Vader ongeneeslijk ziek - en nog maar kort te leven

Sterkte!

Ik denk dat het sowieso al lastig is om het je dochter te vertellen, omdat zij het niet zal snappen. Maak er nog een mooie tijd van, en heel veel sterkte toegewenst.

Waardeloos heel veel sterkte.

En wat rene zegt idd... Probeer te genieten met je dochter van de tijd die jullie nog hebben.

Gewoon niet vertellen. Ze begrijpt het toch niet en de laatste maanden worden dan alleen maar lastiger.

Sterkte, ik zou het ook niet weten als ik een kind zou hebben. Heel veel sterkte, en geniet van de tijd die je nog met je vader kan hebben!

Hoe oud is je vader?

Klote ! , Sterkte in deze periode ! en geniet van elke keer dat je elkaar ziet.

Ik maak nu precies hetzelfde mee met mijn moeder...heel veel sterkte toegewenst!

quote:

Op maandag 6 juli 2009 21:09 schreef SadKingBilly het volgende:
Dank allen.. Mijn vader is 62, over vier maanden mocht hij met vervroegd pensioen..

Sterkte. Was hij roker?

quote:

Op maandag 6 juli 2009 21:13 schreef SadKingBilly het volgende:
Wat me nog het meest verdriet doet is dat ze nog zo jong is dat ze over een aantal jaar zich niks meer van haar opa zal herinneren Hij is - of was tot hij aan de sondevoeding moest - altijd met haar op stap, altijd samen spelen, samen voetballen.. Stapelgek op haar. Hem iedere keer in tranen zien uitbarsten als hij naar haar kijkt snijdt echt door je ziel

Nee, geen roker (als 30 jaar niet meer), altijd redelijk gezond geleefd, regelmatig sporten etc.

Nu het nog kan de momenten vastleggen voor later. Kan je nog terugvertellen hoe leuk ze samen was met opa.

quote:

Op maandag 6 juli 2009 21:13 schreef SadKingBilly het volgende:
Wat me nog het meest verdriet doet is dat ze nog zo jong is dat ze over een aantal jaar zich niks meer van haar opa zal herinneren Hij is - of was tot hij aan de sondevoeding moest - altijd met haar op stap, altijd samen spelen, samen voetballen.. Stapelgek op haar. Hem iedere keer in tranen zien uitbarsten als hij naar haar kijkt snijdt echt door je ziel

Nee, geen roker (als 30 jaar niet meer), altijd redelijk gezond geleefd, regelmatig sporten etc.

Dan komt zoiets natuurlijk totaal onverwachts

Kortgeleden soort gelijk iets meegemaakt, niet in mijn directe familiekring. De vader van mijn tante. Gaan we ook goed mee om (keer samen op de camping gestaan) en dan is het heel lastig om te zien als iets bekend wordt, het binnen zeven weken voorbij kan gaan. Geloof me, ook op achtjarige leeftijd is het lastig voor kinderen om te beseffen.
Het is gewoon een erg nare situatie, en ook als ouder lijkt me. Je kan niet in dat koppie van je dochter kijken om te zien wat er in om gaat, en hoe je het haar duidelijk moet maken. Er is ook geen instructiehandleiding voor, dus volg je gevoel.

Veel sterkte toegewenst TS.

Wat een sloper is het toch..dat rotkanker (ik weet er alles van )

Heel veel kracht en sterkte de komende tijd

Jezus.... wat zeg je op zoiets..... Maar het topic zomaar weer wegklikken kan ik ook niet. TS, onwijs veel sterkte komende periode. Maak een feestje van iedere dag die je nog van elkaar mag genieten..... Maak alle mooie herinneringen die je later wilt hebben.

Heel veel sterkte de komende tijd, weet helaas uit ervaring met mjn vader (longkanker) dat het een moeilijke tijd is en zal blijven.

Damn, slokdarmkanker. Mijn oom is er aan overleden en liet een zoontje van toen 5 jaar achter.
Heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je familie.

Sterkte man. Kan er over meepraten en het is een onzekere tijd.
Doe wat je kunt doen en maak er een hulpzame tijd van

Heel veel sterkte, het heeft mij de afgelopen 2 jaar helemaal kapot gemaakt toen mijn vader longkanker kreeg, ik kon en wilde er niet mee omgaan om iemand op die manier te zien gaan, het is echt een hel.

Ik hoop dat je sterker bent dan ik was, want ik kon er niet mee omgaan, en het haalt zoveel meer naar boven, en de nasleep is ook veel zwaarder dan ik van tevoren gedacht had...

En sterkte doet het niet, niets helpt, totdat je het verwerkt nu en opnieuw als het moment er is, ik hoop alleen voor jou dat je vader minder dapper is dan de mijne was, want hij is veel te ver gegaan, voordat hij net op het laatst nog euthanasie kreeg, die hij maanden eerder had moeten krijgen. Die dag staat in mijn geheugen gegrift, en ik krijg het er niet meer uit.

Pas toen merkte ik hoe slap ik wel niet was, dat ik mijn leven zo overhoop had laten gooien, door iets waar sommige andere mensen zo dapper mee om lijken te kunnen gaan.
Pas nu ben ik een klein beetje op de weg terug, maar het gaat langzaam.

Mijn moeder is 15 maart geleden overleden aan uitgezaaide borstkanker, ook zij was stapelgek op mijn zoontje (nu 2,5) en deed de leukste dingen met hem. Het is idd niet wrs dat kinderen op zo'n jonge leeftijd nog zeer concrete herinneringen hebben later aan hun opa of oma. Wat ik wel doe als mijn zoontje naar oma vraagt is zeggen dat zij nu in de hemel is maar dat ze heel veel van hem houdt, ook heeft mijn moeder een DVD nagelaten waarin ze over haar leven verteld en een recordertje waarop ze liedjes zingt met mijn zoontje. Dat wil ik hem later allemaal laten horen en zien, zodat ie toch nog een beel dervan heeft wie zij was.

Maar het blijft natuurlijk ronduit klote dat ze hem later nooit op woensdagmiddag op kan halen uit school om (semi)stiekem taartjes te gaan eten en zulks.

Wat wij wel hebben gedaan is toch zoveel mogelijk eerlijk vertellen dat oma ziek was en naar de hemel zou gaan (om het enigszins begrijpelijk te houden voor zo'n kleintje). Ze pakken dingen vaak veel vanzelfsprekender op dan wij dat doen. In OUD staat ook een topic over kinderen en rouw, misschien heb je daar wat ook wat aan.

Wb je vader, je kan hem daarin niet opbeuren en geef hem ook gewoon de ruimte om zijn verdriet te uiten, ook over het feit dat hij je kindje niet zal zien opgroeien. Het is logisch dat hij verdriet heeft en probeer dat vooral niet onbder het vloerkleed te vegen of te bagataliseren omdat hij zich dan alleen maar nóg eenzamer zal voelen in het proces wat hij doormaakt. Wat op zich natuurlijk al een heel eenzaam proces is. Huil samen als het zo uitkomt, ook dat kan helend zijn, ook voor "later".

Verder wil ik je heel veel sterkte wensen, ook al heb je *gelukkig* nog de tijd om alles uit te spreken t.o.v. je vader, het gemis zal er niet minder om zijn en het afscheid komt altijd te snel.

Mijn zoon was ruim twee jaar toen mijn vader overleed en dit is bijna een jaar geleden.

Ik heb hem gewoon, niet te kinderachtig, verteld dat opa J. overleden was en dat hij hem nooit meer zou zien. Niks verteld over engeltjes of over de hemel, want ik ben niet gelovig. Tijdens de plechtigheid heb ik hem gewoon zijn gang laten gaan, na een tijdje zat hij vlak voor de kist met een auto te spelen, hij was behoorlijk op zijn gemak ondanks alle huilende mensen.

Het belangrijkste vond ik dat hij niet bang zou worden, dus ik ben gewoon heel eerlijk geweest en verteld dat dit ook bij het leven hoort. Mijn vader was wel al lang ziek en dat heb ik mijn zoon ook steeds uitgelegd. Overigens heb ik ook een dochter van (toen) een jaar en die was bij die gesprekken wel steeds aanwezig, maar het betekende voor haar natuurlijk nog niet zoveel.

Die herinneringen aan je vader kun je haar natuurlijk gewoon meegeven d.m.v. foto's en verhalen. Mijn oma heeft een boek geschreven over haar leven met mijn opa en ik vind dat geweldig om te lezen, het maakt sommige dingen zoals karaktertrekjes ineens heel duidelijk. Misschien kun je zoiets doen? Is voor jezelf ook goede therapie.

Ik praat ook veel met mijn kinderen over mijn vader en we gaan geregeld nog naar opa J. om met de auto's te spelen (vriendin van opa woont nog in hun huis).

Na een jaar roept hij nog steeds tegen elke zwarte Volvo V70: 'Kijk! Een opa J.-auto!'. Ik zou me dus over het geheugen van zo'n peuter geen zorgen maken.

Tot slot heel veel sterkte met alles.