quote:
Inderdaad. En al gaat het nog zo kut met Ajax-1, en denk je soms 'gaat dit ooit nog wel goedkomen', als je daar met z'n allen staat...om de laatste eer te bewijzen aan zo'n grote Ajacied, dan denk je 'wat is Ajax toch eigenlijk een schitterende club'.
Oud-spelers, familieleden, voetbalcoryfeën, Ajax-werknemers, supporters, allemaal bij elkaar en allemaal op het eind 'Dit is mijn club'. Kippenvel.
Toen Bobby in 2000 stopte als assistent-trainer was dat eigenlijk het einde van een tijdperk. Hij begon in 1952, net voordat Ajax betaald voetbal ging spelen, en stopte toen Ajax (ok, twee jaar daarvoor al) ophield om een grote Europese topclub te zijn. Bobby had alles meegemaakt, stond overal met z'n snufferd vooraan en was de personificatie van het Ajax waar wij zoveel van houden. Sinds 2000 gaat het, op wat kleine oplevingen na, al bijna tien jaar kut. In plaats van een buitenaardse club, waar mooi voetbal een vereiste is en waarin Ajax bijna altijd buitengewoon voetbalde, zijn we nu in feite een gewone voetbalclub geworden. Ook bij Ajax gaat het om geld, om kampioen worden, die CL en winst maken.
Natuurlijk blijft Ajax nog steeds, met lichtjaren voorsprong op clubje 'boeiend', de allermooiste, meest fantastische voetbalclub ter wereld. Maar Bobby Haarms was eigenlijk de allerlaatste Mohikaan, de allerlaatste ras-Ajacied die álle successen zo heeft meegemaakt. Met hem is voor mijn gevoel ook het 'oude' Ajax een beetje gestorven.
Hmm, ik maak er nu wel een heel dramatisch verhaal van, maar zo voelt het wel een beetje. Hopelijk worden we snel weer eens kampioen, met aantrekkelijk Ajaxvoetbal, met veel spelers uit de eigen jeugd, wordt de Arena nóg wat gezelliger en krijgen we door de jaren heen weer níeuwe Ajax-iconen. Want Ajax gaat nooit dood, Ajax zal altijd springlevend blijven!
Ajax!
Bobby, bedankt!