F&F Flora & Fauna
Beesten in het nieuws, vragen over roerende en onroerende organismen, foto's en al het andere met betrekking op de levende have: hier kun je het kwijt...
Deze tekst kregen wij mee bij de da toen we Asko in lieten slapen.quote:AL GAF MIJN STAART EEN LAATSTE GROET
Als ik eens broos en zwak zal zijn
en niet meer slapen kan van pijn
Doe dan wat nodig is,want och
die laatste dag verliest men toch.
Ik weet dat het je droef zal maken
dwing toch jezelf niet te verzaken
dan, meer dan enigandere dag
blijkt wat je liefde echt vermag.
wij hadden het jaren lang zo goed
dat geeft ons ook doe laatste moed
jij wilt toch ook niet dat ik lijd.
En breng mij waar men hulp mij biedt
een bede slechts,verlaat mij niet!
houd mij zacht pratend tegen je aan
totdat mijn ogen breken gaan.
Je weet,al is het later pas
dat dit heus voor mijn bestwil was.
Al gaf mijn staart zijn laatste groet
ik lijd niet meer en dat is goed
treur niet omdat het lot bewerkt
dat jij, juist jij, mijn tijd beperkt.
Wij waren elkander toch zo na!
Laat dat je troost zijn als ik ga............
Ik ben er nu nog steeds (na bijna een jaar) nog niet overheen. Het is zó stil in huis.
Sterkte..
We hebben vanavond de as opgehaald, dus ze is weer een beetje thuis en de sfeer is gelijk wat anders lijkt het. Ben vandaag ook een paar keer naar buiten gegaan, dat leidt wel heel erg af. Gisteren zat ik de hele dag alleen thuis, dat was vreselijk. Heb vannacht ook nog steeds amper geslapen. Vanochtend ging ik naar de kapper en liep ik dezelfde route die ik altijd met Sanne liep en toen ik m'n handen in m'n jaszakken stak, voelde ik nog de poepzakjes die je hier altijd bij je moet hebben... liep ik weer brullend over straat...
Ze zit nu in een mooi zilveren busje. De bedoeling was dus om haar uit te strooien over de hei, maar nu dat busje er zo staat, willen we eigenlijk even wachten. meisje bij het crematorium zei ook dat we moesten wachten tot we er zelf klaar voor waren en dat ze zelf na drie jaar ook nog de as van haar hond in de kast had staan... Dus we zien wel. Het is echt verschrikkelijk, voel me nog steeds lichamelijk beroerd, kon me maar met moeite aankleden vanmorgen. M'n moeder heeft de hondenriem teruggehangen, het was toch echt te leeg ineens.
Ze zit nu in een mooi zilveren busje. De bedoeling was dus om haar uit te strooien over de hei, maar nu dat busje er zo staat, willen we eigenlijk even wachten. meisje bij het crematorium zei ook dat we moesten wachten tot we er zelf klaar voor waren en dat ze zelf na drie jaar ook nog de as van haar hond in de kast had staan... Dus we zien wel. Het is echt verschrikkelijk, voel me nog steeds lichamelijk beroerd, kon me maar met moeite aankleden vanmorgen. M'n moeder heeft de hondenriem teruggehangen, het was toch echt te leeg ineens.
Tap tap tap
Oh bah.
Ik hoor van veel mensen dat ze pas wat rustiger worden als ze de as weer thuis hebben trouwens.
Kan je niet een mooi plekje maken voor de as en haar riem?
Ik hoor van veel mensen dat ze pas wat rustiger worden als ze de as weer thuis hebben trouwens.
Kan je niet een mooi plekje maken voor de as en haar riem?
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Helemaal herkenbaar,ook al heb ik nu 2 andere hondjes waar ik knettergek op ben ik mis Bas toch nog regelmatig.quote:Op dinsdag 24 februari 2009 12:27 schreef oh-oh het volgende:
Oh je vergeet haar nooit hoor.
Mijn oude hond is ook bijna 18 geworden, en haar opvolgers zijn nu zelf al oude hondjes, en toch denk ik echt nog vaak aan haar, en mis ik haar nog.
Mijn eerste hond was voor mij echt mijn hele jeugd, daar groei je samen mee op en die hoort echt bij alles van vroeger. Dat zal echt altijd heel bijzonder blijven.
CherryLips heel veel sterkte
28-06-2010 Is ons mooie ventje geboren :-)
Het is zo verschrikkelijk om thuis te komen 
. We deden altijd de deur voorzichtig open omdat ze er weleens achter kon staan. Ook moest de deur naar boven altijd dicht zijn omdat ze het afgelopen jaar de trap niet meer op mocht/kon. En die hoek in de keuken waar haar mand stond...
Gisteren liep ik naar de kapper, fijn dezelfde route die ik 's middags met de hond liep. Zo rond dit uur ook, tussen één en half twee. Er liggen daar gewoon nog keutels van 'r . En toen stak in m'n hand in m'n jaszak, op zoek naar zakdoekjes, en kwam ik poepzakjes tegen die je hier bij je moet hebben om drollen op te ruimen. Niemand die dat doet, maar je moet die zakjes wel bij je hebben. Sta ik daar te janken op te stoep.
En net ook, rijles gehad, mooie afleiding, kom ik thuis... Is het weer mis hoor. Als ik wegga ook. Ik gaf 'r altijd een aai over de bol, 'zei: 'Dag Sanne!' en dan moest ik snel de deur dichtdoen anders zat ze ertussen, want ze wilde altijd mee. En als ik thuiskwam, aai over de bol, hallo zeggen. Dan snuffelde ze altijd met haar neus in mijn knieholtes, dat deed ze de hele dag als ze aan het ijsberen was. Hup, neus in de knieholte.
En ze sliep overdag veel, dan hoorde je haar ademen. En soms denk ik dat geluid nog steeds te horen en denk ik, dat kan toch helemaal niet, en dan voel ik gewoon de stilte in huis. Als ik in de keuken kwam, keek ik altijd waar ze lag. Als ze niet in haar mand lag, lag ze vaak onder de keukentafel. Uitkijken met daar gaan zitten enzo, en met opstaan. De komende tien jaar kijk ik nog wel onder m'n stoel voordat ik opsta.
Al dat soort dingen.
Ben wel kwaad op m'n moeder geweest dat ze alles al had weggehaald maandagavond. Haar kleed en haar mand stonken verschrikkelijk omdat ze alles liet lopen, maar die mand heeft ze vanaf het begin gehad. Was van hout, zelf gemaakt door m'n vader destijds. gewoon vier plankjes, alleen de voorkant was open. En m'n zus en ik hadden het hout versierd met stickers van WInnie de Pooh. Sanne's mand. En die was weg toen ik maandag beneden kwam. Haar voer- en drinkbakje ook. En het placemat dat eronder lag. Zelfs de riem had ze uit ellende al weggeborgen, maar die hangt nu weer bij de voordeur aan de kapstok, zoals altijd.
En we hebben nog voer en brokjes en koekjes liggen. En zondagavond was haar blikje voer leeg, dus is dat rubberen deksel in de vaatwasser gegaan en die haalden we er maandagavond uit. Dat was zo naar.
Zoveel dingetjes.
Haar medicijnen staan ook nog in de keuken, bovenste plank. Het dagdoosje is nog vol. Volgens mij heb ik dat zaterdag nog gevuld, toen ik haar voer klaarzette. De laatste keer.
Ik blijf echt janken gewoon.
. We deden altijd de deur voorzichtig open omdat ze er weleens achter kon staan. Ook moest de deur naar boven altijd dicht zijn omdat ze het afgelopen jaar de trap niet meer op mocht/kon. En die hoek in de keuken waar haar mand stond...Gisteren liep ik naar de kapper, fijn dezelfde route die ik 's middags met de hond liep. Zo rond dit uur ook, tussen één en half twee. Er liggen daar gewoon nog keutels van 'r
. En toen stak in m'n hand in m'n jaszak, op zoek naar zakdoekjes, en kwam ik poepzakjes tegen die je hier bij je moet hebben om drollen op te ruimen. Niemand die dat doet, maar je moet die zakjes wel bij je hebben. Sta ik daar te janken op te stoep.En net ook, rijles gehad, mooie afleiding, kom ik thuis... Is het weer mis hoor. Als ik wegga ook. Ik gaf 'r altijd een aai over de bol, 'zei: 'Dag Sanne!' en dan moest ik snel de deur dichtdoen anders zat ze ertussen, want ze wilde altijd mee. En als ik thuiskwam, aai over de bol, hallo zeggen. Dan snuffelde ze altijd met haar neus in mijn knieholtes, dat deed ze de hele dag als ze aan het ijsberen was. Hup, neus in de knieholte.
En ze sliep overdag veel, dan hoorde je haar ademen. En soms denk ik dat geluid nog steeds te horen en denk ik, dat kan toch helemaal niet, en dan voel ik gewoon de stilte in huis. Als ik in de keuken kwam, keek ik altijd waar ze lag. Als ze niet in haar mand lag, lag ze vaak onder de keukentafel. Uitkijken met daar gaan zitten enzo, en met opstaan. De komende tien jaar kijk ik nog wel onder m'n stoel voordat ik opsta.
Al dat soort dingen.
Ben wel kwaad op m'n moeder geweest dat ze alles al had weggehaald maandagavond. Haar kleed en haar mand stonken verschrikkelijk omdat ze alles liet lopen, maar die mand heeft ze vanaf het begin gehad. Was van hout, zelf gemaakt door m'n vader destijds. gewoon vier plankjes, alleen de voorkant was open. En m'n zus en ik hadden het hout versierd met stickers van WInnie de Pooh. Sanne's mand. En die was weg toen ik maandag beneden kwam. Haar voer- en drinkbakje ook. En het placemat dat eronder lag. Zelfs de riem had ze uit ellende al weggeborgen, maar die hangt nu weer bij de voordeur aan de kapstok, zoals altijd.
En we hebben nog voer en brokjes en koekjes liggen. En zondagavond was haar blikje voer leeg, dus is dat rubberen deksel in de vaatwasser gegaan en die haalden we er maandagavond uit. Dat was zo naar.
Zoveel dingetjes.
Haar medicijnen staan ook nog in de keuken, bovenste plank. Het dagdoosje is nog vol. Volgens mij heb ik dat zaterdag nog gevuld, toen ik haar voer klaarzette. De laatste keer.
Ik blijf echt janken gewoon.
Tap tap tap
Ik jank gewoon al als ik het lees.Bah, het is echt het enige nadeel van honden, dat ze nooit oud genoeg worden.
Ik kan je niet troosten, maar ik wil je wel een dikke knuffel geven
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Eensch.quote:Op donderdag 26 februari 2009 14:37 schreef oh-oh het volgende:
Bah, het is echt het enige nadeel van honden, dat ze nooit oud genoeg worden.
Ik kan je niet troosten, maar ik wil je wel een dikke knuffel geven
En het enge is mijn hond ( een grote kees ) is 16 en je ziet dat ie ook op zijn end loopt.
Mij mag je er voor wakker maken.
Ik heb 4 honden waarvan binnenkort de derde over de 9 jaar-grens gaat.
Maar het zijn kleintjes en ze zijn nog allemaal erg fit, maar door zulke dingen besef ik het vaak zelf ineens ook erg goed, hoe snel ze ouder worden.
Maar het zijn kleintjes en ze zijn nog allemaal erg fit, maar door zulke dingen besef ik het vaak zelf ineens ook erg goed, hoe snel ze ouder worden.
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Fijn dat je moeder de riem heeft terug gehangen. 
ik zag dit gedichtje, vond het mooi en wel toepasselijk.
ik zag dit gedichtje, vond het mooi en wel toepasselijk.
quote:Look not where I was, for I am not there
My spirit is free, I am everywhere.
In the air that you breathe, in the sounds that you hear
Don't cry for me, my spirit is near.
I'll watch for you from the other side,
I'll be running with my ball, new friends by my side.
Smile at my memory, remember in your heart;
This isn't the end, it's a brand new start....
Sterkte CL!
Het is ook echt niet gek dat je denkt dat je je hond hoort of dat je voorzichtig gaat zitten.
Drie jaar geleden heeft mijn kat een spuitje gehad. Hij kon heel hard mauwen en nog lang leek het of ik hem hoorde.
Hij was zwart met wit en als ik soms een zwarte trui op de bank had liggen, ging ik er voorzichtig naast zitten. Ik zag het vanuit mijn ooghoek en vergat even dat er geen kat meer was.
Het is een schrale troost nu, maar je verdriet zal minder pijnlijk worden. Laat dat toe en wees er ook niet bang voor, want het betekent niet dat je je hond vergeet.
Tenslotte: je hebt altijd zo goed mogelijk voor je hond gezorgd omdat je ervan houdt. En misschien is het moeilijk te accepteren, maar je hebt dat tot het laatst gedaan. Ook al vond je het zo moeilijk, je was er ook op het laatst.
Het is ook echt niet gek dat je denkt dat je je hond hoort of dat je voorzichtig gaat zitten.
Drie jaar geleden heeft mijn kat een spuitje gehad. Hij kon heel hard mauwen en nog lang leek het of ik hem hoorde.
Hij was zwart met wit en als ik soms een zwarte trui op de bank had liggen, ging ik er voorzichtig naast zitten. Ik zag het vanuit mijn ooghoek en vergat even dat er geen kat meer was.
Het is een schrale troost nu, maar je verdriet zal minder pijnlijk worden. Laat dat toe en wees er ook niet bang voor, want het betekent niet dat je je hond vergeet.
Tenslotte: je hebt altijd zo goed mogelijk voor je hond gezorgd omdat je ervan houdt. En misschien is het moeilijk te accepteren, maar je hebt dat tot het laatst gedaan. Ook al vond je het zo moeilijk, je was er ook op het laatst.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Ik heb weer staan janken onder de douche, ik mis echt het wandelen tussen de middag en het knuffelen. Soms liep ik gewoon naar haar toe, sloeg ik een arm om haar heen en plette ik haar even. Vond ze nooit leuk, maar ik moest het altijd even doen 
. En nu heb ik dat dus al sinds maandag niet kunnen doen, voelt echt heel leeg...
Getver zeg, ik begin me ook niet echt beter te voelen, denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook. Ik mis haar gewoon zo, diep van binnen weet ik dat het beter was voor haar, maar als ik m'n ogen dichtdoe zie ik hoe we haar achterlieten bij het crematorium en hoe haar ogen wegdraaiden bij de laatste injectie, en als ik 's ochtends wakker word, schiet alles me ook weer te binnen, als een mokerslag.
Gisteren kwamen m';n moeder en ik bij het boodschappen doen een puppy tegen die m'n moeder heel blij begroette (alles beestjes zijn dol op m'n moeder, ze straalt iets uit ofzo), dus zij dat beestje aaien en z'n riempje goed doen enzo, en ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg.
. En nu heb ik dat dus al sinds maandag niet kunnen doen, voelt echt heel leeg...Getver zeg, ik begin me ook niet echt beter te voelen, denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook. Ik mis haar gewoon zo, diep van binnen weet ik dat het beter was voor haar, maar als ik m'n ogen dichtdoe zie ik hoe we haar achterlieten bij het crematorium en hoe haar ogen wegdraaiden bij de laatste injectie, en als ik 's ochtends wakker word, schiet alles me ook weer te binnen, als een mokerslag.
Gisteren kwamen m';n moeder en ik bij het boodschappen doen een puppy tegen die m'n moeder heel blij begroette (alles beestjes zijn dol op m'n moeder, ze straalt iets uit ofzo), dus zij dat beestje aaien en z'n riempje goed doen enzo, en ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg.
Tap tap tap
Ik krijg echt buikpijn van je posts.Ik kan er zo slecht tegen.
Ik beleef het zelf ook weer opnieuw. Ik vond laatst mijn dagboek terug waarin mijn oude hond dood ging, echt ik heb gejankt toen ik het weer las. En dat is nu al bijna 10 jaar geleden
Maar die echte rauwe pijn die slijt wel
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
maar over een tijdje denk je wel met plezier aan sanne terug, en niet enkel met verdriet en boosheid. *knufs*, deze dingen doen zeer en zijn naar.quote:Op dinsdag 24 februari 2009 12:19 schreef nokwanda het volgende:
En dan nog krijg je af en toe een steek. Al zou je 10 andere huisdieren hebben, dan nog.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Ik jank zo met je mee,wat is het toch klote hequote:Op vrijdag 27 februari 2009 16:23 schreef CherryLips het volgende:
Ik heb weer staan janken onder de douche, ik mis echt het wandelen tussen de middag en het knuffelen. Soms liep ik gewoon naar haar toe, sloeg ik een arm om haar heen en plette ik haar even. Vond ze nooit leuk, maar ik moest het altijd even doen
Getver zeg, ik begin me ook niet echt beter te voelen, denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook. Ik mis haar gewoon zo, diep van binnen weet ik dat het beter was voor haar, maar als ik m'n ogen dichtdoe zie ik hoe we haar achterlieten bij het crematorium en hoe haar ogen wegdraaiden bij de laatste injectie, en als ik 's ochtends wakker word, schiet alles me ook weer te binnen, als een mokerslag.
Gisteren kwamen m';n moeder en ik bij het boodschappen doen een puppy tegen die m'n moeder heel blij begroette (alles beestjes zijn dol op m'n moeder, ze straalt iets uit ofzo), dus zij dat beestje aaien en z'n riempje goed doen enzo, en ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg.
Ik weet wel toen we met Bas naar de dierenarts gingen om hem te laten inslapen,hij was blij omdat ie mee mocht maar weet hij veel wat er ging gebeuren.Ow wat voelde ik me schuldig.
Ik heb nog zo vaak gedacht,heb ik er wel goed aan gedaan,had ik niet dit of dat,maar het hondje was 18 en helemaal op.Vond het echt een drama.
Het gaat echt wel slijten maar missen doe ik em nog regelmatig en dan kan ik er ook echt verdrietig om zijn.
Heel veel sterkte
28-06-2010 Is ons mooie ventje geboren :-)
Vanavond was ik op een feestje met vriendinnen, even uithuilen op hun schouders hielp wel, voelde me gelijk opgeluchter en het was afleiding. Maar toen kwam er iemand binnen met een hond, een jong ding van 6 maanden (de hond dan). Wilde eerst niks van hem weten, al was hij nog zo lief, heb even m'n ogen zitten deppen enzo en ben toch naar 'm toe gegaan, heb hem geknuffeld en over z'n mooie blote buikje gekriebeld, ben helemaal onder gelikt. Hij rook zo lekker naar hond 
.
Bleh, moeilijk, maar ik kan niet alle honden blijven negeren.
(de hond dan). Wilde eerst niks van hem weten, al was hij nog zo lief, heb even m'n ogen zitten deppen enzo en ben toch naar 'm toe gegaan, heb hem geknuffeld en over z'n mooie blote buikje gekriebeld, ben helemaal onder gelikt. Hij rook zo lekker naar hond .Bleh, moeilijk, maar ik kan niet alle honden blijven negeren.
Tap tap tap
[quote]Op vrijdag 27 februari 2009 16:23 schreef CherryLips het volgende:
denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook.
Mijn kat moest afgemaakt worden toen ik in het ziekenhuis lag. Mijn vriendin kwam hem halen. Hij liep amper meer, maar toen wel dus he...... Zij had ook dat idee van, moet het nu wel, maar ze wist dat het niet anders kon.
CL, het is achteraf gedacht en je weet best dat niet anders kon.
denk nou steeds: hadden we haar nou maar weer mee naar huis genomen, ze liep weer om twee uur en bij de DA ook, ze liep weer! Misschien had ze een griepje of wat dan ook.
Mijn kat moest afgemaakt worden toen ik in het ziekenhuis lag. Mijn vriendin kwam hem halen. Hij liep amper meer, maar toen wel dus he...... Zij had ook dat idee van, moet het nu wel, maar ze wist dat het niet anders kon.
CL, het is achteraf gedacht en je weet best dat niet anders kon.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.
Toen ik 16 was hebben wij thuis Tasja (18) moeten laten inslapen, mijn ouders hadden haar twee jaar voordat ik geboren werd, ik was pas een paar minuten oud toen ze me al mocht zien en is na mijn ouders en vroedvrouw dus gewoon het eerste levende wezen in mijn leven geweest. Ik blijf het achteraf enorm jammer vinden dat ik er niet bij ben geweest toen ze in slaap viel... gelukkig heeft ze niet lang hoeven lijden, ze is altijd heel actief geweest en in pakweg 3 maanden tijd achteruitgegaan en de laatste week/dagen zeer hard. Het was wel duidelijk dat het afgelopen was.
Bij ons thuis werd altijd gezegd dat er na Tasja nooit meer een hond zou komen. Vijf dagen later hebben we Daisy (inmiddels 9) gehaald. Gewoon omdat we niet zonder hond om ons heen konden en omdat we vonden dat nóg een hondje een kans op zo'n mooi leven verdiende. Inmiddels heeft Daisy er een broertje bij: Niño (1).
Toen ik 16 was hebben wij thuis Tasja (18) moeten laten inslapen, mijn ouders hadden haar twee jaar voordat ik geboren werd, ik was pas een paar minuten oud toen ze me al mocht zien en is na mijn ouders en vroedvrouw dus gewoon het eerste levende wezen in mijn leven geweest. Ik blijf het achteraf enorm jammer vinden dat ik er niet bij ben geweest toen ze in slaap viel... gelukkig heeft ze niet lang hoeven lijden, ze is altijd heel actief geweest en in pakweg 3 maanden tijd achteruitgegaan en de laatste week/dagen zeer hard. Het was wel duidelijk dat het afgelopen was.
Bij ons thuis werd altijd gezegd dat er na Tasja nooit meer een hond zou komen. Vijf dagen later hebben we Daisy (inmiddels 9) gehaald. Gewoon omdat we niet zonder hond om ons heen konden en omdat we vonden dat nóg een hondje een kans op zo'n mooi leven verdiende. Inmiddels heeft Daisy er een broertje bij: Niño (1).
CL, dit wordt een heel dagboek , goed dat je iedere dag even van je af schrijft.
Hoe voelt de rest van de familie zich trouwens? Moet voor hun ook een erg wennen zijn na 18 jaar.
, goed dat je iedere dag even van je af schrijft.Hoe voelt de rest van de familie zich trouwens? Moet voor hun ook een erg wennen zijn na 18 jaar.
Some weasel took the cork out of my lunch...
M'n moeder zit er ook heel erg mee, die heeft ook al een foto van Sanne op hun slaapkamer gezet en toen we thuis kwamen met de as trok ze het ook even niet meer. M'n moeder was het alfa-vrouwtje zeg maar, het echte baasje waar Sanne altijd dol op was. Ik stond lager in de roedel.
Gisteren ging goed, vreemd genoeg. 's Avonds is het heel raar, want Sanne liep altijd rusteloos te ijsberen het afgelopen jaar, je werd er hartstikke gek van, en nu... leegte.
Ik pas weleens op het huis en de katten van m'n nicht, en als ik daar binnen kom is het zo stil en leeg, zo alleen. Dan zet ik gelijk de tv aan. Ook al ligt er een kat voor apengapen op de bank en komt de ander net door het kattenluikje naar binnen, het klinkt daar altijd zo hol. ik dacht altijd dat het kwam doordat het een grote holle ruimte is en er geen vloerbedekking ligt en geen kleed ofzo en de gordijnen meestal open zitten, maar thuis voelt het nu net zo... Zo enorm stil. Ook al zijn er meerdere mensen in huis, het is alsof er een soort dimensie mist. En die stilte is enorm pijnlijk.
En nog steeds word ik er elke keer aan herinnerd. Ik heb een hamsterkooi in de kamer staan, met zo'n plastic kap. Sanne zat altijd op het hamstervoer te azen, en op het brood enzo, en zat dan met 'r snotneus tegen die plastic kap aan. Allemaal vegen hondensnot. Ik heb de kooi nog niet schoongemaakt deze week en nu stond ik net te kijken of de boel verschoond moest worden, en zie ik weer allemaal vegen van de hondenneus op die plastic kap. Dat is enorm slikken.
Gisteren ook weer zoiets, m'n ouders gaan op zaterdagmiddag naar het centrum en langs m'n opa en oma, en daar blijven ze altijd langer dan de bedoeling is. Ze zeiden dan vaak: we moeten gaan, Sanne moet eruit. En omdat m'n vader dit weekend weg is, ben ik meegegaan. Zegt m'n moeder, 'Kom, we gaan...' *stilte*. Een hele rare stilte. Ik wilde gisteren tussen de middag ook vragen aan m'n zus of zij Sanne wilde uitlaten, op zaterdag deed zij het meestal. En dan sta je halverwege de trap met die vraag op je lippen en dan slik je je woorden maar snel weg.
Gisteravond dacht ik ook: het is alweer een week geleden dat ik zo op haar mopperde. Een week geleden dat ik haar gezond heb gezien, dat ze nog liep als een kievit. Vorige week zondag lag ze heel zielig in haar mandje omdat ze niet overeind kon komen. Het is alweer een week geleden dat we haar allemaal ijs en kliekjes vlees gaven om te verwennen. Een week! Morgen is ze alweer een week dood. En door zo te denken lig ik nog steeds wakker 's ochtends vroeg. Ik val wel in slaap, maar rond een uur of zes, zeven word ik wakker en ga ik malen en nadenken over zulke dingen. De nagellak op m'n vingers, toen ik die opdeed leefde Sanne nog en was er geen vuiltje aan de lucht. Zulke dingen.
Vooral ook omdat het ineens zo snel ging. Zaterdag was ze nog ouderwets irritant aan het ijsberen, maandagmiddag om tien over zes is ze gecremeerd. Zo snel. Kwestie van uren.
Zit ik weer met een brok in m'n keel hier...
Ik moet er trouwens niet aan denken om zo snel al een nieuwe hond te nemen, absoluut niet. En aan de andere kant hebben m'n ouders nu wel 'vrijheid'. Ze zijn achter in de vijftig, werken minder, willen vaker de hort op, maar dat kon nooit omdat er iemand voor de hond moest zorgen. Ze was enorm lastig, m'n opa en oma konden niet voor haar zorgen, soms liet de buurvrouw haar wel uit maar ik werkte thuis en zorgde voor Sanne overdag. Maar morgen begin ik met m'n nieuwe vaste baan, 40 uur in de week, dus dan hadden m'n ouders helemaal geen vrijheid meer. Het is alsof Sanne het wist en expres vorige week zo hard achteruit ging.
Gisteren ging goed, vreemd genoeg. 's Avonds is het heel raar, want Sanne liep altijd rusteloos te ijsberen het afgelopen jaar, je werd er hartstikke gek van, en nu... leegte.
Ik pas weleens op het huis en de katten van m'n nicht, en als ik daar binnen kom is het zo stil en leeg, zo alleen. Dan zet ik gelijk de tv aan. Ook al ligt er een kat voor apengapen op de bank en komt de ander net door het kattenluikje naar binnen, het klinkt daar altijd zo hol. ik dacht altijd dat het kwam doordat het een grote holle ruimte is en er geen vloerbedekking ligt en geen kleed ofzo en de gordijnen meestal open zitten, maar thuis voelt het nu net zo... Zo enorm stil. Ook al zijn er meerdere mensen in huis, het is alsof er een soort dimensie mist. En die stilte is enorm pijnlijk.
En nog steeds word ik er elke keer aan herinnerd. Ik heb een hamsterkooi in de kamer staan, met zo'n plastic kap. Sanne zat altijd op het hamstervoer te azen, en op het brood enzo, en zat dan met 'r snotneus tegen die plastic kap aan. Allemaal vegen hondensnot. Ik heb de kooi nog niet schoongemaakt deze week en nu stond ik net te kijken of de boel verschoond moest worden, en zie ik weer allemaal vegen van de hondenneus op die plastic kap. Dat is enorm slikken.
Gisteren ook weer zoiets, m'n ouders gaan op zaterdagmiddag naar het centrum en langs m'n opa en oma, en daar blijven ze altijd langer dan de bedoeling is. Ze zeiden dan vaak: we moeten gaan, Sanne moet eruit. En omdat m'n vader dit weekend weg is, ben ik meegegaan. Zegt m'n moeder, 'Kom, we gaan...' *stilte*. Een hele rare stilte. Ik wilde gisteren tussen de middag ook vragen aan m'n zus of zij Sanne wilde uitlaten, op zaterdag deed zij het meestal. En dan sta je halverwege de trap met die vraag op je lippen en dan slik je je woorden maar snel weg.
Gisteravond dacht ik ook: het is alweer een week geleden dat ik zo op haar mopperde. Een week geleden dat ik haar gezond heb gezien, dat ze nog liep als een kievit. Vorige week zondag lag ze heel zielig in haar mandje omdat ze niet overeind kon komen. Het is alweer een week geleden dat we haar allemaal ijs en kliekjes vlees gaven om te verwennen. Een week! Morgen is ze alweer een week dood. En door zo te denken lig ik nog steeds wakker 's ochtends vroeg. Ik val wel in slaap, maar rond een uur of zes, zeven word ik wakker en ga ik malen en nadenken over zulke dingen. De nagellak op m'n vingers, toen ik die opdeed leefde Sanne nog en was er geen vuiltje aan de lucht. Zulke dingen.
Vooral ook omdat het ineens zo snel ging. Zaterdag was ze nog ouderwets irritant aan het ijsberen, maandagmiddag om tien over zes is ze gecremeerd. Zo snel. Kwestie van uren.
Zit ik weer met een brok in m'n keel hier...
Ik moet er trouwens niet aan denken om zo snel al een nieuwe hond te nemen, absoluut niet. En aan de andere kant hebben m'n ouders nu wel 'vrijheid'. Ze zijn achter in de vijftig, werken minder, willen vaker de hort op, maar dat kon nooit omdat er iemand voor de hond moest zorgen. Ze was enorm lastig, m'n opa en oma konden niet voor haar zorgen, soms liet de buurvrouw haar wel uit maar ik werkte thuis en zorgde voor Sanne overdag. Maar morgen begin ik met m'n nieuwe vaste baan, 40 uur in de week, dus dan hadden m'n ouders helemaal geen vrijheid meer. Het is alsof Sanne het wist en expres vorige week zo hard achteruit ging.
Tap tap tap
Goedemorgen CL, het is nu bijna negen dagen verder.
Hoe gaat het nu bij jullie thuis. Lukt het beter met slapen?
Hoe gaat het nu bij jullie thuis. Lukt het beter met slapen?
Het is nog steeds zo vreselijk stil... Aan de ene kant went het wel snel 's avonds, dat zenuwachtige ge-ijsbeer waar ze vooral het afgelopen jaar last van had, mis ik eigenlijk niet echt... In het begin wel, nu niet meer. Maar 's ochtends is het nog heel moeilijk, als ik beneden kom en ze er niet ligt... Ik praatte altijd tegen 'r, hing hele verhalen op. Als ik wegging wilde ze mee, stond ze in de gang bij de voordeur en dan vond ik het altijd zo sneu dat ze weer terug moest en dat ik wegging... Nu denk ik nog steeds: o snel, deur dicht! Ik ben nog nooit zo lang zonder Sanne geweest, zonder een lekkere knuffel, zonder haar uit te laten of haar eten klaar te zetten... Vooral 's ochtends voel ik me ellendig en ik slaap nog steeds slecht. Gelukkig heb ik overdag op het werk afleiding, vorige week zat ik de hele dag thuis depressief te zijn.
Ik wil alle oude foto's inscannen en inplakken en de mooiste op canvas laten afdrukken, moet alleen nog even kijken hoe ik m'n scanner goed schoon moet maken want er zit allemaal wit stof onder lijkt het, krijg geen enkele foto 'schoon' ingescand. Heb nu wel een foto op m'n nachtkastje staan. Maar de meeste foto's die we van haar hebben zijn met de analoge camera gemaakt, als het rolletje vol moest was de hond altijd de sjaak. Ik heb eigenlijk vrij weinig digitale foto's . Dat merk ik nu pas. De laatste zijn van 25 december . Toen heb ik nog een fotoreeks van haar gemaakt, maar ze kon niet meer tegen de flits dus heel erg mooi gelukt zijn ze niet.
Ik wil alle oude foto's inscannen en inplakken en de mooiste op canvas laten afdrukken, moet alleen nog even kijken hoe ik m'n scanner goed schoon moet maken want er zit allemaal wit stof onder lijkt het, krijg geen enkele foto 'schoon' ingescand. Heb nu wel een foto op m'n nachtkastje staan. Maar de meeste foto's die we van haar hebben zijn met de analoge camera gemaakt, als het rolletje vol moest was de hond altijd de sjaak. Ik heb eigenlijk vrij weinig digitale foto's
. Dat merk ik nu pas. De laatste zijn van 25 december . Toen heb ik nog een fotoreeks van haar gemaakt, maar ze kon niet meer tegen de flits dus heel erg mooi gelukt zijn ze niet.
Tap tap tap
.
Toen ik dit las moest ik plotseling weer aan mijn eerste hond denken. Ik had zoiets met de trui die ik aan had toen ik hem in liet slapen.quote:Op zondag 1 maart 2009 13:15 schreef CherryLips het volgende:
Ik heb de kooi nog niet schoongemaakt deze week en nu stond ik net te kijken of de boel verschoond moest worden, en zie ik weer allemaal vegen van de hondenneus op die plastic kap.
Nogmaals sterkte
Ojee, wat klinkt uw triangel vals ... laat ik nou toevallig ...
Da's inderdaad een beetje wrang, maar er is niets aan te doen.
Sterkte meiske!
Sterkte meiske!
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Hey CL, Hoe gaat het nu met je ?
Voor mijn lieve Bobby is het ook bijna zover 13 jaar...
?Voor mijn lieve Bobby is het ook bijna zover
13 jaar...
Jonge, ik bin op de weaze
Moeilijk zeg.. veel sterkte.
Vandaag 2 jaar terug mijn hond in laten slapen.. bijna 13. Ik mis haar nog elke dag.
Vandaag 2 jaar terug mijn hond in laten slapen.. bijna 13. Ik mis haar nog elke dag.
Nou, het is gebeurd. Net een uur beneden bij haar gelegen, ze wou niet echt liggen en ontspannen. Na een uur heb ik haar meegenomen en ben met haar op mijn bed gaan liggen. Mijn bed was echt haar lievelingsplek, waar ze het liefst wou liggen altijd. Het leek net of ze hier op wachtte, want na een minuutje begon ze zwaar te ademen en om zich heen te kijken. Ze wou op me komen liggen, maar dat werkte allemaal niet, toen draaide ze zich om, strompelde naar het midden van m'n bed en ging liggen. Ze draaide haar kop uitgebreid en verbaasd kijkend naar me om en liet haar hoofd toen met een ietwat vreemde beweging op het bed vallen... weg was ze...
Tot 1 a 2 minuten na dat gebeuren had ze nog af en toe wat stuiptrekkingen bij haar bek toen ik haar aaide, erg pijnlijk om te zien, ook dat ze haar ogen niet sloot (heeft m'n broer toen maar gedaan). Ik voel me toch wel een stukje beter dat dan daarnet, want het was echt vreselijk om haar zo te zien lijden... Heb daar ook hard om moeten huilen.
Morgen naar de dierenarts, formulier invullen en 'inschrijven' voor crematie, aparte crematie, niet gezamenlijk. We konden kiezen: Of naar het destruktiebedrijf tot afval ofzo verwerkt worden, apart cremeren, of gezamenlijk cremeren. Apart cremeren dus.
En dan het as in een urn en ik neem een klein gedeeltje in een kettingje
Voelt opzich wel goed zo, heb hard moeten huilen vlak voor en vlak na haar dood, maar nu gaat het aardig:), vooral omdat ze nu niet meer zo vre-se-lijk hoeft te lijden (morgen zou ze worden ingeslapen) Misschien moet het nog komen allemaal. Ze had trouwens darmkanker.
Sorry, maar moest m'n verhaal even kwijt
Rust Zacht, Bobbie
(1,5 jaar geleden)
Tot 1 a 2 minuten na dat gebeuren had ze nog af en toe wat stuiptrekkingen bij haar bek toen ik haar aaide, erg pijnlijk om te zien, ook dat ze haar ogen niet sloot (heeft m'n broer toen maar gedaan). Ik voel me toch wel een stukje beter dat dan daarnet, want het was echt vreselijk om haar zo te zien lijden... Heb daar ook hard om moeten huilen.
Morgen naar de dierenarts, formulier invullen en 'inschrijven' voor crematie, aparte crematie, niet gezamenlijk. We konden kiezen: Of naar het destruktiebedrijf tot afval ofzo verwerkt worden, apart cremeren, of gezamenlijk cremeren. Apart cremeren dus.
En dan het as in een urn en ik neem een klein gedeeltje in een kettingje
Voelt opzich wel goed zo, heb hard moeten huilen vlak voor en vlak na haar dood, maar nu gaat het aardig:), vooral omdat ze nu niet meer zo vre-se-lijk hoeft te lijden (morgen zou ze worden ingeslapen) Misschien moet het nog komen allemaal. Ze had trouwens darmkanker.
Sorry, maar moest m'n verhaal even kwijt
Rust Zacht, Bobbie
(1,5 jaar geleden)
Jonge, ik bin op de weaze
Enorm veel sterkte...
Het is voor mij vandaag precies een maand geleden en heb er wel enorm bij stilgestaan. Om vier uur dacht ik: nu is ze precies een maand dood. Om half zes dacht ik: ik heb haar al precies een maand niet aangeraakt. Ik mis haar nog verschrikkelijk, elk moment van de dag eigenlijk. Ik weet niet of het normaal is, maar als ik ga slapen of zo dan zie ik Sanne weer voor me als pup, toen we haar ophaalden (wat ik me ervan kan herinneren, was amper 9). Ze was zo'n klein bruin bolletje met blauwe oogjes en roze voetjes... Helemaal opgewonden in de auto naar huis, en 'snachts janken, dat weet ik nog allemaal zo goed.
Ik was afgelopen week op vakantie en het was zo raar thuiskomen. Je weet dat ze er niet is, maar toch verwacht je dat ze je zal begroeten, ik was altijd zo blij haar weer te zien. Ik blijf janken om 'r, ze was echt een familielid. Hoop dat het minder zal worden op den duur, al had ik gehoopt dat het na een maand al een stuk minder zou zijn: soms voelt het alsof we haar vorige week hebben laten inslapen in plaats van een maand geleden. Het blijft gewoon kut. Ik wil haar nog steeds terug. Ik voel me enorm kinderachtig, maar ik ben er echt nog lang niet overheen en kan er nog steeds niet over praten.
Tip: ga voorlopig niet naar de film Marley & Me, ik ben ook al gewaarschuwd en sla hem even over.
Het is voor mij vandaag precies een maand geleden en heb er wel enorm bij stilgestaan. Om vier uur dacht ik: nu is ze precies een maand dood. Om half zes dacht ik: ik heb haar al precies een maand niet aangeraakt. Ik mis haar nog verschrikkelijk, elk moment van de dag eigenlijk. Ik weet niet of het normaal is, maar als ik ga slapen of zo dan zie ik Sanne weer voor me als pup, toen we haar ophaalden (wat ik me ervan kan herinneren, was amper 9). Ze was zo'n klein bruin bolletje met blauwe oogjes en roze voetjes... Helemaal opgewonden in de auto naar huis, en 'snachts janken, dat weet ik nog allemaal zo goed.
Ik was afgelopen week op vakantie en het was zo raar thuiskomen. Je weet dat ze er niet is, maar toch verwacht je dat ze je zal begroeten, ik was altijd zo blij haar weer te zien. Ik blijf janken om 'r, ze was echt een familielid. Hoop dat het minder zal worden op den duur, al had ik gehoopt dat het na een maand al een stuk minder zou zijn: soms voelt het alsof we haar vorige week hebben laten inslapen in plaats van een maand geleden. Het blijft gewoon kut. Ik wil haar nog steeds terug. Ik voel me enorm kinderachtig, maar ik ben er echt nog lang niet overheen en kan er nog steeds niet over praten.
Tip: ga voorlopig niet naar de film Marley & Me, ik ben ook al gewaarschuwd en sla hem even over.
Tap tap tap
Rot voor je dat je er nu nog last van hebt. Ik verwacht nu ook steeds dat ze weer met haar kopje m'n slaapkamerdeur open duwt en op m'n bed springt 
. Maar ik zie nu alleen maar steeds voor hoe ze stierf.. Hoe ze haar hoofdje naar me omdraaide... Ik kon dat witte van ahar oog zien omdat ze zover moest draaien... en dan het moment.... heel erg rot
. Maar ik zie nu alleen maar steeds voor hoe ze stierf.. Hoe ze haar hoofdje naar me omdraaide... Ik kon dat witte van ahar oog zien omdat ze zover moest draaien... en dan het moment.... heel erg rot
Jonge, ik bin op de weaze
Ik las dit gedicht:
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
----------------------------
En nu begin een soort schuldgevoel te krijgen... Misschien had ik haar eerder in moeten laten slapen?? ::'(
Anders zou het morgen gebeuren
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
----------------------------
En nu begin een soort schuldgevoel te krijgen... Misschien had ik haar eerder in moeten laten slapen?? ::'(
Anders zou het morgen gebeuren
Jonge, ik bin op de weaze
Dat gedicht kregen we toen we Sanne lieten cremeren.
Verdorie, nu begin ik zo weer te brullen.
Verdorie, nu begin ik zo weer te brullen.
Tap tap tap
Sterkte.
Het missen van je dier is hartverscheurend.
Het missen van je dier is hartverscheurend.
Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht.
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
Aww sorryquote:Op dinsdag 24 maart 2009 07:48 schreef CherryLips het volgende:
Dat gedicht kregen we toen we Sanne lieten cremeren.
Verdorie, nu begin ik zo weer te brullen.
@ Sanne: inderdaad hartverscheurend, werd net zowat huilend wakker
Jonge, ik bin op de weaze
Sanne zou vandaag precies 18 jaar zijn geworden. Morgen gaan we waarschijnlijk haar as uitstrooien over de hei. Ik heb er echt zo geen zin in.
Deze foto is precies 17 jaar geleden gemaakt . Ik kan me haar eigenlijk amper meer herinneren als jonge hond, ik was zelf ook nog best jong...
Ik mis je nog elk moment van de dag
Deze foto is precies 17 jaar geleden gemaakt
. Ik kan me haar eigenlijk amper meer herinneren als jonge hond, ik was zelf ook nog best jong...
Ik mis je nog elk moment van de dag
Tap tap tap
Ik kan het me heel goed voorstellen CherryLips. Op deze foto was me kat er wat verbaast over dat ik nog thuis was op dit uur van de dag en kwam dat onderzoeken. 
Ik mis het diertje nog altijd.
Op deze foto was me kat er wat verbaast over dat ik nog thuis was op dit uur van de dag en kwam dat onderzoeken. Ik mis het diertje nog altijd. 
Wordt als iemand die voortdurend dood is. De ware volgeling van bushidõ sterft elke ochtend en avond opnieuw. En wordt niet gehinderd door angst voor de dood. Yamamoto Tsunetomo's hagakure.
Het was een zware beslissing om hem in te laten slapen. Was die dag gewoon naar het werk gegaan maar had al een gevoel dit zit niet goed. Diertje vond ik op me kantoor stoel in in en situatie die ik verder maar niet uitleg. Onder de douche gezet. En dacht als zo vaak het gaat wel weer.
Om negen uur in de dierenarts gebeld. Die zij kom maar gelijk. En mocht van de chef gelijk naar huis. De kat in het mandje gedaan. De tranen schieten me nu nog in de ogen. Want ik wist dit is de laatste keer dat we samen naar dierenarts gaan.
Bij de dierenarts de kat laten in slapen. En gek genoeg een hoop gelachen toen we het over de kat hadden. Terwijl we hem lieten in slapen.
Ik kaap je topic een beetje maar het diertje was op ik had en heb er geen spijt van de beslissing. En de arts zij ook je kan niet meer doen dan dat je gedaan hebt. Ik heb er ruim in de wachtkamer gezeten Waar zij haar verontschuldigen voor aanbood maar er was druk overleg of er nog wat te doen was. En begonnen heel voorzichtig we kunnen hem met een infuus wel weer opgang brengen....maar. Toen was de beslissing voor mij al gelijk gemaakt.
Sterkte CherryLips .
Om negen uur in de dierenarts gebeld. Die zij kom maar gelijk. En mocht van de chef gelijk naar huis. De kat in het mandje gedaan. De tranen schieten me nu nog in de ogen. Want ik wist dit is de laatste keer dat we samen naar dierenarts gaan.
Bij de dierenarts de kat laten in slapen. En gek genoeg een hoop gelachen toen we het over de kat hadden. Terwijl we hem lieten in slapen.
Ik kaap je topic een beetje maar het diertje was op ik had en heb er geen spijt van de beslissing. En de arts zij ook je kan niet meer doen dan dat je gedaan hebt. Ik heb er ruim in de wachtkamer gezeten Waar zij haar verontschuldigen voor aanbood maar er was druk overleg of er nog wat te doen was. En begonnen heel voorzichtig we kunnen hem met een infuus wel weer opgang brengen....maar. Toen was de beslissing voor mij al gelijk gemaakt.
Sterkte CherryLips .
Wordt als iemand die voortdurend dood is. De ware volgeling van bushidõ sterft elke ochtend en avond opnieuw. En wordt niet gehinderd door angst voor de dood. Yamamoto Tsunetomo's hagakure.
|
|
