Eén jaar geleden vertrok mijn moeder met mij [jongen, 16] en mijn zus [13]. We gingen weg bij mijn vader. Ik had het er totaal niet moeilijk mee. Heb het altijd vreemd gevonden: maar ik voelde er vrij weinig bij. Mijn zus vond het toen wél heel lastig.
Het was 8 uur 's ochtends en de verhuiswagen stond voor de deur. Mijn vader was nog thuis. Moet je je godverdomme voorstellen wat voor kutsituatie dat was! Drinkt hij nog gezellig een kopje thee, terwijl de meubels en de kleren worden ingeladen voor verhuizing naar een andere woning.
Hij vertrok op de fiets, zonder ook maar iets te zeggen. Zoals hij iedere dag doet. Naar zijn werk.
Dat is achteraf het allerpijnlijkste moment in mijn leven. Je hebt jaren als gezin in dat huis gewoond, en dan komt er een moment dat hij weg gaat op zijn fiets en je weet dat je hem pas weer ziet over twee weekenden.
Hij is absoluut geen makkelijk iemand. Hij kan het - in tegenstelling tot mij - totaal niet over emoties hebben.Hij klapt dan volledig dicht. Hij heeft een muur opgebouwd waar zelfs de beste psygoloog niet doorheen kan rammen.
Had ik het er 'n jaar geleden niet veel moeite mee, nu ga ik er echt volledig stuk aan.
Het is nu een maand terug. Mijn zus en ik gingen weer een weekend naar hem toe. We werden weer met spullen en al afgezet bij hem. We kwamen aan in een koud, leeg huis. Hij was nog niet terug van zijn werk, terwijl hij wist dat we zouden komen.
Tien minuten later kwam hij binnen. Wij waren al enigszins geprikkeld omdat hij geen rekening met ons gehouden had: ook hij was de vrolijkste niet bij binnenkomst. We begonnen een beetje op elkaar te mokken, en aan het eten vertelde ik iets over wat er die week gebeurd was. Hij reageerde daar zeer heftig op. Boos. Vervolgens gaf mijn zus cijfers door van haar rapport. Deze waren prima, maar ook hier reageerde hij buitensporig geagiteerd op.
Wat mijn zus niet had doorgegeven was, dat ze 'morgen' bij een vriendin zou gaan logeren. Daar wist mijn vader niets van, en hij zei dat ze niet mocht gaan. Op haar beurt pikte mijn zus dat niet en werd boos op mijn vader.'
Uiteindelijk voelden mijn zus en ik ons beiden onbegrepen, niet gerespecteerd. We stonden toen in de keuken flink de ruziën, ook te schreeuwen. Ineens had ik er genoeg van. Ik was echt kotsbeu. Ik zei: 'we gaan nu. we vertrekken'. Toen hebben mijn zus en ik de koffers gepakt en zijn we [lopend] vertrokken.
Ik sloot af met de eerlijke, maar directe zin: 'wat er ook gebeurt, ik zal niet de eerste zijn die contact opneemt'
Sindsdien heb ik vrijwel geen contact met hem, en het maakt me - al durf ik dat niet altijd toe te geven - helemaal kapot van binnen.
Gisteravond flipte ik volledig. De vriendin van een vriend had net gebeld en gemeld dat zijn moeder kanker had. Waarschijnlijk in haar buik. Waar precies, zou vandaag duidelijk worden.
Daarbij kwam nog dat twee vriendinnen heel kortaf deden. Normaal kan ik gewoon goed met hun praten. Ook dat irriteerde me mateloos.
Toen ik besloten had met die betreffende vriend te bellen, naar buiten ging en een sigaret had opgestoken, kwam ineens het idee op om te gaan bezatten. Roken doe ik alleen tijdens uitgaan: dit werd de derde sigaret van die dag al.
Vriend gebeld. Ontzettend pijnlijk gesprek natuurlijk. Wat verwachtte ik ook, lul dat ik ben? Dat hij zou zeggen: OCH het gaat hartstikke goed met me, ik heb net de ziekenhuis-plantjes bewaterd?
Alles kwam gewoon op me af. Vervolgens ben ik terug naar binnen gesneaked - niemand had iets gemerkt - en heb me helemaal lam gezopen aan wijn. Op maandagavond, terwijl ik vandaag gewoon school zou hebben.
Om 2 uur ging ik in mijn bed liggen. Het voelde alsof ik doodging. Alles draaide, alsof je constant in een vrije val zit. Vervolgens ben ik de douche gaan zitten; alles uitgekotst en weggespoeld. Ik dacht dat mijn moeder er allemaal niet achter zou komen.
Had natuurlijk beter moeten weten. Ze kwam er direct achter dat ik overgegeven had, en vroeg hoe dat kwam. Ik zei dat ik iets verkeerds had gegeten. Geloofde ze natuurlijk niet, en 's morgens vroeg ze me hoeveel ik gedronken had. Ze heeft zich helemaal doodgeschokken, zei ze.
Mijn god; wat voelde ik me verschrikkelijk. Mijn moeder meldde me ziek, en we hebben lang gepraat. Uiteindelijk begreep ze het. Om twee uur 's middags besefte ik dat de deadline voor een bepaald werkstuk vandaag lag, en dat als ik het niet in zou leveren ik, maar ook twee vrienden van me 'n één zouden krijgen. Ik ben met een brakke kop naar school gereden, heb dat werkstuk ingeleverd en ben daarna doorgelopen naar de schoolpsygologe. Daar praat ik al een tijd mee. Ik heb alles eerlijk gezegd wat ik boven beschreven heb. Het was even niet prettig, maar het luchtte wel op.
WAT MOET IK NU IN GODSNAAM DOEN?
Dus gewoon langs gaan en erover praten met je pa
Ik denk dat een goed gesprek met je vader al een hoop goed zou kunnen maken. Heb het dan niet alleen over de ruzie die jullie hadden, maar je zult ook moeten proberen te weten komen wat er in je vaders hoofd omgaat. Aangezien hij pas 10 minuten nadat jullie er waren kwam lijkt het alsof hij niet heel erg om jullie geeft, maar hij kan ook zelf met problemen zitten op zn werk of privé en dat hij dit afreageert op jullie.
Het is van essentieel belang dat ik niet de eerste ben die contact opneem met mijn vader. Ik wil namelijk zien hoeveel ik voor hem waard ben. Ik begin nu in te zien dat ik geen kut voorstel in zijn leven. Als hij me terugwil, dan kan dat, maar wel door te laten zien dat ik meer voor hem ben dan een hoopje stront dat om de 2 weken eens langs komt voor de lol.
Jullie vinden het fijn als je pa er is als jullie komen. Je pa vindt het fijn als hij van te voren weet dat je zus gaat logeren.
De hele situatie is voor iedereen nieuw. Logisch dat je nieuwe dingen moet afspreken.
Ik zou mijn vader bellen en zeggen dat ik erover wil praten.
quote:De situatie ligt anders. Moeilijker. Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Iedere keer als we daar kwamen hing er spanning, kwamen de gesprekken niet vanzelf. Stroef.Op dinsdag 3 maart 2009 22:11 schreef wise het volgende:
en waar ging de ruzie om? Om niks eigenlijk.
Dus gewoon langs gaan en erover praten met je pa
quote:dat dus , geen alternatief. je voelt je daarna stukken beterOp dinsdag 3 maart 2009 22:14 schreef Copycat het volgende:
Je pa bellen. Serieus.
Sterkte!
quote:Je lijkt aardig door te hebben dat je vader een enorme muur om zich heen heeft en je geeft zelfs aan dat er geen psycholoog doorheen komt. Waarom verwacht je dan dat je met deze actie zijn ogen kan openen en dat hij opeens wel zijn emotie zal gaan tonen?Op dinsdag 3 maart 2009 22:20 schreef Esuri het volgende:
Ik denk dat ik mijn verhaal niet goed neergezet heb. Mijn vader is iemand waarmee ontzettend slecht te praten valt. Als je met hem praat voelt het continu alsof je praat tegen iemand die zichzelf veel beter vindt, veel machtiger.
Het is van essentieel belang dat ik niet de eerste ben die contact opneem met mijn vader. Ik wil namelijk zien hoeveel ik voor hem waard ben. Ik begin nu in te zien dat ik geen kut voorstel in zijn leven. Als hij me terugwil, dan kan dat, maar wel door te laten zien dat ik meer voor hem ben dan een hoopje stront dat om de 2 weken eens langs komt voor de lol.
Ik snap dat je graag wil dat hij je laat zien dat jij het waard bent om van te houden, maar ik vrees dat je dat op deze manier niet voor elkaar krijgt. Het is goed dat je bij een schoolpsycholoog loopt.
Je hebt 3 keuzes:
- accepteren hoe je vader is.
- proberen hem te benaderen, tegen je trots in.
- blijven wachten op iets dat hoogstwaarschijnlijk niet gaat komen en waar je duidelijk kapot aan gaat.
Op dit moment ben ik bezig met de derde optie, maar alleen omdat ik simpelweg niet weet óf hij nog iets zal laat weten.
Wat ik vergeten was te vertellen was, dat enkele weken nadat we daar geweest waren, ik een email kreeg. Daarna heb ik hem een lange brief geschreven, die hij heeft ontvangen. Daar heb ik nog geen antwoord op gehad.
quote:Optie 3 kun je best doen, maar stel uit zelf bescherming een tijdslimiet.Op dinsdag 3 maart 2009 22:32 schreef Esuri het volgende:
Erg prettige reactie.
Op dit moment ben ik bezig met de derde optie, maar alleen omdat ik simpelweg niet weet óf hij nog iets zal laat weten.
Wat ik vergeten was te vertellen was, dat enkele weken nadat we daar geweest waren, ik een email kreeg. Daarna heb ik hem een lange brief geschreven, die hij heeft ontvangen. Daar heb ik nog geen antwoord op gehad.
Kun je een beetje aangeven wat er in de briefwisseling ter sprake kwam?
''Ik zei: ‘we vertrekken. ******* en ik. Met de koffers. Alles’. Zag dat je schrok. Je werd boos, en zei: ‘Het is je moeder eindelijk gelukt. Met haar bedrijf dat niet loopt’. Dit wilde ik niet hebben. Je dacht dat ******* erachter zat. Dat ze geinsinueerd had dat we naar huis moesten komen. Volgens mij dacht je dat er een soort van complot was, dat jou volledig naar de kloten moest helpen.''
''Volgens mij kwam je email een week later. Op dat moment was ik absoluut niet in staat er op welke manier dan ook op te reageren. Mijn reactie kwam na een week daarna. Mijn voorstel was om contact te houden per email.
Ik heb daar over nagedacht, en het lijkt mij in het begin de slimste oplossing. Je kunt dingen relativeren en uitleggen zonder onderbroken te worden''
quote:Wie heeft wat geschreven? Het is een beetje warrig zo.Op dinsdag 3 maart 2009 22:38 schreef Esuri het volgende:
Uit privacy-overwegingen gooi ik niet de volledige brief op het internet, maar zal ik enkele zinnen uit de brief halen.
''Ik zei: ‘we vertrekken. ******* en ik. Met de koffers. Alles’. Zag dat je schrok. Je werd boos, en zei: ‘Het is je moeder eindelijk gelukt. Met haar bedrijf dat niet loopt’. Dit wilde ik niet hebben. Je dacht dat ******* erachter zat. Dat ze geinsinueerd had dat we naar huis moesten komen. Volgens mij dacht je dat er een soort van complot was, dat jou volledig naar de kloten moest helpen.''
''Volgens mij kwam je email een week later. Op dat moment was ik absoluut niet in staat er op welke manier dan ook op te reageren. Mijn reactie kwam na een week daarna. Mijn voorstel was om contact te houden per email.
Ik heb daar over nagedacht, en het lijkt mij in het begin de slimste oplossing. Je kunt dingen relativeren en uitleggen zonder onderbroken te worden''
Misschien maakt het ook niet uit. Is de strekking dat jij hebt voor gesteld te mailen? En dit is na of voor de ruzie?quote:Mag ik vragen wat het verschil tussen nu is en vorig jaar? Je zegt dat de gesprekken altijd al stroef liepen. Een keer barst de bom en dat is nu gebeurd. Zo veel is er toch niet veranderd tenopzichte van het jaar daarvoor, lijkt me? Misschien komt nu alles tegelijk maarja wij kennen jouw vader niet dus het is moeilijk advies geven op deze manier.Had ik het er 'n jaar geleden niet veel moeite mee, nu ga ik er echt volledig stuk aan.
Als hij niet kan praten, en jij wilt al niet met hem praten heeft het ook geen zin om te gaan praten. Allebei te trots om toe te geven. Misschien zou je hem een brief kunnen sturen waar hij over na kan denken zonder dat hij gelijk reactie hoeft te geven en dus emotioneel (lees: boos) reageert.
Edit, je hebt dus al een brief geschreven. sorry.
quote:Het is inderdaad moeilijk te volgen voor buitenstaanders. Dat snap ik. In de brief heb ik zeer secuur uitgelegd wat mijn gevoelens waren van die avond.Op dinsdag 3 maart 2009 22:42 schreef heksehiel het volgende:
[..]
Wie heeft wat geschreven? Het is een beetje warrig zo.
Deze brief kwam na de ruzie, nadat hij contact had opgenomen met me via email.
quote:Er is één belangrijk verschil: er is geen moederfiguur meer. Dat zorgt ervoor dat mijn vader zijn humeur - die zich eerst richtte op mijn moeder - nu op ons gericht is.Op dinsdag 3 maart 2009 22:50 schreef EggsTC het volgende:
[..]
Mag ik vragen wat het verschil tussen nu is en vorig jaar?
[ . . .]
Edit, je hebt dus al een brief geschreven. sorry.
Dat je te laat zag dat er een brief geschreven was is niet erg; ik vind het al lang prettig om te horen dat jij hetzelfde gedaan zou hebben. Dat bevestigt dat het een goede keuze was.
Seriously kerel, zet je over je trots heen en bel hem gewoon, probeer goed te praten, of vertel iig hoe jij je vanbinnen voelt, en verwacht dan niet dat hij ook zo open is als je al aangeeft dat hij dat wss niet kan zijn omdat hij moeilijk kan praten
Ook wil ik graag benadrukken dat het niets met trots te maken heeft. Ik was ALTIJD diegene die naar hem toestapte, mijn moeder ook. Ik heb besloten dat dat niet meer zo kan. Als hij mij terugwil, dan moet hij daar iets voor doen. Ik vraag ook helemaal niet van hem dat hij een atoomboom gooit om mij terug te krijgen. Een brief schrijven is voldoende. Dat hij laat weten dat ik nog besta in zijn wereldje.
Het is nu eenmaal niet in ieder gezin rozengeur en maneschijn.
Wat maakt het uit wie de eerste stap tot contact zet? Het gaat om de inhoud / waarde van het gesprek dat je gaat voeren. Valkuil hierin is wel, dat je jezelf bij het gesprek teveel laat meeslepen door emoties. Als je je stem gaat verheffen ben je nóg verder van huis.
Zorg voor een goede voorbereiding. Ga na wat je nu dwarszit en wat je met hem wilt bespreken, zet desnoods de kernpunten op papier.
Neem er beide de tijd voor en neem elkaar serieus. Dus jij ook je vader.
quote:ik heb vet gemaakt waarmee je juist je trots en eigenwijsheid laat zien, hij moet en daarmee straal je macht uit. En dat is niet prettig in een gesprek als je beiden t anders wil.Op dinsdag 3 maart 2009 23:11 schreef Esuri het volgende:
Ik wil graag één ding zeer duidelijk vooropstellen: ik ben dit forumbericht niet gestart om 299 maal 'aah wat zielig' te horen. Dit topic is gestart omdat ik weet dat er vele mensen zijn die weten hoe je met dit soort dingen om kunt gaan. Een advies wil ik graag.
Ook wil ik graag benadrukken dat het niets met trots te maken heeft. Ik was ALTIJD diegene die naar hem toestapte, mijn moeder ook. Ik heb besloten dat dat niet meer zo kan. Als hij mij terugwil, dan moet hij daar iets voor doen. Ik vraag ook helemaal niet van hem dat hij een atoomboom gooit om mij terug te krijgen. Een brief schrijven is voldoende. Dat hij laat weten dat ik nog besta in zijn wereldje.
Als je die (vetgedrukte) dingen nu eens laat varen, van je af zet en zonder emotionele lading een gesprek aan gaat dan gaat het jullie beiden veel makkelijker af. misschien ongemerkt, maar je vuurt nog steeds op hem. draai de rollen eens om, probeer de wereld vanuit zijn oogpunt te zien en trigger hem in een 2-gesprek (op gelijkwaardig pa-zoon niveau) jouw gevoelens te begrijpen, maar stel je dan ook open voor zijn gevoelens.
stapje voor stapje, manage je verwachtingen, zet niet te hoog in. iets wat jaren zich heeft ontwikkeld kan niet in paar weken radicaal omgebogen worden. patience please
quote:Zoals ik het lees, is zijn vader enkel een persoon die zijn gevoelens niet bloot durft te geven. TS heeft vindt dat dat niet kan, raakt er zelfs over geïrriteerd.Op woensdag 4 maart 2009 10:28 schreef Copycat het volgende:
Hij heeft toch het initiatief genomen door je die mail te sturen? Zoals ik je verhaal lees, is dat al een aardige stap. Je moet niet direct het andere uiterste van hem verwachten, lijkt me.
TS gaat hier voorbij aan het feit dat er altijd redenen zijn waarom mensen worden zoals ze worden en zullen zijn zoals ze zijn.
TS zegt hierboven dat hij niet om begrip medelijden vraagt, maar dat doet hij wel, terwijl hijzelf geen enkel begrip kan hebben voor de houding van zijn pa.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 04-03-2009 10:59:36 ]
Een scheiding gaat bij niemand in zijn/haar koude kleren zitten. Niet voor jou, niet voor je zusje, niet voor je moeder en zeker ook niet voor je vader. Hij ziet de moeder van zijn kinderen een jaar geleden vertrekken en moet het nu zonder zijn gezin stellen, of hij dat nou wil of niet.
En 1 van de manieren om er mee om te gaan, is je af te sluiten van alle emoties en alle dingen die die emoties oproepen, zoals je kinderen of je ex vrouw. Het is zeker niet de goede manier, maar het gebeurt meer dan je denkt.
Wanneer zijn kinderen roepen dat ze geen contact opnemen met hem, kan hij er niet mee omgaan. Hoewel hij waarschijnlijk zielsveel van zijn kinderen houdt, kan hij zich niet uiten. En heeft dat nooit gedaan. Waarom doet zijn zoon daar nu opeens moeilijk over. Het heeft niks met complot theorieen te maken, maar gewoon met een grote ego van de oudste zoon en het emontionele onvermogen van de vader.
Ik begrijp zeker wel dat het niet 1 van de makkelijkste der aarde is, maar het is wel je vader. En het feit dat je er moeite mee hebt, geeft aan dat je wel om hem geeft.
Zijn kinderen (17 en 14!!!!) komen en hij is wat later thuis van zijn werk. Shit happens, je bent geen 3-jarige meer toch die zijn eigen drinken niet kan pakken? Doe de lampen aan, zet de verwarming wat hoger en zet een pot thee.
Idd wat zwaai ook al zegt. Voor jou is het kut en hij moet er maar klaar mee zijn? Hij is degene die én zijn vrouw kwijt is én zijn kinderen maar eens in de 2 weken ziet...
- Stop met roken
- Als je een probleem hebt, bel dan niet een vriend met een groter probleem.
Todo:
- contact opnemen met vader en een persoonlijk gesprek hebben. Niet over alles wat in het verleden fout is gegaan, maar over meningen en feiten.
Vraag: Waarom ben je vorig jaar met je moeder meegegaan, en heb je zo emotieloos afscheid van hem genomen?
Je zegt dat het contact met je vader altijd stroef was, dat je niet echt met hem op één lijn zit en dat je niet met hem kunt praten. Daar tegenover is het natuurlijk wel je vader.
Ik zou proberen afstand te nemen, niet (meer) te reageren op vormen van contact, enzovoorts. Ga aan de slag met je eigen leven en laat (jezelf) zien dat je het best alleen of met de familie die je wél achter je hebt redt. Dan zul je het op een gegeven moment ook makkelijker te vinden om hem te zien zoals hij is en niet zoals je wilt dat hij is (waardoor je dus steeds weer teleurgesteld raakt).
Dat van dat contact is overigens echt een belangrijke: stuurde hij je toen een lange e-mail of was het redelijk kort? Het type dat ik in het begin beschreef - en dan generaliseer ik even - houdt namelijk ook graag de touwtjes zelf in handen. Een eerste voorzetje als een korte mail is snel, makkelijk. Als jij daar vervolgens met een lange brief (lang, pittig, kost moeite) op reageert, dan is de machtsverhouding - die wisselde toen jij tegen hem op stond en wegging - weer teruggezet naar de oude situatie: hij lijkt ongrijpbaar en jij zit steeds met de gebakken peren.
Je kan wachten tot je een ons weegt en hopen dat je vader contact zoekt, of je zoekt zelf even contact (mail/bellen) en zegt gewoon "We kunnen totaal niet met elkaar overweg op een bepaalde manier, maar ik hou wel van je/je bent wel mijn vader. Zin om binnenkort wat te doen?". Als je belt heb je meteen antwoord, stuur je een brief dan moet je even wachten. Doet mijn vader namelijk ook, maar dan meer in de trant van "Alles goed, zin om binnenkort wat te komen eten?"
Nu geeft het feit dat je vader je mailde al aan dat ie anders is en denkt dan mij, maar het voorzetje geven van "wil je wat doen" kan je altijd wel proberen. Kies desnoods neutrale grond.
quote:dit bericht is net iets te gekleurd, als je het mij vraagt. het heeft niets te maken met de leeftijd van zijn kinderen, maar met het feit dat we maar één keer in de twee weken komen. Dan ben je toch op tijd thuis. Of niet?Op donderdag 5 maart 2009 13:11 schreef Brighteyes het volgende:
Ik snap sowieso je houding in het verhaal over wat er een maand terug gebeurde niet helemaal. Hoezo geen rekening met je gehouden?
Zijn kinderen (17 en 14!!!!) komen en hij is wat later thuis van zijn werk. Shit happens, je bent geen 3-jarige meer toch die zijn eigen drinken niet kan pakken? Doe de lampen aan, zet de verwarming wat hoger en zet een pot thee.
Idd wat zwaai ook al zegt. Voor jou is het kut en hij moet er maar klaar mee zijn? Hij is degene die én zijn vrouw kwijt is én zijn kinderen maar eens in de 2 weken ziet...
Ik ben heel flexibel en realiseer me écht wel dat hij hier ook ontzettend veel pijn van zal hebben, maar om het te kort samen te vatten: hij heeft het er zelf naar gemaakt. Je denkt toch niet werkelijk dat mijn moeder bij hem is weggegaan omdat hij vroeger te laat thuis kwam van zijn werk?!
Hoewel ik het met sommige niet eens ben dat mijn houding arrogant is, maar heel logisch, ben ik er dankzij jullie wel over gaan nadenken.
Vandaag heb ik een gesprek gehad met de schoolpsygologe en haar concreet gevraagd wat zij er van vindt en wat zij zou doen in mijn situatie. Ze geeft aan dat - als hij gereageerd heeft op mijn brief en daarin niet voorstelt om samen te praten - ik er goed aan zou doen dit voorstel alsnog te doen. Dat lijkt me uiteindelijk prima, maar dan wel met een derde onafhankelijke persoon erbij, omdat ik bang ben dat we er samen niet uitkomen.
Doe ik daar goed aan?
quote:Nou je hebt zeg maar werkende mensen, en die mensen hebben verantwoordelijkheden of managers ofzo, en een van die twee (of beide) staan het helaas niet altijd toe dat je op tijd weg kan...Op donderdag 5 maart 2009 20:33 schreef Esuri het volgende:
[..]
dit bericht is net iets te gekleurd, als je het mij vraagt. het heeft niets te maken met de leeftijd van zijn kinderen, maar met het feit dat we maar één keer in de twee weken komen. Dan ben je toch op tijd thuis. Of niet?
Maar goed, in jouw ideaalbeeldje bestaan die dingen niet natuurlijk
Verder één groot zelfmedelijden topic, als je t zo erg vind; jij bent degene bij wie de bal nu ligt...
quote:ik heb tot de dag vandaag van vandaag geen idee waarom ik op dat moment zo koel over kon denken. waarschijnlijk omdat ik het zag aankomen, ik had in principe jaren tijd gehad om me er op voor te bereiden. voor zover dat kan, natuurlijk.Op donderdag 5 maart 2009 14:32 schreef bankrupcy het volgende:
...en heb je zo emotieloos afscheid van hem genomen?
emoties laten zich niet afdwingen. toen we weggingen, vond ik het gek dat ik niet méér voelde. aan de andere kant voelde het ook als een opluchting. je kunt boeken vol schrijven over mensen in het algemeen, maar als ik met hem praat, voel ik me niet gerespecteerd. ik voel geen werkelijke interesse.
je ouders kunnen best heel bot zijn, je vader in dit geval, en totaal sociaal niet capable, maar dat zegt absoluut niet dat ze niet van je houden! Slechts dat bij hun iets mis is.
Zeker vlak na een scheiding zijn mensen niet zo sterk meer, en dat kan zich bijv. uitten door verlies van zelfbeheersing
Geef je vader nog een kans, om principes een familielid min of meer verliezen is zo zonde!
quote:ik vind het jammer dat er door velen wordt getwijfeld aan mijn oprechtheid. dat is onterecht, want ik heb echt zoooveeel over om deze rotsituatie op te lossen.Op donderdag 5 maart 2009 15:02 schreef Furia het volgende:
Ik zou proberen afstand te nemen, niet (meer) te reageren op vormen van contact, enzovoorts. Ga aan de slag met je eigen leven en laat (jezelf) zien dat je het best alleen of met de familie die je wél achter je hebt redt. Dan zul je het op een gegeven moment ook makkelijker te vinden om hem te zien zoals hij is en niet zoals je wilt dat hij is (waardoor je dus steeds weer teleurgesteld raakt).
...hij lijkt ongrijpbaar en jij zit steeds met de gebakken peren.
Wat ik nu ga doen, is mijn uiterste best doen om [ten eerste] te proberen een gaatje te prikken in de muur die hij om zich heen heeft gemaakt in de loop der jaren. misschien lukt het dan toch om beter met hem te praten.
de psygoloog heeft me ook voorbereid op teleurstelling. het kan namelijk best dat hij niet kan veranderen, dat hij zichzelf al te ver heeft 'afgesloten'. dan ga ik wel contact met hem hebben, maar weer heel oppervlakkig. dat moet dan maar.
quote:het is psycholoog.....Op donderdag 5 maart 2009 21:34 schreef Esuri het volgende:
de psygoloog heeft me ook voorbereid op teleurstelling. het kan namelijk best dat hij niet kan veranderen, dat hij zichzelf al te ver heeft 'afgesloten'. dan ga ik wel contact met hem hebben, maar weer heel oppervlakkig. dat moet dan maar.
En nog steeds gedraag je je als een klein kind die de hele wereld de schuld geeft behalve zich zelf. Je vader kan je onmogelijk veranderen, het zit in zijn aard en dat weet je al zo lang je bestaat.
Dat je 1 keer per 2 weken naar je vader toe ging geeft je niet het recht te lopen dralen over het feit dat hij te laat thuis was. Je bent niet de koning, je bent zijn zoon. En in een gezin en in een familie is het altijd water bij de wijn doen, of je ego dat nou aan kan of niet.
quote:Want je krijgt niet de antwoorden die je wil?
Je hebt nog een hoop volwassen worden voor de boeg.
quote:Nou de TS zit er denk ik niet op te wachten om elke post te horen dat hij zich gedraagd als een klein kind. In zo'n confrontatie moeten 2 partijen water bij de wijn doen. Degenen die hier reageren doen alsof het allemaal de TS zn eigen schuld is terwijl ze de situatie niet eens IRL kennen. Lekker objectief allemaal weer. De vader van TS is ook niet heilig, want ook al mocht hij totaal geen schuld hebben van de discussie die nu gaande is dan heeft hij wel schuld dat hij zn kind zo opgevoed heeft zoals hij nu reageert. In beide gevallen zijn het dus BEIDE partijen die water bij de wijn moeten doen.Op zaterdag 7 maart 2009 22:00 schreef Copycat het volgende:
[..]
Want je krijgt niet de antwoorden die je wil?
Je hebt nog een hoop volwassen worden voor de boeg.
quote:Dus jij vindt dat de TS 100% in zijn ongelijk staat?Op zondag 8 maart 2009 10:47 schreef Copycat het volgende:
Dan lees je, net als TS, toch erg selectief. Plus dat we hier enkel TS' kant horen en dus ook enkel op zijn kant kunnen adviseren.
Fijn om gehoord te hebben hoe er gedacht wordt over mijn situatie!