quote:
Een fijne spanning als ik woensdagavond naar Nederland-Macedonië ga kijken. Hopen dat Wesley Sneijder weer op de bank begint. Niemand zit mooier en verontwaardigder reserve dan Wesley. Boos op alles en iedereen. Op die rotstoelen, die veel te hoog in de dug-out zijn gemonteerd waardoor zijn beentjes net iets boven de grond bengelen.
Boos op Mark van Bommel, gewoon omdat het Mark van Bommel is. Boos op Kees Jansma, die net in de spelerstunnel even een arm om zijn schouder sloeg. Zo vernederend. Goed onthouden dat hij de volgende keer Jansma met zijn hoofd tegen een mengkraan gooit als ze hem in bad gooien. Niemand troost Wesley ongestraft.
Woede, daar is Sneijder goed in. Verontwaardiging als zijn grootheid niet wordt gevoeld. En dat is prachtig om naar te kijken. Een jaar of twee geleden zag ik Sneijder op een amateurveld uit de Ajax-bus stappen. Op hetzelfde moment werd er nog druk onderhandeld over zijn vertrek naar Real Madrid. Dat had híj weer. Moest hij tussen zuur ruikende boeren door lopen, ergens in de bollenstreek.
Ook toen speelde Wesley niet, maar was de lichaamstaal heel anders. Hij vond het wel lekker zo. Henk ten Cate naast hem stond regelmatig op. Om aanwijzingen te geven, of om een jonge speler snel even naar de kant te roepen en uit te leggen hoe erg Nelson Mandela – ook een doorzetter, dus een goede vriend van Henk – had geleden voor de zwarte medemens.
Sneijder keek naar zijn knie. Mooie knie eigenlijk. Een echte Sneijderknie. Dus mooi. Vlak voor hem deed Kennedy Bakircioglu toen al erg zijn best om te verhullen dat hij eigenlijk een middelmatige, vroeg kalende handballer uit het derde district West is. Sneijder zag niets. Hij wilde hier weg. Weg naar een plek waar men zijn talent begreep. Daar waar men hem bewonderde.
Sneijder is de nieuwe Seedorf aan het worden. Altijd miskend, altijd boos, altijd onbegrepen. Ze zijn heel goed, want dat zegt iedereen in het buitenland. Ze hoeven in restaurants nooit te betalen, want ze zijn een door God zelf naar de aarde gezonden geschenk. Net als Clarence Seedorf kijkt Wesley Sneijder alsof hij op de reservebank het wereldvoedselprobleem zit op te lossen. Zulke lieve jonge jongens met zulke oude hoofden. Tobbers van in de twintig.
Altijd maar mensen om je heen hebben die je omarmen, dat doet iets met je. Vraag dat maar aan Glenn Helder. En hoe snel ze je arm weer van je af trekken. Sneijder is door het jarenlange gedweep gaan geloven in zijn eigen goddelijkheid. Jezelf zien als iets unieks, als iemand die met respect moet worden behandeld, dan ben je ver heen. Dan zie ik liever Willem van Hanegem die al een leven lang een arbeidersjongen acteert.
Wesley is de verwende dj die in Manilla aankomt en klaagt over de hitte van het asfalt. Dat is slecht voor zijn platen. Het is de misplaatste grandeur van iemand als Mart Smeets, die een medewerker dwars door Frankrijk schopt als de fles wijn op tafel niet met het etiket naar hem toe staat.
Sneijder beheerst dat allemaal. Hij lijkt me iemand die in Madrid verveeld op een bankje zit te wachten in modehuis Savage Royale, terwijl het personeel een leuke broek voor hem uitzoekt bij de grootste kindermaatjes.
Daarom was het genieten zaterdag. Ik zie Wesley graag reserve zitten. Met tegenzin warm lopen. Expres niet naar Bert van Marwijk kijken. De vernedering moeten ondergaan van een wissel. In Madrid halen ze hem er meestal uit, dus hij weet hoe het voelt. En dan ook nog erin komen voor Robin van Persie, die ooit zijn vrije trap pikte.
Toch gebeurde er iets moois. Wesley ontdooide toen de bal op hem af kwam rollen. Het instinct. De voetballer die geen weerstand kan bieden aan de naar hem toe rollende bal. Wesley reageerde eindelijk weer eens zoals een voetballertje hoort te reageren. Bal. Rollen. Leuk!
Hij accelereerde. Dartelde. Hij gaf een prachtig steekballetje op Klaas-Jan Huntelaar. Forceerde een strafschop. Hij lachte toen Dirk Kuijt de strafschop benutte. Wreef over hoofden. Gras, medespelers, doelpuntje. Er was weinig voor nodig om Wesley weer even gelukkig te maken. Na het laatste fluitsignaal was dat snel over. Sneijder zat al op de bank bij zijn ouders een oude aflevering van Frasier te kijken toen zijn medespelers in Oranje de fans nog bedankten. En toch is er hoop. Wesley schijnt een nieuwe vriendin te hebben.
Zo zit het dus. Wesley wilde gewoon aan haar laten zien dat hij best wel heel goed kan voetballen. Het was gewoon heerlijk schoolpleingedoe. Annelies van klas 3a komt langs en opeens beweegt alles soepeler. De keeper schiet uit en voor het eerst in je leven, omdat zij naar je kijkt, durf je te koppen. Je kijkt opzij en ze doet haar duim omhoog. Dat Wesley dit blijkbaar nog voelt maakt alles draaglijk. Hij gaat ons wereldkampioen maken omdat zijn meisje kijkt.