LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Gisteren was het Landelijke Gedichtendag. Ter ere daarvan deze prijsvraag! In samenwerking met Uitgeverij J.M. Meulenhoff mogen wij 5 exemplaren van het boek ‘500 gedichten die iedereen gelezen moet hebben’ weggeven!
Deze gedichtenbundel is samengesteld door Ilja Leonard Pfeijffer en Gert Jan de Vries. De bundel bevat de 500 beste, mooiste en leukste gedichten van de afgelopen 3000 jaar uit de Europese poëzie. Maar nu willen wij weten welk gedicht volgens jou absoluut niet mag worden overgeslagen in deze canon, en waarom?
Je kunt je inzending voor 27 februari in dit topic posten! Onder de inzendingen verloten wij de 5 exemplaren van het boek! Een review van het boek kan je hier lezen.
Samensteller Gert Jan geeft een voorbeeld hoe je jouw gedicht in kunt zenden:
Een van de meest canonieke gedichten uit 3000 jaar Europese poëziegeschiedenis is van de hand van Edmund Spenser, een tijdgenoot van Shakespeare. Het gaat, zoals alle goede gedichten, over liefde en dood en bovenal gaat het over de mystieke kracht van het geschreven woord.
‘Sonnet 75’ is je reinste romantiek. De dichter vereeuwigt zijn geliefde in de meest letterlijke zin van het woord. Dat is een topos, een literaire gemeenplaats. Ook in Spensers tijd was het idee dat de liefde overleeft dankzij de vitaliteit van de literatuur al een cliché. Maar al is het bijna te zoet voor woorden, het blijft een intrigerende gedachte.
Het is de vanzelfsprekendheid van Spensers versificatie die het gedicht redt van de kitsch. Het octaaf (regel 1 t/m 8) besteedt hij aan een simpele anekdote gevolgd door de ‘dooddoener’ van de vriendin. Na de klassieke wending komt dan de dichter aan het woord met zijn even idealistische als ongeloofwaardige moraal: ik schrijf jou de eeuwigheid binnen. En dat alles in heldere taal en in beelden die in elke tijd en elke cultuur begrepen kunnen worden: letters op het strand en golven, vergetelheid en liefde. Mede dankzij Spensers gebruik van de slanke versie van het sonnet – geen alexandrijnen maar vijfvoetige jamben - klinkt het gedicht na vier eeuwen nog alsof het gisteren geschreven kon zijn.
Jammer alleen dat Spenser de naam van dat meisje niet in het gedicht noemt. Nu weten we nog niet hoe ze heette. Zou hij misschien zijn eigen literaire ideaal hebben gewantrouwd? Begrijpelijk, maar onjuist, want tegen alle logica in heeft dit sonnet over onsterfelijkheid de tand des tijds doorstaan.
Edmund Spenser (1552-1599), Sonnet 75
Deze gedichtenbundel is samengesteld door Ilja Leonard Pfeijffer en Gert Jan de Vries. De bundel bevat de 500 beste, mooiste en leukste gedichten van de afgelopen 3000 jaar uit de Europese poëzie. Maar nu willen wij weten welk gedicht volgens jou absoluut niet mag worden overgeslagen in deze canon, en waarom?
Je kunt je inzending voor 27 februari in dit topic posten! Onder de inzendingen verloten wij de 5 exemplaren van het boek! Een review van het boek kan je hier lezen.
Samensteller Gert Jan geeft een voorbeeld hoe je jouw gedicht in kunt zenden:
Een van de meest canonieke gedichten uit 3000 jaar Europese poëziegeschiedenis is van de hand van Edmund Spenser, een tijdgenoot van Shakespeare. Het gaat, zoals alle goede gedichten, over liefde en dood en bovenal gaat het over de mystieke kracht van het geschreven woord.
‘Sonnet 75’ is je reinste romantiek. De dichter vereeuwigt zijn geliefde in de meest letterlijke zin van het woord. Dat is een topos, een literaire gemeenplaats. Ook in Spensers tijd was het idee dat de liefde overleeft dankzij de vitaliteit van de literatuur al een cliché. Maar al is het bijna te zoet voor woorden, het blijft een intrigerende gedachte.
Het is de vanzelfsprekendheid van Spensers versificatie die het gedicht redt van de kitsch. Het octaaf (regel 1 t/m 8) besteedt hij aan een simpele anekdote gevolgd door de ‘dooddoener’ van de vriendin. Na de klassieke wending komt dan de dichter aan het woord met zijn even idealistische als ongeloofwaardige moraal: ik schrijf jou de eeuwigheid binnen. En dat alles in heldere taal en in beelden die in elke tijd en elke cultuur begrepen kunnen worden: letters op het strand en golven, vergetelheid en liefde. Mede dankzij Spensers gebruik van de slanke versie van het sonnet – geen alexandrijnen maar vijfvoetige jamben - klinkt het gedicht na vier eeuwen nog alsof het gisteren geschreven kon zijn.
Jammer alleen dat Spenser de naam van dat meisje niet in het gedicht noemt. Nu weten we nog niet hoe ze heette. Zou hij misschien zijn eigen literaire ideaal hebben gewantrouwd? Begrijpelijk, maar onjuist, want tegen alle logica in heeft dit sonnet over onsterfelijkheid de tand des tijds doorstaan.
Edmund Spenser (1552-1599), Sonnet 75
quote:Ik schreef haar naam een keertje in het zand,
Toen kwam de zee, die spoelde ‘m er vandaan:
Ik schreef hem nogmaals in een andere stand,
Weer kwam het tij en veegde het strand aan.
Vereeuwig niet, zei zij, wat moet vergaan,
’t is ijdelheid, verspil die moeite niet,
Want ik blijf zelf al evenmin bestaan,
Vergetelheid ligt voor ons in ’t verschiet.
Welnee, zei ik, het lagere moet vergaan
Tot stof, mijn lief, maar jij wordt nog beroemd:
Mijn vers laat jou voor altijd voortbestaan
En in de hemel wordt je naam genoemd.
Hoewel op aarde alles eens moet sneven,
Leeft onze liefde voort en maakt zelfs leven.
Ik denk meer dat je als nieuwsposter een geile egocentrische narcist moet zijn, die een flinke stijve krijgt van alle berichten die ie van zijn eigen hand ziet op de FP, zo! ©yvonne
Beste nieuwsbericht ooit op de FOK!frontpage!
Beste nieuwsbericht ooit op de FOK!frontpage!
Theo maassen, uit: 'tegen beter weten in'
quote:Het leven dat valt me soms rauw op mijn dak.
Mijn leven begon in mijn vader z'n zak.
Hij neukte m'n moeder, haar kutje zo strak.
Eerst was er controle, maar toen kwam de kwak.
Eén zaadje dat won toen
bevruchtte het ei.
Ik ben niet van de ooievaar
geen bloempje of bij.
Ik ben van het neuken
zo ben ik ontstaan.
Mijn vader die pompte
en kwam toen spontaan.
Voor jou geldt hetzelfde
ontken het maar niet
en denk er maar aan
als je je ouders weer ziet
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Er wordt Europese gezegd in de openingspost, betekent dat dat we zelf ook niet-Nederlandstalige gedichten kunnen inzenden?
"Death is only the Beginning"
-- Fuck is van oorsprong een Nederlands woord. Wij Nederlanders hebben dus het meest-gebruikte woord van de Engelse taal gemaakt --
-- Fuck is van oorsprong een Nederlands woord. Wij Nederlanders hebben dus het meest-gebruikte woord van de Engelse taal gemaakt --
Fontanelletjes drukken
Baby's zijn lelijk, baby's moeten dood.
Alle wiegjes en luiers moeten rood.
Steek ze met messen, sla ze met krukken,
maak jezelf nuttig en ga fontanelletjes drukken.
Baby's zijn lelijk, baby's moeten dood.
Alle wiegjes en luiers moeten rood.
Steek ze met messen, sla ze met krukken,
maak jezelf nuttig en ga fontanelletjes drukken.
Hoi, ik ben een lamzak met een passie voor flessen wasverzachter.
Neuk mijn oor en noem me Harry Mulisch
Neuk mijn oor en noem me Harry Mulisch
Lijkt me zo ontzettend duidelijk:
J.J. Slauerhoff:
In Memoriam Mijzelf
Door vijanden omringd,
Door vrienden in de nood
Geschuwd als aas dat stinkt,
Houd ik mij lachend groot,
Al is mijn ziel verminkt,
Mijn lijf voor driekwart dood.
-------------------------------
In 't leven was geen dag
Ooit zonder tegenspoed.
Ik leed kwaad en deed goed;
Dat is een hard gelag.
Nu, in verloren slag,
Strijd ik met starre moed.
-------------------------------
Bedekt met sneeuw en ijs,
Getooid door menig lijk
Van wie de dwaze reis
Deed naar mijn innerlijk,
Eens vroeg licht als Parijs,
Nu 't poolgebied gelijk.
-------------------------------
Ik laat geen gaven na,
Verniel wat ik volbracht;
Ik vraag om geen gena,
Vloek voor- en nageslacht;
Zij liggen waar ik sta,
Lachend de dood verwacht.
-------------------------------
Ik deins niet voor de grens,
Nam afscheid van geen mens,
Toch heb ik nog een wens,
Dat men mij na zal geven:
'Het goede deed hij slecht,
Beleed het kwaad oprecht,
Hij stierf in het gevecht,
Hij leidde recht en slecht
Een onverdraagzaam leven'.
Mooiste gedicht ooit, wat mij betreft.
J.J. Slauerhoff:
In Memoriam Mijzelf
Door vijanden omringd,
Door vrienden in de nood
Geschuwd als aas dat stinkt,
Houd ik mij lachend groot,
Al is mijn ziel verminkt,
Mijn lijf voor driekwart dood.
-------------------------------
In 't leven was geen dag
Ooit zonder tegenspoed.
Ik leed kwaad en deed goed;
Dat is een hard gelag.
Nu, in verloren slag,
Strijd ik met starre moed.
-------------------------------
Bedekt met sneeuw en ijs,
Getooid door menig lijk
Van wie de dwaze reis
Deed naar mijn innerlijk,
Eens vroeg licht als Parijs,
Nu 't poolgebied gelijk.
-------------------------------
Ik laat geen gaven na,
Verniel wat ik volbracht;
Ik vraag om geen gena,
Vloek voor- en nageslacht;
Zij liggen waar ik sta,
Lachend de dood verwacht.
-------------------------------
Ik deins niet voor de grens,
Nam afscheid van geen mens,
Toch heb ik nog een wens,
Dat men mij na zal geven:
'Het goede deed hij slecht,
Beleed het kwaad oprecht,
Hij stierf in het gevecht,
Hij leidde recht en slecht
Een onverdraagzaam leven'.
Mooiste gedicht ooit, wat mij betreft.
Paul Snoek , Een zwemmer is een ruiter
dit gedicht heeft me altijd al aangesproken.
en zeg nou zelf, zo op de muur van het zwembad, dit gedicht kunnen lezen vanuit het water, is toch prachtig?
gewoon, omdat mooi.quote:Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het altijd allesbegrijpende water.
Ik moet bekennen dat ik gek ben van water.
Want in het water adem ik water
word ik een schepper die zijn schepping omhelst,
en in het water kan men nooit geheel alleen zijn
en toch nog eenzaam blijven.
Zwemmen is een beetje bijna heilig zijn
dit gedicht heeft me altijd al aangesproken.
en zeg nou zelf, zo op de muur van het zwembad, dit gedicht kunnen lezen vanuit het water, is toch prachtig?
Freek de Jonge:
O, was ik maar een tuinman
Sprak het stekelvarken.
Dan stak ik een steel in mijn reet
En ging ik lekker harken.
O, was ik maar een tuinman
Sprak het stekelvarken.
Dan stak ik een steel in mijn reet
En ging ik lekker harken.
Vertel het me en ik zal het vergeten. Laat het me zien en ik zal het onthouden. Laat het me ervaren en ik zal het me eigen maken.
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent.
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent.
IK EN MIJN TWEE SCHADUWEN
Wand`lend langs de waterkant
Zag ik mijn schaduw hoog door de bomen gaan
En ook naast mij liep mijn schaduw mee in `t zand
Verwonderd bleven wij gedrieen staan
Wat was het antwoord op het raadsel dat ik zag?
Ik keek opzij en zag de zon die op het water lag
Het was het spieg`lend meer dat alleen voor mij dit wonder had bedacht
En mij badend in het licht in verrukking bracht.
Schonedal
[ Bericht 2% gewijzigd door Schonedal op 31-01-2009 10:21:49 ]
Wand`lend langs de waterkant
Zag ik mijn schaduw hoog door de bomen gaan
En ook naast mij liep mijn schaduw mee in `t zand
Verwonderd bleven wij gedrieen staan
Wat was het antwoord op het raadsel dat ik zag?
Ik keek opzij en zag de zon die op het water lag
Het was het spieg`lend meer dat alleen voor mij dit wonder had bedacht
En mij badend in het licht in verrukking bracht.
Schonedal
[ Bericht 2% gewijzigd door Schonedal op 31-01-2009 10:21:49 ]
Een of ander kinderkoor:
Sinterklaas kapoentje,
Gooi wat in mijn schoentje,
Gooi wat in mijn laarsje,
Dank je Sinterklaasje!
Sinterklaasje bonne bonne bonne,
Gooi wat in mijn lege lege tonne,
Gooi wat in mijn laarsje,
Dank je Sinterklaasje!
Sinterklaas kapoentje,
Gooi wat in mijn schoentje,
Gooi wat in mijn laarsje,
Dank je Sinterklaasje!
Sinterklaasje bonne bonne bonne,
Gooi wat in mijn lege lege tonne,
Gooi wat in mijn laarsje,
Dank je Sinterklaasje!
Paul is mijn papa, Tong80 mijn Opa.
Kleine liefdesverklaring
Ik ben al bijna dood, en ik
zal nooit aan mensen wennen;
zo meen ik ook geen ogenblik
je werkelijk te kennen,
maar soms, tezamen in het huis
en in één bed tezamen
met het behoedzame geruis
van regen langs de ramen
heb ik wel eens een kort moment
gedacht dat ik doorgrondde
hoe ondoorgrondelijk je bent,
en dat al veel gevonden.
Jean-Pierre Rawie
Ik ben al bijna dood, en ik
zal nooit aan mensen wennen;
zo meen ik ook geen ogenblik
je werkelijk te kennen,
maar soms, tezamen in het huis
en in één bed tezamen
met het behoedzame geruis
van regen langs de ramen
heb ik wel eens een kort moment
gedacht dat ik doorgrondde
hoe ondoorgrondelijk je bent,
en dat al veel gevonden.
Jean-Pierre Rawie
De blauwbilgorgel
Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban ! Raban ! Raban !
Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst ! Rabijst ! Rabijst !
Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon ! Rabon ! Rabon !
Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen ! Ga heen ! Ga heen !
Cees Buddingh’
Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban ! Raban ! Raban !
Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst ! Rabijst ! Rabijst !
Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon ! Rabon ! Rabon !
Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen ! Ga heen ! Ga heen !
Cees Buddingh’
Het is maar FOK!... Look at it this way: in a hundred years, who's gonna care?
50.000 O+
50.000 O+
Rotown Magic
Rotterdam is niet te filmen
De beelden wisselden te snel
Rotterdam heeft geen verleden
en geen enkele trapgevèl
Rotterdam is niet romantisch
heeft geen tijd voor flauwekul
is niet vatbaar voor suggesties
luistert niet naar slap gelul
't Is niet camera gevoelig
lijkt niet mooier dan het is
Het ligt vierkant hoog en hoekig
gekanteld in het tegenlicht
Rotterdam is geen illusie
door de camera gewekt
Rotterdam is niet te filmen
Rotterdam is veel te ècht
Jules Deelder
Rotterdam is niet te filmen
De beelden wisselden te snel
Rotterdam heeft geen verleden
en geen enkele trapgevèl
Rotterdam is niet romantisch
heeft geen tijd voor flauwekul
is niet vatbaar voor suggesties
luistert niet naar slap gelul
't Is niet camera gevoelig
lijkt niet mooier dan het is
Het ligt vierkant hoog en hoekig
gekanteld in het tegenlicht
Rotterdam is geen illusie
door de camera gewekt
Rotterdam is niet te filmen
Rotterdam is veel te ècht
Jules Deelder
Tú estás dura y yo me veo cabrón en el espejo
Ik doe maar gelijk Ne'erlands bekendste gedicht, Herinnering aan Holland van Hendrik Marsman.
De reden is mijn woonomgeving, een dorp aan de Waal, waar alles nog klopt met wat hierin beschreven wordt.
Herinnering aan Holland
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
De reden is mijn woonomgeving, een dorp aan de Waal, waar alles nog klopt met wat hierin beschreven wordt.
Herinnering aan Holland
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
Wie dit leest is gek
Van de Zee, door Willem Kloos (1859 - 1938)
Uit: Verzen (1894)
Aan Frederik van Eeden
De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining,
De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet;
De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning,
Zij is een levend schoon en kent zichzelve niet.
Zij wist zichzelven af in eeuwige verreining,
En wendt zich altijd òm en keert weer waar zij vliedt,
Zij drukt zichzelven uit in duizenderlij lijning,
En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.
O, Zee was Ik als Gij in àl uw onbewustheid,
Dàn zou ik eerst gehéél en gróót gelukkig zijn;
Dán had ik eerst geen lust naar menselijke belustheid
Op menselijke vreugd en menselijke pijn;
Dan wàs mijn Ziel een Zee, en hare zelfgerustheid
Zou, wijl Zij groter is dan Gij, nóg groter zijn
Waarom dit gedicht?
De zee (eigenlijk water in het algemeen) heeft op mij altijd een enorme aantrekkingskracht gehad. Al sinds mijn jeugd vind ik het heerlijk om even naar de kust te rijden om naar de zee te kijken. De grootsheid is zo overweldigend en tegelijkertijd zo rustgevend. Het zet me aan tot nadenken, over mezelf, mijn leven, wie ik eigenlijk ben (mijn "ware" zelf of ziel?). Ik stel mij voor dat Willem Kloos ook zo aan zee zat en dit gedicht schreef.
Voor mij verwoordt dit gedicht de grootsheids die in mensen zit. Ik geloof dat ieder mens iets bijzonders in zich heeft, wat vaak verdrongen wordt door allerhande menselijke emoties (angsten, onzekerheden, etc). Als iemand dicht bij zijn "ware ik"/ ziel is, zie je dat iemand immense krachten en rust kan uitstralen. Een levend schoon, net als de zee.
Uit: Verzen (1894)
Aan Frederik van Eeden
De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining,
De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet;
De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning,
Zij is een levend schoon en kent zichzelve niet.
Zij wist zichzelven af in eeuwige verreining,
En wendt zich altijd òm en keert weer waar zij vliedt,
Zij drukt zichzelven uit in duizenderlij lijning,
En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.
O, Zee was Ik als Gij in àl uw onbewustheid,
Dàn zou ik eerst gehéél en gróót gelukkig zijn;
Dán had ik eerst geen lust naar menselijke belustheid
Op menselijke vreugd en menselijke pijn;
Dan wàs mijn Ziel een Zee, en hare zelfgerustheid
Zou, wijl Zij groter is dan Gij, nóg groter zijn
Waarom dit gedicht?
De zee (eigenlijk water in het algemeen) heeft op mij altijd een enorme aantrekkingskracht gehad. Al sinds mijn jeugd vind ik het heerlijk om even naar de kust te rijden om naar de zee te kijken. De grootsheid is zo overweldigend en tegelijkertijd zo rustgevend. Het zet me aan tot nadenken, over mezelf, mijn leven, wie ik eigenlijk ben (mijn "ware" zelf of ziel?). Ik stel mij voor dat Willem Kloos ook zo aan zee zat en dit gedicht schreef.
Voor mij verwoordt dit gedicht de grootsheids die in mensen zit. Ik geloof dat ieder mens iets bijzonders in zich heeft, wat vaak verdrongen wordt door allerhande menselijke emoties (angsten, onzekerheden, etc). Als iemand dicht bij zijn "ware ik"/ ziel is, zie je dat iemand immense krachten en rust kan uitstralen. Een levend schoon, net als de zee.
One of the least benightedly unintelligent life forms it has been my profound lack of pleasure not to be able to avoid meeting.
In de hoop dat dit ook getolereerd word.
youp van het hek
Vuile vieze teringhoer
Gore kankerslet
Smakeloze lichtekooi
Krijg in je liezen smet
Dikke loopse takkenteef
Afgebefte del
Gratenkut met weerhaken
Ik gun je een gezwel
Zeugzeug
Vuile slettebak
Met je tieten van een mug
Gore sloerie, vieze snol
Kom toch bij me terug
youp van het hek
Vuile vieze teringhoer
Gore kankerslet
Smakeloze lichtekooi
Krijg in je liezen smet
Dikke loopse takkenteef
Afgebefte del
Gratenkut met weerhaken
Ik gun je een gezwel
Zeugzeug
Vuile slettebak
Met je tieten van een mug
Gore sloerie, vieze snol
Kom toch bij me terug
+1quote:Op zaterdag 31 januari 2009 19:11 schreef Puala het volgende:
In de hoop dat dit ook getolereerd word.
youp van het hek
Vuile vieze teringhoer
Gore kankerslet
Smakeloze lichtekooi
Krijg in je liezen smet
Dikke loopse takkenteef
Afgebefte del
Gratenkut met weerhaken
Ik gun je een gezwel
Zeugzeug
Vuile slettebak
Met je tieten van een mug
Gore sloerie, vieze snol
Kom toch bij me terug
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris?
Nescio, sed fieri sentio et excrucior.
-Catullus, carmen LXXXV
Net als het gedicht van Youp van het Hek een weergave van innerlijke tweestrijd, alleen dan iets korter (en ouder).
Nescio, sed fieri sentio et excrucior.
-Catullus, carmen LXXXV
Net als het gedicht van Youp van het Hek een weergave van innerlijke tweestrijd, alleen dan iets korter (en ouder).
Ozo heppie
Ik voel me ozo heppie,
zo heppie deze dag
en als je vraagt: wat heppie
als ik eens vragen mag,
dan zeg ik: hoe wat heppie,
wat heppik aan die vraag,
heppie nooit dat heppieje
dat ik hep vandaag?
Joke van Leeuwen
@Rbbrt I Catullus
Ik voel me ozo heppie,
zo heppie deze dag
en als je vraagt: wat heppie
als ik eens vragen mag,
dan zeg ik: hoe wat heppie,
wat heppik aan die vraag,
heppie nooit dat heppieje
dat ik hep vandaag?
Joke van Leeuwen
@Rbbrt I
Catullus
Een prachtig gedicht, een beetje commercieel door een bekende film, maar o zo mooi.
Funeral Blues
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He is Dead.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.
The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the woods;
For nothing now can ever come to any good.
W.H. Auden
Funeral Blues
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He is Dead.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.
The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the woods;
For nothing now can ever come to any good.
W.H. Auden
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Hans Andreus - voor een dag van morgen
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven
dat alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven
dat alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
If God was a woman, wouldn't sperm taste like chocolat?
[b]AirwiN schreef [/b]
De posts van Huppelmuts onderscheiden zich toch al door hun grammaticale correctheid en scherpe spitsvondigheden? Daar heb je geen UI voor nodig om ze te herkennen.
[b]AirwiN schreef [/b]
De posts van Huppelmuts onderscheiden zich toch al door hun grammaticale correctheid en scherpe spitsvondigheden? Daar heb je geen UI voor nodig om ze te herkennen.
quote:Wim Helsen
Ik zou graag aan u ogen zuigen met mijn mond,
ik zal ze niet inslikken, nee nee, ik spug ze op de grond!
Ik zou u gaarne strelen met mijn fluelen hand,
uw armen en uw benen en ook uw binnenkant.
Ik zou u gaarne melken, de sappen uit uw lijf.
En drinken van uw kelken, mijn koe, mijn moederwijf.
Ik zou u gaarne stelen zodat ik u bezit en ik u kan bevelen:
"aporte en lig en zit!"
Ik zou u gaarne reposteren tot gij uw takken slijpt.
Uw messen en uw peren, geen mens die mij begrijpt.
Ik zou graag op schapenvellen en bij een vuur van hout,
u stillekes vertellen hoeveel ik van u houd.
Ik zou u gaarne neuken met mijne grote paal!
Ik zal nogal eens beuken, mijn paal die is van staal!
Ik zou nog graag eens vlammen aan 300 per uur.
In u voeg en in u prammen, ik ram u in de muur!
Ik zou nog graag eens beffen, mijn bakkes in uw trommel.
Gij zult nogal eens keffen, ik bef u leeg verdommel!
dan gaan we naar de volgende fase in een relatie.
Ik zou graag op u kloppen en stampen in uw maag.
Maar eerst om u te foppen zeg ik: "ik zie u graag!"
Ik zou graag op u pissen, 't is triestig maar 't is waar.
Mijn straal zal u niet missen, gij wordt mijn urinoir!
Ik zou u gaarne missen, verlaat mij dus maar nu!
En nieks, geen compromissen, de kinderen zijn voor U! (alle 6)
Gij zoud mij gaarne danken, handen klappen, uuuuren lang.
Of van ontroering janken, welaan dan, ga uw gang.
Slaapwandeling
Ik heb vannacht met u gewandeld
in de dove lanen van de slaap,
en nu het morgen is geworden
is er niets veranderd,
dan dat die twee, die in de nacht tesaam
volkomen bij elkander waren,
mij weer alleen gelaten hebben in de morgen,
en samen verder zijn gegaan.
Gerrit Achterberg
Ik heb vannacht met u gewandeld
in de dove lanen van de slaap,
en nu het morgen is geworden
is er niets veranderd,
dan dat die twee, die in de nacht tesaam
volkomen bij elkander waren,
mij weer alleen gelaten hebben in de morgen,
en samen verder zijn gegaan.
Gerrit Achterberg
Communism
When my blood flows calm as a purling river,
When my heart is asleep and my brain has sway,
It is then that I vow we must part for ever,
That I will forget you, and put you away
Out of my life, as a dream is banished
Out of the mind when the dreamer awakes;
That I know it will be when the spell has vanished,
Better for both of our sakes.
When the court of the mind is ruled by Reason,
I know it wiser for us to part;
But Love is a spy who is plotting treason,
In league with that warm, red rebel, the Heart.
They whisper to me that the King is cruel,
That his reign is wicked, his law a sin,
And every word they utter is fuel
To the flame that smoulders within.
And on nights like this, when my blood runs riot
With the fever of youth and its mad desires,
When my brain in vain bids my heart be quiet,
When my breast seems the centre of lava-fires,
Oh, then is when most I miss you,
And I swear by the stars and my soul and say
That I will have you, and hold you, and kiss you,
Though the whole world stands in the way.
And like Communists, as mad, as disloyal,
My fierce emotions roam out of their lair;
They hate King Reason for being royal –
They would fire his castle, and burn him there.
O Love! They would clasp you, and crush you and kill you,
In the insurrection of uncontrol.
Across the miles, does this wild war thrill you
That is raging in my soul?
Ella Wheeler Wilcox
When my blood flows calm as a purling river,
When my heart is asleep and my brain has sway,
It is then that I vow we must part for ever,
That I will forget you, and put you away
Out of my life, as a dream is banished
Out of the mind when the dreamer awakes;
That I know it will be when the spell has vanished,
Better for both of our sakes.
When the court of the mind is ruled by Reason,
I know it wiser for us to part;
But Love is a spy who is plotting treason,
In league with that warm, red rebel, the Heart.
They whisper to me that the King is cruel,
That his reign is wicked, his law a sin,
And every word they utter is fuel
To the flame that smoulders within.
And on nights like this, when my blood runs riot
With the fever of youth and its mad desires,
When my brain in vain bids my heart be quiet,
When my breast seems the centre of lava-fires,
Oh, then is when most I miss you,
And I swear by the stars and my soul and say
That I will have you, and hold you, and kiss you,
Though the whole world stands in the way.
And like Communists, as mad, as disloyal,
My fierce emotions roam out of their lair;
They hate King Reason for being royal –
They would fire his castle, and burn him there.
O Love! They would clasp you, and crush you and kill you,
In the insurrection of uncontrol.
Across the miles, does this wild war thrill you
That is raging in my soul?
Ella Wheeler Wilcox
|
|
