das een heel verhaal, in een notedop dan maar: Ik ben altijd zo geweest, maar in de 'goeie' ouwe tijd was je altijd bang en moest je je wat dat betreft verstoppen. (geen internut, geen info)
Je leefde altijd in angst.
Op een goeie dag, had ik wat brokken (nee nee, geen Bonzo) ziekenhuisje in academisch uit ect, en das zo slecht geweest dat ik al met 1 poot bij Petrus over de drempel stond.
Nu beter, maar overgaan zal het niet, en Petrus staat nog steeds met de koffie klaar.
Dat zette me te denken, life is short, maar verdomde mooi, dus probeer het te leven, zoals jij het mooi vind, dan heb je er iets aan.
Nou was ik zoals ik al zei altijd al zo, (je word er mee geboren) en al die shit begon op mijn 30 ste, en daarna ben ik er oplos gaan leven, carpe diem.
Internut kwam toen ook nog es om de hoek kijken, je leerde wat mensen kennen, en van het 1 kwam het ander, hetgeen wat internut betreft geloof ik wat uit de hand liep, ach ja geaardheid he.
Wat dat betreft met die bekendheid, ach dat zal wel wat meevallen neem ik aan? Nooit wat van gemerkt.
Hij die wel hoort, maar niets begrijpt is zo goed als doof!
Ik doe mee aan FOK! Idols, stem op mij!!
Voor meer info zie je bij
fikkies avonturen