Ik heb het idee dat mijn man manisch depressief is en wil graag jullie mening. Er is heel wat gebeurd dus het wordt een lang verhaal.
Mijn man en ik zijn 7 jaar bij elkaar waarvan 5 jaar getrouwd. Mijn man heeft een zeer traumatische jeugdervaring. Toen hij 16 jaar was heeft zijn vader zelfmoord gepleegd. Het was een alcoholist en hij heeft zijn hele kindertijd in ruzies gezeten. Dit heeft hij nooit echt verwerkt.
We hebben altijd een heel goed huwelijk gehad.
Onze 1e dochter is geboren in 2005. In december is onze 2e dochter geboren. Mijn man begon zich sinds november vorig jaar, ong. 3 weken voor mijn bevalling zich erg vreemd te gedragen. Ik deed niets goed, was snel geirriteerd. Dit liep uit op ruzies. Er waren dan weer momenten dat hij begon te huilen, omdat hij er zo'n puinhoop van maakte en had daar ontzettend veel spijt van. Toen onze dochter in december geboren werd is zij 4 dagen na de bevalling in kritieke toestand opgenomen ivm een bloedvergiftiging. Dit is allemaal langs hem heen gegaan. Als we het er nu over hebben dt viel het allemaal reuze mee die opname. Zelfs tegen zijn moeder zei hij dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde te komen, want het viel allemaal wel mee. In die tijd kolfde ik en kreeg ik opmerkingen van mijn man zoals werk je voor de campina en ga je weer naar je melkmachine!!! Dit deed zoveel pijn. Mijn schoonmoeder en zijn broer vonden ook dat hij erg vreemd deed. Zo gevoelloos en hard. Mijn kraamhulp had ook zelden zoiets meegemaakt wat hij allemaal uitkraamde toen mijn dochter geboren was. Ze was er echt van geschrokken.
Toen zij uit het ziekenhuis kwam was het na een paar nachten al vloeken en tieren omdat ze weleens lag te huilen 's nachts. Het viel mij op dat hij erg druk was en veel met een goede vriend belde.
Ik ben toen half januari met mijn ouders en de kids een midweekje op vakantie geweest om er even tussenuit te gaan. Dat was heerlijk. Toen ik terug kwam had hij ons ontzettend gemist en vertelde dat het allemaal wel weer goed kwam. Devolgende dag was het alweer helemaal mis en kreeg ik weer die vernederende opmerkingen naar mijn hoofd. 's Middags had hij daar weer spijt van en begon hij te huilen. Hij trekt mij aan en stoot mij weer af.
Sinds 19 januari woont hij bij een ex collega en is niet meer terug gekomen. Af en toe komt hij een hapje eten en de kids in bed stoppen. Ook dan is zijn gedrag erg wisselend. De ene keer stelt hij voor om weer eens een nachtje te komen slapen en een andere keer begint hij over scheiden.
De ene keer krijg ik een dikke kus en knuffel en de andere keer negeert hij mij totaal en zegt hij dat er voor de kinderen komt. 2 weken geleden gaf hij onze dochter een flesje en begon toen opeens te huilen. Ik weet echt niet wat er allemaal in zijn hoofd afspeelt. Hij wil alleen contact via de mail of sms. Soms zijn het hele lieve sms jes en de andere keer hele botte en begint hij weer over onze slechte relatie en dus een scheiding. Als ik hem bel dan kapt hij gelijk het gesprek af en doet hij weer ontzettend nukkig. Hij sluit zich helemaal van mij af. Nu ben ik erachter gekomen dat hij sinds de carnaval "een nieuwe vriendin" heeft. Ik weet niet of dit serieus is. Gisteren heeft de huisarts hem gelokt voor een gesprek, omdat het slecht gaat met onze oudste dochter. Het gaat ook erg slecht met haar, ze lijdt enorm onder deze situatie. Natuurlijk wil ze het een en ander van hem horen, maar hoe zou hij zich opstellen? Gisteren heeft dat gesprek plaats gevonden. Hij is een paar keer bij een psycholoog geweest, maar daar is hij volgens zijn moeder alweer zo goed als mee gestopt. De ellende is dat hij zich prima voelt en er niets met hem aan de hand is. Ik voel me zo machteloos, ik kan niets doen. Er is echt een ander mens in zijn lichaamgekropen, want dit is niet de man waar ik mee getrouwd ben. Ik moet er misschien nog even bij vermelden dat mijn man een intelligente man is met een hoge functie. Wat denken jullie van dit verhaal en hebben jullie tips hoe ik hier mee om moet gaan? Moet ik helmaal geen contact zoeken meer met hem, hem met rust laten? De huisarts zei wel dat ik sowieso niets moet ondertekenen als hij met papieren kom over scheiden.Ik hoor graag iets van jullie.
Liefs, Ghislaine.
[ Bericht 90% gewijzigd door Re op 05-03-2009 11:50:24 ]
[ Bericht 6% gewijzigd door Re op 05-03-2009 11:50:36 ]
Hij is aardig als het hém uitkomt, en niet alleen tegen jou maar ook tegen je kinderen. Schijnbaar woont ie niet meer bij jullie en heeft ie een ander, en jij blijft hem bellen en contact zoeken, wat hij soms ook bij jou terugdoet. En hij laat zich zien als hij er zin in heeft als ik het zo lees.
Wil je zo'n vader voor je kinderen? Hij heeft het over scheiden, maar is het bij je zelf al eens opgekomen dat jij beter de knoop kunt doorhakken?
Ik weet dat het moeilijk is en dat je van hem houdt, maar jij hebt nu je best gedaan en meer gepikt dan je eigenlijk zou moeten doen. Nu is de zet aan hem: toegeven dat hij een probleem heeft en er aan werken! Tot die tijd zal hij zijn kinderen dan helaas niet zien..
Doe pogingen met hem te praten, zo ongedwongen mogelijk (en zoals Nijns zegt, probeer hem zover te krijgen dat hij eraan gaat werken) en praat erover met familie/vrienden en misschien professionals. Dat is denk ik de beste manier om je verhaal kwijt te kunnen en een oplossing te vinden. Het is belangrijk dat je kinderen een vader hebben en dat jij een leuke man hebt, maar als de kinderen (en jij) eronder gaan lijden, houdt het een keer op en moet je erover denken wat nog wel mogelijk is...
[ Bericht 11% gewijzigd door Re op 05-03-2009 11:51:18 ]
Eerst heeft hij hulp nodig, dan jullie samen.
Niet lullig bedoeld, maar wel een botte waarschuwing:
Met al die gezinsdrama's van de laatste jaren, zou ik hem NOOIT alleen laten met de kinderen!
Bij mij kwam er wel even een grijns op m'n gezicht bij "werk je voor de campina", dat hoeft ook helemaal niet vernederend of iets te zijn, waarom vat jij dat zo op?
je hebt het er over dat je "er achter bent gekomen" dat hij "een nieuwe vriendin" heeft, maar je weet niet of dat nou serieus wel wat is, ben je dan niet gewoon achterdochtig aan het gissen?
communiceren jullie gewoon wel duidelijk genoeg?
dat hij "intelligent" is heeft er verder geen hol mee te maken natuurlijk.
verder; geen idee, je tekst is te lang naar m'n zin :p
Misschien is ie verliefd op die ander en is het echt zo'n zak die genoeg heeft van z'n gezin.
En hulp zoeken, inderdaad. Maar als iemand dat zelf niet wilt houdt alles op.
Sterkte in ieder geval. Maar kies astjeblieft in de eerste plaats voor jezelf en je gezin en niet voor hem om hem te helpen.
quote:Hij woont niet eens meer bij zijn vrouw en kinderen, maar bij een 'collega'. Niet helemaal een normale situatie dus, en reden genoeg voor achterdocht.Op donderdag 5 maart 2009 11:07 schreef Chewbalhaar het volgende:
Ik vraag me vooral ook af wat jou eigen rol hierin is.
Bij mij kwam er wel even een grijns op m'n gezicht bij "werk je voor de campina", dat hoeft ook helemaal niet vernederend of iets te zijn, waarom vat jij dat zo op?
je hebt het er over dat je "er achter bent gekomen" dat hij "een nieuwe vriendin" heeft, maar je weet niet of dat nou serieus wel wat is, ben je dan niet gewoon achterdochtig aan het gissen?
communiceren jullie gewoon wel duidelijk genoeg?
dat hij "intelligent" is heeft er verder geen hol mee te maken natuurlijk.
verder; geen idee, je tekst is te lang naar m'n zin :p
En als de tekst je te lang is, reageer dan niet.
En dat alles ongeacht welk label er op hem te plakken valt.
Zoniet, pak je biezen en bescherm je kinderen. Het is hier al gezegd: depressie is niet een griepje ofzo, het gaat niet zomaar over. Het vereist therapie en medicatie en als hij die weigert dan gaat het echt alleen maar erger worden, en daar kun je je kinderen niet mee confronteren.
Waarom schrijf je hem geen brief waarin je verteld hoe jij je voelt, en wat jij vindt dat hij zou moeten doen (hulp zoeken, en overleg dit misschien ook met zijn moeder dat ook zij probeert dat hij hulp zoekt?). Ga er niet van uit dat hij dit gelijk gaat doen, want mensen met dit soort problemen vinden zelf nooit dat ze hulp nodig hebben, zeker niet bij een depressie. Ze zien het zelf niet. Daarna gewoon afwachten wat er gebeurt, je kan altijd nog scheiden als je wilt. Zorg er in elk geval voor dat jou leven met de kinderen gewoon doorgaat.
Een psycholoog kan hier niet veel doen, hij heeft echt een psychiater nodig.
Wat jou betreft: zorg dat je samen met je kinderen in een voor jullie veilige en stabiele situatie terecht komt. Dat hij af en toe aan komt waaien en elke keer anders reageert is niet alleen verwarend voor jou, veel meer nog voor je kinderen. Op hen zal het zeer bedreigend en onveilig overkomen.
De zogenaamde realtie die hij heeft klinkt meer als een soort een soort noodsprong of afleiding voor hem. Hij zal hier geen serieuze bedoelingen mee hebben.
Kort gezegd: neem afstand van hem en stel als voorwaarde dat hij zijn kinderen mag zien als hij normaal als vader kan functioneren en serieus behandeling ondergaat.
Verder moet je je misschien afvragen hoeveel er in jullie huwelijk kapot is gegaan en of dit geheeld kan worden en op wat voor manier.
Tenzij je er van overtuigd ben dat hij hulp wil zoeken en dat ook volhoudt, maar daar heb ik een hard hoofd in, laat zijn nieuwe vriendinnetje maar voor hem zorgen, blijkbaar vind hij dat veel toffer en heeft geen zin in zijn vertanwoordelijkheden
quote:Als je hem volledig uitsluit, is het gevaar wel dat hij zich niet serieus genomen voelt en zich in zijn waarde als vader aangetast voelt (even los van een objectief beeld van hoe hij daadwerkelijk in de situatie staat). De kans bestaat dan dat hij zich nog verder van jullie afsluit en je opzettelijk tegen gaat werken. Op dit moment is hij duidelijk degene met de problemen en jij duidelijk slachtoffer. De kans bestaat dat hij in een slachtofferrol rolt en jou als dader / veroorzaker bestempeld (wat overigens duidelijk onwaar is)Op donderdag 5 maart 2009 12:02 schreef Re het volgende:
tsja wat is goed advies. Persoonlijk zou ik hem compleet afsluiten uit je leven voorlopig, laat hem maar leven met zijn consequenties en zijn ziekte. Neem een advocaat in armen en laat communicatie lopen via hem.
Tenzij je er van overtuigd ben dat hij hulp wil zoeken en dat ook volhoudt, maar daar heb ik een hard hoofd in, laat zijn nieuwe vriendinnetje maar voor hem zorgen, blijkbaar vind hij dat veel toffer en heeft geen zin in zijn vertanwoordelijkheden
Hij komt nooit zomaar onaangekondigd binnen. Laat dit altijd weten en vraagt of het goed is. Ik neem sowieso geen contact meer met hem op. Hij is degene die iets laat horen. Mijn schoonmoeder houdt mij goed op de hoogte. Ze had hem gisteren nog aan de telefoon en vond hem weer down klinken. Zij denkt dat die "nieuwe" relatie een soort vlucht is.Ik geloof dat ook. Het is voor mij ook allemaal zo raar. We hebben het altijd zo fijn gehad. Ik was vorig jaar nog niet eenszwanger, kan je nagaan. We hebben daar ook bewust voor gekozen. Hij had zijn moeder verteld dat hij een fijn gesprek had gehad bij de huisarts, maar meer verteld hij ook niet vertelde ze, ook tegen haar is ie zo gesloten. Ze houdt haar hart vast, ze kent haar zoon ook niet meer. Hij moet echt zelf inzien dat hij hulp nodig heeft, dat vertelde de huisarts mij ook al. En een psycholoog...................hij moet denk ik al naar een psychiater.
Voorlopig zal hij zijn kinderen niet zien, dit in het belang van de kinderen.
Gr. Ghislaine
Gr. Ghislaine
Veel mensen wachten af in zo'n situatie, dus complimenten dat je zo sterk bent!
Verder kun je volgens mij alles goed overzien. Heb je zelf eigenlijk geen behoefte om er met iemand over te praten eigenlijk? Niet zozeer vriendinnen, maar een objectief iemand?
Wat mij iig het meest opviel is dat hij vreemder ging doen rond de geboorte van jullie dochter. Voordat een man een emotionele band met een kind heeft, kan een kind voor hem een hoop dingen symboliseren:
- Praktisch: als hij weinig geld heeft (denk ook aan verborgen schulden door een verslaving oid) kan een kind extra financiele druk betekenen (vandaar die steken gerelateerd aan melkfabrieken?)
- Aandachttechnisch
misschien herinnert hij zich dat je rond de geboorte van jullie eerste te weinig tijd voor hem had en teveel voor haar.- Het omgekeerde kan ook: hij herinnert zich dat rond de geboorte van jullie eerste alles voor zijn gevoel nog open lag en ervaart nu met terugwerkende kracht een soort midlife crisis omdat hij zich vast voelt zitten (vandaar de 'nieuwe relatie')
- Verborgen leven: hij geeft om je maar wil zich niet nog meer vastleggen op een toekomst als echtgenoot en huisvader omdat hij eigenlijk meer met mannen uit te zoeken heeft (het gebeurt)
- Bevestiging van een relatie waar hij niet meer achter staat
- Geslacht: hij wilde graag een jongetje
- Onveiligheid: door de geboorte van jullie dochter komt zijn eigen onveilige jeugd naar boven en tevens zijn gevoel van onvermogen een goede vader te zijn, omdat hij die zelf nooit heeft gehad:
Zo zijn er vast nog veel meer redenen te bedenken, ken vanalles weze! Zou het contact iig niet verbreken en me nog niet te veel aantrekken van die zgn 'nieuwe relatie', totdat je meer helderheid voor jezelf hebt. Sterkte.
Fam en vrienden denken allemaal dat hij met hangende pootjes terug komt over een paar weken/maanden, maar of ik dat nog wil? Er is ontzettend veel gebeurd, we zouden dan echt eerst in therapie moeten.
Gr. Ghislaine.
quote:praat die uberhaupt over zijn traumatische jeugd?Op donderdag 5 maart 2009 19:01 schreef Ghislaine34 het volgende:
Nee, ik heb nog nooit een ander topic geopend. Hij wilde graag nog een meisje dus dat kan het niet zijn. Vandaag kreeg ik weer een redelijk lief mailtje van hem. Moet ik hier nou op reageren of zou ik het juist negeren. Je weet nooit wat het beste is.
Fam en vrienden denken allemaal dat hij met hangende pootjes terug komt over een paar weken/maanden, maar of ik dat nog wil? Er is ontzettend veel gebeurd, we zouden dan echt eerst in therapie moeten.
Gr. Ghislaine.
trouwens wel opmerkelijk dat hij een meisje wou...normaal zou je zeggen dat een man graag een zoon wil (oerdrift).
is het niet dat hij nu zelf vader is dat zijn trauma van vroeger weer deels bovenkomt en daardoor bang is voor zijn gezin en steeds vlucht en dan jullie weer zoveel mist en terug komt?
quote:http://www.trimbos.nl/default19446.html
Verschijnselen
Manie/hypomanie
* een extreem uitgelaten stemming
* overdreven vrolijk zijn
* prikkelbaar, snel boos zijn
* opgewonden, geagiteerd zijn
* ruzies maken
* minder behoefte aan slaap, 's nachts klaarwakker zijn
* veel praten, bellen of e-mailen
* gedachten die alle kanten opschieten
* niet stil kunnen zitten
* veel doen, niet kunnen stoppen
* het gevoel hebben alles aan te kunnen
* meer zin in seks hebben, tot seksueel ongeremd zijn
* impulsief dingen doen zonder rekening te houden met nadelige gevolgen, bijvoorbeeld te hard rijden of te veel geld uitgeven
* Wanen en hallucinaties (niet bij hypomanie)
* Sociale en relationele problemen (niet bij hypomanie)
Depressie
* een sombere of geïrriteerde stemming
* lusteloos zijn, nergens zin in hebben
* minder belangstelling voor werk of hobby's
* moe of uitgeput zijn
* geen emoties voelen
* geen contact met anderen willen
* weinig of geen gevoel van eigenwaarde
* niets te zeggen hebben
* denken aan de dood, gedachten over zelfdoding
* slecht slapen of juist veel slapen, vroeg wakker worden
* minder of juist meer gaan eten
* minder behoefte aan seks
* afspraken afzeggen
quote:Oerdrift? Volgens mij niet hoor. Voldoende mannen willen juist graag een dochter. Daarbij zijn sowieso de meeste ouders blij met ieder kind, zoon of dochter.trouwens wel opmerkelijk dat hij een meisje wou...normaal zou je zeggen dat een man graag een zoon wil (oerdrift).
Jammer genoeg mag de huisarts mij niets vertellen hoe het gesprek verlopen is.
In zijn mail stond ook nog dat hij het wel hoort van mij wanneer hij de kinderen weer mag/kan zien. Moet ik daar op reageren, het liefste reageer ik nu even helemaal nergens op. Konden we elkaar maar even 2 maanden niet spreken, elkaar met rust laten.
Durske, hij komt nooit zomaar onaangekondigd binnen lopen dus dat is wel fijn, met name voor mij kinderen.
Gr. Ghislaine.
Met welke instanties/hulp ben je zelf bezig, het is natuurlijk interessant om meningen hier op een anoniem forum te vragen maar misschien is het beter om met je vragen iig ook naar wat officielere instanties te gaan.
quote:Dat dus. Zelfdokteren heeft ook zijn grenzen.Op vrijdag 6 maart 2009 12:55 schreef Re het volgende:
Hoi Ghislaine,
Met welke instanties/hulp ben je zelf bezig, het is natuurlijk interessant om meningen hier op een anoniem forum te vragen maar misschien is het beter om met je vragen iig ook naar wat officielere instanties te gaan.
Hoe oud is hij?
Hij wil het allebei misschien (omdat het een slappe zak is wellicht), maar kan het niet allebei krijgen.
De hamvraag is eigenlijk, wil jij hem perse bij je houden. Ik denk dat je dat eerst duidelijk moet hebben, want dan weet je al gauw hoe je het moet aanpakken.
Misschien ben je bang om hem te verliezen aan die ander, waardoor je al die shit van hem dan maar pikt en dat goedpraat voor jezelf, omdat hij soms zo aardig is.
Hij is gewoon even de weg kwijt, zoals meerdere kerels. Is die vriendin misschien zijn secretaresse of zoiets?
(sorry ik heb nog alleen de eerste paar berichten gelezen).
quote:Maar meestal hebben ze al een zoon.Op donderdag 5 maart 2009 21:06 schreef Alexsandra het volgende:
[..]
Oerdrift? Volgens mij niet hoor. Voldoende mannen willen juist graag een dochter. Daarbij zijn sowieso de meeste ouders blij met ieder kind, zoon of dochter.
quote:Ik zou zeggen, stel dat voor.Op vrijdag 6 maart 2009 12:48 schreef Ghislaine34 het volgende:
Gisteren kreeg ik een mail van hem dat hij zich ziek gemeld heeft op het werk (woensdag en donderdag), maar is toch woensdag naar de huisarts geweest om te praten over de thuissituatie.
Jammer genoeg mag de huisarts mij niets vertellen hoe het gesprek verlopen is.
In zijn mail stond ook nog dat hij het wel hoort van mij wanneer hij de kinderen weer mag/kan zien. Moet ik daar op reageren, het liefste reageer ik nu even helemaal nergens op. Konden we elkaar maar even 2 maanden niet spreken, elkaar met rust laten.
Durske, hij komt nooit zomaar onaangekondigd binnen lopen dus dat is wel fijn, met name voor mij kinderen.
Gr. Ghislaine.
Nog beter, gezinstherapie, want als hij niet echt bij je weg zou willen, zie ik niet waarom hij daaraan niet zou willen meewerken.