het Grote BoF& Margriet keuvel topic

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 17:39 schreef jpjedi het volgende:
@IJS, jij had toch ook al een G5 kast?

2 zelfs
ben de eerste nu aant strippen, maar die schroeven zijn gewoon apple maat dus niets past
hoe de fuk trek je die kast uit elkaar man

Kettingzaag

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 17:47 schreef Morpheus2002 het volgende:
Kettingzaag

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 17:45 schreef IJsmuts het volgende:

[..]

2 zelfs
ben de eerste nu aant strippen, maar die schroeven zijn gewoon apple maat dus niets past
hoe de fuk trek je die kast uit elkaar man

TV aansluiting van Delta verlegd van de ene kant naar de andere kant van het huis
(naar de meterkast) morgen helft van het huis uitvullen onder de balken en maandag underlayment er op wo/do woonkamer en keuken en volgende week komen ze ook het kozijn brengen voor de dubbele deur alleen de fabrikant waar ze de deuren vandaan halen hadden een probleem dus de deuren komen iets later...

Ohyeah! slopen en breken

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 17:39 schreef jpjedi het volgende:
@IJS, jij had toch ook al een G5 kast?

moet je dr ook een? ik ga vanavond nog ff naar de opslag, daar staan de kasten, dus bel me maar voor 20.00uur

kosten 50e per stuk, weet niet hoeveel dr nog zijn

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 17:45 schreef IJsmuts het volgende:

[..]

2 zelfs
ben de eerste nu aant strippen, maar die schroeven zijn gewoon apple maat dus niets past
hoe de fuk trek je die kast uit elkaar man

heb er wel eens een opengemaakt vanbinnen is het gewoon een Pc

geen idee meer hoe we dat gedaan hebben volgens mij gewoon de voorkant los klikken en dan kun je de zijkanten wegschuiven?

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 17:59 schreef Sickert het volgende:

[..]

heb er wel eens een opengemaakt vanbinnen is het gewoon een Pc

geen idee meer hoe we dat gedaan hebben volgens mij gewoon de voorkant los klikken en dan kun je de zijkanten wegschuiven?

schatje, er zit een ingenieus openings systeem op die kasten, kan er ook wel inkomen, alleen nestaat de kast uit 3 delen, en die wil ik los hebben, dus niet alleen zijkantje weg, maar hele kast uit elkaar...

post zo wel pics als ik ze op mn pc krijg

joehoe

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 18:24 schreef staticdata het volgende:
joehoe

Toedeloe..

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 18:01 schreef IJsmuts het volgende:

[..]


schatje, er zit een ingenieus openings systeem op die kasten, kan er ook wel inkomen, alleen nestaat de kast uit 3 delen, en die wil ik los hebben, dus niet alleen zijkantje weg, maar hele kast uit elkaar...

post zo wel pics als ik ze op mn pc krijg

niet te tof poepchineesje

ik zeg ook niet dat het zo is ik vraag of het mischien zo is omdat ik er ook ooit 1 heb opengemaakt

Een kas is een glazen gebouw om bloemen, groenten of fruit te kweken onder gunstige, gecontroleerde omstandigheden. Er zijn verschillende typen kassen die samengevat staand glas genoemd worden. Dit in tegenstelling tot platglas.

Geschiedenis
Reeds tussen 14 en 37 gebruikte Tiberius Caesar een kas gemaakt van mariaglas (Lapis speculare). In de zestiende eeuw werd door Dodoens genoemd dat kelders en schuren als kassen gebruikt werden, maar eerst in de volgende eeuw komen er de oranjerieën met eenzijdig licht. De eerste ruiten bestonden uit houten roeden, die ongeveer 16 x 25 cm groot waren. Later kwamen er ook grotere ruiten. In de negentiende eeuw kwamen er daar de muurkassen bij met tweezijdig licht, gevolgd door kassen met zadeldak, die geheel uit glas bestonden. Aan het eind van deze eeuw hadden de grootste ruiten de afmetingen 515 x 380 mm, maar de meest gangbare maat was toen 325 x 270 mm. Aan het begin van de twintigste eeuw waren er ook ruiten van 595 x 485 mm. In Nederland kwamen er eenruiters die 729 x 1404 mm groot waren. De glasmaat is steeds groter geworden en in 2006 zijn er ruiten van 1500 x 2140 mm. Naast gewoon glas wordt er tegenwoordig ook gehard glas gebruikt.

Nederland
In de 19e eeuw werden in het Westland de droge geestgronden (strandwallen) afgezand en werd het zand op natte veen- en kleigronden gevaren waardoor er een goede ondergrond voor tuinbouw ontstond. Ook omdat er steeds bagger en mest aan de grond toegevoegd werd. Door de matigende invloed van het omringende water, dicht bij de kust (meer zonlicht), de nabijheid van grote bevolkingsconcentraties en innovaties als de kassenbouw, ontstond in het Westland en rond Aalsmeer de grootste concentratie glastuinbouw ter wereld.

De eerste kassen werden rond 1850 gebouwd. Hierin werden druiven gekweekt. Het waren simpele glazen kassen, die aan één kant tegen een muur leunden. Rond 1900 ontstonden de eerste druivenkassen die helemaal van glas waren en werden de kassen voor het eerst verwarmd. Voor die tijd werd voor de teelt van groenten en planten gebruikgemaakt van platglas (eenruiters en Lentse ramen) op platte broeibakken. De eerste warenhuizen werden omstreeks 1940 gebouwd door de eenruiters omhoog te brengen.

Tuinders ontdekten dat ze door teelt in verwarmde kassen met zoveel mogelijk glas meer opbrengst hadden van hun planten. Planten groeien namelijk sneller als ze meer licht krijgen en een constante warme omgeving hebben. Hierdoor konden ook andere producten gekweekt worden. Producten die anders alleen in warme landen groeien.

In het Westland begonnen de eerste glastuinbouwers met het kweken van komkommers onder platglas en druiven onder staandglas (serres). Het Westland is nog steeds een bekend glastuinbouwgebied. Er worden nu vele verschillende soorten groenten, bloemen en planten gekweekt. Een ander bekend glastuinbouw gebied dat ook in die tijd ontstond is Aalsmeer. In Aalsmeer worden voornamelijk potplanten en bloemen gekweekt. Nu zijn er ook belangrijke gebieden rond Venlo en in Zuid-oost Drenthe.

Recente ontwikkelingen (na 2000) zijn onder meer de gesloten kas, ook wel bekend als 'de kas als energiebron' en drijvende kassen, die in waterbergings/ -overloopgebieden kunnen worden gebruikt.

In Nederland zijn zo'n 9000 gespecialiseerde glastuinbouwbedrijven met in totaal 10.000 ha kassen. In deze glastuinbouw- en aanverwante bedrijven werkten in 1999 zo'n 150.000 mensen. Die produceerden samen voor zo'n 10 miljard gulden (ruim 4,5 miljard euro) aan groente, fruit, planten en bloemen. Bijna 80% daarvan werd geëxporteerd naar het buitenland.

Voor- en nadelen
Het kweken in kassen heeft een aantal grote voordelen boven het kweken in de buitenlucht. In kassen kan men zelf bepalen welke temperatuur het is en hoeveel water en licht de planten krijgen. Daardoor kan men beter van tevoren inschatten hoeveel, van welk gewas, wanneer klaar is. Daar komt nog eens bij dat men het hele jaar hetzelfde product kan kweken. En men kan in kassen planten of bloemen kweken waar dat normaal niet kan omdat het te koud is. Van dit alles is het grootste voordeel dat je planten en bloemen in al hun levensfases kunt kweken.

Het kweken in kassen heeft echter ook nadelen. Daarbij moet vooral gedacht worden aan het milieu. Het kost energie om een kas dag en nacht warm en voor sommige gewassen verlicht te houden. Daarnaast worden er mest en bestrijdingsmiddelen gebruikt om de planten te laten groeien. Per hoeveelheid geproduceerd product ligt het gebruik van meststoffen en gewasbeschermingsmiddelen/bestrijdingsmiddelen echter lager dan bij de minder beschermde 'onbedekte' buitenteelten.

De glastuinbouw timmert op dit moment hard aan de weg om het gebruik van bestrijdingsmiddelen en fossiele brandstoffen terug te dringen.

Bestrijdingsmiddelen, door het inzetten van natuurlijke vijanden, zodat er een biologisch evenwicht ontstaat.

Fossiele brandstoffen (aardgas of stookolie), door het gebruik van de geslotenkas en semi geslotenkas. In een geslotenkas wordt er door het openen van luchtramen niet meer gelucht in de zomer. De kas wordt hier, door koud bronwater gekoeld. Het bronwater wordt door de kaslucht opgewarmd en in een warmtebron opgeslagen. In de winter wanneer de kas verwarmd moet worden kan het opgewarmde water uit de warmtebron gebruikt worden.

Energiegebruik
Kassen moeten dag en nacht warm worden gehouden, en sommige planten moeten zelfs dag en nacht licht hebben. Dit kost veel energie. De Nederlandse tuinbouw gebruikt ongeveer tien procent van het totale Nederlandse aardgasverbruik.[1] Daar komt nog eens bij dat bij het gebruik van aardgas broeikasgassen vrijkomen. Die broeikasgassen zijn verantwoordelijk voor het zogeheten broeikaseffect.

Meststoffen
Planten hebben meststoffen nodig om te groeien. Tuinders geven die dan ook aan hun planten. Maar die planten kunnen maar een beperkte hoeveelheid meststof opnemen. Als de tuinder ze meer dan die hoeveelheid geeft, komt een deel van de meststoffen in de natuur terecht, met een milieuprobleem als gevolg. Door de meststoffen kunnen sommige planten extra hard groeien en verdringen ze andere soorten. Allerlei wilde planten verdwijnen op die manier. De biodiversiteit wordt zo kleiner.

Ook komen de meststoffen in het water terecht. Het water waar vissen in leven, maar ook het water waar drinkwater van gemaakt wordt. Dit is niet erg gezond, doordat meststoffen niet-natuurlijke bestandsdelen bevatten.

Bestrijdingsmiddelen
Gewasbeschermingsmiddelen worden gebruikt om de gewassen te beschermen tegen insecten, schimmels en bacteriën. Helaas blijven ook deze middelen niet in de kas, maar komen ze ook in het milieu terecht. Gewasbeschermingsmiddelen zorgen daar voor vrijwel dezelfde problemen als meststoffen. Ze bestrijden de insecten ook in de natuur, hoewel dat niet de bedoeling is. Een ander gevolg kan zijn dat de stoffen zich ophopen in dieren zoals vissen, hoger in de voedselketen, en ook daar zijn ze giftig. In de maatschappij is er daarnaast vrees dat de middelen op bijvoorbeeld groente blijven zitten.

Lichtvervuiling
De in de glastuinbouw toegepaste assimilatieverlichting vormde één van de grootste bronnen van lichtvervuiling. Het dag- en nachtritme van de natuur in de buurt van glastuinbouw raakte verstoord. Ook is lichtvervuiling hinderlijk voor astronomische waarneming. Om deze lichtvervuiling tegen te gaan, is wetgeving in het leven geroepen die de belichtende telers verplicht dichte schermen te gebruiken waardoor de lichtvervuiling deels teruggedrongen wordt.

Huidige innovaties
Door toenemende nationale en Europese regelgeving, de stijgende energieprijs, en het maatschappelijk debat over duurzaamheid is de sector genoodzaakt, continu te innoveren.

Energiegebruik
Een warmtekrachtkoppeling (midden) en een warmteopslagtank bij een glastuinbouwbedrijf in De Lier

Energie wordt gebruikt om de kassen te verwarmen, te verlichten (in sommige gevallen) en om CO2 te verkrijgen. Omdat de kosten van energie bij veel bedrijven meer dan 30% van de totale kosten bedragen valt hier veel winst te behalen.

Kwekers gebruiken al jaren de CO2 die vrijkomt bij het verwarmen van de kas, om het gewas sneller te laten groeien. Planten groeien door middel van het zogenaamde fotosynthese proces. Dit wil zeggen dat de bladgroenkorrels van de planten uit zonlicht, warmte, water en CO2 suikers maakt. Deze suikers gebruikt de plant weer om te groeien. Uit tests is gebleken dat door het verhogen van het CO2 gehalte de opbrengst stijgt. Voorheen werd er ’s zomers, wanneer geen extra warmte gewenst is, gestookt om het CO2 te verkrijgen. In 2005 is er gestart met het samenwerkingsverband Ocap. Deze transporteert het afvalproduct CO2 van de petrochemische industrie in de Botlek (Rotterdam) via een oude oliepijplijn naar de tuinbouwkassen in het Westland, Bleiswijk, Berkel-Rodenrijs en Bergschenhoek. Zo’n 500 tuinbouwbedrijven zijn momenteel aangesloten op dit netwerk, waardoor er een aanzienlijke hoeveelheid energie bespaard wordt.

Veel tuinders gebruiken tegenwoordig een WKK (Warmte Kracht Koppeling) installatie om de kas te verwarmen en tegelijkertijd stroom te produceren. Vrijgekomen CO2 wordt gebruikt om het gewas te laten groeien en elektriciteit wat niet gebruikt wordt, wordt teruggeleverd aan het energienet. Nadeel is dat men genoeg hectare moet bezitten om de geproduceerde warmte kwijt te kunnen. Bij een WKK wordt 95 tot 98% van de energie nuttig besteed. [2]

Meststoffen
Meststoffen zijn nodig, om het product te laten groeien. Om te voorkomen dat meststoffen in de natuur terechtkomen wordt er overwegend niet meer in de grond, maar bovenop de grond in substraat geteeld. Als substraat wordt voornamelijk steenwol gebruikt in de tuinbouw. Het water, met de daarin opgeloste meststoffen worden in recirculerende systemen steeds hergebruikt. Meststoffen komen hierdoor niet meer in het oppervlaktewater terecht, waardoor de waterkwaliteit verbetert.

Bestrijdingsmiddelen
Door veranderende nationale regelgeving en het ontdekken van biologische alternatieven worden steeds minder chemische bestrijdingsmiddelen gebruikt voor het beschermen van het product in de glastuinbouw.

Daarvoor in de plaats worden er biologische bestrijdingsmiddelen in de vorm van roofmijten, sluipwespen en resistente rassen ingezet. Door de integratie van de natuurlijke vijanden van de schadelijke insecten die in de kas voor kunnen komen, kan men vrijwel zonder insecticiden het gewas schoon houden van schadelijke insecten. Hiernaast worden in steeds meer kassen de ramen met gaas afgehangen, waardoor het voor schadelijke insecten (bijna) niet meer mogelijk is binnen te komen. Ook hierdoor is het gebruik van chemische middelen de afgelopen jaren sterk afgenomen. [3]

Schaalvergroting en automatisering
Om de winsten te verhogen gaan steeds meer bedrijven over tot schaalvergroting. Hierdoor zijn het aantal tuinbouwbedrijven in 25 jaar gehalveerd van 15.700 tot ruim 8.300 in 2006. Het oppervlak per bedrijf is wel hoger. In 1980 had een gemiddelde glastuinder 0,555 hectare teelt onder glas. In 2006 betrof het 1,245 hectare, wat neer komt op een stijging van 124%. Het aantal bedrijven in Nederland met een kassencomplex van 100 hectare of meer is van 2 in 1990 gestegen naar 69 in 2007. Het aantal bedrijven met een complex tussen de 50 en 100 hectare is gestegen van 39 naar 215 in 2007. [4]

Door schaalvergroting is het voor de ondernemer rendabel te investeren in automatiseringen als kasautomatisering en mechanisatie van het productieproces. Stijgende energieprijzen veroorzaken een extra focus op energiebesparende maatregelen, zoals WKK’s. [5]

Toekomstige ontwikkelingen
Van de gesloten kas wordt veel verwacht op de korte termijn. Na de eerste proefkas en de bouw van een aantal gesloten kassen is er sinds 2007 het door het ministrie van LNV opgezette subsidietraject “Marktintroductie Energie Innovaties” ter grootte van ca. 225 miljoen euro ter bevordering van de (semi) gesloten kas en andere energie besparende kassystemen.

Momenteel wordt in de glastuinbouw proeven gedaan met het gebruik van aardwarmte om de kas te verwarmen. Door het gebruik van aardwarmte is het niet meer noodzakelijk dat er gas gebruikt wordt voor de verwarming van de kas. Ook worden er proeven gedaan met het sluiten van de kas. 's Zomers wordt het overschot aan warmte door middel van een warmtewisselaar in een ondergrondse waterlaag opgeslagen en 's winters wordt het warme water uit de waterlaag gebruikt om met een warmtewisselaar de kas te verwarmen. Bijkomend voordeel van het sluiten van de kas is dat de CO2p-concentratie hoger is aangezien die niet kan weglekken door de, in de zomer, openstaande ramen en daardoor groeien de planten sneller.[6]

Een andere ontwikkeling is de LED-belichting. Sommige gewassen zoals rozen gebruiken, voor de hoogste opbrengst, ‘s nachts kunstverlichting. Ook wel assimilatieverlichting genoemd. De lampen die momenteel gebruikt worden hebben veel energie nodig, waardoor de gebruikskosten hoog zijn. Daarnaast geven deze lampen veel warmte af, waardoor het binnen in de kas te warm wordt. Gevolg is dat de tuinder de ramen open zet, zodat de warmte weg kan. Hierdoor treedt lichtvervuiling op. Het voordeel van LED-belichting is dat het energiezuiniger is vergeleken met de traditionele verlichting. Ook geven LED lampen minder warmte af en gaan ze langer mee. Verwacht wordt dat tussen 2010 en 2015 LED-belichting toegepast zal worden in de glastuinbouw. [7]

Politiek
Om de milieuschade van de glastuinbouw te verminderen, is in Nederland het Convenant Glastuinbouw en Milieu in 1997 ingesteld. Ook andere milieumaatregelen worden genomen, en het gebruik van biologische bestrijding wordt aangemoedigd.

De Nederlandse overheid wil dat de glastuinders milieuvriendelijker gaan werken, maar tegelijkertijd ook winst blijven maken. Om zowel aan het milieu als aan de economische kant te kunnen werken wordt een verandering (herstructurering) van de glastuinbouw nodig geacht. Er moeten nieuwe kassen komen, waarin milieuvriendelijker, maar ook efficiënter geproduceerd kan worden. Ook de gebieden waarin de kassen staan, moeten aangepast worden. En er moeten nieuwe gebieden komen, zodat de oude gebieden minder vol worden en ook daar ruimte ontstaat voor een milieuvriendelijker werkwijze.

Het ministerie van LNV heeft de 'Regeling structuurverbetering glastuinbouwbedrijven' gemaakt. Door deze regeling kan een tuinder bijvoorbeeld subsidie krijgen als hij zijn kas afbreekt en zijn land verkoopt aan de buurman die zijn bedrijf wil verbeteren. Ook kan een tuinder subsidie krijgen als hij een oude kas vervangt door een nieuwe, milieuvriendelijke kas.

Een belangrijk onderdeel van de herstructurering is het moderniseren van de glastuinbouwgebieden. Een groot deel van deze gebieden is verouderd. De wegen, de water- en de energievoorziening voldoen niet meer. Daarom moeten de bestaande gebieden opnieuw worden ingedeeld. Daarnaast moeten er nieuwe gebieden aangelegd worden. Een doel van de herstructuering was het creëren van 400 hectare (4.000.000 m2) nieuw kassengebied tot en met 2002.[8]

Areaalontwikkeling staandglas
Kassen
jaar ha
1940 2113
1946 1883
1950 2330
1956 3195
1960 4017
1965 5114
1970 7235
1975 7905
1980 8760
1985 8970
1990 9770
1995 10.155
2000 10.490
2003 10.470
2004 10.460
2005 10.495
2006 10.380
2007 10.375
2008 10.165

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is het areaal teruggelopen om daarna weer uit te breiden.

Laten we het een beetje relevant houden

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 10:54 schreef Morpheus2002 het volgende:

[..]

Vanavond ben ik er niet bij.
Gisteravond nog wel Call of Duty 4 Modern Warfare gespeeld, zag dat de BoF!'ers allemaal BF1943 aan het spelen waren

slimmerd

Ook een mooie tvp fer
Ben je al eens in luttelgeest wezen kijken naar die kas van 80 hectare?!

http://www.telegraaf.nl/t(...)_FREIRE__.html?p=1,1

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 19:55 schreef IJsmuts het volgende:
Ook een mooie tvp fer
Ben je al eens in luttelgeest wezen kijken naar die kas van 80 hectare?!

Ken de tuin niet (ook Google vertelt me weinig) maar ik denk niet dat die bij ons afzet. Vraag me zelfs af of t geen bloementuin is 80ha voor een enkele tuin is echt enorm veel, ben wel benieuwd naar meer info.

-edit-
Jet Bussemaker is naar eigen zeggen een wielerfan en ziet Thomas Dekker als Neerlands hoop in de wielersport

[ Bericht 16% gewijzigd door FJD op 17-07-2009 23:35:48 ]

Ik zal wel ff checken over die 80ha kas, is wel potplanten, geen komkommers, maar wordt volgens mij gebouwd door een combinatie en wordt grootste kas van NL, nu slapen

Owja, nog liefhebbers voor een G5 case? Er zijn er nog een stuk of 6, een wat mooer dan de andere en ik kan wel een prijsje regelen

Zo, net even wat bier gedronken, waren de officiele laatste biertjes voor mijn verjaardag, voor een bepaalde tijd althans...

Tijd om te gaan slapen

Trusten

zo, inmiddels erachter gekomen dat het torque schroeven zijn du sff bij de gamma geweest, schroevedraaiers en alu plaaten gehaald, dus we gaan vandaag even modden

@ Fer

quote:

Nieuwe kassen Luttelgeest snel uit de grond gestampt

Enorme kassen worden uit de grond gestampt langs de Kalenbergerweg bij Luttelgeest. Samen vormen zij de grootste kas van Nederland en die begint al aardig vorm te krijgen. Van het voorjaar begon de bouw van het complex, dat ook wel bekend staat als Luttelgeest II. En de eerste paprika's en tomaten worden komend voorjaar al geoogst.

Makelaar Johan Zandbergen van VSO Makelaars uit Dronten is er maar wat trots op. Het complete gebied voor Luttelgeest II beslaat 130 hectare grond. En dat moest hij lospeuteren bij de vier eigenaren en aan de man brengen. Ze wisten er drie kopers voor te vinden. "Onze grootste kavel ooit." Wat hem betreft heeft Luttelgeest II alleen maar voordelen voor het dorp, maar ook voor de Noordoostpolder. "Dit gebied had gewoon een economische motor nodig. Het moest wel gebeuren. En het levert honderden banen op. Natuurlijk zullen ook Polen die vacatures gaan vervullen, maar niet alles denk ik.''

Luttelgeest II is altijd een project van de lange adem geweest. Meerdere keren werd geprobeerd het van de grond te krijgen, maar het lukte steeds niet. Zandbergen: "Het oude plan sloot ook niet meer aan op de markt. Noordoostpolder wilde kassen tot vijf hectare verkopen aan verschillende telers, maar met de huidige gasprijzen moeten die wel grotere bedrijven hebben. Anders overleven ze het niet.'' Uiteindelijk werd het plan vrijgegeven. VSO Makelaars wist er wel raad mee en verkocht de 130 hectare binnen twee jaar tijd. "De grondprijzen zijn hier gunstig ten opzicht van het Westen, mede daarom was het zo snel verkocht'', legt Zandbergen uit. "Het is de eigenaren er alles aan gelegen om dit miljoenenproject zo snel mogelijk operationeel te hebben natuurlijk.''

De enorme kassen van het grootste kassencomplex van Nederland, zijn reuzen in vergelijking met de bouwwerken van Luttelgeest I. Zandbergen stuurt zijn auto even door het oude deel waar aanzienlijk kleinere kassen staan. "Wat een verschil hè? Terwijl dat voor die tijd echt hartstikke modern was.'' Hoewel dit gebied nog niet helemaal klaar is, heeft VSO makelaars zijn blik alweer gericht op het perceel ernaast. "Dat is twee keer zo groot als Luttelgeest II en heeft ook als bestemming kastuinbouw. Ik zie daar wel toekomst voor. Wat ons betreft gaan we daar ook snel mee aan de slag.''

Bron: De Stentor


Publicatiedatum: 13-8-2008

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 23:47 schreef jpjedi het volgende:
Echte fan ja

Jammer dat Mart daar dan niet even een opmerking over maakt Verder vergeet ze voor het gemak even Gesink, lijkt me toch een van de grotere talenten die we rond hebben rijden. 2x 4e in de Dauphine, 7e in de Vuelta en dit jaar 3e in de AGR. Maar goed, het was sowieso een jammerlijke gast, zal wel een lobby-actie van Mart zijn.

quote:

en lees jij de g&f niet als vakblad?

Ik zit toch meer in de logistiek en een SKU blijft een SKU Maar zou het wel meer moeten doen, pest is dat die blaadjes altijd ergens boven hangen dus die mis je nog wel eens.

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 09:52 schreef IJsmuts het volgende:
@ Fer

Die had ik ook gevonden ja Tja, het zijn enorme kassen en voor zover ik weet zetten wij hun producten niet af (maar pin me er niet op vast). Tis een enorm project waar veel geld in zit en met de huidige prijzendruk vind ik het persoonlijk een enorm groot risico. Voordelen van schaalvergroting houden ook een keer op he

Tvp

For other uses, see Tour de France (disambiguation).
Tour de France 2009 Tour de France

Race details
Date 4 to 26 July 2009
Region France and nearby countries
Local name(s) Le Tour de France
Nickname(s) La Grande Boucle
Type Stage race (Grand Tour)
Organiser Christian Prudhomme
Race director Jean-François Pescheux
History
First edition 1903
Editions 95 (2008)
First winner Maurice Garin
Most wins Lance Armstrong (7) 1999-2005
Most recent Carlos Sastre 2008
The Tour de France is an annual bicycle race that covers around 3,500 kilometres (2,200 mi) throughout France and bordering countries. The race lasts 23 days and attracts cyclists from around the world. The race is broken into day-long segments, called stages. Individual times to finish each stage are totalled to determine the overall winner at the end of the race. The rider with the lowest aggregate time at the end of each day wears a yellow jersey.[1] The course changes every year but it has always finished in Paris and in more recent years along the Champs-Élysées. There are similar races in Italy and Spain, but the Tour de France is the oldest, most prestigious and best known.

Contents [hide]
1 Description
2 Origins
3 The birth of the Tour
4 The first Tour de France
4.1 The result
4.2 Mountains
4.3 Distances
4.4 Early rules
4.5 Touriste-routiers and regionals
4.6 National teams
4.7 Return of trade teams
4.8 Politics
4.9 Organisers
5 The Tour Today
5.1 Famous stages
5.2 Prize money
5.3 Classification jerseys
5.3.1 Overall leader
5.3.2 Points classification
5.3.3 King of the Mountains
5.3.4 Other classifications
5.3.5 Historical jerseys
5.3.6 Lanterne rouge
5.4 Stages
5.4.1 Mass-start stages
5.4.2 Individual time trials
5.4.3 Team time trial
6 Culture
6.1 Customs
6.2 Social significance
6.3 The Tour in the arts
7 Doping
8 Deaths
9 Statistics
9.1 Winners
9.2 Classifications
9.3 Stage wins
9.4 Stage towns
9.5 Mountain tops
9.6 Miscellaneous statistics
10 See also
11 Directory of races and Jersey winners - 1903-2010
12 Notes
13 References
14 Further reading
15 External links



[edit] Description
The Tour de France is a bicycle race known around the world. It typically has 21 days, or stages, of racing. It covers from 3,000 to 4,000 kilometres (1,800 to 2,500 miles). The shortest Tour was in 1904 at 2,420 km, the longest in 1926 at 5,745 km. [2] The three weeks usually include two rest days, sometimes used to transport riders from a finish in one town to the start in another. The race alternates between clockwise and anticlockwise circuits of France. The New York Times said the "Tour de France is arguably the most physiologically demanding of athletic events." The effort was compared to "running a marathon several days a week for nearly three weeks", while the total elevation of the climbs was compared to "climbing three Everests."[3]


The 2004 Tour rides the Champs Élysées.The number of riders varies annually. There are usually 20 to 22 teams of nine riders. Entry is by invitation, first to the world's best professional teams as established by the governing body, the Union Cycliste Internationale, then to others chosen by the organiser. Team members help each other and are followed by managers and mechanics in cars.

Riders are judged by the time each has taken throughout the race, a ranking known as the general classification. There may be time deductions for finishing well in a daily stage or being first to pass an intermediate point. It is possible to win without winning a stage, as Greg LeMond did in 1990. There are subsidiary competitions (see below), some with distinctive jerseys for the best rider.

Riders normally start together each day, with the first over the line winning, but some days are ridden against the clock by individuals or teams. The overall winner is usually a master of the mountains and of these time trials. Most stages are in mainland France, although since the 1960s it has become common to visit nearby countries [4]. Stages can be flat, undulating or mountainous. Since 1975 the finish has been on the Champs-Élysées in Paris. Before 1975, the race finished at the Parc des Princes stadium in western Paris and at the Piste Municipale to the south of the capital.


[edit] Origins
Further information: Category:Tour de France by year


The roots of the Tour de France are in a cause célèbre which divided France at the end of the 19th century. The country divided over a soldier named Alfred Dreyfus, convicted – though later exonerated – of selling secrets to the Germans. Opinions became heated and there were demonstrations by both sides. One was what the historian Eugen Weber called "an absurd political shindig" at the Auteil horse-race course in Paris in 1899.[5] One of those involved was Albert de Dion, the owner of the De Dion-Bouton car works, who believed Dreyfus was guilty.[6] De Dion went to jail for 15 days and was fined 100 francs.

The incident, said Weber, was "tailor-made for the sporting press." The first and the largest daily sports newspaper in France was Le Vélo.[7] It sold 80,000 copies a day.[8] Its editor, Pierre Giffard, thought Dreyfus innocent. He reported the arrest in a way that displeased de Dion, who was so angry that he joined other anti-Dreyfusards such as Edouard Michelin and opened a rival daily sports paper, L'Auto.[9]

The new newspaper appointed Henri Desgrange as editor. He was a prominent cyclist and owner with Victor Goddet of the velodrome at the Parc des Princes[10]. De Dion knew him through his cycling reputation, through the books and cycling articles that he had written, and through press articles he had written for the Clément tyre company.


[edit] The birth of the Tour
L'Auto was not the success its backers wanted. Stagnating sales lower than the rival it was intended to surpass led to a crisis meeting on 20 November 1902 on the middle floor of L'Auto's office at 10 rue du faubourg Montmartre in Paris. The last to speak was the most junior there, the chief cycling journalist, a 26-year-old named Géo Lefèvre.[11] Desgrange had poached him from Giffard's paper. [12] Lefèvre suggested a six-day race of the sort popular on the track but all around France. [13] Long-distance cycle races were a popular means to sell more newspapers but nothing of the length that Lefèvre suggested had been attempted.[14] If it succeeded, it would help L'Auto match its rival and perhaps put it out of business. [15] It could, as Desgrange said, "nail Giffard's beak shut."[16][17] Desgrange and Lefèvre discussed it after lunch. Desgrange was doubtful but the paper's financial director, Victor Goddet, was enthusiastic. He handed Desgrange the keys to the company safe and said: "Take whatever you need."[18] L'Auto announced the race on 19 January 1903.


[edit] The first Tour de France
The plan was a five-stage race from 31 May to 5 July, starting in Paris and stopping in Lyon, Marseille, Bordeaux and Nantes before returning to Paris. Toulouse was added later to break the long haul across southern France from the Mediterranean to the Atlantic. Stages would go through the night and finish next afternoon, with rest days before riders set off again. But this proved too daunting and the costs too great for most [19] and only 15 entered. Desgrange had never been wholly convinced and he came close to dropping the idea [20] Instead, he cut the length to 19 days, changed the dates to 1 July to 19 July, and offered a daily allowance of five francs to any rider in the first 50 who had won less than 200 francs[21][22] and who had averaged at least 20kmh on all the stages.[23] That was what a rider would have expected to earn each day had he worked in a factory. [24] He also cut the entry fee from 20 to 10 francs and set the first prize at 12,000 francs and the prize for each day's winner at 3,000 francs. The winner would thereby win six times what most workers earned in a year. [25] That attracted between 60 and 80 entrants - the higher number may have included serious inquiries and some who dropped out - among them not just professionals but amateurs, some unemployed, some simply adventurous.[11]

Desgrange seems not to have forgotten the Dreyfus Affair that launched his race and raised the passions of his backers. He announced his new race on 1 July 1903 by citing the writer Émile Zola, whose open letter in which every paragraph started" J'accuse..." led to Drefus's acquittal. Establishing the florid style which he used henceforth, Desgrange wrote:

With the wide and powerful gesture that Zola lands to this ploughman in La Terre, L'Auto, a journal of ideas and action, is about to send out over France those tough and uncomplicated sowers of strength, the great professional roadsters.[26][27]
He continued:

From Paris to the blue waves of the Mediterranean, from Marseille to Bordeaux, passing along the roseate and dreaming roads sleeping under the sun, across the calm of the fields of the Vendée, following the Loire, which flows on still and silent, our men are going to race madly, unflaggingly. [28]
The first Tour de France started almost outside the Café Reveil-Matin at the junction of the Melun and Corbeil roads in the village of Montgeron. It was waved away by the starter, Georges Abran, at 3:16pm on 1 July 1903. L'Auto - which hadn't featured the race on its front page that morning[29][30] - reported:

The men waved their hats, the ladies their umbrellas. One felt they would have liked to touch the steel muscles of the most courageous champions since antiquity. Who will carry off the first prize, entering the pantheon where only supermen may go?[31]
Among the competitors were the eventual winner, Maurice Garin, his well-built rival Hippolyte Aucouturier, the German favourite Josef Fischer, and a collection of adventurers including one competing as "Samson".[32]

The race finished on the edge of Paris at Ville d'Avray, outside the Restaurant du Père Auto, before a ceremonial ride into Paris and several laps of the Parc des Princes. Garin dominated the race, winning the first and last two stages, at 25.68kmh. He won 6,075 francs. The last rider, Millocheau, finished 64h 47m 22s behind him.


[edit] The result
1: Maurice Garin (Lens), 94h 33s

2: Pothier (Cuy) at 2h 49m 45s

3: Augereau (Chatellerault) at 4h 29m 38s

4: Muller (Paris) at 4h 39m 45s

5: Jean Fischer (Boulogne-sur-Seine) at 4h 57m 58s

6: Samson (Brussels) at 4h 59m 48s

7: Kerff (Belgium) at 5h 52m 38s

8: Pasquier (Paris) at 10h 22m 27s

9: Beaugendre (Salbris) at 10h 52m 28s

10: Catteau (Tourcoing) at 12h 35m 54s

11: Jean Dargassies (Grisolles) at 13h 49m 54s

12: Payan (Alais) at 19h 9m 6s

13: Girbe (Paris) at 22h 17m 6s

14: Lechartier (Paris) at 24h 14m 27s

15: Joseph Fischer (Munich) at 25h 14m 40s

16: Foureaux (Paris) at 31h 35m 6s

17: Salais (Angers) at 32h 34m 57s

18: Moulin (Paris) at 49h 43h 29s

19: Borot (Paris) at 51h 37m 52s

20: Desvages (Paris) at 62h 54m 22s

21: Millocheau (Chartres) at 64h 47m 22s


The race captured the imagination. L'Auto's circulation rose from 25,000 to 65,000;[11] by 1908 it was a quarter of a million, and during the 1923 Tour 500,000. The record claimed by Desgrange was 854,000 during the 1933 Tour.[33]


[edit] Mountains
See also: Mountain tops, for the mountains today
Desgrange worried he was asking too much of competitors and stayed away in 1903, sending Lefèvre instead. His route included one mountain pass – the Ballon d'Alsace in the Vosges [34] - but several lesser cols. The first was the col des Echarmeaux, on the opening stage from Paris to Lyon, on what is now the old road from Autun to Lyon. The stage from Lyon to Marseille included the col de la République, also known as the col du Grand Bois, at the edge of St-Etienne. True mountains, however, were not included until the Pyrenees in 1910. In that year the race rode, or more walked, first the col d'Aubisque and then the nearby Tourmalet. Desgrange once more stayed away. Both climbs were mule tracks, a demanding challenge on heavy, ungeared bikes ridden by men with spare tyres around their shoulders and their food, clothing and tools in bags hung from their handlebars. The eventual winner, Octave Lapize, was second to the top of the Aubisque. He told waiting officials that they were "killers" (assassins).[35]

Desgrange was confident enough after the Pyrenees to include the Alps in 1911.[36]


[edit] Distances

Cycle-racing has a long historyThe Tour originally ran round the perimeter of France. Cycling was an endurance sport and the organisers realised the sales they would achieve by creating supermen of their competitors. Night riding was dropped after the second Tour in 1904, when there had been persistent cheating when judges could not see riders.[37] That reduced the daily and overall distance but the emphasis remained on endurance. Desgrange said his ideal race would be so hard that only one rider would make it to Paris.[38]

A succession of doping scandals in the 1960s, culminating in the death of Tom Simpson in 1967, led the Union Cycliste Internationale to limit daily and overall distances and to impose rest days. It was then impossible to follow the frontiers, and the Tour increasingly zig-zagged across the country, sometimes with unconnected days' races linked by train, while still maintaining some sort of loop. The modern Tour typically has around 20 daily stages and a total of 3,000 to 4,000 km (1,800 to 2,500 miles). The shortest Tour was in 1904 at 2,420 km, the longest in 1926 at 5,745 km.[2] The 2007 Tour was 3,569.9 km long.[2]


[edit] Early rules
Desgrange and his Tour invented bicycle stage racing.[39] Desgrange experimented with judging by elapsed time[40] and then by points for placings each day.[41] He stood out against multiple gears and for many years insisted riders use wooden rims, fearing the heat of braking while coming down mountains would melt the glue that held the tires.

His dream was a race of individuals. He invited teams but forbade their members to pace each other. He then went the other way and briefly ran the Tour as a giant team time-trial, teams starting separately with members pacing each other. He demanded riders mend their bicycles without help. He demanded they use the same bicycle from start to end. He at first allowed riders who dropped out one day to continue the next for daily prizes but not the overall prize. He allowed teams who lost members in the team time-trial years to recruit fresh replacements.

Above all, he conducted a campaign against the sponsors, bicycle factories, he was sure were undermining the spirit of a Tour de France of individuals.


[edit] Touriste-routiers and regionals
The first Tours were open to whoever wanted to compete. Most riders were in teams who looked after them. The private entrants were called touriste-routiers – tourists of the road – and were allowed to take part provided they make no demands on the organisers. Some of the Tour's most colourful characters have been touriste-routiers. One finished each day's race and then performed acrobatic tricks in the street to raise the price of a hotel.

There was no place for individuals in the post-1930s teams and so Desgrange created regional teams, generally from France, to take in riders who would not otherwise have qualified. The original touriste-routiers mostly disappeared but some were absorbed into regional teams.


[edit] National teams
The first Tours were for individuals and members of sponsored teams. There were two classes of race, one for the aces, the other for the rest, with different rules.[42] By the end of the 1920s, however, Desgrange believed he could not beat what he believed were the underhand tactics of bike factories.[43][44] When the Alcyon team contrived to get Maurice De Waele to win even though he was sick,[45] he said "My race has been won by a corpse" and in 1930 admitted only teams representing their country or region.[45][46]

National teams contested the Tour until 1961.[47] The teams were of different sizes. Some nations had more than one team and some were mixed in with others to make up the number. National teams caught the public imagination but had a snag: that riders might normally have been in rival trade teams the rest of the season. The loyalty of riders was sometimes questionable, within and between teams.


[edit] Return of trade teams
Riders in national teams wore the colours of their country and a small cloth panel on their chest that named the team for which they normally rode. Sponsors were always unhappy about releasing their riders into anonymity for the biggest race of the year and the situation became critical at the start of the 1960s. Sales of bicycles had fallen and bicycle factories were closing.[48] There was a risk, the trade said, that the industry would die if factories weren't allowed the publicity of the Tour de France.

The Tour returned to trade teams in 1962,[49] although with further problems. Doping had become a problem and tests were introduced for riders. Riders went on strike near Bordeaux in 1966 [50][51] and the organisers suspected sponsors provoked them. The Tour returned to national teams for 1967 and 1968[52] as "an experiment"[53] The author Geoffrey Nicholson identified a further reason: opposition to closure of roads by a race criticised as crassly commercial[54][55] He said:

What the Tour did to placate the opposition in 1967 was to play the patriotic card. It scrapped trade teams in favour of national teams... since a contest between squads in French and Belgian colours would appear less blatantly commercial than one between Ford-France-Gitane and Flandria-Romeo. 'It was being done,' said L'Équipe, the voice of the Tour, 'in response to the noble and superior interests of the race, to the wishes of the public and the desires of the public authorities.'[54]

The sponsors had to accept the change, but did so with ill-grace. The new arrangement, they argued, was basically unfair: they paid the riders' salaries all summer only to be denied publicity from the season's major event. They also pointed to the danger of collusion between trade-team colleagues of different nationalities... Indeed loyalties were put under so much strain that the experiment was dropped after only two seasons.[54]

The Tour returned to trade teams in 1969[56] with a suggestion that national teams could come back every few years. It never happened.


[edit] Politics
No teams from Italy, Germany or Spain participated in the 1939 Tour de France because of political tensions preceding World War II, and the race was not held again until 1947, although other races were held in that period (see Tour de France during the Second World War).


[edit] Organisers

The peloton of the Tour de FranceThe first organiser was Henri Desgrange, although daily running of the 1903 race was by Lefèvre. He followed riders by train and bicycle. In 1936 Desgrange had a prostate operation. At the time, two operations were needed; the Tour de France was due to fall between them. Desgrange persuaded his surgeon to let him follow the race.[57] The second day proved too much and, in a fever at Charleville, he retired to his château at Beauvallon. Desgrange died at home on the Mediterranean coast on 16 August 1940.[57] The race was taken over by his deputy, Jacques Goddet.[58] War interrupted the Tour. The German Propaganda Staffel wanted it to be run and offered facilities otherwise denied, in the hope of maintaining a sense of normality.[57][59] They offered to open the borders between German-occupied France in the north and nominally independent Vichy France in the south but Goddet refused.[57][60]


Jacques Goddet memorial at the top of the TourmaletIn 1944, L'Auto was closed – its doors nailed shut – and its belongings, including the Tour, sequestrated by the state for publishing articles too close to the Germans.[61] Rights to the Tour were therefore owned by the government. Jacques Goddet was allowed to publish another daily sports paper, L'Équipe, but there was a rival candidate to run the Tour: a consortium of Sports and Miroir Sprint. Each organised a candidate race. L'Équipe and Le Parisien Libéré had La Course du Tour de France[62] and Sports and Miroir Sprint had La Ronde de France. Both were five stages, the longest the government would allow because of shortages.[63] L'Équipe's race was better organised and appealed more to the public because it featured national teams which had been successful before the war, when French cycling was at a high. L'Équipe was given the right to organize the 1947 Tour de France.[57]

L'Équipe's finances were never sound and Goddet accepted an advance by Émilion Amaury, who had supported his bid to run the post-war Tour.[57] Amaury was a newspaper magnate whose condition was that his sports editor, Félix Lévitan should join Goddet for the Tour.[57] The two worked together, Goddet running the sporting side and Lévitan the financial.

Lévitan began to recruit sponsors, sometimes accepting prizes in kind if he could not get cash.[64] He introduced the finish of the Tour at the Avenue des Champs-Élysées in 1975. He left the Tour on 17 March 1987 after losses by the Tour of America, in which he was involved. The claim was that it had been cross-financed by the Tour de France.[57] Lévitan insisted he was innocent but the lock to his office was changed and his job was over.[57] Goddet retired the following year. They were replaced by a cognac salesman called Jean-François Naquet-Radiguet and a year later by Jean-Marie Leblanc. The former television presenter Christian Prudhomme - he commentated on the Tour among other events - replaced Leblanc in 2005, having been assistant organiser for two years.

Prudhomme works for the Société du Tour de France, a subsidiary of Amaury Sport Organisation (ASO), which is part of the media group that owns 'L'Équipe. It employs around 70 people full time, in an office facing but not connected to L'Équipe in the Issy-les-Moulineaux area of outer western Paris. That number expands to about 220 during the race itself, not including 500 contractors employed to move barriers, erect stages, signpost the route and other work.[65]


[edit] The Tour Today

[edit] Famous stages

Altitude profile of the Alpe d'Huez climb.The race has finished since 1975 with laps of the Champs-Élysées. This stage rarely challenges the leader because it is flat and the leader usually has too much time in hand to be denied. But in 1987, Pedro Delgado broke away on the Champs to challenge the 40-second lead held by Stephen Roche. He and Roche finished in the peloton and Roche won the Tour.

In 1989 the last stage was a time trial. Greg LeMond overtook Laurent Fignon to win by eight seconds, the closest margin.

The climb of Alpe d'Huez is a favourite, providing a stage in most Tours. In 2004, a time trial ended at Alpe d'Huez. Riders complained about abusive spectators and the stage may not be repeated.[66][67] Mont Ventoux is often claimed to be the hardest in the Tour because of the harsh conditions.

To host a stage start or finish brings prestige and business to a town. The prologue and first stage are particularly prestigious. Usually one town will host the prologue (too short to go between towns) and the start of stage 1. In 2007 director Christian Prudhomme said that "in general, for a period of five years we have the Tour start outside France three times and within France twice."[68]


[edit] Prize money
Prize money has always been awarded. From 20,000 old francs the first year,[69] prize money has increased each year. Prizes and bonuses are awarded for daily placings and final placings at the end of the race. In 2009, the winner received ¤450,000, while each of the 21 stage winners won ¤8,000 (¤10,000 for the team time-trial stage). The winners of the green and polka-dot jersey competitions each win ¤25,000, the white jersey competition and the combativity prize ¤20,000, and ¤50,000 for the winner of the overall team standings (calculated by adding the cumulative times of the best three riders in each team).[70]

The Souvenir Henri Desgrange, in memory of the founder of the Tour, is awarded to the first rider over the Col du Galibier where his monument stands,[70] or to the first rider over the highest col in the Tour. In 2008 it was awarded for traversing the Col de la Bonette. A similar award is made at the summit of the col du Tourmalet, at the memorial to Jacques Goddet, Desgrange's successor.


[edit] Classification jerseys
The aim of riders is to win overall but there are three further competitions: points, mountains and for the best young rider. The leaders of the competitions wear a distinctive jersey, awarded after each stage. When a single rider is entitled to more than one jersey, he wears the most prestigious and the second rider in the other classification wears the jersey of this (less prestigious) classification jersey. For instance: the overall and points competitions may be led by the same rider and the fastest on time will wear the yellow jersey while the rider second in the points competition will wear the green jersey.

The Tour's colors have been adopted by other races and thus have meaning within cycling generally. For example, the Tour of Britain has yellow, green, and polka-dot jerseys with the same meaning as the Tour. The Giro d'Italia differs in awarding the leader a pink jersey, being organized by La Gazzetta dello Sport, which has pink pages.


[edit] Overall leader
Main article: maillot jaune

Seven-time winner Lance Armstrong in the maillot jaune.
Maillot jauneThe maillot jaune (yellow jersey) is worn by the general classification leader. The winner of the first Tour wore not a yellow jersey but a green armband.[11] The first yellow was first awarded formally to Eugène Christophe, for the stage from Grenoble on 19 July 1919.[71] However, the Belgian rider Philippe Thys, who won in 1913, 1914 and 1920, recalled in the Belgian magazine Champions et Vedettes when he was 67 that he was awarded a yellow jersey in 1913 when Henri Desgrange asked him to wear a coloured jersey. Thys declined, saying making himself more visible would encourage others to ride against him.[11][72] He said:

He then made his argument from another direction. Several stages later, it was my team manager at Peugeot, (Alphonse) Baugé, who urged me to give in. The yellow jersey would be an advertisement for the company and, that being the argument, I was obliged to concede. So a yellow jersey was bought in the first shop we came to. It was just the right size, although we had to cut a slightly larger hole for my head to go through.[72][73][n 1]
He spoke of the next year, when "I won the first stage and was beaten by a tyre by Bossus in the second. On the following stage, the maillot jaune passed to Georget after a crash."

The Tour historian Jacques Augendre called Thys "a valorous rider ... well-known for his intelligence" and said his claim "seems free from all suspicion". But: "No newspaper mentions a yellow jersey before the war. Being at a loss for witnesses, we can't solve this enigma."[74]

The first rider to wear the yellow jersey from start to finish was Ottavio Bottecchia of Italy in 1924.[75] The first company to pay a daily prize to the wearer of the yellow jersey – known as the "rent" – was a wool company, Sofil, in 1948.[76] The greatest number of riders to wear the yellow jersey in a day is three: Nicolas Frantz, André Leducq and Victor Fontan shared equal time for a day in 1929 and there was no rule to split them.[76]


[edit] Points classification
Main article: maillot vert
See also: Points classification
The maillot vert (green jersey) is awarded for sprint points. At the end of each stage, points are earned by the riders who finish first, second, etc. Points are higher for flat stages, as sprints are more likely, and less for mountain stages, where climbers usually win. In the current rules, there are five types of stages: flat stages, intermediates stages, mountain stages, individual time trial stages and team time trial stages. The number of points awarded at the end of each stage are:

Flat stages
35, 30, 26, 24, 22, 20, 19, 18, 17, 16, 15, 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2 and 1 points are awarded to the first 25 riders across the finish.
Medium-mountain stages
25, 22, 20, 18, 16, 15, 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 points are awarded to the first 20 riders across the finish.
High-mountain stages
20, 17, 15, 13, 12, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 points are awarded to the first 15 riders across the finish.
Time-trials
15, 12, 10, 8, 6, 5, 4, 3, 2, 1 points are awarded to the top 10 finishers of the stage.
In addition, stages can have one or more intermediate sprints: 6, 4, and 2 points are awarded to the first three cyclists passing these lines.

In case of a tie, the number of stage wins determine the green jersey, then the number of intermediate sprint victories, and finally, the rider's standing in the overall classification.

The points competition began in 1953, to mark the 50th anniversary. It was called the Grand Prix du Cinquentenaire and won by Fritz Schaer of Switzerland. The first sponsor was La Belle Jardinière. The current sponsor is Pari Mutuel Urbain, a state betting company.[77]


[edit] King of the Mountains
Main article: Polka dot jersey

Michael Rasmussen wearing the polka dot jersey on the individual time trial (stage 20) of the 2005 Tour de France.The King of the Mountains wears a white jersey with red dots (maillot à pois rouges), inspired by a jersey that Félix Lévitan saw at the Vélodrome d'Hiver in Paris in his youth. The competition gives points to the first to top designated hills and mountains.

Climbs rated "hors catégorie" (HC): 20, 18, 16, 14, 12, 10, 8, 7, 6 and 5.

Category 1: 15, 13, 11, 9, 8, 7, 6 and 5.

Category 2: 10, 9, 8, 7, 6, and 5.

Category 3: 4, 3, 2 and 1.

Category 4: 3, 2 and 1.

For the last climb of a stage, points are doubled for HC and categories one and two.

The best climber was first recognised in 1933, prizes were given from 1934 and the jersey was introduced in 1975.[77]


[edit] Other classifications
The maillot blanc (white jersey) is for the best rider under 25 on 1 January that year.

The prix de la combativité goes to the rider who most animates the day, usually by trying to break clear of the field. The most combative rider wears a number printed white-on-red instead of black-on-white next day. An award goes to the most aggressive rider throughout the Tour. Already in 1908 a sort of combativity award was offered, when Sports Populaires and L'Education Physique created Le Prix du Courage, 100 francs and a silver gilt medal for "the rider having finished the course, even if unplaced, who is particularly distinguished for the energy he has used."[75][78] The modern competition started in 1958.[75][79] In 1959, a Super Combativity award for the most combative cyclist of the Tour was awarded. It was initially not rewarded every year, but since 1981 it has been given annually.

The team prize is assessed by adding the time of each team's best three riders each day. The competition does not have its own jersey but since 2006 the leading team has worn numbers printed black-on-yellow. The competition has existed from the start; the most successful trade team is Alcyon, which won from 1909 to 1912 and from 1927 to 1929. The best national teams are France and Belgium, with 10 wins each.[77]


[edit] Historical jerseys
Previously, there was a red jersey for points awarded to the first three to pass intermediate points during the stage. These sprints also scored points towards the green jersey and bonuses towards the overall classification. The sprints remain, with points for the green jersey. The red jersey was abolished in 1989.[80]

There was also a combination jersey, scored on a points system based on standings for the yellow, green, red, and polka-dot jerseys. The design was a patchwork, with areas resembling each individual jersey design. This was abolished in the same year as the red jersey.


[edit] Lanterne rouge
The rider who has taken most time is called the lanterne rouge (English: red lantern) and in past years sometimes carried a small red light beneath his saddle. Such was sympathy that he could command higher fees in the round-the-houses races that followed the Tour. The custom died along with the races. For some years the organisers experimented with sending home the last rider every day, to encourage more competitive racing.


[edit] Stages
See also: Stage (bicycle race)

[edit] Mass-start stages

A collected peloton in the 2006 Tour.Riders in most stages start together. The first kilometres, the départ fictif, are a rolling start without racing. The real start, the départ réel is announced by the Tour director's waving a white flag.

Riders are permitted to touch, but not push or nudge, and to slipstream (see drafting). The first to cross the line wins. On flat stages or stages with low hills, particularly in the first week, this leads to spectacular mass sprints.

All riders in a group finish in the same time as the lead rider. This avoids dangerous mass sprints. It is not unusual for the entire field to finish in a group, taking time to cross the line but being credited with the same time.

Time bonuses used to be awarded to the first three at intermediate sprints and stage finishes, but this was discontinued with the 2008 race. Riders who crash in the last three kilometres are credited with the time of the group they were with.[81] This prevents riders being penalized for accidents that do not reflect their performance on the stage, given that crashes in the final kilometre can be pileups that are hard to avoid. The final kilometre is indicated by a red triangle – the flamme rouge – above the road.

Stages in the mountains almost always cause major shifts in the general classification. On ordinary stages, most riders can stay in the peloton to the finish; during mountain stages, some lose 40 minutes. The mountains often decide the Tour. Mountain stages bring spectators who line the roads by the thousands.


[edit] Individual time trials
See also: Individual time trial and Time trialist

Lance Armstrong riding the prologue of the 2004 Tour.In an individual time trial each rider rides individually against the clock. The first stage is often a short trial, a prologue, to decide who wears yellow on the opening day.

There are usually two or three time trials. One may be a team time trial. Traditionally the final time trial has been the penultimate stage, and determines the winner before the final ordinary stage which is not ridden competitively until the last hour.


[edit] Team time trial
See also: Team time trial
A team time trial (TTT) is a race against the clock in which each team rides alone. The time is that of the fifth rider of each team: riders more than a bike-length behind their team's fifth rider are awarded their own times. The TTT has been criticised for favouring strong teams and handicapping strong riders in weak teams. After a four-year absence, the TTT returned to the Tour de France in 2009.


[edit] Culture

The Red Devil in Germany in 2005The Tour is important for fans in Europe. Millions[82] line the route, some having camped a week to get the best view. The journalist Pierre Chany wrote:

The Tour de France has the major fault of dividing the country, the smallest hamlets, even families, into rival factions. I know a man who grabbed his wife and held her on the grill of a lighted stove, sitting with her dress pulled up, to punish her for favouring Jacques Anquetil while he admired Raymond Poulidor. The following year, the woman became a Poulidoriste, but too late: the husband had changed his allegiance to Felice Gimondi. The last I heard, they were digging their heels in and the neighbours were complaining.[83]
Part of the crowd each day is Didi Senft who, in a red devil costume, has been the Tour devil or El Diablo since 1993. The inspiration is attributed to the final kilometre of each stage, indicated by La Flamme Rouge, a red triangle, over the road. His television coverage has decreased over the 2009 tour due to a sponsorship deal taken up by Senft.

It is common for farmers to build dioramas out of hay or mowed into the fields, depicting bicycles and "vive le tour." There was a competition for the best in 2008.

A carnival atmosphere prevails before the riders pass. Any cyclist is free to attempt the course in the morning, after which a cavalcade of advertising vehicles passes, blaring music and tossing hats, souvenirs, sweets and samples. As word passes that the riders are approaching, fans sometimes encroach on the road until they are an arm's length from riders.


[edit] Customs
The riders temper their competitiveness with a code of conduct. It is unsporting to attack a leading rider delayed by misfortune. Attacking in the feed zone is not seen as sporting. Not sticking to customs can lead to animosity. Unless the gap between the top two is close, riders generally do not attack on the final stage, leaving the leader to his glory. Rider number 13 is allowed to wear one of his numbers upside down.


[edit] Social significance

School book by Augustine Fouillée under the 'nom de plume' G. Bruno.The Tour de France appealed from the start not just for the distance and its demands but because it appealed to a wish for national unity,[84] a call to what Maurice Barrès called the France "of earth and deaths" or what Georges Vigarello called "the image of a France united by its earth."[85]

The image had been started by the 1877 travel/school book Le Tour de la France par deux enfants.[n 2] It told of two boys, André and Julien, who "in a thick September fog left the town of Phalsbourg in Lorraine to see France at a time when few people had gone far beyond their nearest town."

The book sold six million copies by the time of the first Tour de France[84], the biggest selling book of 19th century France (other than the Bible).[86] It stimulated a national interest in France, making it "visible and alive", as its preface said. There had already been a car race called the Tour de France but it was the publicity behind the cycling race, and Desgrange's drive to educate and improve the population,[87] that inspired the French to know more of their country.[88]

The academic historians Jean-Luc Boeuf and Yves Léonard say most people in France had little idea of the shape of their country until L'Auto began publishing maps of the race. They wrote:

At the start of the 20th century, the French were still largely ignorant (connaissent encore très mal) of the geography of their country. Maps were rare and little used, even at school. The physical shape of France and its contours remained an unknown for most Frenchmen... Efforts to interest school children in the image in general and maps in particular were in vain. The book Tour de France par Deux Enfants didn't have a map of France before its 1905 edition, by which time it had sold seven million copies![89]

By the maps of France [that it published], the Tour de France became at the same time a teacher, in printing a map of the contours of the country – which was rare at least until the Great War – and populist in portraying France as a hexagon, a France not only amputated from 1903 of its "lost provinces" but also its overseas possessions and Corsica, never visited in a century and still missing from maps of the Tour de France.[89][n 3]

Eugen Weber, in the foreword to Tour de France: 1903-2003 says:

The Tour contributed more to France than new-model heroes. It put flesh on the bones of values taught in school but seldom internalized: effort, courage, determination, stoic endurance of pain, and even fair play. It familiarized a nation with its geography. It brought life, activity, excitement into small towns where very little happened; it introduced a festive atmosphere wherever it passed; and it acquainted provincial backwaters with spectacular displays previously available only in big cities. .[90]

Raymond PoulidorThe Tour de France has also given the language a word for a popular but persistent loser. Raymond Poulidor never won the Tour de France but was more popular than his rival, Jacques Anquetil, who won five times and unfailingly beat him. Poulidor is now associated with bad luck or a hard life, as an article by Jacques Marseille showed in Le Figaro when it was headlined "This country is suffering from a Poulidor Complex".[91][92]


[edit] The Tour in the arts
The Tour has inspired several popular songs in France, notably P'tit gars du Tour (1932), Les Tours de France (1936) and Faire le Tour de France (1950). Kraftwerk had a hit with Tour de France in 1983 – described as a minimalistic "melding of man and machine"[93] – and produced an album, Tour de France Soundtracks in 2003, the centenary of the Tour. The race inspired Queen's 1978 single Bicycle Race as it passed Freddie Mercury's hotel.

In films, the Tour was background for Cinq Tulipes Rouges (1949) by Jean Stelli, in which five riders are murdered. La Course en Tête (1974) followed Eddy Merckx and was selected for the Cannes Film Festival. A burlesque in 1967, Les Cracks by Alex Joffé, with Bourvil et Monique Tarbès, also featured him. Patrick Le Gall made Chacun son Tour (1996). Le Vélo de Ghislain Lambert (2001) featured the Tour of 1974.

In 2005, three films chronicled a team. The German Höllentour, translated as Hell on Wheels, records 2003 from the perspective of Team Telekom. The film was directed by Pepe Danquart, who won an Academy Award for Live Action Short Film in 1993 for Black Rider (Schwarzfahrer).[94] Also released was Danish film Overcoming by Tómas Gislason, which records the 2004 Tour de France from the perspective of Team CSC.

Wired to Win : Surviving the Tour de France chronicles Française des Jeux riders Baden Cooke and Jimmy Caspar in 2003. By following their quest for the green jersey, won by Cooke, the film looks at the working of the brain. The film, made for IMAX theaters, appeared in December 2005. It was directed by Bayley Silleck, who was nominated for an Academy Award for Documentary Short Subject in 1996 for Cosmic Voyage.[95]

A fan, Scott Coady, followed the 2000 Tour with a handheld video camera to make The Tour Baby!, which raised $160,000 to benefit the Lance Armstrong Foundation,[96] and made a 2005 sequel,Tour Baby Deux!.

Vive Le Tour by Louis Malle is an 18-minute short of 1962. The 1965 Tour was filmed by Claude Lelouch in Pour un Maillot Jaune. This 30-minute documentary has no narration and relies on sights and sounds of the Tour.

Höllentour at the Internet Movie Database
Overcoming at the Internet Movie Database
Vive Le Tour at the Internet Movie Database
Wired to Win at the Internet Movie Database
Pour un Maillot Jaune at the Internet Movie Database
In fiction, the 2003 animated feature Les Triplettes de Belleville (The Triplets of Belleville) ties into the Tour de France.

Triplettes de Belleville, Les at the Internet Movie Database
Amélie has clips from several Tours, including one in which a horse joins the peloton.

Lance Armstrongs exploits in the Tour have made him a global superstar. This had led to numerous references in many forms of media which include appearances in movies such as Dodgeball and You, Me, and Dupree.


[edit] Doping
Main article: Doping at the Tour de France
See also: Festina affair and Doping at the 2007 Tour de France

Spectators' banner during the Tour de France 2006Allegations of doping have plagued the Tour almost since 1903. Early riders consumed alcohol and used ether, to dull the pain. Over the years they began to increase performance and the International Cycling Union (UCI) and governments enacted policies to combat the practice.

In 1924, Henri Pélissier and his brother Charles told the journalist Albert Londres they used strychnine, cocaine, chloroform, aspirin, "horse ointment" and other drugs.[97] The story was published in 'Le Petit Parisien' under the title Les Forçats de la Route ('The Convicts of the Road')[11][98][99][100]

On 13 July 1967, British cyclist Tom Simpson died climbing Mont Ventoux after taking amphetamine. In 1998, the "Tour of Shame", Willy Voet, soigneur for the Festina team, was arrested with erythropoietin (EPO), growth hormones, testosterone and amphetamine. Police raided team hotels and found products in possession of TVM. Riders went on strike. After mediation by director Jean-Marie Leblanc, police limited their tactics and riders continued. Some riders had abandoned and only 96 finished the race. In a 2000 trial, it became clear that management and health officials of the Festina team had organised the doping.

Further measures were introduced by race organizers and the UCI, including more frequent testing and tests for blood doping (transfusions and EPO use). A new, independent organization, the World Anti-Doping Agency (WADA), was created. In 2002, the wife of Raimondas Rum¨as, third in the 2002 Tour de France, was arrested after EPO and anabolic steroids were found in her car. Rum¨as, who had not failed a test, was not penalised. In 2004, Philippe Gaumont said doping was endemic to his Cofidis team. Fellow Cofidis rider David Millar confessed to EPO after his home was raided. In the same year, Jesus Manzano, a rider with the Kelme team, alleged he had been forced by his team to use banned substances.[101]


l'Équipe cover accusing Armstrong of doping. The title roughly translates to "The Armstrong lie".Doping controversy involving unproven and arguably spurious allegations have surrounded Lance Armstrong, although he has never tested positive or been formally accused of doping. In August 2005, one month after Armstrong's seventh consecutive victory, L'Équipe made subsequently unproven and unsubstantiated allegations that Armstrong used EPO in the 1999 race.[102][103] Armstrong denied using EPO. At the same Tour, Armstrong's urine showed traces of a glucocorticosteroid hormone, although below the positive threshold. He said he had used skin cream containing triamcinolone to treat saddle sores.[104] Armstrong said he had received permission from the UCI to use this cream.[105]

The 2006 Tour had been plagued by the Operación Puerto doping case before it began, favorites such as Jan Ullrich and Ivan Basso banned by their teams a day before the start. Seventeen riders were implicated. Then the American rider Floyd Landis had a positive test for testosterone after he won stage 17; this was confirmed in his "B" sample result, published on 5 August 2006. On 30 June 2008 Landis lost his appeal to the Court of Arbitration for Sport.[106]

On 24 May 2007, Erik Zabel admitted using EPO during the first week of the 1996 Tour,[107] when he won the maillot vert (green jersey). Following his plea that other cyclists admit to drugs, former winner Bjarne Riis admitted in Copenhagen on 25 May 2007 that he used EPO regularly from 1993 to 1998, including when he won the 1996 Tour.[108] His admission meant the top three in 1996 were all linked to doping, two admitting cheating.

On 24 July 2007 Alexander Vinokourov tested positive for a blood transfusion (Blood doping) after winning a time trial, prompting his Astana team to pull out and police to raid the team's hotel.[109] Next day Cristian Moreni tested positive for testosterone. His Cofidis team pulled out.[110]

The same day, leader Michael Rasmussen was removed for "violating internal team rules" by missing random tests on 9 May and 28 June. Rasmussen claimed to have been in Mexico. The Italian journalist Davide Cassani told Danish television he had seen Rasmussen in Italy. The alleged lying prompted his firing by Rabobank.[111]

On 11 July 2008 Manuel Beltrán tested positive for EPO after the first stage.[112]

On 17 July 2008, Ricardo Riccò tested positive for Continuous Erythropoiesis Receptor Activator (a variant of EPO),[113] after the fourth stage.

In October 2008, it was revealed that Ricco's teammate and Stage 10 winner Leonardo Piepoli, as well as Stefan Schumacher[114] – who won both time trials – and Bernhard Kohl[115] – 3rd of the General Classification and King of the Mountains – had been tested positive.


[edit] Deaths
Cyclists who have died during the Tour de France:

See also: List of professional cyclists who died during a race
1910: French racer Adolphe Helière drowned at the French Riviera during a rest day.
1935: Spanish racer Francisco Cepeda plunged down a ravine on the Col du Galibier.
1967: 13 July, Stage 13: Tom Simpson died of heart failure during the ascent of Mont Ventoux. Amphetamines were found in Simpson's jersey and in blood.
1995: 18 July, stage 15: Fabio Casartelli crashed at 88 km/h (55 mph) while descending the Col de Portet d'Aspet.
Another four fatal accidents have occurred for non-riders:

1957: 14 July, motorcycle rider Rene Wagter and passenger Alex Virot, a journalist for Radio-Luxembourg, went off a road in mountains near Ax-les-Thermes.
1958: An official, Constant Wouters, died after an accident with sprinter André Darrigade at the Parc des Princes.[116]
2000: A 12-year-old from Ginasservis known as Phillippe was hit by a car in the Tour de France publicity caravan.[117]
2002: A seven-year-old boy, Melvin Pompele, died near Retjons after running in front of the caravan.[117]

[edit] Statistics

[edit] Winners
One rider has won seven times:

Lance Armstrong ( United States) in 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, and 2005 (seven consecutive years).
Four riders have won five times:

Jacques Anquetil ( France) in 1957, 1961, 1962, 1963 and 1964;
Eddy Merckx ( Belgium) in 1969, 1970, 1971, 1972 and 1974;
Bernard Hinault ( France) in 1978, 1979, 1981, 1982 and 1985;
Miguel Indurain ( Spain) in 1991, 1992, 1993, 1994 and 1995 (the first to do so in five consecutive years).
Three riders have won three times:

Philippe Thys ( Belgium) in 1913, 1914, and 1920;
Louison Bobet ( France) in 1953, 1954, and 1955;
Greg LeMond ( United States) in 1986, 1989, and 1990.
Seven riders have won the Tour de France and the Giro d'Italia in the same year:

Eddy Merckx ( Belgium) three times, in 1970, 1972, 1974
Fausto Coppi ( Italy) two times, in 1949, 1952
Bernard Hinault ( France) two times, in 1982, 1985
Miguel Indurain ( Spain) two times, in 1992, 1993
Jacques Anquetil ( France) one time, in 1964
Stephen Roche ( Ireland) one time, in 1987
Marco Pantani ( Italy) one time, in 1998
The youngest Tour de France winner was Henri Cornet ( France), aged 19 in 1904. Next youngest was Romain Maes ( Belgium), aged 21 in 1935.

The oldest winner was Firmin Lambot ( Belgium), aged 36 in 1922. Next oldest were Henri Pélissier ( France) (1923) and Gino Bartali ( Italy) (1948), both 34.

Gino Bartali holds the longest time span between titles, having earned his first and last Tour victories 10 years apart (in 1938 and 1948).

Riders from France have won most (36), followed by Belgium (18), Spain (11), United States (10), Italy (9), Luxembourg (4), Switzerland and the Netherlands (2 each) and Ireland, Denmark and Germany (1 each).

See also List of Tour de France winners


[edit] Classifications
One rider has won the points competition six times:

Erik Zabel ( Germany) 1996, 1997, 1998, 1999, 2000 and 2001 (consecutive years)
One rider has been King of the Mountains seven times:

Richard Virenque ( France) in 1994, 1995, 1996, 1997, 1999, 2003 and 2004.
Two riders have been King of the Mountains six times:

Federico Bahamontes ( Spain) in 1954, 1958, 1959, 1962, 1963, 1964
Lucien van Impe ( Belgium) in 1971, 1972, 1975, 1977, 1981, 1983
One rider has won the youth classification three times:

Jan Ullrich ( Germany) 1996, 1997, 1998. In these years however, this classification did not have its own leader jersey.
One rider has been King of the Mountains, won the points competition, and the Tour in the same year:

Eddy Merckx ( Belgium) in 1969. Merckx would also have won the award for best young rider had it existed. That competition was not initiated until 1975.
The most appearances have been by Joop Zoetemelk ( Netherlands) with 16, which includes 12 top ten finishes and no abandonments. Three riders (Lucien van Impe ( Belgium) (one Tour win), Guy Nulens ( Belgium) and Viatcheslav Ekimov ( Russia)) have made 15 appearances; van Impe and Ekimov finished all 15 whereas Nulens abandoned twice.

In the early years of the Tour, cyclists rode individually, and were sometimes forbidden to ride together. This led to large gaps between the winner and the number two. Since the cyclists now tend to stay together in a peloton, the margins of the winner have become smaller, as the difference can only originate from time trials, breakaways or on mountain top finishes. In the table below, the ten smallest margins between the winner and the second placed cyclists at the end of the Tour are given. The largest margin, by comparison, remains that of the first Tour in 1903: 2h 49'45" between Maurice Garin and Lucien Pothier.[118]

Winning Margin Year Opponents
8" 1989 Greg LeMond – Laurent Fignon
23" 2007 Alberto Contador – Cadel Evans
32" 2006 Óscar Pereiro – Andreas Klöden
38" 1968 Jan Janssen – Herman Van Springel
40" 1987 Stephen Roche – Pedro Delgado
48" 1977 Bernard Thévenet – Hennie Kuiper
55" 1964 Jacques Anquetil – Raymond Poulidor
58" 2008 Carlos Sastre – Cadel Evans
1'01" 2003 Lance Armstrong – Jan Ullrich
1'07" 1966 Lucien Aimar – Jan Janssen

[119]


[edit] Stage wins
Six riders have won 20 or more stages:

Eddy Merckx ( Belgium) – 34
Bernard Hinault ( France) – 28
André Leducq ( France) – 25 (including half-stages)
Nicolas Frantz ( Luxembourg) – 25
Lance Armstrong ( United States) – 22
André Darrigade ( France) – 22
Three riders have won 8 stages in a single year:

Charles Pélissier (1930, in addition to seven second places)
Eddy Merckx (1970, 1974)
Freddy Maertens (1976)

[edit] Stage towns
Some cities have hosted 25 or more stage starts and finishes :

Paris – 134 (most recent finish: 2008)
Bordeaux – 79 (most recent: 2006)
Pau – 61 (most recent: 2007)
Luchon – 50 (most recent: 2006)
Metz – 40 (most recent: 2002)
Grenoble – 38 (most recent: 2005)
Caen – 35 (most recent: 2006)
Perpignan – 36 (most recent: 2009)
Nice – 35 (most recent: 1981)
Briançon – 33 (most recent: 2007)
Marseille – 34 (most recent: 2009)
Bayonne – 32 (most recent: 2003)
Nantes – 30 (most recent: 2008)
Belfort – 29 (most recent: 2000)
Montpellier – 29 (most recent: 2009)
Brest – 28 (most recent: 2008)
L'Alpe d'Huez – 26 (most recent: 2008)
Toulouse – 25 (most recent: 2003)
Roubaix – 25 (most recent: 1994)

[edit] Mountain tops
The highest ever climb in the race was the Col de la Bonette in the 2008 Tour de France, reaching 2715 metres, making it the highest road in Europe. The highest mountain finish ever in the Tour was at the Col du Granon in the 1986 Tour de France.[citation needed] The 2413 meters high mountain pass is one of only six stages finished above the 2 km border, was reached first by Chozas.

Famous mountain tops of the Tour de France include the Galibier, Tourmalet, l'Alpe d'Huez, Madeleine, Ventoux and Aubisque. They attract amateur cyclists every day in summer to test their fitness on roads used by champions. The difficulty of a climb is established by its steepness, length and its position on the course. The easiest are graded 4, most of the hardest as 1 and the exceptional (such as the Tourmalet) as beyond classification, or hors catégorie. Famous hors catégorie peaks include the Col du Tourmalet, Mont Ventoux, Col du Galibier, the climb to the ski resort of Hautacam, and Alpe d'Huez.


[edit] Miscellaneous statistics
Stage speeds
The fastest massed-start stage was in 1999 from Laval to Blois (194.5 km), won by Mario Cipollini at 50.355 kmh.[120] The fastest full-length time-trial is David Zabriskie's opening stage of 2005, Fromentine – Noirmoutier-en-l'Ile (19 km) at 54.676 kmh.[121] Chris Boardman rode faster during the 1994 prologue stage[122], Lille-Eurolille (7.2 km), with 55.152 kmh.[123] The fastest stage win was by the Discovery Channel team in a team time-trial. It completed the 67.5 km between Tours and Blois at 57.32 kmh.[124][125]

Successful breakaways
The longest successful post-war breakaway by a single rider was by Albert Bourlon in the 1947 Tour de France. In the stage Carcassone-Luchon, he stayed away for 253km.[126] It was one of seven breakaways longer than 200km, the last being Thierry Marie's 234 km escape in 1991.[127] Bourlon finished 16m 30s ahead. This is one of the biggest time gaps but not the greatest. That record belongs to José-Luis Viejo, who beat the peloton by 22m 50s in the 1976 stage Montgenèvre-Manosque.[128] He was the fourth and most recent rider to win a stage by more than 20 minutes.

dubbel

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 10:58 schreef staticdata het volgende:
dubbel

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 10:58 schreef staticdata het volgende:
dubbel

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 10:58 schreef staticdata het volgende:...

En waarom kan ik die lange berichten niet quoten..

tja ik kon hem al niet editen omdat het meer dan 60000 tekens was daardoor drukte ik gewoon op invoeren en was het een dubbelpost

Wielrennen met een paard

Middag

Zo, is er echt niemand aanwezig

Ben benieuwd naar de Rondemaster Zullen wel veel man op een massasprint hebben gegokt dus die gaan zwaar de min in, ik heb gewoon leeg gereden

Ow ja en dan gaat het meteen over de Tour

Grote bek, zelf onderwerp verzinnen

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 18:13 schreef Shizzle_Nizzle het volgende:
Ow ja en dan gaat het meteen over de Tour

quote:

De geschiedenis van Polen gaat terug tot 966 na Christus, toen vorst Mieszko I zich bekeerde tot het christendom en de verschillende Slavische stammen op de laagvlakte tussen de rivieren Oder en Wisła verenigde. Zijn zoon Bolesław de Dappere werd tot eerste koning gekroond en verstevigde de positie van de jonge staat in Midden-Europa. Het woord Polen is afkomstig van het Poolse woord Pole, hetgeen veld of vlakte betekent.

Onder koning Casimir de Grote (1333-1370) moderniseerde Polen; de Universiteit van Krakau (1364) werd opgericht, de economie groeide sterk en het land werd uitgebreid in oostelijke richting. In 1386 werden Polen en Litouwen in personele unie samengevoegd in een gemenebest onder heerschappij van Władysław II Jagiełło, koning van Polen, grootvorst van Litouwen (1386-1444). Het Pools-Litouwse rijk was tussen 1386 en 1572 qua oppervlakte het grootste rijk in Europa, dat zich uitstrekte vanaf de Oostzee tot de Zwarte Zee, met het huidige Wit-Rusland en grote delen van het huidige Oekraïne binnen zijn grenzen. In 1569 werden de twee staten nauwer aan elkaar verbonden in het Pools-Litouws Gemenebest. Polen kreeg in 1791 de eerste geschreven grondwet in Europa. Het hervormingsproces stopte met de verdelingen van Polen onder Rusland, Oostenrijk en Pruisen (1772, 1792 en 1795, zie: Poolse delingen). Het tijdens de napoleontische oorlogen opgerichte Hertogdom Warschau werd door de Russische tsaren geannexeerd.

Tussen 1795 en 1918 vonden er twee grote opstanden plaats met als doel het herstel van een soeverein Polen. Beide opstanden, in 1830 en 1863 mislukten met grotere repressie van de overheersers tot gevolg. Polen kende echter een sterke bloei van het (veelal clandestiene) culturele leven, die van belang zouden zijn bij het in stand houden van het Poolse onafhankelijkheidsstreven. In 1915 werd door Oostenrijk-Hongarije en het Duitse Keizerrijk het Regentschap Polen opgericht in het voormalig Congres-Polen, maar oude Poolse gebieden zoals de provincie Posen (Poznan, Wielkopolska) maakten hiervan geen deel uit.
Hoogtekaart van Polen in 1938/1939

Na de Eerste Wereldoorlog werd in 1918 een nieuw groter Polen opgericht, dat zijn onafhankelijkheid tegenover de Sovjet-Unie succesvol verdedigde tijdens de Poolse-Russische Oorlog van 1919-1921. Bij de aanvang van de Tweede Wereldoorlog werd het land verdeeld tussen nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie. Na de Tweede Wereldoorlog, waarbij 20% van de bevolking was omgekomen en het land zwaar was getroffen, werden zowel de oostgrens als de westgrens naar het westen opgeschoven: het kreeg uitgestrekte gebieden van het overwonnen Duitsland (gebied 1931, zuidelijk Oost-Pruisen, Pommeren, Neder-Silezië, Opper-Silezië, Danzig, Neumark/Oost-Brandenburg), maar verloor anderzijds nog meer oostelijke gebieden (Kresy) aan de Sovjet-Unie (Litouwse, Oekraïense en Wit-Russische sovjetrepublieken). Dit had voor Polen enorme gevolgen: in de voormalige Duitse gebieden hadden voor de oorlog 9,2 miljoen Duitsers gewoond; zij werden verdreven, gedeporteerd en soms vermoord door de autoriteiten van de Volksrepubliek Polen, bijgestaan door het Sovjet-legerkorps. Aan de andere kant moesten bijna één miljoen Poolse burgers de gebieden die nu aan Wit-Rusland en de Oekraïne kwamen verlaten; de door Polen verloren oostelijke gebieden waren echter reeds veelal grotendeels Wit-Russisch of Oekraïens bewoond.

In 1980 volgde arbeidersonrust in Gdańsk onder Lech Wałęsa en de vakbond Solidarność. In augustus 1989 won deze de verkiezingen, de eerste vrije verkiezingen achter het IJzeren Gordijn. Daarna stortten alle communistische regimes van de overige Centraal- en Oost-Europese landen in, met als symbolisch hoogtepunt de val van de Berlijnse muur. In 1999 voegde Polen zich bij de NAVO, sinds 1 mei 2004 is het land lid van de Europese Unie.

Achterste gedeelte is nu volledig gezakt





vanaf hier kun je goed zien dat we gezakt zijn





Nu het andere gedeelte nog, daar gaan we maandag mee verder/ aan beginnen
Het meeste werk is het uitvullen op juiste hoogte traag en saai werk.. zodra je eenmaal weer kan gaan bouwen gaat het hard net na het eten, nog even een plaatje gezaagd en er in geramd toen waren de schroeven op

Morgen naar de DTM

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 21:20 schreef RudyCarell het volgende:


[ afbeelding ]

balen man

heb het ook al een keer mogen ondervinden... heb jij nog garantie?

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 21:15 schreef Sickert het volgende:
Achterste gedeelte is nu volledig gezakt
[ afbeelding ]


[ afbeelding ]

vanaf hier kun je goed zien dat we gezakt zijn

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Nu het andere gedeelte nog, daar gaan we maandag mee verder/ aan beginnen
Het meeste werk is het uitvullen op juiste hoogte traag en saai werk.. zodra je eenmaal weer kan gaan bouwen gaat het hard net na het eten, nog even een plaatje gezaagd en er in geramd toen waren de schroeven op


Morgen naar de DTM

Gewoon een vraag trouwens he, maar waarom zoveel moeite om je vloer +/-10 cm te laten zakken..

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 21:23 schreef Sickert het volgende:

[..]

balen man

heb het ook al een keer mogen ondervinden... heb jij nog garantie?

Ja, maar als ik een reparatie aanvraag op xbox.com krijg ik:

quote:

Er is in ons systeem geen bestaand adres gevonden voor de ingevoerde klantgegevens. Controleer de gegevens en kies één van de volgende opties om door te gaan met de aanvraag:
Klantgegevens bewerken - Bewerken van de ingevoerde gegevens
Telefonische klantenondersteuning - Contact opnemen om uw aanvraag samen met een medewerker in te vullen

Maar het rare is, net kon ik gewoon opstarten en gamen MET 3 rode ringen! Het lijkt op een videokaartprobleem... Beeld freezed...



[ Bericht 3% gewijzigd door RudyCarell op 18-07-2009 21:32:09 ]

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 21:26 schreef ursel het volgende:

[..]



Gewoon een vraag trouwens he, maar waarom zoveel moeite om je vloer +/-10 cm te laten zakken..

omdat er vloerverwarming op komt en die is 6,5 cm dik.. we laten de boel 7 cm zakken

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 21:29 schreef Sickert het volgende:

[..]

omdat er vloerverwarming op komt en die is 6,5 cm dik.. we laten de boel 7 cm zakken

Aahhja, heb je volgens mij verteld ja..
Goed bezig..

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 21:36 schreef ursel het volgende:

[..]

Aahhja, heb je volgens mij verteld ja..
Goed bezig..

inderdaad goed bezig geweest deze week veel gedaan!
Maandag begonnen met de vloer er uit slopen.
Dinsdag waren we klaar
Woensdag opgeruimd en de restjes gedaan
Donderdag begonnen met de balken uitzagen/kappen
Vrijdag laten zakken
Zaterdag stellen en verstevigen + platen er op

denk dat we eind van de week hele vloer hebben laten zakken
Woensdag komen ze ook nog het kozijn brengen voor de dubbele tuin deuren

quote:

Op zaterdag 18 juli 2009 18:56 schreef staticdata het volgende:

[..]


[..]