Dan maar ff wat schijven.. dacht ik

Met mijn hoofd aai ik zachtjes langs haar kleine pronte borstjes, mijn mond vind haar linkertepel en rustig lik ik er even langs. Ik kijk even op, ze glimlacht en haar mooie ogen schitteren bij het licht van de kaars en de laatste lamp die nog aan is in huis. Even kan ik bijna niet geloven dat we hier zo liggen, maar mijn drang haar nek te kussen is sterker dan mijn twijfel, vandaag wel. Ik werk weer naar boven en even raken mijn lippen de hare. Langzaam zak ik langs haar hals weer af.

Zachtjes bijt ik in haar, mijn handen strelen zacht over haar huid. Even schokt ze als mijn nagel haar iets te veel kietelt. Mijn neus glijdt tussen haar borsten door als ik haar kus, steeds weer, het lijkt allemaal zo langzaam te gaan, steeds weer, maar ik voel me fijn, beter dan ooit en zij lijkt het ook niet erg te vinden, langzaam...

Aardschok! Rustig kijk ik op, een slordige stapel papier staart me grijnzend aan. Mijn handen zoeken naar mn bril en terwijl ik deze opzet bedenk ik dat ik zojuist uit een dagdroom gewekt ben door de radio. Ik wrijf langs mijn gezicht, de afdruk van toetsen staan nog half in mijn wang, mijn kin voelt raar van de spatiebalk. Het vage schijnsel van de tv, met het geluid uit, schijnt door de kamer. Half verlamd zet ik de radio harder om even goed wakker te worden, dan denlk ik aan mijn huisgenoten en zet hem toch maar weer zachter. De deur kraakt genadeloos ondagdromerig als ik naar de keuken slenter voor, koffie, denk ik, ofnee toch maar thee, denk ik terwijl ik als vanzelf het bier uit de koelkast haal.

Alweer gewend aan de deur duw ik hem weer achter me dicht, met het flesje op het bureau kijk ik zo half een beetje tv. Ik klik een balpen in de schrijfstand en teken whatever op mijn bureaublad. De randen onlijn ik sterker, nog sterker en achter elke letter komt een stukje schaduw. Tevreden kijk ik naar mijn piece op mijn bureaublad. Zacht wrijf ik door mijn haar terwijl de verveling weer toeslaat.ik staar naar een stuk witte muur, ik probeer aan niets te denken,iets wat nooit lukt, maar als ik maar hard Ik denk niets. denk is dat wel vrij weinig en ik accepteer dit dan maar als goed genoeg. Vandaag, vandaag had ik weer veel dingen moeten doen, maar ik heb ze niet gedaan. Het is niet alsof iemand me ervoor zal gaan vermoorden, dus het kan vast nog wel een dagje wachten. Ik probeer te bedenken of ik het erg gevonden zou hebben als iemand me er wel voor zou vermoorden, ofnee liquideren dat is meer in de mode, schijnt. Het precieze verschil heb ik nooit begrepen, of eigenlijk ik wil niet over het verschil nadenken, het zal allemaal wel.

Ik sta op, niet voor lang want ik verplaats me naar mijn bed waar ik op neer val. Een half uur lig ik daar zo, een uur, anderhalf uur, nog langer. Het is nu wel laat genoeg om te gaan slapen besluit ik en vlug kleed ik me om. Rustig doe ik het licht uit en kruip ik in bed. Weer een dag om, langzaam maar zeker haal ik het einde wel, elke dag is er weer een, 7 maken er een maand, zo gaat vanzelf ineens een jaar voorbij. Ik kan het wel, ik ben al 22, gelukkig ben ik al over een kwart, schat ik zo. Ik val in slaap voor ik mezelf de kans gun te bedenken dat ik al fijn opschiet en dat ik niet zo moet zeuren.

quote:

---

Op vrijdag 12 april 2002 09:34 schreef Ghettobob het volgende:
mooi geschreven man.

---

quote:

---

Op vrijdag 12 april 2002 09:38 schreef Atrimar het volgende:
Leuk stukje, maar past beter in K&L

---

quote:

---

Op vrijdag 12 april 2002 09:39 schreef Raven het volgende:

[..]

je hebt gewoon nog verborgen kanten!

---

quote:

---

Op vrijdag 12 april 2002 13:22 schreef Gellius het volgende:

[..]

---

quote:

---

Op vrijdag 12 april 2002 18:11 schreef yvonne het volgende:
Hej, dat is een heel onverwachte kant van je The_Ed,
erg goed geschreven!!!

Heb je er nog meer?

Het thema komt me niet onbekend voor bij je, maar ik ben heel erg benieuwd naar andere stukjes van je..
Verras ons eens?

---

maar waarschijnlijk heb je die al eens gezien...
bij het online zetten van deze heb ik per ongeluk een oude overschreven ik zal die morgen wel ff terugzetten uit een backup...

ik vind dit verhaaltje nog een beetje teveel dezelfde woorden maar misschien herschrijf ik het eens.. ik wilde het eerst gewoon ff kwijt in word

In de douche

De tegelwand voelt eerst glad, dan koud, waterdruppels lopen van de muur langs mijn lijf. Het is twee uur 's nachts en bang verberg ik me in een hoekje, water stroomt langs mijn voeten, apathisch staar ik naar het douchegordijn, wachtend op wat komen gaat. Niets gebeurd er, warm water klatert maar beneden, alleen mijn voeten profiteren er van en ik hang bang en verlagen in een hoekje van de badkamer.

Verlamt, verkouden, tranen lopen langs mijn wangen als ik bedenk dat ik me nog kleiner voel dan ik al ben en dat ik bang ben, bang zonder reden, niemand zal mij hier storen niets zal mij hier deren. De verkoudheid doet me anders voelen, alsof er elk moment een geest vanachter het douchegordijn vandaan kan komen. Nog steeds ben ik elk jaar in deze toestand weer bang dat het terugkomt. Die oncontroleerbaarheid van het verkouden zijn en dan de angst als ze op je afkomen.

Geesten, gedaantes die niet bestaan maar je wel ziet en hoort omdat je koorts hebt, te hoog waarschijnlijk maar het is al laat en je wilt je ouders niet wakker maken. Ze dragen je op het toch te doen, alleen om je te ergeren, langzaam loop je je kamer uit naar de ander deur. Een koude wind komt je tegemoet en plots besef je weer dat er niets aan de hand is. Het was maar een droom, een hallucinatie voor mijn part, niet echt maar wel angstig. Elke keer als ik me weer bijna zo ziek voel vrees ik dat het weer terugkomt. Het is nooit weer gebeurd maar tohc hang ik daar, bang in een hoekje. Ik wil mijn vriendin roepen om me te helpen, maar bedenk dat ze me niet zal begrijpen.

Ik heb helemaal geen vriendin, dat besef doet me nog verder wegkruipen. Word ik nu echt gek? Iemand willen roepen die niet bestaat? Wat was er gebeurd als ik wel had toegegeven en had gejankt om haar hulp... zoeven nog had ik me aan haar voeten willen storten. De tegels voelen nog kouder en ik glij er langs weg. Rillend zink ik neer op de lauwe vloer, het warme water heeft van het douchegedeelte een halflauwe tegelvlakte gemaakt met net ruimte genoeg om buiten de douchestraal weg te kwijnen. Met tranen in de ogen kijk ik omhoog, ik weet niet meer of ik bang ben, of dat ik wil dat ik bang ben. In wanhoop zak ik ineen. Minuten lang hang ik met mijn hoofd tegen de muur in de douche, warm water kruipt kangs mijn benen en verwarmt mijn lichaam aan een kant.

Er is niets om bang voor te zijn, waarom lich ik hier dan als een gevangene in de isoleer in een hoekje. Ik sta op en zet de douche warmer. Heet water stroomt over me heen. Als een amfibie in de zon warm ik langzaam weer op. Van bleekwit word mijn huid rozerood, uitgeput en verward sta ik onder de douche. Als het water de angst en de verwarring heeft weggespoeld mag eindelijk de kraan uit. Ik sta mezelf weer toe om normaal te voorschijn te komen en krijg een klap voor m'n kop van de koude lucht achter het douchegordijn. Nog verkouden maar opgelucht kan ik deze nacht nu wel aan.

Hoi

Het is mooi weer, voor de eerste keer dit jaar, iets dat zelfs mijn ochtendhumeur voor een keer uitsteld naar morgen. Opgewekt loop ik over het universiteitsterrein. In de vijver snateren eenden opgewonden, ik lach naar de terwijl de zon zo snel mogelijk probeerd mijn blanke huid van een beetje bruin te voorzien.

Voor deze keer mag het en met de jas in de hand loop ik langs de vijver naar de collegezaal. Eigenlijk is het een dag om buiten te zitten. De prachtige zon heeft me deze morgen zo erg verblijdt dat ik heb besloten deze keer juist wel naar college te gaan. Ik ga weer wat doen aan mijn leven en zowaar een echt vak volgen. Halverwege de vijver passeer ik twee meisjes die opgewekt langslopen. Ook op weg naar college en al even blij met de zon als ik, lijkt het. "Hoi!" zeggen ze allebei tegen me en ze lachen.

Versuft loop ik verder, ken ik ze nou? Nee, besluit ik en ik wrijf door mijn haar met m'n vrije hand. Geen blad of iets anders geks. Mijn hand komt leeg weer uit m'n haar en ik kijk naar m'n jas onder m'n arm, langs mijn lijf kijk ik naar beneden over m'n kleding heen. Nergens valt een vlek te bespeuren, alles zit netjes, nog steeds loop ik versuft door. Boos draai ik me dan om "Ach rot toch op!" wil ik ze naroepen, maar ze zijn al weg, de hoek om.

De zon straalt door, waarom eigenlijk? Eigenlijk heb ik helemaal geen zin in deze warmte, buiten het feit dat ik toch meestal binnenzit en wat heb je dan aan zon? Het is maar rotweer weer. Erger dan normaal komtverlaat mijn ochtendhumeur opzetten en ik loop boos een gebouw binnen toch nog op weg naar college. Studenten bewegen zich als vanouds kwebbelend en suf traag over de trappen. Ik ram een deur open en grom tegen ze of ze thuis nooit geleerd hebben een deur open te doen en dat het allemaall best een beetje vlotter kan. Ik voel boze blikken in mijn rug terwijl ik verderloop en zij nog steeds bezig zijn de inmiddels weer dichtgeklapte deur open te doen.

Tergend langzaam verloopt het college terwijl ik me vaag herinner zonder slecht humeur aan de dag begonnen te zijn. Boos vraag ik me af wat eigenlijk te lachen viel op iedereen valt toch wel wat aan te merken, ga fijn om elkaar lachen als je dat zo nodig vind en houd mij erbuiten. Het college is afgelopen als ik me nog steeds afvraag wat me nu inmiddels meer ergert, dat 'hoi' of het feit dat ik door hen m'n humeur heb laten verpesten. Ik gok op het laatste en dat maakt me lichtelijk depressief. Blijkbaar ben ik er nog steeds niet in geslaagd niets om de mening van anderen te geven. Alles wat ik kan doen is oefenen, elke dag weer. Het leven is veel te kort om door anderen te laten bepalen en zolang ik zo erg om de mening van anderen geef kom ik nooit snel verder.

"Jamaar! " klinkt het diep in mijn hoofd, een jammerlijk stemmetje probeert me op te vrolijken; "Misschien vonden ze je wel leuk!", even lach ik weer, ditmaal lach ik mezelf uit en overtuig me dat dat stemmetje maar eens goed weggestopt moet worden. Het lukt niet, het blijft roepen "Misschien vonden ze je wel leuk!", en steeds harder hoon ik het weg. Het is al middag als het is opgehouden met schreeuwen. Het is overtuigd van mijn gelijk en houdt zijn mond. En dat moet voortaan maar zo blijven, hij kan er zo maar een keer de oorzaak van zijn dat ik me voor de gek laat houden. Misschien ben ik soms wel wat suf, maar om me nou gek te laten maken, nee, dat nooit. De eerste die volgende keer weer hoi tegen me zegt zonder reden kan maar beter snel wegrennen. Tevreden besluit ik dat vandaag toch nog nuttig is geweest; een volgende keer laat ik me niet meer zomaar uitlachen.

Oooh! I'm so evil!

Ik zit achter de computer, traag tik ik wat HTML. Het is nog vroeg en met mijn eerste kopje koffie bij de hand probeer ik op gang te komen. De kleine computerruimte is nog leeg en dat was een mooie reden voor wat achtergronmuzien bedacht ik me. Uit m'n tas haal ik een CD en duw deze in de computer, de bijbehorende boxjes zijn niet optimaal maar kwalitatief acceptabel genoeg vult toch 'Within Temptation' zowel de ruimte als mijn hoofd. Althans voor dat gedeelte dat geen HTML denkt.

Ergens bij track vier komt iemand binnengelopen en neemt plaats achter een andere computer. Ik wil de muziek al zachter zetten als hij zegt "Kan er misschien iets anders op wan tik heb het niet zo op dat satanistische gedoe.". Het is een vrije wereld en aangezien niet iedereen van hetzelfde houdt en ik veel muziek smaken wel acceptabel vind is het niet zo'n probleem winamp aan te zetten een iets uit de playlist te kiezen wat wel acceptabel is. Ik doe dit niet want ik probeer toch even 'satanistisch?', moeilijk kijkend kijk ik hem aan hen hij kijkt terug. Half begrijpend probeer ik met het idee dat hij misschien nog nooit goed heeft geluisterd 'eh, nou dat valt toch wel mee?'. Ik houd van understatements omdat ik daarmee fijn in het midden laat wat mijn eigen mening is en de ander dan vaak voluit de zijne geeft.

Hij begrijpt dat ik er toch wel anders tegenaankijk en ziet zijn fout in, maar hij probeert op zijn beurt "Nou ja dat niet misschien, maar je hebt daar wel van die enge mensen die eh..." verder komt hij niet en hij hoopt dat ik het nu toch wel begrijp. "Zo zit het niet helemaal hoor..." mompel ik terwijl ik iets anders opzet. Zelf ben ik natuurlijk enorm eng en ik kijk naar mezelf... beige broek en blauwe polo, mja ik kan me voorstellen dat dan mensen die iets donkerders aanhebben er dan wel helemaal eng uitzien. Ik ga een tweede bekertje koffie halen en lach ondertussen in mezelf, wat sommige mensen al niet verzinnen. Als je graag iets naders hoort kan dat toch? Maar er zijn wel rare manieren om hier op aan te dringen tegenwoordig. En hij was altijd nog wel zo normaal verder, gewoon, ach nou ja iedereen zegt weleens iets raars, besluit ik. Vervaarlijk grijnzend loop ik door de gang weer terug vanaf de automaat, als iemand me raar aankijkt besef ik dat ik met de beste wil er niet echt 'evil' uitzie, eerder nog raarder. "Zie je wel, het lukt niet eens." zeg ik bij mezelf en stop als ik weer zit halflachend de CD weer terug naast zijn vriendje dat nog in mijn tas zit.

Ik schuif in de playlist door naar 'Wonderfull days', mensen vonden dit al een fout nummer jaren terug maar sinds Mental Theo op tv verschijnt schijnt het helemaal niet meer te kunnen. Gelukkig kan me dat niets schelen, ik blijf het gewoon een fijn riedeltje vinden, "Deze is al oud heh?" zeg ik en mijn medestudent knikt dit keer opgewekt. Vage herinneringen van de middelbare school komen weer bij me boven en half wegdromend bedenk ik me dat ik met HTML bezig was. Terwijl ik weer verder typ vraag ik me af in hoeverre liedteksten uitwisselbaar zijn tussen verschillende muziekstijlen. "Erg." vind ik een goed antwoord, maar besluit er voor mezelf toch van te maken "Vaak kan het wel, af en toe en coupletje erbij of eraf." om op zeker te spelen.

quote:

---

Op zaterdag 13 april 2002 22:02 schreef Vintersorg het volgende:
Literaire teken, kliederaars, klodderaars, vingerverven met inkt en lege woorden. Kapot moeten ze. Doodt deze krachtelozen, gooi ze van een rots, werp ze in een rivier en zij die het wagen de productie van deze polieperige mogoloide teksten, die al tijden over dit forum woekeren, aan te moedigen met hun kritiekloze, stoot-deze-moedigen-niet-voor-het-hoofd-mentaliteit: zij dienen opgesteld te worden ter kapotschieting.

---

quote:

---

Op zondag 14 april 2002 13:28 schreef Vintersorg het volgende:

[..]

Mijn kritiek is ook wel opbouwend toch?

---

quote:

---

Op zondag 14 april 2002 17:13 schreef Vahlto het volgende:

Ik vind wel dat er meer DAMES mogen reageren!

---

Voor me lacht een wit scherm me toe. Nu wil ik eindelijk eens beginnen met hetgene dat ik nog moet schrijven voor mijn studie. Een betoog dat ik makkelijk vanavond al af kan maken. Deze keer geen uitstel. De cursor vliegt over het scherm als ik wat met de muis heen en weer beweeg. Dat is alles, nog geen letter getyped.

Ik kijk naar de tv, een donker scherm vertelt me dat ik toch echt moet beginnen met typen. Maar ik kan het niet. Waarom toch niet? Mijn gezicht vertrekt als ik me de situatie realiseer, ik wil werken, maar mijn hele wezen verzet zich er tegen. Weer draai ik me naar mijn computer en weer draai ik me weg. Dit kan niet waar zijn, hoe kan ik zo weinig controle over mezelf hebben? Ik wil schreeuwen, maar 1 uur s nachts lijkt me geen goed tijdstip. Een angstkreet vind ik ook eigenlijk teveel tekenen van gekte vertonen en ik ben niet gek. Toch? Een nog steeds leeg scherm doet me anders vermoeden.

Vooruit wil ik, typen, maar ik kan het niet. Ik wil schreeuwen maar ik durf het niet. Ik wil huilen maar mijn lichaam vertikt het. Langzaam zak ik ineen achter mijn bureau, zachtjes aai ik over mijn arm. Het zal allemaal wel goed komen. Een traan weet zich alsnog uit mijn ooghoek los te maken en zakt langzaam naar beneden. Als op de achtergrond Enya een nieuw lied inzet valt hij op mijn arm, ik veeg hem uit en even lijkt het of ik er echt om geef. Misschien geef ik er ook echt om. Het is al zo ver dat ik zelfs dat niet meer weet, misschien is het wel niet erg om niets te doen.

In afgrijzen kijk ik weer naar mijn scherm. Dan geef ik toe, ik ben blijkbaar toch gek. Met mijn voet druk ik de schakelaar in en met een klap doe ik wat nooit mag, in een keer de computer uit. Who cares, denk ik als ik Enya uit de CD-speler bevrijd en een andere CD erin leg. Ik plug mijn koptelefoon in en zet het volume op hard, langzaam zak ik weg in de wereld die ik zie als ik mijn ogen sluit. Het intro gemist denk ik, en ik speel het nummer opnieuw, en weer en weer. Niets herrinert me nu nog aan mijn betoog, aan studeren of aan wat ook. Ik draai het volume nog harder en nog verder zak ik weg, ik ben het publiek, de zanger, de drummer, de gitarist, de zangeres, de concertorganisatie en de kaartverkoop tegelijk.

Het is tijd vind ik, morgen moet ik weer vroeg op, vertel ik mezelf. Ik dwing me de CD te stoppen en kleed me vlug om. Snel kruip ik in bed en sla mijn arm om mijn haas, al 20 jaar ligt hij daar, nou ja een tijd terug niet, hij ging nu toch wel erg kapot. Maar het kruipt zo fijn tegen hem aan, dus hij ligt er weer. Tot ik vervanging heb. denk ik nog net voor ik in slaap val.

Schrijversdillemma

Alweer schrijf ik een stukje. Je typt wat je denk op dat moment, een gebeurtenis van kort geleden, en dat vult dan een A4tje. Alleen al het feit dat het eigenlijk niets is is al een dillemma. Immers: waarom opschrijven, ik weet het zelf toch al? Toch doe ik het, nu steeds vaker, slechte of goede kritiek.

Het grootste dillemma blijft het onderwerp. Ik wil niet dat elk stuk voor de helft over een meisje gaat, een vriendin die ik nog steeds niet heb. Zo gefrustreerd ben ik toch niet? Wat moet een nietsvermoedende lezen wel niet van mij denken? Of zou iedereen dat hebben? Ik hoop van wel, maar wil van niet.

Ach, de mensen die commentaar kunnen geven weten toch wel dat ik denk dat ik wel nooit een vriendin zal krijgen. En als, dan toch niet binnen afzienbare tijd. Zelf vind ik me niet eens leuk, hoe kan iemand ooit iets in mij zien? Ik besluit dat het niets geeft en voeg toch weer een stukje frustratie toe aan mijn stuk, het moet wel natuurgetrouw blijven natuurlijk. Degenen die het niet begrijpen zllen me wel proberen te beledigen, ik geef er niet om, ze zijn dan blijkbaar toch te dom een een geslaagde poging tot belediging te ondernemen. Ik geef nog om maar weinig, misschien wel te weinig. Dat denk tenminste, of dat wil ik. Ik sluit mijn ogen en probeer me af te zetten van het bedenken van alle mogelijkheden, succesvol deze keer.

Iets dat geen gevolgen voor me heeft als ik morgen doodga lijkt weinig meer te betekenen. Morgen ga ik misschien wel dood. Vandaag wil ik daarom... , ik weet het niet. Ik sluit mijn stukje af en stort op bed, vandaag slaap ik weer, net als morgen waarschijnlijk. Dit is niet nooit meer slapen maar eeuwig wakker liggen, parafraseer ik een boek om geen enkele reden.

Deep Oceans

A deep ocean with its grey waves
and white foam lies before you.
Storms and the treason of the gods
drag you into a dark myst.

The shores, shallow and calm,
caress you
and put you on a cloud of love.

Finding rest and peace upon the shores
makes you feel like dreaming
and living once more.
But storms and clouds ly awake
and you cant resist the sirens call
of the dark myst.

Giving up dreaming to find living and dieing.
No goal in our lives but to sail the seven seas
forever,
to live and die.

Giving in to the call,
you cry for death.
To be reborn and sail and live.
Live for love.

My only quest

Im lost,
I am so lonely,
wont you recover me?

Couldnt find you in heaven,
couldnt find you in hell.
Do you exist at all?

I can survive without you,
I cant live without you.
So, should I stay in this life at all?

Will I ever find you?
Will you ever kiss me?
I am so afraid I know the truth.

Sometime I feel you,
sometimes I see you.
These wicked dreams cant keep me from drowning no more.

Would it end the pain?
Would it end my quest?
Would it finally set me free?
Though unknown thy are, still I seek thee,
to know the truth once more..

The forest tells its tale

A child, wishin upon a star.
Wishing for a nice future.
The wind whispers what the future will bring,
and the elves sing him to sleep.

A man, wishing upon a star.
Hoping for one fine day.
Storms have clouded his past,
And demons haunt hm every day.

Wouldnt it be easier to give in?
The demons lure him to their side,
has he given in or will the child return?

A little child with his dreams,
a man with his strength.
Together they could stand tall
against the raging storm.
The beginning of a new era;
If only they could get together,
life would go on and the forest would sing once again.

quote:

---

Op woensdag 16 april 2003 12:34 schreef Mobious het volgende:

[..]

Trek het je niet aan, volgens mij bedoelt Vintersorg dit cynisch: In een stukje poëzie/literatuur afgeven op dezelfde poëzie/literatuur.

Mooi geschreven THE_ED!

Mooi geschreven Vintersorg

---

thanx

quote:

---

Op woensdag 16 april 2003 15:16 schreef snerd het volgende:

---

quote:

---

Op woensdag 16 april 2003 15:44 schreef snerd het volgende:
De grootste fout die je kunt maken: je eigen teksten niet bijwerken. Ik ken maar weinig mensen die in 1 keer alles correct opschrijven. Ikzelf heb met dat probleem ook te kampen, geluykkig heb ik dat nu redelijk onder controle. Gevolg: ik kan me uitstekend uitdrukken in schrift, maar mondeling ben ik waardeloos... Ik krijg geen tijd om mezelf te verbeteren zeg maar

---

Meisje

Houd van me.
Ik wil bij je liggen en nooit meer weggaan.
Bij je liggen en niets meer hoeven, eindelijk geborgenheid.

Je haren bewegen zacht als ik adem.
Ik durf je bijna niet te strelen;
waarom zou ik je wakker maken.
Zelfs zo; lief, vredig, slapend, ben je alles wal ik altijd wilde, en altijd zal willen.

Ga nooit meer weg, zorg voor me...
Zonder jou ben ik zo zwak.
Kunnen we niet samen sterk zijn?

Knuffel je zacht tegen me aan als het donker wordt,
samen zijn we nooit meer alleen,
alleen samen zijn we een.

Maak me weer sterk zoals ooit verloren,
bewonderend als een klein kind.
Laat me van je houden als nooit tevoren,
verwonder over welke liefde je vind.

Meisje,
Meisje!
Meisje toch..
waar ben je nou...

_{Sorry ik moest dit echt gewoon schrijven, ik heb voor het eerst sinds heel lang ook weer gehuild. Verder voel ik me best fijn hoor.}