[game] The Blues Brothers

Uitgezonderd filmbazen, game producers en acteurs is iedere wereldburger na het spelen van kwalitatief uitermate teleurstellende videogames zoals Enter The Matrix, Spider-Man en de gehele Lord of the Rings serie, er van overtuigd dat een poging tot een op een film gebaseerde leuke game te maken ongeveer evenveel kans van slagen heeft als elke willekeurige voetbaltrainer bij Feyenoord: geen. Begin jaren negentig was men blijkbaar nog niet tot deze verhelderende conclusie gekomen en begon Nintendo met de ontwikkeling van een game gebaseerd op de film van The Blues Brothers.



Om alvast een tipje van de sluier op te lichten betreffende de conclusie van dit review kan ik mededelen dat het spelen van deze videogame mij ongeveer evenveel plezier heeft gebracht als SBS6 Shownieuws, Astro TV, Patty Brard, iedere willekeurige film met Adam Sandler in de hoofdrol, de meest recente toespraak van onze minister president en alle overige driehonderdvijftien hersencellendodende dingen ik nog kan opsommen.

Ook in de jaren 80 en 90 was het schier onmogelijk om een goede film videogame te fabriceren. Nintendo dacht hier echter blijkbaar anders over toen men in de vergadering instemde met de conclusie dat de consument de film geweldig heeft gevonden, en een game dus sowieso ook wel in goede aarde zou moeten vallen bij het kuddevolk. Waar de film echter met veel zorg en liefde is gemaakt, hebben deze ingredienten het niet tot de videogame weten te halen. De game is een zielloos hoopje ellende welke je zo hard tot waanzin weet te drijven dat je na het spelen een haast niet te onderdrukken behoefte voelt om je NES controller bij een willekeurige passant rectaal in te brengen. Enfin, laat ik in plaats daarvan mijn frustraties van mij af schrijven door in te gaan op de inhoud van de game zelf.

De Game
The Blues Brothers is (curieus genoeg) een platform game waarin je kan spelen met de twee bekende karakters uit de film: Jake en/of Elwood. Hoewel Jake zowel in de film als in de videogame oogt als een te kleine versie van Elvis Presley die zojuist zijn schoonmoeder heeft verorberd, terwijl Elwood de look heeft van een goed geklede Lurch met zonnebril, is er in de game tussen de eigenschappen van de karakters geen enkel onderscheid te maken. Jake en Elwood springen even hoog, rennen even snel en ontberen allebei alle vorm van dynamiek. De twee karakters kunnen simultaan worden gebruikt in de twee player modus, mits je als speler geen bezwaar hebt tegen het feit dat de camera immer gefixeerd is op slechts een van de twee karakters, en de andere speler dus altijd bij zal moeten blijven indien hij niet van het scherm wil verdwijnen alsof Hans Klok zojuist is gepasseerd.

Naast de ergernissen wat betreft de totaal niet uitgediepte karakters is de game zelf ook dramatisch. Het enige wat ik na vele zeer frustrerende levels heb gezien zijn trappen, grammafoonplaten en vijanden waarvan je je afvraagt welke mentaal gehandicapte ontwikkelaar ze bedacht heeft (wie heeft er immers misvormde draken gezien in de film?).



Er zijn dus wel vijanden in deze game aanwezig, maar je kan je als speler sterk afvragen waarom. In de film worden de broeders geconfronteerd met de politie, Nazi's, een SWAT team en zelfs het leger, maar in de video game is je grootste vijand de besturing. Het is haast onmogelijk om als speler niet van een traptrede te glijden, een afgrond in te hollen of simpelweg van het scherm te verdwijnen. Daarnaast verdwijnen ook je tegenstanders met grote regelmaat van het scherm, simpelweg om dat deze engine waar zelfs Pong nog haperig op zou lopen het voor elkaar heeft weten te krijgen om de game niet vloeiend te laten lopen. Daarnaast zijn er vreemd genoeg geen wapens te vinden. Niet in vuilbakken, niet in winkels, nergens. Hier en daar kan je een grammafoonplaat werpen, maar de mogelijkheid om als een echte bajes buffel (zoals Jake en Elwood zijn) met stoeptegels, honkbalknuppels en woonwagens in het rond te meppen, bestaat niet.

Conclusie
Ik sluit mijn ogen en beeld mij de ontwikkelaars van dit gedrocht in. Terwijl de graphic designer op zijn triangel hengst schuift hij af en toe de muis heen en weer zodat MS Paint de gewilde karakters ontwikkelt. Ondertussen trekt de storyboard ontwikkelaar zich af op beelden van Joop Braakhekke terwijl hij luidkeels zingend met zijn penis op het toetsenbord slaat. Het verhaal is geschreven. Tot slot rijgt de level ontwikkelaar een aantal achtergronden aan elkaar nadat hij net heeft geleerd hoe je nu eigenlijk Vier op een rij moet spelen. Het spel, is af.


_{Laat het ophouden!}

Score
Verhaal: 1
Graphics: 1
Gameplay: 1

Overall: 1

Schop. Ik wil meer haters.