Egyptische gastvrijheid

quote:

De Nederlandse freelance journalist Mark Reuvers deed met de Nederlandse delegatie van het grootschalige Europese konvooi To End the Siege on Gaza een poging om via de Egyptische grens naar Gaza te gaan. Ook Reuvers had de werken van Luyendijk gelezen over de situatie in het Midden-Oosten, de daadwerkelijke situatie is echter dermate ontluisterend dat deze met geen pen te beschrijven valt. Voor Nioweb doet hij toch verslag over de reis naar Gaza.‘

Buitenproportioneel. Deze term werd toegekend aan de verwoestende aanvallen van Israël op de Gazastrook. Deze inmiddels beruchte term is helaas niet alleen van toepassing op Israël, maar zeker ook op de starre houding van de Egyptische autoriteiten op en rond de grens tussen Egypte en het Palestijnse Gaza. Na een periode van langdurig wachten en onderhandelen met de autoriteiten kregen alle veertig voertuigen en 150 deelnemers van het konvooi toestemming om Gaza binnen te gaan. Onder politie-escorte gingen we vanuit de havenstad Port Saïd, via El-Arish, naar het grensgebied Rafah. Tijdens deze tocht waande ik me meerdere malen koningin Beatrix, de wegen waren immers afgezet en bovendien waren er tig uitbundig zwaaiende mensen langs de kant van de weg te vinden. Des te groter was de deceptie toen in Rafa, letterlijk 100 meter verwijderd van Gaza, de eerder verleende permissie werd ingetrokken. De stempels waren nota bene reeds in de paspoorten gezet. Als motivatie voor het intrekken van die toestemming werd slechts gesproken over een foutje. In totaal 150 ‘foutjes’ dus.

Hierna kregen wij twee opties aangeboden door de Egyptenaren, de eerste optie was rechtsomkeert richting Europa en de tweede mogelijkheid was met het hele gevolg teruggaan naar El-Arish. Op de koop toe dienden wij de paspoorten achter te laten bij de medewerkers van de grenspost. Na onderling overleg besloten alle deelnemers unaniem om te blijven waar we waren, in Rafah dus. Vervolgens werd het volledig gezelschap, inclusief gehandicapten en vrouwen, vastgezet in de loods behorend bij het grenskantoor. De paspoorten dienden we alsnog in te leveren. We hebben twee dagen door moeten brengen in mensonterende omstandigheden. Sommige gevangenissen in ons land kennen meer luxe dan deze loods annex grenspost. Slechts enkele keren mochten we dan wel even naar buiten om bijvoorbeeld schone kleren aan te trekken, maar vanzelfsprekend werden we dan nog wel geschaduwd door een meneer agent.

Twee dagen en een hoop frustraties en emoties verder mochten veertig voertuigen en twintig mensen wel naar binnen. De overgrote meerderheid van de deelnemers kon dus onverrichter zake terug naar Europa. Dit leverde eufemistisch gezegd een groep gedesillusioneerde volwassen op. Palestijnen die slechts een haartje verwijderd waren van een weerzien met hun familie in Gaza, na veertig lange jaren vol onzekerheid, begonnen te huilen als pasgeboren baby’s. Dat het juist de Egyptische autoriteiten waren die hun plannen dwarsboomden en niet de Israëli’s, moet het waarschijnlijk des te pijnlijker hebben gemaakt.

Hiermee was de kous echter nog zeker niet af. Er volgde nog een serie treiterijen, die je zou kunnen scharen onder de categorie mentale uithongering. Zo werden we opgesloten in een bus, een uur lang. Waarom? Er was geen duidelijkheid omtrent de hoogte van de prijs en over de eindbestemming van de terugreis. ‘Dan zetten we die Europeanen gewoon nog even lekker vast’, moeten de Egyptenaren hebben gedacht. Uiteindelijk werden we dan toch, als een stel dieven in de nacht, in één ruk door naar Cairo gebracht. Men wilde zo spoedig mogelijk van ons af zijn en ons dus linea recta op het vliegveld ‘droppen’. Het overgrote merendeel van de busreizigers had als een gevolg van de hele rompslomp echter hun vlucht gemist en wilde terug naar de verscheidene hotels, om vanuit daar de terugvluchten te kunnen regelen en ook nog enigszins tot rust te komen. De politieagenten stemden hier geenszins mee in, en zetten ons nog anderhalf uur vast midden in Cairo. Dit voorval speelde zich af in de vroege morgen. Zelden heb ik zo’n schertsvertoning gezien. Aan weerszijden van het plein van de busmaatschappij barricadeerden agenten de uitgangen. Dit incident was toch echt wel de figuurlijke druppel.

Na eindelijk bevrijd te zijn konden we onze wonden likken en hadden we een hoop om goed over na te denken. De inwoners van Gaza zijn namelijk nog altijd niet bevrijd en maken dagelijks een veelvoud van de ellende mee die wij hebben moeten ondergaan. Pijnlijk genoeg vormt de houding van de autoriteiten van Egypte één van de grootste obstakels in hun persoonlijke strijd voor de vrijheid. Druk vanuit de zowel de Nederlandse politiek als onze vaderlandse media op de overheid van Egypte is dan ook meer dan noodzakelijk in de gemeenschappelijke strijd die wij allemaal voeren: die van de rechtvaardigheid.’

© Nioweb