Onlangs bezocht ik een groot warenhuis om aldaar te onderzoeken of er wellicht nog spullen waren om aan te schaffen. Geen spullen die ik feitelijk nodig had, maar spullen waarvan externe machten mij hadden overtuigd dat ik ze in mijn bezit moest krijgen om meer geluk in mijn leven te ervaren. Aldus geschiedde.
Ik dwaalde wat rond op de begane grond, kriskras
browsend door de verschillende afdelingen. Van het herbeleven van mijn fijne jongensjaren te midden van de schappen vol met speelgoed tot het met verwondering snuffelen tussen de vrolijk borduurde sokjes bij de afdeling babymode. Echter, al snel bleek dat ik de op de begane grond niet zou vinden, wat mij mogelijk gelukkiger zou maken. Derhalve besloot ik het een verdieping hoger te proberen.
Ik begaf mij naar de locatie alwaar de toegang tot de eerste verdieping werd aangeboden. Daar werd ik overmeesterd door een ernstige paniekaanval. Het was de schrik van ieder kind, iedere bejaarde en iedere kreupele. Het was zo'n gevaarte dat in het leven is geroepen met de gedachte om het de luie burger nóg eenvoudiger maken in zijn eeuwigdurende streven naar minimale inzet en maximale opbrengst. Het was... een roltrap!

Ik verbaasde mij erover hoe moeiteloos mijn medeconsumenten gebruik maakten van het geval. Ze stapten erop en bovenaan eraf zoals ze over de drempel van hun eigen voordeur stappen. Roltrappen doen mij, daarentegen, altijd het angstzweet uitbreken. Je staat er voor en kijkt naar beneden hoe de treden steeds spontaan vanuit de grond tevoorschijn komen. En dan moet je zonder nadenken de stap zetten om vervolgens als een Aladin op een vliegend tapijt meegevoerd te worden naar einde van het traject. Nou, dat lijkt eenvoudiger dan het is kan ik je vertellen. En het is
altijd goed gegaan. Maar deze keer dus niet. En aangezien een plaatje meer zegt dan duizend woorden (heb ik mij laten vertellen), volsta ik met een paint om het gevolg te illustreren:
![]()
(Check mijn torso dan!)
Klacht: een roltrap waar je door een miscalculatie in je motoriek verkeerd op stapt met het gevolg dat je als een weinig elegante versie van Michael Jackson een show opvoert.