Vanmiddag heb ik genoten van mijn lievelingsmuziek. Of tenminste... dat was de bedoeling.
De afgelopen jaren heb ik regelmatig ***live*** ***live*** ***live*** geluisterd naar liedjes uit de beste film ooit. Het verhaal van Maria, de gouvernante van 7 kinderen die rechtstreeks uit het klooster komt. Ze wordt verliefd op de vader en hij op haar. Ze gaan trouwen en alles lijkt goed, maar dan wordt het spannend! De nazi's jagen ze op en ze moeten zich verstoppen. Tot overmaat van ramp verraad oudste dochter Liesl ze bijna, omdat ze schrikt van het feit dat d'r allereerste liefde nazi blijkt te zijn. Maar dit wisten jullie natuurlijk allemaal al.
De muziek in de film, maar ook in het theater is wisselend. Soms vrolijk, dan weer romantisch of verdrietig. Maar altijd muzikaal. Voor mij was de film altijd een synoniem van muzikaliteit en ritmegevoel. Tot vanmiddag. Het live concert. Vorige keer was het behoorlijk in de maat en was de articulatie van de songteksten ook behoorlijk goed. Maar vanmiddag. Het was dat ik wist waar het over ging en welke muziek het was, maar anders had ik het, helaas, of misschien was dat wel beter geweest, niet herkend.
Toongevoel, ritme, gevoel voor muziek, articulatie, heldere kinderstemmen. Het was nergens te bekennen. Dat was een flinke tegenvaller.

En dat terwijl ik het beter gewend ben, ik weet dat het beter kan, zuiverder, X-factor-jury-bestendig. Misschien was het daarom wel zo'n teleurstelling.
Ik hoop dat het volgend jaar beter is. Dat moet wel. Slechter kan niet iig.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*