Ze was al een tijdje doof en dement als een deur, we werden er knettergek van. Uitlaten was een drama, ze liep de hele avond te ijsberen en botste overal tegenaan. Maar ze kon nog goed lopen en afgelopen herfst heb ik bij mooi weer nog een paar keer ruim een uur met haar gewandeld. Dan fleurde ze helemaal op. Maar de afgelopen weken haalde ze het eind van de straat nog maar net. Ook dronk ze ontzettend veel.
De afgelopen drie weken pieste ze 's avonds of 's nachts wel eens in de keuken. Maar ze liep nog goed, we vonden het moeilijk om een lichamelijk gezonde hond in te laten slapen omdat ze in huis plaste. De grenzen werden steeds verlegd. We konden gewoon geen afscheid nemen. Afgelopen zaterdag heeft ze nog de hele dag lopen ijsberen. Toen iedereen naar bed ging, was ze nog aan de wandel.
Zondag kon ze niet meer lopen. Meestal fleurde ze buiten weer op en trok ze je vervolgens onderuit, nu lieten we haar in de tuin piesen en moesten we haar achterlijf soms vasthouden omdat ze anders omviel. Vannacht heeft ze zichzelf ondergepiest en gepoept terwijl ze anders heel zindelijk was. Ze kan niet meer.
Vanmiddag om vier uur is de afspraak en ik tel de minuten af, twijfel nog of ik mee zal gaan. Ik wil wel, maar kan het niet. Maar ze verdient het.
[ Bericht 0% gewijzigd door CherryLips op 24-02-2009 09:19:48 ]
Heel veel sterke TS.
Ik zou wel meegaan als ik jou was om te voorkomen dat je er later misschien spijt van krijgt.
Sterkte
in dit soort situaties moet je jezelf gewoon voorhouden dat je niet egoistisch mag zijn. Kies wat het beste is voor haar, zou ze nog gelukkig zijn in deze situatie?
sterkte
Maar als ik jou was zou ik wel mee naar de dierenarts gaan, anders krijg je daar misschien een schuldgevoel over en zo kan je het "afsluiten" door bij haar te zijn als ze sterft
Je gaat gewoon !
quote:Ik vind desnoods nou niet zo gepastOp maandag 23 februari 2009 12:55 schreef davako het volgende:
sterkte cherrylips. Ik zou als ik jou was wel mee gaan, anders kan je er alleen maar spijt van krijgen. Doe het desnoods voor je hond, kan die op het allerlaatste moment nog wel lekker de geur ruiken van zijn baasjes.
V.
Sterkte CL
Ik zou je aanraden om mee te gaan.
Ben zelf ook bij mijn twee honden erbij geweest, de eenwas te groot om vast te houden. Maar haar geknuffeld tot ze ingeslapen was. De tweede is ingeslapen
in mijn armen. Dat gaf haar een heel rustig en veilig gevoel en mij ook. Het heeft me met mijn verdriet geholpen.
Ga op je gevoel af, als die zegt niet meegaan, thuis afscheid nemen en thuis blijven.
Voor Sanne zou het misschien fijn zijn, maar er gaat altijd een familielid mee. Dus dat zit wel goed.
Daar hoeven dus nooit schuldgevoelens over te zijn mocht jij het niet aankunnen.
.We zitten haar nu vol te proppen met lekkers en koekjes enzo, onder het mom van: 'We hebben net een week geleden een nieuwe zak gekocht, hup, dooreten'
.Wat gebeurt er eigenlijk bij zoiets, ze krijgt twee spuitjes toch? Ik had gelezen dat ze dan nog kunnen gaan stuiptrekken enzo, daar heb ik echt geen behoefte aan
.We willen haar laten cremeren, apart als het kan, en dan haar as meenemen en uitstrooien over de hei waar we haar altijd uitlieten
. Andere opties: mee laten nemen door het destructiebedrijf 
. Laten cremeren met een hoop andere dieren en die as laten uitstrooien over een veldje achter het crematorium, of laten begraven.Maar m'n zus en ik waren er een paar jaar geleden al over uit wat we wilden en dat wij het zouden betalen als m'n ouders het te duur vonden, maar nu puntje bij paaltje komt willen zij dat ook.
quote:Op maandag 23 februari 2009 12:47 schreef waterkip het volgende:
Precies ,ze verdient het .
Je gaat gewoon !
Hoe moeilijk ook, het is ergens ook wel mooi dat je maatje niet alleen gaat, na een mooi leven met elkaar. Liefde gaat tot het laatst.
Veel sterkte.
Je kunt haar bij het eerste spuitje vasthouden tot ze rustig wordt en haar daarna aan iemand anders geven tot haar hartje stopt.
Bij die twee van mij iig niet en mijn kat ook niet. *rilll* moet er niet aan denken zeg. Nee, het eerste is een roesje, ze gaan in een diepe slaap. De tweede is om het hart te laten stilstaan. Daarna mag je zolang blijven als je zelf nodig acht. Ze vragen ook wat je dan wil. Haar mee naar huisnemen.
Veel mensen begraven hun dier in hun tuin.
Je kan haar zeker apart laten cremeren, tenminste dat behoorde hier ook tot de mogelijkheden.
Ik zit hier gewoon met kramp in m'n buik. Kan wel de hele tijd janken. M'n zus toont haar emoties niet lijkt het, en ik zit de hele tijd als een of ander labiel wicht te janken. Het zou makkelijker zijn als ik niet de enige was die haar trui ondersnottert.
quote:Tjsa, de een verwerkt het anders dan de ander.Op maandag 23 februari 2009 13:55 schreef CherryLips het volgende:
Bedankt
Ik zit hier gewoon met kramp in m'n buik. Kan wel de hele tijd janken. M'n zus toont haar emoties niet lijkt het, en ik zit de hele tijd als een of ander labiel wicht te janken. Het zou makkelijker zijn als ik niet de enige was die haar trui ondersnottert.
Misschien dat ze straks "los" gaat?
quote:Misschien is het voor je zus nu nog te onwerkelijk, maar dan zal ze later alsnog de emoties over zich heen krijgen. Als jij nu moet huilen, dan moet je dat ook gewoon doen. *knuffel*Op maandag 23 februari 2009 13:55 schreef CherryLips het volgende:
Bedankt
Ik zit hier gewoon met kramp in m'n buik. Kan wel de hele tijd janken. M'n zus toont haar emoties niet lijkt het, en ik zit de hele tijd als een of ander labiel wicht te janken. Het zou makkelijker zijn als ik niet de enige was die haar trui ondersnottert.
.verder: gewoon doorsnotteren zolang je dat wil. Zal nog wel even duren.
.Veel sterkte iig. Dit soort dingen zijn zo
Mijn vader was destijds zo snugger om mijn hond te laten inslapen toen ik theorie-examen voor mijn rijbewijs had...
Verschrikkelijk moeilijk zoiets.
Ik heb mijn laatste tussen Scheveningen en Hoek van Holland uitgestrooid ,was altijd onze favoriete tocht .
Iets met vrijheid beeld ik me dan maar in .
.Heel veel sterkte, CL!
.Hij heeft haar eerst een verdoving gegeven. We waren de laatste patiënten die dag, er was verder niemand. We hebben haar dekentje in de wachtkamer gelegd en zijn eromheen gaan zitten. Ze bleef eerst hyper rondjes lopen, onder de banken door enzo, tot ze ineens heel duf werd en glazig ging kijken. Ze snapte het niet. Toen is ze naar m'n moeder gelopen en die heeft haar naar haar dekentje geleid, daar ging ze snel op liggen en ze zakte steeds verder weg, zwaar ademend en al.
Na een tijdje hebben we haar opgetild en op de tafel gelegd in de behandelkamer. Pootje kaalgeschoren, spuitje in. Terwijl we haar bleven aaien en knuffelen, haar aan onze handen lieten ruiken om te laten weten dat we er waren, ook al was ze zelf al een eind weg. Ze wilde niet gaan, haar hart bleek toch aardig sterk, ook al had ze lekkende hartkleppen. Hij heeft best veel moeten geven, genoeg om een hond van 30 kilo onder zeil te brengen, zei hij (Sanne woog iets van 12, 13 kilo). Zo naar dat ze bleef vechten. Hij zei dat ze nog kon stuiptrekken, een beetje, en dat ze alles zou laten lopen. Maar ze heeft zich niet meer bewogen, het ging ineens heel snel.
We hebben eventjes staan praten nog, haar even geknuffeld, en toen achter in de auto gelegd op haar dekentje, en zijn gelijk naar het crematorium Grebbehof in Rhenen gereden. Daar konden we nog rustig afscheid nemen, kregen we thee enzo, en werd afgesproken wat we wilden. Ze werd vanavond (nu waarschijnlijk) nog gecremeerd en we konden morgen de as al ophalen.
M'n moeder en ik hebben enorm zitten janken, ik jankte al toen we Sanne in de auto zetten. Ik kan wel kotsen, nu weer. Bij de DA heb ik ook non-stop zitten brullen, bij het crematorium, toen we haar echt achter moesten laten, begon m'n zus pas. Zo naar om haar daar achter te laten. Ze was al helemaal koud, haar tongetje was heel donker. En om dan de deur achter je dicht te trekken... Ze vond het nooit leuk bij een ander, ze wilde altijd naar huis. En nu moesten we haar zo achterlaten...
En dan kom je thuis, en ligt alles er nog. Haar riem hangt aan de kapstok, haar mand in de keuken en in de kamer, haar waterbak en voerbak, allebei nog half vol. Overal plukjes haar (ze was enorm aan het verharen). Ik wil niet meer naar beneden. Ik word gewoon gek hier
je hebt gedaan wat het beste was voor sanne. Ze wist vast dat jullie zoveel om haar gaven!
. .quote:Same here. Wat ellendig moeten jullie je voelen.
Hoop dat je een boel door het doucheputje weg kunt laten stromen. Janken onder de douche doet wonderen, maar ik verwacht dat het de komende tijd spontaan vaak op komt zetten.
En veel sterkte. Ik denk dat veel mensen hier wel weten hoe het is om een huisdier te moeten laten inslapen.
Sanne
Zo'n droevig kopje kijkt je aan
Je weet, je moet haar laten gaan
Het neemt niets weg van je verdriet
Want als je straks
haar lege mand weer ziet
Dan denk je toch weer even
18 jaren echte vriendschap,
Zo zeldzaam in dit leven
Veel sterkte hiermee!
Sterkte, en geef het de tijd
quote:hier hetzelfde
heel veel sterkt CL
quote:Wat ik wel een hele mooie vond toen ik mijn poes in heb laten slapen ;Op maandag 23 februari 2009 19:43 schreef Adfundum het volgende:
Dapper dat je toch bent meegegaan.
En veel sterkte. Ik denk dat veel mensen hier wel weten hoe het is om een huisdier te moeten laten inslapen.
Sanne
Zo'n droevig kopje kijkt je aan
Je weet, je moet haar laten gaan
Het neemt niets weg van je verdriet
Want als je straks
haar lege mand weer ziet
Dan denk je toch weer even
18 jaren echte vriendschap,
Zo zeldzaam in dit leven
quote:Twee groene Ogen.
Als twee bruine ogen je vragen, Help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde...Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort, dit komt nooit meer goed, zij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je haar niet wilt missen...Egoïstisch zijn?
Als twee lieve groene ogen zich sluiten gaan, voorgoed, en je zonder haar naar huis toe moet.
Met de deken nog in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen, dit was het beste, ik mocht niet Egoïstisch zijn.
Vele jaren was zij bij ons, elke dag samen was een feest.
En in al die fijne jaren is zij zelf niet een keer...EGOÏSTISCH GEWEEST!!
Haar mand en voerbakje enzo zijn al gelijk weggehaald. Waarom laten staan als ze er toch niet is? Je denkt bij elk geluid dat het Sanne is die weer probeert de prullenbak open te duwen. Het is echt stil in huis, alsof er een groot gat zit op de plek waar haar mand stond. Het is niet leeg, het is gewoon een gat.
quote:Ik ook
.Heel veel sterkte...
. Heel veel sterkte!
brok in mn keel.. dapper van jullie en fijn dat het een mooi afscheid was
quote:Hier moest ik echt even van slikken...Op maandag 23 februari 2009 19:43 schreef Adfundum het volgende:
Sanne
Zo'n droevig kopje kijkt je aan
Je weet, je moet haar laten gaan
Het neemt niets weg van je verdriet
Want als je straks
haar lege mand weer ziet
Dan denk je toch weer even
18 jaren echte vriendschap,
Zo zeldzaam in dit leven
Je hebt haar pijn en nog meer ellende willen besparen, en nu is ze daarvan verlost.
Sterkte, ik kan me voorstellen dat er echt een leegte is nu.
Veel sterkte met de nieuwe situatie thuis en het verlies.
quote:
! *knuffel*En ik kan wel kotsen
Hoe gaat het nu CL.
Ik ben echt zo labiel als een vaatdoekje nu, m'n wangen en de huid onder m'n ogen zijn helemaal rauw en opgezwollen, heb amper drie uur geslapen. Denk steeds: gisteren om dit tijdstip leefde ze nog en ik voel me schuldig om alle keren dat ik kwaad op 'r ben geweest. Ik krijg het beeld van een dode Sanne maar niet van m'n netvlies. Iedereen is weer aan het werk maar ik kan me niet eens aankleden. Ik durf niet naar beneden, want dan zie ik die lege hoek in de keuken weer.
Is dit normaal?
Maak er een rustig dagje van, je hebt het duidelijk nodig. probeer aan de leuke dingen te denken niet aan de keren dat je boos op haar was, dat heeft zij je ook
allang vergeven, daar zijn honden (en dus Sanne ook) heel goed in.
Hebben jullie echt alles van haar weg gedaan? Bedoel, mand/kleed en voerbak kan ik me voorstellen.
Maar bewaren jullie niet iets van haar?
quote:Sterkte
quote:We bewaren alleen haar halsbandje.
Yep, heel normaal.
probeer aan de leuke dingen te denken niet aan de keren dat je boos op haar was, dat heeft zij je ook
allang vergeven, daar zijn honden (en dus Sanne ook) heel goed in.
Hebben jullie echt alles van haar weg gedaan? Bedoel, mand/kleed en voerbak kan ik me voorstellen.
Maar bewaren jullie niet iets van haar?
Ben net beneden geweest, moet eigenlijk naar het postkantoor maar kan me zo echt niet buiten vertonen. Barstte echt in tranen uit toen ik een beetje door de kamer stiefelde, de hoek waar haar mand stond is zo leeg, en dan staat de radio aan (voor Sanne was dat altijd, al was ze al drie jaar doof) en dan is er zo'n blij kutlied op van Abba, heb echt als een mongool staan janken.
En dan kijk ik naar buiten, naar het grasveldje waar we altijd langsliepen met uitlaten, en dat zal ik dus ook nooit meer doen.
Echt alles is al weggehaald. Geen poepzakjes meer in de meterkast, beide riemen waren weggehaald, beide hondenmanden zijn weggehaald, voer- en waterbakje met placemat eronder zijn weg. Alsof ze er nooit is geweest. Het is zo vreemd om op de plek te staan waar haar mand altijd stond. De vloer daar is ook nog heel mooi donkerbruin, de rest is versleten. Dat zien we nu pas.
Heel veel sterkte, Sanne mag blij zijn dat jullie zo goed voor haar gezorgd hebben tot op het einde.
quote:Helaas ja.Op dinsdag 24 februari 2009 09:19 schreef CherryLips het volgende:
Ik voel me echt enorm kut. Heb me nog nooit zo kut gevoeld. Het klinkt heel erg, maar ik voel me slechter dan toen m'n grootouders overleden, maar daar werd ik dan ook niet elke drie minuten aan herinnerd. En ik heb de hond even lang gekend als hen.
Ik ben echt zo labiel als een vaatdoekje nu, m'n wangen en de huid onder m'n ogen zijn helemaal rauw en opgezwollen, heb amper drie uur geslapen. Denk steeds: gisteren om dit tijdstip leefde ze nog en ik voel me schuldig om alle keren dat ik kwaad op 'r ben geweest. Ik krijg het beeld van een dode Sanne maar niet van m'n netvlies. Iedereen is weer aan het werk maar ik kan me niet eens aankleden. Ik durf niet naar beneden, want dan zie ik die lege hoek in de keuken weer.
Is dit normaal?
quote:Dit is inderdaad normaal, dat maakt deel uit van het rouwproces.Op dinsdag 24 februari 2009 09:19 schreef CherryLips het volgende:
Ik voel me echt enorm kut. Heb me nog nooit zo kut gevoeld. Het klinkt heel erg, maar ik voel me slechter dan toen m'n grootouders overleden, maar daar werd ik dan ook niet elke drie minuten aan herinnerd. En ik heb de hond even lang gekend als hen.
Ik ben echt zo labiel als een vaatdoekje nu, m'n wangen en de huid onder m'n ogen zijn helemaal rauw en opgezwollen, heb amper drie uur geslapen. Denk steeds: gisteren om dit tijdstip leefde ze nog en ik voel me schuldig om alle keren dat ik kwaad op 'r ben geweest. Ik krijg het beeld van een dode Sanne maar niet van m'n netvlies. Iedereen is weer aan het werk maar ik kan me niet eens aankleden. Ik durf niet naar beneden, want dan zie ik die lege hoek in de keuken weer.
Is dit normaal?
Nu klinkt het misschien raar, maar straks ga je wennen aan die "plotselinge lege gaten" in je dagelijkse bezigheden en hebben die ook opeens een opvulling gekregen. Dan ga je ook meer denken aan de leuke herinneringen met je hondje en niet alleen aan hoe ze is gestorven. Het verlies en verdriet zal dan een plaatsje krijgen zonder haar te vergeten.
De dingen die je nu hebt horen er allemaal bij om het te verwerken.
Sterkte
quote:Klopt, er zullen altijd dingen blijven waardoor je er weer even aan herinnerd wordt.
En dan nog krijg je af en toe een steek. Al zou je 10 andere huisdieren hebben, dan nog.
Soms denk je er aan met een glimlach en soms met een traan.
18 jaar is wel een pracht leeftijd voor een hond.
Mijn oude hond is ook bijna 18 geworden, en haar opvolgers zijn nu zelf al oude hondjes, en toch denk ik echt nog vaak aan haar, en mis ik haar nog.
Mijn eerste hond was voor mij echt mijn hele jeugd, daar groei je samen mee op en die hoort echt bij alles van vroeger. Dat zal echt altijd heel bijzonder blijven.
Sterkte!
Ik denk ook nog steeds: 21 uur geleden kreeg ze het spuitje. Ik denk gewoon dingen die ik niet wil denken.
quote:Je zou dat stukje alsnog kunnen gaan lopen, het gaf haar veel plezier dat stukje wandelen toch?.
Ik krijg het nu weer te kwaad, na het lezen van jullie berichtjes en rond dit tijdstip liet ik haar altijd uit.
Ik denk ook nog steeds: 21 uur geleden kreeg ze het spuitje. Ik denk gewoon dingen die ik niet wil denken.
Die dingen die je denkt zijn normaal, en komen hoe dan ook.Is het niet nu dan wel later.
quote:Op dinsdag 24 februari 2009 13:05 schreef CherryLips het volgende:
Ik krijg het nu weer te kwaad, na het lezen van jullie berichtjes en rond dit tijdstip liet ik haar altijd uit.
Ik denk ook nog steeds: 21 uur geleden kreeg ze het spuitje. Ik denk gewoon dingen die ik niet wil denken.
Goed van je dat je toch meegegaan bent.. 18 jaar is niet niks en is nu goed afgesloten.
Veel sterkte met je verdriet!
quote:Deze tekst kregen wij mee bij de da toen we Asko in lieten slapen.AL GAF MIJN STAART EEN LAATSTE GROET
Als ik eens broos en zwak zal zijn
en niet meer slapen kan van pijn
Doe dan wat nodig is,want och
die laatste dag verliest men toch.
Ik weet dat het je droef zal maken
dwing toch jezelf niet te verzaken
dan, meer dan enigandere dag
blijkt wat je liefde echt vermag.
wij hadden het jaren lang zo goed
dat geeft ons ook doe laatste moed
jij wilt toch ook niet dat ik lijd.
En breng mij waar men hulp mij biedt
een bede slechts,verlaat mij niet!
houd mij zacht pratend tegen je aan
totdat mijn ogen breken gaan.
Je weet,al is het later pas
dat dit heus voor mijn bestwil was.
Al gaf mijn staart zijn laatste groet
ik lijd niet meer en dat is goed
treur niet omdat het lot bewerkt
dat jij, juist jij, mijn tijd beperkt.
Wij waren elkander toch zo na!
Laat dat je troost zijn als ik ga............
Ik ben er nu nog steeds (na bijna een jaar) nog niet overheen. Het is zó stil in huis.
Sterkte..
Ze zit nu in een mooi zilveren busje. De bedoeling was dus om haar uit te strooien over de hei, maar nu dat busje er zo staat, willen we eigenlijk even wachten. meisje bij het crematorium zei ook dat we moesten wachten tot we er zelf klaar voor waren en dat ze zelf na drie jaar ook nog de as van haar hond in de kast had staan... Dus we zien wel. Het is echt verschrikkelijk, voel me nog steeds lichamelijk beroerd, kon me maar met moeite aankleden vanmorgen. M'n moeder heeft de hondenriem teruggehangen, het was toch echt te leeg ineens.
Ik hoor van veel mensen dat ze pas wat rustiger worden als ze de as weer thuis hebben trouwens.
Kan je niet een mooi plekje maken voor de as en haar riem?
quote:Helemaal herkenbaar,ook al heb ik nu 2 andere hondjes waar ik knettergek op ben ik mis Bas toch nog regelmatig.Op dinsdag 24 februari 2009 12:27 schreef oh-oh het volgende:
Oh je vergeet haar nooit hoor.
Mijn oude hond is ook bijna 18 geworden, en haar opvolgers zijn nu zelf al oude hondjes, en toch denk ik echt nog vaak aan haar, en mis ik haar nog.
Mijn eerste hond was voor mij echt mijn hele jeugd, daar groei je samen mee op en die hoort echt bij alles van vroeger. Dat zal echt altijd heel bijzonder blijven.
CherryLips heel veel sterkte
. We deden altijd de deur voorzichtig open omdat ze er weleens achter kon staan. Ook moest de deur naar boven altijd dicht zijn omdat ze het afgelopen jaar de trap niet meer op mocht/kon. En die hoek in de keuken waar haar mand stond...Gisteren liep ik naar de kapper, fijn dezelfde route die ik 's middags met de hond liep. Zo rond dit uur ook, tussen één en half twee. Er liggen daar gewoon nog keutels van 'r
. En toen stak in m'n hand in m'n jaszak, op zoek naar zakdoekjes, en kwam ik poepzakjes tegen die je hier bij je moet hebben om drollen op te ruimen. Niemand die dat doet, maar je moet die zakjes wel bij je hebben. Sta ik daar te janken op te stoep.En net ook, rijles gehad, mooie afleiding, kom ik thuis... Is het weer mis hoor. Als ik wegga ook. Ik gaf 'r altijd een aai over de bol, 'zei: 'Dag Sanne!' en dan moest ik snel de deur dichtdoen anders zat ze ertussen, want ze wilde altijd mee. En als ik thuiskwam, aai over de bol, hallo zeggen. Dan snuffelde ze altijd met haar neus in mijn knieholtes, dat deed ze de hele dag als ze aan het ijsberen was. Hup, neus in de knieholte.
En ze sliep overdag veel, dan hoorde je haar ademen. En soms denk ik dat geluid nog steeds te horen en denk ik, dat kan toch helemaal niet, en dan voel ik gewoon de stilte in huis. Als ik in de keuken kwam, keek ik altijd waar ze lag. Als ze niet in haar mand lag, lag ze vaak onder de keukentafel. Uitkijken met daar gaan zitten enzo, en met opstaan. De komende tien jaar kijk ik nog wel onder m'n stoel voordat ik opsta.
Al dat soort dingen.
Ben wel kwaad op m'n moeder geweest dat ze alles al had weggehaald maandagavond. Haar kleed en haar mand stonken verschrikkelijk omdat ze alles liet lopen, maar die mand heeft ze vanaf het begin gehad. Was van hout, zelf gemaakt door m'n vader destijds. gewoon vier plankjes, alleen de voorkant was open. En m'n zus en ik hadden het hout versierd met stickers van WInnie de Pooh. Sanne's mand. En die was weg toen ik maandag beneden kwam. Haar voer- en drinkbakje ook. En het placemat dat eronder lag. Zelfs de riem had ze uit ellende al weggeborgen, maar die hangt nu weer bij de voordeur aan de kapstok, zoals altijd.
En we hebben nog voer en brokjes en koekjes liggen. En zondagavond was haar blikje voer leeg, dus is dat rubberen deksel in de vaatwasser gegaan en die haalden we er maandagavond uit. Dat was zo naar.
Zoveel dingetjes.
Haar medicijnen staan ook nog in de keuken, bovenste plank. Het dagdoosje is nog vol. Volgens mij heb ik dat zaterdag nog gevuld, toen ik haar voer klaarzette. De laatste keer.
Ik blijf echt janken gewoon.
Ik jank gewoon al als ik het lees.Bah, het is echt het enige nadeel van honden, dat ze nooit oud genoeg worden.
Ik kan je niet troosten, maar ik wil je wel een dikke knuffel geven
quote:Eensch.Op donderdag 26 februari 2009 14:37 schreef oh-oh het volgende:
Bah, het is echt het enige nadeel van honden, dat ze nooit oud genoeg worden.
Ik kan je niet troosten, maar ik wil je wel een dikke knuffel geven
En het enge is mijn hond ( een grote kees ) is 16 en je ziet dat ie ook op zijn end loopt.
Maar het zijn kleintjes en ze zijn nog allemaal erg fit, maar door zulke dingen besef ik het vaak zelf ineens ook erg goed, hoe snel ze ouder worden.
ik zag dit gedichtje, vond het mooi en wel toepasselijk.
quote:Look not where I was, for I am not there
My spirit is free, I am everywhere.
In the air that you breathe, in the sounds that you hear
Don't cry for me, my spirit is near.
I'll watch for you from the other side,
I'll be running with my ball, new friends by my side.
Smile at my memory, remember in your heart;
This isn't the end, it's a brand new start....
.Het is ook echt niet gek dat je denkt dat je je hond hoort of dat je voorzichtig gaat zitten.
Drie jaar geleden heeft mijn kat een spuitje gehad. Hij kon heel hard mauwen en nog lang leek het of ik hem hoorde.
Hij was zwart met wit en als ik soms een zwarte trui op de bank had liggen, ging ik er voorzichtig naast zitten. Ik zag het vanuit mijn ooghoek en vergat even dat er geen kat meer was.
Het is een schrale troost nu, maar je verdriet zal minder pijnlijk worden. Laat dat toe en wees er ook niet bang voor, want het betekent niet dat je je hond vergeet.
Tenslotte: je hebt altijd zo goed mogelijk voor je hond gezorgd omdat je ervan houdt. En misschien is het moeilijk te accepteren, maar je hebt dat tot het laatst gedaan. Ook al vond je het zo moeilijk, je was er ook op het laatst.
. En nu heb ik dat dus al sinds maandag niet kunnen doen, voelt echt heel leeg...Getver zeg, ik begin me ook niet echt beter te voelen, denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook. Ik mis haar gewoon zo, diep van binnen weet ik dat het beter was voor haar, maar als ik m'n ogen dichtdoe zie ik hoe we haar achterlieten bij het crematorium en hoe haar ogen wegdraaiden bij de laatste injectie, en als ik 's ochtends wakker word, schiet alles me ook weer te binnen, als een mokerslag.
Gisteren kwamen m';n moeder en ik bij het boodschappen doen een puppy tegen die m'n moeder heel blij begroette (alles beestjes zijn dol op m'n moeder, ze straalt iets uit ofzo), dus zij dat beestje aaien en z'n riempje goed doen enzo, en ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg.
Ik krijg echt buikpijn van je posts.Ik kan er zo slecht tegen.
Ik beleef het zelf ook weer opnieuw. Ik vond laatst mijn dagboek terug waarin mijn oude hond dood ging, echt ik heb gejankt toen ik het weer las. En dat is nu al bijna 10 jaar geleden
Maar die echte rauwe pijn die slijt wel
quote:maar over een tijdje denk je wel met plezier aan sanne terug, en niet enkel met verdriet en boosheid. *knufs*, deze dingen doen zeer en zijn naar.Op dinsdag 24 februari 2009 12:19 schreef nokwanda het volgende:
En dan nog krijg je af en toe een steek. Al zou je 10 andere huisdieren hebben, dan nog.
quote:Ik jank zo met je mee,wat is het toch klote heOp vrijdag 27 februari 2009 16:23 schreef CherryLips het volgende:
Ik heb weer staan janken onder de douche, ik mis echt het wandelen tussen de middag en het knuffelen. Soms liep ik gewoon naar haar toe, sloeg ik een arm om haar heen en plette ik haar even. Vond ze nooit leuk, maar ik moest het altijd even doen
Getver zeg, ik begin me ook niet echt beter te voelen, denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook. Ik mis haar gewoon zo, diep van binnen weet ik dat het beter was voor haar, maar als ik m'n ogen dichtdoe zie ik hoe we haar achterlieten bij het crematorium en hoe haar ogen wegdraaiden bij de laatste injectie, en als ik 's ochtends wakker word, schiet alles me ook weer te binnen, als een mokerslag.
Gisteren kwamen m';n moeder en ik bij het boodschappen doen een puppy tegen die m'n moeder heel blij begroette (alles beestjes zijn dol op m'n moeder, ze straalt iets uit ofzo), dus zij dat beestje aaien en z'n riempje goed doen enzo, en ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg.
Ik weet wel toen we met Bas naar de dierenarts gingen om hem te laten inslapen,hij was blij omdat ie mee mocht maar weet hij veel wat er ging gebeuren.Ow wat voelde ik me schuldig.
Ik heb nog zo vaak gedacht,heb ik er wel goed aan gedaan,had ik niet dit of dat,maar het hondje was 18 en helemaal op.Vond het echt een drama.
Het gaat echt wel slijten maar missen doe ik em nog regelmatig en dan kan ik er ook echt verdrietig om zijn.
Heel veel sterkte
(de hond dan). Wilde eerst niks van hem weten, al was hij nog zo lief, heb even m'n ogen zitten deppen enzo en ben toch naar 'm toe gegaan, heb hem geknuffeld en over z'n mooie blote buikje gekriebeld, ben helemaal onder gelikt. Hij rook zo lekker naar hond .Bleh, moeilijk, maar ik kan niet alle honden blijven negeren.
denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook.
Mijn kat moest afgemaakt worden toen ik in het ziekenhuis lag. Mijn vriendin kwam hem halen. Hij liep amper meer, maar toen wel dus he...... Zij had ook dat idee van, moet het nu wel, maar ze wist dat het niet anders kon.
CL, het is achteraf gedacht en je weet best dat niet anders kon.
Toen ik 16 was hebben wij thuis Tasja (18) moeten laten inslapen, mijn ouders hadden haar twee jaar voordat ik geboren werd, ik was pas een paar minuten oud toen ze me al mocht zien en is na mijn ouders en vroedvrouw dus gewoon het eerste levende wezen in mijn leven geweest. Ik blijf het achteraf enorm jammer vinden dat ik er niet bij ben geweest toen ze in slaap viel... gelukkig heeft ze niet lang hoeven lijden, ze is altijd heel actief geweest en in pakweg 3 maanden tijd achteruitgegaan en de laatste week/dagen zeer hard. Het was wel duidelijk dat het afgelopen was.
Bij ons thuis werd altijd gezegd dat er na Tasja nooit meer een hond zou komen. Vijf dagen later hebben we Daisy (inmiddels 9) gehaald. Gewoon omdat we niet zonder hond om ons heen konden en omdat we vonden dat nóg een hondje een kans op zo'n mooi leven verdiende. Inmiddels heeft Daisy er een broertje bij: Niño (1).
, goed dat je iedere dag even van je af schrijft.Hoe voelt de rest van de familie zich trouwens? Moet voor hun ook een erg wennen zijn na 18 jaar.
Gisteren ging goed, vreemd genoeg. 's Avonds is het heel raar, want Sanne liep altijd rusteloos te ijsberen het afgelopen jaar, je werd er hartstikke gek van, en nu... leegte.
Ik pas weleens op het huis en de katten van m'n nicht, en als ik daar binnen kom is het zo stil en leeg, zo alleen. Dan zet ik gelijk de tv aan. Ook al ligt er een kat voor apengapen op de bank en komt de ander net door het kattenluikje naar binnen, het klinkt daar altijd zo hol. ik dacht altijd dat het kwam doordat het een grote holle ruimte is en er geen vloerbedekking ligt en geen kleed ofzo en de gordijnen meestal open zitten, maar thuis voelt het nu net zo... Zo enorm stil. Ook al zijn er meerdere mensen in huis, het is alsof er een soort dimensie mist. En die stilte is enorm pijnlijk.
En nog steeds word ik er elke keer aan herinnerd. Ik heb een hamsterkooi in de kamer staan, met zo'n plastic kap. Sanne zat altijd op het hamstervoer te azen, en op het brood enzo, en zat dan met 'r snotneus tegen die plastic kap aan. Allemaal vegen hondensnot. Ik heb de kooi nog niet schoongemaakt deze week en nu stond ik net te kijken of de boel verschoond moest worden, en zie ik weer allemaal vegen van de hondenneus op die plastic kap. Dat is enorm slikken.
Gisteren ook weer zoiets, m'n ouders gaan op zaterdagmiddag naar het centrum en langs m'n opa en oma, en daar blijven ze altijd langer dan de bedoeling is. Ze zeiden dan vaak: we moeten gaan, Sanne moet eruit. En omdat m'n vader dit weekend weg is, ben ik meegegaan. Zegt m'n moeder, 'Kom, we gaan...' *stilte*. Een hele rare stilte. Ik wilde gisteren tussen de middag ook vragen aan m'n zus of zij Sanne wilde uitlaten, op zaterdag deed zij het meestal. En dan sta je halverwege de trap met die vraag op je lippen en dan slik je je woorden maar snel weg.
Gisteravond dacht ik ook: het is alweer een week geleden dat ik zo op haar mopperde. Een week geleden dat ik haar gezond heb gezien, dat ze nog liep als een kievit. Vorige week zondag lag ze heel zielig in haar mandje omdat ze niet overeind kon komen. Het is alweer een week geleden dat we haar allemaal ijs en kliekjes vlees gaven om te verwennen. Een week! Morgen is ze alweer een week dood. En door zo te denken lig ik nog steeds wakker 's ochtends vroeg. Ik val wel in slaap, maar rond een uur of zes, zeven word ik wakker en ga ik malen en nadenken over zulke dingen. De nagellak op m'n vingers, toen ik die opdeed leefde Sanne nog en was er geen vuiltje aan de lucht. Zulke dingen.
Vooral ook omdat het ineens zo snel ging. Zaterdag was ze nog ouderwets irritant aan het ijsberen, maandagmiddag om tien over zes is ze gecremeerd. Zo snel. Kwestie van uren.
Zit ik weer met een brok in m'n keel hier...
Ik moet er trouwens niet aan denken om zo snel al een nieuwe hond te nemen, absoluut niet. En aan de andere kant hebben m'n ouders nu wel 'vrijheid'. Ze zijn achter in de vijftig, werken minder, willen vaker de hort op, maar dat kon nooit omdat er iemand voor de hond moest zorgen. Ze was enorm lastig, m'n opa en oma konden niet voor haar zorgen, soms liet de buurvrouw haar wel uit maar ik werkte thuis en zorgde voor Sanne overdag. Maar morgen begin ik met m'n nieuwe vaste baan, 40 uur in de week, dus dan hadden m'n ouders helemaal geen vrijheid meer. Het is alsof Sanne het wist en expres vorige week zo hard achteruit ging.
Hoe gaat het nu bij jullie thuis. Lukt het beter met slapen?
Ik wil alle oude foto's inscannen en inplakken en de mooiste op canvas laten afdrukken, moet alleen nog even kijken hoe ik m'n scanner goed schoon moet maken want er zit allemaal wit stof onder lijkt het, krijg geen enkele foto 'schoon' ingescand. Heb nu wel een foto op m'n nachtkastje staan. Maar de meeste foto's die we van haar hebben zijn met de analoge camera gemaakt, als het rolletje vol moest was de hond altijd de sjaak. Ik heb eigenlijk vrij weinig digitale foto's
. Dat merk ik nu pas. De laatste zijn van 25 december . Toen heb ik nog een fotoreeks van haar gemaakt, maar ze kon niet meer tegen de flits dus heel erg mooi gelukt zijn ze niet.
.quote:Toen ik dit las moest ik plotseling weer aan mijn eerste hond denken. Ik had zoiets met de trui die ik aan had toen ik hem in liet slapen.Op zondag 1 maart 2009 13:15 schreef CherryLips het volgende:
Ik heb de kooi nog niet schoongemaakt deze week en nu stond ik net te kijken of de boel verschoond moest worden, en zie ik weer allemaal vegen van de hondenneus op die plastic kap.
Nogmaals sterkte
Sterkte meiske!
?Voor mijn lieve Bobby is het ook bijna zover
13 jaar...Vandaag 2 jaar terug mijn hond in laten slapen.. bijna 13. Ik mis haar nog elke dag.
Tot 1 a 2 minuten na dat gebeuren had ze nog af en toe wat stuiptrekkingen bij haar bek toen ik haar aaide, erg pijnlijk om te zien, ook dat ze haar ogen niet sloot (heeft m'n broer toen maar gedaan). Ik voel me toch wel een stukje beter dat dan daarnet, want het was echt vreselijk om haar zo te zien lijden... Heb daar ook hard om moeten huilen.
Morgen naar de dierenarts, formulier invullen en 'inschrijven' voor crematie, aparte crematie, niet gezamenlijk. We konden kiezen: Of naar het destruktiebedrijf tot afval ofzo verwerkt worden, apart cremeren, of gezamenlijk cremeren. Apart cremeren dus.
En dan het as in een urn en ik neem een klein gedeeltje in een kettingje
Voelt opzich wel goed zo, heb hard moeten huilen vlak voor en vlak na haar dood, maar nu gaat het aardig:), vooral omdat ze nu niet meer zo vre-se-lijk hoeft te lijden (morgen zou ze worden ingeslapen) Misschien moet het nog komen allemaal. Ze had trouwens darmkanker.
Sorry, maar moest m'n verhaal even kwijt
Rust Zacht, Bobbie
(1,5 jaar geleden)
Het is voor mij vandaag precies een maand geleden en heb er wel enorm bij stilgestaan. Om vier uur dacht ik: nu is ze precies een maand dood. Om half zes dacht ik: ik heb haar al precies een maand niet aangeraakt. Ik mis haar nog verschrikkelijk, elk moment van de dag eigenlijk. Ik weet niet of het normaal is, maar als ik ga slapen of zo dan zie ik Sanne weer voor me als pup, toen we haar ophaalden (wat ik me ervan kan herinneren, was amper 9). Ze was zo'n klein bruin bolletje met blauwe oogjes en roze voetjes... Helemaal opgewonden in de auto naar huis, en 'snachts janken, dat weet ik nog allemaal zo goed.
Ik was afgelopen week op vakantie en het was zo raar thuiskomen. Je weet dat ze er niet is, maar toch verwacht je dat ze je zal begroeten, ik was altijd zo blij haar weer te zien. Ik blijf janken om 'r, ze was echt een familielid. Hoop dat het minder zal worden op den duur, al had ik gehoopt dat het na een maand al een stuk minder zou zijn: soms voelt het alsof we haar vorige week hebben laten inslapen in plaats van een maand geleden. Het blijft gewoon kut. Ik wil haar nog steeds terug. Ik voel me enorm kinderachtig, maar ik ben er echt nog lang niet overheen en kan er nog steeds niet over praten.
Tip: ga voorlopig niet naar de film Marley & Me, ik ben ook al gewaarschuwd en sla hem even over.
. Maar ik zie nu alleen maar steeds voor hoe ze stierf.. Hoe ze haar hoofdje naar me omdraaide... Ik kon dat witte van ahar oog zien omdat ze zover moest draaien... en dan het moment.... heel erg rot Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
----------------------------
En nu begin een soort schuldgevoel te krijgen... Misschien had ik haar eerder in moeten laten slapen?? ::'(
Anders zou het morgen gebeuren
Verdorie, nu begin ik zo weer te brullen.
Het missen van je dier is hartverscheurend.
quote:Aww sorryOp dinsdag 24 maart 2009 07:48 schreef CherryLips het volgende:
Dat gedicht kregen we toen we Sanne lieten cremeren.
Verdorie, nu begin ik zo weer te brullen.
@ Sanne: inderdaad hartverscheurend, werd net zowat huilend wakker
Deze foto is precies 17 jaar geleden gemaakt
. Ik kan me haar eigenlijk amper meer herinneren als jonge hond, ik was zelf ook nog best jong...
Ik mis je nog elk moment van de dag
Op deze foto was me kat er wat verbaast over dat ik nog thuis was op dit uur van de dag en kwam dat onderzoeken. 
Ik mis het diertje nog altijd. 
Om negen uur in de dierenarts gebeld. Die zij kom maar gelijk. En mocht van de chef gelijk naar huis. De kat in het mandje gedaan. De tranen schieten me nu nog in de ogen. Want ik wist dit is de laatste keer dat we samen naar dierenarts gaan.
Bij de dierenarts de kat laten in slapen. En gek genoeg een hoop gelachen toen we het over de kat hadden. Terwijl we hem lieten in slapen.
Ik kaap je topic een beetje maar het diertje was op ik had en heb er geen spijt van de beslissing. En de arts zij ook je kan niet meer doen dan dat je gedaan hebt. Ik heb er ruim in de wachtkamer gezeten Waar zij haar verontschuldigen voor aanbood maar er was druk overleg of er nog wat te doen was. En begonnen heel voorzichtig we kunnen hem met een infuus wel weer opgang brengen....maar. Toen was de beslissing voor mij al gelijk gemaakt.
Sterkte CherryLips .