OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Over dat bevallen als je op een verdieping woont: dat schijnt dus helemaal niet zo te zijn. Ik heb het er gisteren met mijn vk nog over gehad. Ik wilde dus ook in het ziekenhuis, oa omdat ik in mijn kennissenkring van iemand weet die na de thuisbevalling (notabene met OUd en Nieuwquote:Op woensdag 10 juni 2009 07:46 schreef Incantrix het volgende:
Ca.ra, ikke ook, nogmaals dank je welik hoop heel erg dat je zal kunnen bevallen op jóuw manier
Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was
) door de brandweer uit huis getakeld moest worden omdat ze horizontaal moest blijven ivm bloedverlies. Leek me echt zo gruwelijk. Volgens onze vk is die kans echter echt heel erg klein en is er geen reden om voor een ziekenhuisbevalling te kiezen als daar niet echt een reden voor is. Ze houden er wel rekening mee in de ontsluitingsfase dat je hoog woont en zullen in geval van mogelijke nood misschien wat eerder doorsturen naar het ziekenhuis. That's all Maar goed, ik begrijp dat jij toch liever niet thuis wilt bevallen?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Memmel, mooi beschreven 
.
Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)
.Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)
♥mama van het liefste jongetje♥
Pittige bevallig Memmel, en dis heisa na afloop op de kamer 
hoe bestaat het!
hoe bestaat het!
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Asyniur en Miss_Sly, ik wist inderdaad niet dat dat kon zeg Maar ik heb eigenlijk sowieso al besloten in het ziekenhuis te willen bevallen, hiero lopen drie katten rond en dat lijkt me niet fijn (ook qua hygiëne enzo) en in het dichtstbijzijnde ziekenhuis hebben ze een heel goed kraamhotel en dat klinkt me wel goed in de oren Miss_Sly, dat is trouwens ook een heftig verhaal van die kennis! Dat lijkt me echt angstaanjagend om mee te maken, maar het zal inderdaad vast niet vaak voorkomen, anders zouden ze denk ik niet zo happig zijn op thuisbevallingen toch? Maar toch, brrrr..
Marlieske, jémig zeg, je was anders nog behoorlijk opmerkzaam! En wat een ontzettend heftig verhaal, ik kreeg er toch echt een beetje tranen van.. Je bent echt wel heel moedig en ik vind het echt belachelijk wat er nadien allemaal gebeurde met al dat bezoek enzo. Fijn dat het wel wordt opgepakt (of ís opgepakt) en dat arme meiske dat zo moest huilen heeft hopelijk haar gram kunnen halen, want wat is dat een rotopmerking zeg
En nu ben je lekker aan het genieten van deze tijd, hoop ik!
Maar ik heb eigenlijk sowieso al besloten in het ziekenhuis te willen bevallen, hiero lopen drie katten rond en dat lijkt me niet fijn (ook qua hygiëne enzo) en in het dichtstbijzijnde ziekenhuis hebben ze een heel goed kraamhotel en dat klinkt me wel goed in de oren Miss_Sly, dat is trouwens ook een heftig verhaal van die kennis! Dat lijkt me echt angstaanjagend om mee te maken, maar het zal inderdaad vast niet vaak voorkomen, anders zouden ze denk ik niet zo happig zijn op thuisbevallingen toch? Maar toch, brrrr..Marlieske, jémig zeg, je was anders nog behoorlijk opmerkzaam! En wat een ontzettend heftig verhaal, ik kreeg er toch echt een beetje tranen van.. Je bent echt wel heel moedig en ik vind het echt belachelijk wat er nadien allemaal gebeurde met al dat bezoek enzo. Fijn dat het wel wordt opgepakt (of ís opgepakt) en dat arme meiske dat zo moest huilen heeft hopelijk haar gram kunnen halen, want wat is dat een rotopmerking zeg
En nu ben je lekker aan het genieten van deze tijd, hoop ik!
3!
Ja!quote:
Memmel, mooi beschreven
Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)
Verpleger Henk is ok! Maar dus niet degene die Morris en Anna heeft helpen halen.Jelief, welke heisa bedoel je? Er was bij mij geen heisa hoor na afloop!
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...
Memmel, ik denk dat jelief marlieske bedoelt...
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...
Memmel, ik denk dat jelief marlieske bedoelt...
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Tja ik was natuurlijk nog maar 36 weken en 6 dagen toen ik me 's nachts melde, van te voren was al duidelijk dat ze geen geplande ks zouden uitvoeren voor de 39 weken... protocol en meer van zulks.quote:Op donderdag 11 juni 2009 13:15 schreef DaviniaHR het volgende:
Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...
Dus wederom de weeënstorm in gedoken gelukkig is er deze keer snel gehandeld ik moet er niet aan denken wat er was gebeurt als ik voor hetzelfde ziekenhuis had gekozen als toen bij Isa.
(dat ziekenhuis is namelijk al n keer of 3 bij medische missers geweest met dode kindjes omdat ze niet naar de moeder wilden luisteren
)
Aha, oke!
Ik vroeg het me gewoon even af, vandaar.
Ik vroeg het me gewoon even af, vandaar.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Het is een heel lang verhaal...
Eindelijk was het zo ver, het was dinsdag en ik ging naar de vk om gestript te worden. Zenuwachtig ging ik naar binnen, niet zo goed weten wat ik moest verwachten. Het strippen ging helaas niet echt, omdat mijn baarmoedermond nog helemaal dicht zat. Hij was wel al wat verweekt, dus heeft de vk een beetje gemasseerd, in de hoop daarmee wat op gang te brengen. De volgende dag zou ze me bellen om te kijken of er al wat gebeurde.
Helaas gebeurde er afgezien van een uurtje wat kramp helemaal niks. Toen ze belde en ik haar dat vertelde, ging ze gelijk even contact opnemen met de gyn om te overleggen wat nu te doen, want Erwt moest toch wel eens komen, aangezien hij zo groot was, en mijn bloeddruk de laatste tijd ook echt steeds te hoog was.
Al snel belde ze terug, ik moest gelijk naar het ziekenhuis, om daar te overleggen hoe of wat nu verder. Snel mijn Lief gebeld of hij ook naar het ziekenhuis kon komen, en onderweg gegaan.
In het ziekenhuis moest ik weer aan het CTG apparaat liggen, om te kijken naar de hartslag van de baby, en om te zien of er al wat activiteit in de baarmoeder was kwa weeen. Daarna kwam er een verloskundige, en die heeft ook nog even aan mijn baarmoedermond gevoeld, en kwam toen met het voorstel om morgenochtend naar het ziekenhuis te komen, waar ze me dan zouden primen, en vrijdag dan echt inleiden. Ze legde even kort uit hoe dat ging, en vertelde dat we gelijk in een kraamsuite mochten, zodat Jaap ook gewoon kon blijven slapen. Nou helemaal super dus, en blij maar super zenuwachtig gingen we naar huis. Onze laatste avond met z´n tweetjes.
Nog snel even wat dingen opruimen en klaarleggen enzo, en daarna naar bed. Slapen ging gelukkig best wel. Wel vroeg wakker de volgende ochtend. Zo spannend!
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werden we na even wachten naar onze kamer gebracht. Alleen was dit geen kraamsuite, maar een gewone zaal met 3 bedden. Verbaast vroeg ik waar Jaap dan moest slapen, en toen bleek dat hij helemaal niet mocht blijven slapen, en dat er ook zelfs nog iemand anders op de zaal zou komen te liggen. Jaap moest gewoon om 22 uur naar huis. Tenzij ik natuurlijk al weeen zou hebben, dan mochten we verhuizen naar de kraamsuite. Best wel een teleurstelling dus. Ik zag er erg tegenop om de nacht daar alleen door te brengen, maar ja... het was niet anders.
Eerst moest ik weer aan het CTG apparaat liggen. Beeb was ondertussen blijkbaar gewend aan het apparaat, want terwijl hij er eerdere keren nogal wild van werd, waardoor het meten niet goed ging, bleef hij nu rustig doorslapen, en werd er weer gezegd dat hij te rustig was voor de meting, waardoor ik langer moest blijven liggen.
Na een tijdje kwam er eindelijk een vk met de gel, en werd deze voor de eerste keer ingebracht. Spannend! Zou het wat gaan doen?
Helaas merkte ik er niet veel van. Moest een half uur blijven liggen, en daarna weer aan het apparaat. Daarna mocht ik gelukkig uit bed, en konden we even rondlopen (of waggelen eigenlijk). Lekker om even van die kamer af te zijn.
Toen was het alweer tijd voor de 2e ronde. Eerst weer aan het apparaat, en daarna weer wachten op de vk. Gel had inderdaad nog niks gedaan, dus werd voor de tweede keer ingebracht. Zelfde ritueel weer, half uur blijven liggen, weer aan het apparaat, en daarna weer ff rondloppen. Helaas was er die dag geen tijd meer voor een derde keer gel, omdat het allemaal nogal lang duurde, iedereen was druk. Inmiddels was duidelijk geworden dat dit betekende dat ik morgen dus waarschijnlijk weer zo´n dag zou hebben. Het inleiden, zoals beloofd, ging dus helemaal nog niet door.
Bij het meisje wat tegenover me lag, werkte de gel wel. Was best wel jaloers eigenlijk. Maar ook wel blij, want dat betekende dat ze de volgende dag in elk geval weg zou zijn. Ze kreeg ook nog heel irritant bezoek van een nichtje, die verhalen vertelde over haar bevalling, met een slijmprop zo groot als een tennisbal, en vruchtwater wat eruit spoot, compleet met demonstratie. Irritatie alom.
Om een uur of 11 savonds was het helaas tijd voor Jaap om naar huis te gaan. Een lange nacht met weinig slaap volgde. Compleet met irritante mug die me ook nog lek prikte.
Volgende ochtend om kwart over 8 stond Jaap alweer naast mijn bed. En konden we weer verder met hetzelfde als de dag ervoor. Aan het apparaat liggen, wachten, gel inbrengen en weer wachten en het apparaat. Er was inmiddels wel een vingerkootje ontsluiting, maar dat was nog niet eens een cm. Daarna weer even rondlopen en weer terug aan het apparaat.
Toen kwam dokter Freek. Vond het al niet zo prettig dat het nu een man was die het moest gaan doen, maar goed. Maar jezus, wat deed die vent me zeer zeg! Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben daar. Hij kon er niet goed bij, en het duurde lang. Op een gegeven moment, terwijl ik lag te huilen en te schreeuwen, zei hij dat we anders naar een andere kamer moesten, met een gynaecologenstoel. Ik zei ja, als in, goed idee, dat moeten we doen (meer kwam er even niet uit), maar blijkbaar vond hij toch van niet, want hij stootte nog ff door en kwam tot de conclusie dat er geen ontsluiting was. Erg teleurgesteld, omdat het zelfs het vingerkootje ontsluiting blijkbaar weer weg was, en omdat het gewoon zoveel zeer had gedaan. Hij had wel nog een keer gel ingebracht. De pijn bleef, elke keer krampen, en ik vroeg me af wat Dr. Freek daar binnenin toch stukgemaakt had, dat het zo´n pijn deed.
Later nog even aan een verpleegster gevraagd of ze wist wie de volgende keer zou langskomen voor de gel, ik hoopte dat Dr. Freek al naar huis toe zou zijn. Maar hij was er nog... maar er was ook een andere vk. Dus hopen dat ik die zou krijgen. En gelukkig, er kwam een hele aardige vk, en ze stelde gelijk voor om maar even naar een andere kamer met een gynaecologenstoel te gaan, zodat dat misschien beter zou gaan.
Helaas was het nu ook weer vreselijk pijnlijk, maar ze kon me in elk geval wel uitleggen waarom. Had iets te maken met het hoofdje wat al zo ver was ingedaald en dat ze er dan niet zo goed bij konden. Het bleef niet helemaal hangen, maar er was in elk geval een rede voor. En het goede nieuws was, ik had 1 cm ontsluiting! Dus dat betekende dat ik de volgende dag echt ingeleid zou worden! Hele opluchting dus! Wel vertelde ze dat het breken van de vliezen de volgende dag ook weer net zo pijnlijk zou zijn, maar goed, dat was dan maar zo. Er zou eindelijk wat gaan gebeuren! Ik kon die nacht een slaapmiddel krijgen, en dan zou ik de volgende dag misschien al 2 cm ontsluiting hebben.
Vanaf dat moment begonnen de krampen heviger te worden, en regelmatiger te komen. Ik werd nog aan het apparaat gelegd om te kijken of er weeenactiviteit was, maar dat was helaas niet zo. Dit was dus alleen nog maar voorwerk. Jaap was heel lief en duwde met zijn handen in mijn rug om de pijn wat te verlichten. Op een gegeven moment hielp dat zelfs niet meer, en raakte ik toch echt wel in paniek. Als dit alleen nog maar voorwerk was, hoe moest ik dan in godsnaam de volgende dag doorkomen? Dit kon ik écht niet. Dit wilde ik écht niet. Ik huilen en schreeuwen, gelukkig was er een hele lieve verpleegster die me probeerde wat gerust te stellen. Helaas hielp dat niet lang, en op een gegeven moment nadat iemand zei: denk waar je het voor doet, denk aan je baby! heb ik zelfs geroepen dat ik die baby helemaal niet meer wou. Ik was in paniek en boos omdat niemand me serieus nam, niemand deed wat! Toen werd ik ook nog eens enorm misselijk en moest enorm overgeven. Zo ellendig heb ik me nog nooit gevoeld. Jaap heeft me nog geholpen onder de douche om me weer een beetje schoon te krijgen. Die lieve verpleegster moest helaas naar huis, en werd afgelost door een heks van een nachtverpleegster. Zij kwam aanzetten met een spuit met slaapmiddel/verdovingsmiddel. Ik vroeg haar wat het eigenlijk precies was, en of het geen petidine was, want dat wou ik niet Het was dus wel petidine, maar ik moest het maar gewoon nemen, want ik had toch zo´n pijn en ik moest toch slapen, dan zou ik het niet meer voelen. Terwijl ik nog heel erg twijfelde, drong ze aan met dingen als, hoe langer je wacht, hoe langer je met die pijn zit hoor! Aangezien ik zo radeloos was, ging ik accoord en spoot ze dat spul in mijn been. Vrij snel ging ik echt knock out, en binnen no time had ze Jaap weggestuurd, want ik zou toch niet meer wakker worden tot een uur of 5. Nog geen 5 minuten nadat Jaap weg was, werd ik alweer wakker met vreselijke pijn. En daarna ging ik weer knock out, om vervolgens 5 minuten later wéér wakker te worden van de pijn. Ik drukte op het belletje en vertelde het zo goed en zo kwaad als ik kon aan de verpleegster, maar ze vond dat ik maar gewoon rustig moest gaan liggen, zodat het slaapmiddel zijn werk kon doen. en voor ik er erg in had, was ze alweer weg. Zo bleef het steeds maar doorgaan, elke 5 minuten wakker worden van de pijn en daarna knock out. Ik probeerde die puftechniek, maar zodra ik ermee begon, werd ik weer enorm misselijk. En in m´n eentje nog een keer zo over mn nek gaan, zag ik ook echt niet zitten. Wist me echt geen houding te geven. Probeerde te zitten, en ik wou steeds naar de wc. Maar daarvoor moest ik ook die heks weer bellen, want ik mocht niet alleen naar de wc lopen vanwege de petidine. Maar alleen terug lopen mocht blijkbaar wel, want zodra ik op de wc zat, was zij alweer weg. Zo ging het maar door, en de verpleegster werd boos omdat ik niet elke keer rechtop moest gaan zitten, want zo kon ik toch nooit in slaap komen. Ik belde Jaap nog om 2 uur ´s nachts, maar ik was zo stoned dat ik echt heel veel moeite had om een normale zin te vormen, en aangezien ik mijn energie echt nodig had voor de pijn, hing ik heel snel weer op. Die hele nacht was echt vreselijk. Op een gegeven moment wilde ik echt gewoon liever doodgaan, want niemand wou me helpen, en als ik dit al niet kon, hoe moest dat morgen dan met echte weeen. Ik wist het gewoon echt niet meer. Op een gegeven moment begon ik ook bruin vocht te verliezen. Ik was bang dat het vruchtwater was, waar in gepoept was. Dus ik belde weer. De heks vond het niet interessant, en stopte me een maandverband in mn hand, die moest ik maar in mn onderbroek doen en dan later aan de vk geven. Geen idee hoe ik de nacht doorgekomen ben, maar op een gegeven moment was het eindelijk 6 uur sochtends en ben ik naar het verpleegstershokje gestrompeld om te gaan vragen of ik mocht gaan douchen. Ik wou niet op het knopje drukken, omdat ik niet die heks weer aan mn bed wou hebben. Gelukkig zat daar een vriendelijke verleegster, en ze zei me vast mijn spullen bij elkaar te zoeken, zodat ik kon verhuizen naar de kraamsuite en ik daar kon douchen met wat meer privacy. Met pijn en moeite mn spullen in de tas gegooid, en sommige dingen waar ik niet goed bij kon gewoon laten liggen, interesseerde me echt niet. Al strompelend liepen we dan eindelijk naar de kraamsuite, onderweg moest ik nog stoppen vanwege de pijn. Gelukkig was het niet al te ver weg. Snel onder de douche gegaan, en dat was wel even lekker, dat hielp wel wat tegen de pijn. Onder de douche gebeurde er ineens zoiets raars, het leek net of ik een perswee had. Na het douchen moest ik weer aan het apparaat, en terwijl ik daaraan lag, kreeg ik weer hetzelfde. Het apparaat bleef echter gewoon maar 5 aangeven, wat dus echt niks was. Toen de vk kwam, zei ik haar dat ik iets had wat op een perswee leek. Ze ging gelijk voelen, en zei dat ze dat wel begreep, want ik had 7 cm ontsluiting! Ik was echt even in totale shock. Ik had dus de hele nacht wél echte weeen gehad! Waarom het apparaat elke keer niks aangaf begreep ik ook niet. 7 cm! Waar bleef Jaap nou toch? Snel gebeld, en gelukkig was hij al onderweg. Binnen 5 minuten stond hij naast mijn bed en was ik druk bezig met persweeen weg te puffen. Gelukkig ging dat wel zonder misselijk te worden, en Jaap hielp me er echt doorheen. Vrij snel had ik al 9 cm ontsluiting, en daarna alleen nog maar een randje, wat gelukkig wel weggemasseerd kon worden. En toen mocht ik dan eindelijk gaan persen! De vliezen waren ook al echt gebroken die nacht gelukkig, dus dat hoefde ook niet meer te gebeuren. Toen ik mocht gaan persen, leken de weeen ineens een stuk zwakker, en voelden ze ook weer als gewone weeen, en niet als persweeen. Ik kreeg een wee opwekkend infuus, maar voor mijn gevoel maakte dat niet veel uit. Ik mocht toch gewoon gaan persen, want ook met gewone weeen kon dat wel. Ik vond het al lang best, zolang ik maar wat kon gaan doen. Een uur en een kwartier heb ik geperst, en tussen elke perswee viel ik weer diep in slaap. Mijn lichaam reageert niet zo goed op verdovende middelen blijkbaar. Omdat het wel erg lang duurde, en ik echt geen energie meer had, werd de vacuuumpomp erbij gehaald. En de schaar om in te knippen. Ik zag hoe de vk die schaar pakte en alvast op de juiste plek hield en wachtte op een wee. Dat is toch geen prettig gevoel. Natuurlijk was die wee ook net niet zo´n sterke, waardoor ik de knip erg goed voelde. Maar het viel me toch mee, het was allemaal toch al pijnlijk, dan kon dit er ook echt nog wel bij. De vacuuumpomp bleef helaas niet zo goed op zijn hoofdje zitten, waardoor de gyn er ook nog even bij moest komen. Maar na nog 3 weeen waarbij er stevig aan de vacuumpomp getrokken werd, was Graeme ineens geboren. Hij lag zomaar in 1 keer ineens helemaal op mijn buik! Een baby! Ik had er totaal niet meer aan gedacht dat wij hier bezig waren om een baby te krijgen. Ik was alleen maar bezig met hier doorheen te komen, en nu was er ineens een baby. Mijn baby! Zo mooi en zo perfect. Ik hield hem gelijk lekker vast en kon alleen maar huilen van geluk. We hadden gewoon écht een baby gekregen, een hele echte en zo mooi!
Een paar minuten daarna kwam met een keer persen de placenta al. Jaap heeft de navelstreng doorgeknipt en ik mocht lekker even blijven liggen met Graeme in mijn armen. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden, en aangezien ik niet goed reageer op het verdovingsspul wat ze daar normaal voor gebruiken, kreeg ik nog zo´n pompje met verdoving. Helaas werkt dat niet heel geweldig voor verdoving voor hechtingen, maar ik had mijn baby, dus het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. De vk complimenteerde me nog, dat ik de hele bevalling en nu met het hechten ook zo ontzettend kalm was. Ik zei dat ze me die vorige dag had moeten zien, dan zou ze dat nu niet zo zeggen. Nu was ik gewoon echt te moe geweest om iets anders te doen, en nu ik mijn baby had, was alles gewoon goed. Alle cliche´s zijn echt zo waar. Al kan ik helaas niet zeggen dat ik alle ellende vergeten ben, maar ik kan wel zeggen dat hij het zo waard is. Dit is echt het perfecte geluk.
Helaas moesten we nog wel een nachtje in het ziekenhuis blijven, want het lukte mij niet om op te staan. Zodra ik ging staan, viel ik bijna flauw. Waarschijnlijk door die verdovende middelen waar ik niet zo goed tegen kon. Maar gelukkig mochten we nu wel lekker in de kraamsuite blijven, en was daar ook een bed voor Jaap, en lag Graeme heerlijk in zo´n doorzichtig wiegje tussen ons in.
[ Bericht 0% gewijzigd door tessie op 25-06-2009 15:49:30 ]
Eindelijk was het zo ver, het was dinsdag en ik ging naar de vk om gestript te worden. Zenuwachtig ging ik naar binnen, niet zo goed weten wat ik moest verwachten. Het strippen ging helaas niet echt, omdat mijn baarmoedermond nog helemaal dicht zat. Hij was wel al wat verweekt, dus heeft de vk een beetje gemasseerd, in de hoop daarmee wat op gang te brengen. De volgende dag zou ze me bellen om te kijken of er al wat gebeurde.
Helaas gebeurde er afgezien van een uurtje wat kramp helemaal niks. Toen ze belde en ik haar dat vertelde, ging ze gelijk even contact opnemen met de gyn om te overleggen wat nu te doen, want Erwt moest toch wel eens komen, aangezien hij zo groot was, en mijn bloeddruk de laatste tijd ook echt steeds te hoog was.
Al snel belde ze terug, ik moest gelijk naar het ziekenhuis, om daar te overleggen hoe of wat nu verder. Snel mijn Lief gebeld of hij ook naar het ziekenhuis kon komen, en onderweg gegaan.
In het ziekenhuis moest ik weer aan het CTG apparaat liggen, om te kijken naar de hartslag van de baby, en om te zien of er al wat activiteit in de baarmoeder was kwa weeen. Daarna kwam er een verloskundige, en die heeft ook nog even aan mijn baarmoedermond gevoeld, en kwam toen met het voorstel om morgenochtend naar het ziekenhuis te komen, waar ze me dan zouden primen, en vrijdag dan echt inleiden. Ze legde even kort uit hoe dat ging, en vertelde dat we gelijk in een kraamsuite mochten, zodat Jaap ook gewoon kon blijven slapen. Nou helemaal super dus, en blij maar super zenuwachtig gingen we naar huis. Onze laatste avond met z´n tweetjes.
Nog snel even wat dingen opruimen en klaarleggen enzo, en daarna naar bed. Slapen ging gelukkig best wel. Wel vroeg wakker de volgende ochtend. Zo spannend!
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werden we na even wachten naar onze kamer gebracht. Alleen was dit geen kraamsuite, maar een gewone zaal met 3 bedden. Verbaast vroeg ik waar Jaap dan moest slapen, en toen bleek dat hij helemaal niet mocht blijven slapen, en dat er ook zelfs nog iemand anders op de zaal zou komen te liggen. Jaap moest gewoon om 22 uur naar huis. Tenzij ik natuurlijk al weeen zou hebben, dan mochten we verhuizen naar de kraamsuite. Best wel een teleurstelling dus. Ik zag er erg tegenop om de nacht daar alleen door te brengen, maar ja... het was niet anders.
Eerst moest ik weer aan het CTG apparaat liggen. Beeb was ondertussen blijkbaar gewend aan het apparaat, want terwijl hij er eerdere keren nogal wild van werd, waardoor het meten niet goed ging, bleef hij nu rustig doorslapen, en werd er weer gezegd dat hij te rustig was voor de meting, waardoor ik langer moest blijven liggen.
Na een tijdje kwam er eindelijk een vk met de gel, en werd deze voor de eerste keer ingebracht. Spannend! Zou het wat gaan doen?
Helaas merkte ik er niet veel van. Moest een half uur blijven liggen, en daarna weer aan het apparaat. Daarna mocht ik gelukkig uit bed, en konden we even rondlopen (of waggelen eigenlijk). Lekker om even van die kamer af te zijn.
Toen was het alweer tijd voor de 2e ronde. Eerst weer aan het apparaat, en daarna weer wachten op de vk. Gel had inderdaad nog niks gedaan, dus werd voor de tweede keer ingebracht. Zelfde ritueel weer, half uur blijven liggen, weer aan het apparaat, en daarna weer ff rondloppen. Helaas was er die dag geen tijd meer voor een derde keer gel, omdat het allemaal nogal lang duurde, iedereen was druk. Inmiddels was duidelijk geworden dat dit betekende dat ik morgen dus waarschijnlijk weer zo´n dag zou hebben. Het inleiden, zoals beloofd, ging dus helemaal nog niet door.
Bij het meisje wat tegenover me lag, werkte de gel wel. Was best wel jaloers eigenlijk. Maar ook wel blij, want dat betekende dat ze de volgende dag in elk geval weg zou zijn. Ze kreeg ook nog heel irritant bezoek van een nichtje, die verhalen vertelde over haar bevalling, met een slijmprop zo groot als een tennisbal, en vruchtwater wat eruit spoot, compleet met demonstratie. Irritatie alom.
Om een uur of 11 savonds was het helaas tijd voor Jaap om naar huis te gaan. Een lange nacht met weinig slaap volgde. Compleet met irritante mug die me ook nog lek prikte.
Volgende ochtend om kwart over 8 stond Jaap alweer naast mijn bed. En konden we weer verder met hetzelfde als de dag ervoor. Aan het apparaat liggen, wachten, gel inbrengen en weer wachten en het apparaat. Er was inmiddels wel een vingerkootje ontsluiting, maar dat was nog niet eens een cm. Daarna weer even rondlopen en weer terug aan het apparaat.
Toen kwam dokter Freek. Vond het al niet zo prettig dat het nu een man was die het moest gaan doen, maar goed. Maar jezus, wat deed die vent me zeer zeg! Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben daar. Hij kon er niet goed bij, en het duurde lang. Op een gegeven moment, terwijl ik lag te huilen en te schreeuwen, zei hij dat we anders naar een andere kamer moesten, met een gynaecologenstoel. Ik zei ja, als in, goed idee, dat moeten we doen (meer kwam er even niet uit), maar blijkbaar vond hij toch van niet, want hij stootte nog ff door en kwam tot de conclusie dat er geen ontsluiting was. Erg teleurgesteld, omdat het zelfs het vingerkootje ontsluiting blijkbaar weer weg was, en omdat het gewoon zoveel zeer had gedaan. Hij had wel nog een keer gel ingebracht. De pijn bleef, elke keer krampen, en ik vroeg me af wat Dr. Freek daar binnenin toch stukgemaakt had, dat het zo´n pijn deed.
Later nog even aan een verpleegster gevraagd of ze wist wie de volgende keer zou langskomen voor de gel, ik hoopte dat Dr. Freek al naar huis toe zou zijn. Maar hij was er nog... maar er was ook een andere vk. Dus hopen dat ik die zou krijgen. En gelukkig, er kwam een hele aardige vk, en ze stelde gelijk voor om maar even naar een andere kamer met een gynaecologenstoel te gaan, zodat dat misschien beter zou gaan.
Helaas was het nu ook weer vreselijk pijnlijk, maar ze kon me in elk geval wel uitleggen waarom. Had iets te maken met het hoofdje wat al zo ver was ingedaald en dat ze er dan niet zo goed bij konden. Het bleef niet helemaal hangen, maar er was in elk geval een rede voor. En het goede nieuws was, ik had 1 cm ontsluiting! Dus dat betekende dat ik de volgende dag echt ingeleid zou worden! Hele opluchting dus! Wel vertelde ze dat het breken van de vliezen de volgende dag ook weer net zo pijnlijk zou zijn, maar goed, dat was dan maar zo. Er zou eindelijk wat gaan gebeuren! Ik kon die nacht een slaapmiddel krijgen, en dan zou ik de volgende dag misschien al 2 cm ontsluiting hebben.
Vanaf dat moment begonnen de krampen heviger te worden, en regelmatiger te komen. Ik werd nog aan het apparaat gelegd om te kijken of er weeenactiviteit was, maar dat was helaas niet zo. Dit was dus alleen nog maar voorwerk. Jaap was heel lief en duwde met zijn handen in mijn rug om de pijn wat te verlichten. Op een gegeven moment hielp dat zelfs niet meer, en raakte ik toch echt wel in paniek. Als dit alleen nog maar voorwerk was, hoe moest ik dan in godsnaam de volgende dag doorkomen? Dit kon ik écht niet. Dit wilde ik écht niet. Ik huilen en schreeuwen, gelukkig was er een hele lieve verpleegster die me probeerde wat gerust te stellen. Helaas hielp dat niet lang, en op een gegeven moment nadat iemand zei: denk waar je het voor doet, denk aan je baby! heb ik zelfs geroepen dat ik die baby helemaal niet meer wou. Ik was in paniek en boos omdat niemand me serieus nam, niemand deed wat! Toen werd ik ook nog eens enorm misselijk en moest enorm overgeven. Zo ellendig heb ik me nog nooit gevoeld. Jaap heeft me nog geholpen onder de douche om me weer een beetje schoon te krijgen. Die lieve verpleegster moest helaas naar huis, en werd afgelost door een heks van een nachtverpleegster. Zij kwam aanzetten met een spuit met slaapmiddel/verdovingsmiddel. Ik vroeg haar wat het eigenlijk precies was, en of het geen petidine was, want dat wou ik niet Het was dus wel petidine, maar ik moest het maar gewoon nemen, want ik had toch zo´n pijn en ik moest toch slapen, dan zou ik het niet meer voelen. Terwijl ik nog heel erg twijfelde, drong ze aan met dingen als, hoe langer je wacht, hoe langer je met die pijn zit hoor! Aangezien ik zo radeloos was, ging ik accoord en spoot ze dat spul in mijn been. Vrij snel ging ik echt knock out, en binnen no time had ze Jaap weggestuurd, want ik zou toch niet meer wakker worden tot een uur of 5. Nog geen 5 minuten nadat Jaap weg was, werd ik alweer wakker met vreselijke pijn. En daarna ging ik weer knock out, om vervolgens 5 minuten later wéér wakker te worden van de pijn. Ik drukte op het belletje en vertelde het zo goed en zo kwaad als ik kon aan de verpleegster, maar ze vond dat ik maar gewoon rustig moest gaan liggen, zodat het slaapmiddel zijn werk kon doen. en voor ik er erg in had, was ze alweer weg. Zo bleef het steeds maar doorgaan, elke 5 minuten wakker worden van de pijn en daarna knock out. Ik probeerde die puftechniek, maar zodra ik ermee begon, werd ik weer enorm misselijk. En in m´n eentje nog een keer zo over mn nek gaan, zag ik ook echt niet zitten. Wist me echt geen houding te geven. Probeerde te zitten, en ik wou steeds naar de wc. Maar daarvoor moest ik ook die heks weer bellen, want ik mocht niet alleen naar de wc lopen vanwege de petidine. Maar alleen terug lopen mocht blijkbaar wel, want zodra ik op de wc zat, was zij alweer weg. Zo ging het maar door, en de verpleegster werd boos omdat ik niet elke keer rechtop moest gaan zitten, want zo kon ik toch nooit in slaap komen. Ik belde Jaap nog om 2 uur ´s nachts, maar ik was zo stoned dat ik echt heel veel moeite had om een normale zin te vormen, en aangezien ik mijn energie echt nodig had voor de pijn, hing ik heel snel weer op. Die hele nacht was echt vreselijk. Op een gegeven moment wilde ik echt gewoon liever doodgaan, want niemand wou me helpen, en als ik dit al niet kon, hoe moest dat morgen dan met echte weeen. Ik wist het gewoon echt niet meer. Op een gegeven moment begon ik ook bruin vocht te verliezen. Ik was bang dat het vruchtwater was, waar in gepoept was. Dus ik belde weer. De heks vond het niet interessant, en stopte me een maandverband in mn hand, die moest ik maar in mn onderbroek doen en dan later aan de vk geven. Geen idee hoe ik de nacht doorgekomen ben, maar op een gegeven moment was het eindelijk 6 uur sochtends en ben ik naar het verpleegstershokje gestrompeld om te gaan vragen of ik mocht gaan douchen. Ik wou niet op het knopje drukken, omdat ik niet die heks weer aan mn bed wou hebben. Gelukkig zat daar een vriendelijke verleegster, en ze zei me vast mijn spullen bij elkaar te zoeken, zodat ik kon verhuizen naar de kraamsuite en ik daar kon douchen met wat meer privacy. Met pijn en moeite mn spullen in de tas gegooid, en sommige dingen waar ik niet goed bij kon gewoon laten liggen, interesseerde me echt niet. Al strompelend liepen we dan eindelijk naar de kraamsuite, onderweg moest ik nog stoppen vanwege de pijn. Gelukkig was het niet al te ver weg. Snel onder de douche gegaan, en dat was wel even lekker, dat hielp wel wat tegen de pijn. Onder de douche gebeurde er ineens zoiets raars, het leek net of ik een perswee had. Na het douchen moest ik weer aan het apparaat, en terwijl ik daaraan lag, kreeg ik weer hetzelfde. Het apparaat bleef echter gewoon maar 5 aangeven, wat dus echt niks was. Toen de vk kwam, zei ik haar dat ik iets had wat op een perswee leek. Ze ging gelijk voelen, en zei dat ze dat wel begreep, want ik had 7 cm ontsluiting! Ik was echt even in totale shock. Ik had dus de hele nacht wél echte weeen gehad! Waarom het apparaat elke keer niks aangaf begreep ik ook niet. 7 cm! Waar bleef Jaap nou toch? Snel gebeld, en gelukkig was hij al onderweg. Binnen 5 minuten stond hij naast mijn bed en was ik druk bezig met persweeen weg te puffen. Gelukkig ging dat wel zonder misselijk te worden, en Jaap hielp me er echt doorheen. Vrij snel had ik al 9 cm ontsluiting, en daarna alleen nog maar een randje, wat gelukkig wel weggemasseerd kon worden. En toen mocht ik dan eindelijk gaan persen! De vliezen waren ook al echt gebroken die nacht gelukkig, dus dat hoefde ook niet meer te gebeuren. Toen ik mocht gaan persen, leken de weeen ineens een stuk zwakker, en voelden ze ook weer als gewone weeen, en niet als persweeen. Ik kreeg een wee opwekkend infuus, maar voor mijn gevoel maakte dat niet veel uit. Ik mocht toch gewoon gaan persen, want ook met gewone weeen kon dat wel. Ik vond het al lang best, zolang ik maar wat kon gaan doen. Een uur en een kwartier heb ik geperst, en tussen elke perswee viel ik weer diep in slaap. Mijn lichaam reageert niet zo goed op verdovende middelen blijkbaar. Omdat het wel erg lang duurde, en ik echt geen energie meer had, werd de vacuuumpomp erbij gehaald. En de schaar om in te knippen. Ik zag hoe de vk die schaar pakte en alvast op de juiste plek hield en wachtte op een wee. Dat is toch geen prettig gevoel. Natuurlijk was die wee ook net niet zo´n sterke, waardoor ik de knip erg goed voelde. Maar het viel me toch mee, het was allemaal toch al pijnlijk, dan kon dit er ook echt nog wel bij. De vacuuumpomp bleef helaas niet zo goed op zijn hoofdje zitten, waardoor de gyn er ook nog even bij moest komen. Maar na nog 3 weeen waarbij er stevig aan de vacuumpomp getrokken werd, was Graeme ineens geboren. Hij lag zomaar in 1 keer ineens helemaal op mijn buik! Een baby! Ik had er totaal niet meer aan gedacht dat wij hier bezig waren om een baby te krijgen. Ik was alleen maar bezig met hier doorheen te komen, en nu was er ineens een baby. Mijn baby! Zo mooi en zo perfect. Ik hield hem gelijk lekker vast en kon alleen maar huilen van geluk. We hadden gewoon écht een baby gekregen, een hele echte en zo mooi!
Een paar minuten daarna kwam met een keer persen de placenta al. Jaap heeft de navelstreng doorgeknipt en ik mocht lekker even blijven liggen met Graeme in mijn armen. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden, en aangezien ik niet goed reageer op het verdovingsspul wat ze daar normaal voor gebruiken, kreeg ik nog zo´n pompje met verdoving. Helaas werkt dat niet heel geweldig voor verdoving voor hechtingen, maar ik had mijn baby, dus het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. De vk complimenteerde me nog, dat ik de hele bevalling en nu met het hechten ook zo ontzettend kalm was. Ik zei dat ze me die vorige dag had moeten zien, dan zou ze dat nu niet zo zeggen. Nu was ik gewoon echt te moe geweest om iets anders te doen, en nu ik mijn baby had, was alles gewoon goed. Alle cliche´s zijn echt zo waar. Al kan ik helaas niet zeggen dat ik alle ellende vergeten ben, maar ik kan wel zeggen dat hij het zo waard is. Dit is echt het perfecte geluk.
Helaas moesten we nog wel een nachtje in het ziekenhuis blijven, want het lukte mij niet om op te staan. Zodra ik ging staan, viel ik bijna flauw. Waarschijnlijk door die verdovende middelen waar ik niet zo goed tegen kon. Maar gelukkig mochten we nu wel lekker in de kraamsuite blijven, en was daar ook een bed voor Jaap, en lag Graeme heerlijk in zo´n doorzichtig wiegje tussen ons in.
[ Bericht 0% gewijzigd door tessie op 25-06-2009 15:49:30 ]
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
Jeetje Tessie, wat een verhaal, en wat een hork van een nachtverpleegkundige zeg..
Wat ben je snel met je verhaal zeg!!
Ik zal deze week mijn bevallignsverhaal ook op " papier" gaan zetten.
Wat ben je snel met je verhaal zeg!!
Ik zal deze week mijn bevallignsverhaal ook op " papier" gaan zetten.
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ja het bleef zo in mijn hoofd zitten de hele tijd, en de vk raadde me vanmiddag ook aan om het eens op te schrijven.. wie weet lucht dat op ofzo... Al gaan we waarschijnlijk ook nog wel een klacht indienen bij het ziekenhuis...
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
het van je afschrijven lucht idd op.. bij mij was het gelukkig niet zo heftig, ik ben ook wat tijdstippen kwijt. Heb al het bevallingsverslag van de vk opgevraagd om voor mezelf wat dingen op een rijtje te zetten. dat krijg ik als het goed is morgen en dan kan ik ook mijn verhaal schrijven.
en logisch dat je een klacht in gaat dienen!!
en logisch dat je een klacht in gaat dienen!!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he! 
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.quote:Op woensdag 24 juni 2009 22:57 schreef PM-girl het volgende:
Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.quote:Op woensdag 24 juni 2009 23:06 schreef Moonah het volgende:
[..]
Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!quote:Op woensdag 24 juni 2009 23:32 schreef PM-girl het volgende:
[..]
behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Snap ik! Ik wilde voortborduren op jouw post, maar kwam wat verkeerd uit de hoek!quote:Op woensdag 24 juni 2009 23:33 schreef Moonah het volgende:
[..]
Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Jemig Tessie... wat een verhaal joh! Die hele nacht alleen doorstaan... 
En over die verhalen onder spoilers, er staan vrijwel alleen maar lange verhalen in dit topic, dus kom maar op hoor!
Ik heb ook het idee dat de verhalen minder snel gelezen worden als ze onder een spoiler staan, of ligt dat aan mij? 
En over die verhalen onder spoilers, er staan vrijwel alleen maar lange verhalen in dit topic, dus kom maar op hoor!
Ik heb ook het idee dat de verhalen minder snel gelezen worden als ze onder een spoiler staan, of ligt dat aan mij?
***
Ik lees verhalen met spoilers ook niet... Althans niet snel. Ik zie ze gewoon staan nl maar in witte tekst en dat vind ik heel irri (oude layout)
Althans niet snel. Ik zie ze gewoon staan nl maar in witte tekst en dat vind ik heel irri (oude layout)
I'm so glamourous I piss glitter!
Ik heb de spoilers maar even weggehaald dan... had het een paar x eerder gezien hier, dus ik dacht dat het zo hoorde ofzo
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
tessie wat een bevalling, een complete nachtmerrie voor elke a.s moeder.
en dan ook nog eens de nacht alleen met je weeën.
en dan ook nog eens de nacht alleen met je weeën.
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Pff Tessie toch Ik had dat ook! Met dat stomme ctg apparaat... die gaf bij mij wel wat meer aan dan 5 hij sloeg bij mij uit naar max 28... maar dat waren nog geen "echte" weeen vonden ze daar. En pijn dat ik had!
Gelukkig heb je er een mooi menneke voor gekregen
Ik had dat ook! Met dat stomme ctg apparaat... die gaf bij mij wel wat meer aan dan 5 hij sloeg bij mij uit naar max 28... maar dat waren nog geen "echte" weeen vonden ze daar. En pijn dat ik had! Gelukkig heb je er een mooi menneke voor gekregen
Niet mieten! Door gieten!
Het heeft even geduurd maar bij deze mijn bevallingsverhaal:
Dinsdag 2 juni
40 weken en 2 dagen zwanger en ik ben het zo spuugzat. Vandaag een afspraak bij de vk en ik vraag of ze wil strippen. Dat wil ze best. Het is de vk die de bevalling van Amber gedaan heeft. Ze had het weekend dienst en zat al op me te wachten.
Ze gaat een poging doen tot strippen maar ze kan weinig voor me betekenen. BMM is nog lang niet verweekt, ze is zelfs verbaasd dat er nog weinig gebeurd is. Tess ligt ook nog niet ingedaald. Jammer maar helaas, ze heeft het geprobeerd.
Vrijdag 5 juni
Er begint het een en ander te rommelen, heel veel harde buiken en veel steken van binnen. Helaas nog niet regelmatig, maar er is IETS aan de gang. Ik ga ’s avonds nog een rondje wandelen zoals elke avond, wie weet zet het wat in werking. Terwijl ik aan het wandelen ben voel ik ineens wat naar beneden zakken. Ik gok dat de kleine meid ingedaald is.
’s Nachts slaap ik voor geen meter, steeds gerommel maar nog lang niet regelmatig.
Zaterdag 6 juni
De hele nacht dus slecht geslapen en die harde buiken en steken blijven. Ik besluit de vk te bellen en te vragen of ze ff langs kan komen om te kijken of die harde buiken überhaupt iets doen. Ze is visites aan het rijden en komt wel ff langs. Bloeddruk 135/80, hartje goed te horen, Tess ligt eindelijk ingedaald (had ik het toch goed gevoeld). Ze heeft ff gevoeld van binnen en heeft iets kunnen strippen. Vanavond 2 paracetamolletjes nemen en een warme douche om een beetje te kunnen slapen en eventueel mag ik zondag weer bellen.
Door het strippen heb ik wat last van slijmverlies maar echt de slijmprop is het niet.
’s Avonds loop ik weer een rondje met de hoop dat er wat gebeurd, maar helaas.
Zondag 7 juni
Ik zit er even doorheen. Heb weer ontzettend slecht geslapen, ik wil gewoon bevallen! Wederom de hele dag harde buiken en steken, maar weer niet regelmatig. Rond 18.30 uur beginnen de harde buiken toch wat regelmatiger te komen. Ik hou ze een beetje bij en ze komen rond de 6 a 8 minuten maar houden niet lang genoeg aan. Voor de zekerheid bel ik mijn moeder maar zodat ze er eventueel rekening mee kan houden dat Amber komt.
Rond 21.00 uur besluit ik de vk te bellen. Ben onder de douche geweest maar de harde buiken blijven komen, nu om de 4 a 5 minuten. Rond 21.40 is de vk geweest, heb 1cm ontsluiting, maar bmm is nog steeds een tuutje. Advies, 2 paracetamolletjes en een warme kruik en proberen te gaan slapen.. dus dat ga ik maar lekker doen! Harde buiken blijven komen en van slapen komt niet veel. We besluiten toch maar om Amber naar mijn ouders te brengen. Liever te vroeg dan te laat. Als M. Amber aan het wegbrengen is komen de weeën om de 2 a 3 minuten.
Maandag 8 juni
Volgens mij hebben we rond 0.30 uur de verloskundige gebeld en is ze er met een klein half uurtje. Ze doet inwendig onderzoek en ik heb 1 cm ontsluiting. Ze zegt dat ik maar ff lekker moet gaan douchen en dan kijken wat dat doet. Terwijl ik aan het douchen ben gaat de vk alvast wat spulletjes klaarzetten voor de bevalling. Hoelang het gaat duren weet ze niet, maar zeker is dat ik tijdens haar dienst ga bevallen.
Onder de douche heb ik al best wat moeite met het wegpuffen van de weeën. Ze zijn behoorlijk gemeen, maar zoals de vk zei, nog niet gemeen genoeg. Rond 1.45 uur gaat de vk naar huis en heb ik 2 cm ontsluiting en weeën die best lastig weg te puffen zijn. In principe kunnen ze bij 2cm de vliezen breken, maar aangezien het een krappe 2cm is en de weeën nog niet krachtig genoeg zijn doet ze het niet. Ze zegt dat we weer moeten bellen als OF mijn vliezen breken OF ik oergeluiden ga maken. Ik waggel een beetje heen en weer tussen douche en bed en heb moeite met puffen.
Rond 2.45 uur begin ik oerkreten te produceren en M. belt de vk. Ze komt eraan! Ik zeg tegen M. dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Ik krijg die weeën niet meer weggepuft.
Rond 3.00 uur is de vk er weer. Ze voelt en ik heb 7 cm ontsluiting en om 3.15 uur breekt de vk mijn vliezen. Goh wat voelt dat heerlijk Ik kon voor een minuutje of 5 even normaal ademhalen. Echter blijkt dat Tess in het vruchtwater gepoept heeft. De vk zegt dat we het ziekenhuis echt niet meer gaan redden. Ze controleert wel telkens de hartslag van Tess. Om 3.25 uur mag ik gaan persen. Dat was bij Amber wel ff anders, die kwam eruit gevlogen zonder te persen.. Tess d’r hartslag zakte van 150 naar 90 tijdens het persen, maar door een paar keer goed diep in te ademen ging haar hartslag weer omhoog. AUW AUW AUW het deed wel ff flink zeer toen het hoofdje stond zeg. Ik heb nog “sorry buurvrouw” geroepen We wonen in een oud huis met houten vloeren en dunne muren. Bij de bevalling van Amber heeft de buurvrouw me gehoord. Haar dochter liep op dat moment ook op alle dag dus het was voor haar behoorlijk spannend ook. Ze is toen om 8.00 uur maar naar haar werk gegaan Volgens mij heb ik 2 of 3x geperst en om 3.30 uur werd onze mooie Tess geboren. Het was nog wel even schrikken want mevrouw had de navelstreng 2x om haar nek zitten dat was ook niet zo gek want de navelstreng was hartstikke lang. Gelukkig niet heel erg strak, maar toch… Ze werd gewogen en gemeten: 3050 gram en 49 cm.
Net zoals bij Amber was de kraamzorg weer te laat, en niet zo’n klein beetje ook zeg. We hadden al een rommelmelding gedaan rond 1.30 uur en om 3.00 uur hadden we gebeld dat ze moest komen. Om 4.20 uur kwam ze pas aankakken. De vk heeft er ook een melding van gemaakt naar het kraambureau. Kraamzorg moet namelijk binnen één uur na melding aanwezig zijn. De kraam was ook een raar mens ook. Gelukkig was ze er maar even anders hadden we haar weggestuurd. Ze zei dat ze ons adres niet kon vinden en dat haar TomTom kapot was. M. heeft haar nog meerdere keren gebeld, maar kreeg maar geen gehoor. Lijkt me dat als je wachtdienst heb dat je snel in je kleren schiet en naar je adres toe rijdt, maar volgens mij had ze nog even rustig de tijd genomen, want haar make-up zat wel heel erg netjes.
Tess had problemen met het vasthouden van haar temperatuur. Ze had in eerste instantie kleertjes aan maar toen de “goede” kraam kwam bleek Tess een veel te lage temperatuur te hebben en hebben we lekker gekangaroed.
De kraam die we ’s nachts hadden ging na 2 uur weer weg terwijl ze eigenlijk had moeten blijven totdat de “dagkraam” er was, omdat Tess dus een te lage temperatuur had.
Doordat Tess in het vruchtwater gepoept had is ze de eerste dagen behoorlijk misselijk geweest, maar gelukkig ging dat snel over.
Een bevalling van 4 uurtjes!! Lekker snel, maar toch best heftig! Gelukkig niet uitgescheurd, alleen een schaafwondje.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 28-06-2009 22:12:36 ]
Dinsdag 2 juni
40 weken en 2 dagen zwanger en ik ben het zo spuugzat. Vandaag een afspraak bij de vk en ik vraag of ze wil strippen. Dat wil ze best. Het is de vk die de bevalling van Amber gedaan heeft. Ze had het weekend dienst en zat al op me te wachten.
Ze gaat een poging doen tot strippen maar ze kan weinig voor me betekenen. BMM is nog lang niet verweekt, ze is zelfs verbaasd dat er nog weinig gebeurd is. Tess ligt ook nog niet ingedaald. Jammer maar helaas, ze heeft het geprobeerd.
Vrijdag 5 juni
Er begint het een en ander te rommelen, heel veel harde buiken en veel steken van binnen. Helaas nog niet regelmatig, maar er is IETS aan de gang. Ik ga ’s avonds nog een rondje wandelen zoals elke avond, wie weet zet het wat in werking. Terwijl ik aan het wandelen ben voel ik ineens wat naar beneden zakken. Ik gok dat de kleine meid ingedaald is.
’s Nachts slaap ik voor geen meter, steeds gerommel maar nog lang niet regelmatig.
Zaterdag 6 juni
De hele nacht dus slecht geslapen en die harde buiken en steken blijven. Ik besluit de vk te bellen en te vragen of ze ff langs kan komen om te kijken of die harde buiken überhaupt iets doen. Ze is visites aan het rijden en komt wel ff langs. Bloeddruk 135/80, hartje goed te horen, Tess ligt eindelijk ingedaald (had ik het toch goed gevoeld). Ze heeft ff gevoeld van binnen en heeft iets kunnen strippen. Vanavond 2 paracetamolletjes nemen en een warme douche om een beetje te kunnen slapen en eventueel mag ik zondag weer bellen.
Door het strippen heb ik wat last van slijmverlies maar echt de slijmprop is het niet.
’s Avonds loop ik weer een rondje met de hoop dat er wat gebeurd, maar helaas.
Zondag 7 juni
Ik zit er even doorheen. Heb weer ontzettend slecht geslapen, ik wil gewoon bevallen! Wederom de hele dag harde buiken en steken, maar weer niet regelmatig. Rond 18.30 uur beginnen de harde buiken toch wat regelmatiger te komen. Ik hou ze een beetje bij en ze komen rond de 6 a 8 minuten maar houden niet lang genoeg aan. Voor de zekerheid bel ik mijn moeder maar zodat ze er eventueel rekening mee kan houden dat Amber komt.
Rond 21.00 uur besluit ik de vk te bellen. Ben onder de douche geweest maar de harde buiken blijven komen, nu om de 4 a 5 minuten. Rond 21.40 is de vk geweest, heb 1cm ontsluiting, maar bmm is nog steeds een tuutje. Advies, 2 paracetamolletjes en een warme kruik en proberen te gaan slapen.. dus dat ga ik maar lekker doen! Harde buiken blijven komen en van slapen komt niet veel. We besluiten toch maar om Amber naar mijn ouders te brengen. Liever te vroeg dan te laat. Als M. Amber aan het wegbrengen is komen de weeën om de 2 a 3 minuten.
Maandag 8 juni
Volgens mij hebben we rond 0.30 uur de verloskundige gebeld en is ze er met een klein half uurtje. Ze doet inwendig onderzoek en ik heb 1 cm ontsluiting. Ze zegt dat ik maar ff lekker moet gaan douchen en dan kijken wat dat doet. Terwijl ik aan het douchen ben gaat de vk alvast wat spulletjes klaarzetten voor de bevalling. Hoelang het gaat duren weet ze niet, maar zeker is dat ik tijdens haar dienst ga bevallen.
Onder de douche heb ik al best wat moeite met het wegpuffen van de weeën. Ze zijn behoorlijk gemeen, maar zoals de vk zei, nog niet gemeen genoeg. Rond 1.45 uur gaat de vk naar huis en heb ik 2 cm ontsluiting en weeën die best lastig weg te puffen zijn. In principe kunnen ze bij 2cm de vliezen breken, maar aangezien het een krappe 2cm is en de weeën nog niet krachtig genoeg zijn doet ze het niet. Ze zegt dat we weer moeten bellen als OF mijn vliezen breken OF ik oergeluiden ga maken. Ik waggel een beetje heen en weer tussen douche en bed en heb moeite met puffen.
Rond 2.45 uur begin ik oerkreten te produceren en M. belt de vk. Ze komt eraan! Ik zeg tegen M. dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Ik krijg die weeën niet meer weggepuft.
Rond 3.00 uur is de vk er weer. Ze voelt en ik heb 7 cm ontsluiting en om 3.15 uur breekt de vk mijn vliezen. Goh wat voelt dat heerlijk
Ik kon voor een minuutje of 5 even normaal ademhalen. Echter blijkt dat Tess in het vruchtwater gepoept heeft. De vk zegt dat we het ziekenhuis echt niet meer gaan redden. Ze controleert wel telkens de hartslag van Tess. Om 3.25 uur mag ik gaan persen. Dat was bij Amber wel ff anders, die kwam eruit gevlogen zonder te persen.. Tess d’r hartslag zakte van 150 naar 90 tijdens het persen, maar door een paar keer goed diep in te ademen ging haar hartslag weer omhoog. AUW AUW AUW het deed wel ff flink zeer toen het hoofdje stond zeg. Ik heb nog “sorry buurvrouw” geroepen We wonen in een oud huis met houten vloeren en dunne muren. Bij de bevalling van Amber heeft de buurvrouw me gehoord. Haar dochter liep op dat moment ook op alle dag dus het was voor haar behoorlijk spannend ook. Ze is toen om 8.00 uur maar naar haar werk gegaan Volgens mij heb ik 2 of 3x geperst en om 3.30 uur werd onze mooie Tess geboren. Het was nog wel even schrikken want mevrouw had de navelstreng 2x om haar nek zitten dat was ook niet zo gek want de navelstreng was hartstikke lang. Gelukkig niet heel erg strak, maar toch… Ze werd gewogen en gemeten: 3050 gram en 49 cm.
Net zoals bij Amber was de kraamzorg weer te laat, en niet zo’n klein beetje ook zeg. We hadden al een rommelmelding gedaan rond 1.30 uur en om 3.00 uur hadden we gebeld dat ze moest komen. Om 4.20 uur kwam ze pas aankakken. De vk heeft er ook een melding van gemaakt naar het kraambureau. Kraamzorg moet namelijk binnen één uur na melding aanwezig zijn. De kraam was ook een raar mens ook. Gelukkig was ze er maar even anders hadden we haar weggestuurd. Ze zei dat ze ons adres niet kon vinden en dat haar TomTom kapot was. M. heeft haar nog meerdere keren gebeld, maar kreeg maar geen gehoor. Lijkt me dat als je wachtdienst heb dat je snel in je kleren schiet en naar je adres toe rijdt, maar volgens mij had ze nog even rustig de tijd genomen, want haar make-up zat wel heel erg netjes.
Tess had problemen met het vasthouden van haar temperatuur. Ze had in eerste instantie kleertjes aan maar toen de “goede” kraam kwam bleek Tess een veel te lage temperatuur te hebben en hebben we lekker gekangaroed.
De kraam die we ’s nachts hadden ging na 2 uur weer weg terwijl ze eigenlijk had moeten blijven totdat de “dagkraam” er was, omdat Tess dus een te lage temperatuur had.
Doordat Tess in het vruchtwater gepoept had is ze de eerste dagen behoorlijk misselijk geweest, maar gelukkig ging dat snel over.
Een bevalling van 4 uurtjes!! Lekker snel, maar toch best heftig! Gelukkig niet uitgescheurd, alleen een schaafwondje.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 28-06-2009 22:12:36 ]
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
