Bewust kinderloos, in de 30 en nu?

Een heel weekend om bewust kinderloos te vieren hebben we in Huize Klonk niet nodig, ik heb niets tegen kids, sterker nog we zijn suikeroom en tante. Maar ik heb mijn bewust kinderloos hoera momentjes als ik op zaterdag of zondag heerlijk uit kan slapen en je dan later hoort van vrienden dat de kinderen zo hebben liggen etteren bij hun

Ik heb er totaal geen last van Zo heb je een vriendin en zo heeft die een man en hop een kind er bij. Leuk toch! Maar dan heb ik geloof ik ook geen vrienden wiens belevingswereld enkel en alleen op de nieuwe aardbewoner is gericht. Als je op visite bent dan gaat er ook tijd zitten in de kleine, logisch, die hoort er nu ook bij.

Ik denk dat je gewoon helemaal niet van kinderen moet houden om het echt als storend te ervaren. En om nou mijn 'kinderloosheid' te bejubelen, ach, ik ben niet anders gewend

quote:

Op maandag 2 maart 2009 20:47 schreef Babbelzz het volgende:
Ik merk samen met wat bekenden in mijn omgeving, dat 'wij' tot het uitstervende soort gaan behoren.
Sociale levens, die we eerst als prettig konden ervaren worden bruut verstoord door uitbreiding. Uitbreiding die lang van tevoren al besproken dient te worden, alle klachten en kwalen gedeeld, echos'worden vol trots geshowd (ik vind het raar een foto laten zien van een inwendige kut/buik), dan de plannen over opvang, de kamerinrichting. Niets mag het de kleine spruit(en) ontbreken en er wordt honderduit over gekletst. Dan de bevalling; we mogen aanhoren hoe vreselijk het was (ja, hallo! je wil het toch zelf???), hoe de knip verliep, de scheur, de keizersnee, en dan het ge OOOOO en ge AHHH... het is de liefste baby van de hele wereld, en vooral ook altijd de kanpste (NOT!!!)....

Ik blijf met wat vrienden achter op eilandjes die ons zorgeloze leventje symboliseren, en ons sociaal leven is ineens niet meer wat het was....

Bijzondere gewaarwording, bijkans iedereen hupt naar andere fasen en wij leven ons leven...Heerlijk!

Maar toch, bekruipt me een gevoel, dat er een tegenbeweging moet komen...een jaarlijks terugkerend weekend met BK'ers...ff geen gezeur en gezever over kinderen, ff heerlijk relaxed een weekend weg met gelijk gestemden! Ik ga vast een datum prikken en de inschrijving openen...want vrienden van vrienden zijn ook welkom (er is tenslotte ineens voldoende ruimte in ons sociaal leventje)...

Herkennen jullie dit ook? Hoe gaan jullie er mee om?

Vind je niet dat jij er een vééls te groot probleem van maakt? Hoe zou het komen dat ik nooit last heb van gezeur van vrienden/familie? Vind je het tof om je "anders" te voelen? Misery loves company.

Voor de rest kom je erg onsympathiek over, en dan heeft NIKS te maken met wel of geen kinderen willen hebben.

Nou Babbelzz,

Ben het helemaal met je eens, ik vergelijk het ook wel eens met praten over het geloof.
En onsympathiek, nee hoor, eerder een verademing.

"Vrienden" die achter mn rug om er zo over denken (kortgezegd kinderen zijn een last) ben ik liever kwijt dan rijk... dus mij zou je geen uitnodiging hoeven te sturen.

ik begrijp TS wel

je zult ze niet afbekken zeggen dat ze op moeten tyften met hun kindergeouwehoer, omdat het je vrienden zijn dit heun gelukkig maakt en bezig houdt...

maar als het gros van je vrienden ineens dit soort gedrag gaat vertonen, terwijl je er zelf NIETS mee hebt, kan ik me voorstellen dat je wel eens een avondje uit / etentje / middagje wilt, gezellig weg met mensen, die NIET alleen over hun baarsels praten

Mensen snappen ook niet wat ik zo leuk aan motorrijden vind, maar vinden het wel leuk als ik er enthousiast over vertel, net als dat ik best geinteresseerd naar de borduursels van die oudtante zou kunnen kijken, of het pingpongen van mijn zwager. Zijn ding, zijn plezier, daar kan je best over meepraten en gemeend enthousiast op reageren, maar even ZONDER geouwehoer over kinderen, dat is dan ook wel eens fijn

ik vind het een goed idee

ik heb het wel eens meegemaakt, dat je gewoon even zit te praten op de bank en dat er dan zo'n kind ergerlijk staat te schreeuwen vanuit zo'n kinderkooi om aandacht, dat je op een gegeven moment vraagt of dat kind niet even naar boven gebracht kan worden zodat je op een normale manier een gesprek kan voeren. Je wordt wat warrig, bijna schaapachtig aangekeken alsof je iets ernstig blasfemisch hebt gezegd

Geen wonder dat die kinderen op straat altijd zo schreeuwen. Ze hebben nooit geleerd hoe ze zich moeten gedragen.

positieve eraan is dat je maar 1 ding hoeft te doen: ouder worden, dan gaat het vanzelf weer redelijk over.
nu eindelijk begin ik zelf de fase van het vragen stellen wanneer ik aan kids begin te ontgroeien, ik ben bijna 38 en mensen beginnen nu eindelijk in te zien dat het echt echt niet gaat gebeuren en dat ik echt echt wel zeker weet dat ik geen kids wil.

om mijn heen enkele mensen wel met kids maar het hangt er helemaal van af hoe zij er zelf mee omgaan.
beste vrienden hebben 2 kinderen en leven gewoon normaal, zijn het met ons eens dat een kind in je leven komt maar niet je hele leven overneemt en je jezelf dan maar onderschikt moet plaatsen, zo leven zij ook en daarom kan ik daar prima mee omgaan, ze hebben ook een leven buiten het ouderschap.

daarentegen zijn er ook enkele stellen waar de vriendschap inderdaad is opgeheven, niet bewust, niet dat ik niet met vrienden om wil gaan zodra ze kinderen krijgen, maar wel omdat zij hun leven volledig in het teken plaatsen van die kinderen en op 1 of andere manier vergeten dat ze niet alleen een vader of moeder zijn maar ook een vrouw, een man, een partner, een vriendin.
natuurlijk zijn kinderen belangrijk en een ingrijpende wijziging in het leven van ouders, (met name verse ouders) maar als het goed is hadden ze al een leven voor die kids kwamen en hebben ze dat ook tijdens.
als mensen alleen nog maar bestaan bij de gratie van hun ouderschap krijgt de vriendschap een deuk en dan past het gewoon niet meer.
enkele van mijn vriendschappen zijn dus gewoon doodgebloed na hun ouderschap en nee, daar kan ik niet mee zitten.

ik vind het soms wel eens zielig voor mijn moeder dat 3/4e van haar tijd bestaat uit het regelen en op stand houden van het gezin. Eten koken wassen etc.

Kinderen zijn fantastisch maar dan na hun 8e jaar. Die beginperiode kan me gestolen worden. Hoewel ik geen idee heb hoe ik daarover denk als het zover is.

quote:

Op maandag 2 maart 2009 21:46 schreef Babbelzz het volgende:

Ik toon wel degelijk inleveingsvermogen, maar de vraag is wel: waar houdt t op? Ik hoef eigenlijks niet alles te weten over regeldagen, kraamtranen, inknippen etc

Heb je ze dat ook wel eens gewoon heel eerlijk gezegd? Dat je het leuk vindt voor ze (of niet) maar dat jij er verder niet de details van hoeft te weten? Ik betwijfel het namelijk ten zeerste. Hoezeer ouders ook over hun (as) kroost door kunnen gaan, als een vriend (want dat ben je ten slotte) dat zou zeggen lijkt het me dat zij daar echt wel rekening mee houden.

quote:

We leven ook lekker... en Als andere mensen een ander leven wensen: prima, maar dat betekent ongevraagd wel iets voor de mensen die kinderloos of een kindervrij leven in gedachten hebben....dus vandaar een mail aan mijn vrienden, om 1 x per jaar bv een weekend met BK'ers te hebben....en hier de oproep aan FOKKERS hoe zij er mee omgaan.
Ik , en nog wat mensen in mijn omgeving, moeten er behoorlijk aan wennen!

Het is wat... ongevraagd nog wel. Hadden ze het even moeten overleggen met je dan? En wat nou als die mensen gaan verhuizen? Trek je dat evt. wel?

Niet zo heel moeilijk doen hoor. Lekker je weekendje weg gaan doen met je BK'ers.
Heb je trouwens al eens aan de mensen die wel kinderen hebben voorgesteld om een weekend weg te gaan zonder kinderen en zonder het over de kinderen te hebben? Als je dat een beetje normaal doet heb je een zeer goeie kans dat ze nog ja zeggen ook! Zij vinden jou namelijk hoogstwaarschijnlijk wel aardig genoeg om een beetje moeite voor je te doen.

quote:

Op maandag 2 maart 2009 21:54 schreef Stali het volgende:


Maar dit babygeouwehoer gaat over hoor. Kijk anders eens voor de grap in OUD. Allemaal babyverhalen, peuterverhalen en dan ineens is het af en hoor je over al die wondertjes helemaal niks meer behalve wanneer ze last hebben van autisme of adhd.

Je moet er doorheen, maar het duurt niet eeuwig. .

quote:

Op maandag 2 maart 2009 21:52 schreef Five_Horizons het volgende:

[..]

Erm... dit staat wel een beetje haaks op elkaar, hoor. Je hebt inlevingsvermogen, maar je hoeft blijkbaar niet te weten waar jouw 'vrienden' op dat moment mee bezig zijn.

Dat vind ik wel wat kort door de bocht; ik vind echt dat ik moet kunnen aangeven dat ik niet alle gruwelijke fysieke details hoef aan te horen. Alle symptomen van borstontstekingen, de precieze locatie van de hechtingen... Brrr.

Overigens: ik ben ook een BK'er, maar ik heb niet de problemen die TS heeft, geloof ik. Ik vind het weleens jammer dat er minder mogelijkheden zijn om spontaan iets te doen, maar aan de andere kant: het is zo leuk om jouw goede vrienden ineens in de rol van ouders te zien En hoe kun je nou geen interesse hebben in dat wat voor hen zo bijzonder is: een stukje van hen?

Sowieso: het is niet zo dat mijn vrienden nergens anders meer over praten Nou ja, misschien de eerste drie maanden.

quote:

Op maandag 2 maart 2009 21:48 schreef teknomist het volgende:
Wat is de zin van het leven als je je niet voortplant? Doel van het leven is voortbestaan van de soort.

Niet mijn doel. Ook niet mijn hobby om continue over iemands avonturen met luiers te praten.

Ik neem gewoon regelmatig nieuwe (kinderloze) vrienden, bevalt prima.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2009 06:12 schreef Klonk het volgende:
Een heel weekend om bewust kinderloos te vieren hebben we in Huize Klonk niet nodig, ik heb niets tegen kids, sterker nog we zijn suikeroom en tante. Maar ik heb mijn bewust kinderloos hoera momentjes als ik op zaterdag of zondag heerlijk uit kan slapen en je dan later hoort van vrienden dat de kinderen zo hebben liggen etteren bij hun

en dat hebben wij dus ook.. dat soort dingen die heel normaal zijn maar veranderen als je kinderen krijgt (muv een stel die 2 kinderen hebben die vanaf het begin ook al uitslapen ).. uitslapen en doen wat je wilt wanneer je het wilt... dat zijn onze momentjes waarvan we denken Lekker!

quote:

Op maandag 2 maart 2009 21:46 schreef Babbelzz het volgende:


En ja, ik vind het raar dat mensen echo-fotos op bv Hyves plaatsen....

Ik weet nooit hoe ik moet reageren als ik een vel papier met een paar zwarte vlekken onder m'n neus krijg; *KIJK DIT IS HEM, het is een HIJ, kijk maar, daar zit z'n piemeltje...*




Wat verwacht men dan in vredesnaam als reactie

quote:

Op dinsdag 3 maart 2009 17:52 schreef ColdFeet het volgende:

Sowieso: het is niet zo dat mijn vrienden nergens anders meer over praten Nou ja, misschien de eerste drie maanden.

Dat doen de meeste mensen ook met een nieuwe hond.
Althans, een bevriende as. papa heeft het nog steeds meer over de hond dan over het as kindje.

TVP.

Bij 'ons' begon het rond de 25. Nu mag ik me elk weekend en elke zomer alleen vermaken omdat een burgleven mij voor geen ene fuck boeit. Lekker. Gelukkig ben ik de laatste jaren veel leuke mensen tegen gekomen. Jonger, dat wel. Maar ik vermaak me er niet minder om. Daarnaast vind ik dat mijn vrienden hun keuze 10 jaar te vroeg hebben genomen. Maar he, wie ben ik.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2009 18:17 schreef Loedertje het volgende:

[..]


Ik weet nooit hoe ik moet reageren als ik een vel papier met een paar zwarte vlekken onder m'n neus krijg; *KIJK DIT IS HEM, het is een HIJ, kijk maar, daar zit z'n piemeltje...*




Wat verwacht men dan in vredesnaam als reactie

Nou, wat denk je.... "Goh, wat leuk zeg!"


Moeilijk he.

.

"Het is ons wondertje" nee, integendeel, elke baviaan schijt zonder blikken of blozen een kind uit. Kinderen zijn als een hobby waarvan het praktiseren ervan veelal wordt besloten in een eufonische bui.

Er staat TS het een en ander te doen: Andere vrienden nemen, steriliseren en verhuizen naar een bejaardenflat

quote:

Op dinsdag 3 maart 2009 17:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Niet mijn doel. Ook niet mijn hobby om continue over iemands avonturen met luiers te praten.

Die van mij ook niet. En ieeggh!! Gruwel! Ik heb een kind.

Ach over een paar jaar zijn de meesten gescheiden en hebben ze van die probleemkinderen. Helemaal niks van aantrekken dus.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2009 20:39 schreef Babbelzz het volgende:


Haha, ik ben hard op weg! nav artikel in de Opzij vroeg ik mijn vriend: wrom laat jij je niet steriliseren... die verslikte zich zowat op een rustige zondagochtend

Dat snap ik ook niet, JIJ bent toch degene die geen kinderen wil? Waarom regel je dat zelf dan niet?