Nou, komt-ie:
Toen ik een jaar of 15 was, zat ik totaal niet lekker in mijn vel. Constant doodmoe, hangerig, niet lekker... Maar niet iets specifieks zeg maar, niet iets waar ik of mijn ouders hun vinger op konden leggen. Op een gegeven moment was ik zo moe dat ik in het weekend gewoon 14 uur aan een stuk sliep en mijn ouders me dan maar wakker maakten, omdat ik anders helemaal niet uit bed kwam. Door mijn moeder ben ik toen zo'n beetje naar de huiarts gesleept die het afdeed met een 'Tja, puberen, hormonen, stress...' maar toch bloed liet afnemen, om te kijken of ik niets onder de leden had.
Daar kwam niets abnormaals uit, dus ik kreeg het advies om eens lekker uit te rusten en het rustig aan te doen. Na een paar maanden werd het niet beter en kreeg ik anti-depressiva voorgeschreven, om me uit die vermoeidheids-cirkel te trekken, maar dat heeft bar weinig uitgehaald. Ook gesprekken met maatschappelijk werk haalden niets uit en ze konden niet anders concluderen dan dat ik volkomen normaal was. Nog vaak bloed laten prikken en daar was ook niets afwijkends op te vinden. Bloedarmoede was het zeker niet, want mijn ijzerwaarden waren hartstikke hoog.
Maar ja, waarom was ik dan zo godsgruwelijk moe?!
Na enig aandringen ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik terechtkwam bij een internist. Ook deze kon in eerste instantie niets vinden. Ik ben totaal binnenstebuiten gekeerd en heb het hele ziekenhuis gezien qua onderzoeken. Inmiddels was ik 18 jaar oud en nog steeds doodmoe, wat ik behoorlijk zat begon te worden. De internist wist het ook niet meer, en kon nog maar één ding bedenken eigenlijk, maar dat leek haar erg onwaarschijnlijk, maar goed, niet geschoten....
Nog geen week later viel er een brief op de mat; hoe onwaarschijnlijk het ook leek, ze hadden iets gevonden! Hemochromatose.
Ik had er nog nooit van gehoord, dus ik ben eens informatie gaan zoeken op internet. Kort samengevat is het dit:
quote:
Hemochromatose is één van de meest voorkomende erfelijke ziektes.
Bij een patiënt met hemochromatose neemt het lichaam te veel ijzer uit het voedsel op. Dit ijzer stapelt zich op in het lichaam. De Nederlandstalige benaming van deze ziekte is "ijzerstapeling".
Het lichaam kan het te veel aan ijzer niet zelf afvoeren. In het begin heeft dit geen ernstige gevolgen. Het ijzer wordt dan veilig opgeslagen, voornamelijk in de lever. De stapeling blijft echter doorgaan. Dit kan leiden tot schade aan organen als de lever, de alvleesklier, de schildklier en het hart en aan de gewrichten.
Er is geen helder en eenduidig ziektebeeld. Hemochromatose uit zich veelal in vage klachten als chronische vermoeidheid, gewrichtsproblemen, buikklachten, diabetes, leverfunctieafwijkingen, hormonale stoornissen, huidverkleuringen en libidoverlies.
Door deze veelheid aan mogelijke klachten, welke niet uniek zijn voor hemochromatose, denken artsen niet altijd aan hemochromatose als mogelijk oorzaak. Indien een arts wel aan hemochromatose denkt is de diagnose eenvoudig te stellen.
Bron: http://www.hemochromatose.nlGoed, de diagnose was gesteld en ik moest onder controle blijven in het ziekenhuis. Dat komt neer op jaarlijks een bezoekje aan de internist die me dan helemaal onderzoekt en ondervraagt en daaropvolgend een bloedonderzoek.
Het ging de afgelopen jaren best goed eigenlijk. Natuurlijk bleef ik moe en deden mijn enkels en polsen op de meest rare momenten zeer, maar ik wist nu tenminste waarom en kon er rekening mee houden.
Pasgeleden moest ik voor controle naar het ziekenhuis en de internist was zeer te spreken over mijn gezondheid. De gewrichten deden het lekker, bloeddruk keurig in orde, longen schoon, hart klopt mooi regelmatig....
Die middag heb ik ook bloed laten prikken en een week later zou hij me daar even over bellen.
Ik was helemaal in jubelstemming, want woehoe, het gaat goed

Tot ik gister tegen de avond dus een telefoontje kreeg van de internist... Mijn leverwaarden zijn niet in orde en ik moet binnenkort terugkomen