Gelukkige momenten - wat zul je nooit vergeten?

dit nummer



en dan met een paar vrienden, vuurtje of warm huis, whisky en een sigaar.
ook puur genieten.

Die ene zoen in de kroeg...die was zo geweldig dat ik bijna van mn kruk af donderde...ik was zo verliefd en hij op mij. snap nog steeds niet hoe dat over kan zijn.

Diezelfde vriend een keiharde slap in zn gezicht geven gaf ook een goed gevoel.

Die knuffels die ik van mijn nieuwe vriendje krijg....en hoe we elkaar heel lang aan kunnen kijken... wegzakken in zijn mooie ogen...

Evanescence concert toen ik bijna stond te janken omdat het zo mooi was.

Het moment dat ik besefte dat ik best een hoop hele goede vrienden heb. Love them (L) en een hoop momenten met hun samen. Dagje walibi, kroeg momenten, verjaardagen, met zn allen naar het strand.

Die ene hele geweldige zomer, dat we het zo gezellig hebben gehad met de hele hele hele grote groep

Toen ik dayelle ontmoette en dus ontdekte dat ik met haar zo gek kon doen als ik maar wilde.

Dat zijn er best veel...voor anderen klinkt het stom. maar voor mij is het belangrijk. Ik ben best gelukkig.

Elke eerste zoen met een leuk meisje.

De reis door Thailand heen samen met Mike
De dag dat er werd gezegd dat ik compleet schoon ben.
Het ultieme chill moment op lowlands vorig jaar met Pete philly, mijn vriend en de zon.
De dag dat ik te horen kreeg dat ik goed genoeg ben voor de kunstacademie.
De dag dat mijn wilde katers zich voor het eerst over hun buikje lieten aaien.

De eerste keer XTC, daar kan niets tegenop.

M'n eerste rit op een brommer, die eindigte volgas de struiken in.
En zo'n litteken op je arm herinerd je daar wel aan,

Voor de rest natuurlijk m'n eerste wip, met 2 graden in een donker steegje waar het meurde naar pis.
En zij haar reed schaafde aan een scherpe deksel van de vuilnisbak waar ze op leunde

ach ja ik word oud...

Het was in de zomer van 1997. Amsterdam. Ik begon me zoetjes aan los te weken van het gezin waar ik vandaan kwam. Van 'zoon van' en 'broer van' begon ik me meer en meer bewust te worden van mn eigen autonomie. Die zomer van 1997 (en alleen die zomer, geen ander jaargetijde) beleefde ik met en bij mn eerste vriendin, woonachtig in Amsterdam. Zij werkte daar in een uitgaansgelegenheid en op een avond hadden we besloten dat ik bij haar thuis zou blijven terwijl zij ging werken en dat ik haar op enig moment een bezoekje zou brengen. Gewoon om te kijken waar ze nou werkte (ik ben zelf geen uitgaangstype, toen ook al niet). Na de boel een beetje opgeruimd te hebben, ging ik tegen een uur of twee daar heen en voor iemand die niet uitgaat is het een hele stoere belevenis om langs een rij wachtenden te mogen doorlopen enkel bij het noemen van mn naam. Mijn komst was uiteraard aangekondigd.

Hoe dan ook, tegen een uur of vier in de ochtend ging ik weer naar haar huis. Zij moest nog opruimen e.d. en zou later door een collega worden afgezet. Dat was zo de gewoonte. Het uitgaanscentrum was (uiteraard) al aan het leeg lopen en hoe verder ik daarvan verwijderd raakte, lopend langs de gracht op weg naar haar appartement, hoe rustiger en vrediger het werd. Het zomerde hevig en het was zon nacht waarin het nooit helemaal donker lijkt te worden en hoewel het daarvoor nog te vroeg moest zijn, meende ik aan het begin van de horizon al iets van ochtendgloren te kunnen herkennen. Het was, behoudens wat onbestemde geluiden, ver, heel ver weg (een snelweg of een vliegtuig ofzo) compleet stil en geen levende ziel in zicht. Op dat moment klopte alles. Ik was intens gelukkig met de plaats waar ik was en de persoon die ik op dat moment was. Zon zeldzaam moment waarop de wereld zich op haar allervriendelijkst toont en de zorgen en verantwoordelijkheden waar je je overdag altijd wel enigszins van bewust bent, plaats maken voor een bijna overweldigende gelukzaligheid.

Heel soms beleef ik zulke momenten en als ik ze beleef worden mn gedachten acuut teruggevoerd naar die zomernacht dat ik op mn dooie gemak langs een Amsterdamse gracht struinde en alle tijd van de wereld had.