Hond in laten slapen

En nu loopt Sanne weer gewoon .

Bij de dierenarts had ze ineens weer een 'opleving', de DA had er een of ander mooi medisch woord voor, zal wel. Ze stond weer stevig op de poten en begroette de DA, kwispelend en al. WIj begonnen allemaal te twijfelen, of ze niet gewoon een griepje onder de leden had. Maar de DA zei al dat hij haar wel iets kon geven, maar dat we dan waarschijnlijk na een week weer problemen hadden.
Hij heeft haar eerst een verdoving gegeven. We waren de laatste patiënten die dag, er was verder niemand. We hebben haar dekentje in de wachtkamer gelegd en zijn eromheen gaan zitten. Ze bleef eerst hyper rondjes lopen, onder de banken door enzo, tot ze ineens heel duf werd en glazig ging kijken. Ze snapte het niet. Toen is ze naar m'n moeder gelopen en die heeft haar naar haar dekentje geleid, daar ging ze snel op liggen en ze zakte steeds verder weg, zwaar ademend en al.
Na een tijdje hebben we haar opgetild en op de tafel gelegd in de behandelkamer. Pootje kaalgeschoren, spuitje in. Terwijl we haar bleven aaien en knuffelen, haar aan onze handen lieten ruiken om te laten weten dat we er waren, ook al was ze zelf al een eind weg. Ze wilde niet gaan, haar hart bleek toch aardig sterk, ook al had ze lekkende hartkleppen. Hij heeft best veel moeten geven, genoeg om een hond van 30 kilo onder zeil te brengen, zei hij (Sanne woog iets van 12, 13 kilo). Zo naar dat ze bleef vechten. Hij zei dat ze nog kon stuiptrekken, een beetje, en dat ze alles zou laten lopen. Maar ze heeft zich niet meer bewogen, het ging ineens heel snel.
We hebben eventjes staan praten nog, haar even geknuffeld, en toen achter in de auto gelegd op haar dekentje, en zijn gelijk naar het crematorium Grebbehof in Rhenen gereden. Daar konden we nog rustig afscheid nemen, kregen we thee enzo, en werd afgesproken wat we wilden. Ze werd vanavond (nu waarschijnlijk) nog gecremeerd en we konden morgen de as al ophalen.
M'n moeder en ik hebben enorm zitten janken, ik jankte al toen we Sanne in de auto zetten. Ik kan wel kotsen, nu weer. Bij de DA heb ik ook non-stop zitten brullen, bij het crematorium, toen we haar echt achter moesten laten, begon m'n zus pas. Zo naar om haar daar achter te laten. Ze was al helemaal koud, haar tongetje was heel donker. En om dan de deur achter je dicht te trekken... Ze vond het nooit leuk bij een ander, ze wilde altijd naar huis. En nu moesten we haar zo achterlaten...
En dan kom je thuis, en ligt alles er nog. Haar riem hangt aan de kapstok, haar mand in de keuken en in de kamer, haar waterbak en voerbak, allebei nog half vol. Overal plukjes haar (ze was enorm aan het verharen). Ik wil niet meer naar beneden. Ik word gewoon gek hier

Ik ben er echt helemaal naar van... Het stonk behoorlijk in de auto en heb de lucht nu aan m'n kleren en in m'n haar zitten, neem even een hete douche, even lekker stomen .

Dank jullie wel

Haar mand en voerbakje enzo zijn al gelijk weggehaald. Waarom laten staan als ze er toch niet is? Je denkt bij elk geluid dat het Sanne is die weer probeert de prullenbak open te duwen. Het is echt stil in huis, alsof er een groot gat zit op de plek waar haar mand stond. Het is niet leeg, het is gewoon een gat.