Rotterdam voelt ook als een bezet gebied

quote:

Rotterdam voelt ook als een bezet gebied
Door MARJOLEIN HENDRIKS
ROTTERDAM - Drie dagen lang demonstreerden Rotterdamse Marokkanen tegen het geweld in de Gazastrook. Twee keer liep het uit de hand.

De felle demonstraties zijn meer dan een protest tegen Israël, zegt welzijnswerker Mohammed Tachi, die een van de demonstraties organiseerde. ,,Deze jongens voelen zich verwant met de Palestijnen.’’

In de moskeeën was er nog zo op gehamerd. ‘Jullie mogen protesteren, maar zónder agressie’, hadden de imams gezegd. De preek moest Rotterdamse moskeegangers ervan weerhouden zich te misdragen bij demonstraties tegen het geweld in de Gazastrook. Toch ging het mis. Groepjes jonge Marokkanen misdroegen zich in het centrum van de stad, zozeer zelfs dat burgemeester Aboutaleb er gisteren zijn afschuw over uitsprak.

,,Ik ben ertussen gekomen, heb met ze gepraat. Maar ze zijn kwaad,’’ zegt Tachi over de demonstrerende jongeren.

Hij probeert de woede binnen zijn gemeenschap te verklaren. Volgens hem voelen velen zich verwant met de Palestijnse zaak, omdat zij zich – net als de Palestijnen in de Gazastrook – gediscrimineerd voelen. ,,De Marokkanen in Rotterdam hebben ook het gevoel in bezet gebied te wonen. Zeker zeventig procent van de Marokkanen in deze stad voelt dat zo. Ze worden vaker gefouilleerd dan anderen, zijn vaker het slachtoffer van de politie.’’

De demonstraties van afgelopen weekeinde gingen om meer dan Gaza alleen, aldus de welzijnswerker. ,,Deze mensen voelen zich het slachtoffer van een indirecte oorlog, die de politie tegen hen voert.’’

Vrijdag verliep de door Tachi georganiseerde manifestatie op de Coolsingel nog rustig, maar zaterdag en zondag werden omstanders lastiggevallen en anti-Joodse leuzen geroepen. Ontoelaatbaar, vindt burgemeester Aboutaleb.

Tachi vraagt om begrip. ,,Voordat hij de jongeren straft, moet hij eerst praten met vertegenwoordigers van de Marokkaanse gemeenschap. Ik ben iemand bij wie mensen komen als ze problemen hebben. Als hij met ons samenwerkt, kunnen we het oplossen, maar in het verleden maakte steeds iemand anders uiteindelijk het plan.’’

Tachi is een bekende figuur in de Marokkaanse gemeenschap. Hij organiseert al jaren demonstraties, brengt rond de ramadan eten bij gevangenen en zet zich via allerlei stichtingen in voor de mensenrechten. ,,Dat heb ik van mijn vader, die was net zo. Mijn broer is voorzitter van een moskee, dus het zit in de familie.’’

Tachi’s taalbeheersing is beperkt. Een vriend tolkt, maar regelmatig neemt hij het gesprek over, want het verhaal moet goed verteld worden. Liever dan de jongeren uit zijn gemeenschap te veroordelen, praat hij over mogelijke oplossingen van de problemen in Rotterdam. Na het volgens hem zoveelste project van de gemeente zonder resultaat wil Tachi met mensen uit de eigen gemeenschap activiteiten organiseren in buurthuizen, scholen en sporthallen die s avonds toch gesloten zijn. ,,Met hulp van de gemeente kunnen wij zulke projecten opzetten. Jongeren helpen met hun huiswerk en ze laten sporten. Zo houden we ze van de straat.’’

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 14:57 schreef macca728 het volgende:
gelijk heeft hij, als ik in Rotterdam loop tegenwoordig voelt het voor mij ook aan als oorlogsgebied. Al jaren

oh wacht, ik ben Nederlander, ik mag dat niet zeggen