Zo'n moment van totale ellende, JAM, heb ik eens jaren terug gehad toen ik aan de slag ging bij de 'Visadienst' van de IND. Ik moest dus mensen die een visum aanvroegen in behandeling nemen. En dan faxen naar ambassades sturen aangaande de juiste documenten die al dan niet overlegd waren. Vervolgens moest ik dat netjes gaan archiveren. Toen stond ik daar op een dinsdagochtend in zo'n kantoor (Schedeldoekshaven; dat gebouw met die groenige ramen)...met een dossier in mijn handen naast een fax te wachten..
![]()
en ik dacht: als ik dit jaren moet doen, ga ik dood, dan verpieter ik, dan val ik in stukjes op de grond, dan blijft er niets meer van mij over, dan word ik depressief, dan weet ik niet hoe het verder moet, dan is het afgelopen en klaar. Er overviel mij toen zo'n radeloos benauwd gevoel, ik kan het niet echt omschrijven, maar het is ongeveer het meest deprimerende gevoel OOIT.
Ja, dat was drama.
Vervolgens dronk ik een kopje koffie, staarde uit het raam en dacht: ik moet een Plan hebben, ik heb geen idee, maar het moet. Een Plan.