[PRIJSVRAAG] Marley & Me

De trailer van de film is ook leuk



Al blijft een boek vaak gewoon beter

Mijn meest emotionele moment was denk ik wel toen we na 13 jaar onze American Stafford Boomer moesten laten inslapen bij de dierenarts.
Boomer was al geruime tijd ziek (een hersentumor) en kon niet of nauwelijks meer lopen.Aangezien genezing of een operatie uitgesloten waren kwam er een pijnlijk moment waarop je het enigste juiste moet doen , namelijk hem uit zijn lijden verlossen.

Toen we (vrouw en ik) bij de dierenarts zaten en het moment van afscheid nemen daar was, zaten we naast hem om hem wat gerust te stellen en een beetje te aaien. Ondertussen probeerden we (tevergeefs natuurlijk) onze tranen tegen te houden.

Na de eerste spuit (in slaap brengen en kalmeren ) raakte ik steeds meer ontroerd en de tranen stonden in mijn ogen. Boomer probeerde toen toch (tevergeefs) overeind te komen om mijn tranen weg likken (iets dat hij vanaf pup af aan deed als een van ons of de kinderen verdriet hadden) Zowel mijn partner als ik gingen natuurlijk kapot. Buitengekomen nog zichtbaar ontroerd zijn we toch blij met dit waardige afscheid van een schat van een hond.

Tot 7 jaar geleden had ik 12 jaar een superlieve Jack Russel. 's Morgens was het eerste wat ze deed je wakker maken door als een dolle over je bed heen te hollen. Als je thuis kwam, sprong ze tot je middel van blijdschap.
Het meest ontroerende was wel toen ik zelf heel ziek in bed lag, met een longontsteking. Ze week niet van mijn zijde, alleen voor uitlaten, en vóelde dat ik erg ziek was. Gedurende 6 weken was ze m'n allerallerbeste dinnetje. Pretty touching .

Toen moest ze worden ingeslapen omdat zij heel ziek werd. . Nooit vergeet ik het moment dat de laatste keer dat ik haar aaide ze kermde van de pijn, en ze door m'n moeder werd meegenomen naar de dierenarts .

Wat een trieste verhalen allemaal....

Dan maar een leuker verhaal...

Wij hebben een dochter van een paar maanden oud en ook twee katten.
De katten moesten in het begin erg wennen aan het vele harde geluid dat onze dochter soms produceert. Vaak vluchtten ze in het begin zelfs de kamer uit.
Toen ik een tijdje terug onze dochter op de bank aan het verschonen was, begon ze weer hard te huilen. Plotseling kwam onze poes Tess aangerend en sprong op de bank erbij.
Ik wilde even voorzichtig aankijken hoe ze zou reageren op het gehuil, maar tot mijn verbazing begon Tess onze dochter kopjes te geven om haar te troosten

voorgeschiedenis:
Ik heb sinds anderhalf jaar 2 rode katertjes. Ze komen uit hetzelfde nest. de een was het laatste katje uit het nest en was ook de kleinste, kwam ook het laatst bij het eten. De ander was een gemiddeld katje in het nest. Vanaf het moment dat ze bij me kwamen (ze waren toen 7 weken) begonnen hun karakters echt te vormen. Sylvester (het laatste katje) begon aan een inhaalslag van eten en begon te groeien. Hij is nooit meer uit die eetbui gekomen, want nog steeds als hij eten ziet, moet hij het hebben en doet hij er alles voor om het te krijgen. Hij is ook ruim een maat groter geworden dan zijn broertje.
Tijger (het gemiddelde katje) trok meer naar zijn baasjes dan naar zijn eten toe. Hij nam wat hij nodig had, en liet de rest rustig staan. Hij kwam veel liever lekker knuffelen met mij. Er ontstond een hechte band tussen hem en mij. Sylvester vond ik ook heel erg lief hoor, maar Tijger was m'n maatje (wat de katten betrof).
Toen ze 4 maanden waren, mochten ze voor het eerst naar buiten. Daar had ik het moeilijk mee, want ik was heel bang dat ze weg zouden blijven, dat ze aangereden zouden worden of meer van dat soort rampsenario's. Daarom ging ik ze in de avond eten geven, zodat ze iets hadden om voor naar huis te komen. Dat ging eigenlijk altijd wel goed. Heel af en toe bleef een van de twee een nachtje buiten, maar dat was eigenlijk een uitzondering als dat gebeurde. Na zo'n nacht, stond hij dan de volgende ochtend bij de deur om dan binnen te komen en lekker te eten en te slapen.
De oorzaak van het moment:
Ongeveer een maand geleden was dat even anders. Sylvester ging naar buiten en kwam netjes in de avonden terug. Tijger ging ook naar buiten, maar kwam niet terug. De eerste nacht maakte ik er niet zoveel van. De tweede nacht vond ik het vreemd, de derde, vierde en vijfde nacht vond ik het heel eng en was ik heel erg bang voor zijn leven. Zo lang was hij nog nooit weggeweest!
Het moment:
Op dag 6 liep ik naar m'n auto om naar m'n werk te gaan. Toen zag ik hem opeens. Hij liep meteen naar me toe en gaf meteen kopjes aan m'n benen. Ik was zo ontroerd dat ik hem weer zag, ik was zo bang geweest dat hij dood was, en hier was hij weer! Heerlijk om te zien, door alle tranen heen in m'n ogen.

Voordat ik werd geboren hadden mijn ouders al een lief jong hondje. Toen ik kleuter was, was hij echter al blind dus heb ik hem nooit meegemaakt dat hij kon zien.
Het was een superlieve hond, die heel beschermend naar mij toe was, iedereen die aan mij zit zou hij bijvoorbeeld bijten, want ze mochten niet aan mij komen.
Hij had een enorm hoge pijngrens, dus als er iets mis was, was er iets goed mis, vaak was het dan dat het al zo erg was, dat hij medicijnen kreeg, die moesten aanslaan, anders was het een spuitje. Dat is wel 5 keer gebeurd. En elke keer zaten mijn moeder&ik al te janken omdat 't ons onwaarschijnlijk leek dat ie dit ook weer zou overleven. Maar elke keer kwam het goed.
Tot de laatste keer, hij at niks meer en kotste alles weer uit, zakte voortdurend door zijn benen en was doordat hij al het eten weer uitkotste was hij ook graatmager. Er was iets met zijn nieren.
Medicijnen sloegen niet aan, want die kotste hij weer uit, dus weer terug naar de dierenarts, maar eerst werd ik op school afgezet, ik dacht dat het wel weer goed zou komen, maar gaf toch nog ff een dikke knuffel&kus want diep van binnen wist ik dat ik hem niet meer zou zien.
En dat was ook Hij werd ingeslapen.
Hij was 12 jaar geworden, echt knap hoe hij al die dingen overleefd heeft.

Toen ik echt emotineel was, was toen ik Poekie (mn 19 jaar oude poes) moest laten inslapen.

Verhaal ;

Ik stond buiten te wachten op mn moeder om wat boodschapjes te gaan doen samen, toen ik Poekie op een steen zag zitten een vogeltje op te kauwen. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht " Jezus. 19, mist 1 oog en kan nog een vogel vangen?" . Toen we terug kwamen van de winkel (uurtje later) lag Poekie heel spastisch naast de schutting te doen. Gewoon vet eng. Ze kon niet staan, kon haar kopje niet normaal houden, en kermde er op los. Gelijk de DA gebeld, en de assistente aan de lijn zei zoals altijd : " Dierenkliniek Makatsi met Daphne heeft u 1 moment?" Ik weet nog dat ik schreeuwde dat ik die even niet had (sorry daph ) en dat voor mijn gevoel Poekie lag dood te gaan. Ik kon aan haar stem horen dat ze zich afvroeg waarom ik uberhaupt nog belde en niet gelijk er heen was gegaan.

Afijn, ik Poekie opgepakt en met een rotgang naar de DA gerent (zit om de hoek godzijdank). Eenmaal binnen is Poekie onderzocht en kwam Shirley (de DA) tot de conclusie dat het waarschijnlijk een beroerte was geweest. Ze kreeg pijnstilling en moest ter observatie blijven. 2 dagen later mocht ze weer naar huis. Bench gekocht want omdat ze nog niet normaal kon lopen mocht ze niet weg (naar buiten, op de tafel, ect) na de eerste dagen zag ik wat verbetering. Ze at, ze dronk, ze liep stukken beter, ect.

Ik ging dan ook met een gerust hart naar MikeyMo in Den Helder. Wetend dat mijn ouders goed voor Poekie zouden zorgen. Totdat mijn zus belde die op dat moment bij mijn ouders was. Poekie had volgens haar een terug val gehad. Ze gebruikte 1 pootje niet meer, at en dronk niet meer en het kopje stond scheef. Ik wilde PERSE zelf met haar naar de DA dus ik heb mijn vriend gebeld, die is terug gekomen van zn werk, en samen zijn we naar de DA (drenthe) gereden. Ik weet nog heel goed dat ik in de auto dacht "echt, ze (mn zus) zal wel weer fucking overdrijven. Shirley lapt Poekie mooi weer op!"

Eenmaal aangekomen zat mijn vader al met Poekie bij de DA. In de wachtkamer. Het was inloop spreekuur en rete druk. Mijn andere zus zat er ook met haar hond. Mn vader ging naar huis, Poekie, MM, mn zus en ik bleven achter.

Daphne kwam een kijkje bij Poekie nemen, en kwam tot de conclusie dat Poekie ontzettend benauwd was en dat we gelijk voorrang moesten krijgen. Shirley erbij, samen in een kamertje... en toen vertelde Shirley dat het beter was om Poekie in te laten slapen. Ze was gewoon op. Ik heb nog nooit zo hard lopen janken. Ik kon gewoon de beslissing niet nemen om Poekie te vermoorden (zo zag ik het toen). Mn zus geroepen, en die deelde samen met MM de mening van Shirley. Hun 2 hebben de uiteindelijke beslissing genomen. Ik kon het gewoon niet.

Poekie hebben we begraven in de achtertuin, en ik ben er nog weken kapot van geweest. " s nachts heb ik regelmatig als een klein kind keihard liggen janken

Ooh, en marley en me is vet sneu. Ik heb zitten janken aan het einde van de film

Een jaar voor mijn geboorte hebben mijn ouders een pup genomen. Toen ik geboren werd hebben ze meteen de hond kennis laten maken met mij, vanaf toen was ze m'n beste vriendje.
Toen ik een jaar of vier was, was ik met haar aan het buitenspelen toen het begon te onweren. De hond drukte me op de grond en ging over me heen staan. Terwijl ze zelf doodsbang was voor het onweer omdat iemand ooit een rotje naar haar heeft gegooid.

Drie jaar later moesten we haar laten inslapen, onze Frieske. Ze had een tumor in haar baarmoeder. De avond vantevoren heb ik tegen haar aangelegen terwijl ze zoveel pijn had, ze probeerde me te troosten.
De volgende dag ging m'n vader weg met hond en kwam terug zonder.. Ik krijg nog tranen in m'n ogen als ik er aan denk.

Ik moest trouwens ook janken aan het einde van de film.

Een paar jaar geleden heb ik een hele zware periode gehad waarin ik absoluut niet goed in mijn vel zat en veel verdriet had waarbij dus ook de nodige tranen vloeide. Mijn kat Mopsie (die in maart is ingeslapen ondertussen) was altijd al een lieve kat die continu achter mij aan liep, maar heel erg kroelen deed ze nooit. Tot ik op een avond weer alleen thuis was en heel erg zat te huilen op de bank. Ze kwam ineens heel voorzichtig dichterbij, sprong voorzichtig op schoot en ze drukte zich helemaal tegen me aan. Dat vond ik al ontzettend lief maar wat me echt troostte was dat ze haar pootjes op mijn schouders legde en ineens mijn tranen op begon te likken net zo lang tot ik stopte met huilen. Daarna zijn we samen in slaap gevallen en ze lag nog steeds op mijn buik toen ik een paar uur later wakker werd.
Ik vond het zoooo lief . Sinds die avond kwam ze elke keer bij me als ik moest huilen en likte ze me net zo lang tot ik me weer beter voelde.

ik heb samen met mn meissie zitten huilen om deze film

Ik mocht nooit een huisdier van m'n ouders

Als ik straks een eigen huis heb wil ik een britse korthaar en een american stafford en een chinchilla en een deagle en een kooiker en en en..

IK WIL EEN HUISDIER!

Toen ik 6 maanden zwanger was van mijn dochtertje (inmiddels is de kleine heks 3) heb ik een aantal dagen bij mijn ouders gelogeerd.
Had mijn 2 poesjes meegenomen van 6 maandjes omdat ik ze niet alleen thuis wilde laten. Die 2 renden het
hele huis door. Bij mijn ouders thuis hadden ze veel "speelruimte". Toen ik s'morgens gewekt werd door gaja vond ik het al vreemd dat Cheeta ontbrak. Dus ik haar roepen en normaal gesproken zou ze er binnen 3 min al zijn. Geen reactie!! Gaja bleef me maar kopjes geven en liep steeds naar de deur van mijn slaapkamer met het nodige gemiauw. Ik stapte me bed uit en riep Cheeta keer op keer. Nog steeds geen reactie. Ik merkte dat Gaja steeds richting zolder liep en dan weer terug naar mij. Ik dacht zal eens een kijkje nemen want misschien heeft cheeta zich ergens verstopt. Eenmaal op zolder hoorde ik en zacht gerochel. Het kwam van een soort ventilator. Het was een bak van ijzer met daarin een ventilatortje. Tot mijn grote schrik zag ik de helft van het lichaam van Cheeta en de andere helft (de kop) bleek op 1 of andere manier vast te zitten tussen de ventilator en ze kon er zelf niet uitkomen. Ik hoorde het arme beestje naar lucht happen en probeerde haar los te krijgen. Dit lukte me niet en raakte in paniek. Ik probeerde de bak los te krijgen maar omdat hij aan elkaar was vastgelast kreeg ik hem met geen mogelijkheid open. Het geluid van Cheeta vergeet ik mijn leven niet meer. Ik hoorde gewoon hoe ze aan het stikken was. Mijn tranen rolden over mijn wangen..Hoe kon ik haar toch helpen? Ik hoorde een laatste diepe zucht en toen was het stil......Ze was gestikt. Ik probeerde haar nog steeds los te krijgen en te hopen dat ze toch nog ademde. Haar levenloze lichaam kon ik er zo uithalen. Ik heb tranen met tuiten gehuild en nog een hele tijd met haar in me armen gezeten. Na een half uurtje hebben mijn moeder en ik haar in een handdoek gewikkeld en in een doos gestopt. Ik snapte wat gaja probeerde te doen. Ze wilde me waarschuwen door me wakker te maken en steeds naar de zolder toe te lopen. Gaja heeft nog weken lopen zoeken naar haar vriendinnetje. En ik ben haar ook nog steeds niet vergeten.............

Mijn vriend en ik heb beide wat traantjes gelaten om deze film. Denk dat het overbodig bij welke scene...
maar voor de rest..Mooie film

Ik heb vorig jaar afscheid moeten nemen van twee lieve Golden Retrievers, Quinta en Nonja.

Het begon met Nonja die op 6jarige leeftijd rare kuren begon te krijgen. Op een avond vielen haar oogpupillen weg en keek ze dus met alleen oogwit. Wij helemaal stressen, want we wisten niet wat het was. Diezelfde week kreeg ze last van een manke poot en zijn we naar de dierenarts gegaan. Daar hadden ze een tumor ontdekt bovenaan de lip. Scheen goedaardig te zijn. Totdat ze plotseling ook bobbels voelden in de kraag.
Na een paar dagen kregen we te horen dat ze lymfeklierkanker had en toen ging het ook heel snel bergafwaarts met haar. We hebben haar moeten laten inslapen.

We hadden nog de oudere hond van 12.5 jaar (Quinta) die al eerder afscheid van een maatje (matinnetje) moest nemen en nu was ze weer een ravotvriendinnetje kwijt.
Zoals vele dierenliefhebbers wel weten, kiezen honden hun baas uit en Nonja was erg gek op mijn vader (en andersom). Mijn vader was er dan ook erg kapot van. Als verrassing besloten mijn moeder en ik te kijken of we voor mijn vader, Quinta (en natuurlijk ook voor ons) een golden puppy konden vinden. Tot onze grote verbazing kwamen we een moederhond tegen die dezelfde oma heeft als Nonja!
Regelmatig zijn we wezen kijken naar de pups (van dikke mama, tot de puppy's eruit gingen) en in de 8e week haalden we Nina op!

Quinta was inmiddels ook al wat ouder en moest wel even wennen aan zo'n energieke pup, maar ze vond alles best en heeft tot de laatste dag met haar gespeeld. De laatste dag keek ze ernstig uit haar koppie en dat waren we niet gewend van haar. Het leek alsof ze het benauwd had. Met spoed zijn we naar de dierenarts gegaan en ze konden maar niks vinden. Lever goed, hartje perfect, alles functioneerde naar behoren. Voor de zekerheid lieten ze Quinta een avondje daar om te onderzoeken en we zouden dan zo snel mogelijk bericht krijgen als ze meer zouden weten. Tegen half 1 's nachts kregen we een vervelend telefoontje: Een grote primaire tumor aan de longen. We konden haar laten opereren, maar dan zou ze nog 3 maanden lang in pijn leven. Dat wilden we haar niet aandoen, dus we hebben haar in moeten laten slapen, nog geen 4 maanden na de andere hond.

Quinta was mijn alles...vanaf mijn 9e tot m'n 21e heb ik alles met haar kunnen delen. Als ik een keer baalde van alles kwam zij uit zichzelf naar mij toe om me te troosten. Hoe ouder ze werd, hoe aanhankelijker en hoe pijnlijker het ook was om te bedenken dat het niet lang meer zou kunnen duren.
Soms als ik aan haar denk dan voel ik nog haar vacht tegen mij aan. Hetzelfde gevoel toen de laatste dag dat ik haar knuffelde en fluisterde dat ze nog even moest volhouden. Al huilend en knuffelend nam ik thuis afscheid van haar, ook al wisten we toen nog niet precies wat er aan de hand was.

Nonja en Quinta waren overleden, maar we hadden onze pup Nina inmiddels 4 weken en ze lag moederziel alleen te genieten van het zonnetje in de achtertuin. Toen kwam de fokker als geroepen, want ze had nog een jonge golden die niet geschikt bleek te zijn om mee te fokken (RD, een erfelijke (oog)afwijking, net als HD (Heupdysplasie) vanaf een bepaald percentage raadt de GoldenRetrieverclub het af) . Ze vond het zo sneu voor ons en heeft Phantom aan ons geboden. Ze moest in het begin een beetje wennen aan het nieuwe huis (ze was inmiddels al 1.5 jaar) en ze was gewend om altijd het mooie showhondje uit te hangen, maar doordat wij zo openstonden voor alles kon ook zij lekker de hond uithangen! Samen met Nina vormen zij nou een groot onderdeel van onze familie!

Hoewel we vorig jaar februari nog twee andere honden hadden, is het zo moeilijk om niet van deze karakteristieke honden te houden. Gezelligheidskleedjes meesjouwen, het vriendje wakkerlikken met z'n tweeen 's ochtends, de gekke moves van de pup...onbetaalbaar!

Een zielig maar ook weer heel gelukkig verhaal

[ Bericht 0% gewijzigd door Jamiel op 30-04-2009 01:32:35 ]

Toen we Lexi net een paar maanden hadden kreeg ik voor het eerst sinds lange tijd een hevige migraine aanval. Alles er op en er aan, mega hoofdpijn en vooral ontzettend misselijk etc. Ze heeft de hele tijd bij me in bed gelegen, ik kreeg af en toe een likje om te kijken of ik nog leefde. Maar het schattigste was toch wel toen m'n misselijkheid zo erg werd dat ik toch even flink over de wc moest hangen. Ze wurmde zich ook de wc in, ging tegen de wc aan staan en legde dr hoofd op mn hand en maakte piepgeluidjes. Ze was echt helemaal bezorgd en van slag.

Maar er zit ook wel een kleine Marley in d'r die er af en toe even uit moet:

Als het muisje Mr. Jingles wordt doodgestampt door die uiterst irritante bewaker in The Green Mile. Gelukkig komt alles weer goed!

Ik raak altijd ontroerd door mijn labje Lara als ze gewassen moet worden. Dan heeft ze nagenoeg ergens in het kanaal gelegen of in een dode vis liggen rollen...en waarom ook niet?? .

Lara vind het verschrikkelijk om gewassen te worden, en dat ontroerd mij toch altijd heel erg omdat labradors erom bekend staan echte waterratten te zijn!



Echte actie foto van Lara...die gekke broekepoeppert!!

Ik heb vroeger altijd cavia's gehad en ben gek op die beestjes. Ik had geen cavia toen ik samen ging wonen en wilde er graag 1 of 2. Het liefst 2 natuurlijk omdat het leuk is als ze ook elkander hebben. Mijn toenmalige vriend wilde er niets van weten. Geen beesten in huis, geen discussie.

Toen die relatie uitging moest ik weer terug naar mijn ouders en van daaruit ben ik op zoek gegaan naar mijn eigen plekje. In de zomer van 2007 vond ik mijn huidige appartement. Ik heb tot de kerst in een verbouwing gezeten. Toen die klaar was en ik gesetteld was kwam er een goede vriend met een verassing. 2 lieve kleine haarballetjes in een mega groot hok!

2 cavia's Hammie en Pipo. Helaas is Pipo nu overleden wat heb ik gehuild. Ik werd wakker en Pipo deed zo raar, ik was naar de dierenarts gegaan maar dat mocht niet baten. Nu is Hammie alleen. Omdat hij Pipo zo mist heb ik hem elke dag bij me op de bank. Ook nu ik inmiddels weer samen woon. We zijn allebei dol op dit propje want dat is Hammie. Voor een cavia is hij erg groot.

Toen in 6 was kreeg ik mijn eerste huisdier, een goudvis!

In zijn kommetje lagen wat steentjes op de grond, een plantje stond erin en een grote boog van steen waar de goudvis onderdoor kon (de vorm zoals de Arc in Parijs).

Iedereen ging zijn hond of kat truukjes leren maar ik niet, ik mocht geen huisdieren met haren omdat ik allergisch was. Dus ik besloot om mijn goudvis ook een truukje te leren. Na dagen van aanmoedigen (schreeuwen) was het dan eindelijk zover.

Mijn goudvis zwom voor de eerste keer onder de boog door terwijl ik riep dat hij dit moest doen!!

Wat was ik trots en tegelijkertijd ontroerd dat ik MIJN huisdier ook een truukje had laten doen

De inzendperiode is onmiddels voorbij en zoals beloofd hebben we vijf winnaars geloot uit alle inzendingen.

De winnaars zijn:

DanseMacabre

mijsje

Kuukske

Jill-RMC

En als laatste Goldlady_27

Allemaal van harte gefeliciteerd

Ik ben heel erg benieuwd wat jullie van het boek gaan vinden. Ik neem in de loop van de dag even contact met iedereen op via PM om de verzendgegevens te verzamelen.

Mochten jullie het leuk vinden dan kunnen jullie zelf ook een review schrijven op FOK! , dat kan in ons forum voor reviews & productbeoordelingen .

Cool! Ik zie de PM wel tegemoet.

helemaal leuk! Ik wacht de PM ook even af.
Bedankt!

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 13:55 schreef Qwea het volgende:
Toen ik echt emotineel was, was toen ik Poekie (mn 19 jaar oude poes) moest laten inslapen.

Verhaal ;

Nu moet ik ook huilen

Hey wat leuk zeg...Ook ik wacht de pm eventjes af..Thanks