LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
quote:Op donderdag 16 juli 2009 20:05 schreef Batuwu_Griekgriek het volgende:
[..]
Daar zijn wij laatst wezen wandelen met onze peuter. Is een beetje naargeestig stukje Amsterdamse Bos, maar ze hebben er een aardige boomwandeling aangelegd. Voor een neefje vast hartstikke leuk.
(Merk je hoe goed ik me al in die kids kan inleven?)
Hmf, deze had ik over het hoofd gezien.quote:Op donderdag 16 juli 2009 20:07 schreef Batuwu_Griekgriek het volgende:
Overigens gaat een vriendelijke meneer van de technische dienst van Tele2 een nieuw modem opsturen. Gratis, en het kost niets.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Kun je d'r niet een consumentengidstest op naslaan, of zo?quote:Op donderdag 16 juli 2009 21:26 schreef Claudia_x het volgende:
Oh, en als jullie me nu niet vertellen welke MaxiCosi ik moet kopen dan ga ik weer naar OUD.
The love you take is equal to the love you make.
Ik heb op een zeer christelijke school gezeten, maar wij kwamen niet veel verder dan:quote:Op donderdag 16 juli 2009 20:55 schreef ShadyLane het volgende:
Ik zag vandaag op de gereformeerde school met de Godvruchtige tekst in de aula een groepsfoto hangen in een klaslokaal, met een heleboel tieten en piemels erbijgetekend. Dat deed me goed.
Meester Jansen
kan goed dansen.
Wat kan hij nog meer?
- Stinken als een beer!
En:
Sinterklaas is jarig,
zet hem op de pot.
O, wat zal-ie stinken,
doe de deur op slot!
Vooruit, wel iets verder:
Stille nacht,
meisje verkracht,
onder een boom,
zonder condoom.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Je moet online geld betalen en ik doe niet aan oude media. Er zit niets anders op dan me in fora met ervaringsdeskundigen te wagen.quote:Op donderdag 16 juli 2009 21:37 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Kun je d'r niet een consumentengidstest op naslaan, of zo?
Ik doe het liever niet, hoor, maar je moet toch wat!
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik vind wel: als Claudia naar OUD gaat, gaan we allemáál naar OUD. Dat zal me een gezellige boel worden daar.
Koop er gewoon een met een leuk kleurtje. Als dat geoudehoer over die dingen, je wordt alleen maar onzeker gemaakt. Ik zou zeggen let (dus) op kleur, gebruiksgemak en of hij makkelijk opbergbaar is.
Aldus.
Als Claudia naar OUD gaat, dan komt dat omdat we haar niet genoeg aanspreken op haar frivole kant. Haar organen worden misschien verdrukt door een grote walnoot, maar deep down draait nog steeds een discobolletje. Daarom, speciaal voor Claudia:
Aaf Brandt Corstius:
Origineler of beter kan ik het niet verwoorden
Aaf Brandt Corstius | 15 juli 2009
Een tijdje geleden belde ik mijn vader op. Ik bel hem haast nooit op, want hij is niet zo van het telefoneren. Ik bel hem alleen met belangrijk nieuws.
Ik vertelde hem het belangrijke nieuws, en toen zei hij meteen: „Ja, dit durf je mij nu te vertellen. Maar de vraag is: wanneer durf je het op te schrijven?”
Eigenlijk had ik gehoopt dat hij „Gefeliciteerd!” zou zeggen. Of: „Dit is de gelukkigste dag van mijn bejaarde leven.” Of: „Ik doe je een hele dure grasgroene kinderwagen cadeau.” Maar dit was ook goed. Het was in ieder geval een goede vraag.
Want ik durfde het niet op te schrijven. Na twaalf weken niet. Na vijftien weken niet. Na achttien weken niet. Mijn buik groeide in rap tempo, en af en toe mocht ik, liggend op een stoel bij een echoapparaat, kijken naar de baby die erin zat.
Veel mensen vroegen: „Waarom heb je daar nog geen stukje over geschreven?” Bij het woord ‘daar’ wezen ze naar mijn buik. Sommige vrouwen vroegen: „Je gaat daar toch niet heel veel kleffe stukjes over schrijven, hè?”
Ook een manier om iemand te feliciteren.
Maar ik was niet bezig met een stukje. Ik was bezig met een baby. En ik vreesde ook wel een beetje dat het een sentimenteel stukje zou worden, als ik eindelijk op zou durven schrijven dat ik zwanger was.
Maandag lag ik weer op de stoel bij het echoapparaat en zag ik hem of haar weer. In mij zat iemand met handjes, met voetjes, met best lange benen (dacht ik met een kennersoog te zien), met lippen, met een neus en een heel mooi ruggegraatje met allemaal wervels. En met een hartje dat klopte. En nog veel meer. Ventrikels. Hersenhelften. Van alles. Een wonder. Origineler of beter kan ik het niet verwoorden.
Hij of zij zat rechtop in mijn buik en zwaaide wat.
Een paar weken ervoor had een man in het zwembad naar mij gewezen en tegen zijn kinderen gezegd: „Kijk, die is met zijn tweeën.” En de man van de broodjeswinkel had maandag aan me gevraagd: „Hoe gaat het met jullie?”
Iedereen ziet het, ik ben al op de helft, mannen maken joviale opmerkingen, de baby maakt ’s nachts soms sprongen.
Ik ben met zijn tweeën en het gaat heel goed met ons.
En dat dat misschien een lichtelijk sentimenteel stukje zal opleveren, kan me niets meer schelen.
Origineler of beter kan ik het niet verwoorden
Aaf Brandt Corstius | 15 juli 2009
Een tijdje geleden belde ik mijn vader op. Ik bel hem haast nooit op, want hij is niet zo van het telefoneren. Ik bel hem alleen met belangrijk nieuws.
Ik vertelde hem het belangrijke nieuws, en toen zei hij meteen: „Ja, dit durf je mij nu te vertellen. Maar de vraag is: wanneer durf je het op te schrijven?”
Eigenlijk had ik gehoopt dat hij „Gefeliciteerd!” zou zeggen. Of: „Dit is de gelukkigste dag van mijn bejaarde leven.” Of: „Ik doe je een hele dure grasgroene kinderwagen cadeau.” Maar dit was ook goed. Het was in ieder geval een goede vraag.
Want ik durfde het niet op te schrijven. Na twaalf weken niet. Na vijftien weken niet. Na achttien weken niet. Mijn buik groeide in rap tempo, en af en toe mocht ik, liggend op een stoel bij een echoapparaat, kijken naar de baby die erin zat.
Veel mensen vroegen: „Waarom heb je daar nog geen stukje over geschreven?” Bij het woord ‘daar’ wezen ze naar mijn buik. Sommige vrouwen vroegen: „Je gaat daar toch niet heel veel kleffe stukjes over schrijven, hè?”
Ook een manier om iemand te feliciteren.
Maar ik was niet bezig met een stukje. Ik was bezig met een baby. En ik vreesde ook wel een beetje dat het een sentimenteel stukje zou worden, als ik eindelijk op zou durven schrijven dat ik zwanger was.
Maandag lag ik weer op de stoel bij het echoapparaat en zag ik hem of haar weer. In mij zat iemand met handjes, met voetjes, met best lange benen (dacht ik met een kennersoog te zien), met lippen, met een neus en een heel mooi ruggegraatje met allemaal wervels. En met een hartje dat klopte. En nog veel meer. Ventrikels. Hersenhelften. Van alles. Een wonder. Origineler of beter kan ik het niet verwoorden.
Hij of zij zat rechtop in mijn buik en zwaaide wat.
Een paar weken ervoor had een man in het zwembad naar mij gewezen en tegen zijn kinderen gezegd: „Kijk, die is met zijn tweeën.” En de man van de broodjeswinkel had maandag aan me gevraagd: „Hoe gaat het met jullie?”
Iedereen ziet het, ik ben al op de helft, mannen maken joviale opmerkingen, de baby maakt ’s nachts soms sprongen.
Ik ben met zijn tweeën en het gaat heel goed met ons.
En dat dat misschien een lichtelijk sentimenteel stukje zal opleveren, kan me niets meer schelen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hey, op de Korte Leidsedwarsstraat zit anders wel een aardige whiskybar.quote:Op donderdag 16 juli 2009 17:27 schreef Gellius het volgende:
En dan pizza eten in de Leidsedwarsstraat, in zo'n toeristenval. Vond-ie geweldig! Met de ander hebben we poffertjes gegeten op de Weteringschans.
quote:Op donderdag 16 juli 2009 22:19 schreef Z het volgende:
Koop er gewoon een met een leuk kleurtje. Als dat geoudehoer over die dingen, je wordt alleen maar onzeker gemaakt. Ik zou zeggen let (dus) op kleur, gebruiksgemak en of hij makkelijk opbergbaar is.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Even deze tip voor k_man plaatsen. Het boek gaat meer over de Perzen en minder over de Grieken dan de beschrijving doet vermoeden. Na ongeveer een kwart van het boek had ik al besloten dat ik misschien maar eens naar Iran moest.
Roeiers, bedoel je?quote:Op donderdag 16 juli 2009 21:24 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Nee! Doe het niet! Dat is een vreselijk stukje Amsterdamse Bos! Er lopen rare snuiters rond .
Het gaat slecht, verder gaat het goed.
Ik had het er wat moeilijk mee, maar dat kwam ook doordat ik Aaf vroeger (toen ze voor de Folia schreef) wel leuk vond, en dat ik Gijs Groenteman nogal een sukkel vind. Dan heb jij het tocht beter voor elkaar met Batuwu.quote:Op donderdag 16 juli 2009 23:00 schreef Claudia_x het volgende:
Aaf Brandt Corstius:
Origineler of beter kan ik het niet verwoorden
Aaf Brandt Corstius | 15 juli 2009
Een tijdje geleden belde ik mijn vader op. Ik bel hem haast nooit op, want hij is niet zo van het telefoneren. Ik bel hem alleen met belangrijk nieuws.
Ik vertelde hem het belangrijke nieuws, en toen zei hij meteen: „Ja, dit durf je mij nu te vertellen. Maar de vraag is: wanneer durf je het op te schrijven?”
Eigenlijk had ik gehoopt dat hij „Gefeliciteerd!” zou zeggen. Of: „Dit is de gelukkigste dag van mijn bejaarde leven.” Of: „Ik doe je een hele dure grasgroene kinderwagen cadeau.” Maar dit was ook goed. Het was in ieder geval een goede vraag.
Want ik durfde het niet op te schrijven. Na twaalf weken niet. Na vijftien weken niet. Na achttien weken niet. Mijn buik groeide in rap tempo, en af en toe mocht ik, liggend op een stoel bij een echoapparaat, kijken naar de baby die erin zat.
Veel mensen vroegen: „Waarom heb je daar nog geen stukje over geschreven?” Bij het woord ‘daar’ wezen ze naar mijn buik. Sommige vrouwen vroegen: „Je gaat daar toch niet heel veel kleffe stukjes over schrijven, hè?”
Ook een manier om iemand te feliciteren.
Maar ik was niet bezig met een stukje. Ik was bezig met een baby. En ik vreesde ook wel een beetje dat het een sentimenteel stukje zou worden, als ik eindelijk op zou durven schrijven dat ik zwanger was.
Maandag lag ik weer op de stoel bij het echoapparaat en zag ik hem of haar weer. In mij zat iemand met handjes, met voetjes, met best lange benen (dacht ik met een kennersoog te zien), met lippen, met een neus en een heel mooi ruggegraatje met allemaal wervels. En met een hartje dat klopte. En nog veel meer. Ventrikels. Hersenhelften. Van alles. Een wonder. Origineler of beter kan ik het niet verwoorden.
Hij of zij zat rechtop in mijn buik en zwaaide wat.
Een paar weken ervoor had een man in het zwembad naar mij gewezen en tegen zijn kinderen gezegd: „Kijk, die is met zijn tweeën.” En de man van de broodjeswinkel had maandag aan me gevraagd: „Hoe gaat het met jullie?”
Iedereen ziet het, ik ben al op de helft, mannen maken joviale opmerkingen, de baby maakt ’s nachts soms sprongen.
Ik ben met zijn tweeën en het gaat heel goed met ons.
En dat dat misschien een lichtelijk sentimenteel stukje zal opleveren, kan me niets meer schelen.
Het gaat slecht, verder gaat het goed.
Er is er een jarig, hoera, hoera! 
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Aaf was toen nog echt een meisje, maar dat is ze allang niet meer. Nu is er naturlijk geen weg terug. Ik ben gelukkig altijd al een oud wijf geweest in het diepst van mijn gedachten.quote:Op vrijdag 17 juli 2009 00:10 schreef I.R.Baboon het volgende:
[..]
Ik had het er wat moeilijk mee, maar dat kwam ook doordat ik Aaf vroeger (toen ze voor de Folia schreef) wel leuk vond, en dat ik Gijs Groenteman nogal een sukkel vind. Dan heb jij het tocht beter voor elkaar met Batuwu.
Zou ik Gijs Groenteman eigenlijk ergens van moeten kennen, behalve dan dat hij de zoon van is? Wat ik begrepen heb uit de verhalen van Aaf zelf is dat hij ongelooflijk suf is en van haar ook een suffe doch gelukkige vrouw maakt. Dat gun ik haar wel na Arnon.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Zodiakk.quote:
Al doet een fenomeen vast niet aan verjaardagen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Nou, ik zit in de trein hoor. Is dat even lang geleden. Helemaal naar de grote stad nog wel! Ben benieuwd of ik nu eindelijk eens die Marokkanen tegenkom waar iedereen het altijd over heeft. Wat betreft het leesvoer voor onderweg is de keus gevallen (want ja, je wordt er wel mee gezien) op The Catcher in the Rye. 
