Ouders van Prachtige Engeltjes (17)

Fijn Phluphy! Fijn dat het zo kan en fijn dat het toch zo goed voelt, ook al komt het wat laat.

de mens is idd iets waardoor je je telkens weer door kan verbazen.
ik heb het zelf nog niet zozeer meegemaakt, en hoop ergens stiekem dat ook nog wel te krijgen.
pluphy

Hier gaat het nog steeds aardig met me, zo nu en dan wel weer een lichte terug val.

Ik moet zeggen dat ik het zelf ook nog niet echt heb meegemaakt. De mensen die begrip toonden doen dat nog steeds, en diegenen die bot deden doen dat ook nog steeds.

Maar wel fijn dat jij nu eindelijk eens anders mee maakt Phluphy!

Fijn dat je het meemaakt en mooi van jou dat je het ook ziet.

Gelukkig verbazen mensen je ook wel eens positief.

Maar wat voor dingen begrijpen de mensen niet dan? Ik ben misschien naïef, maar ik denk dat ik alles zou aannemen van ouders van een kindje dat overleden is. Welk gevoel dan ook, dat kún je toch eigenlijk niet niet-begrijpen? Dat klinkt alsof mensen weigeren te luisteren en aan te nemen hoe het voelt voor jullie. Komt dat voor? En hoe keren ze dat dan, in de twee gevallen die jij beschrijft, fluf?
_{Sorry als het daarmee te concreet wordt, je hoeft uiteraard niet te antwoorden.}

@Sugar, hoe het bij Phluphy zit weet ik niet, haar situatie is anders. Maar ik krijg dingen te horen als:

Gelukkig heb je er nog vier.
Het was toch niet gepland.
(of uitspraken van dien aard)

Of ook leuk :
Dan had je maar geen twintig weken echo moeten doen, dit is Gods straf.
Ik weet dat ik hem weer terug zie in de hemel, maar jij zult hem nooit meer weerzien, tenzij je je hart openstelt voor de Here Jezus (als je weet hoe mijn schoonfamilie is dan kijk je niet eens meer op van dit soort uitspraken, maar toch doet het ZEER!!!)

Oh, dat zijn dus echt domme aannames en opmerkingen. Niet eens als reactie op een gevoel dat je omschrijft (en wat dus niet begrepen zou worden), maar als eerste reactie die kant noch wal raakt.

Tan! Echt! Mijn hemel! Tenenkrommend!
En alles onder het mom van geloof en naastenliefde enzo.
Hoe durven ze! Dat brengt echt het slechtste in mij naar boven. Dat soort mensen gun ik dus echt wel hele nare dingen he.

@Sugar, nee, ik spreek weinig over mijn gevoelens (juist omdat het niet uit te leggen/ te omschrijven valt aan iemand die het niet heeft meegmaakt), dus wat ik niet bespreek valt ook weinig aan te begrijpen.

Hoewel ik zelf vrij nuchter ben en het overlijden van Ayden ook zo bekijk, en dat ook zo beschrijf op mijn log wil dat niet zeggen dat ik niet (bij vlagen) vreselijk verdrietig ben en hem vooral heel erg mis. Maar dat bespreek ik dus eigenlijk niet echt. Alleen eigenlijk met twee vriendinnen die zelf een kindje hebben verloren en die begrijpen het zelfs zonder woorden.

Godallemachtig Tan, wat een afschuwelijke, vreselijke reacties! Bah, wat een akelige mensen zijn er toch op de wereld.
Natuurlijk doet dat zeer, het doet mij zelfs pijn zoveel kortzichtigheid en gemeenheid.

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 10:47 schreef Brighteyes het volgende:
Tan! Echt! Mijn hemel! Tenenkrommend! En alles onder het mom van geloof en naastenliefde enzo.
Hoe durven ze! Dat brengt echt het slechtste in mij naar boven. Dat soort mensen gun ik dus echt wel hele nare dingen he.

In het begin, zelfs voor het overlijden of de zwangerschap van Ayden, ben ik vaak gekwetst door mijn geloofsfanatieke kant van de familie. Dan raakte ik er compleet van slag van. Maar inmiddels ben ik wel wat gewend Nu steekt het me nog (zeker als het over Ayden gaat!), maar ik denk maar steeds: ik weet wel beter, 'laat maar lullen'.

Jeetje Tan, de tranen schieten me in de ogen bij het lezen van die valse reacties. Dat mensen zo tegen hun medemens kunnen doen en ik maar denken dat de Here Jezus staat voor een goed en wijs man. Dat hebben ze toch niet helemaal begrepen dan En natuurlijk doet het pijn, ook als je weet dat je dat soort uitspraken van die mensen kan verwachten.

Jeetje wat kunnen mensen kortzichtig zijn en wat een ongelovelijke bull shit uitkramen! Dat ze het lef hebben om zulke dingen te zeggen! Zij zullen branden in het hellevuur voor zulke onaangename uitlatingen!! _{en ik geloof niet eens}

ik vraag me dan wel eens af of die mensen uberhoubt nadenken voor ze het eruit gegooid hebben, en of ze door hebben of zulke opmerkingen kwetsend zijn.

helaas ook voor mij nog steeds erg herkenbaar.

Jeetje Tan wat verschrikkelijk. Echt walgelijk dat ze zo respectloos tegen je doen...

[ Bericht 1% gewijzigd door progje op 21-04-2009 11:54:58 ]

Ziek, zulke reacties. Echt .

Nou weet je, zoals die laatste opmerking, diegene die dat zei over dat in de hemel weerzien, bedoelde het nog goed ook! Dat is het erge. Ze had werkelijk géén enkel benul van wat ze werkelijk zei. Ik probeer dan maar te denken 'ze bedoelde het goed, maar is gewoon kortzichtig en naïef'. Zolang ik dat kan blijven denken gaat het wel. Maar er zijn momenten dat ik me afvraag wanneer de bom eens barst en dat ik dergelijke opmerkingen niet meer pik.

V.w.b. opmerkingen als 'je hebt er gelukkig nog vier', haal ik m'n schouders op, want het is in feite zo, ik heb een prachtgezin, waar ik heel erg van geniet en dat ook constant verlichtende afleiding biedt, en ik ga er maar vanuit dat ze dát bedoelen/daar op doelen en dus niet 'je hebt er nog vier dus dat deze er niet meer is, is minder erg.'
Maar ik denk wel eens bij mezelf 'denk toch eens na voor je iets zegt!' Al weet ik uit ervaring dat dat soms moeilijk is Ik flap er zelf ook wel eens onhandige dingen uit.

Ja dat is misschien ook wel weer zo. Toch maar uitgaan van de beste bedoelingen dan. Maar wel heel knullig hoor, jezusjeetje

en ook dag geeft niks Tan, mocht die bom een keer barsten,
ik moet sinds een paar weken ook geregeld op mijn tanden bijten om niet dat eruit te gooien.

en ja ik ben het met je eens dat het heel moeilijk is dat "juiste"te zeggen, zonder de ander daarin "express"te kwetsen.
en we zullen het allemaal wel eens hebben dat we onhandige dingen kunnen zeggen.

Tan, ik vind de voorbeelden die je noemt ronduit schokkend.
Daarnaast vind ik het triest, voor zowel jullie, maar ook voor je schoonfamilie, dat ze het geloof op zo’n manier een “draai” geven. Gelukkig gaan de geloofs”fanaten” in mijn schoonfamilie er op een veel positievere manier mee om. Ik geloof niet dat ik situaties zoals jij ze benoemt, zou kunnen aspecteren.

Sugar, de voorbeelden hier zijn:
- Het niet begrijpen van onze keuze / wens / eis om de confrontatie met andere kleine kinderen te vermijden. En ook het blijven opdringen van eigen (leuke, positieve) ervaringsverhalen over hun eigen (kleine) kinderen.
- Het niet begrijpen dat 3 jaar nog best kort is voor een verlies als het onze en dat er nog regelmatig sprake is van intens verdriet. Een deel van dit onbegrip schrijf ik toe aan het feit dat men ziet dat het goed met ons gaat, dat we verder wel gelukkig zijn. En natuurlijk maken ze de slechte momenten niet mee.

Ik vind het heel apart dat jij schrijft dat je min of meer alles zou “aannemen”. Eigenlijk voel ik dat zelf ook wel zo. Tenslotte kan alleen de ervaringsdeskundige dingen echt WETEN, ieder ander mens kan het alleen DENKEN te weten. Helaas zijn er echt veel mensen die alles denken te weten, al is het lang niet altijd met slechte bedoelingen.

Je volgende vraag: willen de mensen niet luisteren? Nee, soms niet. Ze willen het aan de ene kant wel, maar zodra hun eigen plezier erdoor in het geding komt, verandert dit de zaak. Voorbeeld: een familiefeestje waar wij voor bedanken wordt toch geprobeerd ons door de strot te douwen, omdat ZIJ het nou eenmaal leuk vinden als wij er zijn. Dat WIJ een rotdag zouden moeten beleven, wordt dan heel makkelijk terzijde geschoven.

Je laatste vraag: hoe keren ze dat dan? In één geval door onze volharding, denk ik. In het andere geval door een eigen ervaring die als eye opener diende.

@Tan, wat erg joh!
Weet je, voor mensen die zo geloven is het misschien een troost om er zo over te denken als het hunzelf overkomt, dat snap ik best nog wel.. maar het dan zo tegen jou te brengen..
En dat "je hebt toch al kinderen" hoor ik idd ook vaak.. en ja, ik heb twee prachtmeiden en ja, ik geniet daar nu misschien des te meer van omdat je maar al te hard met de neus op de feiten bent gedrukt van dat het zo vanzelfsprekend niet is, maar ik ga ook niet op kraamvisite bij de overburen die bijna gelijktijdig met ons verlies hun zoontje kregen, dat strooit gewoon nog teveel zout in de wonde en ik weet niet hoe ik daar over drie jaar over denk.
Vrienden om me heen die zelf net kleintjes hebben houden gelukkig wel heel erg rekening met me en zijn niet boos of beledigd als ik eventjes niet langskom omdat ik het wel erg confronterend vind nog.

Wat ik wel krijg ook aan lompheid is een kennis die het verbreken van haar relatie (die twee jaar geduurd heeft) vergelijkt met ons verlies... "Ja mar, ik begrijp je helemaal, ik zit nu ook in een rouwperiode he!"

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 12:54 schreef MarMar het volgende:
Wat ik wel krijg ook aan lompheid is een kennis die het verbreken van haar relatie (die twee jaar geduurd heeft) vergelijkt met ons verlies... "Ja mar, ik begrijp je helemaal, ik zit nu ook in een rouwperiode he!"

Op zich is het wel een verlies, maar idd niet te vergelijken. Iedereen beleeft dingen op zijn eigen manier.


Wij zijn natuurlijk al wat jaartjes verder, maar nog zijn er regelmatig achterlijke opmerkingen. De vervelendste vind ik nog wel; Het is maar beter zo en.. Cas maakt een hoop goed. Beide zijn misschien wel waar, maar dat mag ik zelf misschien wel eens zeggen, alleen ik vind dat een ander helemaal niet dat recht heeft om het te mogen zeggen, denken mogen ze van mij alles

Phluphy, ik vind jouw voorbeelden ook schokkend, met name om alles wat jullie hebben meegemaakt. Om heel eerlijk te zijn vind ik jullie lijdensweg echt heel zwaar geweest (en in feite nog steeds).
Ik vraag me af waarom mensen toch altijd moeite hebben met andermans keuze te respecteren als het niet hun eigen keus zou zijn. Ik vind dat bijzonder egoïstisch.

Maar toch vraag ik me af of er iemand is met écht kwade bedoelingen. Ik hier ken ze niet, het is eerder kortzichtigheid of -sorry dat ik het zeg- onnozelheid. Mensen denken alles zo goed te weten, helemaal als ze zélf iets naars (vaak iets totaal anders) hebben meegemaakt, en dat menen op jou (mij) te kunnen projecteren.

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 12:58 schreef Tan het volgende:
Mensen denken alles zo goed te weten, helemaal als ze zélf iets naars (vaak iets totaal anders) hebben meegemaakt, en dat menen op jou (mij) te kunnen projecteren.

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 12:54 schreef MarMar het volgende:
Wat ik wel krijg ook aan lompheid is een kennis die het verbreken van haar relatie (die twee jaar geduurd heeft) vergelijkt met ons verlies... "Ja mar, ik begrijp je helemaal, ik zit nu ook in een rouwperiode he!"

Dat bedoel ik dus.

Phluph, het doet me denken aan mensen die dan iemand met ms ofzo een dag zonder rolstoel in de stad tegenkomen en vervolgens zeggen 'zie je wel, ze stelt zich aan, die rolstoel is helemaal niet nodig'.
Idd zien mensen vaak niet het verdriet dat er wel degelijk nog heel vaak is waardoor het beeld dat ze hebben niet klopt.
Rot is dat...

Tan, ik kan niet uitleggen wat voor gevoel je bericht bij me oproept. Jee, wat onvoorstelbaar.
En Phluph, ik vind jouw uitleg erg helder. Eigenlijk altijd hoe jij dingen beschrijft. Ik vind dat fijn, het helpt me in de benadering van mensen in onze omgeving met een groot verlies. Heel fijn dat er bij jullie situaties uiteindelijk begrepen worden.
Bar, een dikke kus voor jou.

Wat een moeilijke verhalen.. Wat een nare dingen worden er gezegd tegen ouders van een overleden kindje..

Door mijn werk ben ik sinds kort ook enige keren in contact gekomen met ouders van een (pas) overleden kindje. Ik vind het zo moeilijk om een gesprek met ze aan te gaan, want het laatste wat ik wil is deze mensen kwetsen.
Het is zo moeilijk omdat ik hier zo vaak lees dat veel dingen hard aankomen, terwijl ze waarschijnlijk niet zo bedoelt zijn. Neem bijvoorbeeld hetgeen Pluphy zegt, over zo'n familiedag. Ik weet natuurlijk de context niet, maar ik stel me nu even voor dat het mijn familie zou betreffen. Persoonlijk zou ik er misschien bij hen ook meer op aandringen, omdat ik hen graag zou willen zien, graag zou willen spreken, graag zou willen weten hoe het echt met ze zou gaan.
Als ik er nu over nadenk ik dat misschien wel egoïstisch, omdat ik er niet echt bij stil zou staan hoe het voor hen zou zijn. Geheel te wijten aan het feit dat ik het gevoel, het gemis van een overleden kindje niet ken.

Het is natuurlijk niet zo, maar soms als ik in dit topic lees krijg ik het gevoel dat 'we' (de niet-wetende zeg maar ) niets goed kunnen doen.. Terwijl de meeste mensen, ík althans, niets liever willen dat de engeltjes ouders tot steun zijn.

Ach, misschien denk ik er ook gewoon te zwaar over

Ik vond het ook altijd moeilijk te begrijpen hoe jullie verlies zou voelen. En ik 'weet' natuurlijk nog steeds niet hoe het voelt, maar nu ik zelf zwanger ben, lang zwanger ben en er werkelijk een kindje lijkt te komen, kan ik me er wel steeds meer bij voorstellen. Ik kan me dus wel goed voorstellen dat ervaringen die mensen opdoen, hun reactie naar mensen die zo'n groot verlies hebben geleden kan verbeteren.

Ik denk echter wel dat mensen wat beter nou zouden kunnen denken als ze willen reageren. Het zal in veruit de meeste gevallen helemaal niet verkeerd bedoeld zijn, maar dat wil niet zeggen dat men onbeperkt niet verkeerd bedoelde opmerkingen kan maken. Bovendien denk ik dat respecteren en accepteren van gevoelens en beslissingen ook kan zonder dat je precies begrijpt hoe iets is.

Hoe dan ook, ik weet het ook niet zo goed te verwoorden allemaal, maar wilde alleen even zeggen dat ook ik veel aan jullie denk

onlangs kreeg ik ook te horen dat ik eens niet meer zo veel verdriet voor Thijs moest voelen, er is toch een nieuw kindje onderweg...
Als je dan uitlegt waarom je verdriet hebt,
halen ze hun schouders op.

Sommige uitspraken zijn ook gewoon te zot om waar te zijn. Denken mensen dan helemaal niet na? Is empathie zo ver te zoeken?

ik weet niet of het geen nadenken is, ik ben het wel met Tan eens dat het ook vaak wel met de beste bedoelingen gepaard gaat.

al komt het voor jezelf op zo'n moment heel naar en pijnlijk over.

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 13:33 schreef Koosje het volgende:
Het is natuurlijk niet zo, maar soms als ik in dit topic lees krijg ik het gevoel dat 'we' (de niet-wetende zeg maar ) niets goed kunnen doen.. Terwijl de meeste mensen, ík althans, niets liever willen dat de engeltjes ouders tot steun zijn.

Ach, misschien denk ik er ook gewoon te zwaar over

Nou, dat heb ik dus ook al vaker (voorzichtig) proberen aan te geven. Zelfs als 'wel-wetende' vind ik het nog bijzonder moeilijk goed te reageren, want iedereen ervaart het zó anders. Zeker als het langer geleden is voor iemand of juist nog verser, is de reactie toch weer anders dan de mijne. Dus zelfs als je het hebt ervaren kun je je enerzijds makkelijker inleven, maar anderzijds is er toch altijd die 'angst' het verkeerde te zeggen.

En ik hou dus zelf ook altijd in het achterhoofd dat mensen geen écht kwade bedoelingen hebben. Ik zelf ken ze gewoon niet. Het is meestal gebrek aan inlevingsvermogen, met name omdat iemand anders reageert dan ze zelf denken te doen in zo'n situatie. Of gewoon dommigheid.

Maar ik moet eerlijk zeggen, toen ik wist dat ik een kindje droeg dat niet lang zou leven had ik er ook heel andere voorstellingen van hoe ik zou reageren. Ik had het me veel dramatischer voorgesteld. Bleek ik zo helemaal niet te zijn Da's een heel vreemde gewaarwording. Voorheen dacht ik altijd dat de wereld zo'n beetje vergaat, maar het blijkt toch anders. Je moet simpelweg door. En verrek... dat lukt ook nog! Niet altijd even makkelijk, maar zo erg als ik me had voorgesteld was het VOOR ONS dus niet.

Fluf, heel erg duidelijk inderdaad, hoe je dat hebt uitgelegd. Dankjewel.
Ik heb er juist respect en haast bewondering voor dat jullie zo goed luisteren naar jullie gevoel en dus ook jullie grenzen. Ik steun het op afstand in elk geval!

Klopt wel inderdaad Tan Ik zeg niet dat anderen zich niet proberen voor te stellen hoe en waarom de 'niet wetenden' op een bepaalde manier reageren, maar van jou lees ik dat altijd wel ja.

'Fijn' te lezen dat het voor jullie anders voelt dan je ooit had voorgesteld! Ik probeer me er ook wel eens een voorstelling van te maken.. maar dat lukt natuurlijk niet. Bedenk me altijd maar dat het iets is als een moedergevoel. Niet uit te leggen totdat je het ooit meemaakt.

Ik moet ook ineens weer denken aan Bar, dat die mensen de spulletjes van Thijs kwamen halen omdat je die toch niet meer nodig had Bizar

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 13:36 schreef _Bar_ het volgende:
onlangs kreeg ik ook te horen dat ik eens niet meer zo veel verdriet voor Thijs moest voelen, er is toch een nieuw kindje onderweg...
Als je dan uitlegt waarom je verdriet hebt,
halen ze hun schouders op.

het lijkt me eerder andersom: juist doordat er een nieuw kindje komt, wordt het gat dat geslagen is door het wegvallen van het andere kindje alleen maar dieper. het drukt je keihard met de neus op de feiten.

Wat kunnen mensen toch (soms onbedoeld) erge dingen zeggen... Bar snappen ze dan niet dat je juist ook graag zou willen dat Thijs de baby zou leren kennen? Dat het geen vervanging is, maar dat je hem op zulke momenten juist meer mist?

tja ik weet het niet Stieme, heb me er niet al te veel druk om willen maken, maar toch gedaan wat verkeerd uitpakte omdat ik toen weer alleen maar verdriet had.

Ja Snoopy moest hier ook nog aan denken.

mensen zitten afentoe raar in elkaar

Tan,
Ik denk inderdaad ook niet iemand bewust kwade bedoelingen heeft. Maar ik denk wel dat men in sommige situaties best weet dat ze eigenlijk fout zitten, maar zich er niet toe kunnen zetten hun eigenbelang aan de kant te schuiven. Je kan aan kortzichtigheid en onnozelheid dus wel egoïsme toevoegen.

@ Lishe / + @ Sugar
Wat een lieverd lieverds ben jij zijn jullie toch! Ik besef dat we leren van elkaar, want ik vergeet wel eens dat er heel veel mensen zijn die het wél goed doen.
Dat is natuurlijk de keerzijde, als mensen wél goed reageren of handelen, moet ik dit niet als vanzelfsprekend beschouwen, maar beseffen dat ze hier wellicht echt moeite voor hebben doen.

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 16:32 schreef phluphy het volgende:
Tan,
Ik denk inderdaad ook niet iemand bewust kwade bedoelingen heeft. Maar ik denk wel dat men in sommige situaties best weet dat ze eigenlijk fout zitten, maar zich er niet toe kunnen zetten hun eigenbelang aan de kant te schuiven. Je kan aan kortzichtigheid en onnozelheid dus wel egoïsme toevoegen.

Ja, nou ja, misschien wel, zeker in zulke voorbeelden als bij Bar en de kleertjes

Ik denk ook dat 'sorry seems to be the hardest word' ook in vele gevallen van toepassing is wanneer ze zich naderhand realiseerden ontzettend ontactisch te zijn geweest.

Althans, ik heb het eerder genoemd, maar ik was ook eens een keer heel dom tegen iemand. Ze stond met haar nichtje in een maxicosi aan d'r arm en ik zeg zonder na te denken: 'hé die is niet van jou' (of iets van dien aard). 'Nee,' zegt ze doodleuk, 'de mijne is dood weet je nog?'

Auw

Toen heb ik naderhand wel mijn excuses aangeboden ja, maar ze wist zich het niet eens te herinneren (of zei dat uit beleefdheid?) en was maar een paar dagen erna of zo. Maar pfffff wat voelde ik me rot

Autsj, da's wel een harde, Tan. Ik kan me goed voorstellen dat je heel veel spijt had dat je dat eruit flapte. Haar reactie had er wel één van mij kunnen zijn, overigens. Ook best hard, eigenlijk.

Ja het was echt een typisch geval van niet denken maar zeggen. En pas naderhand nadenken. Ik ben echt zo'n stuntel, ik had bij haar later nog eens zoiets, over de kleur roze, Junah heeft zoveel roze speelgoed, en ze zei daar wat over.

Iets van 'jé wat roze allemaal hier'. Waarop ik doodleuk zeg, 'ja, die kleur is voor jou niet gewoon', waarbij ik doelde op haar zoontje, die er echt eentje is van de dino's, ruimteschepen en de ridders... Nooit aan haar overleden dochtertje gedacht.
Dat dacht ik pas toen ze zei: 'nee, niet meer hè?'

Oepsssss... stilte....

Ja, ik ben zooo lekker tactisch, maar ik bedoel dat soort dingen écht niet rot, maar ik flap er gewoon te snel iets uit Daar baal ik van, maar anderzijds doet het me wel beseffen dat wanneer iemand iets rots tegen mij zegt dat het ook écht per ongeluk kan zijn. Niet iedereen beschikt over dezelfde dosis tact. Ik niet in ieder geval.

Het kan echt per ongeluk zijn inderdaad, zie hier een (in onze ogen toch grappig) ervaringsverhaaltje:

Bij onze kennismaking vorig jaar met de nieuwe buurvrouw, die slechte ervaring had met overlast door 4 (etterbakken van) kinderen, riep ze heel enthousiast en blij "Oh! Gelukkig hebben jullie geen kinderen! "
We konden hier -later- gelukkig om lachen. Vooral toen we het hele verhaal hoorden:

Ze had de foto's van Danyel in huis wel gezien, maar dacht dat dit het kind was van één van ons, dat bij één van de "andere ouders" was. Ze vond ons namelijk echt van die types die mekaar, na een vorig-huwelijk-met-kinderen, via internet hadden ontmoet. Mede gezien het leeftijdsverschil. (Jeroen is 5 jaar jonger dan ik).
Ik heb me rot gelachen. En zij schaamt zich er nog steeds voor volgens mij, ze heeft zich voorgenomen om niet meer zulke vooroordelen te hebben.

@phluphy, ja het is een heel pijnlijk voorbeeld, maar inderdaad... vooroordelen kunnen ook een boel (verkeerd) doen.

De hele dag moet ik al aan jullie denken, vandaag komt er een engeltje bij...
Ik weet niet of Wizzy hier ook gaat komen, maar jullie zijn vandaag heel wat keren door mijn hoofd gegaan.

Daarom ook voor jullie engeltjes deze kaarsen:

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 17:21 schreef Tan het volgende:

[..]

Ja, nou ja, misschien wel, zeker in zulke voorbeelden als bij Bar en de kleertjes

Ik denk ook dat 'sorry seems to be the hardest word' ook in vele gevallen van toepassing is wanneer ze zich naderhand realiseerden ontzettend ontactisch te zijn geweest.

Althans, ik heb het eerder genoemd, maar ik was ook eens een keer heel dom tegen iemand. Ze stond met haar nichtje in een maxicosi aan d'r arm en ik zeg zonder na te denken: 'hé die is niet van jou' (of iets van dien aard). 'Nee,' zegt ze doodleuk, 'de mijne is dood weet je nog?'

Auw

Toen heb ik naderhand wel mijn excuses aangeboden ja, maar ze wist zich het niet eens te herinneren (of zei dat uit beleefdheid?) en was maar een paar dagen erna of zo. Maar pfffff wat voelde ik me rot

Dat zijn ook de dingen die gebeuren. Ik heb het eenmaal gehad met een leidster op het kdv van Sara. Zij was haar kindje verloren bij 33 weken, maar dat wist ik niet. Dus toen ik haar (na een dikke-buiken-periode) ineens zag zonder dikke buik, en vroeg hoe het met de kleine ging, bleek dat ze was overleden. Kon wel door de grond gaan, maar zij reageerde gelukkig heel lief.
Vaak als ik hier wat zeg, weet ik ook niet goed wat ik moet zeggen. Ik leef met jullie allemaal mee, en hoop dat dat in ieder geval overkomt op zo'n moment.

Een beloofde update betreffende de procedure tegen het ziekenhuis: het is afgerond!
Onze advocaat heeft het oorspronkelijke bod van de verzekeraar nog wat weten aan te scherpen. We zijn uiteindelijk akkoord gegaan, de contracten zijn ondertekend en nu is er geen weg meer terug.

Dit geeft wel een prettig gevoel van rust, nadat er de afgelopen tijd regelmatig hele dagen in het teken stonden van overleg, beslissingen nemen, teleurstellingen verwerken, boosheid overwinnen, heroverwegen, etc.
In eerste instantie waren we teleurgesteld over het (schikkings)bod, maar we hebben ons terdege gerealiseerd dat er, binnen de Nederlandse wetgeving, niet meer "uit te halen" was. Sterker nog, zeer in strijd met ons gevoel, moet het verstand toegeven dat men eigenlijk nog heel coulant is geweest.

We gaan het geld eerst maar even ergens "parkeren", misschien hebben Lois of Belana nog tips waar dit rendabel kan? En dan op ons gemak nadenken over mooie projecten en/of doelen.

Edit: vergeten te vermelden dat het best raar is om toch weer een soort fase af te sluiten. Aan de ene kant zelfs jammer, het kunnen leveren van de strijd was toch nog een beetje bezig zijn met (het vechten voor de rechten van) Danyel. Nu dat ook definitief afgesloten is, valt er toch weer even een gat. Heel raar. Maar dit kunnen we dan binnenkort hopelijk gaan opvullen met het denkwerk over wat we gaan doen.

[ Bericht 6% gewijzigd door phluphy op 29-04-2009 21:19:47 ]

Phluphy ondanks wat je hierboven al beschrijft, hoop ik dat jullie nu "verder" kunnen, zonder de frustratie van dergelijke processen. En je bezig houden met jullie denkwerk zal straks ook een super voldoening geven als het resultaat daar is. Je bent zo sterk geweest afgelopen periode Phluphy, respect hoor

_{Ik vraag me alleen af of er in deze tijden plekken zijn waar je het rendabel kan neer zetten, volgens mij is een oude sok betrouwbaarder bijwijze van spreken :x}