellijk verliefd op haar. Ze was zo tof, zo lief, zo knap, zo sympathiek, en het klikte geweldig. We waren bijna onmiddellijk een koppel. Ik vertelde haar over mijn oren, maar niet meer zo dramatisch als vroeger, want het was immers een pak beter met mij.
Terugval – Juli 2006
In de zomer van 2006, na een paar maand relatie, vroeg Sharon of ik haar vrienden wou leren kennen. We zouden naar de Tieltse Feesten gaan. Ik stelde me geen vragen omdat ik benieuwd was haar vrienden te leren kennen en ik ging mee. Daar bleken echter optredens te zijn. Geen nood dacht ik, ik hou me heel ver van de optredens, en ik doe mijn zwaarste oorwatten in. We hadden een leuke avond, ik lette er goed op om uit té veel lawaai weg te blijven. We maakten aanstalten om naar huis te gaan, en ver van de muziek deed ik mijn oorwatten uit. Dan ineens gebeurde het. Vlakbij waar we stonden begon men vuurwerk af te steken. Tegen dat ik mijn oorwatten in had waren we al een paar knallen verder.
De ochtend er op werd ik wakker zonder oorpijn. Ik dacht dat er niets aan de hand was. Gaandeweg in de dag deden mijn oren echter steeds meer en meer pijn. De dag er op voelden ze verschrikkelijk pijnlijk aan, alle geluid deed zeer. Ik was kwaad op Sharon dat ze mij meegenomen had naar de Tieltse Feesten, maar het was natuurlijk mijn eigen schuld om nog eens naar een optreden te gaan. Nu nog altijd denk ik dat de schade opgelopen van het vuurwerk kwam, en niet van de optredens. Na maandenlange oorpijn werden de oren stilaan beter. Ik heb me heel koest moeten houden. Lang moeten zwijgen omdat de stem zeer deed aan de oren, op het werk asociaal doen, niets afspreken buiten het werk. Mijn redding was het internet. Via fora en chatten kon ik op een stille manier toch nog sociaal doen. Een paar maand na Tielt bleek dat ik er blijvende oorschade had opgelopen. Mijn oorpijn was weer op het niveau van vroeger. De pijn en de pieptoon die je drie maand na een te luide activiteit nog gewaar wordt, is blijvend.
Opnieuw werd mijn leven beperkter. Veel dingen bleken opnieuw te luid. En als ik dan eens iets sociaal of leuk ging doen, moest ik dat meestal bekopen met maandenlange oorpijn. Deze revalidaties werden steeds zwaarder. Je telkens opnieuw maandenlang in stilte hullen vreet aan je, zeker als je sociaal aangelegd bent. Voor de zoveelste keer kameraden vertellen dat je niet kan komen omdat je oorlast hebt… voor de zoveelste keer maandenlang je op je kamer opsluiten en alle sociale voorstellen negeren… Zo zagen mijn dagen er uit in periodes herstellende van een geluidstrauma: opstaan, naar het werk gaan, mensen op het werk zien, goeiedag knikken want spreken deed pijn, heel de voormiddag werken in stilte, ’s middags alleen gaan eten, alle vragen voor gesprekken afslaan, werken, beetje internetten, ’s avonds alleen gaan eten, en terug gaan werken tot een kot in de nacht.
Ik had moeite met me te ontspannen. Mijn grootste hobby’s kon ik niet meer uitvoeren. Gitaar spelen en/of zingen was not done. Muziek luisteren kon niet meer. Op café of naar een fuif gaan al helemaal niet. Praten met mensen was geen optie. Een andere passie van mij was sport. Maar ik sukkelde met een bizarre pijn aan mijn schenen, waar ik maar niet van af geraakte. Ik heb alles geprobeerd: rusten, kiné, oefeningen, ganganalyse, botscan, echografie, steunzolen op een statische manier gemaakt, steunzolen op een dynamische manier gemaakt, osteopathie, aanpassen van de voeding, niks hielp! Ik heb jaren geprobeerd, maar ik kon niet meer sporten. Sporten bleef pijn doen. Zo kon ik niets van mijn hobby’s nog uitvoeren. Ik probeerde me op andere manieren te ontspannen: lezen en internetten, maar ik voelde me constant gefrustreerd.
Drie zaken hebben me hierdoor gesleurd. Er was de ongelooflijke steun van mijn ouders. Niet aflatend hebben ze mij altijd gesteund, enorm bedankt hiervoor! Ten tweede was er Sharon, die enorm begripvol was. Zij studeerde in Gent, terwijl ik in Leuven werkte. Zeer regelmatig chatte ze met me, ze maande me tot rust aan, en gaf me het gevoel niet alleen te staan. Bedankt voor alles Sharon! Ik denk dat ze zich vaak machteloos voelde, maar ze heeft me echt door deze periode gesleurd. Ten derde was er mijn doctoraat. Ik was ongelooflijk gefrustreerd door de oren, en zette deze negatieve energie om in positieve energie door godganse dagen aan mijn doctoraat te werken. Het was stil onderzoekswerk, dus geen probleem voor mijn oren. Op ELECTA waren er niet veel vergaderingen, dus ik moest niet spreken en kon mijn oren laten rusten. Het resultaat van mijn harde werk mocht gezien worden. De mensen van het bedrijf waarvoor ik mijn doctoraatswerk uitvoerde, waren uitermate tevreden, onder de indruk zelfs. Toch iets positiefs aan de oren dus.
Half 2008 begon ik uit te zien voor werk na mijn doctoraat. Ik vond uiteindelijk werk bij OCAS in Zelzate, een gereputeerd onderzoekscentrum van ArcelorMittal en de Vlaamse overheid. Hier kon ik beginnen werken in februari 2009. Ik dacht safe te zitten in onderzoek. Dat mijn oren dit wel zouden aankunnen. Hiervoor moest ik echter verhuizen naar Gent. Maar geen nood, mijn vriendin zat in Gent, en een sociaal iemand als ik zou snel kameraden maken. Samenwonen met Sharon was geen optie, omdat zij nog een kot tot de zomer had. Vanuit sociaal en financieel oogpunt, en omdat ik er goede ervaringen mee had gehad in Leuven, zocht ik mezelf een gemeenschapshuis voor een half jaar. In de schrik dat ik niets deftig zou vinden koos ik echter te snel voor een bepaald gemeenschapshuis. Ik was in het begin onder de indruk van de tuin, maar zag niet hoe slecht en vuil het huis erbij lag.
De overgang naar Gent was in het begin zwaar voor me. Ik kwam in een bedrijf met allemaal onbekende mensen terecht, in een stad die ik niet kende, en een huis waar ik me nooit echt op mijn gemak heb gevoeld. Ook voelde ik direct dat de werkdruk in zo’n bedrijf een stuk hoger ligt dan aan de universiteit. Maar geen klagen hierover, hier was ik immers naar op zoek. Voordat ik naar Gent ging had ik mijn bedenkingen bij de verhuis. Zou ik wel kunnen aarden in Gent? Zouden mensen mij wel komen bezoeken? Meerdere kameraden stelde me gerust, Gent was immers niet zo ver en ze zouden allemaal op bezoek komen. Ik heb er door omstandigheden nooit iemand gezien. Ik voelde me in de steek gelaten.
Doodsteek - maart 2009
Dan was er de vrijgezellendag van een kameraad. Ik had eerst geen zin om te gaan, maar Sharon spoorde me aan om te gaan, omdat ik me niet zo goed in mijn vel voelde, wat waar was. (Ik wil hiermee helemaal niets slecht zeggen over Sharon.) Ik ging er naartoe en het was een geweldige dag. Heel veel lachen en amusement. Na een tijd begon ik echter mijn oren te voelen. Ik kon er op dat moment niet aan weerstaan: “Ik wil hier niet weg, ik wil me blijven amuseren!” Ik ben nog bij het eten gebleven, waarbij ik mijn oorwatten in had, en heel kort in een karaoke bar. Daar merkte ik dat de muziek te luid stond en ik besloot wijselijk om naar huis te gaan. Ik was echter te laat weggegaan. Opnieuw had ik blijvende schade opgelopen. Dit werd voor het eerst duidelijk twee maand later, toen Sharon en ik een vriendin van haar hadden uitgenodigd in het gemeenschapshuis in Wondelgem. Gewoon een avondje rustig babbelen met vrienden deed al veel pijn aan mijn oren. Alle geluid deed opnieuw pijn aan mijn oren. Ik begon mijn geloof in het leven te verliezen, en vertelde Sharon dat ik het niet meer zag zitten als het zo zou blijven. Natuurlijk barstte ze in tranen uit, ik wou haar niet kwetsen, maar mijn leven gaat echt niet met zoveel oorpijn. De situatie was echter niet meer dezelfde als vroeger. In Gent zat ik in niet zo’n rustig gemeenschapshuis, en ook op het werk was het luidruchtiger. Ik ging naar de dokter en die schreef mij een week ziekte voor. Daarna ging het werken redelijk en heb ik weer goed asociaal gerust. Allemaal mensen negeren, asociaal doen, alleen eten, werken, wat internetten. Ik was mateloos gefrustreerd. Ik rustte een maand goed uit en we nodigden een andere vriendin uit, weer hetzelfde: oorpijn. Anderhalve maand later had ik echter mijn preliminaire doctoraatsverdediging: de jury en ik alleen. Ik heb urenlang mijn werk moeten verdedigen, zag daarna mijn toffe ex-collega’s nog eens terug, en ik wou met iedereen babbelen. Is dat niet logisch? Ja natuurlijk, maar niet met gevoelige oren. Dit is mijn eigen grote schuld. Zo bleef de oorpijn maar aanslepen.
Trust me, ik weet mijn oren aan te voelen. De oren zijn weeral blijvend verergerd. De pieptoon in mijn oren is voor het eerst écht niet meer draaglijk. Hij komt boven alles uit. Daar zou ik nog mee kunnen leven, maar de gevoeligheid voor geluid is zo erg geworden! Ondanks nog zwaardere medicatie doet ALLES zeer aan mijn oren, vooral mijn eigen stem. Ik kan niet communiceren, net op een moment dat ik er zoveel behoefte aan heb om met mensen te praten. Ik heb echt enorm toffe collega’s, maar ik ben niet in staat om met ze te spreken! Ik doe mijn job bij OCAS doodgraag, en intrinsiek ben ik zeker in staat om die job heel goed uit te voeren. Maar ik voel dat ik met deze oren mijn job niet verder ga kunnen uitvoeren. Ze herstellen niet meer naar een aanvaardbaar niveau. Mijn levenskwaliteit is te laag om nog door te kunnen met dit leven. Honderden keren heb ik teruggevochten na geluidstrauma’s, me in stilte gehuld, me asociaal gedragen, alle voorstellen voor sociale activiteiten afgeslagen, en me opgesloten, totdat er beterschap kwam. Maar er is ergens een grens. Die grens is bereikt. Respecteer aub mijn keuze, mijn leven is een hel geworden.
[ Bericht 100% gewijzigd door Parkinson_XTC op 21-07-2009 00:52:22 ]
-= http://moontroop.tumblr.com =-
Monkey on the car
Monkey on the car
ik heb geen idee...
ik kan ook geen preview opvragen...
volgens mij is het te veel tekst..
probeer nu ff een andere browser...
ik kan ook geen preview opvragen...
volgens mij is het te veel tekst..
probeer nu ff een andere browser...
-= http://moontroop.tumblr.com =-
Monkey on the car
Monkey on the car
OP werkt. 
[ Bericht 24% gewijzigd door sander89 op 21-07-2009 00:53:34 ]
[ Bericht 24% gewijzigd door sander89 op 21-07-2009 00:53:34 ]
............................
Index / Error #63
Je bericht was leeg. Ga terug en voer je reactie alsnog in.
Je bericht was leeg. Ga terug en voer je reactie alsnog in.
-= http://moontroop.tumblr.com =-
Monkey on the car
Monkey on the car
Ik krijg hem ook niet terug 
Yvonne riep ergens: Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Wel begrijpelijk trouwens, als ik even een piep in mijn oor heb word ik er al gek van.
Gelukkig is die niet voor een trein gesprongen want dan confronteer je heel wat onbekenden met een zelfmoord.
Al zal een onbekenden hem ook in het bos gevonden hebben ben ik bang.
Gelukkig is die niet voor een trein gesprongen want dan confronteer je heel wat onbekenden met een zelfmoord.
Al zal een onbekenden hem ook in het bos gevonden hebben ben ik bang.
............................
het is ook een flinke lap tekst... misschien kan Replique niet zoveel karakters tegelijk handelen...
heb het wel helemaal gelezen en ben er een beetje stil van..
heb zaterdag nog heel de dag tegen een speaker op extrema gestaan.. tijdje terug idem bij awake..
en dat gaat al meer dan tien jaar zo...
heb het wel helemaal gelezen en ben er een beetje stil van..
heb zaterdag nog heel de dag tegen een speaker op extrema gestaan.. tijdje terug idem bij awake..
en dat gaat al meer dan tien jaar zo...
-= http://moontroop.tumblr.com =-
Monkey on the car
Monkey on the car
ik bedoel dus die afscheidbrief van deze link:
http://www.gva.be/antwerp(...)ietrich-hectors.aspx
http://www.gva.be/antwerp(...)ietrich-hectors.aspx
-= http://moontroop.tumblr.com =-
Monkey on the car
Monkey on the car
Die quote is te lang, lijkt wel. Haal je die quote-tags weg, dan komt hij wel tevoorschijn.quote:
eee7a201261dfdad9fdfe74277d27e68890cf0a220f41425870f2ca26e0521b0
En de doktoren konden hem ook niet doof maken ofzo...
Op zondag 9 augustus 2009 00:52 schreef yvonne het volgende:
@remake zet je jezelf er even bij op je banlijstje?
Op zondag 9 augustus 2009 00:53 schreef Remake het volgende:
Nee.
@remake zet je jezelf er even bij op je banlijstje?
Op zondag 9 augustus 2009 00:53 schreef Remake het volgende:
Nee.
gefixt!quote:Op dinsdag 21 juli 2009 00:49 schreef GlowMouse het volgende:
[..]
Die quote is te lang, lijkt wel. Haal je die quote-tags weg, dan komt hij wel tevoorschijn.
zie OP
-= http://moontroop.tumblr.com =-
Monkey on the car
Monkey on the car
Jeumig wat een lang verhaal.
Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat je echt compleet gek wordt van constant gepiep in je oren.
Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat je echt compleet gek wordt van constant gepiep in je oren.
There is no love sincerer than the love of food.
ja precies.. je zou denken dat ze toch ergens wat verbindingen kunnen weghalen..quote:Op dinsdag 21 juli 2009 00:51 schreef Remake het volgende:
En de doktoren konden hem ook niet doof maken ofzo...
als het dan toch al verneukt is, kunnen ze het net zo goed helemaal uitschakelen ofzo..
maarja..
http://nl.wikipedia.org/wiki/Tinnitus
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hyperacusis
-= http://moontroop.tumblr.com =-
Monkey on the car
Monkey on the car
Ik wil 'm stiekem nog lezen, maar niet nu.
"Social order at the expense of liberty is hardly a bargain."
Metal maakt meer kapot dan je lief is 
Maarja is doof gemaakt worden geen optie dan ?
Ik denk ook dat dit een vrij uniek geval is. Meeste mensen worden gewoon doof.
Maarja is doof gemaakt worden geen optie dan ?
Ik denk ook dat dit een vrij uniek geval is. Meeste mensen worden gewoon doof.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Nee hoor, Bono, Phil Collins, Charles Darwin, Vincent van Gogh, André Hazes, Bart Peeters, Ronald Reagan, Jean-Jacques Rousseau, Barbra Streisand, Neil Young en meer mensen lijden of leden ook aan Tinnitus.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:05 schreef mirved het volgende:
Ik denk ook dat dit een vrij uniek geval is. Meeste mensen worden gewoon doof.
Stop the world, I want to get out.
Maar ze hebben niet ook die andere ziekte ernaast toch?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:08 schreef Lkw het volgende:
[..]
Nee hoor, Ludwig van Beethoven, Bono, Phil Collins, Charles Darwin, Vincent van Gogh, André Hazes, Bart Peeters, Ronald Reagan, Jean-Jacques Rousseau, Barbra Streisand, Neil Young en meer mensen lijden of leden ook aan Tinnitus.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Kijk, daar zit wat in. Dat was ik even vergetenquote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:12 schreef mirved het volgende:
[..]
Maar ze hebben niet ook die andere ziekte ernaast toch?
Stop the world, I want to get out.
Als je dit leest je voelt gewoon de onmacht en het verdriet. Iemand die wel wilt maar niets kan. Hij heeft nu rust gelukkig.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Ik heb het gehele verhaal gelezen en snap bovenstaande zin niet zo goed. Reeds een aantal maal een geluidstrauma opgelopen en maar door blijven gaan met het bezoeken van fuifjes en concerten terwijl ie van te voren eigenlijk wél wist dat ie daar iets zeer vervelends kon oplopen. Dat is net zoiets als continu maagzuur krijgen na het eten van vette happen en toch wekelijks lekker bij de plaatselijke frietkot je eten gaan halen tot je een maagzweer hebt.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 00:38 schreef Parkinson_XTC het volgende:
Ik vroeg me af waarom mij dit moest overkomen? Ik had twee keer in mijn leven zonder oorbescherming in lawaai gestaan, TWEE keer! Er zijn zoveel mensen die zoveel vaker in lawaai komen, en niets oplopen.
http://www.youtube.com/watch?v=RQpSGa8Z-VQ
http://www.youtube.com/watch?v=yJ2UROhv-PI
MPS, iedere dag van de week een ander profiel,
http://www.youtube.com/watch?v=AiJft-VnxEg
http://www.youtube.com/watch?v=yJ2UROhv-PI
MPS, iedere dag van de week een ander profiel,
http://www.youtube.com/watch?v=AiJft-VnxEg
De meeste mensen gaan toch gewoon zonder oordopjes naar een concert en zetten hun mp3-speler te hard?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:16 schreef Loedertje het volgende:
[..]
Ik heb het gehele verhaal gelezen en snap bovenstaande zin niet zo goed. Reeds een aantal maal een geluidstrauma opgelopen en maar door blijven gaan met het bezoeken van fuifjes en concerten terwijl ie van te voren eigenlijk wél wist dat ie daar iets zeer vervelends kon oplopen. Dat is net zoiets als continu maagzuur krijgen na het eten van vette happen en toch wekelijks lekker bij de plaatselijke frietkot je eten gaan halen tot je een maagzweer hebt.
Om het nog maar niet over je andere vergelijking te hebben, met eten. Hoeveel mensen eten zich niet bijna letterlijk dood?
Sanity is (not) statistical
Er wordt natuurlijk bedoeld dat je, ook al heb je steeds erger wordende klachten, toch op dezelfde voet doorgaat. Dat is wat anders dan vrij van klachten doorgaan.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:21 schreef Maeghan het volgende:
[..]
De meeste mensen gaan toch gewoon zonder oordopjes naar een concert en zetten hun mp3-speler te hard?
Om het nog maar niet over je andere vergelijking te hebben, met eten. Hoeveel mensen eten zich niet bijna letterlijk dood?
Stop the world, I want to get out.
Hij bezocht die feestjes met oordoppen, terwijl hem verzekerd was dat hij met die oordoppen geen schade zou oplopen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:16 schreef Loedertje het volgende:
[..]
Ik heb het gehele verhaal gelezen en snap bovenstaande zin niet zo goed. Reeds een aantal maal een geluidstrauma opgelopen en maar door blijven gaan met het bezoeken van fuifjes en concerten terwijl ie van te voren eigenlijk wél wist dat ie daar iets zeer vervelends kon oplopen. Dat is net zoiets als continu maagzuur krijgen na het eten van vette happen en toch wekelijks lekker bij de plaatselijke frietkot je eten gaan halen tot je een maagzweer hebt.
Voor zover ik kan lezen ging hij niet op dezelfde voet door.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:27 schreef Lkw het volgende:
[..]
Er wordt natuurlijk bedoeld dat je, ook al heb je steeds erger wordende klachten, toch op dezelfde voet doorgaat. Dat is wat anders dan vrij van klachten doorgaan.
Damn, ongelofelijk fucked up.. Je gaat ook automatisch terugdenken aan alle momenten die je hebt meegemaakt waar je makkelijk dezelfde schade had kunnen oplopen als de persoon van deze brief..
Oordopjes misschien toch niet zo'n heel slecht idee het volgende feest/evenement.
Oordopjes misschien toch niet zo'n heel slecht idee het volgende feest/evenement.
Op dinsdag 22 november 2011 @ 18:21 schreef Jigzoz het volgende:
Vrije mensen dien je te redden van beestachtige regimes.
Vrije mensen dien je te redden van beestachtige regimes.
ik heb ook een eeuwige pieptoon, bij mij kwam het doordat iemand een astronaut naar me toe gooide.
leuk is anders, maar ik zal het vast niet zo erg hebben als de jongen van t verhaal. Je kan er mee leven, als je er niet op let is het er niet.
leuk is anders, maar ik zal het vast niet zo erg hebben als de jongen van t verhaal. Je kan er mee leven, als je er niet op let is het er niet.
Niet helemaal gelezen maar jezus. Ik zal mn muziek voortaan flink zachter zetten.
Please Move The Deer Crossing Sign
Of gewoon je klachten negeren of denken 'het gaat wel over'. Want dat is het meestal.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:27 schreef Lkw het volgende:
[..]
Er wordt natuurlijk bedoeld dat je, ook al heb je steeds erger wordende klachten, toch op dezelfde voet doorgaat. Dat is wat anders dan vrij van klachten doorgaan.
Sanity is (not) statistical
Wel zonde als je leven door zoiets verpest wordt.. Eigenlijk is het ook maar raar dat je oordoppen aan moet naar een concert
Is het vergelijkbaar met de pieptoon die iedereen hoort als het écht stil is?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:36 schreef Synthesist het volgende:
ik heb ook een eeuwige pieptoon, bij mij kwam het doordat iemand een astronaut naar me toe gooide.
leuk is anders, maar ik zal het vast niet zo erg hebben als de jongen van t verhaal. Je kan er mee leven, als je er niet op let is het er niet.
hier ben ik ook wel erg benieuwd naar, maar zal wel niet omdat zoals bij Tinnitus ze het hebben over een fantoompijn. Maar damn zeg, aangrijpend verhaalquote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:05 schreef mirved het volgende:
Maarja is doof gemaakt worden geen optie dan ?
Dus ik ben niet gekquote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:38 schreef LoggedIn het volgende:
[..]
Is het vergelijkbaar met de pieptoon die iedereen hoort als het écht stil is?
Hoe komt dat eigenlijk?
Please Move The Deer Crossing Sign
je hoort het bloed door je aderen stromenquote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:40 schreef JimmyJames het volgende:
[..]
Dus ik ben niet gek
Hoe komt dat eigenlijk?
echt?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:42 schreef opgebaarde het volgende:
[..]
je hoort het bloed door je aderen stromen
Please Move The Deer Crossing Sign
mmh, weet niet of iedereen die wel moet horen als het stil is. In principe word je gezond geboren met alle trilharen intact. Geen defecte trilharen = geen valse informatie naar de hersenen = geen enkele pieptoon.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:38 schreef LoggedIn het volgende:
[..]
Is het vergelijkbaar met de pieptoon die iedereen hoort als het écht stil is?
Het is meer het geluid wanneer je een TV op AV zet, een hele hoge puls. Maar die hoor ik niet als ik muziek aan heb, tv kijk, of iets anders doe. Heel veel mensen hebben een pieptoon, door geluid op het werk, discotheken, concerten, mp3 spelers. Word alleen maar erger in Nederland.
Nog nooit gehoord?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:38 schreef LoggedIn het volgende:
[..]
Is het vergelijkbaar met de pieptoon die iedereen hoort als het écht stil is?
jup ik weet het bijna zeker. Geen idee hoe ik het weet, zat al te googelen maar kon zo snel niks vinden. Er zal zo wel een snotneus mijn shit beamen (iig daar ga ik vanuit, anders google ik morgen verder)quote:
Nee, gezonde oren horen zonder geluid niets, echter is er altijd geluid. Overal op deze aardkloot.quote:
quote:
Dat wil ik natuurlijk niet horen 
Als het stil is, en dan ook echt stil, hoor ik wel een pieptoon. Maar is verder niet erg, ik kan me alleen wel voorstellen dat als je die altijd hoort, je wel gek wordt
Je hoeft toch niet bij ieder concert oordopjes in? De concerten waar ik kom heb ik nooit last van gepiep achteraf.
Ja, dat is ongeveer wel hetzelfde. Gelukkig is mijn piep wel iets lager dan die van de TV, mijn vorige TV piepte en daar kon ik echt niet tegenquote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:44 schreef Synthesist het volgende:
[..]
mmh, weet niet of iedereen die wel moet horen als het stil is. In principe word je gezond geboren met alle trilharen intact. Geen defecte trilharen = geen valse informatie naar de hersenen = geen enkele pieptoon.
Het is meer het geluid wanneer je een TV op AV zet, een hele hoge puls. Maar die hoor ik niet als ik muziek aan heb, tv kijk, of iets anders doe. Heel veel mensen hebben een pieptoon, door geluid op het werk, discotheken, concerten, mp3 spelers. Word alleen maar erger in Nederland.
Ik heb ook zo'n blijvende piep in mijn oor. Toen ik hem kreeg er veel last van gehad, vooral snachts. Maar ik ben er inmiddels aan gewend, alleen als ik erop ga letten hoor ik hem nog.
ik dacht eerst ook: hier wen ik nooit aan... Maar heb er inmiddels eigenlijk geen last meer van.
ik dacht eerst ook: hier wen ik nooit aan... Maar heb er inmiddels eigenlijk geen last meer van.
"Whatever the mind of man can conceive and believe, it can achieve" Napoleon Hill
Triest verhaal
Zie ondertitel ||| Developers, developers, developers, developers. ||| Usernotes van Gamer_V
*O* Winnaar slechtste nieuwsposter FOK!games 2009 *O*
*O* Winnaar slechtste nieuwsposter FOK!games 2009 *O*
ai ai ai.
Dat is een aangrijpend verhaal. En maar lachen wanneer je gewaarschuwd wordt voor gehoorschade, zo herkenbaar.
Nu ik dit lees herken ik dat ik zelf een keer een geluidstrauma heb opgelopen in de Now & Wow bij een schranzfeest...dagen erna bijna niets horen, alles dof, en alles pijn. Tegenwoordig ook in stilte een constante piep door teveel feesten, en die in-ear oordoppen van Sony denk ik..
Maar dit is wel even wat anders.
Dat is een aangrijpend verhaal. En maar lachen wanneer je gewaarschuwd wordt voor gehoorschade, zo herkenbaar.
Nu ik dit lees herken ik dat ik zelf een keer een geluidstrauma heb opgelopen in de Now & Wow bij een schranzfeest...dagen erna bijna niets horen, alles dof, en alles pijn. Tegenwoordig ook in stilte een constante piep door teveel feesten, en die in-ear oordoppen van Sony denk ik..
Maar dit is wel even wat anders.
Hoe ben je eraan gekomen?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:51 schreef venomsnake het volgende:
Ik heb ook zo'n blijvende piep in mijn oor. Toen ik hem kreeg er veel last van gehad, vooral snachts. Maar ik ben er inmiddels aan gewend, alleen als ik erop ga letten hoor ik hem nog.
ik dacht eerst ook: hier wen ik nooit aan... Maar heb er inmiddels eigenlijk geen last meer van.
Please Move The Deer Crossing Sign
Volgens mij begrijp jij het niet zo goed. Hij had bijna altijd bescherming in en dat ging bijna altijd goed. Hoe kon hij weten dat de bass van Metallica dodelijk was voor zijn oren, zelfs met oordopjes in? Hoe kon hij weten dat er vuurwerk naast hem zou gaan ontploffen?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:16 schreef Loedertje het volgende:
[..]
Ik heb het gehele verhaal gelezen en snap bovenstaande zin niet zo goed. Reeds een aantal maal een geluidstrauma opgelopen en maar door blijven gaan met het bezoeken van fuifjes en concerten terwijl ie van te voren eigenlijk wél wist dat ie daar iets zeer vervelends kon oplopen. Dat is net zoiets als continu maagzuur krijgen na het eten van vette happen en toch wekelijks lekker bij de plaatselijke frietkot je eten gaan halen tot je een maagzweer hebt.
2000 light years from home
Ik bewaar deze lap tekst even voor morgen.
Heddegijdagezeedgehadjamindedawerkelukwoarhoedoedegijdahoedoedegijdahoeheddegijdagedoan.
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Erg triest verhaal. En het zegt ook wel iets over het bizar harde volume dat muziekconcerten bij vlagen hebben.
Aangrijpend verhaa;
Hoop dat je er nog even over nadenkt
Je beslissing is te rigoreuz.
Hoop dat je er nog even over nadenkt
Je beslissing is te rigoreuz.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vind ik ook hoor, het is echt niet normaal als je in de oren van je conversatiepartner moet schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. Dan staat het gewoon te hard.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 02:07 schreef isogram het volgende:
Erg triest verhaal. En het zegt ook wel iets over het bizar harde volume dat muziekconcerten bij vlagen hebben.
Ik heb zelf ook een lichte piep in mijn oren, maar die is in de loop der jaren stevig verminderd (of ik ben er aan gewend geraakt, kan ook).
2000 light years from home
Shit ik lees de openingszin nog eens en het is al gebeurd.
Is dit de enige reden ?
Lijkt me zo onwaarschijnlijk.
Zocht ie niet een reden om er uit te stappen ?
Is dit de enige reden ?
Lijkt me zo onwaarschijnlijk.
Zocht ie niet een reden om er uit te stappen ?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op welke manier is hij heengegaan?
Where figures from the past stand tall,
And mocking voices ring the halls.
Imperialistic house of prayer,
Conquistadors who took their share.
And mocking voices ring the halls.
Imperialistic house of prayer,
Conquistadors who took their share.
Als de gozer 29 is, dan was hij destijds als kleine jongen vroeg in de weer met zijn walkman/discman.
Tegenwoordig hebben de jongeren te maken met minidiscs, mp3-spelers, ipods, gettoblasters, luide muziek in de kroeg of disco. Donkere tijden zitten er aan te komen voor Nederland.
De jeugd uit de jaren 80,90 en nu zijn de tinnitus-patienten en de Korsakov-zombies van de toekomst.
Tegenwoordig hebben de jongeren te maken met minidiscs, mp3-spelers, ipods, gettoblasters, luide muziek in de kroeg of disco. Donkere tijden zitten er aan te komen voor Nederland.
De jeugd uit de jaren 80,90 en nu zijn de tinnitus-patienten en de Korsakov-zombies van de toekomst.
What lies in the shadow of the statue?
heb zelf ook meegemaakt dat er precies OP mijn oor een austronaut is geknald.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:36 schreef Synthesist het volgende:
ik heb ook een eeuwige pieptoon, bij mij kwam het doordat iemand een astronaut naar me toe gooide.
leuk is anders, maar ik zal het vast niet zo erg hebben als de jongen van t verhaal. Je kan er mee leven, als je er niet op let is het er niet.
ik heb waarschijnlijk geluk gehad, komt het niet door iets anders? ga je naar luide feesten?
heb wel 1 week lang met een piep in mijn oor moeten leven.
en als ik ziek werd, en er druk in mijn oor kwam werd het ook ondraaglijk en bleef ik thuis. dat brom geluid zeg maar, je hoort mensen praten maar het klinkt eerder als blaffen.
nu nergens last van maar ik ben wel extra voorzichtig na dit verhaal..
rust in vrede.
Wat een intriest verhaal. Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik over een zelfmoord van iemand met tinnitus lees. Laat dit een wijze les voor sommigen zijn.
Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik over een zelfmoord van iemand met tinnitus lees. Laat dit een wijze les voor sommigen zijn.
one day I fly awaaaaaaay
De vraag waarom heeft ie iig niet onbeantwoord gelaten.
Het blijft een merkwaardig fenomeen, zelfmoord.
Het blijft een merkwaardig fenomeen, zelfmoord.
A man has got to know his limitations.(Clint Eastwood)
Beetje vreemde reactie. Zijn zelfmoord was haast noodgedwongen, vanwege zijn oorsuizen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 03:07 schreef Clairvaux het volgende:
De vraag waarom heeft ie iig niet onbeantwoord gelaten.
Het blijft een merkwaardig fenomeen, zelfmoord.
one day I fly awaaaaaaay
quote:Op dinsdag 21 juli 2009 03:11 schreef birrrd het volgende:
[..]
Beetje vreemde reactie. Zijn zelfmoord was haast noodgedwongen, vanwege zijn oorsuizen.
Veel mensen die een ernstige ziekte hebben met pijnen e.d. zullen ook wel eens
aan zelfmoord denken.
Wat te denken van terminale kankerpatienten?
Wat maakt dat de een het doet en de ander niet?
A man has got to know his limitations.(Clint Eastwood)
een terminale kankerpatient accepteert dat hij dood gaat aan zijn ziekte.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 03:15 schreef Clairvaux het volgende:
[..]
Veel mensen die een ernstige ziekte hebben met pijnen e.d. zullen ook wel eens
aan zelfmoord denken.
Wat te denken van terminale kankerpatienten?
Wat maakt dat de een het doet en de ander niet?
een kankerpatient onder behandeling heeft hoop.
nee, ik ga nooit naar discotheken. Bij mij kwam het toch echt door een austronaut. het is bij een oor ook erger dan de ander. Maar zoals mijn avatar al doet vermoeden, ik houd van metal. Heb al menig wat concertjes meegemaakt zonder oordoppen. Maar dat doe ik ook niet meer. Voor het repeteren in bands heb ik wel altijd speciale oordoppen gebruikt, want dat gaat toch een partij hard.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 03:06 schreef TheHolyTiamat het volgende:
[..]
heb zelf ook meegemaakt dat er precies OP mijn oor een austronaut is geknald.
ik heb waarschijnlijk geluk gehad, komt het niet door iets anders? ga je naar luide feesten?
heb wel 1 week lang met een piep in mijn oor moeten leven.
en als ik ziek werd, en er druk in mijn oor kwam werd het ook ondraaglijk en bleef ik thuis. dat brom geluid zeg maar, je hoort mensen praten maar het klinkt eerder als blaffen.
nu nergens last van maar ik ben wel extra voorzichtig na dit verhaal..
rust in vrede.
Dit dus. Het vooruitzicht voor de rest van je leven dat je oorsuizen eigenlijk alleen maar erger worden, dat je geen sociaal leven meer hebt, constante pijnen ervaart en alles hebt geprobeerd om het probleem te verhelpen maar dat niets hielp, zijn voor mij begrijpelijke redenen waarom iemand uit het leven stapt.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 03:37 schreef Synthesist het volgende:
[..]
een terminale kankerpatient accepteert dat hij dood gaat aan zijn ziekte.
een kankerpatient onder behandeling heeft hoop.
one day I fly awaaaaaaay
Erg sneu voor die jongen. Zelf heb ik eens een week of twee een piep in mijn oor gehad en dat vondt ik al vervelend en beangstigend. En dat was waarschijnlijk een lachertje bij wat hij had!
Ik had waarschijnlijk teveel oorsmeer in m'n oren want toen dat weg was gingen de klachten ook weg.
Op een concert stond ik eens een metertje of 20 van een box af en had ik een week een dof geluid in m'n oor. Maar het enge was dat er gewoon mensen bij die box zaten en met hun rug ertegen aanleunden. Ik wil niet weten wat die de volgende dag in hun oren voelde!
Maar ik heb er wel van geleerd en let nu veel beter op!
Hier nog een linkje van die jongen z'n account op een forum over tinnitus: http://www.nvvs.nl/forum/tinnitus/profile.php?mode=viewprofile&u=34
Ik had waarschijnlijk teveel oorsmeer in m'n oren want toen dat weg was gingen de klachten ook weg.
Op een concert stond ik eens een metertje of 20 van een box af en had ik een week een dof geluid in m'n oor. Maar het enge was dat er gewoon mensen bij die box zaten en met hun rug ertegen aanleunden. Ik wil niet weten wat die de volgende dag in hun oren voelde!
Maar ik heb er wel van geleerd en let nu veel beter op!
Hier nog een linkje van die jongen z'n account op een forum over tinnitus: http://www.nvvs.nl/forum/tinnitus/profile.php?mode=viewprofile&u=34
Best wel herkenbaar.
Doet me erg denken aan Monsters of Rock in Tilburg (Willem-II stadion) (1988).
Kiss trad toen op met een overload aan boxen en geluid op het podium.... en vanaf het eerste nummer ben ik direct achter in het stadion gaan staan (voelde me gewoon misselijk met een snerpende piep in mijn oren).
Is denk ik wel deels goed gekomen, maar ik sindsdien wel moeite om groepsgesprekken te volgen. Omdat ik gesprekken met moeite kan onderscheiden.
Ach ja.... mijn rechteroog heeft meer schade opgelopen vanwege een telescoop en in de zon kijken. Heb maanden met een vervelende vlek voor mijn ogen gelopen. Zie alles nog wel (rechts)... alleen niet zo scherp meer (valt ook niet meer te corrigeren met een bril - voor de grap getest). Maar gelukkig corrigeert mijn linkeroog (die wel erg goed is het totaal plaatje. Was wel een van de belangrijkste redenen waarom ik ben afgekeurd voor militaire dienst. Dat was wel weer wel tof.
Doet me erg denken aan Monsters of Rock in Tilburg (Willem-II stadion) (1988).
Kiss trad toen op met een overload aan boxen en geluid op het podium.... en vanaf het eerste nummer ben ik direct achter in het stadion gaan staan (voelde me gewoon misselijk met een snerpende piep in mijn oren).
Is denk ik wel deels goed gekomen, maar ik sindsdien wel moeite om groepsgesprekken te volgen. Omdat ik gesprekken met moeite kan onderscheiden.
Ach ja.... mijn rechteroog heeft meer schade opgelopen vanwege een telescoop en in de zon kijken. Heb maanden met een vervelende vlek voor mijn ogen gelopen. Zie alles nog wel (rechts)... alleen niet zo scherp meer (valt ook niet meer te corrigeren met een bril - voor de grap getest). Maar gelukkig corrigeert mijn linkeroog (die wel erg goed is het totaal plaatje. Was wel een van de belangrijkste redenen waarom ik ben afgekeurd voor militaire dienst.
Dat was wel weer wel tof.
Overigens... die jongen had wel degelijk een uitweg.
Beetje sneu dat hij voor deze actie heeft gekozen.
Beetje sneu dat hij voor deze actie heeft gekozen.
Er is geen goede behandeling voor, dus ook dat prul ding van jou niet!quote:Op dinsdag 21 juli 2009 04:34 schreef Drugshond het volgende:
Overigens... die jongen had wel degelijk een uitweg.
Beetje sneu dat hij voor deze actie heeft gekozen.
Ik kan me voorstellen dat je met deze ziekte uit het leven wil stappen.
Ik heb geen piep in mijn oren maar een constante bromtoon die vooral s,nachts duidelijk aanwezig is, ik moet er niet aandenken dat ik het overdag ook zou horen door alle omgevingsgeluiden heen. en dan stelt die brom nog niets voor bij wat hij had.
Ik heb geen piep in mijn oren maar een constante bromtoon die vooral s,nachts duidelijk aanwezig is, ik moet er niet aandenken dat ik het overdag ook zou horen door alle omgevingsgeluiden heen. en dan stelt die brom nog niets voor bij wat hij had.
Mmh had vroeger zo nu en dan last van piep geluid in me oren. Soms werd ik halfwakker midden in de nacht met dat geluid alsof ik continu nagezeten werd, of dat ik omgeven was door mensen die me aankeken een soort conspiracy terwijl er niemand was. Om krankzinnig van te worden maar het was meestal met licht aan weer wezen slapen. Ik heb nu heel soms(een in maand of 2) piep van paar seconden, weet niet waardoor. Dacht dat het altijd lag aan me hoorproblemen van vroeger. Terug naar de OP: lijkt me vreselijk, vergelijkbaar met mensen die zo'n zware hoofdpijn hebben dat ze zichzelf van kant willen maken. Vreselijk.
Kan best begrijpen dat deze jongen een einde heeft gemaakt! Ik heb zelf migraine en als ik een aanval krijg wil ik ook dood je hoofd ontploft gewoon. Moet je voorstellen als je dit gewoon jaren non-stop hebt.
RIP en veel geluk nog in wat er mag zijn!
RIP en veel geluk nog in wat er mag zijn!
Gellukig zijn is het makkelijkste wat er is, om het te blijven is een ander verhaal?
http://www.automaticoo.nl
http://www.automaticoo.nl
Dit is een aangrijpend verhaal, maar erg herkenbaar.
Het is net alsof ik een stuk zit te lezen van iemand die een parallel leven heeft geleefd. Tot voor kort dan.
Alhoewel ik iets ouder ben dan de schrijver van het stuk, heb ik in mijn jeugd naar dezelfde soort muziek geluisterd en ben naar heel veel concerten en festivals geweest. Uiteindelijk ben ik ook in verschillende bands gaan spelen, als elektrisch gitarist, bassist en drummer.
Het grote verschil is dat ik eigenlijk vanaf het begin met op maat gemaakte oordoppen concerten heb bezocht en muziek heb gespeeld.
Voorkomen is beter dan genezen....
Het is net alsof ik een stuk zit te lezen van iemand die een parallel leven heeft geleefd. Tot voor kort dan.
Alhoewel ik iets ouder ben dan de schrijver van het stuk, heb ik in mijn jeugd naar dezelfde soort muziek geluisterd en ben naar heel veel concerten en festivals geweest. Uiteindelijk ben ik ook in verschillende bands gaan spelen, als elektrisch gitarist, bassist en drummer.
Het grote verschil is dat ik eigenlijk vanaf het begin met op maat gemaakte oordoppen concerten heb bezocht en muziek heb gespeeld.
Voorkomen is beter dan genezen....
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Weet ik niet. Maar vermoedelijk door harde muziek luisteren.quote:
Ben veel naar feesten geweest, had in de auto altijd de muziek behoorlijk hard aan, en heb ook wel veel naar (Toen nog walkman) harde muziek op de koptelefoon zitten luisteren.
Opeens hoorde ik toen ik op bed lag een harde pieptoon die maar niet weg ging. Irritant, maar ik dacht "die is morgen wel weer weg"..
Nou, niet dus. Die piep is nooit weer weggegaan. Het is een soort harde fluit toon in je hoofd. Heel vaag.
Maar ben er inmiddels aan gewend.
"Whatever the mind of man can conceive and believe, it can achieve" Napoleon Hill
Een collega van me heeft dat ook gedaan, en ik heb zijn oog in beeld gebracht met door ons ontwikkelde apparatuur. Je ziet gewoon een gat in z'n netvlies zitten! Ik zal proberen dat plaatje te uploaden.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 04:29 schreef Drugshond het volgende:
Ach ja.... mijn rechteroog heeft meer schade opgelopen vanwege een telescoop en in de zon kijken. Heb maanden met een vervelende vlek voor mijn ogen gelopen. Zie alles nog wel (rechts)... alleen niet zo scherp meer (valt ook niet meer te corrigeren met een bril - voor de grap getest). Maar gelukkig corrigeert mijn linkeroog (die wel erg goed is het totaal plaatje. Was wel een van de belangrijkste redenen waarom ik ben afgekeurd voor militaire dienst.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
quote:Op dinsdag 21 juli 2009 07:22 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
Een collega van me heeft dat ook gedaan, en ik heb zijn oog in beeld gebracht met door ons ontwikkelde apparatuur. Je ziet gewoon een gat in z'n netvlies zitten! Ik zal proberen dat plaatje te uploaden.
Perhaps you've seen it, maybe in a dream.
A murky, forgotten land.
A murky, forgotten land.
Zonder telescoop kun je trouwens seconden lang naar de zon kijken, zonder schade op te lopen (ik raad het niemand aan!). Maar met telescoop heb je aan een paar milli seconden genoeg om je kegeltjes weg te branden. Kijk dus NOOIT met een telescoop naar de zon, zelfs niet als er een speciaal zonnefilter in zit. Een ongeluk zit in een klein hoekje.quote:
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Lang geleden zo onder de indruk geweest van iets wat ik las. Wat een hel. Ik kan me eigenlijk niet eens voorstellen hoe erg en lang deze jongen geleden heeft... Eerste wat ik dacht was idd ook: ze kunnen toch wel op de een of andere manier hem doof maken, bepaalde delen van de hersenen uitschakelen ofzo? Maar blijkbaar is dat niet mogelijk.
Moet je voor zoiets 'gevoelig' zijn/aanleg hebben? Las iets over erfelijkheid... Of was het de combinatie van meerdere dingen die het hem deed bij deze jongen?
[ Bericht 2% gewijzigd door Ritmo op 21-07-2009 09:11:06 ]
Wat een hel. Ik kan me eigenlijk niet eens voorstellen hoe erg en lang deze jongen geleden heeft... Eerste wat ik dacht was idd ook: ze kunnen toch wel op de een of andere manier hem doof maken, bepaalde delen van de hersenen uitschakelen ofzo? Maar blijkbaar is dat niet mogelijk.Moet je voor zoiets 'gevoelig' zijn/aanleg hebben? Las iets over erfelijkheid... Of was het de combinatie van meerdere dingen die het hem deed bij deze jongen?
[ Bericht 2% gewijzigd door Ritmo op 21-07-2009 09:11:06 ]
-
Zo .
Nouja, dáárom ben ik dus zuinig op m'n gehoor. Motor-maatje van me heeft het ook.. nooit gehoorbescherming gedragen tijdens 't rijden en nu is 'ie 28 met vernaaid gehoor en een constante piep.
.Nouja, dáárom ben ik dus zuinig op m'n gehoor. Motor-maatje van me heeft het ook.. nooit gehoorbescherming gedragen tijdens 't rijden en nu is 'ie 28 met vernaaid gehoor en een constante piep.
Huilen dan.
Ik hoor geen pieptoon als het stil is hoor.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 01:38 schreef LoggedIn het volgende:
[..]
Is het vergelijkbaar met de pieptoon die iedereen hoort als het écht stil is?
There is no love sincerer than the love of food.
En zo hoort het ook.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 09:01 schreef MinderMutsig het volgende:
[..]
Ik hoor geen pieptoon als het stil is hoor.
Huilen dan.
Zo, wat een lap tekst.
Heftig verhaal, hoor. Ik herken zijn klachten wel, want ik heb zelf ook erg last gehad van tinnitus (ik ben echter altijd slechthorend geweest). Nu hoor ik nog steeds geluiden als ik geen hoorapparaten in heb, maar niet zo luid dat het storend is. Maar tinnitus van 90 db, dat is echt keihard! Dat is mijn gehoordrempel (het niveau waarop ik iets hoor zonder hoorapparaten) en ik ben zeer ernstig slechthorend! Triest dat het zo moest aflopen met deze jongen. Ik hoop echt dat ze nog eens iets verzinnen op tinnitus.
Heftig verhaal, hoor. Ik herken zijn klachten wel, want ik heb zelf ook erg last gehad van tinnitus (ik ben echter altijd slechthorend geweest). Nu hoor ik nog steeds geluiden als ik geen hoorapparaten in heb, maar niet zo luid dat het storend is. Maar tinnitus van 90 db, dat is echt keihard! Dat is mijn gehoordrempel (het niveau waarop ik iets hoor zonder hoorapparaten) en ik ben zeer ernstig slechthorend! Triest dat het zo moest aflopen met deze jongen. Ik hoop echt dat ze nog eens iets verzinnen op tinnitus.
Niet meer actief op Fok!
Ik zit even op het tinnitusforum van de NVVS te kijken in de hoop dat daar ergens staat hoe de luidheid van tinnitus gemeten wordt en ik zie dat Dietrich uit Leuven ook op dat forum zat 
.
.
Niet meer actief op Fok!
quote:Op dinsdag 21 juli 2009 09:13 schreef thabit het volgende:
Nu ik dit bericht heb gelezen hoor ik opeens een piep in m'n oor...
Ik ook half uurtje terug, leek wel onnatuurlijker dan 'normaal'. Wat je geest niet met je lichaam doet soms.
-
Er zijn hier echt ontzettend weinig gevallen van lees ik, veel artsen zijn er niet eens bekend mee. Als het vaker voor was gekomen, was misschien een soort 'kliniek' ergens op een super rustige plek (desnoods in het buitenland) voor dit soort mensen mogelijk geweest, waar alles aangepast was en ze in zo rustig mogelijk hun leven kunnen lijden. Klinkt misschien raar, maar alles is beter dan die optie waar deze jongen voor moest kiezen.
-
Het is een heel lastig probleem waar nog niet echt een oplossing voor is. Er wordt wel veel onderzoek naar gedaan. Een kliniek zou nog niet eens zo'n gek idee zijn. Ik weet ook niet hoe vaak dit soort gevallen voorkomen. Heb bij Vinger aan de pols wel eens mensen gezien die ook tinnitus hadden en die vertelden idd ook dat ze aan zelfmoord dachten.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 09:31 schreef Ritmo het volgende:
Er zijn hier echt ontzettend weinig gevallen van lees ik, veel artsen zijn er niet eens bekend mee. Als het vaker voor was gekomen, was misschien een soort 'kliniek' ergens op een super rustige plek (desnoods in het buitenland) voor dit soort mensen mogelijk geweest, waar alles aangepast was en ze in zo rustig mogelijk hun leven kunnen lijden. Klinkt misschien raar, maar alles is beter dan die optie waar deze jongen voor moest kiezen.
Niet meer actief op Fok!
http://www.motor-forum.nl/forum/list_messages/153652/0/0/tinnitusquote:
Er zijn hier echt ontzettend weinig gevallen van lees ik, veel artsen zijn er niet eens bekend mee. Als het vaker voor was gekomen, was misschien een soort 'kliniek' ergens op een super rustige plek (desnoods in het buitenland) voor dit soort mensen mogelijk geweest, waar alles aangepast was en ze in zo rustig mogelijk hun leven kunnen lijden. Klinkt misschien raar, maar alles is beter dan die optie waar deze jongen voor moest kiezen.
Zo zijn er nog een aantal..
Huilen dan.
Dat gaat over Tinnitus. Daar valt nog mee te leven... Hyperacusis is vele malen erger, maar komt ook veel minder voor gelukkig.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 09:38 schreef Isdatzo het volgende:
[..]
http://www.motor-forum.nl/forum/list_messages/153652/0/0/tinnitus
Zo zijn er nog een aantal..
-
Ik bedoel lastig in de zin van 'lastig voor de wetenschap'.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 09:39 schreef Ritmo het volgende:
Een griepje is 'lastig', dit is onmenselijk.
En je hoeft mij niet te vertellen dat tinnitus meer dan 'lastig' is
.
Niet meer actief op Fok!
Oh, zo. Je hebt gelijk.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 09:45 schreef Viking84 het volgende:
[..]
Ik bedoel lastig in de zin van 'lastig voor de wetenschap'.
En je hoeft mij niet te vertellen dat tinnitus meer dan 'lastig' is
-
Idd heftig en lang verhaal. M'n moeder heeft sinds een jaar of 5 ook een bromtoon in haar rechteroor, maar ze vergelijkt het steeds met een radiozender die ruist. Een slechte AM middengolf noemt ze het ook wel.
Maar het viel me ook op dat z'n laatste alinea zo kalm en zakelijk is. Geen dank of excuus naar z'n familie toe, maar wel vertellen dat hij z'n collega's tof vond...?
Maar het viel me ook op dat z'n laatste alinea zo kalm en zakelijk is. Geen dank of excuus naar z'n familie toe, maar wel vertellen dat hij z'n collega's tof vond...?
Dus het lag niet alleen aan de astronaut: dat was de druppel die de emmer deed overlopen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 03:40 schreef Synthesist het volgende:
[..]
nee, ik ga nooit naar discotheken. Bij mij kwam het toch echt door een austronaut. het is bij een oor ook erger dan de ander. Maar zoals mijn avatar al doet vermoeden, ik houd van metal. Heb al menig wat concertjes meegemaakt zonder oordoppen. Maar dat doe ik ook niet meer. Voor het repeteren in bands heb ik wel altijd speciale oordoppen gebruikt, want dat gaat toch een partij hard.
Luister je nog steeds naar muziek op de koptelefoon of doe je dat niet meer?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 06:45 schreef venomsnake het volgende:
[..]
Weet ik niet. Maar vermoedelijk door harde muziek luisteren.
Ben veel naar feesten geweest, had in de auto altijd de muziek behoorlijk hard aan, en heb ook wel veel naar (Toen nog walkman) harde muziek op de koptelefoon zitten luisteren.
Opeens hoorde ik toen ik op bed lag een harde pieptoon die maar niet weg ging. Irritant, maar ik dacht "die is morgen wel weer weg"..
Nou, niet dus. Die piep is nooit weer weggegaan. Het is een soort harde fluit toon in je hoofd. Heel vaag.
Maar ben er inmiddels aan gewend.
Ogerm. Ik denk dat veel mensen dit zouden doen met zo'n druk en die piep.
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
http://mens-en-gezondheid(...)eve-nachtmerrie.html
Hier nog wat info, was volgens mij nog niet geplaatst.
Hier nog wat info, was volgens mij nog niet geplaatst.
Erg veel dingen die het kunnen 'activeren' dus. In principe een lichte winterdepressie (laag serotoninegehalte) al b.v.quote:De triggers
Er zijn vele triggers bekend die de hyperacusis uiteindelijk doen ontstaan. Denk hierbij aan :
■Een geluidstrauma, bijvoorbeeld een autoalarm, een geweerschot, een rockconcert, vuurwerk, airbag, of een ander extreem geluid
■Een langdurige blootsteling aan een te hoog geluidsniveau, bijvoorbeeld fabriekswerk, het bespelen van een muziekinstrument, herhaaldelijke bezoeken aan concerten en luide cafe's, etc.
■Buis van Eustachiusproblemen en oorontstekingen
■Ziekte van Meniere
■Ziekte van Lyme
■Bepaalde medicijnen
■Hoofdletsel, waaronder whiplash
■Kaakgewrichtproblemen
■Post-operatieve reactie na ingrepen in kaakgebied en oor
■Speekselkliersteen
■Te laag serotoninegehalte
■Elektro Hypersensitiviteit
■Tumor in hoofd
■Onvoorzichtig uitspuiten van het oor
■Bell's palsy
■Autisme
-
sooon wat een verhaal.
Jammer dat ze er niks aan kunnen doen, hoop dat ze er nog wel iets voor vinden.
Lijkt me indd onverdraagbaar je hele sociale leven moeten blokken, terwijl jezelf heel sociaal bent en ook nog die constante pijn.
Jammer dat ze er niks aan kunnen doen, hoop dat ze er nog wel iets voor vinden.
Lijkt me indd onverdraagbaar je hele sociale leven moeten blokken, terwijl jezelf heel sociaal bent en ook nog die constante pijn.
Youre the chocolate at the end of my cornetto
Ja, soms nogquote:Op dinsdag 21 juli 2009 10:22 schreef MightyDutchy het volgende:
[..]
Luister je nog steeds naar muziek op de koptelefoon of doe je dat niet meer?
.Alleen niet meer zo knetterhard als vroeger.
"Whatever the mind of man can conceive and believe, it can achieve" Napoleon Hill
http://www.nvvs.nl/forum/tinnitus/viewtopic.php?t=3126&postdays=0&postorder=asc&start=30quote:Hallo iedereen,
Hannelore hier, de zus van Dietrich. Ik vind het heel mooi wat ik hier allemaal lees, het geeft veel troost dat er zoveel mensen met Dietrich begaan zijn. Wel raar hoe het verhaal een eigen leven gaat leiden, hoe reactie na reactie de gedachten en vermoedens steeds verder van de realiteit staan. Iedereen die zijn korte en lange afscheidsbrief leest weet dat hij vastbesloten was. Er was medisch geen enkele kans op verlichting of verbetering en hij had al zeker zes jaar gevochten tegen ondraaglijke pijnen. Feit is ook dat hij niet gewild heeft tegengehouden te worden. Het was op, hij heeft zijn zaken afgerond, zijn brief geschreven en hij is vertrokken zonder omkijken. Mijn moeder wist ook dat het er niet goed mee ging en heeft hier nog speciaal op gelet toen hij wegreed. Zelfs toen hij ter plaatse was heeft hij nog gereageerd op een telefoontje van haar; hij stelde haar zelfs nog gerust! Geen enkel teken, geen 'hou me tegen', geen 'ik zie het niet meer zitten',... het moest gewoon gebeuren - het was op. Niemand heeft dus baat bij schuldgevoelens, want hij kon gewoon niet geholpen worden. Dit is zijn gedetermineerde beslissing en ik ben enorm trots dat hij geen enkele vraag onbeantwoord laat en alles zo minutieus heeft voorbereid! Hij heeft het gedaan zoals hij was - recht door zee, geen gezever maar met niets aan het toeval overgelaten!
Z'n familie heeft er dus een soort van vrede mee. Maar ja, kon ook niet anders... Zou mijn familieleden ook liever rust gunnen dan ze zo te zien lijden.
Blijkbaar is ie idd niet van een dak of voor een trein gesprongen ofzo en heeft ie geen andere mensen willen shockeren. Wie zouden de autoriteiten dan zijn om zoiets te verbieden, nadat hij zelf maanden of jarenlang over deze enige keuze heeft na kunnen denken...
Blijkbaar is ie idd niet van een dak of voor een trein gesprongen ofzo en heeft ie geen andere mensen willen shockeren. Wie zouden de autoriteiten dan zijn om zoiets te verbieden, nadat hij zelf maanden of jarenlang over deze enige keuze heeft na kunnen denken...
-
Hoe moet ik me dat voorstellen eigenlijk, knetterhard? Draaide je het volume vroeger dan zo hard dat je over de pijngrens ging of zo? Ik luister zelf al heel lang via de koptelefoon, maar voel direct als het te hard gaat en dan draai ik 'm iets terug. Liet jij 'm in zo'n geval gewoon doorspelen of zo? En dat is toch zeer onprettig?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 10:46 schreef venomsnake het volgende:
[..]
Ja, soms nog
Alleen niet meer zo knetterhard als vroeger.
Stop the world, I want to get out.
Ik denk dat de familie ook ten einde raad was. Het lijkt me verschrikkelijk iemand niet te kunnen helpen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 10:57 schreef Lkw het volgende:
[..]
Hoe moet ik me dat voorstellen eigenlijk, knetterhard? Draaide je het volume vroeger dan zo hard dat je over de pijngrens ging of zo? Ik luister zelf al heel lang via de koptelefoon, maar voel direct als het te hard gaat en dan draai ik 'm iets terug. Liet jij 'm in zo'n geval gewoon doorspelen of zo? En dat is toch zeer onprettig?
Aan het eind van dit
http://www.gva.be/antwerp(...)ke-oorsuizingen.aspx
artikel staat dat hij zich heeft opgehangen.
Fijn dat de familie er in ieder geval een beetje vrede mee heeft. Lijkt me een verschrikkelijke situatie.
There is no love sincerer than the love of food.
De KU Leuven heeft zijn naam en foto inmiddels van de site van ELECTA gehaald, maar via Google vind je z'n foto nog wel.
Niet meer actief op Fok!
Gewoon het volume behoorlijk vol open gooien zodat de bass lekker door je kop dreunt.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 10:57 schreef Lkw het volgende:
[..]
Hoe moet ik me dat voorstellen eigenlijk, knetterhard? Draaide je het volume vroeger dan zo hard dat je over de pijngrens ging of zo? Ik luister zelf al heel lang via de koptelefoon, maar voel direct als het te hard gaat en dan draai ik 'm iets terug. Liet jij 'm in zo'n geval gewoon doorspelen of zo? En dat is toch zeer onprettig?
Als ik ergens heen ging had ik altijd die doppen in mijn oren met harde muziek erop.
Ik wist dat het niet goed voor de oren was, maar toch gewoon blijven doe he.
Door de pijngrens ging het niet, het stond gewoon goed hard aan met een lekkere volle bass zeg maar.
Als het pijn zou hebben gedaan had ik het wel zachter gezet neem ik aan.
"Whatever the mind of man can conceive and believe, it can achieve" Napoleon Hill
Aanbieden van extern geluid en (subjectief) vergelijken door de patiënt. Het getal is dus altijd in verhouding tot je gehoorverlies.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 09:15 schreef MinderMutsig het volgende:
Hoe testen ze eigenlijk dat die tinnitus 90 db is?
Heb je 90dB gehoorverlies dan zal je tinnitus altijd op meer dan 90dB gemeten worden, omdat je het externe geluid dan pas hoort.
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel
Wat een levensverhaal.
Ik weet niet of het al ergens staat, maar had ie zichzelf niet doof kunnen laten maken met een operatie?
Ik weet niet of het al ergens staat, maar had ie zichzelf niet doof kunnen laten maken met een operatie?
Doven kunnen ook tinnitus hebben, hoor.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:07 schreef -Strawberry- het volgende:
Wat een levensverhaal.
Ik weet niet of het al ergens staat, maar had ie zichzelf niet doof kunnen laten maken met een operatie?
Niet meer actief op Fok!
Ja, daar sta je nooit bij stil eigenlijk, je gaat er vanuit dat het bij doven 'stil' is. Maar die vangen slechts externe geluidsgolfen niet (goed) op. Er kan wel degelijk wat doorgegeven worden aan je hersenen.
-
Ah okee, ik dacht dat je voor gehoorschade wel eerst een soort van door de pijngrens moest gaan. Of in ieder geval een urgent gevoel zou hebben dat het zachter moet, zoals soms bij concerten als je te dicht bij de luidsprekers staat.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:03 schreef venomsnake het volgende:
[..]
Gewoon het volume behoorlijk vol open gooien zodat de bass lekker door je kop dreunt.
Als ik ergens heen ging had ik altijd die doppen in mijn oren met harde muziek erop.
Ik wist dat het niet goed voor de oren was, maar toch gewoon blijven doe he.
Door de pijngrens ging het niet, het stond gewoon goed hard aan met een lekkere volle bass zeg maar.
Als het pijn zou hebben gedaan had ik het wel zachter gezet neem ik aan.
Misschien zijn doppen in je oren slechter dan een koptelefoon die over je oorschelp heenvalt, ik weet het ook niet. Zo'n piep lijkt me in ieder geval zwaar vervelend, succes ermee.
Stop the world, I want to get out.
Maar dan....kun je het toch niet horen?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:09 schreef Viking84 het volgende:
[..]
Doven kunnen ook tinnitus hebben, hoor.
Ik weet ook niet precies hoe het zit natuurlijk.
En dat kan dus niet worden uitgeschakeld? Apart.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:12 schreef Ritmo het volgende:
Ja, daar sta je nooit bij stil eigenlijk, je gaat er vanuit dat het bij doven 'stil' is. Maar die vangen slechts externe geluidsgolfen niet (goed) op. Er kan wel degelijk wat doorgegeven worden aan je hersenen.
Je kunt geen (of heel weinig) geluidsgolfen van buitenaf decoderen tot informatie waar je hersenen wat mee kunnen. Maar je kunt dus wel 'iets' horen soms besef ik me.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:14 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Maar dan....kun je het toch niet horen?
Ik weet ook niet precies hoe het zit natuurlijk.
-
Zal wel heel gecompliceerd liggen. Je zou een bepaalde zenuw lam moeten liggen lijkt me.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:15 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
En dat kan dus niet worden uitgeschakeld? Apart.
-
Werkt niet. Tinnitus komt niet uit de oren; het is een hyperactiviteit in de auditieve cortex die je door het uitschakelen van inputs juist verergert.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:18 schreef Ritmo het volgende:
[..]
Zal wel heel gecompliceerd liggen. Je zou een bepaalde zenuw lam moeten liggen lijkt me.
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel
Voortaan toch maar oordopjes indoen. Nu zit ik altijd te klooien met tissues als het geluid me te hard wordt tijdens concerten.Knap dat de familie er vrede mee heeft, zo ver als dat kan tenminste.
Big mouth strikes again
Ah ok. Een gebied in de hersenen dus? Dat maakt het al lastiger, lijkt me nog niet dat de wetenschap al zover is dat ze gedeeltes van onze hersenen uit kunnen schakelen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:21 schreef eleusis het volgende:
[..]
Werkt niet. Tinnitus komt niet uit de oren; het is een hyperactiviteit in de auditieve cortex die je door het uitschakelen van inputs juist verergert.
Maar nog steeds vraag ik me af waarom deze jongen dit van 1 keer zware overbelasing van z'n oren kreeg, terwijl een miljoen anderen wekelijks naast snoeiharde boxen staan en nooit iets gebeurd.
-
Tinnitus wordt vaak getriggerd door harde geluiden, maar volgens mij is het nooit stil in het hoofd van dove / slechthorende mensen met tinnitus. Bij mij niet iig. In theorie zou doof worden een oplossing kunnen zijn, maar ja, je hebt gelezen hoezeer die jongen bezig was met muziek en zijn sociale leven, dus dat zou hij dan ook allemaal moeten opgeven.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:14 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Maar dan....kun je het toch niet horen?
Ik weet ook niet precies hoe het zit natuurlijk.
Niet meer actief op Fok!
Beter dan dit alternatief...quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:18 schreef Ritmo het volgende:
[..]
Zal wel heel gecompliceerd liggen. Je zou een bepaalde zenuw lam moeten liggen lijkt me.
Oh, vandaar. Je kunt inderdaad moeilijk een deel van de hersenen uitschakelen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:21 schreef eleusis het volgende:
[..]
Werkt niet. Tinnitus komt niet uit de oren; het is een hyperactiviteit in de auditieve cortex die je door het uitschakelen van inputs juist verergert.
Ze registreren dus een soort nep geluiden?
Ja, de hersenschors. Je "hoort" uiteindelijk met je hersenen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:22 schreef Ritmo het volgende:
[..]
Oh, vandaar. Je kunt inderdaad moeilijk een deel van de hersenen uitschakelen.
Ze veroorzaken dus een soort nep geluiden?
Ook bij stilte is er activiteit in de gehoorszenuw. Huidige theorieën komen er op neer dat tinnitus een verschijnsel is dat optreedt wanneer een deel van die input wegvalt (bijvoorbeeld bij een plaatselijke gehoorbeschadiging in een bepaald frequentiegebied).
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel
Klopt, de hersenen vertalen het geluid dat je via de oren binnenkrijgt.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:24 schreef eleusis het volgende:
[..]
Ja, de hersenschors. Je "hoort" uiteindelijk met je hersenen.
Het is dus niet verrassend dat ze dit ook zonder dat geluid kunnen.
Ik denk dat je het ook kunt krijgen als je maar vaak genoeg aan hard geluid blootgesteld wordt.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:12 schreef Lkw het volgende:
[..]
Ah okee, ik dacht dat je voor gehoorschade wel eerst een soort van door de pijngrens moest gaan. Of in ieder geval een urgent gevoel zou hebben dat het zachter moet, zoals soms bij concerten als je te dicht bij de luidsprekers staat.
Walkmans en nu die mp3 spelers zijn best verraderlijk, je zet het al snel veel te hard volgens mij.
Zou me ook niets verbazen als de groep tinnitus patienten de komende jaren fors gaat stijgen, er lopen zo verschikkelijk veel mensen met die doppen in tegenwoordig
"Whatever the mind of man can conceive and believe, it can achieve" Napoleon Hill
Merci.quote:
[..]
Aanbieden van extern geluid en (subjectief) vergelijken door de patiënt. Het getal is dus altijd in verhouding tot je gehoorverlies.
Heb je 90dB gehoorverlies dan zal je tinnitus altijd op meer dan 90dB gemeten worden, omdat je het externe geluid dan pas hoort.
There is no love sincerer than the love of food.
Het beste leek me om gewoon in een gesloten aangepaste kliniek/stille plek te gaan wonen. Ben benieuwd of die daar nooit over nagedacht heeft en of dat mogelijk is. In Nederland zijn enkele duizenden patienten die hier in meer of mindere mate mee kampen, nog best veel.quote:
Overigens lees ik net dat sommige vormen bij sommige mensen met veel behandelingen terug gebracht kunnen worden naar een zeer acceptabel niveau.
-
Tegenwoordig is het volume begrenst (al snap ik die grens niet want op maximaal volume doet het nog steeds pijn aan mijn orenquote:
[..]
Ik denk dat je het ook kunt krijgen als je maar vaak genoeg aan hard geluid blootgesteld wordt.
Walkmans en nu die mp3 spelers zijn best verraderlijk, je zet het al snel veel te hard volgens mij.
Zou me ook niets verbazen als de groep tinnitus patienten de komende jaren fors gaat stijgen, er lopen zo verschikkelijk veel mensen met die doppen in tegenwoordig
) maar de generatie die in de jaren 80-90 opgegroeid is liep met walkmans die echt idiote geluidsniveaus konden halen.
There is no love sincerer than the love of food.
Ze kunnen het aanwijzen in elk geval. Heeft dat hersengedeelte nog andere functies? Ben benieuwd of als je dit gedeelte op de een of andere manier uit kan schakelen, het probleem weg zou zijn of dat andere delen van je hersenen gaan proberen de boel over te nemen met misschien alle gevolgen van dien.
Toevoeging:
http://www.neurochirurgie-zwolle.nl/FUN_functioneleNCH.html
Interessant, zoiets is wel degelijk mogelijk dus. Als je dit leest kunnen ze met een zogeheten destructieve ingreep dus delen uitschakelen. Al zijn er beperkingen (in 2004, misschien nu anders?):
quote:De beperkingen maken dat functionele chirurgie slechts in geselecteerde gevallen kan worden toegepast en dat niet iedere neurochirurg er ervaring mee heeft. Functionele neurochirurgie is dan ook typisch iets wat in een beperkt aantal centra een aandachtsgebied is. In het algemeen zijn de neurologen, die de patiënten in de regel verwijzen, goed met de mogelijkheden in de diverse centra op de hoogte en kunnen zij een keuze maken welke patiënt gebaat kan zijn naar een dergelijk gespecialiseerd centrum.
Ik lees van die jongen eigenlijk erg weinig verhalen wat betreft research die hij gedaan heeft. Natuurlijk zal ie wel met een dokter gepraat hebben enzo, maar ik lees niets over b.v. dat hij in Amerika is gaan informeren, misschien konden ze daar al meer. Misschien heeft ie dat wel gedaan, maar uit z'n verhaal blijkt dat niet echt.
[ Bericht 19% gewijzigd door Ritmo op 21-07-2009 11:53:16 ]
-
Ik gebruikte mijn oordopjes vroeger ook gewoon als kleine boxjes. Ik gooide het volume dag gewoon vol open en legde de dopjes naast me neer bij het slapen gaan.. Ging nog behoorlijk hard dan.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 11:28 schreef MinderMutsig het volgende:
[..]
Tegenwoordig is het volume begrenst (al snap ik die grens niet want op maximaal volume doet het nog steeds pijn aan mijn oren
"Whatever the mind of man can conceive and believe, it can achieve" Napoleon Hill
Vrijdag was het 17 juli, hij heeft die dag nog ingelogd op het Tinnitus & Hyperacusis forum.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 00:38 schreef Parkinson_XTC het volgende:
Dietrich Hectors, de 29-jarige jongeman uit Essen die vrijdag uit het leven stapte omdat hij tinnitus had,
Ik weet niet precies wat dit toevoegt, maar het is een wat raar idee. Blijkbaar vond hij ook daar niet genoeg houvast om zich niet van kant te maken.
Stop the world, I want to get out.
Die hebben misschien wel pijn en voelen zich slecht maar kunnen wel nog iets. Als je hele tijd maar thuis moet zitten in pijn en je kan niets. Hij zegt zelfs dat het getik van het typen hem al licht pijn doet. Hij kon niet praten alleen maar alleen wat zitten leven in pijn en met een pieptoon in je hoofd. Wat voor een leven is dat?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 03:15 schreef Clairvaux het volgende:
[..]
Veel mensen die een ernstige ziekte hebben met pijnen e.d. zullen ook wel eens
aan zelfmoord denken.
Wat te denken van terminale kankerpatienten?
Wat maakt dat de een het doet en de ander niet?
Ik vind het helemaal niet raar dat hij deze keuze gemaakt heeft.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Toch was hij in januari nog naar Oostenrijk gevlogen om te skieën. Zonder al te grote problemen, zoals hij zelf schrijft. Dat is niet heel lang geleden. Misschien had hij daar wat kracht uit kunnen putten.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 12:03 schreef mirved het volgende:
[..]
Die hebben misschien wel pijn en voelen zich slecht maar kunnen wel nog iets. Als je hele tijd maar thuis moet zitten in pijn en je kan niets. Hij zegt zelfs dat het getik van het typen hem al licht pijn doet. Hij kon niet praten alleen maar alleen wat zitten leven in pijn en met een pieptoon in je hoofd. Wat voor een leven is dat?
Ik vind het helemaal niet raar dat hij deze keuze gemaakt heeft.
Aan de andere kant lijken mij 2 maanden met een enorme piep in de oren al veel teveel van het goede. Alhoewel hij meer last scheen te hebben van Hyperacusis en zijn Tinnitus niet heel ernstig was.
Stop the world, I want to get out.
Volgens mij was dat echt een dodelijke cocktail. Hij had beide verschijnselen en nog in redelijke zware vorm ook.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 12:09 schreef Lkw het volgende:
[..]
Toch was hij in januari nog naar Oostenrijk gevlogen om te skieën. Zonder al te grote problemen, zoals hij zelf schrijft. Dat is niet heel lang geleden. Misschien had hij daar wat kracht uit kunnen putten.
Aan de andere kant lijken mij 2 maanden met een enorme piep in de oren al veel teveel van het goede. Alhoewel hij meer last scheen te hebben van Hyperacusis en zijn Tinnitus niet heel ernstig was.
-
Hm, hij zegt zelf op dat forum dat zijn Tinnitus niet al te ernstig was. Maar goed, het blijft idd alsnog een hel om van beide last te hebben.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 12:28 schreef Ritmo het volgende:
[..]
Volgens mij was dat echt een dodelijke cocktail. Hij had beide verschijnselen en nog in redelijke zware vorm ook.
Stop the world, I want to get out.
Ik heb ook oorsuizen door een breuk in mijn middenoor.
Zeer herkenbaar verhaal in ieder geval ook de informatie over zo'n prop in je oor, dat heb ik ook.
Gelukkig is het bij mij niet zo heel aanwezig en wordt het bij sporten ook niet erger.
Daarnaast lijkt het ook te verminderen.
Zeer herkenbaar verhaal in ieder geval ook de informatie over zo'n prop in je oor, dat heb ik ook.
Gelukkig is het bij mij niet zo heel aanwezig en wordt het bij sporten ook niet erger.
Daarnaast lijkt het ook te verminderen.
♫
Als ik het verhaal zo lees heb ik de indruk dat vooral de hyperacusis hem op het laatst brak. Hij kon niet meer uitgaan, zelfs niet meer praten met mensen. Ja, dan wordt je vanzelf depressief.
Volgens zijn facebook is zijn relatie met zijn vriendin vlak voor zijn zelfmoord ook uitgegaan. Misschien heeft dat ook nog een rol gespeeld.
Volgens zijn facebook is zijn relatie met zijn vriendin vlak voor zijn zelfmoord ook uitgegaan. Misschien heeft dat ook nog een rol gespeeld.
Ah, a battle of wits? I'm glad to see you've come unarmed!
Ik zie trouwens geen bron van het feit dat hij het ook daadwerkelijk heeft gedaan.
Is dat een feit of heeft ie na het plaatsen van deze blog gewoon niet meer ingelogd op Facebook?
Is dat een feit of heeft ie na het plaatsen van deze blog gewoon niet meer ingelogd op Facebook?
Z'n zus heeft nog gepost onder zijn account op NVVS (zie ergens hierboven).quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:05 schreef D. het volgende:
Ik zie trouwens geen bron van het feit dat hij het ook daadwerkelijk heeft gedaan.
Is dat een feit of heeft ie na het plaatsen van deze blog gewoon niet meer ingelogd op Facebook?
Niet meer actief op Fok!
Toch vraag ik me af wat dit nou een bijzonder verhaal maakt. Er zijn duizenden, misschien wel miljoenen mensen met (ernstige) gehoorschade, die geen zelfmoord plegen. Lijkt me dan ook niet dat dat zomaar de oorzaak is. Misschien wel 1 van de, maar niet alleen dat. Klinkt meer als iemand die gewoon extreem depri was, door verschillende oorzaken.
In zijn geval belemmerde het zijn sociale leven en ik kan me voorstellen dat je - als je sociaal aangelegd bent - behoorlijk depressief wordt als je alleen maar in stilte op je kamertje kunt zitten.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:10 schreef Kreator het volgende:
Toch vraag ik me af wat dit nou een bijzonder verhaal maakt. Er zijn duizenden, misschien wel miljoenen mensen met (ernstige) gehoorschade, die geen zelfmoord plegen. Lijkt me dan ook niet dat dat zomaar de oorzaak is. Misschien wel 1 van de, maar niet alleen dat. Klinkt meer als iemand die gewoon extreem depri was, door verschillende oorzaken.
Niet meer actief op Fok!
Denk dat je dan toch nog het verhaal nog maar een keer moet lezen. 'Gehoorschade' is wat anders dan hyperacusis en tinnitus.
-
Dat is dan alleen nog het geestelijke aspect. Daar komt de vreselijke pijn die nooit weg gaat nog bij op.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:13 schreef Viking84 het volgende:
[..]
In zijn geval belemmerde het zijn sociale leven en ik kan me voorstellen dat je - als je sociaal aangelegd bent - behoorlijk depressief wordt als je alleen maar in stilte op je kamertje kunt zitten.
-
quote:
Zou hij in aanmerking gekomen kunnen zijn voor euthanasie? Uitzichtloos en ondraaglijk lijden?
.
Tja, er zijn miljoenen mensen die om de een of andere reden in hetzelfde schuitje zitten. Voel er gewoon niet zoveel voor om die dan maar op een voetstuk te zetten door hier allemaal heel respectvol te reageren. Zelfmoord is gewoon een foute keuze. Zeker in dit geval.quote:
In zijn geval belemmerde het zijn sociale leven en ik kan me voorstellen dat je - als je sociaal aangelegd bent - behoorlijk depressief wordt als je alleen maar in stilte op je kamertje kunt zitten.
Mits ie echt alle opties onderzocht heeft (ik hoor hem heel weinig over ziekenhuizen e.d.) vind ik van wel. Wie ben jij of ik om hem dat te onthouden?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:22 schreef DrDentz het volgende:
Zou hij in aanmerking gekomen kunnen zijn voor euthanasie? Uitzichtloos en ondraaglijk lijden?
-
Makkelijk praten.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:27 schreef Kreator het volgende:
[..]
Tja, er zijn miljoenen mensen die om de een of andere reden in hetzelfde schuitje zitten. Voel er gewoon niet zoveel voor om die dan maar op een voetstuk te zetten door hier allemaal heel respectvol te reageren. Zelfmoord is gewoon een foute keuze. Zeker in dit geval.
-
Ik vind van wel.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:22 schreef DrDentz het volgende:
Zou hij in aanmerking gekomen kunnen zijn voor euthanasie? Uitzichtloos en ondraaglijk lijden?
Maar ik weet niet of het geldt voor ziektes e.d. waar je niet aan dood gaat uiteindelijk.
quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:27 schreef Kreator het volgende:
[..]
Tja, er zijn miljoenen mensen die om de een of andere reden in hetzelfde schuitje zitten. Voel er gewoon niet zoveel voor om die dan maar op een voetstuk te zetten door hier allemaal heel respectvol te reageren. Zelfmoord is gewoon een foute keuze. Zeker in dit geval.
. Ieder mens bepaalt voor zichzelf wanneer zijn grens bereikt is.
Niet meer actief op Fok!
1 Oorzaak.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:10 schreef Kreator het volgende:
. Klinkt meer als iemand die gewoon extreem depri was, door verschillende oorzaken.
Piéppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppp 24/7 .
http://www.youtube.com/watch?v=RQpSGa8Z-VQ
http://www.youtube.com/watch?v=yJ2UROhv-PI
MPS, iedere dag van de week een ander profiel,
http://www.youtube.com/watch?v=AiJft-VnxEg
http://www.youtube.com/watch?v=yJ2UROhv-PI
MPS, iedere dag van de week een ander profiel,
http://www.youtube.com/watch?v=AiJft-VnxEg
Gelovig?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:27 schreef Kreator het volgende:
[..]
Tja, er zijn miljoenen mensen die om de een of andere reden in hetzelfde schuitje zitten. Voel er gewoon niet zoveel voor om die dan maar op een voetstuk te zetten door hier allemaal heel respectvol te reageren. Zelfmoord is gewoon een foute keuze. Zeker in dit geval.
Heftig verhaal. Ik ben ook zo iemand die bij concerten altijd denkt "och, kan wel". Daarnaast heb ik lange tijd dagelijks naar mijn mp3 speler geluisterd. Laatste tijd probeer ik wel iets voorzichtiger te doen met mijn oren. Zo'n piep is niet relaxt. Maar hetgeen deze jongen heeft meegemaakt is natuurlijk verschrikkelijk.
Primum non nocere
Nou ik wil hem niks onthouden maar als ik dit verhaal lees en artsen zouden hem ook het stempel uitzichtloos en ondraaglijk lijden opplakken, misschien had hij zich dan niet in een parkje hoeven te verhangen.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 13:35 schreef Ritmo het volgende:
[..]
Mits ie echt alle opties onderzocht heeft (ik hoor hem heel weinig over ziekenhuizen e.d.) vind ik van wel. Wie ben jij of ik om hem dat te onthouden?
Nee.quote:
Neemt niet weg dat zelfmoord in 99.99% vd gevallen gewoon een foute keuze is. Waar je grens ook ligt.quote:
Heftig verhaal inderdaad. Achterlijk trouwens dat het geluid bij sommige concerten gewoon te hard is, daar moeten ze toch echt beter op letten, als je ziet wat voor gevolgen het kan hebben.
Op maandag 5 september 2016 23:16 schreef -Deluzion- het volgende:
En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.
En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.
Mwah, ik vind zelfmoord in 99% van de gevallen ook een laffe en foute keuze alleen in dit geval kan ik me er wel wat bij voorstellen.quote:
[..]
Tja, er zijn miljoenen mensen die om de een of andere reden in hetzelfde schuitje zitten. Voel er gewoon niet zoveel voor om die dan maar op een voetstuk te zetten door hier allemaal heel respectvol te reageren. Zelfmoord is gewoon een foute keuze. Zeker in dit geval.
Hanauta Sanchou: Yahazu Giri!
Doet er toch niet toe?quote:Op dinsdag 21 juli 2009 14:10 schreef Kreator het volgende:
[..]
Makkelijk oordelen. Jij weet niet wat ik al dan niet heb meegemaakt.
jij verwacht dat wij niet oordelen maar jij doet het welquote:Op dinsdag 21 juli 2009 14:10 schreef Kreator het volgende:
[..]
Nee.
[..]
Neemt niet weg dat zelfmoord in 99.99% vd gevallen gewoon een foute keuze is. Waar je grens ook ligt.
Ik vind dit echt heel zielig .
.
Op zondag 23 maart 2008 02:16 schreef tyros-saver het volgende:
En PaasKonijn Ik heb het gemeld aan de Admin dat jij zei: Heb je typkanker.
En PaasKonijn Ik heb het gemeld aan de Admin dat jij zei: Heb je typkanker.
whut?quote:
[..]
Ik vind van wel.
Maar ik weet niet of het geldt voor ziektes e.d. waar je niet aan dood gaat uiteindelijk.
vanwege een piep in z'n oor
dat is zóó subjectief, denk het niet.
ik heb de hele dag ontzettende rugpijn, dan kom ik toch ook niet in aanmerking voor euthanasie
je komt ook niet in aanmerking voor de "pil van dryon" als je meerdere hersentumoren hebt en de laatste twee weken niet wil meemaken.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 15:17 schreef Mirjam het volgende:
[..]
whut?
vanwege een piep in z'n oor
dat is zóó subjectief, denk het niet.
ik heb de hele dag ontzettende rugpijn, dan kom ik toch ook niet in aanmerking voor euthanasie
Neequote:Op dinsdag 21 juli 2009 15:17 schreef Mirjam het volgende:
[..]
ik heb de hele dag ontzettende rugpijn, dan kom ik toch ook niet in aanmerking voor euthanasie
maar als jij het als ondraaglijk beschouwd ben je vrij er zelf een eind aan te maken
tuurlijkquote:
[..]
Nee
maar als jij het als ondraaglijk beschouwd ben je vrij er zelf een eind aan te maken
maar dan is het toch onzin om te zeggen dat iemand met een piep in z'n oor in aanmerking komt voor euthanasie
Ik vind eigenlijk dat iedereen die het weloverwogen besluit maakt dat ze het wel gezien hebben er voor in aanmerking zou moeten kunnen komenquote:Op dinsdag 21 juli 2009 15:25 schreef Mirjam het volgende:
[..]
tuurlijk
maar dan is het toch onzin om te zeggen dat iemand met een piep in z'n oor in aanmerking komt voor euthanasie
Ik heb een jaar lang elke dag 24/7 nek- en hoofdpijn gehad, die wat mij betreft ondraaglijk was. Er was geen oplossing (uiteraard uiteindelijk wel). Euthanasie is dan wel een optie, op je 30e.quote:
ik heb de hele dag ontzettende rugpijn, dan kom ik toch ook niet in aanmerking voor euthanasie
ik niet.quote:
[..]
Ik vind eigenlijk dat iedereen die het weloverwogen besluit maakt dat ze het wel gezien hebben er voor in aanmerking zou moeten kunnen komen
mensen zijn zo veranderlijk als het weer, zie bijvoorbeeld Brits meisje wil dood. Of toch niet?
tuurlijk, onder bepaalde omstandigheden en héél goed overwogen wel,m dat recht zou je mensen niet af mogen nemen.
heb je er toen naar geïnformeerd ook?quote:
[..]
Ik heb een jaar lang elke dag 24/7 nek- en hoofdpijn gehad, die wat mij betreft ondraaglijk was. Er was geen oplossing (uiteraard uiteindelijk wel). Euthanasie is dan wel een optie, op je 30e.
Zeker. De doktert wilde niet. Ik was bijna klaar met m'n zielige verhaal in boekvorm om afscheid te nemen van deze wrede wereld, waarin vrienden mij lieten stikken, toen ik het wonder ontdekte dat voor mij de oplossing was.quote:
Hij was kennelijk wel draaglijk, je bent er immers nogquote:Op dinsdag 21 juli 2009 15:29 schreef Kreator het volgende:
[..]
Ik heb een jaar lang elke dag 24/7 nek- en hoofdpijn gehad, die wat mij betreft ondraaglijk was.
ik kan uit deze post niet helemaal opmaken of ik je serieus moet nemen (quote:Op dinsdag 21 juli 2009 15:33 schreef Kreator het volgende:
[..]
Zeker. De doktert wilde niet. Ik was bijna klaar met m'n zielige verhaal in boekvorm om afscheid te nemen van deze wrede wereld, waarin vrienden mij lieten stikken, toen ik het wonder ontdekte dat voor mij de oplossing was.
) , zo ja; heftig
Inderdaad. Dit geval was wel héél heftig. Hij zal er wel aanleg voor hebben gehad. Maar veel jongeren lopen gehoorschade op door te luide muziek.quote:Op dinsdag 21 juli 2009 14:19 schreef Fascination het volgende:
Heftig verhaal inderdaad. Achterlijk trouwens dat het geluid bij sommige concerten gewoon te hard is, daar moeten ze toch echt beter op letten, als je ziet wat voor gevolgen het kan hebben.
Toen ik een paar jaar terug een keer in een discotheek aangaf dat ik iemand echt niet kon verstaan maakte hij met zijn handen een toeter rond mijn oor en begon er in te gillen. (voor ik goed en wel door had wat hij van plan was)
Het resultaat was een felle pijn, dof gehoor en luide piep + brom die nog uren aanhield.
Ik mag van geluk spreken dat ik daar (als het goed is) geen merkbare schade aan over heb gehouden.
Al de keren dat ik met piep in de oren richting huis ging nog buiten beschouwing gelaten.
Treurig en confronterend om te lezen hoe iemand die alle kansen an wil grijpen toch over de rand geduwd werd door zoiets stoms en frustrerends.
Het resultaat was een felle pijn, dof gehoor en luide piep + brom die nog uren aanhield.
Ik mag van geluk spreken dat ik daar (als het goed is) geen merkbare schade aan over heb gehouden.
Al de keren dat ik met piep in de oren richting huis ging nog buiten beschouwing gelaten.
Treurig en confronterend om te lezen hoe iemand die alle kansen an wil grijpen toch over de rand geduwd werd door zoiets stoms en frustrerends.
Je bedoelt of ik serieus om euthanasie heb gevraagd bij de doktert?quote:
ik kan uit deze post niet helemaal opmaken of ik je serieus moet nemen (
.
Metal is dodelijk.
Nu serieus, dit is wel een triest verhaal zeg..
Nu serieus, dit is wel een triest verhaal zeg..
All those moments will be lost, like tears in rain... Time to die.
nee, of je hebt geinformeerd naar de mogelijkheden, da's wat andersquote:Op dinsdag 21 juli 2009 16:03 schreef Kreator het volgende:
[..]
Je bedoelt of ik serieus om euthanasie heb gevraagd bij de doktert?
