Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders # 77

Hoi!

Hier gaat eigenlijk alles wel goed Geweldige man, geweldig kind (hoewel nu erg snotterig en pieperig ) En zelfs als ik 3 baby's in huis heb (nu dus) kan ik het tegenwoordig relaxed hebben Alleen tussen 17:00 en 18:30 is natuurlijk altijd spits

Ik zag dat Yppy naar me vroeg in het vorige deel, ivm het beter wordende weer. Zo langzaam aan merk ik dat inderdaad mijn winterdepressie weer opklaart. Gisteren had ik voor het eerst een dag waarvan ik dacht: 'Ja, daar ben ik weer helemaal'. De dametjes waren naar het kdv. Ik heb wat groentes en kruiden geplant, ben begonnen met het maken van een jurkje voor Lucie, anderhalf boek gelezen in het kader van m'n UWV reïntegratietraject. Heerlijk, alles wordt weer een paar maanden goed.

Bijna alles tenminste. Door mijn oogproblemen is mobiliteit een lastig punt voor mij als moeder. Ik heb geen rijbewijs en dat zal er met mijn zichtbeperking ook niet meer komen. Als ik alles alleen doe is het niet zo'n punt, ik durf nog niet zo te fietsen maar kan het lopend en trammend af. En met een kind op m'n rug geknoopt en een aan het handje gaat ook. Maar met twee kleintjes erbij langere einden weg is een heel ander verhaal. Dan zou de fietskar beter zijn, maar dat is dus nog eng. Plus dat ik kar en fiets door het huis naar voren moet sleuren en daar moet bevestigen.

Ik zie een heleboel niet dat op de grond ligt aan speelgoed en er komt ook regelmatig opeens een kind opduiken vanuit mijn dode hoek, dus grote voorwerpen zoals een fietskar veilig door het huis loodsen is al geen sinecure. Dan nog in elkaar zetten en de nieuwsgierige kinders van m'n rug houden... Lief gaat een hok in de voortuin bouwen voor de fietskar, zodat er tenminste een hindernis is weggenomen. Nu nog even durf kweken, dat gaat hopelijk beter als m'n hoofd weer helemaal helder is.

fijn, freecell!
macka, mag ik vragen wat er mis is met je ogen?

deze mama voelt zich ook goed eli is superlief en schattig, gaat goed op het kdv, ja, helemaal top!

Wat fijn dat het met stapjes vooruit gaat Macka!

Mag ik me hier als mama-to-be en pasgeworden stiefmama ook melden? Nogal lastig verhaal namelijk en ik zoek een beetje advies van buitenstaanders.

Mijn vriend heeft dus, waarschijnlijk, een dochtertje van 3. Waarschijnlijk, omdat de moeder ondertussen ook nog een ander had, maar tegen m'n vriend zei dat het van hem was. Maar hij is nooit 100% zeker geweest, vooral niet doordat er nooit een test gedaan is om het te bevestigen.

Nu waren we 2e paasdag bij de oma van dat meisje, en zij was er ook. Ik had d'r al 1x gezien en ik had al via d'r oma gehoord dat het een beetje een rare boel daar thuis is. Kindje is ongeveer 2.5week per maand bij oma. Mama zet d'r voor de tv en kijkt er weinig naar om. Toen ze door oma terug gebracht werd naar huis op 2e paasdag klampte ze zich helemaal aan mij vast en riep steeds: ik wil niet naar huis, mama is niet mijn vriendin! Vind ik opzich vreemd voor een kindje van 3, tegenover iemand die ze amper kent.

Nu heeft die moeder een ongeluk gehad, 2e paasdag 's avonds laat. Ruggenwervel op borsthoogte gebroken. Is ondertussen geopereerd en komt ook allemaal wel weer goed, maar moet een tijd in het ziekenhuis blijven. En nu kunnen wij ineens oppassen. Doe ik graag, echt waar. Kindje is een schat en die kan er natuurlijk ook niks aan doen. Maar ergens vind ik het ook irritant dat het contact altijd alleen maar via die oma gaat, wij er zelf langs moeten gaan omdat we anders niks horen, maar nu zoiets gebeurd zijn wij wel ineens goed genoeg. Ik wil niet dat mijn vriend alleen maar gebruikt wordt en na een paar dagen/weken weer met "lege" handen staat.

Ik heb ook al vaak tegen mijn vriend gezegd dat hij het moet laten testen, omdat er dan in ieder geval zekerheid is, maar hij denkt nu ook aan onze baby en is dan bang dat hij die niet genoeg kan geven omdat er dan een flinke berg alimentatie die kant op gaat. Klinkt cru, maar ergens kan ik dat ook wel begrijpen. En nu weten we allebei niet wat we er mee aan moeten...

Advies iemand? En sorry voor het lange verhaal trouwens, maar moest het ergens kwijt. Als dit niet het goede topic was, dan sorry

quote:

Op donderdag 16 april 2009 19:29 schreef Linda2205 het volgende:
Mag ik me hier als mama-to-be en pasgeworden stiefmama ook melden? Nogal lastig verhaal namelijk en ik zoek een beetje advies van buitenstaanders.

Mijn vriend heeft dus, waarschijnlijk, een dochtertje van 3. Waarschijnlijk, omdat de moeder ondertussen ook nog een ander had, maar tegen m'n vriend zei dat het van hem was. Maar hij is nooit 100% zeker geweest, vooral niet doordat er nooit een test gedaan is om het te bevestigen.

Nu waren we 2e paasdag bij de oma van dat meisje, en zij was er ook. Ik had d'r al 1x gezien en ik had al via d'r oma gehoord dat het een beetje een rare boel daar thuis is. Kindje is ongeveer 2.5week per maand bij oma. Mama zet d'r voor de tv en kijkt er weinig naar om. Toen ze door oma terug gebracht werd naar huis op 2e paasdag klampte ze zich helemaal aan mij vast en riep steeds: ik wil niet naar huis, mama is niet mijn vriendin! Vind ik opzich vreemd voor een kindje van 3, tegenover iemand die ze amper kent.

Nu heeft die moeder een ongeluk gehad, 2e paasdag 's avonds laat. Ruggenwervel op borsthoogte gebroken. Is ondertussen geopereerd en komt ook allemaal wel weer goed, maar moet een tijd in het ziekenhuis blijven. En nu kunnen wij ineens oppassen. Doe ik graag, echt waar. Kindje is een schat en die kan er natuurlijk ook niks aan doen. Maar ergens vind ik het ook irritant dat het contact altijd alleen maar via die oma gaat, wij er zelf langs moeten gaan omdat we anders niks horen, maar nu zoiets gebeurd zijn wij wel ineens goed genoeg. Ik wil niet dat mijn vriend alleen maar gebruikt wordt en na een paar dagen/weken weer met "lege" handen staat.

Ik heb ook al vaak tegen mijn vriend gezegd dat hij het moet laten testen, omdat er dan in ieder geval zekerheid is, maar hij denkt nu ook aan onze baby en is dan bang dat hij die niet genoeg kan geven omdat er dan een flinke berg alimentatie die kant op gaat. Klinkt cru, maar ergens kan ik dat ook wel begrijpen. En nu weten we allebei niet wat we er mee aan moeten...

Advies iemand? En sorry voor het lange verhaal trouwens, maar moest het ergens kwijt. Als dit niet het goede topic was, dan sorry

Pfoe, lastig verhaal hoor.. Kan er inhoudelijk even niet zo op reageren (ben echt te moe om er iets zinnigs uit te laten komen) maar wil je wel sterkte wensen met deze situatie!

quote:

Op donderdag 16 april 2009 17:54 schreef DaviniaHR het volgende:
fijn, freecell!
macka, mag ik vragen wat er mis is met je ogen?

deze mama voelt zich ook goed eli is superlief en schattig, gaat goed op het kdv, ja, helemaal top!

Zo leuk om te lezen dat het gewoon heel goed met je gaat, Davinia

Na m'n bevalling van Lucie is ontdekt dat ik een netvliesloslating aan mijn linkeroog heb. Ik ben daar al drie keer aan geopereerd, de laatste keer toen ik net zwanger was van Maja. De operaties op zich waren succesvol maar mijn lichaam maakt zo heftig littekenweefsel aan dat het netvlies daar toch steeds weer door losgedrukt wordt. We zijn dus gestopt met opereren, en verder is er niets aan te doen. Echt kijken kan ik niet met dat oog (heb er ook geen lens meer op), het zicht is enorm verwrongen en gestoord en het werkt als een continu aanwezige stoorzender. Een soort oogsuizen Helaas is dat erg vermoeiend, en ik kan er wel een ooglap voor doen zodat het rechteroog rustig kan kijken, maar dat is sociaal gezien weer niet fijn. Bovendien trekken de kinders voortdurend aan m'n ooglap en dat terugspringende elastiek steeds is best pijnlijk

Macka, ik begrijp de dingen waar je letterlijk en figuurlijk tegen aan loopt heel goed. Op den duur zal je gehoor zich misschien beter ontwikkelen en dat neemt ook weer obstakels weg. Ik hoop dat echt voor je!

Linda, wat een heftig verhaal. Heeft je vriend het 3-jarige kindje destijds ook erkend? En zijn er afspraken over gemaakt? Als het het beste is voor het meiske zou ik absoluut proberen meer inspraak te krijgen. het gaat wel om een leventje wat heel kwetsbaar is. En misschien kost dat dan een bak met geld. So be it (?) Of zeg ik nu heel iets fouts? Ik vind het niet alleen cru. Als het zijn kind is moet hij ook de verantwoordelijkheid nemen.

quote:

Op donderdag 16 april 2009 20:02 schreef RockabeIIa het volgende:
Linda, wat een heftig verhaal. Heeft je vriend het 3-jarige kindje destijds ook erkend? En zijn er afspraken over gemaakt? Als het het beste is voor het meiske zou ik absoluut proberen meer inspraak te krijgen. het gaat wel om een leventje wat heel kwetsbaar is. En misschien kost dat dan een bak met geld. So be it (?) Of zeg ik nu heel iets fouts? Ik vind het niet alleen cru. Als het zijn kind is moet hij ook de verantwoordelijkheid nemen.

Kindje is destijds erkend door die andere man. Mijn vriend had al aangegeven voor dat de zwangerschap bekend was dattie niet meer met haar verder wilde (was ook geen relatie, meer een scharrel). Hij is wel heel erg betrokken geweest bij de zwangerschap en ook later nog. Geholpen, zowel financieel als door er te zijn en te zorgen dat ze hem leert kennen.

Hij weet ook dat ik vind dat hij voor zn (mogelijke) dochtertje moet zorgen. Ik heb zelf een kut-vader gehad, hij ook en ik vind dat hij juist nu voor haar een verschil kan maken, omdat het thuis niet helemaal goed gaat. Omdat hij op papier 1.200¤ bruto verdient en ik nog studeer is hij gewoon bang dat met alimentatie erbij we het allemaal niet gaan redden. Snap ik wel die angst, maar ik zei hem ook, er kan niet van je verwacht worden dat je geld betaald wat je niet hebt. Ze zullen haar echt niet de helft van z'n loon toewijzen. Onze gezinssituatie wordt in een eventuele rechtzaak gewoon meegenomen natuurlijk.

Maar nu met onze eigen baby onderweg vind ik het eigenlijk nog belangrijker om te weten of hij/zij een grote zus heeft

@ Macka, via RTL-gemist keek ik laatst Het Consultatiebureau. Daar was ook een moeder met verminderd zicht en die kreeg tips. Misschien heb je daar wat aan? Ik weet niet meer welke aflevering het was, maar in het begin geven ze aan wat er allemaal besproken wordt, dus je hoeft niet het hele programma af te kijken.

Kan me voorstellen dat het heel surrealistich overkomt allemaal zeg. Zielig ook voor dat kindje.
Ik kan me helemaal voorstellen dat je nu met je zwangerschap inderdaad zoiets hebt als 'is het nou wel of niet familie?' Succes met alles Ik hoop echt dat alle partijen er beter uitkomen dan hoe jullie er nu in zitten.

dank

Uiteindelijk is hij de enige die kan beslissen...maar het loslaten vind ik vrij lastig...

Macka, fijn om te lezen dat het weer de goeie kant uitgaat met je. Maar enorm rot van die ogen

Gelukkig Macka, dat je gevoel weer beter wordt, heel fijn. Alleen dat niet kunnen zien en steeds minder zien wat je dan wel ziet. Lijkt me niet makkelijk.

Ingewikkelde situatie Linda. Weet er verder zo niet iets slims over te zeggen, behalve dat het me moeilijk lijkt dus.

Macka, wat fijn om te lezen dat de donkere dagen voor jou ook langzaam verdwijnen en zon in hoofd gaat schijnen. Maar wel ontzetten K met je ogen. Lijkt me echt ontzettend moeilijk en vooral vermoeiend. Je geeft aan dat een ooglap geen optie is, maar het wel meer rust zou geven voor je rechteroog. Is het dan geen optie om hem te dragen als je meiden niet in de buurt zijn. Of is het ze af te leren om er aan te komen. Mensen met een bril lukt dat immers ook. (of zeg ik nu iets heel stoms).

^{Dat je sociaal niet prettig vind om te dragen, kan ik wel in komen, maar ook daarbij.... is je eigen gezondheid niet belangrijker dan dat wat anderen wel of niet vinden....}

Linda, ingewikkeld. Heb helaas geen tips. Maar wens jullie allebei heel veel sterkte en hoop dat jullie het meisje in elk geval voorlopig een veilige haven kunnen bieden.

quote:

Op donderdag 16 april 2009 20:52 schreef snoopy het volgende:
Macka, fijn om te lezen dat het weer de goeie kant uitgaat met je. Maar enorm rot van die ogen

Dat wilde ik dus ook zeggen.
Wat naar dat dat zo'n enorme impact heeft op de dagelijkse dingen...

Linda, wat een moeilijke situatie zeg... Ik zou iig wel aan blijven dringen op een test. Dan weet iedereen gewoon waar hij of zij aan toe is. Is het zo, dan moet hij zijn verantwoording nemen, is het niet zo dan hoeft dat niet te betekenen dat je het kindje natuurlijk helemaal aan haar lot over laat...

Linda, lastig hoor! Ik kom ook niet verder dan: laat een test doen. Maar heel fijn voor het meisje dat jullie haar nu opvangen! En bedankt voor het noemen van het programma. Er is weinig te vinden over slechtziende ouders, dus ik ga het snel bekijken!

Ik hoop dat er met mij gebeurt wat Rocka zegt, dat m'n lichaam/zintuigen iets gaan compenseren. En ik hoop dat ik steeds makkelijker met de situatie om leer gaan. Kost gewoon tijd.
^{Door die ooglap zien mensen die mij voor het eerst zien als niet volwaardig, en denken ze ook dat ze van alles tegen me moeten/kunnen zeggen. Dat vind ik op z'n zachtst gezegd niet prettig, en ik wil daar niet eens een olifantshuid tegen kweken.}

Kan ik me goed voorstellen Macka. Ik hoop dat je lichaam snel leert compenseren en jij je d'r snel makkelijk mee om kan gaan.

O Macka dat ken ik inderdaad, heel vervelend, ik zou dan wel een ooglap opdoen in bekende situaties, maar inderdaad niet bij onbekende mensen.
Ik doe zelf ook nooit een t-shirt aan in een nieuwe situatie, maar altijd iets met mouwen. Soms moet je het één en ander doen om voor volwaardig te worden aangezien

En Macka, was het programma iets?

Macka wat vervelend is dat. Het constante zoeken naar een juiste balans tussen gezondheid en wenselijkheid. Het moeten doen van concesies, bah. Ik hoop dat het je gaat lukken allemaal.
Gelukkig wordt het weer veel lichter buiten, niet zo fijn voor je ogen misschien maar heerlijk voor je humeur!

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 14:21 schreef Linda2205 het volgende:
En Macka, was het programma iets?

De mevrouw in dat programma was geheel slechtziend, en ook slechtziend geboren. Zij had vooral problemen met de veiligheid van haar kind omdat zij bijvoorbeeld niet kon zien hoe grote speeltoestellen in elkaar zaten. Ik heb een goed oog, dus gelukkig heb ik van dat soort problemen geen last. Maar ik mis ten opzichte van vroeger wel dat ik een situatie in een oogopslag kan overzien, wat erg vervelend is als je kind in een drukke situatie bij je wegloopt. Daar hadden ze de tip voor om het kind een opvallend jasje aan te doen, en dat is iets waar ik zeker rekening mee ga houden
(Al helpt dat rode haar van de dames al wel mee. En Lucie geef ik in de supermarkt steeds haar eigen kleine winkelkarretje, door de vlag erop kan ik sneller zien waar ze gebleven is )

naja, das iig iets! En zij had het ook over van die polsbandjes, maar dat vind ik altijd zo sneu voor dat kind. Wrs onzin en als het helpt is het natuurlijk super!

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 12:02 schreef freecell het volgende:
Ik doe zelf ook nooit een t-shirt aan in een nieuwe situatie, maar altijd iets met mouwen. Soms moet je het één en ander doen om voor volwaardig te worden aangezien

Ben ik heel brutaal als ik vraag waarom?

Jeetje Macka, dat is niet niks zeg! Ik kan me goed voorstellen dat je liever niet altijd dat lapje draagt.