Ik heb de laatste maanden alleen nog maar zitten lurken hier, maar heb nu zo'n speciaal verhaal dat ik het even post.
4/5: Positieve zwangerschapstest (was toen 3 dagen overtijd)
8/5: 's avonds (na mijn trouwdag) wat bruinige afscheiding. Dit hield 9/5, 10/5 en 11/5 aan, dus
11/5: VK gebeld, gaf aan dat het wellicht een innestelings- of contactbloeding was
12/5: vertrokken op huwelijksreis, bloeden hield aan
19/5: inmiddels al 11 dagen bloedverlies, oplopend van hoeveelheid ook met stolsels, heel donker roodbruin van kleur
19/5: via de dokter van het hotel naar het ziekenhuis van Santo Domingo (Dominicaanse Republiek) gebracht en allerlei onderzoeken ondergaan, waaronder een echo, waarop alles goed was en op schema, alleen geen kloppend hartje. Maar dit hoeft ook nog niet na 6 wk en 3 dagen.
19/5: 's avonds op weg van het ziekenhuis naar het hotel (rit van 2 uur) begon het bloeden echt. Grote hoeveelheden helderrood. Vervolgens in het hotel een vleeskleurig mini cashewnootje gevonden in het maandverband en in het toilet een vermoedelijke placenta
20/5: bloeden gestopt
21/5: bloeden weer begonnen zoals vlak voor de miskraam
2/6: inmiddels terug van de huwelijksreis hield het bloedverlies nog steeds aan (een ook de zwangerschapsverschijnselen) . Dus naar huisarts, die ons doorverwees naar de gyn voor een nacontrole. Dacht wel dat het een volledige MK was geweest.
4/6: op de echo bij de gyn bleek ik nog altijd zwanger te zijn, Inmiddels 8 wk 4 dagen! Deze keer met kloppend hartje.
Maar ik verlies nog altijd bloed, redelijk constant, donker roodbruin (bijna zwart) met stolsels. De gyn heeft geen idee hoe het kan, maar zei dat het weleens meer voorkomt. Over 2 weken mogen we nog terugkomen voor een controle, als dan alles nog goed gaat, mogen we verder onder begeleiding van een verloskundige. Met of zonder bloedverlies maakt niet uit...
Je hebt geen idee hoe bizar het is om een kind in je buik te zien als je al 2 weken zeker wist niet meer zwanger te zijn. Inmiddels ben ik ook niet meer echt bang voor het bloed, want dat is er al bijna een maand en toch heb ik een levend kindje. Ik ga me nu dus ook gewoon lekker overgeven aan het zwanger zijn en zie wel waar het op uitdraait. Het is tenslotte al zo veel meer dan ik ooit heb durven hopen...