Ik bleek na de bevalling last van bekkeninstabiliteit te hebben. De laatste 7 weken van de zwangerschap begon ik steeds meer last te krijgen van het lopen, maar ik heb daar geen hulp voor gezocht, hoort er gewoon bij, niet gek als je aan het einde van de zwangerschap loopt.
Op het end was lopen echt een opgave, maar ik bleef wel door gaan.
Ik dacht, hoopte, dat als die kleine er eenmaal uit was dat het wel weg zou zijn, maar toen bleek het alleen maar erger te zijn, en gezien ik in het ziekenhuis was bevallen bleef het niet onopgemerkt, dus werd er meteen fysio ingeschakeld (waar ik nu een jaar later nog steeds loop, het gaat hartstikke goed, maar ik heb er nog steeds de naween van).
Ik kreeg ook een rollator mee naar huis, weinig gebruik van gemaakt, geprobeerd zo snel mogelijk weer zelfstandig te kunnen lopen, en dat is me goed gelukt.
De een loopt dus fluitend tot de laatste loodjes door en lijkt nergens last van te hebben, de ander kan al vroeg last krijgen in de zwangerschap tot ver na de zwangerschap.
Wat betreft bekeninstabiliteit zijn ze geloof ik nog niet uit over wat de precieze oorzaak is, ja ik heb vroeger lang paardgereden, ik heb lang aan de pil gezeten, en ik geef nu een jaar later nog steeds borstvoeding. Volgens mijn fysio zou het dat laatste weleens kunnen zijn, dat m'n hormoonhuishouding van slag is.
En het stomme is, ik geloofde niet echt in bekkeninstabiliteit, ja wel dat het bestaat, maar dat het er al te snel op wordt gegooid en dat er te snel al het bijltje bij neer wordt gegooid, daarom bleef ik zelf ook gewoon stug doorlopen, of het nou ging of niet. En mijn zwangerschap is eigenlijk vlekkeloos verlopen, op dat dan na (mijn lichaam kapte er ook mee direct met verlof, alsof het dacht, zo, nu mag ik).
Ik heb overigens geen kleintje op de wereld gezet, ruim 9 pond, dus misschien was dat ook even to much voor m'n bekken
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae