Stiefvader opgenomen in ziekenhuis... #2

ben gisteren totaal geflipt
zaten te eten en waren aan het praten,zegt jack opeens ,het viel allemaal wel mee,ik flipte schoof me bord weg kon geen hap meer eten en ben uitgevallen,jij met je stoere gedrag fam is gebeld we mochten niet naar huis en jij zegt het stelt niks voor, ben naar boven gerend en heb kwartier liggen huilen,toen ik weer benee kwam zei jack ,maar je ziet het toch ik heb nu toch niks ik voel me niet ziek.ik schreeuwde o nee ,hoe denk je dat het is om daar in die familykamer te moeten wachten,weer door het oog van de naald,weet je hoe het is om s''nachts tot 6 uur in de kamer te lopen met de gedachte hoe komt hij hier uit,weer 24 uur in de stress.weer flipte ik ,toen pakte jack me beet en trok me tegen zich aan heb nog wel een kwartier gejankt,ik zei jack ik kan niet meer ik ben op dit gaat al 7 maanden,ik zei.hou op met het stoere gedrag.hij zei maar voor mijn gevoel valt het mee,en toen, die brief van de huisarts breng ik morgen weg op de fiets,ik zei ik zeg niets meer.
Vanmiddag is de huisarts geweest ik vertelde haar dat hij over 5 week weer aan het werk wil en de baas al had gebeld.ze heeft jack toen keihard de waarheid verteld en gezegd dat laat ik niet toe,besef je wel hoe ziek je bent ,je bent door het oog van de naald gekropen.ze heeft een pittig gesprek met hem gehad, hij beseft nu wat hij van de arts heeft gehoord hoe ernstig de situatie was,en dat hij nog een lange weg te gaan heeft.ik zat weer te janken ik zei haar, ik kan geen kant op met me gevoel hij is zo verdomde nuchter.ik ben op, steeds me zelf weer groot houden omdat je hem moet opvangen en niet wetend of je hem mag houden.de arts zei je moet hulp zoeken dit gaat zo niet langer dit houd geen mens vol,niemand kan dit alleen.
Waarom dit stukje,omdat logi de opmerking maakte ;mam als je dit leest het is een hint.

Pfffffffffff ja dat is hard. Ik kan me best voorstellen dat het voelt alsof je tegen een muur praat als hij niet onderkent hoe ernstig zijn situatie is. Gelukkig dat de huisarts met hem gesproken heeft en dat dat blijkbaar wèl indruk heeft gemaakt.

En hulp zoeken voor jezelf (misschien voor jullie samen?) lijkt me een goed idee. Je krijgt een hoop op je bord en op een gegeven moment is dat bord vol. Je bent zo dapper, wees ook zo dapper om hulp te zoeken!

Dikke knuffel voor jullie allemaal!

Hoe herkenbaar.
Met mijn ouders was de situatie precies zo. Mijn vader was ernstig ziek (hoewel hij gelukkig niet zo door het oog van de naald is gekropen als Jack) maar wilde er niets van weten. En mijn moeder kon, net als jij, met haar emoties geen kant op. Mijn vader wilde er gewoon niet over praten en hield vol dat er niks aan de hand was. En intussen moest zij het huishouden regelen, angsten doorstaan, wachten op uitslagen, ziekenhuisbezoeken brengen, bezoek ontvangen enzovoort. En sterk blijven voor hem.

Wat voor hen uiteindelijk de oplossing was, was tijd.
Mijn vader ging gaandeweg beseffen dat hij wel ernstig ziek was (geweest) en stond toen meer open voor het gevoel van mijn moeder. Misschien wel omdat hij zich na verloop van tijd steeds beter ging voelen en daardoor van zichzelf mocht toegeven dat hij echt ernstig ziek was geweest.

Ik vraag me nog steeds af of dat het is bij zowel hem als bij Jack.
Als je toegeeft dat je ernstig ziek bent, belemmer je dan je herstel en is de kans groter dat je echt kan overlijden? Word je sterfelijk door je angsten toe te geven en erover te praten en zorgt ontkenning voor een soort onsterfelijkheid? Wat een heel raar en niet-functioneel mechanisme is natuurlijk, door je ervoor af te sluiten maak je het niet alleen zwaarder voor jezelf maar ook voor je omgeving.

Bij mijn ouders duurde deze periode een maand of drie, toen was mijn vader fysiek hersteld en ze zijn er zonder hulp van buitenaf uitgekomen. Bij jullie duurt het al veel langer, jullie zitten er nog middenin. En ik denk dat het voor jou erg fijn en goed zou zijn als je een stukje begeleiding hierin kreeg. Idealiter samen met Jack, maar als hij er niet aan wil, desnoods alleen. Zodat je je verhaal ook kwijt kunt en wellicht een manier kunt leren om ermee om te gaan.

Heel veel sterkte en blijf hier van je af typen als dat helpt. En ik hoop natuurlijk dat het snel beter gaat met Jack!

Hoe gaat het?

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 14:08 schreef Logician het volgende:
Op zich redelijk goed,.........................

Behalve dat mijn moeder er helemaal doorheen zit omdat hij het verder allemaal niet zo serieus neemt wbt wat hij wel en niet mag..

Mannen! [/generalisatie]

Fijn dat het fysiek in ieder geval wel redelijk goed gaat. Nu de rest nog, is net zo belangrijk. Sterkte voor jou en je moeder. En Jack natuurlijk.

edit: dubbel.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 14:58 schreef Logician het volgende:
Denk dat het vooral te maken heeft met het feit dat hij zijn emoties niet kan tonen..

Mijn moeder wil erover praten
J niet en doet alsof er niets aan de hand is
Mijn moeder gaat door over het onderwerp omdat ze vol zit na alle maanden stress
J maakt er (soms ietwat lompe) grapjes over en wuift het weg
Mijn moeder wordt emotioneel en voelt zich niet serieus genomen
J maakt een lompe opmerking omdat het te dichtbij komt en realiseert zich niet hoe hard dat aankomt
Mijn moeder moet huilen
J slaat dicht en sluit zich af
Einde gesprek, en vollop frustratie..

Dat is een beetje het cyclus momenteel, en ik voel me extreem machteloos ...
Ik wil er zijn, maar weet niet hoe ik dat het beste doe..

Ik zet dit er maar gewoon neer, vooral omdat ik hoop dat mijn moeder ook zelf inziet dat het echt niet
aan haar ligt, dat ze haar best doet, dat ze ook maar mens is en niet alles maar zo even 1,2,3 aan hoeft
te kunnen ... en omdat ik van haar hou en hoop dat ze nu snel eens hulp gaat zoeken/krijgen

Zoals je in mijn voorgaande post kunt lezen: herkenbaar. En jammer genoeg heb ik geen pasklare oplossing voor je. Ik kon er in mijn situatie alleen maar zijn als uitlaatklep voor mijn moder en af en toe voorzichtig aan mijn vader zijn verstand proberen te peuteren dat dit geen goede coping is. Wat ook niet altijd even goed viel.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 15:07 schreef Logician het volgende:
Ik denk dat het gewoon de stress is en natuurlijk de onzekerheid over wat de toekomst allemaal nog gaat brengen.. Ik denk dat Jack de emoties nog niet kan/wil/durft toe te laten, moeite heeft met accepteren, terwijl mijn moeder al een stukje verder is in dat proces? Ik weet het ook niet.. ik weet alleen dat het vreselijk is om niets concreets te kunnen betekenen..

Of dat zij er anders mee omgaat. Maar ik ben geen psycholoog natuurlijk.

Hopelijk gaat het bij jullie heel snel zoals bij mij: vader weer gezond, daardoor meer ruimte/minder angst om emoties toe te laten, erover kunnen praten en gewoon weer samen lekker leven.

Je bent een goeie dochter, Logi. Vergeet dat maar niet!

Moeilijke man in de omgang die stiefvader voor jou maar als hij nooit geleerd heeft om emoties te tonen dan kan je dat denk ik ook niet zo opeens van hem verwachten. Net als jullie beiden probeert hij ook om te gaan met de huidige situatie. Het niet opvolgen van de voorschriften van de arts is ook een vorm van verwerken, denk ik. Hij is denk ik behoorlijk kwaad op zijn lijf wat hem behoorlijk in de steek laat de laatste tijd. Hij doet naar zichzelf en naar de buitenwereld toe nu alsof er niks aan de hand is terwijl hij zeker wel weet dat er wel degelijk problemen zijn. Het de schijn ophouden is voor hem denk ik een houding om de situatie de baas te kunnen zijn. Moeilijk voor de voor de mensen om hem heen maar de beste manier op het moment voor Jack zelf.

Het moet je moeder erg moeilijk zijn om een middenweg te vinden in dit alles. Begrip krijgen voor de angst om hem kwijt te raken zal ze denk ik van Jack niet krijgen. Hij lijkt daarvoor nog teveel met zichzelf in gevecht. Misschien is het verstandig om eens met de huisarts een gesprek erover te hebben. Zij weet hoe de situatie is bij Jack en Wallpaper en kan misschien kan zij wat rust brengen. Vorige keer kon zij hen ook wel wat geruststellen. Zo zonder uitlaatklep gaat wallpaper eraan onderdoor ook al wil ze dat niet.

woensdag 18-02
vandaag is jack een week thuis,vanmorgen hebben we een 3 uur durende voorlichting gehad met fysio en cardioloog.deze nazorg wordt door het ziekenhuis gegeven,volgende week is het de dieetiste en de psycholoog(deze afspraak heeft jack afgezegt vind het niet nodig wel voor mij niet voor zich zelf)heb me vragen kunnen stellen zeer tegen de zin van jack.bij weer een vraag .van mij zei jack na het antwoord van de cardioloog ,zulke vragen worden wel vaker gesteld zeker vooral door blondjes daar zit je dan voor schut met 10 man in de zaal,stille tranen over de wangen.ik zei ,hij is zo verdomde nuchter en dat maakt het moeilijk voor mij,hij wil er niet bij stil staan., cardioloog zei ik noem het eigenwijs.hij mag van geluk spreken want het blijkt dat hij een zeer zware heeft gehad terwijl hij dacht op de schaal juist een kleine.in het umcg tellen ze van 4 naar 1, jack van 1 naar drie((want hij zat in 3)andersom dus.kregen uitleg met filmpjes en foto's.mag nu alleen fietsen en wandelen.na 4 week autorijden.hij heeft goede en slechte dagen.volgende week 2 bezoeken aan arts, de darmspecialist ( heeft nog steeds last )en vrijdag cardioloog.ik heb de cardioloog de vraag gesteld of ze dat nu niet eerder konden ontdekken,hij heeft zovaak de laatste tijd in het ziekenhuis gelegen en operatie gehad en altijd waren het de longen.de cardioloog legde uit;de aders zijn holle buisjes en aan de wanden ervan vormt zich plak hoe meer plak er komt hoe minder zuurstof en bloed erdoor kan (net als een verstopte gootsteen).op onverklaarbare wijze laat de plak opeens los van de wanden en verstopt daarmee het vat/ader door die afsluiting krijg je een infarct,een infarct wordt daarom ook wel sluipmoordenaar genoemd,je kunt een infarct krijgen in ,je benen,je hart,je buik en je hoofd.oorzaken;roken,weinig beweging,overgewicht,slecht eten.
op overgewicht na voldeed jack aan de oorzaken en kan het komen van de afgelopen 7 maanden door de toestand met de darmen ect.dit stukje info is om de vraag weg te nemen ,hadden ze het nu niet kunnen zien al die keren in het ziekenhuis? volgende week heb ik een afspraak met de huisarts voor een gesprek,jack blijft doen of er niks aan de hand is,.het enige wat hij zegt is ;ik wil er niet bij stil staan het is gebeurt,net of hij zich niet realiseerd dat hij nu offieel een hartpatient is met beperkingen.

Ik ben een lurker, en blijf een lurker.
En ooit wou ik deze account als " serieus" creëren.
Maar na deze posts kan ik niet meer enkel lurken.
Mocht u, of logi, even wat stoom af moeten blazen.....
Gebruik deze account maar.
Mocht je behoefte zien om te weten wie ik ben.... dan denk ik, dat ik dit een keer wil laten zien.
En anders scheld een eind raak! Vervloek me 100x, raak je frustratie kwijt....

nogmaals: sterkte!

wallpaper, wat moet dat moeilijk voor je zijn, dat ontkennen van Jack...

Ik denk dat hij zichzelf beschermt door maar niet toe te geven dat er echt iets mis is met zijn lichaam. Jammer dat hij niet doorheeft hoe hij jou daarmee treft.

Dikke knuffel voor jullie allemaal!

psychologisch is het natuurlijk best te verklaren, hij beschermt zichzelf, wil leven niet ziek zijn, hij wil geen medelijden maar sterk zijn. Hij wil iets positiefs hieruit halen dus blokt hij het negatieve. Daar is in principe niets mis mee in een herstel proces en optimisme geneest iemand sneller dan pessimisme, althans in zijn ogen denk ik.

Jack weet heel goed dat hij hartpatient is met beperkingen is. Hij kiest er voor om dat leven niet te leiden. Hij kiest er voor om de Jack te zijn uit begin 2008; die met het eeuwige leven.

Ik denk dat hij ook liever ziet dat wallpaper en Logician genieten van de momenten die er nu zijn, dan in permanente angst leven voor het moment dat hij overlijdt.

Hoe vreemd het ook klinkt: ik vermoed dat Jack er geen emotionele problemen mee heeft als hij dood gaat. Hij niet. Veel mensen vinden het niet erg om zelf dood te gaan. Het zijn de achterblijvers die met hun verdriet blijven zitten.

wallpaper; ik lees lange medische verhalen van jouw hand, maar wanneer heb je voor het laatst om Jack gelachen?

om hem gelachen,over deze vraag moet ik lang nadenken ,en kan je er geen antwoord op geven .hem zien lachen heb ik wel .inmiddels hebben we pittige gesprekken gevoerd omdat het nodig was vond ik,je maakt elkaar anders kapot.hij snapt zichzelf soms niet zei hij,zijn gedrag en opmerkingen naar mij toe.steld zich meer open.hij is een eenling ik een mensen mens,ik open hij gesloten.ik wil alles weten van de artsen over de dingen die hij heeft ,hij niet.we zijn er nog niet maar komen er wel uit met hulp.hij is blij dat hij na 7 maand weer de deur uit kan ,en mag autorijden,werk is voor hem ontspanning en afleiding.donderdag naar de chirurg geweest,pijnklachten zijn over.maar de darmen werken nog net zoals voor de operatie.vrijdag zijn we naar cardiologie geweest,maandag over een week mag hij weer autorijden en proberen om 4 uur per dag te werken.heeft uit de gesprekken begrepen dat er een stukje van het hart is afgestorven en dat blijft zo,de wond erom heen moet langzaam helen ,hij weet dus hoe meer hij doet hoe langzamer dat hersteld.de linkerkransslagader werkt voor 60% eigenlijk zou deze ook gedotterd moeten worden maar ze doen het liever niet omdat je er een hartinfarct kan krijgen.wil jullie bedanken voor de lieve reacties,de voor mij nadenk reacties,en de steun aan logi.

quote:

Op woensdag 25 februari 2009 00:51 schreef bankrupcy het volgende:
Jack weet heel goed dat hij hartpatient is met beperkingen is. Hij kiest er voor om dat leven niet te leiden. Hij kiest er voor om de Jack te zijn uit begin 2008; die met het eeuwige leven.

Ik denk dat hij ook liever ziet dat wallpaper en Logician genieten van de momenten die er nu zijn, dan in permanente angst leven voor het moment dat hij overlijdt.

Hoe vreemd het ook klinkt: ik vermoed dat Jack er geen emotionele problemen mee heeft als hij dood gaat. Hij niet. Veel mensen vinden het niet erg om zelf dood te gaan. Het zijn de achterblijvers die met hun verdriet blijven zitten.

wallpaper; ik lees lange medische verhalen van jouw hand, maar wanneer heb je voor het laatst om Jack gelachen?

Ik vind jouw aannames wel erg uit de lucht gegrepen..

quote:

Op zondag 1 maart 2009 23:50 schreef Poeke het volgende:

[..]

Ik vind jouw aannames wel erg uit de lucht gegrepen..

Jouw aanname dat mijn aannames uit de lucht gegrepen zijn is ook kort door de bocht.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2009 14:09 schreef bankrupcy het volgende:

[..]

Jouw aanname dat mijn aannames uit de lucht gegrepen zijn is ook kort door de bocht.

Had geen zin om gisteren te motiveren maar bij deze:

For the sake of aguement ga ik er even vanuit dat jij J. logi en wallpaper niet persoonlijk kent en ik geloof niet in helderzienden dus hoe in hemelsnaam kun jij nou weten hoe hij zich voelt? Ik vind het tegenover TS en haar moeder niet echt niet netjes om te zeggen dat hij klaar is om dood te gaan. Voor hetzelfde geld zit hij er enorm mee maar kan dat niet uiten.

Als het je mening is zeg dan: "Ik denk ..." of "Misschien..." ipv zo klakkeloos iets neer te zetten zonder dat je daar een goede onderbouwing voor hebt.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2009 14:30 schreef Poeke het volgende:

Had geen zin om gisteren te motiveren maar bij deze:

For the sake of aguement ga ik er even vanuit dat jij J. logi en wallpaper niet persoonlijk kent en ik geloof niet in helderzienden dus hoe in hemelsnaam kun jij nou weten hoe hij zich voelt? Ik vind het tegenover TS en haar moeder niet echt niet netjes om te zeggen dat hij klaar is om dood te gaan. Voor hetzelfde geld zit hij er enorm mee maar kan dat niet uiten.

Als het je mening is zeg dan: "Ik denk ..." of "Misschien..." ipv zo klakkeloos iets neer te zetten zonder dat je daar een goede onderbouwing voor hebt.

Amen to that.

quote:

Op woensdag 25 februari 2009 00:51 schreef bankrupcy het volgende:
Jack weet heel goed dat hij hartpatient is met beperkingen is. Hij kiest er voor om dat leven niet te leiden. Hij kiest er voor om de Jack te zijn uit begin 2008; die met het eeuwige leven.

Ik denk dat hij ook liever ziet dat wallpaper en Logician genieten van de momenten die er nu zijn, dan in permanente angst leven voor het moment dat hij overlijdt.

Hoe vreemd het ook klinkt: ik vermoed dat Jack er geen emotionele problemen mee heeft als hij dood gaat. Hij niet. Veel mensen vinden het niet erg om zelf dood te gaan. Het zijn de achterblijvers die met hun verdriet blijven zitten.

wallpaper; ik lees lange medische verhalen van jouw hand, maar wanneer heb je voor het laatst om Jack gelachen?

niet zo bitchen over deze post. jullie fietsen allemaal wel erg makkelijk over jack heen. ik kan me best voorstellen dat zijn manier van doen gewoon zijn manier is om met de situatie om te gaan. ik hoor wel vaker dat "denial" toch een fase in verwerking is (naja, de fase die een mens heeft voordat het genezingsproces echt goed begint). natuurlijk is dat erg naar voor ts (en diens moeder), en dit is ts's topic, maar ik vind het een beetje missen, dus ik zeg het nu en ts, dat is niet om te zeggen dat je maar moet negeren of goedpraten dat hij zo doet hoor! maar jullie hebben nu eenmaal allemaal een andere manier van omgaan met de situatie. ik herken het wel bij mijn ouders.