Hond in laten slapen

M'n moeder zit er ook heel erg mee, die heeft ook al een foto van Sanne op hun slaapkamer gezet en toen we thuis kwamen met de as trok ze het ook even niet meer. M'n moeder was het alfa-vrouwtje zeg maar, het echte baasje waar Sanne altijd dol op was. Ik stond lager in de roedel.
Gisteren ging goed, vreemd genoeg. 's Avonds is het heel raar, want Sanne liep altijd rusteloos te ijsberen het afgelopen jaar, je werd er hartstikke gek van, en nu... leegte.
Ik pas weleens op het huis en de katten van m'n nicht, en als ik daar binnen kom is het zo stil en leeg, zo alleen. Dan zet ik gelijk de tv aan. Ook al ligt er een kat voor apengapen op de bank en komt de ander net door het kattenluikje naar binnen, het klinkt daar altijd zo hol. ik dacht altijd dat het kwam doordat het een grote holle ruimte is en er geen vloerbedekking ligt en geen kleed ofzo en de gordijnen meestal open zitten, maar thuis voelt het nu net zo... Zo enorm stil. Ook al zijn er meerdere mensen in huis, het is alsof er een soort dimensie mist. En die stilte is enorm pijnlijk.
En nog steeds word ik er elke keer aan herinnerd. Ik heb een hamsterkooi in de kamer staan, met zo'n plastic kap. Sanne zat altijd op het hamstervoer te azen, en op het brood enzo, en zat dan met 'r snotneus tegen die plastic kap aan. Allemaal vegen hondensnot. Ik heb de kooi nog niet schoongemaakt deze week en nu stond ik net te kijken of de boel verschoond moest worden, en zie ik weer allemaal vegen van de hondenneus op die plastic kap. Dat is enorm slikken.
Gisteren ook weer zoiets, m'n ouders gaan op zaterdagmiddag naar het centrum en langs m'n opa en oma, en daar blijven ze altijd langer dan de bedoeling is. Ze zeiden dan vaak: we moeten gaan, Sanne moet eruit. En omdat m'n vader dit weekend weg is, ben ik meegegaan. Zegt m'n moeder, 'Kom, we gaan...' *stilte*. Een hele rare stilte. Ik wilde gisteren tussen de middag ook vragen aan m'n zus of zij Sanne wilde uitlaten, op zaterdag deed zij het meestal. En dan sta je halverwege de trap met die vraag op je lippen en dan slik je je woorden maar snel weg.
Gisteravond dacht ik ook: het is alweer een week geleden dat ik zo op haar mopperde. Een week geleden dat ik haar gezond heb gezien, dat ze nog liep als een kievit. Vorige week zondag lag ze heel zielig in haar mandje omdat ze niet overeind kon komen. Het is alweer een week geleden dat we haar allemaal ijs en kliekjes vlees gaven om te verwennen. Een week! Morgen is ze alweer een week dood. En door zo te denken lig ik nog steeds wakker 's ochtends vroeg. Ik val wel in slaap, maar rond een uur of zes, zeven word ik wakker en ga ik malen en nadenken over zulke dingen. De nagellak op m'n vingers, toen ik die opdeed leefde Sanne nog en was er geen vuiltje aan de lucht. Zulke dingen.
Vooral ook omdat het ineens zo snel ging. Zaterdag was ze nog ouderwets irritant aan het ijsberen, maandagmiddag om tien over zes is ze gecremeerd. Zo snel. Kwestie van uren.
Zit ik weer met een brok in m'n keel hier...
Ik moet er trouwens niet aan denken om zo snel al een nieuwe hond te nemen, absoluut niet. En aan de andere kant hebben m'n ouders nu wel 'vrijheid'. Ze zijn achter in de vijftig, werken minder, willen vaker de hort op, maar dat kon nooit omdat er iemand voor de hond moest zorgen. Ze was enorm lastig, m'n opa en oma konden niet voor haar zorgen, soms liet de buurvrouw haar wel uit maar ik werkte thuis en zorgde voor Sanne overdag. Maar morgen begin ik met m'n nieuwe vaste baan, 40 uur in de week, dus dan hadden m'n ouders helemaal geen vrijheid meer. Het is alsof Sanne het wist en expres vorige week zo hard achteruit ging.

Heel verhaal weer

Het is nog steeds zo vreselijk stil... Aan de ene kant went het wel snel 's avonds, dat zenuwachtige ge-ijsbeer waar ze vooral het afgelopen jaar last van had, mis ik eigenlijk niet echt... In het begin wel, nu niet meer. Maar 's ochtends is het nog heel moeilijk, als ik beneden kom en ze er niet ligt... Ik praatte altijd tegen 'r, hing hele verhalen op. Als ik wegging wilde ze mee, stond ze in de gang bij de voordeur en dan vond ik het altijd zo sneu dat ze weer terug moest en dat ik wegging... Nu denk ik nog steeds: o snel, deur dicht! Ik ben nog nooit zo lang zonder Sanne geweest, zonder een lekkere knuffel, zonder haar uit te laten of haar eten klaar te zetten... Vooral 's ochtends voel ik me ellendig en ik slaap nog steeds slecht. Gelukkig heb ik overdag op het werk afleiding, vorige week zat ik de hele dag thuis depressief te zijn.
Ik wil alle oude foto's inscannen en inplakken en de mooiste op canvas laten afdrukken, moet alleen nog even kijken hoe ik m'n scanner goed schoon moet maken want er zit allemaal wit stof onder lijkt het, krijg geen enkele foto 'schoon' ingescand. Heb nu wel een foto op m'n nachtkastje staan. Maar de meeste foto's die we van haar hebben zijn met de analoge camera gemaakt, als het rolletje vol moest was de hond altijd de sjaak. Ik heb eigenlijk vrij weinig digitale foto's . Dat merk ik nu pas. De laatste zijn van 25 december . Toen heb ik nog een fotoreeks van haar gemaakt, maar ze kon niet meer tegen de flits dus heel erg mooi gelukt zijn ze niet.

En dan verschijnt er hieronder een banner met 'wat voor baasje ben jij' .

Enorm veel sterkte...
Het is voor mij vandaag precies een maand geleden en heb er wel enorm bij stilgestaan. Om vier uur dacht ik: nu is ze precies een maand dood. Om half zes dacht ik: ik heb haar al precies een maand niet aangeraakt. Ik mis haar nog verschrikkelijk, elk moment van de dag eigenlijk. Ik weet niet of het normaal is, maar als ik ga slapen of zo dan zie ik Sanne weer voor me als pup, toen we haar ophaalden (wat ik me ervan kan herinneren, was amper 9). Ze was zo'n klein bruin bolletje met blauwe oogjes en roze voetjes... Helemaal opgewonden in de auto naar huis, en 'snachts janken, dat weet ik nog allemaal zo goed.
Ik was afgelopen week op vakantie en het was zo raar thuiskomen. Je weet dat ze er niet is, maar toch verwacht je dat ze je zal begroeten, ik was altijd zo blij haar weer te zien. Ik blijf janken om 'r, ze was echt een familielid. Hoop dat het minder zal worden op den duur, al had ik gehoopt dat het na een maand al een stuk minder zou zijn: soms voelt het alsof we haar vorige week hebben laten inslapen in plaats van een maand geleden. Het blijft gewoon kut. Ik wil haar nog steeds terug. Ik voel me enorm kinderachtig, maar ik ben er echt nog lang niet overheen en kan er nog steeds niet over praten.
Tip: ga voorlopig niet naar de film Marley & Me, ik ben ook al gewaarschuwd en sla hem even over.

Dat gedicht kregen we toen we Sanne lieten cremeren.
Verdorie, nu begin ik zo weer te brullen.

Sanne zou vandaag precies 18 jaar zijn geworden. Morgen gaan we waarschijnlijk haar as uitstrooien over de hei. Ik heb er echt zo geen zin in.

Deze foto is precies 17 jaar geleden gemaakt . Ik kan me haar eigenlijk amper meer herinneren als jonge hond, ik was zelf ook nog best jong...


Ik mis je nog elk moment van de dag