Japan, maar dan niet in Tokyo

quote:

Op vrijdag 5 juni 2009 19:29 schreef Shivo het volgende:
Heb je wel eens over Singapore nagedacht? Ik ben daar vorig jaar gevraagd voor een junior-faculty position (jaja, klinkt opschepperig, sorry) en ben daar voor interviews geweest. Dat was bij het nieuw op te zetten kankercentrum. Ik was erg onder de indruk van de professionaliteit en de toekomstplannen. Het is duidelijk dat ze daar bakken met geld hebben en ze heel graag mensen met internationale ervaring aannemen. De kloof met het Westen is er ook wat kleiner vermoed ik.

Afgelopen jaar heb ik alleen over Zuid-Korea en Japan nagedacht. Toen ik afgelopen week in Z-Korea voor een conferentie was, kon ik me ook niet meer zo goed herinneren waarom ik niet voor dat land heb gekozen. Net zoals in Singapore hebben ze daar bakken met geld, en de mensen spreken veel beter Engels. Qua salaris zou ik er in Zuid-Korea een factor 2 a 3 op vooruit gaan. Maar toen ik de Koreaanse vrouwen zag, ging er een lampje branden.

Er is meer in het leven dan onderzoek en Japanse vrouwen zijn een klasse apart.

Op die conferentie kwam ik trouwens een Brit tegen die in Singapore was begonnen, en volgens hem was het vochtige klimaat niet te harden.

quote:

Op zaterdag 6 juni 2009 16:17 schreef koffiegast het volgende:
Koreaanse vrouwen niet mooi?

Op zich best aardig hoor, maar ze missen net dat aparte, dat Japanse vrouwen hebben. Flair, stijl, dat soort zaken.

quote:

Hoe staat het met je Japans, ben wel zo benieuwd?

Ben hard aan het oefenen. Ben bijna op de helft van m'n Rosetta Stone cursus. "Senshuu no getsuyobi ni, watashi wa kuruma o urimashita"

Over auto's gesproken: ik heb nog een auto te koop in de VS. Audi A6, 2002.

Nee, het was de moeilijkste zin die ik tot nu toe kan vertalen Japans-Engels en Engels-Japans, van de cursus Ik heb geen auto verkocht.

Oh, en aan dat kanji ga ik niet eens beginnen. Het is nu zaak om zo snel mogelijk gesprekken te kunnen voeren. Misschien dat ik het kanji tzt wel oppik, maar ik behelp me nu met hiragana en katakana.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 15:43 schreef FP128 het volgende:

[..]

Oke, maar hoe je schrijft en alles uitlegt geeft mij niet een beeld van iemand prof.dr. voor zijn naam heeft staan dus als je ff iets wilt neerzetten dat jouw bewering kan onderschrijven dan zou ik iets meer geloofwaardigheid aan je verhaal hechten. En graag ook een voorproefje van je eigen geschreven artikel.

Hoogleraren zijn ook maar mensen.

Maar ergens heb je wel gelijk. Mijn achtergrond is verre van klassiek; ik heb het grootste deel van mijn kennis al doende opgedaan en heb de Feynman Lectures indertijd goed bestudeerd, ipv dat ik jarenlang op een universiteit heb doorgebracht. Ik ben avontuurlijk ingesteld, ken m'n tekortkomingen, werk hard, gebruik mijn intuitie en heb daardoor soms een briljant idee. Blijkbaar zijn die ingredienten genoeg om die twee titels voor m'n naam te mogen zetten.

Japanse collega's

Het blijft ploeteren met mijn Japanse collega's. Mijn uitermate ruim bemeten kantoor, bijna zo groot als mijn eigen appartement, ligt tussen twee kantoren in, met aan de linkerkant een kantoor dat wordt overbevolkt door een groep studenten, varierend van 1 a 2 ('s nachts) tot 10 (overdag).

Vlak voordat ik naar Europa vertrok, had ik ze zo ver gekregen om me even een seintje te geven als ze gingen lunchen. De eerste paar weken liepen ze mijn kantoor straal voorbij, maar de laatste paar dagen vroeg er altijd wel iemand of "Mr. Lyre" ook mee wilde gaan lunchen. Nog een hele discussie gehad waarom ze me niet gewoon Lyre noemde, of Mr. Bird. Blijkbaar gebruiken ze de voornaam alleen voor kleine kinderen. Ok, dan is het dus vanaf nu Mr. Lyre, of Lyre-san.

Het samen lunchen was stap 1 op weg naar een wat soepelere relatie. Stap 2 bestond uit mijn aanmelding voor een softbaltoernooi. Tijdens de wekelijkse bijeenkomst ging er een stuk papier rond, waarop iedereen z'n naam kon zetten om zich aan te melden voor het toernooi. Daar had ik wel zin in! Er werd verbaasd op gereageerd, maar eigenlijk vond iedereen het wel leuk dat ik me zo spontaan inschreef.

Het was behoorlijk warm die dag - normaal voor de tijd van het jaar - maar gelukkig niet zo drukkend heet dat het onaangenaam was. Ons team mocht als eerste het veld in, en de eerste ronde gebeurde er niet zo veel. Toen we aan slag waren, was ik als laatste aan de beurt. De verwachtingen waren niet al te hoog gespannen, maar toen ik toch een honkslag maakte, werd er enthousiast gereageerd vanaf de kant. Dat hadden ze toch niet verwacht! Zelfs van de bank van de tegenpartij hoorde ik iets in de trant van "Nice! America jin!" ( net zoals wij denken dat alle Aziaten Chinees zijn, denken Japanners dat alle Westerlingen Amerikaan zijn).

Enfin, in een wedstrijd later die dag heb ik zelfs nog een vangbal en een outfield-assist gemaakt, waardoor de inning meteen over was, dus eigenlijk kon het niet meer stuk. Uiteindelijk hebben we zelfs de finales gehaald (wat niet aan mij lag; de rest van het team was gewoon veel beter dan de andere spelers), waar we moesten verliezen. Want de winnaars moesten een "champions" bokaal vol met sterke drank leegdrinken. Die finale wonnen we toch, want de andere partij wilde ook niet winnen. Mijn Japanse collega's hebben me toen beschermd tegen die sterke drank (ik wilde wel, maar mocht niet), en de dag erop zag ik ze allemaal met zware hoofdpijn en knikkende knieen rondlopen.

Dat was dus net voor mijn vakantie/werkbezoek aan Europa. Maar toen ik terugkwam, kon ik weer gewoon van voor af aan beginnen, want ze liepen m'n kantoor weer voorbij rond lunchtijd. Wat ook niet helpt, is dat de meest assertieve studenten er de afgelopen dagen niet waren (conferentie), dus ik hoop dat het beter gaat als ze weer terug zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-07-2009 16:54:03 ]

Bureaucratie in Japan, of de reden waarom ik vandaag not amused ben en zo veel tijd op deze site besteed

Ik was er voor gewaarschuwd, de befehl ist befehl mentaliteit van de Japanners, en het begint nu echt te irriteren. Ze bedoelen het allemaal erg goed, en ze doen er alles aan om het proces zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar wat betreft het schuilen achter regeltjes, zijn het net Amerikanen.

Een voorbeeldje:

Afgelopen week was ik bij de bank om wat geld over te maken. Mijn Japans is nog steeds erg beroerd, maar ik red me eigenlijk altijd. Zo had ik gordijnen laten maken (mijn Japanse buren kunnen nu al twee maanden Lyrebird in z'n blote kont zien rondlopen), iets dat je niet zo maar kunt doen zonder dat je een paar woorden Japans spreekt en begrijpt, niet? Afijn, de bankmedewerker kreeg snel door hoe beroerd mijn Japans was. Daar werd de manager bij gehaald, die in perfect Engels vroeg of ik Japans sprak. Mijn antwoord was een heel eerlijk "chotto" (beetje), waarop haar antwoord was dat ik dan maar terug moest komen met iemand die wel Japans sprak. Toen ik verrast reageerde met "but your English is perfect, all I need to do is to wire some money", was het antwoord dat ik maar terug moest komen met iemand die wel Japans sprak. Ja, dat had ik al eerder gehoord, maar daar had ik niks aan. Het speet hun heel erg, they were very sorry, maar ipv die tijd te gebruiken voor uitleg van het overschrijfformulier, werd ik de bank uitgestuurd.

Later die dag ben ik naar het postkantoor gegaan, waar ik zonder problemen (en voor de helft van de prijs), het geld kon overmaken.

Nog eentje dan, om het af te leren.

Voor mijn onderzoek heb ik componenten nodig die door verschillende Amerikaanse en Europese leveranciers geleverd worden. Die leveranciers hebben echter contracten met Japanse importeurs, waardoor ik verplicht ben om die componenten van de importeur af te nemen. Dat heeft die importeur mooi voor elkaar, want die voegt een toeslag van meer dan 50% toe op de Amerikaanse of Europse prijs. Mijn krappe budget staat dit soort frivoliteiten niet toe, ik heb er gewoon het geld niet voor.

Ik had dus het briljante idee om zelf parallel te gaan importeren. Ik heb immers een Amerikaanse credit card, kan de spullen naar een Amerikaans adres via www.bongous.com sturen, waarna ze netjes hier bij de universiteit worden afgeleverd. Ik had al een component zelf uit de VS geimporteerd op mijn eigen credit card. 3.5% invoerrechten betaald en iets van $25 voor het vervoer. Een toeslag van minder dan 10%. Zo $300 uitgespaard.

Dat geld kreeg ik nog wel terug van de universiteit, maar er werd meteen bij gezegd dat dit de laatste keer was. In het verleden hadden medewerkers onderzoeksgeld misbruikt bij aankopen, en daarom ging mijn opzet niet door. Ik kon immers onderzoeksgeld misbruiken.

Alsof een toeslag van 50% geen misbruik is!

Uiteindelijk was het compromis dat de universiteit de producten in de VS zou kopen. Dat gaat natuurlijk nooit lukken. Want zodra die bedrijven zien dat het om een Japans adres gaat, verwijzen ze naar de Japanse dealer. Die dan 50% extra vraagt. Dat had ik al lang uitgezocht, maar blijkbaar moeten ze dat eerst zelf voelen. Maar eens zien hoe lang ik het volhoud in dit gekkenhuis.

quote:

Op woensdag 15 juli 2009 12:24 schreef Isegrim het volgende:
Wat irritant, vooral van die bank. Ik denk dat ik ontploft was.

Weet je wat het is, die Japanners zijn zo vriendelijk en beleefd, dat het moeite kost om kwaad op ze te worden. En als ze zich ergens voor verontschuldigen, dan is het ook echt gemeend. In het geval van de bank kon ik zien dat de bankmedewerker (dus niet de manager) op het punt stond om harikiri te plegen, omdat hij zich schaamde voor zijn slechte kennis van het Engels. Die keek me aan alsof mijn moeder net overleden was.

quote:

Wat voor werk doe je eigenlijk precies?

Ik bouw apparatuur voor oogonderzoek om daarmee ... oogonderzoek te doen. Er staat een fotootje in mijn fotoboek van apparatuur die wij ontwikkeld hebben (die donkere foto met rood laserlicht).