ADD/ADHD Deel 14

Vertellen jullie je omgeving dat je AD(H)D hebt? Waarom wel/niet? En zo ja, wie vertel je het dan? En hoe reageert je omgeving er op?

Als er uit zou komen dat ik ADD heb, dan zou ik het aan m'n beste vriendin vertellen (zij is eigenlijk al op de hoogte van het traject waar ik in zit). En natuurlijk zouden m'n ouders het weten.

quote:

Op donderdag 5 maart 2009 22:35 schreef FictionalFenna het volgende:
Vertellen jullie je omgeving dat je AD(H)D hebt? Waarom wel/niet? En zo ja, wie vertel je het dan? En hoe reageert je omgeving er op?

Als er uit zou komen dat ik ADD heb, dan zou ik het aan m'n beste vriendin vertellen (zij is eigenlijk al op de hoogte van het traject waar ik in zit). En natuurlijk zouden m'n ouders het weten.

Ik vertel het directe collega's, mijn baas, vrienden, ouders en familie.
Wel zo handig dat ze je een beetje snappen.

quote:

Op donderdag 5 maart 2009 22:28 schreef mighty_myte het volgende:

[..]

Die depressie klinkt goed klote.
Ik heb dat altijd met vlagen. Soms een paar dagen depressief, soms weer een paar dagen manisch.
Vorige week moest ik na een film opeens huilen. Wtf! Ook gewoon echt een huilbui van een kwartier.
Ik huil normaal dus gemiddeld 1x per 2 jaar. Nouja, 't zal wel nodig geweest zijn.

Wat voor behandeling krijg je nu precies voor die depressie? Is het wel handig aan je ADD en depressie tegelijk te werken?
Ik kan me herinneren dat ik ook erg depressief was in de periode dat ik er achter kwam dat ik ADD-er ben.
Toen heb ik een paar maanden vrij genomen, was gestopt met school en ging opnieuw uitvinden wat ik eigenlijk wilde. Kuttijd, maar zie mijn motto: eens is ook dit voorbij.

In die tijd verloor ik ook aardig wat kilo's door de stress en omdat ik geen geld had om fatsoenlijk te vreten,
maar dat zag er eigenlijk wel prima uit. Ik woog toen iets van 80 en ben 1.84 lang.
Als het goed met me gaat kom ik altijd aan en als ik in een dip zit val ik af.
Nu weeg ik iets van 105, dus het zal wel goed met me gaan.

De depressie is af en toe behoorlijk heftig inderdaad Maar sinds ik AD gebruik is het te handelen gelukkig Af en toe wel een flinke dip maar dat hoort er helaas bij...

Op dit moment word ik door mijn psycholoog en psychiater met name behandeld voor mijn depressie en angststoornissen. De ADD werd opgemerkt toen ik al in dit traject zat De ADD wordt daarom als bijzaak gezien, ik vind het zelf ook niet echt boeiend eigenlijk Ik neem braaf mijn ritalin in en daardoor heb ik rust in mijn kop en presteer ik stukken beter

MaJo: is het dan wel verstandig om Ritalin te slikken als je depressief bent? Zoals ik mij kan herinneren uit de bijsluiter, moet je juist geen Ritalin slikken als je depressief bent omdat het dan soort van verergerd. Ik was niet depressief, gebruikte Ritalin, maar werd juist depressief. Ik ben blij dat ik nu Strattera gebruik.

quote:

Op donderdag 5 maart 2009 23:57 schreef Lychee_ het volgende:
MaJo: is het dan wel verstandig om Ritalin te slikken als je depressief bent? Zoals ik mij kan herinneren uit de bijsluiter, moet je juist geen Ritalin slikken als je depressief bent omdat het dan soort van verergerd. Ik was niet depressief, gebruikte Ritalin, maar werd juist depressief. Ik ben blij dat ik nu Strattera gebruik.

Het kan de AD inderdaad tegenwerken, maar door verhoging van de dosering AD heft dat het effect nu op

Beste heftig AD van horen zeggen. Je hebt dan toch veel minder controle over jezelf?
Sterkte! Ik hoop voor dat gauw beter met je gaat.

Zelf ben ik er niet zo positief over. Mijn arts wilde ook een adhd medicatie + AD voorschrijven, maar ik ben er absoluut tegen. Een medicijn die je depressief maakt en om dat te beperken AD slikken. Het zou mij denk een heel ander persoon maken en dat wil ik absoluut niet. Het gaat bij mij puur om dat ik o.a. wat rustiger en geconcentreerder in mijn hoofd wil zijn.

quote:

Op donderdag 5 maart 2009 22:35 schreef FictionalFenna het volgende:
Vertellen jullie je omgeving dat je AD(H)D hebt? Waarom wel/niet? En zo ja, wie vertel je het dan? En hoe reageert je omgeving er op?

Als er uit zou komen dat ik ADD heb, dan zou ik het aan m'n beste vriendin vertellen (zij is eigenlijk al op de hoogte van het traject waar ik in zit). En natuurlijk zouden m'n ouders het weten.

Ik vertel niet aan iedereen dat ik ADD heb, alleen de mensen die ik vertrouw weten het eigenlijk.
Vaak te horen gekregen van: "maar je bent helemaal niet druk " Nee natuurlijk niet, de H van hyperactive ontbreekt ook! Dat ik al jaren bij een psych loop weet eigenlijk bijna niemand...hoeft ook niet. Ook iets met vertrouwen zeg maar. Ja, docenten enzo zijn wel op de hoogte, maar dat voegt verder ook niets toe. Coach heeft vaak vragen gesteld...
- Waarom ben je niet gemotiveerd?
- Waarom ben je niet geconcentreerd?
- Kijk me aan als ik tegen je praat of hij gaat meekijken naar buiten

Soms is het best vervelend dat je niet alles kan/wil vertellen of dat er geen begrip komt, op de een of andere manier is ADD niet zo bekend Iedereen kent ADHD (en alle kinderen hebben 't ook ) maar ADD is toch een soort van onbekend 'broertje'. Is dit ook herkenbaar voor anderen?

quote:

Op vrijdag 6 maart 2009 08:54 schreef rvlaak_werk2 het volgende:

[..]

Welke medicatie wilde hij voorschrijven dan?

Dat weet ik niet precies. Iets wat na Ritalin/Concerta komt..
Hij had het over een rijtje wat meestal gehanteerd wordt. Daarna komt pas Strattera. Nu slik ik dus Strattera.
Ritalin werkte echt sucks bij mij. Ik was voortdurend chagerijnig en geirriteerd en was niet meer spontaan, vrolijk etc. zoals ik altijd ben.

Even een verkapte tvp!

Ik ben net aan een traject bij PsyQ begonnen vanwege een depressie en tijdens mijn eerste intake gesprek kwam er ook naar voren dat ik nogal wat ADD-kenmerken vertoon... Dus binnenkort maar een test gaan doen, kijken wat er uit komt. Misschien dat de chaos eindelijk wat minder wordt

Heeft er iemand tips oid voor tijdens die test? Ik heb echt geen idee wat ik me er bij moet voorstellen...

quote:

Op vrijdag 6 maart 2009 14:50 schreef rvlaak_werk2 het volgende:

[..]

Beste tip die ik kan geven is: eerlijk zijn.

Dit soort test schijnen makkelijk te sturen te zijn, maar als je geholpen wil worden is eerlijkheid het beste.

Net zo een test gedaan,
Het is inderdaad te sturen, en een aantal vragen is ronduit onduidelijk gesteld.
Vragen waarbij het bij mij , maar ook bij vrienden een veelzeidigheid aan situaties oplevert waarmee je de vraag kan beantwoorden.
De psych denkt wel dat ik ook tot het algemene spectrum ADD kan vallen, maar uitsluitsel heeft hij nog niet.
Komende week weet ik iig meer.

Inderdaad, eerlijk zijn. Verder heb je als het goed is mensen bij je die jou goed kennen, dat zorgt al dat je (als het goed is) minder kunt sturen.

quote:

Op donderdag 5 maart 2009 22:35 schreef FictionalFenna het volgende:
Vertellen jullie je omgeving dat je AD(H)D hebt? Waarom wel/niet? En zo ja, wie vertel je het dan? En hoe reageert je omgeving er op?

Als er uit zou komen dat ik ADD heb, dan zou ik het aan m'n beste vriendin vertellen (zij is eigenlijk al op de hoogte van het traject waar ik in zit). En natuurlijk zouden m'n ouders het weten.

Ik vertel het gewoon als dat noodzakelijk is. Als ik iets moet doen waar ik veel concentratie voor nodig heb bijvoorbeeld en denk dat het niet zal lukken. Verder heb ik niet echt de behoefte om het aan anderen te vertellen, maar ik zal het nooit ontkennen.

Ik voel me vandaag energieloos. Ben helemaal kapot. Te weinig geslapen, te weinig gegeten. Maar verder werkt de dexamfetamine wel goed gelukkig.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2009 15:21 schreef _Ophelia_ het volgende:
Inderdaad, eerlijk zijn. Verder heb je als het goed is mensen bij je die jou goed kennen, dat zorgt al dat je (als het goed is) minder kunt sturen.

Ik snap dat sturen niet helemaal. Wil dat zeggen dat ik (al dan niet onbewust) op een dusdanige manier vragen beantwoord dat er hoe dan ook ADD uit komt rollen? Dat ik dus (on)bewust wil dat ik ADD heb en antwoorden ga geven waarvan ik denk dat die de diagnose ADD bevestigen?

En eerlijk zijn, ligt dat niet voor de hand? Noem me onwetend/naïef, maar dit hele gedoe is vrij nieuw voor me

Het was een reactie op lucky_m3 die zei dat zo'n test makkelijk te sturen is richting AD/HD, dat wil niet zeggen dat je dat (on)bewust doet.

Ik ben me zojuist aardig kapot geschrokken van de gelijkenis tussen ADD en mijn eigen belevingswereld.
Mijn paps is na jaren worstelen met depressie en moeite op het werk vorige week begonnen met het proberen van Ritalin en hij voelt een wereld voor zich opengaan.
Omdat ik me met zijn belevingswereld aardig kon identificeren ben ik net eens informatie op gaan zoeken over ADD en ik scoor op elke test rond de 80-90%... Zeker na het lezen van wat beschrijvingen van mensen die gediagnoseerd zijn met ADD liepen de rillingen over mijn rug. Eng gewoon.

Nu zit ik dus als een malloot te malen of ik er eens een expert naar moet laten kijken. Ik begin zo ondertussen aardig chagrijnig te worden van mijn gebrek aan concentratie op het werk en mijn grote in-mijzelf-kering, maar ik ben nog wat huiverig om te erkennen dat ik een "psychologische aandoening" zou kunnen hebben.

ga eerst eens naar je huisarts!

en het is idd een disorder dus en je moet het niet persé zien als een ziekte maar iets wat te controleren valt, want kijk naar je vader en og hij het nou zo prettig heeft gehad de laatste tijd terwijl er dus een meervoud aan oplossingen is die je gewoon normaal doen laten functioneren

Wat Re zegt, zie het niet als een ziekte of aandoening, je hersenen zitten gewoon iets anders in elkaar.
Door hulp te zoeken kun je daar beter mee om leren gaan.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2009 20:11 schreef Re het volgende:
ga eerst eens naar je huisarts!

en het is idd een disorder dus en je moet het niet persé zien als een ziekte maar iets wat te controleren valt, want kijk naar je vader en og hij het nou zo prettig heeft gehad de laatste tijd terwijl er dus een meervoud aan oplossingen is die je gewoon normaal doen laten functioneren

Je hebt waarschijnlijk 100% gelijk maar het overdondert me een beetje. Ik ben op dit moment een beetje op het randje van over de zeik gaan, zeker na een week werk.

Het idee dat ik al een 25 jaar weet dat ik anders ben dan de rest terwijl er eigenlijk best iets aan bij te sturen is doet bij mij de gedachte opdringen dat ik stom ben en dat ik daar veel eerder aan had moeten denken, kutperfectionisme ook altijd. Ik ben vaak onrealistisch kritisch, terwijl ik ook een hoop onwijs laat versloffen en de ene keer impulsief terwijl ik de andere keer compleet lusteloos ben.

Belangrijkste reden om er iets aan te doen zou zijn om de enorme hoeveelheid ruis in de kop weg te werken. Dat ik vaak in mezelf zit vind ik zo vervelend nog niet (hoewel vriendinlief misschien iets heel anders vindt )

Maar god, naar de huisarts, ik heb al moeite om een APK te plannen zeg... Ben sinds mijn 8e niet meer bij de huisarts geweest, en dat was voor een snee in m'n vinger nadat ik van een trap was gepleurd
Op de een of andere manier zijn dat soort dingen enorm moeilijk in mijn opgeblazen gedachten. Ik ga er eerst eens een weekendje over malen geloof ik

Wat betreft mijn paps overigens, ik heb hem in tijden niet zo opgelucht gezien eigenlijk. Hij kan eindelijk (1 jaar voor zijn vervroegd pensioen ) eens lekker werken en zo. Het contrast met zijn depressietijd kan bijna niet groter zijn zeg...

EDIT: tof topic overigens, fijn dat ook hier aandacht aan wordt besteed op Fok!

Wat ik heb gedaan is eerst een afspraak gemaakt bij PsyQ bij wijze van stok achter de deur, toen moest ik wel naar de huisarts.

Ik ga het er eerst eens uitgebreid met vaders over hebben. Aangezien hij mijn belevingswereld ook wel een beetje kan snappen en hij wel ervaring heeft met huisartsen, psychologen en psychiaters is dat misschien het beste om mijn angst daarvoor een beetje weg te krijgen.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2009 20:56 schreef Thrackan het volgende:
Ik ga het er eerst eens uitgebreid met vaders over hebben. Aangezien hij mijn belevingswereld ook wel een beetje kan snappen en hij wel ervaring heeft met huisartsen, psychologen en psychiaters is dat misschien het beste om mijn angst daarvoor een beetje weg te krijgen.

Waar ben je bang voor dan?
Ik ben uiteindelijk gegaan omdat ik bang was dat ik mijn leven nooit op orde zou krijgen zonder hulp.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2009 20:57 schreef _Ophelia_ het volgende:

[..]

Waar ben je bang voor dan?
Ik ben uiteindelijk gegaan omdat ik bang was dat ik mijn leven nooit op orde zou krijgen zonder hulp.

Ik ben vooral bang om te erkennen dat er iets mis met me is, hoe onrealistisch die gedachte ook is.
Dat is nou eenmaal een gevolg van me jarenlang verstoppen en zelf mijn problemen oplossen.

Niet helemaal waar, ik ben banger om hulp van anderen nodig te hebben.