Nieuwe relatie en je kind(eren).

TS begint! evenstar, vertel!

Ik hoop zelf nooit voor die dingen te komen te staan, maar ik kom zelf wel uit een 'samengesteld gezin'.

Toen mijn moeder uit de picture verdween kwam al vrij snel m'n stiefmoeder in beeld. Eerst was het geweldig; lekker tutten en shoppen. Vervolgens weer minder; hoe wen je als stiefouder/kinderen aan elkaar?; het is voor beiden nieuw allemaal en je maakt niet bewust de keuze voor elkaar zoals in een partnerrelatie.
Inmiddels is mijn stiefmoeder niet meer weg te denken; ik heb een betere band op kunnen bouwen met d'r dan met m'n eigen moeder; en ze is echt een geweldige oma voor m'n dochter (ik noem d'r alleen geen mama; dat paste niet bij ons wegens m'n eigen moeder; dat blijft mijn enige echte moeder hoe slecht die band ook mag wezen).

Ik denk dat 2 dingen belangerijk zijn in deze; stabiliteit; thuis en in de relatie. En dat de kinderen en partner ook de ruimte krijgen een eigen relatie op te bouwen; dat is niet zomaar gebeurd.

zelf geen ervaring mee, wel is mijn vriend opgegroeid in een 'samengesteld' gezin.

Ik wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat ik het heel fijn vind om te lezen dat er 'n nieuwe liefde in je leven is, evenstar!

Het feit dat je nadenkt over hoe je hiermee om moet gaan met Arwen bewijst maar weer hoeveel je van haar houdt!

Geen 'advies' dus, maar vooral: geniet ervan! Ik wens jullie alle geluk.

wat is er verkeerd aan papa als het over de overleden papa gaat?
en de paparol vervullen is prachtig, maar hij is het niet.
kijk wat arwen er zelf van maakt, als ze ouder is zal ze misschien zelf invulling aan die titel geven.
maar hou wel de echte papa in ere.

fijn voor je evenstar!
als ik 't me probeer voor te stellen zou ik denk ik er denk ik ook weer niet te krampachtig over doen. wel een beetje rustig aan opbouwen, maar ook weer niet al te stiekem. haar 'papa' laten zeggen zou ik niet actief aanmoedigen, want dat is hij toch niet. eerst maar es gewoon bij de voornaam lijkt me. als hij dan echt op den duur de vaderrol vervult kan ze er altijd nog zelf voor kiezen om papa te zeggen lijkt me. óf niet, daar staat of valt die rol niet mee hoor.

veel geluk ermee!

Ik denk dat het best kan dat je 2 papa's hebt. Eentje die je echte papa was, en eentje die je heeft opgevoed. Maar dat is een keuze die je kind zelf moet maken denk ik. Als je kind behoefte heeft om je nieuwe vriend papa te noemen, en jij en je vriend voelen zich daar ook goed bij, waarom niet? Wat fijn om te lezen trouwens dat je een nieuwe liefde hebt, evenstar!

Ik denk dat als Arwen papa gaat zeggen, dat dat een eer is voor je nieuwe vriend

(En ik denk niet dat Arwen haar andere papa zal vergeten)

Oh Evenstar, wat leuk voor je!

Mijn ouders zijn (ook) gescheiden toen ik een jaar of 2 was en mijn vader is overleden toen ik net 3 was. Ik kan me nog maar een paar dingen écht van hem herinneren. Toen ik 6 was is mijn moeder hertrouwd, een ramp. Eigenlijk van begin afaan. ik moest 'papa' zeggen, terwijl ik dat niet wilde, over mijn echte vader werd niet gesproken. Als het niet omzeild kon worden dan was het 'Wij, in onze situatie'....
Heel naar dus.
Maar dat gaat bij jullie niet gebeuren.
Jij doet het heel goed, zeker weten. Je denkt erover na, je probeert je voor te stellen hoe het voor Arwen is. Dat komt wel goed, daar heb ik alle vertrouwen in.
Geniet en ben eerlijk naar Arwen!

papa is voor haar ook eerder een naam dan een rol. Voorlopig zal het zo'n vaart niet lopen, denk ik.

Wel goed dat je erover nadenkt, hoor, wellicht zijn er ervaringsdeskundigen hier die je meer kunnen vertellen over hoe dat gaat, de introductie van een nieuwe liefde.

Evenstar, kijk eerst maar eens hoe het loopt. Kennismaken, iets gezelligs doen.
Wellicht geeft Arwen op een gegeven moment zelf wel aan dat ze je lief anders zou willen noemen dan bv bij de voornaam.
En over Arwens papa, later, later is er tijd genoeg om haar vragen te beantwoorden.

Ik vind het ook zeer goed dat je er zo grondig over nadenkt evenstar!
En het is natuurlijk superleuk dat je iemand gevonden hebt.

Over dat kussen en aanraken waar ze bij is. Jij kent haar het beste, maar denk je echt dat ze, zo klein als ze is, daar nu al iets van 'exclusiviteit' aan kunnen verbinden in de zin van 'dat hoort alleen met papa en niet met een ander'?
Ik denk eigenlijk van niet, maar goed, ik kan me niet zo heel goed inleven in hoe en wat een kind van 3 al denkt en kan, dat weet jij zelf beter.
Gewoon rustigaan doen, zoals je zelf al zegt en dan gaat het wrsch heel natuurlijk.

Oh en over later... zoals Moonah zegt, later is later en je kan je dan tegen die tijd afvragen, ook weer gebaseerd op hoe zij zelf is, wat je wel en niet gaat vertellen. Mijn eerste reactie nu is 'waarom zou je dat mooie beeld stuk willen maken'. Het doet haar wrsch heel veel goed bij het terugdenken aan hem en wat zou de toegevoegde waarde zijn van het weten dat de echte vaderrol hem niet zo goed lag...
Nou ja goed, daar heb je dus nog alle tijd voor.

oh, sorry, dat wist ik niet. Nou ja, zolang je jouw nieuwe liefde gewoon als 'voornaam' introduceert, zal Arwen daar toch niet zo snel papa van maken. Misschien later pas als ze naar school gaat en bij andere kindjes een papa en mama ziet. Geen idee eigenlijk hoe dat werkt. Laat het lekker op z'n beloop. Verbeter haar ook niet gelijk als ze wél papa zegt.

Mijn vriend heeft het trouwens altijd over 'mijn vader' en ik kan aan de intonatie horen welke van de twee hij bedoelt

quote:

Op zondag 11 januari 2009 20:19 schreef _evenstar_ het volgende:

Bij overlijden wordt het een papa/mama?


Hoe ga je er mee om ?

In dit geval ben ik het kind, nouja ben natuurlijk wel wat ouder dus zeg zoon, maar toch ik ben benieuwd hoe de ouder(s) hierover denken.

Ah Evenstar, wat aandoenlijk! Prachtsituatie toch, waarin je prima hebt gereageerd lijkt me!

Ah ok, dan is ze heel wat wijzer dan ik dacht.

Weet je _evenstar_, het is goed hoor dat je er over nadenkt maar ook; zie maar. Kijk gewoon maar eens aan hoe zij straks reageert. Want het zijn rare wezens, die kleine meisjes. Trekken hun eigen pad en kijk dan gewoon eens hoe dat wat jij bedacht had daar op aan kan sluiten. Sommige dingen pikken ze als vanzelfsprekend op en over kleine dingen kan zoveel ophef ontstaan. Geniet van de dingen die er zijn nu denk en wacht ook een beetje af. Succes met alles.

Oh en wat betreft je situatieschets. Mijn dochter van bijna viereneenhalfjaar kent bijna al mijn vriendjes en gedoetjes en hoe je ze wil noemen. En ik klink nu erger dan ik ben, echt heus waar. Maar ik ben hier nou eenmaal niet zo goed in. Dus vergeef me. Maar sommige vriendjes kende ze goed, sommige vriendjes alleen uit verhalen of even snel bij ophalen, sommige vriendjes helemaal niet. Maar voor haar is haar positie nooit in gevaar geweest ofzo, misschien omdat het nooit zo ver komt maar misschien ook omdat ze gewoon weet wat wel of niet goed zit. En soms is het gewoon een stomme dag of periode en beinvloeden zulke dingen haar wel maar dat kan eigenlijk om iedereen gaan. Ze kan net zo goed jaloers zijn omdat ik iets leuks ga doen met mijn zus of weet ik veel wie. Dat maakt voor haar niet echt verschil.

*En als zij opkijkt terwijl ze met een buurmeisje aan het stoepkrijten is en ziet hoe haar moeder iemand gedag kust, rolt zij een paar keer met haar ogen en zegt: 'Oh my god, niet weer hè.' En dan kleurt ze gewoon weer verder.

[ Bericht 6% gewijzigd door Luchtbel op 11-01-2009 22:50:27 ]

LB! Heerlijk toch!

Ja, lach maar BE, dat deden de buren ook

En _evenstar_ dat is niet stom. Voor hetzelfde geld is dit die ene, zeg maar. En voor de rest, het is nooit de tijd, er zijn altijd zo veel dingen enzovoorts. Je weet wel. Dus het is niet stom. _{En mocht hij niet die ene zijn, dan heb je in ieder geval een leuke tijd gehad, mits je niet te veel nadenkt, he}

[ Bericht 24% gewijzigd door Luchtbel op 11-01-2009 23:09:31 ]

lastig, de man van een goede vriendin van me is plotseling overleden 2 jaar terug, mijn vriendin bleef achter met hun dochtertje van 2 jaar.

Een half jaar later kreeg ze een relatie met zijn beste vriend, ze kreeg veel oordelen van anderen maar ze houden echt van elkaar, en waarom wachten? als je je (2de) liefde van je leven hebt gevonden dan ga je toch voor je geluk?
Haar dochtertje zegt nu wel papa tegen hem en eigenlijk weet ze ook niet beter, ze herinnert haar billogische vader niet meer ook al laten ze wel foto's zien aan haar enzo.

Zelf zou ik de persoon pas aan de kinderen voorstellen als het echt op een vaste relatie lijkt te worden maar dat is ieder voor zich.

Ik heb zelf overigens geen contact met mijn biologische vader en heb een stiefvader, maar die man is gewoon mijn pappa en de opa van mijn meiden.
ik heb veel bonje met hem gehad, zeker in mijn tienerjaren maar zou hem ook weer niet kunnen/willen missen.

Evenstar, allereerst: wat fijn dat er een nieuwe liefde in je leven is! Geniet ervan!

Voor wat betreft het omgaan met. Volgens mij ben je onwijs op de goeie weg Ik heb zelf geen kinderen natuurlijk, maar heb wel zelf ook gescheiden ouders. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik een jaar of vier was en daarna heb ik aan beide kanten meerdere 'nieuwe' partners langs zien komen. Ik heb daar nooit moeite mee gehad, vond het zelfs wel gezellig, want het betekende vaak leuke dingen doen

Bij mijn moeder is de derde man (in ieder geval de derde die ik heb ontmoet, ik weet niet of er nog 'scharrels' geweest zijn ) nog steeds haar huidige partner. Ze leerden elkaar kennen toen ik 7, bijna 8 was. In feite is hij dus ook degene geweest die mij heeft opgevoed.

Pappa noemen ben ik nooit gaan doen en ik ben ook nooit die richting opgeduwd. Ik heb een vader namelijk en ondanks dat hij die ról niet vervuld heeft (en vervuld) in mijn leven, is en blijft hij wel mijn vader.

Mijn stiefvader noem ik gewoon bij zijn voornaam, maar ik heb het wél altijd over mijn ouders als ik spreek over mijn moeder en stiefvader. Want zo voelt het voor mij. Zij zijn mijn óuders, mijn vader is mijn vader en geen ouder.

Lang verhaal, terwijl ik eigenlijk gewoon wilde zeggen, dat het vaak vanzelf zijn weg wel vind

Owja, nog een ding. Je schrijft iets over de 'rol van pappa'. Hoewel mijn vader er nog wel is, heeft ook hij nooit die vaderrol vervuld. Mijn moeder heeft echter nooit negatief over hem gesproken zolang ik nog klein was. Toen ik wat ouder werd, is ze wel begonnen met af en toe wat dingen vertellen uit het verleden. Ik had toen echter wel de kans gehad mijn eigen beeld te vormen van de persoon die mijn vader is. Nu is dat in jullie situatie wat lastig natuurlijk, maar ik denk zelf dat je er, zolang Arwen klein is, het best aandoet gewoon een positief beeld over haar vader te schetsen. Natuurlijk hoef je niet te liegen over dingen, maar bewaar sommige dingen gewoon tot ze groter is, zichzelf een beeld kan vormen en dingen kan begrijpen.

Mijn ex-stiefmoeder (lekker vaag) heeft het bij mijn halfbroertje en halfzusje anders aangepakt dan mijn moeder deed en zij hebben er best onder geleden om al die negatieve dingen over onze vader te horen.

Hebben jouw moeder en stiefvader nog andere kinderen gekregen, Chell?

Ik vond het in het begin heel moeilijk hoe ik Mikael, Kevin en in 1 plaatje moest krijgen. Maar tis eigenlijk zo langzaam gegroeid. In het begin kwam R hier alleen als Mikael in bed lag. Soms werd Mikael wel eens wakker en dan zagen ze elkaar wel. Maar dat ging eigenlijk altijd heel goed. Mikael vond het allemaal wel best en die vond R meteen leuk. R moest er iets meer aan wennen en wist niet zo goed wat ie met Mikael moest. Daar hebben we toen (en nu nog steeds) veel over gepraat. Ik ben altijd eerlijk geweest tegen Kevin en heb hem ook als 1 van de eersten verteld dat ik een nieuwe vriend had en dat Mikael hem ook al had gezien. Dat was wel ff kloten om het zo maar te zeggen. Maar ja leven gaat door. Dat was in het begin ook allemaal beetje wennen voor iedereen. Helemaal toen Mikael en R elkaar vaker zagen.
R en ik zijn ook best wel snel gaan samenwonen en toen kwam bij Kevin denk ik pas het besef dat het echt serieus was en heeft ie zich erbij neergelegd. Niet dat ie zich raar gedroeg ofzo maar hij kwam daarna relaxeter over zeg maar. Sindsdien loopt het allemaal lekker hier. R "mag" nu sinds een tijdje Mikael ook straffen. Daar praten we veel over zodat we ons allebei goed voelen hoe hij met Mikael omgaat.
We zijn nu bezig dat niet altijd mama zijn jas aan doet, of dat niet altijd mama hem aankleed enzo. Gelukkig gaat dat allemaal goed en mag R net zoveel doen als ik. Soms moet R het juist doen en mag ik niks doen
We hebben alleen wel de regel dat R geen papa is en Mikael dat dus ook niet mag zeggen. Papa is een erenaam en die is bijzonder voor 1 iemand. En dat is Kevin. Kevin en papa en R is gewoon R.

Hoewel het hier nog helemaal niet ter sprake is, denk ik er wel eens over na... "Wat als...?" Ik denk dat ik er geen "officieel moment" van ga maken voor de kinderen, zeg maar. Als er een nieuwe liefde in het spel is, zal ik hem wel pas kennis laten maken als ik zo goed als zeker weet dat het voor langer is. Over het algemeen reageren ze goed op nieuwe mensen. Zo heb ik sindskort een vriend die hier regelmatig over de vloer komt, en dat vinden ze ook prima. Uiteraard zijn wij verder niet intiem (want het is dus niet mijn nieuwe lief), maar ik zal dat in het begin ook niet zijn waar de kinderen bij zijn als ik wel een nieuwe lief heb.
Zoals ik er nu over nadenk over hoe ik het zal doen, is dat ik hem gewoon langzaam aan introduceer in ons leven, dus een keertje mee naar de speeltuin (net zoals een vriendin van me wel eens meegaat, bijv.), een keertje mee-eten (nu eet er ook wel eens een vriend of vriendin mee), dat soort dingen.

Maar goed, voorlopig is er nog geen sprake van....

Evenstar.. ik denk dat je het wel goed doet, zoals je het nu doet, hoor! Ik denk dat als je gewoon een beetje go-with-the-flow gaat, zeg maar, dat het dan vanzelf wel komt, ofzo, zeg maar

quote:

Op maandag 12 januari 2009 07:46 schreef livelink het volgende:
Hebben jouw moeder en stiefvader nog andere kinderen gekregen, Chell?

Nee, dat wilden ze wel heel graag, maar helaas lukt dat niet. Hebben IVF gedaan, zonder resultaat. Ik weet dat ik het toen heel leuk vond, dus ik denk wel dat het goed gegaan was. Hoewel ik natuurlijk niet weet of mijn stiefvader bv. anders was geweest naar evt. eigen kinderen. Nu ben ik gewoon zijn dochter en dat was toen natuurlijk wel weer iets anders geweest.

Maar goed, mezelf kennende had ik zo'n wurm geweldig gevonden (ik was toen ook al een jaar of 10 inmiddels).

quote:

Op maandag 12 januari 2009 07:54 schreef MeNicole het volgende:

We hebben alleen wel de regel dat R geen papa is en Mikael dat dus ook niet mag zeggen. Papa is een erenaam en die is bijzonder voor 1 iemand. En dat is Kevin. Kevin en papa en R is gewoon R.

Ik weet niet of ik dat ook zo zou vinden. Ik vind niet dat je van een kind moet verwachten dat het een nieuwe partner ooit met papa of mama gaat aanspreken, maar ik vind ook niet dat je het moet verbieden.

Mijn tante was gescheiden en kreeg een relatie met een gescheiden man. Zij had 1 zoon, hij twee dochters. Na verloop van jaren gingen de dochters haar OOK mama noemen. Niet de echte mama niet meer, maar ze hadden er voor hun gevoel twee. Als de meiden dat nou willen, waarom zou je dat dan verbieden?

quote:

Op maandag 12 januari 2009 08:17 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik weet niet of ik dat ook zo zou vinden. Ik vind niet dat je van een kind moet verwachten dat het een nieuwe partner ooit met papa of mama gaat aanspreken, maar ik vind ook niet dat je het moet verbieden.

Mijn tante was gescheiden en kreeg een relatie met een gescheiden man. Zij had 1 zoon, hij twee dochters. Na verloop van jaren gingen de dochters haar OOK mama noemen. Niet de echte mama niet meer, maar ze hadden er voor hun gevoel twee. Als de meiden dat nou willen, waarom zou je dat dan verbieden?

Dat is gelukkig voor iedereen verschillend. R is niet Mikael zijn papa en hoefd dus ook niet zo aangesproken te worden. Gelukkig zijn Kevin, R en ik het daar mee eens.

Ik denk alleen wel dat het straks als Mikael zijn broertje/zusje geboren word het wel moeilijk word. Het is nu al moeilijk uit te leggen dat R wel de papa is van de baby maar niet van hem.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 08:19 schreef MeNicole het volgende:

[..]

Dat is gelukkig voor iedereen verschillend. R is niet Mikael zijn papa en hoefd dus ook niet zo aangesproken te worden. Gelukkig zijn Kevin, R en ik het daar mee eens.

Ik denk alleen wel dat het straks als Mikael zijn broertje/zusje geboren word het wel moeilijk word. Het is nu al moeilijk uit te leggen dat R wel de papa is van de baby maar niet van hem.

Jullie kunnen het er wel over eens zijn, maar wat als Mikael uit zichzelf toch papa begint te zeggen? Gaan jullie hem dat dan verbieden, omdat jullie vinden dat hij dat niet mag?

quote:

Op maandag 12 januari 2009 08:33 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Jullie kunnen het er wel over eens zijn, maar wat als Mikael uit zichzelf toch papa begint te zeggen? Gaan jullie hem dat dan verbieden, omdat jullie vinden dat hij dat niet mag?

Mikael noemt R nu gewoon bij zijn voornaam. Ik denk zolang wij er geen papa van maken dat hij dat ook gewoon blijft doen.

Als iemand perongeluk tegen Mikael zegt dat papa (en ze dan R bedoelen) iets vraagt ofzo dat zegt Mikael meteen: Dat is niet mijn papa dat is R

En voor een tijdje terug was ik met Mikael bij mijn vriendin die ook een kleine heeft van Mikael zijn leeftijd. Toen kwam de J zijn vader thuis. Mikael vraagt: Is dat J zijn R? Nee dat is J zijn papa. Oh ik heb ook een papa en een R.
Zo simpel is het voor Mikael gewoon. Hij heeft een papa en een R die bij ons woont!

quote:

Op maandag 12 januari 2009 08:42 schreef MeNicole het volgende:

[..]

Mikael noemt R nu gewoon bij zijn voornaam. Ik denk zolang wij er geen papa van maken dat hij dat ook gewoon blijft doen.

Als iemand perongeluk tegen Mikael zegt dat papa (en ze dan R bedoelen) iets vraagt ofzo dat zegt Mikael meteen: Dat is niet mijn papa dat is R

En voor een tijdje terug was ik met Mikael bij mijn vriendin die ook een kleine heeft van Mikael zijn leeftijd. Toen kwam de J zijn vader thuis. Mikael vraagt: Is dat J zijn R? Nee dat is J zijn papa. Oh ik heb ook een papa en een R.
Zo simpel is het voor Mikael gewoon. Hij heeft een papa en een R die bij ons woont!

Nouja, laatste wat ik erover wil zeggen, maar het is allemaal nog vrij kort in jullie geval natuurlijk.
In het geval van mijn tante kwam ze in hun gezin toen de jongste 2 en de oudste 4 was. Pas na een aantal jaren zijn die meiden dat gaan zeggen. Ik zeg niet dat Mikael het ook zal doen, maar als het wel gebeurt, vrijwillig, uit zichzelf, omdat hij dat graag wil, ga je dat dan verbieden?

Hier hebben we een samengesteld gezin. We zijn nu bijna 3 jaar getrouwd en wonen nu 4 jaar samen. Priscil kwam al vrij snel bij ons wonen. Priscilla heeft mij nooit mama genoemd, en dat zou ik ook heel raar vinden uit haar mond. Zelf als ze mij haar stiefmoeder noemt (bij voorstellen aan vriendinnetjes) vind ik het heel raar klinken. Zij noemt mij gewoon bij mijn voornaam, altijd gedaan.

Als Priscil het over haar ouders heeft bedoeld ze wel Papa en B.

Ik vind er ook nog wel een verschil zitten tussen verbieden of verbeteren. Als Mikael papa zou gaan zeggen tegen R zou ik hem wel verbeteren. Nee dat is papa niet dat is R.
En als Mikael R niet meer bij zijn voornaam wil noemen maar toch een naam met iets meer betekenis zeg maar dan kunnen we altijd nog een tussenweg vinden.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:15 schreef _evenstar_ het volgende:


Nicole zoals jij met Kevin afgesproken had, hadden wij het ook een beetje, maar goed denk zelf als een kind het zo voelt /ervaart je niet krampachtig moet zeggen nee dat is niet papa, zou dan denk ik eerder zeggen ja dat is ook een papa, alleen niet DE papa.

Maar wanneer gaat een kind de naam papa ervaren met een gevoel? Ik bedoel Mikael kan Kevin en mij net zo goed wel eens bij de voornaam noemen. Hij zegt wat wij hem aanleren. Ik denk tegen die tijd dat hij snapt wat een papa of mama inhoud hij ook oud genoeg is om te snappen dat hij maar 1 papa en mama heeft en dat er dan nog nieuwe relaties zijn.

Het lijkt mij met name moeilijk worden als er nieuwe kinderen bijkomen. En zeker als je eigen kinderen nog zo klein zijn zoals Arwen en Mikael. Dan krijg je toch de situatie dat het ene kind iemand dan wel papa noemt en de andere niet.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:15 schreef _evenstar_ het volgende:
Ticootje zal dat ook niet te maken hebben met de leeftijd van priscilla?

Nicole zoals jij met Kevin afgesproken had, hadden wij het ook een beetje, maar goed denk zelf als een kind het zo voelt /ervaart je niet krampachtig moet zeggen nee dat is niet papa, zou dan denk ik eerder zeggen ja dat is ook een papa, alleen niet DE papa.

Heb het hier ook met D. over gehad uiteraard hij heeft zoiets als dat gaat gebeuren, en ze mij als papa zou zien dan vind ik dat alleen maar een eer

Priscilla was 10 toen ik werd voorgesteld alszijnde de vriendin van papa. Ik ken Priscilla al vanaf dat zij 7 was.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:25 schreef livelink het volgende:
Het lijkt mij met name moeilijk worden als er nieuwe kinderen bijkomen. En zeker als je eigen kinderen nog zo klein zijn zoals Arwen en Mikael. Dan krijg je toch de situatie dat het ene kind iemand dan wel papa noemt en de andere niet.

Ja daar zitten wij nu ook een beetje mee. Maar tegen de tijd dat deze baby geboren word is Mikael bijna 3. Tegen de tijd dat deze gaat praten is Mikael jaar of 4/4,5. Dan kijken we wel of er voor Mikael iets moet veranderen of niet.

Allereerst moet ik zeggen dat het inderdaad niet vreemd is als je 'relatief snel' na zoiets ingrijpends weer verliefd word op een ander, zegt dan ook niets over de gevoelens en de liefde voor de 'papa' in dit verhaal.
Iets waar buitenstaanders weleens over beginnen heb ik aan den lijve ondervonden.

En hoe je ermee om moet gaan? Denk niet dat er vaste regeltjes zijn en kinderen zijn wel de laatste groep mensen waar je een verwachtingspatroon aan moet vastkoppelen, die zijn zo wispelturig en veranderlijk als de pest, gewoon aankijken hoe de dingen lopen en dan kun je zaken altijd nog enigzins sturen als je gevoel iets anders zegt.
Ik heb zelf van m'n biologische vader ook niet heel veel meegekregen (leeft overigens nog) en kreeg al vrij jong te maken met de partner van m'n moeder die ik gewoon zie als m'n vader, in eerste instantie vond ik het gewoon de vriend van m'n moeder en na verloop van tijd is dat gevoel verdwenen en werd het ook gevoelsmatig echt m'n pa.

En zo zul je ook kids hebben die dat gevoel niet hebben/krijgen, na het kunnen begrijpen van de situatie en het verleden anders gaan kijken naar je nieuwe vlam enz. enz.
Daar valt denk ik geen pijl op te trekken vermoed ik.

Ik denk dat je meer aan Mikael zelf moet overlaten, MeNicole. En niet te veel moet proberen te sturen. Het lijkt mij voor de kinderen al best wel moeilijk allemaal en dan denk ik dat je ze ook het recht moet geven om hun eigen weg daarin zoveel mogelijk te zoeken.

Bovendien vergis je je erin dat het pas gaat spelen als Mikael 4 jaar is. Vanaf dag 1 zal je tegen de baby praten over papa. Dus het zal nog best wel verwarrend voor Mikael worden.

[ Bericht 26% gewijzigd door livelink op 12-01-2009 09:40:32 ]

Weet je wat alles misschien anders had gemaakt. Als Mikael een papa had gehad die niet naar hem om keek. Die geen vader wil zijn. Maar Kevin doet er alles aan om zijn zoon te zien en daarom hebben we co-ouderschap.

Over dat zoenen enzo trouwens dat hebben R en ik wel gedaan waar Mikael bij was/is. Gewoon als ie binnen kwam of als ie weg ging. Mikael vond/vind dat altijd wel "spannend" Oh jullie doen kusjes geven, zei ie dan altijd.
Nu als we elkaar een kus geven dan wil hij ook altijd een kus en knuffel.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:39 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Hmm ben ik het niet helemaal mee eens over dat aanleren. En denk dat je volgens mij pas echt beseft wat een papa of mama is als je het zelf bent.

Maar stel je voor dat toen Arwen leerde praten jullie niet geoefend hadden met papa en mama maar met Henk en Truus bv. Dan had ze jullie zo genoemd.