De werkelijke reden van de verwerpelijke aanval op Gaza.

quote:

Hoewel de bloedige en destructieve aanval van Israël op de weerloze bevolking van Gaza inmiddels wereldwijd verontwaardiging wekt en de VN een resolutie heeft aangenomen waarin zij de strijdende partijen oproept tot een wapenstilstand, heeft vrijwel niemand het over de buit die Israël in deze oorlog wil behalen: voor de kust van Gaza ligt het gasveld Gaza Marine-1. Tussen Rusland en Oekraïne is op dit moment een “gasoorlog” gaande, waarin weliswaar geen bloed vloeit, maar wel kou wordt geleden. Dat de oorlog is Gaza evenzeer een gasoorlog is, maar dan een zeer hete, dat ontgaat het grote publiek. Het komt niet in de Main Stream Media, alleen op Internet sijpelt het door.

De Canadese econoom Michel Chossudovsky publiceerde er gisteren een artikel over in Global Research. Dat begint aldus: “De militaire invasie van de Gaza-strook door het Israëlische leger houdt rechtstreeks verband met de controle en het eigendom van strategische aardgas-reserves in zee. Dit is een veroveringsoorlog.” Een Nederlandse vertaling staat hier.

Dat Gaza, en daarmee de Palestijnse bevolking, beschikt over een grote reserve aan aardgas, was al langer bekend. Het gasveld werd ontdekt in 2000, nadat de Palestijnse Autoriteit o.l.v. Yasser Arafat in 1999 een contract had getekend met British Gas (BG) en het in Athene (Griekenland) gevestigde mega-bouwbedrijf CCC. Het gasveld grenst aan verscheidene Israëlische gasvelden en heeft volgens een zeer recent artikel de Telegraph een waarde van 2 biljoen Engelse ponden, dat is ruim 2000 miljard Euro! Daarvan zou 10% naar Palestina gaan.

Israël weigerde om het gas van de Palestijnen te kopen, daarom werd besloten dat het zou worden verkocht aan Egypte. De gasvelden van Israël zijn bijna leeg, maar Israël wil evenmin afhankelijk zijn van Egyptische gasleveranties. Ook heeft de regering Sharon de exploitatie van het gasveld van Gaza steeds doorkruist, onder andere door de blokkade die ook de kustwateren van Gaza betrof, met als argument dat Arafat het geld zou gebruiken voor terrorisme tegen Israël. Daarbij werd hij geholpen door Tony Blair, die BG min of meer verbood om zaken te doen met de Palestijnen.

Robert Bryce, de hoofdredacteur van Energy Tribune en auteur van Cronies - Oil, the Bushes, and the Rise of Texas, America’s Superstate, schreef in juli 2005 reeds een artikel over de energie-behoefte van Gaza: Oil, Peace and Palestine. Zonder energie kan Gaza zich niet ontwikkelen, alle energie komt nu uit Israël, dat veel geld vraagt voor deze leveranties, maar de toevoer ook te pas en te onpas afsluit onder het mom van sancties tegen Hamas. Toen Israël in 2006 de enige elektriciteitscentrale van Gaza bombardeerde, schreef Bryce: “Voor Israël is bezetting en algehele militaire overheersing niet voldoende. Nee, Israël heeft aangegeven dat het er zeker van wil zijn dat de Palestijnen in de meest schrijnende armoede blijven leven - armoede die veroorzaakt wordt door het vrijwel verstoken zijn van betaalbare energie.”

Het artikel werd vertaald door Rudi Cornelissen van het Palestina Komitee, onder de titel: Gaza in het Donker. Daaruit citeer ik nu drie alinea’s:

Door de elektriciteitscentrale plat te gooien, hebben de Israeli’s bovendien elke kans om binnen afzienbare tijd over schoon drinkwater te gaan beschikken, de bodem ingeslagen. Een van de oorspronkelijke doelen van de bouw van de 150 miljoen dollar kostende centrale, die in het eind van de jaren negentig met steun van de toenmalige Amerikaanse regering onder leiding van president Bill Clinton is gestart, was om deze te verbinden met een ontziltingsinstallatie. Deze laatste zou evenwel nimmer van de grond komen. Ook de centrale zelf zou door toedoen van de Tweede Intifada pas twee jaar na voltooiing operationeel worden. Dat de centrale uiteindelijk in maart 2004 van start ging, was grotendeels te danken aan de vasthoudendheid en de financiële steun van het in Athene (Griekenland) gevestigde mega-bouwbedrijf CCC. Dit bedrijf was enkele decennia eerder gesticht door Said Khouri, die afkomstig was uit Safad in Noord-Israel.

Wat de bevoorrading met schoon drinkwater betreft, is voor de Strook van Gaza grootschalige ontzilting van zeewater de enige optie. Met ontzilting is een grote hoeveelheid energie gemoeid. Ishai Menuchin - een onderzoeker van Oxfam die in Jeruzalem werkt - vertelde mij dat, wat Palestina en Israël betreft, ‘de water- en energiekwestie hand-in-hand gaan’.

Niet alleen zou de centrale schoon drinkwater helpen produceren. Deze zou bovendien op aardgas draaien - aardgas dat betrokken zou worden uit het Gaza Marine-1 aardgasveld, dat vlak voor de kust van Gaza is gelegen en in 1999 door British Gas is ontdekt. Maar de Israëli’s hebben de Palestijnen verhinderd om een pijpleiding te bouwen, die hen in staat zou stellen het eigen gas te gebruiken. De centrale in Gaza is bijgevolg genoodzaakt brandstof van elders te betrekken - jazeker uit Israël. Het aardgas van Gaza blijft onaangeroerd, waarmee het een van de grootste niet in productie genomen aardgasvelden in het Midden-Oosten is.

Terwijl geschokte burgers in ons “Vrije Westen” petities tekenen en geld inzamelen voor die arme Palestijnen, zwijgen de media als het graf over de reden van deze oorlog. We worden afgescheept met de smoes dat Hamas raketten afschiet op Israëlische burgers. Maar deze oorlog gaat om een aardgasveld: de Gaza Marine-1. Sinds juni 2008 onderhandelt Israël met BG over de exploitatie. Tegelijkertijd werd het aanvalsplan voor Gaza ontworpen, terwijl met Hamas een staakt-het-vuren van een half jaar werd overeengekomen, wat op 4 november door Israël werd geschonden!

Ook de evacuatie van de Joodse settlers uit Gaza in 2005 moet worden gezien in het licht van het plan om de Palestijnen te beroven van hun gasveld. Een bombardement op de Gaza-strook waar 8000 Joodse settlers wonen, valt aan de eigen bevolking niet te verkopen. Dit “menselijk schild” moest dus eerst het veld ruimen. Nu er in Gaza alleen nog Palestijnen wonen, kan Israël met een gerust hart overgaan tot deze laaghartige roofmoord. De kreet: “Hamas, Hamas, de Joden aan het gas!” krijgt dan wel een bijzonder wrange bijklank.