Henk: Het boek

Ik heb al een tijdje het idee in mijn hoofd om aan een boek te beginnen. Een boek over dingen die mij bezig houden: Bier en tieten. Voor ik ga beginnen een heel boek te schrijven zou ik graag willen wat jullie, ONZers van een beginnetje dat ik heb geschreven vinden. Er kunnen nog spellingsfouten in zitten want ik heb 't nog niet nagekeken. Sorry daarvoor.

Het begin:

Badend van het zweet werd Henk wakker. Met zijn ogen wijd opengesperd en zijn hoofd nog op zijn kussen keek hij in de donkere leegte van zijn kamer. Knallende koppijn had hij. ‘Wodka’ dacht hij. ‘Dat heb ik nodig’. Zichzelf niet afvragend waarom hij kletsnat wakker was geworden liep hij wankelend en zonder iets te zien naar de deur van zijn kamer. Op de gang aangekomen besloot hij de eerder geplande weg naar de koelkast toch te wijzigen. Hij voelde namelijk peristaltische bewegingen in zijn maag op gang komen in een richting waar zijn als maar erger wordende hoofdpijn niet blij mee zou zijn. Gelukkig stond ook in zijn medicijnkastje een kleine heupflacon wodka. Die zou hij wel bewaren om op te drinken nadat zijn maaginhoud naar een plek gestuurd was waar de ratten hun feestjes bouwden.
Het was niet de eerste keer dat Henk dit meemaakte. Met een brakke kop over de closetpot liggen terwijl de zure sappen simultaan uit zijn mond en door zijn neus gutsten. Al meer dan de helft van zijn leven was hij hiermee bezig. 30 jaren oud was hij. Al sinds zijn eerste slokje bier op zijn 12e was hij verliefd op de alcohol. Maar de liefde bleek niet onschuldig. Voor een 12-jarige jongen is bier niet een zaak van elke dag en tot z’n 15e mocht hij drie keer per jaar, op kerst, oud en nieuw en zijn verjaardag, een biertje drinken. Daarna koste het echter weinig moeite om het bier te krijgen. Oudere vrienden en onoplettende caissières zorgden ervoor dat zijn liefde omsloeg in een verslaving. Zo vaak als hij kon dronk hij zich helemaal klem.
En zo ging het nog steeds. Een nuchtere Henk zou zich schamen over de manier waarop hij op dat moment over het toilet hing. Maar de nuchtere Henk was al lang verleden tijd. De herinnering aan de laatste keer dat hij nuchter was geweest was onbereikbaar in Henks beschadigde en vertroebelde brein.

quote:

Op vrijdag 10 juli 2009 00:09 schreef Hydrogeny het volgende:
Schrijf maar eens door en post het steeds bij. Vind hem wel interessant

Wie weet schrijf ik vandaag nog wel even een stukje bij, ligt er aan hoeveel zin ik heb

uh, een nieuw deeltje, ietsjes langer nog ook.

Zonder door te trekken gooide hij de klep van de wc naar beneden om er vervolgens op neer te zakken. Met zijn mouw veegde hij zijn neus af die nog nadroop van het braaksel.
‘God-de-tering’ dacht Henk en stond weer op om op zoek te gaan naar de flacon wodka die ergens in de badkamer lag. Hij rukte de deur van z’n medicijnkastje open en keek er in rond. Flesjes stonden er, maar geen had het uiterlijk van zijn flacon wodka. Hopend dat er in één toch nog iets zat met enige alcohol griste hij er een paar uit de kast. Dop er af, ruiken, weggooien. In geen van de bruingekleurde medicijnflesjes zat het medicijn dat hij nodig had.
Lichtelijk teleurgesteld vervolgde Henk dan toch maar zijn weg de trap af naar beneden. Daar in de koelkast wist hij zeker dat er nog een volle fles puur genot op hem te wachten stond. Wat begon in een zwaaiende, maar vlotte pas eindigde in gestrompel toen hij de koelkast naderde. Henk voelde zich kut maar de verlossing was nabij. Hij pakte de fles uit de koelkast en al drinkend liep hij half struikelend naar buiten, hopend dat de combinatie van frisse lucht en de terugkeer van alcohol in zijn bloed zijn slechte toestand zou verbeteren.
Zijn keel tintelde toen hij de heerlijke vloeistof in zijn slokdarm goot. Dat de buitenlucht zou helpen tegen het rotgevoel was uit zijn gedachten verdwenen. En wat maakte het ook uit. Buiten was hij al en de weinige mensen die langsliep werden keihard uitgelachen om het feit dat Henk wodka had en zij niet. ‘Hou je bek eens klapjosti! ’t Is 4 uur ’s nachts!’ werd er uit een raam geroepen. Maar Henk besteedde er geen aandacht aan. Zijn blik was, zo goed als dat nog kon, gefocust op het vrouwelijk schoon dat vanaf de straathoek heupwiegend aan kwam lopen. Met een grijns besloot hij haar maar eens van wat dichterbij te bestuderen
Gemakkelijk ging het niet. Hemels voelde Henk zich toen de eerste teugen wodka naar binnen gingen, maar nu de alcohol z’n bloed bereikte ging hij zich steeds rotter voelen. Gelukkig stond aan het eind van straat een bankje. Als hij die kon bereiken kon hij gaan liggen en zou alles beter gaan. Zwalkend van de ene naar de andere kant van de straat ging hij op weg. Strompelend, later struikelend probeerde hij het bankje te bereiken. Pas toen hij de schone dame al voorbij was drong het tot hem door dat ze iets tegen hem zei. Met opnieuw aangewakkerde interesse die niet gericht was op wat ze gezegd had maar op haar billen wilde Henk zich omdraaien. Dit resulteerde echter in struikelende dans die eindigde met zijn dronken hoofd op de tegels. Z’n fles wodka lag aan diggelen en paniek brak uit in z’n benevelde brein. Niet in staat meer om te bewegen bleef hij maar rustig liggen en deed zijn ogen dicht.

quote:

Op vrijdag 10 juli 2009 18:07 schreef Hydrogeny het volgende:
Tis een beetje een drama aan het worden. Diary of an alcoholic...
Iets meer doorzettende details qua gevoelens gewenst.
Steeds rotter voelende naar mate de alcohol zijn bloed bereikt zou kunnen maar ik persoonlijk zou het toffer gevonden hebben als hij zich beter zou zijn gaan voelen en daardoor vol zelfvertrouwen een blauwtje oploopt bij het vrouwelijk schoon...

Ik wilde hem eerst ook een blauwtje laten lopen, maar later dacht ik dat het beter voor het verhaal zou zijn om 'm gewoon nokkie te laten gaan dus heb ik dat maar gedaan.
En van de gevoelens, ik zal er de volgende keer even extra op letten.